Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Dudar, Sędziowie sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), sędzia WSA Małgorzata Roleder, Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 23 czerwca 2022 r. sprawy ze skargi A. S. na czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia [...] stycznia 2022 r. w postaci noty księgowej Nr [...] w przedmiocie obciążenia sumą pieniężną za depozyt broni 1. stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności; 2. zasądza od Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. na rzecz skarżącej A. S. kwotę 4017 (cztery tysiące siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Komendant Wojewódzki Policji w B. (dalej: Komendant) notą księgową nr [...] z dnia [...] stycznia 2022 r. obciążył A. S. kwotą 10909,36 zł za depozyt 49 jednostek broni palnej za okres [...]. (92 dni x 49 szt. x 2,42 zł = 10909,36 zł), płatną w terminie 30 dni od daty wystawienia noty w kasie KWP B.

Skargę na powyższą czynność, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, wniosła A. S., w której zarzuciła organowi naruszenie art. 22 w zw. z art. 23 ust. 1 ustawy o broni i amunicji (dalej: ustawa) przez nałożenie na nią obowiązku ponoszenia opłat za depozyt broni mimo, że nie była ona zobowiązana do złożenia broni do depozytu, a broń przekazała funkcjonariuszowi KWP w B. na jego polecenie. Ponadto zarzuciła, że była w posiadaniu broni jeszcze przed śmiercią męża Z. S. Wskazała też, że miała wówczas pozwolenie na posiadanie większości sztuk broni, a broń była przechowywana w warunkach spełniających wymogi rozporządzenia MSWiA z dnia 3 kwietnia 2000 r. w sprawie przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej czynności.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że ustalenie osoby obowiązanej do uiszczenia opłaty uzależnione jest od przyczyny złożenia broni i amunicji do depozytu policyjnego. Złożenie przez skarżącą, po śmierci męża, 49 sztuk broni palnej nie nastąpiło z jej inicjatywy, ale na polecenie funkcjonariusza KWP w B., mimo że funkcjonariusz ten miał wiedzę w przedmiocie posiadania przez nią pozwoleń na większość rodzajów broni oraz spełniania przez skarżącą warunków do przechowywania tej broni.

Dalej skarżąca wyjaśniła, że od 2014 r. posiada pozwolenia na broń do celów sportowych i kolekcjonerskich, a od 2021 r. posiada również pozwolenie na broń myśliwską (złożyła stosowne decyzje na tę okoliczność). Na dzień śmierci męża nie miała pozwolenia jedynie na 5 sztuk broni myśliwskiej, której właścicielem był jej mąż. Od [...] marca 2019 r. jest właścicielką nieruchomości w K. a jednocześnie była użytkownikiem broni (poza bronią myśliwską). Razem z mężem broń przechowywali w pomieszczeniach znajdujących się na tej nieruchomości, w warunkach spełniających wymogi rozporządzenia, a dowodem na spełnienie wymogów prawa przechowywania broni były kontrole przechowywania broni na posesji w K. tak przed śmiercią męża, jak i po jego śmierci (złożyła stosowne protokoły kontroli). W jej ocenie nie była ona obowiązana do zdeponowania broni użytkowanej jeszcze przed śmiercią męża, mimo że właścicielem broni był jej mąż zmarły w dniu [...] czerwca 2020 r. w K.

Dalej skarżąca podniosła, że nie weszła w posiadanie broni po osobie zmarłej, bo w takim posiadaniu była już przed śmiercią męża. Broń przechowywana była w jej pomieszczeniach, posiadała tę broń, a nawet ją użytkowała (poza bronią myśliwską) wspólnie z mężem oraz wg własnej woli i wyboru, uczestniczyła też w polowaniach. Warunki posiadania pozwolenia na broń (poza 5 szt. broni myśliwskiej) oraz warunki pomieszczeń do odpowiedniego jej przechowywania skarżąca spełniała jeszcze przed śmiercią męża, dlatego też nakładanie na nią obowiązku złożenia broni do depozytu, a tym samym pobieranie za to opłat jest pozbawione podstaw prawnych.

Na koniec skarżąca stwierdziła, że w jej ocenie częściowe ustalanie opłat za depozyt przed ustaleniem spadkobiercy Z. S. jest przedwczesne. Skarżąca informowała KWP w B., że postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku po mężu, mimo jego niezwłocznego wszczęcia, dotychczas się nie zakończyło.

