drukuj    zapisz    Powrót do listy

6135 Odpady, Budowlane prawo, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę, II SA/Ke 789/17 - Wyrok WSA w Kielcach z 2018-01-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Ke 789/17 - Wyrok WSA w Kielcach

Data orzeczenia
2018-01-18 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2017-11-15
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
Sędziowie
Agnieszka Banach
Dorota Pędziwilk-Moskal /przewodniczący sprawozdawca/
Jacek Kuza
Symbol z opisem
6135 Odpady
Hasła tematyczne
Budowlane prawo
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 1369 art. 151 , art. 125 § 1 pkt 1 , art. 7
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2016 poz 23 art. 151 § 1 pkt 2, art. 105 § 1 , art. 145 § 1 pkt 4 , art. 10 § 1 , art. 86 , art. 7 art. 77 § 1, art. 80
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 2016 poz 1987 art. 3 ust. 1 pkt 6, art. 3 ust. 1 pkt 19, art. 26
Ustawa z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach - tekst jedolity
Dz.U. 2017 poz 1289 art. 3 ust. 1 , art. 5 ust. 1 pkt 3b
Ustawa z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach - tekst jedn.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Jacek Kuza, Asesor WSA Agnieszka Banach, Protokolant Starszy inspektor sądowy Joanna Dziopa, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w przedmiocie nakazania usunięcia odpadów we wznowionym postępowaniu oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania [....], utrzymało w mocy decyzję wydaną przez Burmistrza Miasta i Gminy [....] z dnia [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie nakazania usunięcia odpadów we wznowionym postępowaniu.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Decyzją z dnia 12.08.2015r. Burmistrz Miasta i Gminy [....] odmówił nakazania usunięcia odpadów z miejsc nieprzeznaczonych do ich składowania lub magazynowania.

Pismem z dnia 5.01.2016r. [....] wniosła o wznowienie postępowania zakończonego ww. decyzją.

Postanowieniem z dnia 16.05.2016r. organ I instancji wznowił postępowanie zakończone powyższą decyzją – na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a.

Decyzją z dnia 14.07.2016r. Burmistrz Miasta i Gminy [....] umorzył jako bezprzedmiotowe postępowanie w sprawie wydania nakazu usunięcia odpadów, składowanych na działce nr A w [...] przy ul. [...], opierając się na pozyskanych dowodach z oględzin tej działki przeprowadzonych w dniach 7.05.2015r. i 14.06.2016r. – w czasie których nie stwierdzono składowania odpadów na przedmiotowej nieruchomości.

Decyzją z dnia 17.10.2016r. Kolegium uchyliło decyzję z dnia 14.07.2016r. i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, wskazując na naruszenie art. 151 § 1 K.p.a. oraz brak wyjaśnienia stanu faktycznego – należało bowiem ustalić, czy znajdujące się na nieruchomości przedmioty mieszczą się w katalogu odpadów określonym w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 9.12.2014r. w sprawie katalogu odpadów (Dz. U. z 2014r. poz. 1923). Organ powinien też przesłuchać w sposób określony w art. 86 K.p.a. właścicieli nieruchomości – celem ustalenia czy przedmioty te są odpadami w kontekście spełnienia przesłanki pozbycia się ich przez właścicieli gruntu, oceniając te zeznania zgodnie z art. 80 K.p.a.

W ponownie prowadzonym postępowaniu organ I instancji przeprowadził w dniu 10.01.2017r. oględziny nieruchomości ozn. nr A z udziałem jej współwłaściciela E.A., który oświadczył, że nie nastąpiły żadne zmiany od czasu ostatnich oględzin w dniu 14.06.2016r., nieruchomość w części jest wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej, a znajdujące się tam przedmioty będą ponownie wykorzystane, ewentualnie sprzedane. Następnie w dniu 4.04.2017r. D. A. wyjaśnił, że na przedmiotowej nieruchomości nie składuje odpadów, a w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą na posesji stoją dwa samochody ciężarowe (ciągniki siodłowe) oraz trzy naczepy. Co do elementów stalowych znajdujących się na części działki zajętej na działalność gospodarczą są to elementy po rozbiórce dwóch wiat. Obecnie wydano decyzję ustalającą warunki zabudowy na budowę wiaty – wobec czego elementy te będą służyły do wybudowania nowych wiat, gdzie będą przechowywane wszystkie rzeczy niezbędne do prowadzenia firmy. Podobnie płytki betonowe oraz krawężniki będą służyły ponownie do zagospodarowania terenu pod wiaty. Natomiast kontener samochodowy znajdujący się na działce służy jako tymczasowy magazyn na narzędzia i części, a koła zapasowe i opony służą do wymiany sezonowej w użytkowanych samochodach. Rzeczy znajdujące się na nieruchomości pochodzą albo z demontażu albo służą jako części zapasowe i są przeznaczone do ponownego użycia. W pisemnych wyjaśnieniach współwłaściciel działki E. A. wskazał, że znajdujące się na działce piasek, gruz, płyty chodnikowe, bloczki, krawężniki itp. nie są odpadem, ale materiałem, który wkrótce posłuży do zagospodarowania działki.

[...] oświadczył w dniu 6.04.2017r., że działka nr A została zaśmiecona przez sąsiada różnymi częściami, paletami, konstrukcjami, a wszystko co się tam znajduje jest odpadem.

Mając na uwadze powyższe, decyzją z dnia [...] organ I instancji, działając na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 K.p.a., uchylił ostateczną decyzję własną z dnia 12.08.2015r. w sprawie odmowy nakazania usunięcia odpadów z miejsc nieprzeznaczonych do ich składowania lub magazynowania, czyli na działce położonej w [...] przy ul. [...] o nr D, stanowiącej własność D. A.i E. A. i umorzył postępowanie w sprawie składowania odpadów w miejscu nieprzeznaczonym do ich składowania lub magazynowania, tj. na działce nr A położonej w miejscowości [....], przy ul. [...] 115.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł [...].

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, utrzymując w mocy zakwestionowaną decyzję, przytoczyło treść art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14.12.2012r. o odpadach (Dz.U. z 2016r., poz. 1987), podkreślając że każdy właściciel gruntu potencjalnie jest posiadaczem różnego rodzaju odpadów – jednak fakt ten nie może powodować automatycznie wszczynania w stosunku do tych osób postępowań administracyjnych opartych o art. 26 tej ustawy. Niezbędnym warunkiem uznania określonego przedmiotu za odpad jest, aby posiadacz się go wyzbywał lub zamierzał się wyzbyć, łącząc tę kwestię z kryterium zaistniałej nieprzydatności. W kontekście powyższego w prowadzonym postępowaniu ustalono, że znajdujące się na działce nr A materiały i przedmioty nie stanowią odpadów w rozumieniu ww. rozporządzenia z dnia 9.12.2014r., gdyż wg oświadczeń jej właścicieli zostaną wykorzystane do budowy nowej wiaty, służącej do prowadzenia działalności gospodarczej (decyzją z dnia 27.03.2017r. ustalono warunki zabudowy dla tego przedsięwzięcia). Płyty chodnikowe, bloczki, krawężniki są materiałem, który posłuży do zagospodarowania terenu działki podczas budowy wiaty, a opony i koła służą do sezonowej wymiany w samochodach będących na stanie prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym materiały i przedmioty znajdujące się na nieruchomości zostaną wykorzystane zgodnie z ich przeznaczeniem i nie zmieni się sposób ich użytkowania, zarazem brak jest zamiaru właścicieli pozbycia się ich. Takie działanie, zdaniem organu, nie doprowadzi również do niekorzystnego oddziaływania na środowisko.

Skargę, uzupełnioną pismem z dnia 12.01.2017r., do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach na powyższą decyzję organu odwoławczego wniosła [....], domagając się "dokonania rozstrzygnięcia w oparciu, o stan faktyczny i prawny działki o nr ewid. A w zakresie zgromadzonych na niej odpadów, który to stan - wobec jego rażącego przekłamania wynikającego z umyślnego nieoparcia się przez Burmistrza na żadnych, odnośnych dokumentach odpowiednio wyjaśniających pochodzenie, celowość składowania oraz w szczególności ilość zgromadzonych odpadów – lecz z umyślnego oparcia się przez Burmistrza wyłącznie na tendencyjnych oświadczeniach A., zrozumiale dążących do zachowania istniejącego stanu rzeczy (czyli — potwornej rupieciarni)". Skarżąca zarzuciła organowi rażące zaniechanie obowiązku ustaleniu stanu faktycznego, kwestionując powołanie się na nieprawomocną decyzję ustalającą warunki zabudowy – uchyloną w całości decyzją z dnia 23.10.2017r. (przedstawioną w załączeniu). W skardze zwrócono uwagę na:

- zgromadzone w ogromnej ilości odpady: betonowe w postaci bloczków, trylinki, płyt chodnikowych, krawężników i innych – gromadzone bez żadnego konkretnego celu przez wiele minionych lat – jako odpady oddawane za darmo przez różne firmy i instytucje i stąd chętnie odbierane przez E. A., powstające przy wymianie tradycyjnych zniekształconych utwardzeń gruntów – na nowoczesne równe utwardzenia wykonywane z kostki brukowej;

- zgromadzone odpady betonowe, umyślnie niezinwentaryzowane przez organ, w całości rażąco i bezprawnie uznane za odpady przydatne do realizacji zamierzonego budynku gospodarczego, którego realizacja skutkuje tylko nieznacznym, nieokreślonym i niepewnym wykorzystaniem tych odpadów (z nakazu rozbiórki wyłączono betonowe podłoże zamierzonego budynku gospodarczego);

- zgromadzone konstrukcje metalowe pochodzące z trzech przymusowo rozebranych obiektów, również umyślnie niezinwentaryzowanych przez Burmistrza – w całości rażąco bezprawnie uznanych za odpady przydatne do realizacji jednego zamierzonego budynku gospodarczego, którego realizacja - de facto skutkująca tylko częściowym, i ponadto czasowo nieokreślonym wykorzystaniem tych odpadów – nie jest przesądzona;

- zgromadzone odpady w postaci nadwozi zezłomowanych samochodów ciężarowych i autobusu, zgromadzone na przełomie lat 70-tych. i 80-tych, które służyły jako magazyny oraz "zaplecze socjalne" na potrzeby prowadzonej do niedawna działalności produkcyjnej – co do których nie sposób uznać aktualnej przydatności do prowadzonej działalności transportowej.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wnioskiem z dnia 8.01.2018r. skarżąca wniosła o odroczenie rozprawy lub zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego – "do czasu zaistnienia w obiegu prawnym rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego w postaci oczekiwanego ostatecznego rozstrzygnięcia w postępowaniu Burmistrza Miasta i Gminy [....], wynikającego z załączonej decyzji z dnia 23.10.2017r. – którą Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kielcach uchyliło decyzję Burmistrza Miasta i Gminy [....] z dnia 27.03.2017r. w sprawie ustalenia, na wniosek E. A., warunków zabudowy dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej polegającej na budowie wiaty przeznaczonej do przechowywania narzędzi gospodarczych na części działki oznaczonej w ewidencji gruntów nr A położonej w [...]. obręb 04 i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania przez ten organ".

Na rozprawie sądowej w dniu 18.01.2017r.:

- uczestnik D. A. zaoponował wnioskowi o odroczenie rozprawy lub zawieszenie postępowania;

- Sąd postanowił oddalić wniosek o odroczenie rozprawy oraz oddalić wniosek o zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego;

- uczestnik D. A. wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1, art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 30.08.2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017r. poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 P.p.s.a.).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego uchylenia lub stwierdzenia nieważności.

W niniejszej sprawie organy prowadziły postępowanie w trybie ustawy z dnia 14.12.2012r. o odpadach (tekst jedn. Dz. U. z 2016r. poz. 1987), zwanej dalej ustawą, która wraz z przepisami wykonawczymi określa m.in. zasady postępowania z odpadami, ich magazynowania, recyklingu, unieszkodliwiania. Wprowadzone regulacje mają na celu ochronę środowiska, życia i zdrowia ludzi, zapobieganie i zmniejszanie negatywnego wpływu na środowisko oraz zdrowie ludzi, wynikającego z wytwarzania odpadów i gospodarowania nimi oraz ograniczanie ogólnych skutków użytkowania zasobów i poprawę efektywności takiego użytkowania (art. 1 ustawy o odpadach). Nie sposób pomijać też, że na zasadzie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 13.09.1996r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jedn. Dz. U. z 2017r. poz. 1289 ze zm.), utrzymanie czystości i porządku w gminach należy do obowiązkowych zadań własnych gminy. Stosownie do art. 1a tej ustawy – w sprawach dotyczących postępowania z odpadami komunalnymi w zakresie nieuregulowanym w niniejszej ustawie stosuje się przepisy ustawy o odpadach. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 3b ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez pozbywanie się zebranych na terenie nieruchomości odpadów komunalnych oraz nieczystości ciekłych w sposób zgodny z przepisami ustawy i przepisami odrębnymi. Powyższe należy mieć na uwadze przy wykładni wszystkich uregulowań omawianej ustawy, w kontekście kontroli legalności zaskarżonej decyzji podjętej w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie nakazania usunięcia odpadów we wznowionym postępowaniu.

Lektura akt sprawy niniejszej pozwala stwierdzić, że Burmistrz Miasta i Gminy [....] prawidłowo wznowił postępowanie zakończone decyzją własną z dnia 12.08.2015r. (k. 89) o odmowie nakazania usunięcia odpadów z miejsc nieprzeznaczonych do ich składowania lub magazynowania – postanowieniem z dnia 16.05.2016r., podjętym na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. Zgodnie z tym przepisem w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. Jak wynika bowiem z akt sprawy decyzja ostateczna została doręczona wyłącznie E. D. A. (współwłaściciele działki nr D) jako stronom tego postępowania. Rozstrzygnięcie to nie zostało natomiast doręczone inicjatorowi postępowania – [....] (właścicielka sąsiedniej działki), która we wniosku z dnia 17.03.2014r. wykazała swój interes prawny – naruszenie prawa do niezakłóconego korzystania z jej nieruchomości.

W następstwie prowadzonego ponownie postępowania organ I instancji wydał decyzję z dnia 25.05.2017r. o uchyleniu decyzji ostatecznej i umorzeniu postępowania w sprawie składowania odpadów w miejscu nieprzeznaczonym do ich składowania lub magazynowania – utrzymaną następnie zaskarżonym w niniejszej sprawie rozstrzygnięciem Kolegium.

Wbrew zarzutom skargi, po przeprowadzeniu wznowionego postępowania zgodnie z obowiązującymi wymogami (art. 7 art. 77 § 1, art. 80 K.p.a.), organ właściwie zastosował art. 151 § 1 pkt 2 K.p.a. Zgodnie z tym przepisem organ administracji publicznej, o którym mowa w art. 150 K.p.a., po przeprowadzeniu postępowania określonego w art. 149 § 2 K.p.a wydaje decyzję, w której uchyla decyzję dotychczasową, gdy stwierdzi istnienie podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1, art. 145a lub art. 145b, i wydaje nową decyzję rozstrzygającą o istocie sprawy. Z kolei przepisem materialnoprawnym powołanym w uzasadnieniu wydanych decyzji był art. 26 ustawy, w myśl którego posiadacz odpadów jest obowiązany do niezwłocznego usunięcia odpadów z miejsca nieprzeznaczonego do ich składowania lub magazynowania (ust. 1). W przypadku nieusunięcia odpadów zgodnie z ust. 1, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, w drodze decyzji wydawanej z urzędu, nakazuje posiadaczowi odpadów usunięcie odpadów z miejsca nieprzeznaczonego do ich składowania lub magazynowania, z wyjątkiem gdy obowiązek usunięcia odpadów jest skutkiem wydania decyzji o cofnięciu decyzji związanej z gospodarką odpadami (ust. 2). Przytoczone unormowania zobowiązują posiadacza odpadów do niezwłocznego usunięcia odpadów z miejsca nieprzeznaczonego do ich składowania lub magazynowania. W przypadku braku realizacji tego obowiązku, ustawodawca powierzył jego wyegzekwowanie organowi wykonawczemu gminy, który zobowiązany jest czuwać nad utrzymaniem czystości i porządku w gminie. Przyjęta konstrukcja omawianych przepisów wskazuje, że bezwzględnie wymagane jest usunięcie odpadów zalegających w miejscach do tego nieprzeznaczonych. W celu ułatwienia dochodzenia, a przez to i zapewnienia utrzymania porządku oraz prawidłowego postępowania z odpadami, ustawodawca wprowadził w art. 3 ust. 1 pkt 19 ustawy domniemanie prawne, że władający powierzchnią ziemi jest posiadaczem odpadów znajdujących się na nieruchomości. Okoliczność ta zwalnia co do zasady organ administracyjny z obowiązku poszukiwania podmiotu, który nielegalnie pozostawił odpady w miejscu do tego nieprzeznaczonym.

Dla przypisania właścicielowi nieruchomości odpowiedzialności z art. 26 ust. 1, 2 ustawy zasadnicze znaczenie ma ustalenie przez organ, czy zgromadzone w tym miejscu rzeczy stanowią odpady w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy. Jak wynika bowiem z tego przepisu odpadem jest każda substancja lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany. Konkretny katalog odpadów wskazuje natomiast rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9.12.2014r. w sprawie katalogu odpadów (Dz. U. z 2014r. poz. 1923). Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 1 ustawy odpady klasyfikuje się przez ich zaliczenie do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju odpadów, uwzględniając: źródło ich powstawania; właściwości powodujące, że odpady są odpadami niebezpiecznymi, określone w rozporządzeniu (UE) nr 1357/2014 i w rozporządzeniu (UE) 2017/997, oraz przepisy wydane na podstawie art. 3 ust. 5; składniki odpadów, dla których przekroczenie wartości granicznych stężeń substancji niebezpiecznych może powodować, że odpady są odpadami niebezpiecznymi. Takie działanie ma na celu skonkretyzowanie co jest odpadem i czy jest to odpad niebezpieczny, z czym związany będzie sposób jego utylizacji.

Z powołanych przepisów wynika, że niezbędnym warunkiem uznania danego przedmiotu za odpad jest to, aby jego posiadacz wyzbywał się go lub zamierzał się wyzbyć. Zarówno prawo krajowe jak i wspólnotowe nie definiuje pojęcia "pozbywania się" ("usuwania"). Niemniej jednak zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądowym i poglądami doktryny prawniczej "pozbycie" oznacza zmianę sposobu użytkowania danego przedmiotu, niezgodnie z jego pierwotnym przeznaczeniem (tak m.in. wyrok NSA z 9.01.2009r., sygn.. akt II OSK 960/08). Z "pozbyciem się" mamy także do czynienia wówczas, gdy posiadacz przedmiotu nie znajduje dla niego żadnego zastosowania (por. W. Radecki: Ustawa o odpadach. Komentarz. Warszawa 2008 r., s. 81).

W wyroku z dnia 29.05.2017r. sygn. akt V SA/Wa 3320/16 (dostępnym w internetowej bazie orzeczniczej NSA) WSA w Warszawie wskazał, że "odpad powstaje wówczas, gdy faktycznie władający przedmiotem nie znajduje dla niego dalszego zastosowania i wyzbywa się go", przy czym "przydatność określonego towaru do dalszego wykorzystania po jego naprawie, czy też jego wartość rynkowa nie pozbawia go charakteru odpadu, skoro kwalifikacja do kategorii odpadów jest następstwem, woli lub konieczności wyzbycia się przez pierwotnego posiadacza".

Powyższy pogląd Sąd, w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, podziela w całości.

W sprawie niniejszej z prawidłowych ustaleń organów obu instancji – dokonanych w oparciu o przeprowadzone oględziny oraz przesłuchanie współwłaścicieli działki nr A (w trybie art. 86 K.p.a.) wynika, że znajdujące się nieruchomości:

1. płytki betonowe oraz krawężniki będą służyły ponownie do zagospodarowania terenu oraz pod przewidzianą do realizacji wiatę;

2. kontener samochodowy służy jako magazyn na narzędzia i części – do momentu uzyskania ostateczności decyzji o warunkach zabudowy;

3. koła zapasowe i opony służą do wymiany sezonowej w użytkowanych samochodach;

4. konstrukcje oraz blachy faliste znajdujące się na nieruchomości posłużą do wybudowania nowej wiaty do przechowywania narzędzi gospodarczych na części działki nr D;

5. deski, łaty drewniane przeznaczone do wiązań dachowych, dwuteowniki wraz z uchwytami stanowiąca słupki także posłużą jako materiał budowlany;

6. ciągnik rolniczy służy do koszenia i odśnieżania nieruchomości.

