Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Sokołowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Marzena Kowalewska Sędzia WSA Elżbieta Woźniak po rozpoznaniu w Wydziale I w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 maja 2017 r. sprawy ze skargi P. M. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 24 lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego oddala skargę.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] r., znak: [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., po rozpatrzeniu zażalenia P. M. (dalej: "Zobowiązany", "Skarżący") na postanowienie Prezydenta Miasta S. z dnia [...] r., znak: [...] w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego, utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie.

Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia oraz z akt sprawy wynikało, co następuje.

Wnioskiem z dnia 16.08.2016 r. P.M. zwrócił się do Prezydenta Miasta S. o umorzenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułów wykonawczych nr [...] oraz [...] wskazując, iż nigdy nie parkował samochodu w strefie płatnego parkowania w S. Zobowiązany wniósł o wykazanie przez organ egzekucyjny, iż to on parkował samochód w tejże strefie. Ponadto zobowiązany oświadczył, iż w okresie od 1.01.2007 r. do 31.12.2015 r. jego samochód użytkowały wskazane przez niego osoby i to one mogły parkować w strefie.

Prezydent Miasta S. postanowieniem z dnia [...] r., znak: [...], po rozpatrzeniu wniosku P.M., odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułów wykonawczych nr [...]. 

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył P.M., który wskazał, iż złożył wniosek o umorzenie postępowania, z powodu braku jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, że to on parkował w strefie płatnego parkowania. Organ I instancji nie rozpatrzył sprawy w terminie 30 dni, nie przekazał skarżącemu żadnych dokumentów potwierdzających fakt parkowania w strefie, nie przesłuchał osób, które korzystały z jego samochodu. W związku z tym skarżący wniósł o przeprowadzenie postępowania we właściwy sposób.

W uzupełnieniu zażalenia - w piśmie z dnia 2.01.2017 r. – P.M. podniósł, że zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem art. 7 Konstytucji RP, art. 6 k.p.a. oraz pkt 5.2.50 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa i warunków ich umieszczania na drogach oraz rozporządzenia Ministra. Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 23 września 2013 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa i warunków ich umieszczania na drogach a także art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych. W uzasadnieniu skarżący, przywołując orzecznictwo sądowoadministracyjne, podniósł, że według ustawy o drogach publicznych, opłata w strefie płatnego parkowania powinna być pobierana jedynie za parkowanie w wyznaczonym miejscu, zaś warunkiem zastosowania sankcji administracyjnej z art. 13 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy jest odpowiednie oznakowanie strefy płatnego parkowania tak aby korzystający z dróg publicznych mieli świadomość ciążącego na nich obowiązku.

Zobowiązany jako podstawę żądania umorzenia postępowania egzekucyjnego wskazuje nieistnienie obowiązku oraz błąd co do osoby zobowiązanego.

Jak wskazał organ zgodnie z art. 59 § 1 pkt 2 uegz postępowanie egzekucyjne umarza się jeżeli obowiązek nie jest wymagalny, został umorzony lub wygasł z innego powodu albo jeżeli obowiązek nie istniał. Z treści tego przepisu wynika, że występują cztery odrębne przesłania umorzenia postępowania egzekucyjnego, zaś ich wspólną cechą jest szeroko pojęte nieistnienie obowiązku, który ma stanowić przedmiot egzekucji administracyjnej.

W przedłożonych aktach sprawy znajdują się zawiadomienia o nieopłaconych postojach w strefie płatnego parkowania pojazdu marki [...] nr rej. [...]:nr [...] seria B z dnia [...] r.; nr [...] seria B z dnia [...] r. nr [...] seria B z dnia [...] r.; nr [...] seria B z dnia [...] r. nr [...] seria B z dnia [...] r.; nr [...] seria B z dnia [...]r.; nr [...] seria B z dnia [...] r.; nr [...] seria B z dnia [...] r.; nr [...] seria B z dnia [...] r.; nr [...] seria B z dnia [...] r.; nr [...] seria B z dnia [...] r.; nr [...] seria B z dnia [...]r.; nr [...] seria B z dnia [...] r.; nr [...] seria B z dnia [...]r.; nr [...] seria B z dnia [...] r.; nr [...] z dnia [...] r.; nr [...] seria B z dnia [...] r.; nr [...] z dnia [...] r.; nr [...] seria B z dnia [...] r.

Jak zauważyły organy, dla wykazania powstania obowiązku zapłaty opłaty dodatkowej, który powstaje z mocy prawa, zawiadomienia o nieopłaconym postoju w strefie płatnego parkowania, znajdujące się w aktach sprawy, są wystarczającym środkiem dowodowym.

W zawiadomieniu wpisuje się konkretne dane, dotyczące ulicy postoju, godziny sporządzenia zawiadomienia, nr rejestracyjnego i marki pojazdu, datę (dzień, miesiąc, rok) oraz numer służbowy inspektora i jego podpis. Dane te nie są obszerne ani szczegółowe, nie pozostawiają również sfery dowolności na ich interpretację. Z zawiadomień tych wynika, że pojazd należący do zobowiązanego każdorazowo był zaparkowany bez opłaconego biletu.

W oparciu o zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy organ stwierdził, że żadna przesłanek umorzenia postępowania nie zaistniała w niniejszej sprawie, zobowiązany zaś zaniechał dowiedzenia swojego twierdzenia, że okoliczność taka rzeczywiście w sprawie wystąpiła. Nie jest wystarczające oświadczenie zobowiązanego, co do osób, które użytkowały pojazd w danym okresie. W związku z twierdzeniem zobowiązanego, że nastąpił błąd co do osoby zobowiązanego, powinien on przedstawić dowody na okoliczność użytkowania pojazdu przez inną osobę w czasie objętym przedmiotowym postępowaniem. Ciężar dowodu w tej kwestii spoczywa bowiem na zobowiązanym. Zaś organ nie musi, a nawet nie może prowadzić postępowania wyjaśniającego, mającego na celu ustalenie korzystającego z drogi publicznej poprzez parkowanie pojazdu.

Nie jest sporne, że P.M. w dacie wystawienia zawiadomień o nieopłaconych postojach był właścicielem pojazdu, zaparkowanego w strefie płatnego parkowania bez uiszczenia opłaty. W świetle treści art. 13 ust. 1 ustawy o drogach publicznych korzystającym z drogi publicznej, zobowiązanym do ponoszenia opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania, jest przede wszystkim właściciel pojazdu. Z tego powodu, wierzyciel i organ egzekucyjny mają prawo domniemywać co do zasady, że korzystającym z dróg publicznych był właściciel pojazdu, a ten może dochodzić swych racji (w przypadku, gdy wskazuje na istnienie innego podmiotu korzystającego z pojazdu) przez podniesienie w toku postępowania egzekucyjnego zarzutu błędu co do osoby zobowiązanego. Organ jest wobec tego uprawniony do stosowania domniemania faktycznego, zgodnie z którym za zobowiązanego do zapłaty uważa się właściciela pojazdu aż do chwili, gdy ten zwolni się z obowiązku, wskazując faktycznego użytkownika pojazdu. To na właścicielu pojazdu spoczywa zatem ciężar udowodnienia faktu, z którego wywodzi on korzystne dla siebie skutki prawne (vide: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia: 12 czerwca 2007 r., sygn. akt I OSK 209/07; 11 marca 2009 r., sygn. akt I OSK 1513/08; 9 grudnia 2009 r., sygn. akt I OSK 869/09 i sygn. akt I OSK 868/09, publ. w internetowej bazie orzeczeń NSA - www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Dopiero, kiedy właściciel pojazdu wykaże, że z należącego do niego pojazdu korzystał inny wskazany przez niego podmiot, który korzystał z drogi publicznej parkując w strefie płatnego parkowania bez uiszczenia opłaty, obowiązek uiszczenia opłaty może obciążyć tego użytkownika drogi. We wszystkich innych przypadkach opłatę ponosi właściciel pojazdu (por. wyrok NSA z 11 marca 2009 r. o sygn. akt I OSK 1514/08, wyrok NSA z 18 sierpnia 2009 r. o sygn. akt II FSK 591/08).

Zobowiązany we wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego wskazał, że korzystającymi z jego samochodu byli: A. W., P. S. i M. W. Wskazanie to nie jest jednak wystarczające, gdyż zobowiązany winien konkretnie i w sposób nie budzący wątpliwości wskazać w jakich terminach i dniach poszczególne osoby korzystały z pojazdu, aby umożliwić tym samym wystawienie tytułu wykonawczego na inne osoby.

Odnosząc się do kwestii prawidłowego oznakowania miejsc postojowych w strefie płatnego parkowania znakami pionowymi i poziomymi organ wyjaśnił, iż wymóg: "Znak D-44 umieszcza się na wszystkich ulicach doprowadzających ruch do obszaru, na którym została ustalona strefa płatnego parkowania. W strefie oznakowanej znakiem D-44 miejsca dla postoju pojazdu samochodowego wyznacza się znakami pionowymi określonymi w pkt 5.2.18 oraz znakami poziomymi określonymi w załączniku nr 2 do rozporządzenia w: piet 5.2.4, pkt 5.2.5, pkt 5.2.6 i pkt 5.2.9.2." został wprowadzony rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 23 września 2013 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. 2013 poz. 1326), które weszło w życie w dniu 14.02.2014 r.

Tymczasem egzekwowane w oparciu o znajdujące się w aktach sprawy tytuły wykonawcze opłaty dodatkowe za nieopłacone postoje w strefie płatnego parkowania, dotyczą postojów, które miały miejsce w 2008 r., a więc przed datą wejścia w życie ww. rozporządzenia zmieniającego Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa i warunków ich umieszczania na drogach.

Na powyższe postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego, skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie złożył zobowiązany.

W skardze zarzucił naruszenie prawa procesowego art. 8 i 9 kpa oraz naruszenie prawa materialnego po przez błędną interpretację i brak zastosowania, błędną interpretację zarzutu z art. 33 u.p.e.a co do nieistnienia obowiązku, naruszenie art. 33 pkt 1 u.p.e.a. wobec przedawnienia zobowiązania naruszenie art. 13 ust. 1 u.d.p. naruszenie art. 7 K.p.a. Z uwagi na powyższe wniósł uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia i poprzedzające go postanowienia Prezydenta Miasta.

W uzasadnieniu wskazał że nie zgadza się ze stanowiskiem organu. Po raz kolejny podniósł zarzut nieistnienia obowiązku, albowiem brak jest jakiegokolwiek dowodu materialnego, że pojazd wymieniony w zawiadomieniu w danym dniu i o danej godzinie znajdował się właśnie w strefie płatnego parkowania. Idąc takim tokiem interpretacji, zawiadomień można wystawić w dużej ilości nawet pod nieobecność pojazdu nie udokumentowując w żaden sposób stanu faktycznego a znajdujące się w aktach sprawy zawiadomienie nie jest w mojej ocenie wystarczającym środkiem dowodowym.

W kwestii prawidłowego oznakowania miejsc postojowych w strefie płatnego parkowania SKO w S. zauważyło, że znak pionowy D-44 umieszcza się na wszystkich drogach dojazdowych do strefy płatnego parkowania doprowadzających ruch do obszaru na którym została ustalona strefa płatnego parkowania. Znak ten został określony szczegółowo w pkt 5.2.18 rozporządzenia Ministra Transportu. ( znak oraz sposób wyznaczenia strefy prezentuję poniżej) Znak D-44 wyznaczający początek strefy płatnego parkowania i zawarte pod nim informacje dodatkowe zgodny z przepisami zawartymi w pkt 5.2.50 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach ( Dz. U. Z 2003 r. nr 220 poz. 2181 z późn. zm. ) Strefa C pouczenia , nie wyjaśniały co może być podstawą zgłoszenia zarzutu a jedynie podawały termin jego zgłoszenia , co miało bezpośredni wpływ na formę i rodzaj podnoszonych zarzutów, Zaznaczył i podkreślił, że nie jest specjalistą w zakresie postępowania administracyjnego.

Z kolei wszystkie zawiadomienia wystawione w roku 2008, z mocy prawa ulegają przedawnieniu w 2013 roku zaś samo postanowienie PM S. przypada na rok 2016, a skarżący nie otrzymał pisemnego zawiadomienia o przerwaniu biegu przedawnienia . Tak wiec w jego ocenie wystawienie postanowienia jak i tytułu egzekucyjnego nastąpiło z naruszeniem prawa.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył co następuje.

Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 t.j.) - zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a." stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie.

W wyniku takiej kontroli postanowienie może zostać uchylone w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) p.p.s.a.).

Z przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a. wynika z kolei, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Wykładnia powołanego wyżej przepisu wskazuje, że Sąd ma prawo ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony.

Kierując się powyższymi kryteriami Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem skargi jest wydane w postępowaniu egzekucyjnym ostateczne postanowienie odmawiające umorzenia postępowania egzekucyjnego, wobec czego - w związku z charakterem obowiązku, jaki wskazany został w wystawionym przez wierzyciela tytule wykonawczym, tj. obowiązku poniesienia opłat dodatkowych z tytułu nieopłaconego postoju w strefie płatnego parkowania - wskazać należy, że obowiązek poniesienia takich opłat określony został w przepisach ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 260 ze zm.) - zwanej dalej: "u.d.p.". Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. "korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania". Strefę taką może ustalić rada gminy (rada miasta) (art. 13b ust. 3 u.d.p.). Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p., pobiera się stosownie do treści art. 13b ust. 1 u.d.p., za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Ustawodawca w art. 13b ust. 2 u.d.p. wskazał też cel ustalania stref płatnego parkowania, stanowiąc, że: strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej".

Ustalając strefę płatnego parkowania rada gminy (miasta) ustala też wysokość stawek opłaty oraz określa sposób ich pobierania (art. 13b ust. 4 pkt 1 i 3 u.d.p.).

Za nieuiszczenie takiej opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania pobiera się opłatę dodatkową, której wysokość oraz sposób jej pobierania również określa rada gminy (art. 13f ust. 1 i 2 u.d.p.). Opłaty te, a więc zarówno opłatę za parkowanie w strefie płatnego parkowania, jak i opłatę dodatkową za nieuiszczenie takiej opłaty, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku - zarządca drogi (art. 13b ust. 7 i art. 13f ust. 3 u.d.p.), którym w przypadku dróg publicznych (ulic) położonych w granicach miasta na prawach powiatu, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta (art. 19 ust. 5 u.d.p.) - jak ma to miejsce w przypadku S.

Jak wynika z przytoczonych wyżej przepisów, obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania jest obowiązkiem wynikającym z mocy samego prawa, tj. u.d.p. i wydanej z jej upoważnienia uchwały rady miasta, stanowiącej akt prawa miejscowego (zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej), obowiązujący każdego, na obszarze działania organu, który je ustanowił. Obowiązek taki winien być wykonany niezwłocznie po wystąpieniu określonego stanu faktycznego (zaparkowania w strefie płatnego parkowania, a w odniesieniu do opłaty dodatkowej, tj. nieuiszczenia opłaty parkingowej, z wystąpieniem którego ustawa wiąże ten obowiązek. Dla realizacji obowiązku poniesienia opłaty parkingowej nie jest zatem konieczna jego konkretyzacja w drodze indywidualnego aktu administracyjnego, np. decyzji. Ze względu na jej funkcjonalne związanie z opłatą za parkowanie w strefie płatnego parkowania, również w przypadku powstania obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej, wydanie takiego indywidualnego aktu administracyjnego nie jest wymagane. Co więcej, ustawodawca nie upoważnił organów administracji do wydawania takich aktów. Również przepisy ustawy stwierdzające, iż opłaty te są "pobierane", a nie np. wymierzane, ustalane, określane przez organ administracji, dodatkowo potwierdza zasadność tego wniosku.

Poza sporem w rozpatrywanej sprawie pozostaje, że przedmiotem egzekucji są należności z tytułu opłaty dodatkowej za nieopłacony postój w strefie płatnego parkowania pojazdu marki [...] nr rej. [...].

Niesporne jest również, że wierzyciel (Prezydent Miasta S.) wzywał zobowiązanego do uiszczenia kwoty określonej w upomnieniu, a wobec niedokonania zapłaty, wystawił wobec niego tytuł wykonawczy i skutecznie go doręczył, wszczynając tym samym postępowanie egzekucyjne, występując w nim w roli organu egzekucyjnego.

Odnosząc się do podniesionych w skardze zarzutów, w pierwszej kolejności należy wskazać, że nie zasługują one na uwzględnienie.

Wskazać należy, że pierwszą kwestię sporną stanowi to, czy zobowiązanym do uiszczenia wskazanych wyżej niespornych należności był faktycznie Skarżący, do którego we wskazanym okresie należał przedmiotowy pojazd.

W tym miejscu podnieść należy, iż w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, jak i literaturze przedmiotu zgodnie przyjmuje się, że w razie nieuiszczenia opłaty za parkowanie, obowiązek jej zapłaty co do zasady obciąża właściciela pojazdu, a kierowanie egzekucji do właściciela samochodu opiera się zwykle na dwóch powiązanych elementach. Pierwszym jest domniemanie faktyczne, że to właściciel samochodu jest korzystającym z dróg publicznych. Do przyjęcia takiego domniemania uprawniają zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Jeśli ktoś jest właścicielem samochodu, to przede wszystkim on z niego korzysta. Drugim elementem jest zaś założenie, że jeśli właściciel samochodu z niego w danym dniu nie korzystał, to wie, kto to czynił i może udowodnić, że swój pojazd użyczył innej osobie. Uznaje się także, że organ egzekucyjny nie jest przy tym zobowiązany do prowadzenia specjalnego postępowania wyjaśniającego, dążącego do precyzyjnego ustalenia osoby korzystającej z drogi publicznej przez zaparkowanie samochodu, ponieważ na prowadzenie tego postępowania nie pozwala mu art. 29 § 1 u.p.e.a., zakazujący organowi badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Z tego powodu organ egzekucyjny ma prawo domniemywać co do zasady, że korzystającym z dróg publicznych był właściciel pojazdu, a ten może dochodzić swych racji (w przypadku, gdy wskazuje na istnienie innego podmiotu korzystającego z samochodu) przez podniesienie w toku postępowania egzekucyjnego zarzutu błędu co do osoby zobowiązanego (art. 33 pkt. 4 u.p.e.a.). Organ jest wobec tego uprawniony do stosowania domniemania faktycznego, zgodnie z którym za zobowiązanego do zapłaty uważa się właściciela pojazdu aż do chwili, gdy ten zwolni się z obowiązku, wskazując faktycznego użytkownika samochodu. To na właścicielu pojazdu spoczywa zatem ciężar udowodnienia faktu, z którego wywodzi on korzystne dla siebie skutki prawne (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 czerwca 2007 r., sygn. akt I OSK 209/07; 11 marca 2009 r., sygn. akt I OSK 1513/08 i 9 grudnia 2009 r., sygn. akt I OSK 869/09 i I OSK 868/09, publikowane w internetowej bazie orzeczeń NSA - www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Dowód taki musi zaś polegać na wskazaniu konkretnej osoby i wszystkich danych tak, aby było możliwe skuteczne wyegzekwowanie należnych opłat od tej osoby (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 9 czerwca 2010 r., sygn. akt I SA/Sz 198/10, publikowany w internetowej bazie orzeczeń NSA - www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

W przedmiotowej sprawie Sąd stwierdził, że Skarżący nie wykazał – pomimo wezwań organu, że korzystającym z drogi była inna osoba. Jak wynika z akt sprawy Skarżący nie przedstawiła w toku postępowania dowodu na okoliczność korzystania

z jego pojazdu przez A. W., P. S. i M. W. Wskazanie to było niewystarczające, gdyż zobowiązany winien konkretnie i w sposób nie budzący wątpliwości wskazać w jakich terminach i dniach poszczególne osoby korzystały z pojazdu, aby umożliwić tym samym wystawienie tytułu wykonawczego na inne osoby. Na wierzycielu i organie egzekucyjnym nie ciąży obowiązek ustalenia osób korzystających z drogi, które użytkowały pojazd zobowiązanego. Obowiązek ten spoczywa na zobowiązanym, gdyż to on podnosząc tę okoliczność zamierza wywołać określony skutek prawny w postaci uchylenia się od odpowiedzialności.

Trzeba tu podkreślić, że właściciel przekazując pojazd innej osobie bierze na siebie ryzyko, że osoba ta nie wywiąże się z obowiązku uiszczenia opłaty parkingowej i tym samym musi ponieść skutki zaniechania obowiązku przez tę osobę. Wierzyciel, jak i organ egzekucyjny, nie ma możliwości poszukiwania faktycznego użytkownika samochodu (por. wyrok WSA w Szczecinie z 9 czerwca 2010 r., sygn. akt I SA/Sz 198/10, publikowany w internetowej bazie orzeczeń NSA - www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Zasadnie zatem organ przyjął, że dowód w tym zakresie obciąża właściciela pojazdu. Ponadto stanowisko organu w tym przedmiocie zostało także wyczerpująco przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego aktu.

Sąd podzielił argumenty organu, który odnosząc się do kwestii prawidłowego oznakowania miejsc postojowych w strefie płatnego parkowania znakami pionowymi i poziomymi wyjaśnił, iż wymóg: "Znak D-44 umieszcza się na wszystkich ulicach doprowadzających ruch do obszaru, na którym została ustalona strefa płatnego parkowania. W strefie oznakowanej znakiem D-44 miejsca dla postoju pojazdu samochodowego wyznacza się znakami pionowymi określonymi w pkt 5.2.18 oraz znakami poziomymi określonymi w załączniku nr 2 do rozporządzenia w: piet 5.2.4, pkt 5.2.5, pkt 5.2.6 i pkt 5.2.9.2." został wprowadzony rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 23 września 2013 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. 2013 poz. 1326), które weszło w życie w dniu 14.02.2014 r.

Tymczasem egzekwowane w oparciu o znajdujące się w aktach sprawy tytuły wykonawcze opłaty dodatkowe za nieopłacone postoje w strefie płatnego parkowania, dotyczą postojów, które miały miejsce w 2008 r., a więc przed datą wejścia w życie rozporządzenia zmieniającego Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa i warunków ich umieszczania na drogach.

Przechodząc do analizy przepisów regulujących zasady prowadzenia postępowania egzekucyjnego wskazać trzeba, że organ prowadzący postępowanie egzekucyjne jest obowiązany umorzyć to postępowanie z urzędu, gdy w jakikolwiek sposób uzyska informacje o przyczynach uzasadniających umorzenie. Wystąpienie przesłanek stanowiących podstawę umorzenia postępowania obliguje zawsze do takiego zakończenia postępowania egzekucyjnego, bez względu na to, czy zostaną one stwierdzone z urzędu, czy też wyjdą na jaw w wyniku zgłoszonych zarzutów, bądź też w inny sposób zostaną zakomunikowane organowi egzekucyjnemu. Przepis art. 59 u.p.e.a. jest przepisem bezwzględnie obowiązującym. Stosownie do tego przepisu prawnego postępowanie egzekucyjne umarza się:

1) jeżeli obowiązek został wykonany przed wszczęciem postępowania;

2) jeżeli obowiązek nie jest wymagalny, został umorzony lub wygasł z innego powodu albo jeżeli obowiązek nie istniał;

3) jeżeli egzekwowany obowiązek został określony niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z decyzji organu administracyjnego, orzeczenia sądowego albo bezpośrednio z przepisu prawa;

4) gdy zachodzi błąd co do osoby zobowiązanego lub gdy egzekucja nie może być prowadzona ze względu na osobę zobowiązanego;

5) jeżeli obowiązek o charakterze niepieniężnym okazał się niewykonalny;

6) w przypadku śmierci zobowiązanego, gdy obowiązek jest ściśle związany z osobą zmarłego;

7) jeżeli egzekucja administracyjna lub zastosowany środek egzekucyjny są niedopuszczalne albo zobowiązanemu nie doręczono upomnienia, mimo iż obowiązek taki ciążył na wierzycielu;

8) jeżeli postępowanie egzekucyjne zawieszone na żądanie wierzyciela nie zostało podjęte przed upływem 12 miesięcy od dnia zgłoszenia tego żądania;

9) na żądanie wierzyciela;

10) w innych przypadkach przewidzianych w ustawach.

Postępowanie egzekucyjne może być umorzone w przypadku stwierdzenia, że w postępowaniu egzekucyjnym dotyczącym należności pieniężnej nie uzyska się kwoty przewyższającej wydatki egzekucyjne (§ 2).

W przypadkach, o których mowa w § 1 i 2, organ egzekucyjny wydaje postanowienie w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego, chyba że umorzenie postępowania egzekucyjnego następuje na podstawie art. 34 § 4 (§ 3).

Postanowienie, o którym mowa w § 3, wydaje się na żądanie zobowiązanego lub wierzyciela albo z urzędu (§ 4).

Na postanowienie w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego przysługuje zażalenie zobowiązanemu oraz wierzycielowi niebędącemu jednocześnie organem egzekucyjnym (§ 5).

Instytucja umorzenia postępowania egzekucyjnego ma na celu zakończenie tego postępowania, najczęściej z przyczyn natury formalnej, gdy w danej, konkretnej sytuacji zaistniałej w jego toku wykonanie obowiązku przez zobowiązanego jest niemożliwe lub niedopuszczalne. Umorzenie postępowania egzekucyjnego oznacza, że nie jest realizowany jego cel. Umorzenie wiąże się z trwałymi przeszkodami uniemożliwiającymi dalsze jego prowadzenie. Przesłanki umorzenia postępowania egzekucyjnego są w znacznej części następstwem pojawienia się przyczyn niedopuszczalności postępowania egzekucyjnego. Jeżeli egzekucja prowadzona jest na podstawie określonej grupy tytułów wykonawczych i nie można wyegzekwować należności tylko z części tytułów, wówczas postępowanie ulega częściowemu umorzeniu.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że organ egzekucyjny zasadnie, zdaniem Sądu, wykazał że dochodzony obowiązek nie został wykonany przez skarżącego przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego, obowiązek ten był wymagalny, nie został umorzony, nie stwierdzono również jego wygaśnięcia czy nieistnienia. Egzekwowany obowiązek został określony zgodnie z treścią obowiązku wynikającego z decyzji organu podatkowego, nie zachodził błąd co do osoby zobowiązanej, jak również niemożliwość prowadzenia egzekucji ze względu na osobę zobowiązanego. Nie stwierdzono także niedopuszczalności egzekucji administracyjnej lub zastosowanego środka egzekucyjnego, a ponadto zobowiązanemu doręczono upomnienie. Nie zaszły także przesłanki określone w pkt 5, 6, 8, 9 i 10 art. 59 u.p.e.a. Organ egzekucyjny prawidłowo zatem wykazał, że w rozpatrywanej sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek, przewidziana w powołanym wyżej art. 59 § 1 u.p.e.a. – skutkująca umorzeniem postępowania egzekucyjnego.

Według Sądu, brak jest również podstaw, aby uznać, że w prowadzonym postępowaniu doszło do naruszenia przepisów postępowania o istotnym wpływie na wynik sprawy. Organy w prawidłowy sposób dokonały ustaleń faktycznych w sprawie, przeprowadziły ich ocenę nie naruszając zasady swobodnej oceny dowodów, wykazały przekonująco, jakie dokładnie kryteria ocen i kryteria wyboru konsekwencji prawnych stanowiły podstawę i motywy ich działania, co uzasadnia stanowisko o zachowaniu w prowadzonym postępowaniu standardu określonego w art. 7 art. 8 art. 10 i art. 11 oraz art. 124 § 1 i § 2 k.p.a.

Mając na uwadze powyższe ustalenia i wnioski należy powiedzieć, iż brak jest ustawowych przesłanek do uwzględnienia skargi, w związku z czym należało ją oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a.