drukuj    zapisz    Powrót do listy

6123 Zasób geodezyjny i kartograficzny, Ewidencja gruntów, Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego, Oddalono skargę, II SA/Ol 700/17 - Wyrok WSA w Olsztynie z 2017-10-17, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Ol 700/17 - Wyrok WSA w Olsztynie

Data orzeczenia
2017-10-17 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2017-09-05
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Sędziowie
Adam Matuszak /przewodniczący/
Marzenna Glabas /sprawozdawca/
S. Beata Jezielska
Symbol z opisem
6123 Zasób geodezyjny i kartograficzny
Hasła tematyczne
Ewidencja gruntów
Sygn. powiązane
I OSK 262/18 - Wyrok NSA z 2019-10-02
Skarżony organ
Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 1629 art. 23 ust. 7, art. 24 ust. 5 pkt 3, art. 26 ust. 2, art. 40 a ust. 1
Ustawa z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne - tekst jedn.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak Sędziowie Sędzia WSA Marzenna Glabas (spr.) Sędzia WSA Beata Jezielska Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 października 2017 r. sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Inspektora z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie udostępnienia informacji dotyczącej wskazania numerów ksiąg wieczystych oddala skargę.

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że decyzją z dnia "[...]" r. Naczelnik Wydziału Geodezji

i Nieruchomości w Starostwie Powiatowym, działając z upoważnienia Starosty, na podstawie art. 40f ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 1629 ze zm., dalej jako: "u.p.g.k"), odmówił udostępnienia Spółce A (dalej jako: "skarżąca", "spółka") wnioskowanych informacji w części wskazania numerów ksiąg wieczystych.

W uzasadnieniu organ I instancji wyjaśnił, że wnioskiem z dnia 16 stycznia 2017 r., stanowiącym załącznik nr 3 (formularz P i P4) do rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 9 lipca 2014 r. w sprawie udostępniania materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, wydawania licencji oraz wzoru Dokumentu Obliczenia Opłaty (Dz. U. z 2014 r. poz. 917), spółka wystąpiła

o udostępnienie zbioru danych z rejestru cen i wartości nieruchomości. Dnia 23 stycznia 2017 r. wnioskowane dane z rejestru cen i wartości nieruchomości wraz z licencją zostały wysłane na podany we wniosku adres e-mail. Skarżąca pismem z dnia 23 stycznia 2017 r. zwróciła się o uzupełnienie danych o numery ksiąg wieczystych dla poszczególnych nieruchomości. Organ I instancji wskazał, że rejestr cen i wartości nieruchomości prowadzony jest przez Starostę zgodnie z § 74 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. z 2016 r. poz. 1034) i nie obejmuje informacji

o numerach ksiąg wieczystych. Podkreślił, że przepisy prawa nie nakazują rejestracji

w przedmiotowym rejestrze numerów ksiąg wieczystych.

W odwołaniu od tej decyzji spółka wniosła o jej uchylenie i uwzględnienie wniosku w żądanym zakresie. Zarzuciła, że decyzja wydana została z naruszeniem

§ 74 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, poprzez błędną jego wykładnię, polegającą na nieuzasadnionym zastosowaniu wykładni zwężającej w odniesieniu do zakresu danych dotyczących nieruchomości, podlegających ujawnieniu w ramach rejestru cen i wartości nieruchomości.

W przekonaniu skarżącej nr KW niewątpliwie są objęte treścią tego rejestru, co wynika, w ocenie spółki, z treści § 74 ust. 2 pkt 6 w zw. z § 74 ust. 1 rozporządzenia. Wskazała, że są to "inne dane" w rozumieniu tych przepisów. Skarżąca zaznaczyła, że po pierwsze nr KW są danymi dostępnymi, umieszczanymi w aktach notarialnych

i operatach szacunkowych, które, na podstawie § 74 § 1 rozporządzenia, są podstawowymi źródłami danych ujawnionych w przedmiotowym rejestrze. Zdaniem Spółki, organ nie ma tym samym prawa pomijać tych danych i z mocy powołanej regulacji, należą one do rejestru cen i wartości nieruchomości. Po drugie skarżąca podniosła, że są to dane podstawowe dla identyfikacji nieruchomości, która jest definiowana jako przedmiot prawa własności. KW poświadcza wyodrębnienie nieruchomości jako oddzielnego przedmiotu obrotu prawnego.

