Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Sędziowie: Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska (spr.) Sędzia WSA Jolanta Rosińska Protokolant: St. sekretarz sądowy Magdalena Rząsa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 września 2016 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia "A" w W. na bezczynność Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę. LS

Stowarzyszenie A z siedzibą w W. zaskarżyła do sądu administracyjnego bezczynność Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej dotyczącej arkuszy pytań testowych i prawidłowych odpowiedzi do tych arkuszy z zakresu Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego z dziedziny anestezjologia i intensywna terapia, z wszystkich sesji egzaminacyjnych w roku 2013, 2014 i 2015.

Stowarzyszenie zarzuciło naruszenie art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, w zakresie, w jakim przepis ten stanowi normatywną gwarancję prawa do informacji publicznej, poprzez nieuprawnione ograniczenie tego prawa, a także naruszenie art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity Dz.U. z 2015r., poz. 2058) – zwanej dalej: "u.d.i.p." – w zakresie, w jakim przepis ten stanowi o tym, że udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, a możliwość przedłużenia terminu następuje wyłącznie w przypadku jakim podmiot zobowiązany musi wydłużyć termin do udostępnienia informacji, co prowadzi do naruszenia procedury dostępu do informacji publicznej.

Strona skarżąca wyjaśniła, że wnioskiem z 31 maja 2016r. zwróciła się o udostępnienie ww. informacji publicznej. W odpowiedzi na wniosek Dyrektor Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. przesłał zawiadomienie o przedłużeniu terminu rozpatrzenia wniosku do dnia 6 sierpnia 2016r., uzasadniając to przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego. Nadto, jak wskazane zostało, rozważenia wymagał charakter prawny stanowiska Trybunału Konstytucyjnego, zawartego w wyroku z dnia 7 czerwca 2016r., sygn. akt K 8/15 - SO.KBT i jego skutki prawne w analizowanej sprawie.

Następnie Stowarzyszenie podniosło, że Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. zostało utworzone zarządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 31 lipca 2001r. (Dz. Urz. MZ Nr 8 poz. 51). Jest jednostką budżetową, podległą Ministrowi Zdrowia. Jednostka budżetowa jest jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej. Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej, gdyż jest państwową jednostką organizacyjną wykonującą zadania publiczne i gospodarującą mieniem publicznym - mieniem Skarbu Państwa, co wynika z art. 61 ust. 1 zd. 2 Konstytucji RP oraz art. 4 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p. Informacje, będące przedmiotem złożonego przez Stowarzyszenie wniosku, stanowią informacje publiczne. Są one ściśle związane z wykonywaniem statutowego zadania Centrum Egzaminów Medycznych (będącego państwową jednostką organizacyjną). Mianowicie, zgodnie z § 2 statutu Centrum Egzaminów Medycznych przedmiotem działalności CEM jest realizacja zadań, związanych z organizowaniem i przeprowadzaniem egzaminów medycznych oraz innych egzaminów z zakresu kształcenia i doskonalenia zawodowego lekarzy, farmaceutów oraz innych osób wykonujących zawody medyczne. Świadczy to o tym, że żądane informacje dotyczą spraw publicznych (art. 1 ust. 1 u.d.i.p.) i są informacjami o działalności podmiotu wykonującego zadania publiczne i gospodarującego mieniem Skarbu Państwa (art. 61 ust. 1 zd. 2 Konstytucji RP).

Stowarzyszenie podkreśliło, że 7 czerwca 2016r. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie K 8/15, w którym wskazał, że ograniczenie dostępności egzaminów lekarskich nie było konieczne ze względu na którąkolwiek z wartości, o których stanowi art. 61 ust. 3 Konstytucji, czyli ze względu na które można ograniczać prawo do informacji. Trybunał podzielił pogląd Prokuratora Generalnego, że zakwestionowane normy nie służą osiągnięciu zamierzonego celu (jakim jest rzetelna weryfikacja kwalifikacji lekarskich osób przystępujących do egzaminów), nie spełniają również postulatu adekwatności, a przy tym naruszają istotę gwarantowanego prawa, jakim jest prawo do informacji publicznej (punkt 5.3.5. wyroku). W wyroku wskazano także na znaczenie dostępności tych informacji. Istotniejszą wagę z konstytucyjnego punktu widzenia ma jednak argument przytoczony przez Prokuratora Generalnego, że dostęp do testów wykorzystanych na egzaminie służy nie tylko osobom przygotowującym się do egzaminu, ale także ochronie interesu całego społeczeństwa. Wprowadzenie norm, które uniemożliwiają udostępnianie testów z egzaminów lekarskich, które się odbyły, blokuje kontrolę społeczną nad właściwym wykonywaniem obowiązków powierzonych CEM, polegających na przygotowywaniu testów, w interesie społeczeństwa jest możliwość kontrolowania jakości pytań i w konsekwencji sposobu dopuszczania do zawodu lekarza osób właściwie do tego przygotowanych. Na tym właśnie polega dwoistość celów prawa do informacji, dzięki której prawo to uzyskało nie tylko status prawa podmiotowego, ale mogło zostać zaliczone do kategorii publicznych praw podmiotowych (pkt 5.5.3. wyroku).

Dalej strona skarżąca wskazała, że termin do wykonania wniosku o udostępnienie informacji publicznej określony został w art. 13 u.d.i.p. Odpowiedź na wniosek winna nastąpić niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 14 dni. Tylko w przypadkach uzasadnionych podmiot zobowiązany może poinformować o przedłużeniu terminu do udostępnienia informacji publicznej. W ocenie strony skarżącej, przedłużenie terminu wchodzi w grę jedynie wówczas, gdy podmiot zobowiązany zamierza udostępnić informacje, nie zaś po przedłużeniu terminu odmówić jej udostępnienia. Zatem możliwość zastosowania art. 13 ust. 2 u.d.i.p. ograniczona jest, zdaniem skarżącego, jedynie do sytuacji w jakich podmiot zobowiązany w terminie 14 dni rozstrzygnie wszystkie wątpliwości i uzna, że nie ma przeszkód do udostępnienia informacji publicznej, ale nie może jej udostępnić (z powodu np. dużej liczby informacji) w pierwotnym terminie. Natomiast w przedmiotowej sytuacji, Dyrektor Centrum Egzaminów Medycznych w Ł., próbuje, w ocenie skarżącego, podważyć prawomocność wyroków Trybunału Konstytucyjnego wskazując, iż jest to "stanowisko". Przyjęcie niezgodnego z prawem i zasadami demokratycznego państwa prawa stanowiska nie może zaś stanowić przesłanki do odroczenia wykonania wniosku, ale również nie może stanowić żadnej podstawy do odmowy wykonania wniosku. Takie postępowanie podlegać musiałoby bowiem ocenie z art. 23 u.d.i.p.

Stowarzyszenie zauważyło także, że specyfika postępowania z wniosku o udostępnienie informacji publicznej wymaga wąskiego stosowania przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, co wynika z art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p. Powołując się na orzecznictwo i piśmiennictwo strona skarżąca stwierdziła, że za niezgodne z prawem należy uznać odwoływanie się do przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w zakresie wykraczającym poza dyspozycję ww. przepisów.