Z akt sprawy wynika, że właściciel działki nr A D. A. prowadzi działalność gospodarczą (z siedzibą na tej nieruchomości), polegającą na świadczeniu usług transportu drogowego towarów. Na stanie firmy są dwa samochody ciężarowe – ciągniki siodłowe marki oraz trzy naczepy. Przedmiotowa działka wyposażona jest w kontenery do segregacji odpadów komunalnych, a właściciel uiszcza opłaty z tego tytułu.

W kontekście powyższych, prawidłowych ustaleń organów obu instancji, nie mogła odnieść skutku przedstawiona przez skarżącego argumentacja, że materiały i rzeczy zgromadzone na działce nr A stanowią odpady – zwłaszcza mając na uwadze, wyrażony expressis verbis przez współwłaścicieli tej działki, brak woli wyzbycia się tych rzeczy, możliwość ich ponownego wykorzystania w trakcie planowanego zamierzenia inwestycyjnego (budowy obiektu gospodarczego lub zagospodarowania działki), bądź ich przeznaczenie do prowadzenia działalności gospodarczej. W odniesieniu do licznych zastrzeżeń zgłaszanych w tym zakresie przez skarżącą podkreślić należy, że – jak wskazuje WSA w Warszawie w wyroku z dnia 26.05.2008r., sygn. akt IV SA/Wa 174/08 – "w kontekście kwalifikacji przedmiotu jako odpadu chodzi raczej o brak użyteczności zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem, co – jak wskazuje doświadczenie życiowe – może mieć charakter względny/subiektywny". Zauważyć należy, że rzecz nieużyteczna dla jednej osoby (w niniejszej sprawie skarżącej) może bowiem pozostać przydatna dla innej osoby, w szczególności jeśli prowadzi działalność gospodarczą, która niemal zawsze ma wieloaspektowy wymiar.

Tym samym, zdaniem Sądu, nieuzasadnione są zarzuty skargi o tym, że sporne materiały są gromadzone na przedmiotowej nieruchomości bez żadnego konkretnego celu – jako odpady, a realizacja zamierzonego obiektu gospodarczego będzie skutkować tylko nieznacznym, nieokreślonym i niepewnym ich wykorzystaniem. W odniesieniu do tej ostatniej kwestii wskazania wymaga, że na obecnym etapie inwestorzy, w związku z koniecznością ustalenia warunków zabudowy, nie wystąpili jeszcze o pozwolenie na budowę ww. obiektu – wobec czego nie wiadomo jaki będzie jego kształt i rozmiar, a w konsekwencji jaka ilość materiałów budowlanych będzie przydatna w tym zakresie. Co się zaś tyczy kontenera samochodowego, to zgodnie z wyjaśnieniami współwłaścicieli działki, służy on jedynie jako tymczasowy magazyn na narzędzia i części – do momentu realizacji planowanego obiektu gospodarczego.

Reasumując, w niniejszej sprawie prawidłowo rozstrzygnięto w przedmiocie:

- uchylenia ostatecznej decyzji organu I instancji 12.08.2015r. w sprawie odmowy nakazania usunięcia odpadów z działki nr D, uwzględniając fakt, że [...] nie doręczono tego rozstrzygnięcia (art. 151 § 1 pkt 2 w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 w zw. z art. 10 § 1 K.p.a.),

- umorzenia postępowania w sprawie składowania odpadów w miejscu nieprzeznaczonym do ich składowania lub magazynowania, tj. na działce nr A położonej w miejscowości [....], przy ul. [...] 115 (art. 151 § 1 pkt 2 w zw. z art. 105 § 1 K.p.a.).

Zgodnie z art. 105 § 1 K.p.a. organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania, gdy z jakiejkolwiek przyczyny stało się ono bezprzedmiotowe. Podkreślenia wymaga, że z bezprzedmiotowością postępowania administracyjnego w rozumieniu art. 105 § 1 K.p.a. mamy do czynienia, gdy organ administracji stwierdził oczywisty brak podstaw prawnych i faktycznych do merytorycznego rozpatrzenia sprawy (por. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 25.10.2012r. o sygn. akt II SA/Bk 620/12, LEX nr 1248719).