Po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia "[...]" r., nr "[...]", Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy podzielił w całości stanowisko organu I instancji co do rozumienia § 74 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Podniósł, że rejestr cen i wartości nieruchomości, jak sama nazwa wskazuje, służy do gromadzenia informacji o cenach i wartościach nieruchomości, określonych w aktach notarialnych oraz wyciągach z operatów szacunkowych. Przyznał, że w § 74 ust. 2 w/w rozporządzenia zapisane jest, że rejestracji podlegają również informacje opisujące daną nieruchomość, jednak ustawodawca nie wskazał wprost, że w przedmiotowym rejestrze należy wykazywać numery ksiąg wieczystych nieruchomości, a także nie uściślił jakie dane należy rozumieć pod pojęciem "innych dostępnych danych o nieruchomościach i ich częściach składowych". Również specyfikacja pojęciowego modelu danych rejestru cen i wartości nieruchomości, zawarta w załączniku nr 7 do rozporządzenia (§ 74 ust. 2a), nie wskazuje, że należy w przedmiotowym rejestrze uwidaczniać informacje o numerze księgi wieczystej nieruchomości. Zauważono, że organ prowadzący rejestr cen i wartości nieruchomości, zgodnie z art. 23 ust. 7 u.p.g.k. niezwłocznie, nie później niż w terminie 30 dni od dnia otrzymania m.in. aktów notarialnych oraz wyciągów z operatów szacunkowych, o których mowa w art. 158 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, wpisuje dane z nich wynikające do ewidencji gruntów i budynków oraz do rejestru cen i wartości nieruchomości w zakresie wynikającym z tej ewidencji lub rejestru, czyli nie ma obowiązku rejestrowania wszystkich informacji zawartych w wyżej wskazanych dokumentach, które nie stanowią treści obligatoryjnej ewidencji czy rejestru. Ponadto art. 158 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami wskazuje, jakie dane zawiera wyciąg z wykonanego przez rzeczoznawcę majątkowego operatu szacunkowego. Wśród tych danych nie wymieniono numeru księgi wieczystej. Organ odwoławczy dostrzegł ponadto, że numer księgi wieczystej wypełnia ustawową definicję danej osobowej, zawartą w art. 6 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016r. poz. 922), wobec czego podlega ochronie przewidzianej w tej ustawie. Reasumując, organ II instancji stwierdził, że gdyby ustawodawca uznał, że numer księgi wieczystej jest daną obligatoryjną, podlegającą ujawnieniu w rejestrze cen i wartości nieruchomości, określiłby to wprost w § 74 ust. 2 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie spółka powtórzyła zarzut i argumenty podniesione w odwołaniu. Dodatkowo wskazała na naruszenie przez organy art. 40a ust. 1 u.p.g.k., poprzez bezprawne ograniczenie skarżącej prawa dostępu do danych objętych rejestrem cen i wartości nieruchomości. Podniosła, powołując się na treść art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r.

o księgach wieczystych i hipotece, że nr KW jest podstawowym elementem przedmiotowego opisu nieruchomości gruntowej, wskazując jednocześnie jaki zakres gruntu się w niej mieści. Wskazała, że nieruchomość jest pojęciem odnoszącym się do zakresu prawa własności. Nie można tego pojęcia zredukować do opisu cech gruntu, poprzez jego powierzchnię, czy numer działki. Nie można zatem zgodzić się

z twierdzeniem, że rejestr cen i wartości nieruchomości nie obejmuje nr KW nieruchomości. Zdaniem skarżącej treść załącznika nr 7 do rozporządzenia ma charakter czysto techniczny i nie może przeważyć nad prawidłową wykładnią § 74 ust. 2 pkt 6 w zw. z § 74 ust. 1 rozporządzenia, które bezpośrednio normują zakres danych objętych rejestrem. Spółka podniosła, że z faktu umieszczenia nr KW w aktach notarialnych oraz operatach szacunkowych wynika, że są to dane dostępne. Zauważyła, że księgi wieczyste są jawne i zapewniony jest do nich powszechny dostęp, poprzez narzędzia informatyczne (dostępność w Internecie). Tym samym nie ma powodu, żeby udostępnienie danych we wnioskowanym rejestrze miało odbywać się

z pominięciem nr KW. Powołując się na wyrok NSA z dnia 19 listopada 2014r., sygn. akt I OSK 802/13, skarżąca podkreśliła, że numer księgi wieczystej podlega ujawnieniu na wniosek w trybie art. 24 ust. 2 ustawy – bez potrzeby wykazywania przez wnioskodawcę interesu prawnego.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje :

Stosownie do art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U z 2016r. poz. 1066 ze zm.) kontrola działalności administracji publicznej przeprowadzana jest pod względem zgodności

z prawem. Sąd administracyjny może wzruszyć zaskarżoną decyzję jedynie wówczas, gdy narusza ona przepisy prawa materialnego lub przepisy postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy (art. 3 § 1 w zw. z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U z 2017 r. poz. 1369 ze zm., dalej jako: "p.p.s.a."). Ponadto sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowym podlega prawidłowość zastosowania przez organy administracji publicznej przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność zastosowanej wykładni tych przepisów, ustalonych na dzień wydania zaskarżonej decyzji. Zadaniem sądu administracyjnego jest wyłącznie sprawdzenie, czy zaskarżony akt prawny został wydany zgodnie z przepisami prawa materialnego, oraz czy przy podejmowaniu zaskarżonego aktu nie zostały naruszone przepisy prawa procesowego. Tym samym, sąd administracyjny nie ocenia rozstrzygnięcia organu pod kątem jego słuszności, czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego, ale w zakresie dokonywanej kontroli zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji orzekając w sprawie nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. W myśl art. 133 § 1 p.p.s.a. sąd wydaje wyrok na podstawie akt sprawy.

W rozpoznawanej sprawie skarżąca domagała się udostępnienia numerów ksiąg wieczystych nieruchomości objętych wnioskiem z rejestru cen i wartości nieruchomości. Organy orzekające wydały decyzje odmowną, stając na stanowisku, że objęty wnioskiem zbiór nie obejmuje informacji o numerach ksiąg wieczystych. W toku postępowania administracyjnego spółka przekonywała, że rejestr cen i wartości nieruchomości musi zawierać żądane dane z uwagi na treść § 74 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, zgodnie z którym rejestracji podlegają w przedmiotowym rejestrze inne dostępne dane o nieruchomości i ich częściach składowych. Natomiast w skardze skarżąca dodatkowo powołała się na zasadę jawności ksiąg wieczystych. Wskazała także na prezentowane w judykaturze stanowisko o przedmiotowym charakterze numeru księgi wieczystej, akcentując, że podlega on ujawnieniu na wniosek w trybie art. 24 ust. 2 u.p.g.k., bez potrzeby wykazywania przez wnioskodawcę interesu prawnego. Argumentacja skarżącej nie zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim wskazać należy, że skarżąca domagała się ujawnienia numerów ksiąg wieczystych z rejestru cen i wartości nieruchomości, a nie

z jakiejkolwiek bazy danych prowadzonej przez organ I instancji. Prawidłowo zatem organy orzekające ograniczyły analizę co do zakresu rejestru cen i wartości nieruchomości, dochodząc do prawidłowego wniosku, że rejestr ten nie obejmuje

w ogóle numerów ksiąg wieczystych nieruchomości. Wobec sporu dotyczącego zakresu udostępnianych materiałów zasobu właściwy organ Służby Geodezyjnej

i Kartograficznej wydaje decyzję administracyjną, stanowi o tym art. 40f ust. 1 u.p.g.k., powołany jako podstawa prawna wydania zaskarżonej decyzji.

Zważyć w tym miejscu należy, że czym innym jest operat ewidencyjny określony w art. 24 ust. 1 u.p.g.k., a czym innym rejestr cen i wartości nieruchomości określony

w § 74 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Zbiory te tworzone są dla różnych celów i mają różny zakres. Szczególną uwagę na tę okoliczność zwrócił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 30 listopada 2011r., sygn. akt I OSK 2109/10 (publ. na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl), podkreślając, że rejestr cen i wartości nieruchomości stanowi odrębny od ewidencji gruntów i budynków zbiór informacji. Na podstawie art. 7d pkt 1 lit. b) u.p.g.k starosta ma obowiązek tworzyć, prowadzić

i udostępniać bazy danych, o których mowa m.in. w art. 4 ust. 1 a pkt 7, czyli zbiory danych dotyczące rejestru cen i wartości nieruchomości. Przepisy te wyszczególniają także inne zbiory danych zakładane i prowadzone przez starostę, jako organ administracji geodezyjnej i kartograficznej na szczeblu powiatowym. Odrębny zbiór danych tworzony jest w ramach ewidencji gruntów i budynków. Wynika to jednoznacznie z treści art. 4 ust. 1a, art. 7 d pkt 1 lit. a) i b), art. 20 oraz art. 26 ust. 2 u.p.g.k. Ten ostatni przepis stanowi delegację do określenia w drodze rozporządzenia sposobu zakładania i prowadzenia ewidencji gruntów i budynków oraz szczegółowego zakresu informacji objętych tą ewidencją, a także zakresu informacji objętych rejestrem cen i wartości nieruchomości. Przepisy wykonawcze w tym zakresie zawiera cytowane rozporządzenie w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Analiza tego rozporządzenia wskazuje, że w przypadku ewidencji gruntów i budynków, prawodawca wprost wskazał w § 60 ust. 1 pkt 7, § 64 pkt 1 i § 70 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia, że danymi ewidencyjnymi jest oznaczenie księgi wieczystej działki, budynku, czy lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość. Wskazania takiego brak w § 74 ust. 2 tego rozporządzenia, ustalającego zakres danych podlegających rejestracji w rejestrze cen i wartości nieruchomości. Zgodnie z § 74 ust. 2a specyfikę pojęciowego modelu danych rejestru cen i wartości nieruchomości zawiera załącznik nr 7 do rozporządzenia. Treść tego załącznika tłumaczy, co należy rozumieć pod pojęciem "innych dostępnych danych o nieruchomości i ich częściach składowych, podlegających rejestracji z mocy § 74 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia. W załączniku tym jest mowa o potrzebie uzupełniającego opisu nieruchomości, poprzez wskazywanie np.: rodzaju transakcji - czy dotyczy rynku pierwotnego, wtórnego, czy nieruchomość nabyta została na cel publiczny; przeznaczenia nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego; informacji o budowlach, urządzeniach i innych elementach wpływających na wartość nieruchomości. Tym samym słusznie organ II instancji dostrzegł, że rejestr cen

i wartości nieruchomości, jak sama nazwa wskazuje, służy do gromadzenia informacji stanowiących o cenie i wartości nieruchomości. Numer księgi wieczystej, w takim zakresie nie ma żadnego znaczenia, gdyż nie tłumaczy w ogóle wartości nieruchomości ani nie wpływa na wysokość ceny, nie jest więc wymagana jego ewidencja

w tym rejestrze. Prawidłowość przedstawionego rozumienia § 74 ust. 2 pkt 6, potwierdza brzmienie art. 23 ust. 7 u.p.g.k., który w dacie orzekania organów stanowił, że starosta niezwłocznie po otrzymaniu dokumentów, o których mowa w ust. 1-3 oraz wyciągów z operatów szacunkowych, o których mowa w art. 158 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wpisuje dane z nich wynikające do ewidencji gruntów i budynków oraz do rejestru cen i wartości nieruchomości w zakresie wynikającym z tej ewidencji lub rejestru. Natomiast art. 158 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami precyzował, co musi zawierać przedkładany organom prowadzącym kataster nieruchomości – wyciąg z wykonanego operatu szacunkowego. Zasadnie organ II instancji dostrzegł, że taki wyciąg nie podawał numerów ksiąg wieczystych. Nie były więc to dane do rejestracji w rejestrze cen i wartości nieruchomości. Na marginesie zauważyć można, że z dniem 1 września 2017r. - art. 158 ustawy o gospodarce nieruchomościami został uchylony przez art. 1 pkt 28 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017r. poz. 1509). Zgodnie z uzasadnieniem projektu tej ustawy (druk sejmowy nr 1560) - w konsekwencji uchylenia art. 158 znosi się odpowiedzialność zawodową rzeczoznawców majątkowych z tytułu nieprzekazywania właściwym starostom wyciągów ze sporządzonych operatów szacunkowych. Jednocześnie znosi się obowiązek prowadzenia przez ministra właściwego do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa badań w zakresie wartości nieruchomości.

Powyższe przekonuje, że rejestr cen i wartości nieruchomości nie obejmuje numerów ksiąg wieczystych nieruchomości. Bezpodstawnie tym samym skarżący domagał się ujawnienia mu tych danych na podstawie tego rejestru. Natomiast nawet jeżeliby uznać, że wniosek skarżącego obejmował także dane z ewidencji gruntów

i budynków, to Sąd w składzie orzekającym nie podziela stanowiska skarżącej, iż numer księgi wieczystej stanowi przedmiotowy element opisu nieruchomości i może być udostępniany bez potrzeby wykazywania przez wnioskodawcę interesu prawnego. Stosownie bowiem do art. 24 ust. 5 pkt 3 u.p.g.k. starosta udostępnia dane ewidencji gruntów i budynków zawierające dane podmiotów, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1, czyli dane właścicieli lub innych podmiotów, w których władaniu lub gospodarowaniu znajduje się nieruchomość – innym podmiotom (niż właściciel lub władający nieruchomością, czy podmiot publiczny), które mają interes prawny w tym zakresie. Zgodnie z tym unormowaniem wnioskodawca, który nie spełnia kryteriów z art. 24 ust. 5 pkt 1-2a u.p.g.k., musi wykazać interes prawny w uzyskaniu dostępu do danych podmiotów władających nieruchomościami, objętych ewidencją, czego bezspornie skarżący nie uczynił. Nie budzi też wątpliwości, że księga wieczysta zawiera chronione art. 24 ust. 5 pkt 3 u.p.g.k. dane podmiotowe. Uwzględniając natomiast, że do uzyskania dostępu treści księgi wieczystej konieczna jest jedynie znajomość jej numeru, uznać należy, że już sam numer księgi wieczystej jest informacją przedmiotowo - podmiotową i podlega ograniczeniu w udostępnieniu. Przekonująco argumentował w tym zakresie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w wyroku z dnia 9 października 2014 r., sygn. akt II SA/Op 379/14 (którego dokonana wykładnia przepisów art. 24 ust. 2 i 5 u.p.g.k., została zaakceptowana przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 6 grudnia 2016 r., sygn. akt I OSK 163/15, oddalającym skargę kasacyjną) oraz Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 października 2015 r., sygn. akt I OSK 1299/14 (publ. na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl), stając na stanowisku, że dla pozyskania numeru księgi wieczystej wnioskodawca musi legitymować się interesem prawnym. NSA wyjaśnił w tym wyroku, że zgodnie z art. 2 ustawy z 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece księgi wieczyste są jawne, jednakże we wniosku o wydanie odpisu księgi wieczystej należy podać numer księgi wieczystej jako sposób identyfikacji tej księgi (§ 23 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 27 listopada 2013 r. w sprawie Centralnej Informacji Ksiąg Wieczystych. Oznacza to, że dysponowanie adresem, numerem działki, czy danymi opisującymi właściciela czy też władającego nieruchomością nie jest wystarczające, aby uzyskać dostęp do danych zawartych w księdze wieczystej. Jednocześnie, w ramach projektu informatycznego Ministerstwa Sprawiedliwości – Nowa Księga Wieczysta, możliwy jest bezpośredni wgląd do ksiąg wieczystych. Systemem NKW stopniowo obejmowane są kolejne wydziały ksiąg wieczystych w sądach rejonowych na terenie całego kraju. Aby przeglądać księgi wieczyste za pośrednictwem portalu http://ekw.ms.gov.pl, również należy posiadać numer księgi wieczystej. Nie ma możliwości korzystania z innych danych. Księga wieczysta zawiera cztery działy, z których drugi obejmuje wpisy dotyczące własności i użytkowania wieczystego (art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece). Tym samym, podmiot, który uzyska numer księgi wieczystej danej nieruchomości, będzie mógł z łatwością uzyskać dostęp do danych podmiotowych właściciela, użytkownika wieczystego, czy też uprawnionego do tej nieruchomości, takich jak: imię, nazwisko, imiona rodziców, numer ewidencyjny PESEL (por. § 33 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 lutego 2016 r. w sprawie zakładania i prowadzenia ksiąg wieczystych w systemie teleinformatycznym, Dz. U. z 2016r. poz. 312).

Wszystkie przywołane wyżej rozważania nie dotyczyły jednak rejestru cen i wartości nieruchomości a odnosiły się do danych z ewidencji gruntów, która to ewidencja, z mocy art. 20 ust. 1 pkt 1 u.p.g.k., obejmuje wśród innych danych, także oznaczenie ksiąg wieczystych.

W tym stanie rzeczy, nie można organom przypisać zarzuconego w skardze naruszenia art. 40a ust. 1 u.p.g.k., poprzez bezprawne ograniczenie skarżącej prawa dostępu do danych objętych rejestrem cen i wartości nieruchomości. Art. 40a ust. 1 u.p.g.k. stanowi, że organy prowadzące państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny udostępniają materiały zasobu odpłatnie. Skoro, jak ustalono, w rejestrze cen i wartości nieruchomości nie ewidencjonuje się numerów ksiąg wieczystych, to nie można żądać udostępnienia tych danych z tego zasobu. Tym samym skarga, jako nieuzasadniona, podlegała oddaleniu, na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.



Powered by SoftProdukt