Na tej podstawie Stowarzyszenie wniosło o zobowiązanie Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. do załatwienia wniosku z dnia 22 grudnia 2015r., oraz o orzeczenie, iż bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Ponadto Stowarzyszenie wniosło o wymierzenie grzywny w maksymalnej wysokości uznając, że tylko wymierzenie maksymalnej grzywny pozwoli na uniknięcie sytuacji w jakiej to administracja nie uznaje wprost wyroków Trybunału Konstytucyjnego, a co za tym idzie doprowadza do naruszania prawa człowieka. Prawo do informacji publicznej jest prawem człowieka uznanym przez orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Zatem bezpośrednie lekceważenie wyroków Trybunału Konstytucyjnego przenosi się na respektowanie praw i wolności na co w demokratycznym państwie prawa nie ma miejsca.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. wyjaśnił zasady organizacji i przeprowadzania Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego (zwanego dalej "PES"), które są unormowane m.in. w art. 16r-16x ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (tekst jednolity Dz.U. z 2015r. poz. 464 z późn. zm.) – zwanej dalej: "u.z.l.". Organ dodał, że problematyce ochrony tajności zadań egzaminacyjnych poświęcony jest art. 16r ust. 12 u.z.l. W jego myśl, testy, pytania i zadania egzaminacyjne są opracowywane, przetwarzane, dystrybuowane i przechowywane w sposób uniemożliwiający dostęp do nich przez osoby inne niż uczestniczące w ich opracowywaniu, przetwarzaniu, dystrybuowaniu, przechowywaniu, przeprowadzające PES lub sprawujące nadzór nad ich prowadzeniem. Zadania testowe nie podlegają udostępnianiu na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej. Jednakże wyrokiem z dnia 7 czerwca 2016r. Trybunał Konstytucyjny uznał, że zdanie drugie tego przepisu, w zakresie, w jakim dotyczy zadań testowych z Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego, który się już odbył, jest niezgodne z art. 61 ust. 3 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Następnie Dyrektor CEM powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych wskazał, że organ nie pozostaje w bezczynności, jeśli skorzysta z rozwiązania ujętego w art. 13 ust. 2 u.d.i.p. i w terminie 14 dni od otrzymania wniosku przekaże wnioskodawcy powiadomienie, zawierające elementy wskazane w dyspozycji tej normy. W przedmiotowej sprawie Dyrektor CEM wystosował takie powiadomienie, które zostało nadane do strony skarżącej w dniu 17 czerwca 2016r., czyli w przepisowym terminie. Powiadomienie to zawierało wszystkie wymagane elementy tj. określenie terminu załatwienia sprawy (który został wyznaczony na dzień 6 sierpnia 2016r., czyli mieści się w okresie 2 miesięcy od wpłynięcia wniosku) oraz uzasadnienie opóźnienia w rozpoznaniu wniosku. Dyrektor CEM zadośćuczynił zatem przesłankom opisanym w powołanym przepisie, a więc nie można uznać, że pozostawał w bezczynności.

W ocenie Dyrektora CEM zarzut przywołania art. 9 i 10 Kodeksu postępowania administracyjnego, podanych w uzasadnieniu powiadomienia, jest chybiony i nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy. Przepisy te bowiem obligują organ administracji publicznej do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Zobowiązują także organ do czuwania nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu obligują organ, by udzielał im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek. Nakazują także, aby organ zapewnił stronom czynny udział w każdym stadium postępowania a przed wydaniem decyzji umożliwił im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Poza tym powołane przepisy K.p.a. nie stanowiły materialnej podstawy działań Dyrektora CEM, tj. przedłużenia okresu udzielenia odpowiedzi na przedmiotowy wniosek (podstawę taką stanowił art. 13 ust. 2 u.d.i.p., który bez wątpienia znajduje zastosowanie w analizowanej sprawie). Po wtóre, CEM - jako organ administracji publicznej - generalnie proceduje według przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego i jest związany m.in. art. 9 i 10 K.p.a. Przepisy te zaś kreują uprawnienia stron postępowania. Trudno zatem, zdaniem organu, uznać, że poinformowanie wnioskodawcy o przyczynach wydłużenia terminu udzielenia odpowiedzi, jest postępowaniem bezprawnym i stanowi "rażące" naruszenie prawa. Zarzut ten jest zatem całkowicie bezzasadny i nie wpływa na ocenę bezczynności organu.

W ocenie organu, nie można podzielić stanowiska, że art. 13 ust. 2 u.d.i.p. stosuje się jedynie wówczas, gdy podmiot zobowiązany w terminie 14 dni rozstrzygnie wszystkie wątpliwości i uzna, że nie ma przeszkód do udostępnienia informacji publicznej, ale nie może udostępnić (np. duża liczba informacji) w pierwotnym terminie. W przepisie tym nie wskazano bowiem przyczyn odroczenia rozpatrzenia wniosku. Z unormowania tego wynika bowiem, że przesunięcie terminu odniesienia się do wniosku jest dopuszczalne, gdy informacja publiczna nie może być udostępniona w ciągu 14 dni od daty otrzymania wniosku. Ustawodawca nie wymaga zatem, by w terminie 14 dni podmiot zobowiązany podjął decyzję o udostępnieniu informacji, a ów przedłużony okres miał być przeznaczony na techniczne przygotowanie informacji do udostępnienia. W judykaturze podnosi się natomiast, że powody uzasadniające przesunięcie terminu rozpatrzenia wniosku nie mogą być dowolne, lecz w grę mogą wchodzić jedynie takie powody, które są bezpośrednio związane z opóźnieniem w udostępnieniu konkretnej informacji publicznej. Konstrukcja tej regulacji jest analogiczna do postanowień art. 36 k.p.a. Odesłanie takie pozwala zatem na skorzystanie z orzecznictwa i literatury do tego przepisu i odniesienie zaprezentowanych tam tez do wykładni art. 13 ust. 2 u.d.i.p. W komentarzach do art. 36 k.p.a. wyjaśnia się zaś, że uzasadnianiem wydłużenia okresu rozpatrzenia sprawy mogą być zarówno okoliczności zależne od organu administracyjnego, jak i od niego niezależne. Wskazuje się również, że przyczyna niezależna od organu może być spowodowana działaniami innego organu. W przedmiotowej sprawie powstało zaś istotne zagadnienie prawne. Jak bowiem wspomniano, wyrokiem z dnia 7 czerwca 2016r. Trybunał Konstytucyjny uznał, że art. 16r ust. 12 zdanie drugie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, w zakresie, w jakim dotyczy zadań testowych wykorzystanych na potrzeby PES, jest niezgodny z art. 61 ust. 3 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zakwestionowany przepis stanowi, że testy i pytania testowe nie podlegają udostępnianiu na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej. Uznanie tego unormowania za niezgodne z Konstytucją RP powodowałoby więc, że testy i pytania testowego, użyte podczas PES byłyby udostępniane w trybie powołanej ustawy. Jednakże problematyce dostępności do pytań egzaminacyjnych poświęcony jest także m.in. art. 16r ust. 12 zdanie pierwsze. Zgodnie z tym przepisem, testy, pytania i zadania egzaminacyjne są opracowywane, przetwarzane, dystrybuowane i przechowywane w sposób uniemożliwiający dostęp do nich przez osoby inne niż uczestniczące w ich opracowywaniu, przetwarzaniu, dystrybuowaniu, przechowywaniu, przeprowadzające PES lub sprawujące nadzór nad ich prowadzeniem. W świetle tego przepisu oraz powołanego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego powstaje zatem pytanie, czy zaprezentowane ograniczenie dostępu do testów i pytań testowych przestało wiązać CEM. Czy zatem udostępnienie tych materiałów nie będzie uznane za przekroczenie uprawnień, co stanowi czyn zabroniony stypizowany w art. 231 K.k. Ponadto, w wielu testach egzaminacyjnych przygotowywanych przez CEM cześć pytań pochodzi z wcześniej przeprowadzonych egzaminów. Czy zatem w myśl art. 16r ust. 12 zdanie pierwsze ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, materiały te są objęte tajemnicą ustawową, o której mowa w art. 5 ust. 1 u.d.i.p., a tym samym prawo dostępu do nich na zasadach określonych w tej ustawie, ulega ograniczeniu? A jeśli są objęte taką tajemnicą, to czy ich ujawnienie nie będzie skutkować dla Dyrektora CEM odpowiedzialnością karną za czyn stypizowany w art. 266 § 1 lub 2 K.k.? W celu rozstrzygnięcia tych wątpliwości Dyrektor CEM zwrócił się do Ministra Zdrowia i Ministra Sprawiedliwości. Oczekiwanie na odpowiedzi w tym zakresie uzasadniało wydłużenie okresu ustosunkowania się do przedmiotowego wniosku.

Organ dodał, że na obecnym etapie sprawy Dyrektor CEM nie może jeszcze rozstrzygnąć, w jaki sposób rozpatrzy przedmiotowy wniosek. Sposób postępowania będzie bowiem uzależniony - jak wskazano - od odpowiedzi na pisma CEM, udzielonych przez Ministra Zdrowia i Ministra Sprawiedliwości.

W związku z powyższym, zdaniem Dyrektora CEM, skarga jest niezasadna i nie zasługuje na uwzględnienie. Dyrektor CEM w przepisowym terminie przekazał skarżącej powiadomienie, o którym mowa w art. 13 ust. 2 u.d.i.p. Dokonanie takiej czynności, w świetle ugruntowanego orzecznictwa sądów administracyjnych, powoduje, że nie można postawić organowi zarzutu bezczynności. Powiadomienie to zawierało wszystkie elementy, wymagane dyspozycją tego przepisu, a odroczenie terminu rozpoznania wniosku było podyktowane istotnymi wątpliwościami prawnymi, które powstały po wydaniu przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z dnia 7 czerwca 2016r. W tym stanie rzeczy całkowicie niezrozumiałe jest domaganie się przez skarżącego ukarania Dyrektora CEM grzywną w maksymalnej wysokości. Nie można bowiem uznać, że działania Dyrektora CEM są bezprawne, a więc nie ma podstaw do stosowania takiej sankcji. Dyrektor CEM wniósł zatem o oddalenie skargi.

Pismem z dnia 7 września 2016r. organ poinformował sąd, że w dniu 6 sierpnia 2016r. wydał decyzję o odmowie udostępnienia Stowarzyszeniu arkuszy pytań testowych i prawidłowych odpowiedzi od tych arkuszy z zakresu PES w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii z wszystkich sesji egzaminacyjnych w latach 2013-2016.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2014r., poz. 1647 z zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej. W myśl zaś § 2 art. 1 tej ustawy kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z kolei z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; powoływanej dalej jako p.p.s.a.), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania organów w przypadkach określonych w pkt 1- 4a.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii formalnych wskazać należy, że stosownie do treści art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. W przypadku skargi na bezczynność organu w zakresie udostępnienia informacji publicznej nie jest jednak konieczne uprzednie wzywanie do usunięcia naruszenia prawa. (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 listopada 2011r., sygn. akt I OSK 1991/12 i z dnia 24 maja 2006r., sygn. akt I OSK 601/05 oraz postanowienie z dnia 23 kwietnia 2010r., sygn. akt I OSK 646/10 dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pkl) Wobec powyższego skarga jest dopuszczalna i podlega merytorycznemu rozpoznaniu.

Tytułem wstępu wskazać należy, że z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji mamy do czynienia w sytuacji, gdy organ milczy wobec wniosku o udzielenie takiej informacji. Nakazanie organowi określonego działania jest możliwe jedynie wówczas, gdy w ustalonym w przepisach prawa terminie organ administracji, będąc do tego właściwym, nie załatwił toczącej się przed nim sprawy, natomiast celem skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu jest doprowadzenie do podjęcia przez organ określonego w przepisach działania.

Przedmiotem niniejszego postępowania jest bezczynność Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. w zakresie udostępniania informacji publicznej. Sporna w kontrolowanej sprawie pozostaje wszakże nie kwestia charakteru żądanej informacji czy też podmiotu obowiązanego do jego udostępnienia, bowiem żadna z powyższych kwestii w świetle regulacji art. 4 ust. 1 pkt 5 i art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p. nie budzi wątpliwości, lecz terminowość załatwienia wniosku o udostępnienie informacji w związku z jego przedłużeniem na podstawie art. 13 ust. 2 u.d.i p.

Przywołany przepis przewiduje, że jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1 (co do zasady bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku), podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż dwa miesiące od dnia złożenia wniosku.

Strona skarżąca, literalnie odczytując powyższą regulację, stoi na stanowisku, iż możliwość przedłużenia terminu dotyczy wyłącznie udostępnienia informacji (pozytywnego załatwienia wniosku), nie ma natomiast zastosowania do tych przypadków, w których organ ostatecznie odmówi jej udostępnienia. Pomijając już zatem kwestie domniemania co do treści przyszłego rozstrzygnięcia (względnie sposobu załatwienia wniosku), opartego na nieweryfikowalnych a nawet nieformułowalnych w toku postępowania przesłankach, wskazać należy, że brak jest jakichkolwiek podstaw, by cytowane unormowanie odnosić li tylko do sytuacji, w których informacja zostaje udostępniona.

Zgodnie bowiem z utrwalonym stanowiskiem orzecznictwa i doktryny, art. 13 u.d.i.p. określa terminy do załatwienia sprawy w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. Dotyczy to zatem wszystkich, dopuszczalnych prawem, form jej załatwienia. Zakończenie postępowania w przedmiocie dostępu do informacji publicznej następuje zaś z momentem wydania żądanej informacji w formie czynności materialnotechnicznej bądź wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji lub o umorzeniu postępowania. W przypadku wystąpienia okoliczności uzasadniających możliwość ograniczenia prawa do informacji publicznej podmiot nią dysponujący musi bowiem posiadać odpowiednią ilość czasu, tak aby w sposób prawidłowy móc podjąć ewentualną decyzję o odmowie udostępnienia żądanej informacji publicznej. (por. np. wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych w Olsztynie z dnia 13 sierpnia 2014r., sygn. akt II SAB/Ol 72/14, w Krakowie z dnia 13 grudnia 2013r., sygn. akt II SA/Kr 1319/13, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, Irena Kamińska, Mirosława Rozbicka - Ostrowska "Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz WK 2016, Sergiusz Szuster "Komentarz do ustawy o dostępie do informacji publicznej" dostępny wyłącznie w formie elektronicznej LEX/el 203).

Kwestie prawidłowości podjętego ostatecznie przez organ rozstrzygnięcia, podobnie jak wpływu na toczące się postępowanie uprzednio wydanej decyzji o odmowie udostępnienia żądanej informacji (24 lutego 2016r.), obejmującej częściowo ten sam okres, nie podlegały natomiast badaniu w kontrolowanym postępowaniu. Jego istotą była bowiem wyłącznie ocena terminowości załatwienia wniosku skarżącego Stowarzyszenia z dnia 31 maja 2016r., który wpłynął do organu w dniu 6 czerwca 2016r.

W dniu 17 czerwca 2016r. do wnioskodawcy wystosowane zostało zawiadomienie o przedłużeniu terminu rozpatrzenia wniosku do dnia 6 sierpnia 2016r. ze wskazaniem przyczyn, owo przedłużenie uzasadniających. Powołano się przy tym m.in. na nieopublikowany wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 czerwca 2016r., który zapadł po dacie złożenia wniosku oraz konieczność dokonania analizy regulacji prawnej, zawartej w ustawie o zawodzie lekarza i lekarza dentysty w związku z częściowym zakwestionowaniem jej konstytucyjności.

W dniu 27 czerwca 2016r. Stowarzyszenie złożyło skargę na bezczynność, uznając przedłużenie terminu za niedopuszczalne w przedmiotowej sprawie.

W dniu 6 sierpnia 2016r. organ podjął decyzję o odmowie udostępnienia żądanej informacji.

Zestawienie powyższych dat wskazuje, że termin do załatwienia wniosku Stowarzyszenia w niniejszej sprawie został zachowany. Wnioskodawca w ustawowym, czternastodniowym terminie został bowiem poinformowany o jego przedłużeniu oraz przyczynach, które uniemożliwiały udostępnienie informacji w terminie 14 dni. Przyczyny te uznać należy za rzeczywiste i uzasadnione. Kwestia bowiem potrzeby analizy wniosku, w odniesieniu do częściowo zmienionego stanu prawnego, zwłaszcza biorąc pod uwagę niepewną datę publikacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego i jego motywów, wydaje się być uzasadniona. Przywołanie zaś w piśmie z dnia 17 czerwca 2016r. przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, określających zasady postępowania administracyjnego, jakkolwiek zbędne, pozostaje bez wpływu na ocenę skuteczności podjętej przez organ czynności. Wskazane okoliczności prowadzą zaś do konkluzji, że brak jest podstaw do przyjęcia, iż organ pozostawał w niniejszej sprawie bezczynny.

Biorąc pod uwagę powyższe, wobec tego, że skarga okazała się niezasadna, na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzeczono o jej oddaleniu.

LS