Taka właśnie sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie, w której – pomimo przeprowadzenia, po wznowieniu, wnikliwego postępowania w sprawie składowania odpadów w miejscu nieprzeznaczonym do ich składowania lub magazynowania – nie stwierdzono podstaw do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w oparciu o przepisy ustawy o odpadach. To zaś oznacza, że postępowanie administracyjne prowadzone w niniejszej sprawie stało się bezprzedmiotowe i podlegało umorzeniu.

Końcowo wskazać należy – w odniesieniu do wniosku skarżącej z dnia 8.01.2018r., że w ocenie Sądu, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie zaistniały przesłanki uzasadniające zawieszenia postępowania na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Przepis ten przewiduje przypadki fakultatywnego zawieszenia postępowania, a o jego zastosowaniu decydują względy celowościowe. Celowość zawieszenia postępowania w sytuacjach uregulowanych w art. 125 § 1 pkt 1 P.p.s.a. ustawodawca pozostawił ocenie sądu, a sposób jego wykładni nie może prowadzić do tworzenia nowych podstaw zawieszenia postępowania. Zagadnienie wstępne (prejudycjalne) występuje natomiast w sytuacji, w której uprzednie rozstrzygnięcie określonego zagadnienia, które występuje w sprawie, może wpływać na wynik toczącego się postępowania, co w rezultacie uzasadnia celowość wstrzymania czynności w postępowaniu sądowoadministracyjnym do czasu rozstrzygnięcia tej istotnej kwestii.

Przez zagadnienie wstępne należy rozumieć zatem przeszkodę powstającą lub ujawniającą się w toku postępowania sądowego, której usunięcie jest istotne z punktu widzenia możliwości prawidłowej realizacji celu postępowania sądowoadministracyjnego i ma bezpośredni wpływ na jego wynik.

Zawieszenie postępowania powinno być uzasadnione również ze względów sprawiedliwości i ekonomiki procesowej, a powyższe okoliczności sąd podejmujący rozstrzygnięcie na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 P.p.s.a. powinien oceniać w kontekście konieczności rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, co ma z kolei niebagatelne znaczenie w świetle konstytucyjnego nakazu rozpoznawania spraw bez zbędnej zwłoki (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) oraz określonej w art. 7 P.p.s.a. zasady szybkości postępowania sądowoadministracyjnego (por. np. wyroki NSA w sprawach sygn. akt II OSK 2465/14, Lex nr 2106666 i II FSK 1510/14, Lex nr 1774188).

W ocenie Sądu, wydanie powoływanej przez skarżącą we wniosku o zawieszenie postępowania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach z dnia 23.10.2017r. (k. 40 akt sądowych) nie przesądziło ostatecznie o niedopuszczalności ustalenia warunków zabudowy w zakresie budowy wiaty na działce nr D. Mianowicie, rozstrzygnięciem tym organ II instancji uchylił decyzję Burmistrza Miasta i Gminy [....] z dnia 27.03.2017r. ustalającą na wniosek D. A.warunki zabudowy w tym przedmiocie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez organ I instancji. Jako powody takiego rozstrzygnięcia wskazano brak przesłania przez organ projektu decyzji organom uzgadniającym oraz nieuzupełnienie materiału dowodowego (art. 136 K.p.a.) we wskazanym uprzednio zakresie.

Niezależnie od powyższego, skarżąca nie przedstawiła żadnej informacji, z której miałoby wynikać aby to postępowanie zostało zakończone negatywną dla wnioskodawcy ostateczną decyzją Burmistrza Miasta i Gminy [....]. W konsekwencji, mając na uwadze okoliczności analizowanej sprawy, za niecelowe należało uznać wstrzymywanie postępowania sądowego.

Podobnie, w ocenie Sądu, brak było podstaw do odroczenia rozprawy, co zgodnie z art. 99 P.p.s.a. może nastąpić, nawet na zgodny wniosek stron, tylko z ważnej przyczyny. Zdaniem Sądu, ważną przyczyną w myśl cyt. przepisu nie są złożone przez skarżącą wnioski o zawieszenie postępowania (por. postanowienie NSA z dnia 28.09.2010r. o sygn. akt, I FSK 1051/09, LEX nr 740439).

Skoro podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt