Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Brzezińska Sędziowie: Sędzia WSA Grzegorz Saniewski Sędzia WSA Leszek Tyliński (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Elżbieta Brandt po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 stycznia 2014r. sprawy ze skargi J. K. na bezczynność Burmistrza [...] w przedmiocie udzielenia informacji publicznej 1. zobowiązuje Burmistrza [...] do rozpatrzenia wniosku J. K. o udzielenie informacji publicznej z dnia [...] listopada 2012 r. w zakresie obejmującym punkt 3, w terminie 14 dni od doręczenia wyroku ze stwierdzeniem prawomocności, 2. w pozostałym zakresie umarza postępowanie w sprawie bezczynności, 3. stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 4. zasądza od Burmistrza [...] na rzecz J. K. kwotę 160 (sto sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W dniu 23 listopada 2012 r. skarżący J. K. zwrócił się do Urzędu Miejskiego w L. K. z wnioskiem nadesłanym e-mail o udostępnienie informacji publicznej odnośnie statusu (socjalne czy komunalne) lokali mieszkalnych po byłej SP w B. (pkt 1), koncepcji wykorzystania nieruchomości po byłej SP w M. (pkt 2) oraz o sposobie zagospodarowania pomieszczeń na I piętrze po byłym SP ZOZ i informacji o koncepcji wykorzystania pomieszczeń niezagospodarowanych (pkt 3).

Pismem z dnia 9 sierpnia 2013 r. skarżący złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na bezczynność Burmistrza L. K. przez nieudzielenie informacji publicznej zgodnie z żądanym zakresem, wnosząc o: zobowiązanie Burmistrza do udzielenia informacji publicznej (pkt 1), zobowiązanie Burmistrza do ukarania dyscyplinarnego pracownia winnego niezałatwienia sprawy w terminie (pkt 2) oraz o zasądzenia kosztów postępowania (pkt 3).

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że w okresie od 25 września 2012 r. do 7 maja 2013 r. złożył łącznie 7 wniosków o udostępnienie informacji publicznej, na które nie uzyskał żadnej odpowiedzi. Następnie powołał się na orzeczenia sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie przywołując argumentację zawartą w postanowieniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy

z dnia 10 listopada 2009 r., sygn. akt II SAB/Bd 42/09).

W uzasadnieniu wskazał, że nie mając wcześniejszej świadomości braku udzielenia odpowiedzi na wnioski złożone przez skarżącego, powziąwszy o tym przesłankę z wniesionej skargi w dniu 21 sierpnia 2013 r. udzielone zostały wnioskodawcy odpowiedzi i powiadomienia. Nieudzielenie odpowiedzi we właściwym terminie mogło być spowodowane przeoczeniem pracownika.

W piśmie z dnia 21 sierpnia 2013 r. w odpowiedzi na wniosek z dnia 23 listopada 2012 r. Burmistrz poinformował, że lokale mieszkalne w budynku po byłej SP w B. są lokalami komunalnymi. Pomieszczenia na I piętrze w budynku po byłym SP ZOZ przeznaczone są na cele związane z ochroną zdrowia i profilaktyką uzależnień zaś w pozostałym zakresie Urząd Miejski w L. K. nie posiada wytworzonej informacji publicznej.

W piśmie z dnia 8 stycznia 2014 r. skarżący poinformował, że Burmistrz w dniu

21 sierpnia 2013 r. i 13 września 2013 r. udzielił odpowiedzi na ww. wiosek. Jednakże udzielona odpowiedź jest niezadowalająca, ponieważ w odniesieniu odnośnie koncepcji zagospodarowania nieruchomości po byłej SP w M. Burmistrz poinformował, iż nie posiada wytworzonej informacji publicznej. Natomiast odnośnie zagospodarowania pomieszczeń na I piętrze po byłym SP ZOZ i informacji o koncepcji wykorzystania pomieszczeń niezagospodarowanych Burmistrz poinformował, że pomieszczenia te przeznaczone są na cele związane z ochroną zdrowia i profilaktyką uzależnień. Jednakże pomieszczeń jest 12 zaś zajętych na profilaktykę uzależnień 2.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga odnośnie pkt 1 i 2 wniosku z dnia 23 listopada 2012 r. nie mogła zostać merytorycznie rozpoznana, bowiem postępowanie sądowoadministracyjne stało się bezprzedmiotowe i podlegało umorzeniu.

Zgodnie z przepisem art. 161 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej jako "p.p.s.a.", sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania gdy: skarżący skutecznie cofnął skargę (pkt 1), w razie śmierci strony, jeżeli przedmiot postępowania odnosi się wyłącznie do praw i obowiązków ściśle związanych z osobą zmarłego, chyba że udział w sprawie zgłasza osoba, której interesu prawnego dotyczy wynik tego postępowania (pkt 2) oraz gdy postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe (pkt 3).

Umorzenie postępowania przed sądem następuje zatem, gdy w jego toku zaistnieją zdarzenia, które uniemożliwiają osiągnięcie jego celu, albo powodują, że dokonanie przez sąd administracyjny kontroli zaskarżonego aktu lub czynności, ewentualnie zobowiązanie do wyeliminowania bezczynności, staje się zbędne lub nawet niedopuszczalne. Sąd administracyjny ma obowiązek uwzględnienia tych zdarzeń, o ile istnieją one w dacie orzekania.

W szczególnej kategorii spraw, jakimi są sprawy ze skargi na bezczynność organów administracji publicznej, bezprzedmiotowość postępowania w rozumieniu art. 161 § 1 pkt 3 (z innych przyczyn) będzie miała miejsce, gdy stan bezczynności przestanie istnieć - w wyniku wydania aktu lub podjęcia określonej czynności przez organ - po wniesieniu skargi, a przed wydaniem rozstrzygnięcia przez sąd (vide uchwała 7 sędziów NSA z 26 listopada 2008 r., I OPS 6/08, ONSAiWSA 2009/4/63).

Powyższe wynika również pośrednio z treści art. 149 p.p.s.a., który stanowi, iż sąd, uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1- 4 a) tej ustawy, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Zatem w sytuacji, gdy strona uzyskała spełnienie swego żądania, zobowiązywanie organu do dokonania żądanej czynności stanowiłoby działanie bezprzedmiotowe, bo dublujące to, co zostało już zrealizowane.

W sprawach toczących się na podstawie ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), dalej u.d.i.p.,

w orzecznictwie przyjmuje się, iż obowiązek udostępnienia informacji publicznej na wniosek jest aktualny do momentu jego wykonania przez podmiot, do którego żądanie skierowano, ewentualnie do chwili jej uzyskania przez podmiot zainteresowany także

w inny sposób, niekoniecznie bezpośrednio od adresata wniosku (vide postanowienie NSA z 7 stycznia 2009 r., I OSK 1331/08 oraz wyroki: NSA z 20 listopada 2003 r.,

II SAB 372/03 oraz WSA we Wrocławiu z 7 grudnia 2004 r., IV SAB/Wr 25/04 - wszystkie dostępne na http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Składy orzekające w powyżej wskazanych sprawach zajęły stanowisko, iż obowiązek udostępnienia informacji publicznej przez władze publiczne i inne podmioty wykonujące zadania publiczne nie dotyczy informacji będącej już w posiadaniu wnioskującego o jej udostępnienie. Podmiot zobowiązany zostaje, zatem zwolniony z obowiązku merytorycznego załatwienia wniosku o udzielenie informacji publicznej, gdy żądający tej informacji znajdzie się w jej posiadaniu w inny sposób.

W niniejszej sprawie Burmistrz L. K. po wniesieniu skargi,

a przed wydaniem orzeczenia przez Sąd, zakończył postępowanie w postaci udzielania skarżącemu pisemnej odpowiedzi na wniosek z dnia 23 listopada 2012 r. stanowiącej informację publiczną.

Okoliczność ta została potwierdzona przez skarżącego w piśmie z dnia 8 stycznia 2014 r., w którym jednakże dodatkowo wskazał m.in., że udzielona informacja odnośnie pkt 3 wniosku jest nieadekwatna.

Na rozprawie z kolei skarżący w uzupełnieniu swojego stanowiska wyrażonego

w piśmie z dnia 8 stycznia 2014 r. odnośnie pkt. 2 pytania, gdzie jedynie powtórzył stanowisko organu w przedmiocie nie posiadania przez organ wytworzonej informacji publicznej o koncepcji wykorzystania nieruchomości po byłej SP w M. oświadczył, że udzielona w tym zakresie informacja go nie zadawala, gdyż słyszał, że szkoła ma być sprzedana.

Informacji tej jednakże zaprzeczył na rozprawie pełnomocnik zobowiązanego,

a w szczególności zaprzeczył, aby gmina zajmowała oficjalne stanowisko, co do przeznaczenia SP w M., w tym na zebraniu w sprawie likwidacji szkoły

z udziałem rodziców.

W sprawie należy stwierdzić, że postępowanie sądowoadministracyjne nie potwierdziło stanowiska skarżącego, aby zobowiązany do udzielenia informacji publicznej dysponował jakąkolwiek informacją publiczną odnośnie koncepcji wykorzystania nieruchomości po byłej SP w M., tym bardziej że sam skarżący odnośnie tej informacji powoływał się jedynie na osoby trzecie.

Za zasadny należało jednakże uznać zarzut braku udzielenia informacji na pytanie zawarte w pkt 3, albowiem odpowiedź udzielona przez zobowiązanego nie była adekwatna do postawionego pytania. Na prośbę skarżącego o podanie informacji

o sposobie zagospodarowania pomieszczeń na I piętrze po byłym SP ZOZ i informacji

o koncepcji wykorzystania pomieszczeń niezagospodarowanych (do dnia zadania pytania), organ udzielił odpowiedzi, iż pomieszczenia przeznaczone są na cele związane z ochroną zdrowia i profilaktyką uzależnień. Zobowiązany, zatem nie udzielił odpowiedzi wprost na zadane pytanie i nie określił sposobu zagospodarowania pomieszczeń, chociaż taką wiedzą, jak należy przyjąć dysponował, albowiem pełnomocnik zobowiązanego na rozprawie potwierdził, że w tych pomieszczeniach znajduje się m.in. archiwum, a inne są przeznaczone na posiedzenia komisji do spraw profilaktyki uzależnień. Zobowiązany ponadto powinien udzielić informacji, co do pozostałych, ewentualnie niezagospodarowanych pomieszczeń, stosownie do drugiej części pytania zawartego w pkt 3, o ile w tym zakresie dysponuje informacją publiczną.

Zatem, jak należy przyjąć, w momencie rozpoznawania skargi przez Sąd organ pozostawał w bezczynności odnośnie pkt. 3 wniosku. W konsekwencji na mocy art. 149 § 1 p.p.s.a. orzeczono jak w pkt 1 i 3 sentencji wyroku.

Biorąc natomiast powyższe pod uwagę uznać należało, że postępowanie w sprawie w rozpatrywanej części tj. odnośnie pkt 1 i 2 wniosku stało się bezprzedmiotowe.

W tym stanie rzeczy działając na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a Sąd umorzył postępowanie w sprawie bezczynności odnośnie pkt 1 i 2 wniosku (pkt 2 sentencji).

Odnosząc się natomiast do wniosku zawartego w skardze odnośnie zobowiązania Burmistrza do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie należy stwierdzić, że żądanie skargi w tym zakresie nie mieści się w zakresie właściwości rzeczowej sądu administracyjnego określonej

w art. 3 i 4 p.p.s.a.

Wydanie przez organ decyzji, czy też udostępnienie informacji publicznej, jak to miało miejsce w rozpatrywanej sprawie, nie zwalnia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z obowiązku rozpoznania skargi wniesionej na podstawie art. 3 § 2 p.p.s.a w zakresie orzekania w przedmiocie stwierdzenia czy bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Stosownie do art.149 § 1 p.p.s.a Sąd ma obowiązek ustalenia czy bezczynność nastąpiła z rażącym naruszeniem prawa, niezależnie od tego czy w dacie wyrokowania organ pozostawał w bezczynności.

Sąd stwierdził, że bezczynność organu nastąpiła z rażącym naruszeniem prawa. Organ administracji uczynił zadość w części żądaniu już po wniesieniu skargi, po upływie 9-ciu miesięcy od chwili złożenia przez skarżącego wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, a jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot zobowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 i 2 ustawy).

W tych okolicznościach należy stwierdzić, że Burmistrz bez wątpienia naruszył zasadę udzielenia informacji publicznej bez zbędnej zwłoki pozostając w bezczynności przez wiele miesięcy, co uprawniało Sąd do stwierdzenia w pkt 3 wyroku stosownie do treści art. 149 § 1 zd. 2 p.p.s.a, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Należy również podkreślić, że Burmistrz w piśmie z dnia 23 sierpnia 2013 r., stanowiącego odpowiedź na skargę oświadczył, że nieudzielenie odpowiedzi we właściwym czasie mogło być spowodowane, ze względu na wnoszenie przez skarżącego dużej ilości wniosków drogą elektroniczną, przeoczeniem pracownika, co nie jest, jak należy przyjąć, okolicznością usprawiedliwiającą organ.

Skarżący domagał się zasądzenia kosztów postępowania sądowego, który to wniosek mógł być uwzględniony z uwagi na regulację ustawy p.p.s.a. Przepis art. 201 § 1 tej ustawy stanowi bowiem, iż zwrot kosztów postępowania przysługuje skarżącemu od organu także w razie umorzenia postępowania z przyczyny określonej w art. 54 § 3 p.p.s.a. Taka sytuacja miała miejsce w stanie faktycznym niniejszej sprawy. Zatem

o kosztach postępowania orzeczono jak w pkt 4 sentencji na podstawie art. 200 w zw.

z art.201 § 1 i art. 205 § 1 p.p.s.a.