Skarżąca jednocześnie złożyła wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. We wniosku wskazała, że organ doręczając jej notę nie poinformował jej o możliwości zaskarżenia tej noty do sądu administracyjnego. O możliwości zaskarżenia noty poinformowano ją dopiero pismem z dnia [...] marca 2022 r., doręczonym jej w dniu [...] marca 2022 r.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie albo ewentualnie o oddalenie.

Wyjaśnił, że pismem z dnia [...] lipca 2020 r. skarżąca zwróciła się do Komendanta o przyjęcie do depozytu 49 jednostek broni palnej po zmarłym mężu Z. S.. Broń została przyjęta do depozytu w dniu [...] lipca 2020 r., co zostało potwierdzone w protokołach przyjęcia broni i amunicji do depozytu. Jednocześnie skarżąca została zapoznana z warunkami i kosztami deponowania broni, co zostało potwierdzone w wyżej wymienionym piśmie.

W związku ze zbliżającym się terminem rozpoczęcia naliczania opłat za przechowywanie broni w depozycie, tj. od dnia [...] lipca 2021 r., skarżąca została ponownie poinformowana w dniu [...] lipca 2021 r. telefonicznie przez przedstawiciela organu o warunkach deponowania broni oraz zbliżającym się terminie wszczęcia procedury naliczania not księgowych a także o dziennej opłacie za przechowywanie 49 jednostek broni w depozycie od wskazanego terminu, która będzie wynosiła 118,58 zł. W dniu [...] października 2021 r. została wystawiona pierwsza nota księgowa nr [...] na skarżącą, na łączną kwotę 8.656,34 zł stanowiącą sumę opłat za okres 73 dni ([...] przechowywania 49 jednostek zdeponowanej broni. Obowiązek wystawienia noty w rozliczeniu kwartalnym wynika z zapisów Decyzji nr [...] Komendanta z dnia [...] lipca 2020 r. zmieniającej instrukcję obiegu dokumentów finansowo-księgowych w Komendzie Wojewódzkiej Policji w B. oraz jednostkach podległych, a mianowicie obowiązku wystawiania przedmiotowego dokumentu do 3-go dnia roboczego danego miesiąca za miniony kwartał.

Dalej organ wyjaśnił, że w dniu [...] listopada 2021 r. wpłynęło do niego pismo skarżącej z prośbą o umorzenie wyżej wymienionej noty księgowej z uwagi na fakt, że w związku z wirusem COVID-19 rozprawy sądowe dotyczące poświadczenia dziedziczenia spadku były wydłużone w czasie - pismo zostało przekazane zgodnie z właściwością rzeczową do Wydziału Finansów KWP w B. Następnie w dniu [...] grudnia 2021 r. wpłynęło uzupełnione pismo dot. umorzenia naliczonej kwoty wg noty [...] oraz odstąpienia od dalszego naliczania opłaty za depozyt broni. W związku z powyższym Komendant w dniu [...] grudnia 2021 r. wszczął na wniosek skarżącej postępowanie w sprawie udzielenia ulgi w spłacie należności publicznoprawnej, tj. umorzenia kwoty 8.656,34 zł wynikającej z noty księgowej nr [...]. Natomiast w przedmiocie odstąpienia od dalszego naliczania opłaty za depozyt broni zostało do skarżącej przesłane pismo z dnia [...] stycznia 2022 r., w którym wyjaśniono, że zgodnie z art. 23 ustawy koszty związane z deponowaniem broni i amunicji ponosi osoba deponująca, która weszła w jej posiadanie po osobie zmarłej, zaś opłaty związane z deponowaniem broni i amunicji są pobierane po upływie roku od dnia ich złożenia do depozytu.

W dniu [...] stycznia 2022 r. wystawiono kolejną notę księgową nr [...] za okres 92 dni ([...] na kwotę 10.909,36 zł. Natomiast w dniu [...] lutego 2022 r. do Komendy wpłynęło kolejne pismo skarżącej w przedmiotowej sprawie, do którego zostały załączone kopie dokumentów związane z nabyciem spadku po zmarłym Z. S. Na powyższe pismo w dniu [...] marca 2022 r. została udzielona odpowiedź wraz z informacją, iż stanowisko w sprawie naliczania opłat za przechowywanie broni w depozycie zawarte w piśmie nr [...] z dnia [...] stycznia 2022 r. skierowanym do skarżącej pozostaje nadal aktualne.

Dalej organ wskazał, że skarżąca w dniu [...] marca 2022 r. wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na czynność Komendanta z dnia [...] stycznia 2022 r., ale w ocenie organu wniosek ten jest niezasadny.

