drukuj    zapisz    Powrót do listy

, ,  ,  , SA/Wr 65/84 - Wyrok NSA oz. we Wrocławiu z 1984-03-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

SA/Wr 65/84 - Wyrok NSA oz. we Wrocławiu

Data orzeczenia
1984-03-16 orzeczenie prawomocne
Sąd
NSA oz. we Wrocławiu
Powołane przepisy
Zarządzenie nr 72 Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 kwietnia 1952 r. /nie publikowane/
Dz.U. 1951 nr 55 poz. 382 art. 10 ust. 2
Dekret z dnia 22 października 1951 r. o dowodach osobistych.
Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328 art. 10 ust. 1
Obwieszczenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 11 grudnia 1963 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk.
Tezy

1. Zarządzenie nr 72 Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 kwietnia 1952 r. w sprawie pisowni nazwisk i imion w dowodach osobistych i tymczasowych zaświadczeniach tożsamości /nie publikowane/ wydane na podstawie art. 10 ust. 2 dekretu z dnia 22 października 1951 r. o dowodach osobistych /Dz.U. nr 55 poz. 382/ upoważniało do zmiany z urzędu pisowni nazwiska na polską tylko wówczas, jeżeli nazwisko to miało brzmienie polskie, a pisownię zniekształcono na obcą /np. Tchayka należało poprawić na Czajka/ - /vide par. 2 cyt. zarządzenia/. Można było w tym trybie zmienić z urzędu pisownię nazwiska również wtedy, kiedy zachodziła potrzeba zastąpienia znaków pisarskich nie stosowanych w pisowni polskiej, polskimi znakami pisarskimi /par. 1 cyt. zarządzenia/. Natomiast przepisy powołanego zarządzenia nie przewidywały możliwości zmiany pisowni nazwisk z innych powodów. W szczególności brak było w tym zarządzeniu przepisu, który stanowiłby podstawę do wpisania w dowodzie osobistym lub tymczasowym zaświadczeniu tożsamości obco brzmiącego nazwiska przy zastosowaniu fonetycznej pisowni polskiej w sytuacji, gdy dotąd była stosowana pisownia obca i strona nie wnosiła o zmianę tej pisowni. Zmiana powyższa mogła być dokonana tylko na wyraźne żądanie zainteresowanego /par. 4 cyt. zarządzenia/.

2. Art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ stanowi, że zawsze, gdy istnieje wątpliwość, organ administracji państwowej - na wniosek strony - obowiązany jest ustalić "pisownię lub brzmienie imienia i nazwiska". Obowiązek powyższy wynika ze sformułowania zawartego w treści cytowanego przepisu "ustala w razie wątpliwości". Ustalenie pisowni imion i nazwisk w powołanym trybie nie jest zatem ograniczone tylko do wypadków, gdy te imiona lub nazwiska mają brzmienie lub pisownię niepolską. Powodem wydania takiej decyzji jest istnienie wątpliwości co do stosowania pisowni, które mogą wynikać nie tylko z niepolskiej pisowni, czy brzmienia, ale także z innych przyczyn.



Powered by SoftProdukt