Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wojciech Jarzembski Sędziowie: Sędzia WSA Anna Klotz (spr.) Sędzia WSA Renata Owczarzak Protokolant: Krzysztof Olczak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi M. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie przyznania dofinansowania do likwidacji barier architektonicznych 1. oddala skargę, 2. przyznaje od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy) na rzecz adwokat D. M.-S. kwotę [...] złotych, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

II SA/Bd 811/12

UZASADNIENIE

W dniu [...] stycznia 2012 r. M. C. złożył do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej (MOPS) w B. wniosek o dofinansowanie ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) do likwidacji barier architektonicznych w miejscu zamieszkania osoby niepełnosprawnej w zakresie zakupu i montażu drzwi garażowych sterowanych pilotem oraz bramy wjazdowej sterowanej elektrycznie, a także zakup kostki brukowej i wykonanie z niej ciągów komunikacyjnych, o łącznej kwocie dofinansowania wynoszącej [...] zł (dofinansowanie do 80% kwoty realizacji zadania – [...] zł).

Po rozpatrzeniu ww. wniosku, działający z upoważnienia Prezydenta Miasta B. Dyrektor MOPS w B., pismem z dnia [...] czerwca 2012 r. Nr [...] – zatytułowanym "Informacja" – na podstawie art. 35a ust. 1 pkt 7 lit. d) ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w zw. z § 2, § 6, § 10, § 13 pkt 4 i § 14 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie określenia rodzajów zadań powiatu, które mogą być finansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 96, poz. 861 ze zm.), dalej powoływanego jako rozporządzenie MPiPS z dnia 25 czerwca 2002 r. odmówił wnioskowanego dofinansowania ze środków PFRON do likwidacji barier architektonicznych w miejscu zamieszkania osoby niepełnosprawnej.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że wnioskodawca nie spełnia warunków do udzielenia dofinansowania do likwidacji barier architektonicznych. Organ podał, że wnioskodawca jest osobą legitymującą się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydanym na stałe. Organ I instancji podniósł, że likwidacja barier architektonicznych ma nastąpić w miejscu zamieszkania, tj. w domu jednorodzinnym, do którego tytuł prawny posiada żona wnioskodawcy, która pismem z dnia [...] stycznia 2012 r. wyraziła zgodę na dokonanie likwidacji barier architektonicznych we wskazanym zakresie. Organ podał też, że wnioskodawca oświadczył, że pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym wraz z synem oraz żoną, a przeciętny miesięczny dochód rodziny za rok ubiegły wynosi [...] zł.

Zdaniem organu, likwidacja wnioskowanych barier architektonicznych nie spełnia przesłanki z § 6 rozporządzenia MPiPS z dnia 25 czerwca 2002 r., tj. nie umożliwi lub w znacznym stopniu nie ułatwi osobie niepełnosprawnej wykonywania podstawowych, codziennych czynności lub kontaktów z otoczeniem, ponieważ wnioskodawca, jak wynika z przedłożonej dokumentacji jest osobą samodzielną wykonującą wszystkie czynności.

Ponadto, organ I instancji podkreślił, że dysponuje ograniczonymi środkami finansowymi z PFRON na realizację zadań z zakresu pomocy osobom niepełnosprawnym i wyjaśnił, że pozostali oczekujący na dofinansowanie wnioskodawcy są osobami niepełnosprawnymi w stopniu znacznym i mają trudności w poruszaniu się, dlatego organ wnikliwie bada złożone wnioski i przyznaje środki osobom najbardziej potrzebującym i tylko w niezbędnym zakresie.

W ocenie organu zakres przedmiotowego wniosku obejmujący zakup i montaż bram na posesję i drzwi garażowych sterowanych elektronicznie oraz wybrukowanie ciągów komunikacyjnych kostką brukową wykracza poza kryterium niezbędności pomocy, wynikające z § 6 rozporządzenie MPiPS z dnia 25 czerwca 2002 r., a ponadto nie odpowiada możliwościom finansowym organu.

Wskazując na samodzielne wykonywanie przez wnioskodawcę czynności życiowych i udzielanie pomocy osobom trzecim organ stwierdził, że okoliczności te świadczą, że dolegliwości strony nie są na tyle uciążliwe by uzasadniały uwzględnienie jego wniosku.

Organ I instancji wskazał, że organy administracyjne dysponują funduszami na realizację zadań w określonej wysokości i winny rozdzielić je jak największej liczbie uprawnionych. Podniósł również, że rzeczą organów jest dostosowanie środków do faktycznych potrzeb uprawnionych. Tak więc rozmiar dofinansowania z uwagi na rodzaj wnioskowanych do likwidacji barier architektonicznych będzie zawsze przedmiotem uznania organu, jednakże prawo do takiego dofinansowania jest wyraźnie określone w przytoczonych przepisach i wiąże się z zaistnieniem przesłanek pozytywnych § 6 pkt 1 rozporządzenia przy braku przesłanek negatywnych z § 9 tego rozporządzenia.

Organ podkreślił ponadto, że przy rozpatrywaniu wniosków należy brać pod uwagę pomoc przy rehabilitacji, a nie podniesienie walorów użytkowych posesji.

Organ powołał się również na wyrok WSA w Bydgoszczy z 18 października 2011 r., sygn. akt II SA/Bd 709/11 wydanego w sprawie syna skarżącego.

Od powyższego pisma organu M. C. wniósł odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B., wnosząc o wydanie decyzji w przedmiotowej sprawie i pozytywne rozpoznanie wniosku oraz stwierdzenie bezczynności organu w sprawie złożonego przez stronę wniosku.

W uzasadnieniu odwołania skarżący wskazał na negatywne od wielu lat rozpatrywanie jego wniosków oraz na okoliczność, że sprawa dotyczy jego osoby, a nie członków jego rodziny, w związku z czym nie ma znaczenia zakres pomocy przyznanej członkom jego rodziny w poprzednich latach.

Skarżący zarzucił organowi bezczynność w rozpoznaniu wniosku o dofinansowanie. Wskazał też, że w toku postępowania naruszono procedury formalne oraz dokonano błędnej oceny merytorycznej złożonego wniosku. Podniósł ponadto, że powołany w piśmie organu wyrok Sądu zapadł w sprawie jego syna, w związku z czym nie dotyczy on skarżącego.

Wskazał, że jego zamiarem nie jest podnoszenie walorów użytkowych posesji, a jedynie likwidacja barier architektonicznych, które znacząco utrudniają funkcjonowanie i codzienny kontakt z otoczeniem. Wskazał, że podjazd jest zbyt stromy, co stanowi niebezpieczeństwo dla niego i jego niepełnosprawnego syna. Ponadto wyjaśnił, że może się potknąć na uszkodzonej i dziurawej nawierzchni betonowej ciągów komunikacyjnych, stąd istnieje konieczność zastosowania kostki brukowej. Wskazał również, że bramy wjazdowe i brama garażowa z automatycznym napędem sterowanym pilotem znacząco ułatwiłyby ich obsługę przez dwie osoby niepełnosprawne ruchowo. Skarżący podniósł, że wnioskowana pomoc na likwidację barier architektonicznych służyłaby także innym członkom jego rodziny.

Skarżący podkreślił, że spełnia wszelkie kryteria do pozytywnego rozpoznania wniosku i uzyskania dofinansowania. Wskazał również, na swój zły stan zdrowia.

Po rozpatrzeniu ww. odwołania Samorządowe Kolegium w B. decyzją z dnia [...] lipca 2012 r. Nr [...] utrzymało w mocy wydane przez organ I instancji rozstrzygnięcie.

Organ odwoławczy podkreślił, że pismo organu I instancji z dnia [...] czerwca 2012 r. zatytułowane "Informacja" uznane zostało za decyzję, ponieważ pomimo nie posiadania w pełni formy przewidzianej w art. 107 § 1 k.p.a. zawiera rozstrzygnięcie w sprawie załatwianej w drodze decyzji.

Przytaczając w motywach rozstrzygnięcia okoliczności faktyczne dotyczące przedmiotowej sprawy organ II instancji podkreślił, że z treści § 6 pkt 1 rozporządzenia MPiPS z dnia 25 czerwca 2002 r. wynika, iż o dofinansowanie zadań na likwidację barier architektonicznych mogą ubiegać się osoby niepełnosprawne mające trudności w poruszaniu się, jeżeli realizacja tych zadań umożliwi lub w znacznym stopniu ułatwi osobie niepełnosprawnej wykonywanie podstawowych, codziennych czynności lub kontaktów z otoczeniem. W ocenie organu w przypadku skarżącego brak jest podstaw do stwierdzenia, że wnioskowany przez niego zakres prac umożliwi mu lub w znacznym stopniu ułatwi wykonywanie podstawowych, codziennych czynności lub kontaktów z otoczeniem. Organ podniósł, że wnioskodawca, choć legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, a w zaświadczeniach lekarskich dotyczących strony wskazuje się, że posiada on trudności w poruszaniu się i zawarte są w nich zalecenia dotyczące likwidacji barier architektonicznych, to jednak skoro z akt sprawy wynika, że wnioskodawca porusza się samodzielnie i jest w stanie zaspokajać swoje potrzeby życiowe i społeczne (utrzymuje kontakt z MOPS-em), a także sprawować opiekę nad niepełnosprawnym synem, to tym samym – jak podkreślił organ - wskazany warunek z § 6 pkt 1 rozporządzenia MPiPS z dnia 25 czerwca 2002 r. nie został w niniejszej sprawie spełniony. Ponadto organ wskazał, iż znaczenie w sprawie ma również hierarchia zgłaszanych potrzeb w kontekście ogólnej liczby osób ubiegających się o pomoc oraz zgłoszonych przez nich żądań, jak i wysokość posiadanych przez organ środków przeznaczonych na pomoc osobom niepełnosprawnym, jako że organ dysponuje określonymi, przyznanymi w konkretnej wysokości funduszami na realizację zadań, w tym tych z § 6 rozporządzenia MPiPS z dnia 25 czerwca 2002 r. i powinien on rozdzielić je jak największej liczbie uprawnionych. Podkreślając, że z różnym stopniem niepełnosprawności wiążą się większe czy mniejsze bariery w poruszaniu się i że rzeczą organu jest dostosowanie środków do faktycznych potrzeb uprawnionych, organ stwierdził, że rozmiar dofinansowania z uwagi na rodzaj wnioskowanych zadań do likwidacji barier architektonicznych jest zawsze przedmiotem uznania organu, jednakże prawo do dofinansowania jest wyraźnie określone w przytoczonych przepisach i wiąże się z zaistnieniem przesłanek pozytywnych § 6 pkt 1, przy braku przesłanek negatywnych z § 9 rozporządzenia MPiPS z dnia 25 czerwca 2002 r. W ocenie organu odwoławczego, organ I instancji odmawiając przyznania stronie wnioskowanej pomocy nie przekroczył granicy uznania administracyjnego, albowiem prawidłowo rozważył wszelkie okoliczności mające wpływ na wynik sprawy, biorąc pod uwagę wysokość środków finansowych jakimi dysponuje, ilość wniosków składanych o dofinansowanie, rodzaj i zakres składanych wniosków, a także przyjmując - wobec deficytu środków finansowych jakimi dysponuje - gradację potrzeb i określając kryteria przyznawania pomocy. W świetle powyższego organ stwierdził, że zaskarżone rozstrzygnięcie nie narusza prawa. Jednocześnie organ zaznaczył, że pomimo ograniczoności środków wnioskodawca i jego rodzina nie pozostają bez wsparcia organu, albowiem uzyskali oni pomoc w latach wcześniejszych.

Organ odwoławczy stwierdził, że wobec wydania przez organ I instancji rozstrzygnięcia w sprawie, zażalenie strony na bezczynność organu jest bezprzedmiotowe.

Na powyższą decyzję M. C. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Domagając się przyznania wnioskowanej pomocy i stwierdzenia naruszenia przepisów prawa w związku z okresem rozpatrywania jego wniosku, skarżący w całości powtórzył argumentację zawartą w odwołaniu od decyzji organu I instancji. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji jej poprzedzającej. Wskazał ponadto, że to nie on opiekuje się niepełnosprawnym synem, na co błędnie wskazał organ, tylko jego żona, która z tego tytułu pobiera świadczenie pielęgnacyjne. Ponadto, skarżący ponownie podkreślił, że dofinansowanie jest mu potrzebne i należne, z uwagi na zły stan jego zdrowia i spełnienie niezbędnych przesłanek.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 r. poz. 1270 , zwanej dalej w skrócie: "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, zgodnie z dyspozycją art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd administracyjny nie rozstrzyga, więc sprawy merytorycznie, lecz ocenia zgodność decyzji z przepisami obowiązującego prawa.

Sąd kierując się powyższymi kryteriami doszedł do przekonania, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawą prawną przyznawania świadczeń pieniężnych i rzeczowych dla osób niepełnosprawnych w celu likwidacji barier architektonicznych jest ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2011 r., Nr 127, poz. 721) oraz wydane na podstawie art. 35a ust. 4 tej ustawy rozporządzenie w sprawie określenia rodzajów zadań powiatu, które mogą być finansowane ze środków PFRON (rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 czerwca 2002 r.; Dz. U. Nr 96, poz. 861 ze zm.).

Skarżący ubiega się o dofinansowanie ze środków Funduszu likwidacji barier architektonicznych w miejscu jego zamieszkania, poprzez zakup i montaż drzwi garażowych na pilota, zakup i montaż bramy wjazdowej na pilota oraz zakup i ułożenie kostki brukowanej w ciągach komunikacyjnych.

W ocenie Sądu zakres żądania zawarty we wniosku co do zakupu i montażu bramy wjazdowej i bramy garażowej sterowanych pilotem ma służyć podniesieniu standardów życiowych wnioskodawcy i jego rodziny i nie mieści się w zadaniach dotyczących dofinansowania likwidacji barier architektonicznych, w komunikowaniu się i technicznych, w związku z indywidualnymi potrzebami osób niepełnosprawnych (art. 35a ust. 1 pkt 7 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych).

Usuwanie barier architektonicznych, w ocenie Sądu polega na wykonaniu podjazdów, wind w miejscach, gdzie do obiektów budowlanych prowadzą schody. Z akt sprawy nie wynika, aby istniejące w chwili obecnej bramy garażowa i wjazdowa, jak również ciągi komunikacyjne bez ułożonej kostki brukowej stanowiły barierę architektoniczną, komunikacyjną, czy też techniczną związaną z indywidualnymi potrzebami skarżącego jako osoby niepełnosprawnej w stopniu umiarkowanym. Zakres żądania dotyczy dofinansowania w oparciu o przesłankę § 6 ww. rozporządzenia. Z brzmienia tego przepisu wynika, że o dofinansowanie ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w celu likwidacji barier w komunikowaniu się może ubiegać się każda osoba niepełnosprawna i to niezależnie od stopnia niepełnosprawności. O taką pomoc mogą ubiegać się osoby niepełnosprawne, a więc osoby, u których stwierdzono jeden z trzech stopni niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki. Wynika z tego, że posiadany przez skarżącego stopień niepełnosprawności nie ma znaczenia dla istnienia jego uprawnienia do przyznania mu pomocy finansowej na wykonanie bram garażowej i wjazdowej na pilota oraz wykonanie kostki brukowej w ciągach komunikacyjnych. Sam fakt posiadania przez osobę ubiegającą się o takie dofinansowanie orzeczenia o niepełnosprawności stawia tę osobę w szerokim kręgu osób uprawnionych. Ten krąg uprawnionych jest zawężony tylko określeniem: "jeżeli jest to uzasadnione potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności". Z samego orzeczenia o niepełnosprawności nie zawsze wynika wprost, że osoba napotyka na bariery w komunikowaniu się (związane z ułomnością fizyczną - ograniczeniami ruchowymi, mową lub słuchem) i w samym orzeczeniu o niepełnosprawności nie ma ustawowego wymogu w rodzaju: "stwierdza się/nie stwierdza się bariery w komunikowaniu się", to jedynym dowodem mogącym przesądzić o istnieniu takowych może być dokumentacja medyczna - zaświadczenia i opinie lekarskie, wypisy z leczenia szpitalnego itp. (wyrok WSA w Krakowie z dnia 20 maja 2009, III SA/Kr 130/09).

Skarżący przedstawił zarówno orzeczenie o niepełnosprawności, jak również zaświadczenia lekarskie. W zaświadczeniu lekarskim (k- 15 akt administracyjnych) wskazano, że skarżący cierpi na rdzeniowy zanik mięśni i ma trudności w poruszaniu się z powodu ogólnego osłabienia siły mięśniowej. Lekarz zalecił w zakresie likwidacji barier architektonicznych wymianę drzwi garażowych i bramy wjazdowych na sterowane elektrycznie oraz wykonanie ciągów komunikacyjnych na posesji z materiałów antypoślizgowych. Po pierwsze zaświadczenie nie wiąże koniecznością wykonania bram sterowanych pilotem, lecz elektrycznie. Co stanowi różnicę z uwagi na środki finansowe i techniczne rozwiązanie, ponieważ sterowanie bram elektrycznie nie musi wiązać się z ich wymianą, a może jedynie ograniczyć się do zamontowania siłowników do istniejących bram garażowej i wjazdowej. Po drugie zaświadczenie wskazuje na wykonanie ciągów komunikacyjnych na posesji z materiałów antypoślizgowych, co nie jest równoznaczne z ułożeniem kostki brukowej. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że skarżący nie wskazał konkretnego materiału z którego zamierzał wykonać ciągi komunikacyjne. Należy mieć na uwadze, że niektóre materiały stanowiące kostkę brukową (np. kostka brukowa granitowa), zwłaszcza przy mokrej nawierzchni nie spełniają wymagań antypoślizgowych. Dlatego Sąd podziela stanowisko organu, że skarżący zmierza uzyskać środki na podniesienie standardów życiowych, a nie na likwidację barier w związku z indywidualnymi potrzebami osób niepełnosprawnych.

Przyznanie dofinansowania nie jest uzależnione od stopnia niepełnosprawności. Nie mają zatem znaczenia przywołane przez organ w uzasadnieniu decyzji uwagi wskazujące na umiarkowany stopień niepełnosprawności skarżącego jak również to, że skarżący porusza się, jeździ rowerem.

Lekarz specjalista wyraźnie w zaświadczeniu wskazał na trudności w poruszaniu się skarżącego. Organ nie posiada uprawnień, aby stanowisko powyższe podważać.

Żądanie skarżącego wykracza jednak poza zalecenia lekarza. Ponadto dofinansowanie odbywa się ze środków Funduszu decyzją opartą na uznaniu administracyjnym. Oznacza to, że zadaniem organu jest wszechstronna ocena sytuacji wnioskodawcy, rozpatrzenie okoliczności działających za lub przeciw przyznaniu świadczenia. Przedmiotowa ocena powinna również uwzględniać podstawowe zasady i kryteria przyznawania takiego dofinansowania, a także ilość posiadanych przez organ środków finansowych przeznaczonych na ten cel.

Z akt sprawy wynika, że wnioskodawca spełnia warunki do udzielenia dofinansowania do likwidacji barier architektonicznych. Posiada zgodę właściciela lokalu lub budynku mieszkalnego, w którym stale zamieszkują. Do wniosku o dofinansowanie wnioskodawca przedłożył wymagane orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, w którym zaliczono go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na stałe (wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 9 maja 2011 r. sygn. akt VII U 411/10); jest osobą niepełnosprawną, mającą trudności w poruszaniu się. Zgodnie zaś z zaświadczeniem lekarskim o stanie zdrowia, w zaleceniach dotyczących likwidacji barier architektonicznych w miejscu zamieszkania wpisano wymianę bram na sterowane elektrycznie. Likwidacja wnioskowanych barier architektonicznych nie spełnia przesłanki z § 6 cytowanego rozporządzenia, bowiem nie umożliwi lub w znacznym stopniu nie ułatwi osobie niepełnosprawnej wykonywanie podstawowych, codziennych czynności lub kontaktów z otoczeniem. Sąd podziela stanowisko organu, że zakup i montaż drzwi garażowych sterowanych na pilota, zakup i montaż bram garażowych sterowanych pilotem oraz zakup kostki brukowej i wybrukowanie ciągów komunikacyjnych wykraczają poza kryterium niezbędnej konieczności w tym zakresie.

Organy administracyjne dysponują określonymi, przyznanymi w konkretnej wysokości funduszami na realizację zadań - w tym na zadania z § 6 ww. rozporządzenia i winny rozdzielić je jak największej liczbie uprawnionych. Jest także niewątpliwym, że z różnym stopniem niepełnosprawności mogą wiązać się większe czy mniejsze bariery w komunikowaniu się i rzeczą organów jest dostosowanie środków do faktycznych potrzeb uprawnionych. Tak więc rozmiar dofinansowania z uwagi na rodzaj potrzebnego danej osobie sprzętu będzie zawsze przedmiotem uznania organu (nie mającym nic wspólnego z dowolnością), jednakże prawo do takiego dofinansowania jest wyraźnie określone w przytoczonych przepisach i wiąże się z zaistnieniem przesłanek pozytywnych § 6 rozporządzenia przy braku przesłanek negatywnych z § 9 tego rozporządzenia.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że organy administracyjne nie naruszyły przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych jak również przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie określenia rodzajów zadań powiatu, które mogą być finansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, a także dyspozycji art. 7 i art. 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - podejmując wszelkie niezbędne kroki do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrały w sposób wyczerpujący oraz rozpatrzyły cały materiał dowodowy. Przy wydawaniu zaskarżonej decyzji kierowały się uznaniem administracyjnym, którego granic nie przekroczyły.

W tym stanie rzeczy Sąd działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270 ), oddalił skargę jako niezasadną.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 205 § 2 i § 3 p.p.s.a oraz § 14 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).