Zdaniem organu spełnione zostały wszystkie przesłanki do naliczenia opłaty określone w art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy o broni i amunicji. Skarżąca potwierdza, że jest posiadaczem broni, że była osobą deponującą broń, weszła w posiadanie broni po śmierci swojego męża Z. S., gdyż broń była zarejestrowana na zmarłego Z. S. a więc w świetle obowiązujących przepisów prawa, do chwili śmierci to on był właścicielem i posiadaczem tej broni. W tych też okolicznościach należy patrzeć na procedury związane z realizacją zapisów art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy o broni i amunicji. Wbrew twierdzeniom skarżącej, dobrowolnie złożyła ona broń do depozytu, czego potwierdzeniem są stosowne protokoły przyjęcia broni i amunicji do depozytu oraz jak to zostało wskazane wcześniej skarżąca została zapoznana z warunkami i kosztami deponowania broni, co wynika z treści jej pisma z [...] lipca 2020 r. Skarżąca była w przekonaniu, że postępowanie spadkowe zakończy się szybko i zgodnie z jej wolą. Dopiero przedłużające się postępowanie spadkowe i naliczenie stosownych opłat spowodowało, że postanowiła kwestionować tryb postępowania organu. Tymczasem działania organu muszą opierać się o obowiązujące przepisy a poczynione wcześniej ustalenia prowadzą do konkretyzacji obowiązku wynikającego z przepisu prawa, w tym wypadku naliczenia opłat wobec osoby deponującej broń, czyli skarżącej.

Organ odniósł się też do zarzutów skargi i stwierdził, że są one niezasadne. Jego zdaniem częściowe ustalenie opłat za depozyt przed ustaleniem spadkobiercy po Z. S. nie było przedwczesne. Obowiązek wystawienia noty w rozliczeniu kwartalnym wynika z zapisów decyzji nr [...] Komendanta z dnia [...] lipca 2020 r. Te z kolei stanowią realizację obowiązków wynikających z ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 217 z późn. zm.).

Na rozprawie w dniu 23 czerwca 2022 r. pełnomocnik skarżącej poparł skargę oraz zarzuty podniesione w piśmie procesowym z dnia 14 czerwca 2022 r. i wniósł o stwierdzenie bezskuteczności zaskarżonej czynności. Podniósł też, że organ bez podstawy prawnej określił termin zapłaty kwoty pieniężnej w przedmiotowej nocie.

Pełnomocnik organu wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna i podlega uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 137) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 329; dalej: "p.p.s.a.") sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie. Z kolei z mocy art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na inne niż określone w pkt 1 – 3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (z określonymi wyłączeniami). Natomiast stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Na mocy zaś art. 146 § 1 p.p.s.a., sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt, interpretację, opinię zabezpieczającą lub odmowę wydania opinii zabezpieczającej albo stwierdza bezskuteczność czynności. Przepis art. 145 § 1 pkt 1 stosuje się odpowiednio.

Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Sąd w niniejszej sprawie, z punktu widzenia kryterium legalności, jest zaskarżona czynność Komendanta w postaci noty księgowej nr [...] z dnia [...] stycznia 2022 r., która obciążyła A. S. kwotą 10909,36 zł za depozyt 49 jednostek broni palnej za okres [...] (92 dni x 49 szt. x 2,42 zł = 10909,36 zł), płatną w terminie 30 dni od daty wystawienia noty w kasie KWP B.

Materialnoprawną podstawę dla przedmiotowej czynności stanowiły przepisy ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 955; dalej: ustawa) oraz przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowych zasad deponowania i niszczenia broni i amunicji w depozycie Policji, Żandarmerii Wojskowej lub organu celnego oraz stawki odpłatności za ich przechowywanie w depozycie (Dz. U. z 2004 r. Nr 152, poz. 1609; dalej: rozporządzenie).

Na samym początku podkreślenia wymaga, że jak trafnie wskazano w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 4 kwietnia 2018 r., sygn. akt IV SA/Po 62/18, w przypadku obowiązku wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy i zaistnienia okoliczności z art. 23 ust. 2 pkt 3 tej ustawy wezwanie podmiotu, na który mocą ustawy nałożony jest obowiązek do uiszczenia kosztów depozytu stanowi czynność, na którą przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

Zdaniem Sądu niezasadny jest wniosek organu o odrzucenie skargi. Zgodnie z art. 53 § 2 p.p.s.a. jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4, wnosi się do w terminie trzydziestu dniu od dnia, w którym skarżący dowiedział się o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności. Sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy czynność z dnia [...] stycznia 2022 r. została skarżącej doręczona w dniu [...] stycznia 2022 r. bez pouczenia o zaskarżeniu. Wprawdzie organ nie miał obowiązku pouczania skarżącej o terminie zaskarżenia, ale z materiału dowodowego wynika, że skarżąca już pismem z dnia [...] października 2021 r. wniosła do organu o umorzenie kwoty wynikającej z noty nr [...] dotyczącej opłaty za inny okres. Następnie korespondowała z organem (pisma z dnia [...] grudnia 2021 r., z dnia [...] lutego 2022 r. i z dnia [...] lutego 2022 r.), w których to pismach przedstawiała całą sytuację i nie godziła się z zapłatą żądanych kwot pieniędzy. Formalnie zaś o możliwości zaskarżenia przedmiotowej czynności dowiedziała się z pisma organu z dnia [...] marca 2022 r. (doręczonego jej w dniu [...] marca 2022 r.), zaś skargę wniosła w dniu [...] marca 2022 r. W ocenie Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy należy zatem uznać, że zachodzi podstawa do przyjęcia, że uchybienie terminu do wniesienia skargi przez skarżącą było niezawinione.

Zdaniem Sądu, należało stwierdzić bezskuteczność zaskarżonej czynności, gdyż zasadny jest zarzut skargi dotyczący naruszenia art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. polegający na niewyjaśnieniu stanu faktycznego, które to naruszenie w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a także zasadny jest zarzut dotyczący naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. ustawy i rozporządzenia, z których nie wynika, aby organ mógł określić termin 30 dni na zapłatę kwoty z noty księgowej od daty wystawienia tej noty, które to naruszenie w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. miało wpływ na wynik sprawy.

W odpowiedzi na skargę organ nie wskazał, który przepis ustawy był podstawą złożenia broni do depozytu przez skarżącą. A zatem nie wiadomo, czy chodziło o przypadki określone w przepisie art. 19 ustawy czy też o przypadki z przepisu art. 22 ustawy (kwestii tej nie wyjaśniają także protokoły przyjęcia broni i amunicji do depozytu). Organ wskazał jedynie, że skarżącą obciążają koszty zdeponowania broni w depozycie zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy, zgodnie z którym koszty związane z deponowaniem broni i amunicji ponosi osoba deponująca, która weszła w jej posiadanie po osobie zmarłej.

Z materiału dowodowego wynika jedynie, że skarżąca złożyła wniosek z dnia [...] lipca 2020 r. o przyjęcie do depozytu broni palnej po zmarłym mężu i sporządzono protokoły przyjęcia tej broni. Są w aktach także dwie notatki sporządzone przez funkcjonariusza KWP w B. (z dnia [...] czerwca 2020 r. i z dnia [...] lipca 2020 r.), z których wynika, że przedmiotowa broń przechowywana jest w atestowanych urządzeniach w domu dotychczas zamieszkiwanym przez zmarłego, a dom ten jest wyposażony w drzwi antywłamaniowe i okna kuloodporne. Mowa tam jest także o posiadanych przez skarżącą pozwoleniach, chociaż nie są one opisane ani nawet wymienione.

Wraz ze skargą do sądu skarżąca złożyła również:

- decyzję P. Komendanta Policji z dnia [...] listopada 2014 r., nr [...], na udzielenie jej pozwolenia na posiadanie 2 egzemplarzy broni palnej sportowej przeznaczonej do celów sportowych,

- decyzję P. Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] listopada 2014 r., nr [...], na udzielenie jej pozwolenia na posiadanie 40 egzemplarzy broni palnej sportowej przeznaczonej do celów kolekcjonerskich bez prawa noszenia,

- decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia [...] lipca 2020 r., nr [...], na udzielenie jej pozwolenia na posiadanie 49 egzemplarzy broni palnej sportowej przeznaczonej do celów kolekcjonerskich,

- decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia [...] września 2021 r., nr [...], na udzielenie jej pozwolenia na posiadanie 6 egzemplarzy broni palnej myśliwskiej przeznaczonej do celów łowieckich,

- protokół z przechowywania broni i amunicji w K. z dnia [...] października 2014 r.,

- protokół z przechowywania broni i amunicji w K. z dnia [...] lipca 2020 r.,

- protokół z przechowywania broni i amunicji w K. z dnia [...] sierpnia 2021 r.

W skardze skarżąca zarzuciła przede wszystkim, że nie było podstaw do składania broni do depozytu bo posiadała ją jeszcze przed śmiercią męża a ponadto miała pozwolenie do jej posiadania w dacie złożenia (oprócz 5 sztuk), zaś przyczyną złożenia były nakazy płynące od funkcjonariusza KWP w B.

W ocenie Sądu kwestia powyższa została całkowicie przez organ pominięta i niewyjaśniona. Nota z dnia [...] stycznia 2022 r. nie zawiera uzasadnienia, zaś w odpowiedzi na skargę brak jest odniesienia się organu do tego zarzutu. Organ skupia się jedynie na fakcie, że skoro broń została do depozytu złożona a składająca została pouczona o obowiązku ponoszenia związanych z tym opłat, to opłaty te ponieść musi. Wprawdzie w § 11 ust. 1 rozporządzenia uregulowano, że za przechowanie broni oraz amunicji w depozycie jest pobierana opłata w wysokości 1 % opłaty za wydanie pozwolenia na broń osobie fizycznej za każdą dobę przechowywania, zaś z ust. 2 tego przepisu wynika, że opłata określona w ust. 1 pobierana jest od każdej sztuki broni lub broni wraz z amunicją przyjętej do depozytu na podstawie protokołu, o którym mowa w § 2, to jednak na organie prowadzącym postępowanie związane z przyjęciem broni do depozytu ciąży obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i przede wszystkim wskazania, jaka jest przyczyna i podstawa prawna złożenia tej broni do depozytu. Ustawa enumeratywnie przewiduje przypadki, kiedy broń ma być do depozytu złożona. Nawet protokół przyjęcia broni i amunicji do depozytu ma wymienione wszystkie podstawy prawne jej przyjęcia, tj.: art. 19 ust. 1; art. 22 ust. 3; art. 37 ust. 3; art. 41 ust. 2; art. 42 ust. 5 ustawy. Przy czym, zgodnie z pouczeniem z tego protokołu, niepotrzebne (przepisy) należy skreślić. Nie uczyniono tego jednak zarówno na etapie przyjmowania broni do depozytu jak również nie sprecyzowano tego na etapie udzielania odpowiedzi na skargę. Zachodzi zatem pytanie, czy była w niniejszej sprawie podstawa do przyjęcia przedmiotowej broni do depozytu i co za tym idzie, czy była następnie podstawa do naliczania opłaty za przechowywanie tej broni. Organ w ogóle nie wyjaśnił, czy posiadane przez skarżącą decyzje o pozwoleniu na posiadanie konkretnych ilości sztuk broni uprawniały skarżącą do posiadania tej broni (pomimo faktu, że właścicielem broni był prawdopodobnie tylko zmarły mąż skarżącej), czy mimo to zobowiązana ona jednak była do jej złożenia do depozytu. Brak też jest wyjaśnień organu, czy przedmiotowa broń była przechowywana po śmierci męża skarżącej w warunkach, które wymagały zdeponowania tej broni w depozycie, czy też mogła ona być pozostawiona w miejscu jej przechowywania (w K. w domu skarżącej, w miejscu dotychczasowego przechowywania). Nie ma też jakichkolwiek rozważań, czy w sytuacji ewentualnego braku podstaw (obowiązku) do złożenia broni do depozytu a jednak faktycznego jej złożenia, organ uprawniony jest do naliczania opłat za przechowanie i na jakiej podstawie prawnej. W tej mierze zauważenia bowiem wymaga, że jak trafnie wskazano w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2022 r., sygn. akt II SA/Po 984/21, obowiązek poniesienia kosztów związanych z deponowaniem broni i amunicji ma bez wątpienia charakter publicznoprawny, a powstanie tego obowiązku jest konsekwencją obowiązku złożenia broni do depozytu Policji przez osoby, które nie mają wymaganych prawem uprawnień do posiadania broni lub utraciły te uprawnienia. Wskazane organy państwa ze względów bezpieczeństwa są obowiązane zabezpieczyć i przechowywać złożoną do depozytu broń i amunicję, aby nie pozostawała w rękach osób nieuprawnionych do jej posiadania. Poprzez złożenie broni do depozytu nawiązuje się pomiędzy organem przyjmującym broń i deponującym stosunek prawny, przy czym wyłączona jest swoboda stron w uregulowaniu tego stosunku, a powstające w jego zakresie obowiązki i uprawnienia reguluje ustawa (por. wyrok WSA w Opolu z dnia 7 lipca 2016 r., sygn. akt II SA/Op 121/16.

Ze względu na powyższe kwestie, w ocenie Sądu, sprawa nie została wyjaśniona do rozstrzygnięcia przez organ, natomiast uzasadnienie tego rozstrzygnięcia zaprezentowane w odpowiedzi na skargę jest niewystarczające i wymyka się spod kontroli Sądu. Sprawa wymaga wyjaśnień zarówno natury faktycznej jak i prawnej przez organ, w czym nie może go zastąpić orzekający w sprawie Sąd. Orzeczenia sądów administracyjnych mają bowiem charakter kasacyjny. Z tego właśnie względu podstawą orzekania dla sądu administracyjnego jest materiał dowodowy i faktyczny sprawy zgromadzony przez organy w postępowaniu administracyjnym. Według art. 133 § 1 p.p.s.a. sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Chodzi tu o akta obrazujące stan faktyczny i prawny sprawy w chwili wydania zaskarżonego aktu lub czynności, ponieważ sąd przeprowadza jedynie kontrolę działania organu administracyjnego. W konsekwencji sądy administracyjne nie dokonują ustaleń faktycznych. W postępowaniu sądowoadministracyjnym jest jedynie możliwe przeprowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego z dokumentów, na zasadach określonych w art. 106 § 3 p.p.s.a. Ze względu na kontrolne funkcje sądu administracyjnego sąd może dokonywać tylko takich ustaleń faktycznych, które są niezbędne dla oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu. Nie może natomiast dokonywać ustaleń, które mogłyby służyć merytorycznemu załatwieniu sprawy rozstrzygniętej zaskarżonym aktem. Inaczej mówiąc – nie może w tym zakresie wyręczać organu administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 20 lutego 2013 r., sygn. akt II GSK 150/11).

Ponadto zauważenia wymaga, że zgodnie z § 12 rozporządzenia, opłatę, o której mowa w § 11, wpłaca się do kasy lub na rachunek bankowy jednostki deponującej, najpóźniej w dniu odbioru broni i amunicji z depozytu. W przepisie tym nie ma zatem mowy o zakreślaniu przez organ terminu 30 dni na uiszczenie tej opłaty od daty wystawienia noty. W tej mierze organ orzekł zatem bez podstawy prawnej, a to stanowi samodzielną przesłankę do stwierdzenia bezskuteczności prawnej zaskarżonej czynności. Czym innym jest bowiem uprawnienie organu do naliczania opłat do 3 dnia roboczego danego miesiąca za miniony kwartał zgodnie z pkt XI.1. Instrukcji obiegu dokumentów finansowo – księgowych w Komendzie Wojewódzkiej Policji w B. oraz w jednostkach podległych stanowiącej Załącznik do decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia [...] lipca 2020 r., nr [...], wydanej na podstawie art. 10 ust. 2 i art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 351 ze zm.), a czym innym określenie terminu do zapłaty naliczonych opłat.

Stwierdzone wyżej naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na prawidłowość rozstrzygnięcia, czyni zdaniem Sądu, przedwczesną ocenę zaskarżonej czynności z punktu widzenia prawidłowości zastosowania przepisów prawa materialnego, w tym i zarzutów dotyczących naruszenia przepisów prawa materialnego podniesionych w skardze. Sprawa wymaga bowiem rozpoznania od początku i w pełnym zakresie. Ze względu natomiast na kontrolne funkcje sądu administracyjnego, nie może on dokonywać ustaleń, które mogłyby służyć merytorycznemu załatwieniu sprawy rozstrzygniętej zaskarżonym aktem. Inaczej mówiąc, sąd nie może w tym zakresie wyręczać organu administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 20 lutego 2013 r., sygn. akt II GSK 150/11). Sąd I instancji kontroluje tylko sposób stosowania prawa materialnego przez organy, które wykonują administrację. Nie jest on natomiast organem administracyjnym, zatem nie może dokonywać wykładni prawa za organ, przed wydaniem merytorycznego rozstrzygnięcia (por. wyrok NSA z dnia 4 kwietnia 2017 r., sygn. akt II GSK 44/17).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, organ weźmie pod uwagę argumentację przedstawioną przez Sąd w niniejszym wyroku, a przy wydawaniu rozstrzygnięcia zobowiązany będzie uwzględnić dokonaną wykładnię omawianych przepisów.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 146 § 1 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 200 p.p.s.a. i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a) i § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800). Na zasądzone koszty składają się wpis sądowy w kwocie 400 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3600 zł oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.