Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Przybysz po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi H. K. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. w przedmiocie rozpoznania ponaglenia postanawia: odrzucić skargę

H. K. – Skarżąca w niniejszej sprawie złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. w zakresie rozpatrzenia ponaglenia na niezałatwienie w terminie przez Burmistrza Miasta i Gminy P. sprawy niewydania postanowienia o odmowie dostępu do akt spraw podatkowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skargę należało odrzucić jako niedopuszczalną.

Zakres kontroli działalności administracji publicznej sprawowanej przez sądy administracyjne w sprawach ze skarg na bezczynność organów określony został w art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270)- dalej: "p.p.s.a.". Zgodnie z jego treścią sądy administracyjne rozpatrują skargi na bezczynność organów w przypadkach spraw określonych w pkt 1-4 tego przepisu. Możliwość wniesienia skargi na bezczynność organów została ukształtowana jako pochodna możliwości wniesienia skargi na określone prawne formy działania organów administracji, a zatem wniesienie takiej skargi może nastąpić wyłącznie w sprawie, w której bezczynność ta dotyczy zaniechania wydania przez organ decyzji administracyjnej, postanowienia, na które służy zażalenie albo kończącego postępowanie oraz postanowienia rozstrzygającego sprawę co do istoty lub wydawanego w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, a także wydania innych aktów lub wykonania czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczących uprawnień lub obowiązków, wynikających z przepisów prawa.

Skarga wniesiona w rozpoznawanej sprawie dotyczy bezczynności w rozpoznaniu ponaglenia wniesionego przez skarżącą na podstawie art. 141 § ustawy z 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) – dalej powoływana jako "Ordynacja podatkowa". Oceniając dopuszczalność skargi o takim przedmiocie należy wyjaśnić, że w treści art. 141 Ordynacji podatkowej nie wskazano w jakiej formie powinno dojść do załatwienia wniesionego ponaglenia – zarówno w przypadku uznania go za uzasadnione, co stwarza konieczność realizacji dyspozycji § 2 tego przepisu, jak również w przypadku stwierdzenie jego bezzasadności. W orzecznictwie oraz piśmiennictwie dotyczącym omawianego przepisu, podobnie jak analogicznego unormowania zawartego w art. 37 Kodeksu postępowania administracyjnego, konsekwentnie wskazuje się, że załatwienie ponaglenia powinno nastąpić w drodze postanowienia na które nie przysługuje zażalenie (por. S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat i M. Niezgódka-Medek: Ordynacja podatkowa Komentarz, s. 444, Warszawa 2005; postanowienie NSA z 17 stycznia 2006 r. sygn. akt I OSK 306/05 LEX nr 196463, postanowienie WSA w Warszawie z 22 czerwca 2006 r. I SA/Wa 941/04). Przyjęcie takiej formy załatwienia ponaglenia jest zasadne ze względu na treść art. 216 Ordynacji podatkowej, który przewiduje, że organ podatkowy orzeka w drodze postanowienie w tych wypadkach kiedy rozstrzyga kwestie wynikłe w toku postępowania, a zarazem nie rozstrzyga o istocie samej sprawy. W ocenie Sądu niezałatwienie sprawy w terminie jest właśnie taką wynikłą w toku postępowania, nie dotyczącą istoty sprawy kwestią i z tego względu organ wyższego stopnia zobowiązany jest do wydania w tym przedmiocie postanowienia. Jednocześnie brak jest przepisu, który przewidywałby możliwość wniesienia na tak wydane postanowienie zażalenia, a zatem - w związku z treścią art. 236 § 1 Ordynacji podatkowej - należy uznać, że jest ono niezaskarżalne.

Należy również zauważyć, iż ponaglenie nie służy kontroli rozstrzygnięć podjętych w postępowaniu administracyjnym, lecz ma na celu wymuszenie na organie podatkowym załatwienie sprawy. Ponaglenie nie prowadzi do merytorycznego rozpoznania sprawy, nie kończy postępowania w sprawie, a także jak wywiedziono wyżej nie jest rozstrzygnięciem na które przysługuje zażalenie.

Poczynione rozważania prowadzą zatem do wniosku, że w sprawie bezczynności w załatwieniu ponaglenia skarga do sądu administracyjnego jest niedopuszczalna. Skarga taka, jak wyjaśniono powyżej, jest bowiem dopuszczalna jedynie w przypadkach w których bezczynność dotyczy spraw, w których wydawane są postanowienia na które przysługuje zażalenie, albo kończące postępowanie, jak również rozstrzygających sprawę co do istoty. Z omówionych względów postanowienie wydane w sprawie wniesionego ponaglenia do tej kategorii się nie zalicza. Postanowienie to nie jest orzeczeniem o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a. i dlatego nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego (por. postanowienie NSA z dnia 19 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 145/12).

Skoro rozstrzygnięcie w przedmiocie ponaglenia z art. 141 § 1 Ordynacji podatkowej nie jest żadnym z rozstrzygnięć podlegających właściwości sądu administracyjnego to z uwagi na treść art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. bezczynność organu w tym zakresie nie podlega właściwości sądu administracyjnego.

Z tego względu wniesiona skarga jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu przez Sąd zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. Skarga ta bowiem w sposób jednoznaczny wskazuje, że jej przedmiotem jest niezałatwienie ponaglenia wniesionego do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W.

Mając na uwadze powyższe, Sąd - na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji.