Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Grzelak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Asesor WSA Danuta Szydłowska Protokolant Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 września 2008 r. sprawy ze skargi W. K. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] lutego 2008 r. Nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej na członka zarządu zakładu ubezpieczeń oddala skargę

Decyzją z dnia [...] lutego 2008 r. [...] Komisja Nadzoru Finansowego utrzymała w mocy swoją wcześniejszą decyzję z dnia [...] października 2007 r. [...] w sprawie nałożenia na W. K. (dalej skarżącego), pełniącego funkcję Prezesa zarządu P. S.A. z siedzibą w W. (dalej P. S.A.), kary pieniężnej w wysokości 40.000 złotych.

Do wydania zaskarżonej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu 23 sierpnia 2007 r. do P. S.A. wpłynęło pismo T. sp. z o.o. - akcjonariusza dysponującego akcjami P. S.A. reprezentującymi 24,5239 % kapitału zakładowego - zawierające żądanie zwołania przez zarząd P. S.A. nadzwyczajnego walnego zgromadzenia. Jako podstawę prawną żądania wskazano art. 400 k.s.h. oraz § 23 ust. 3 statutu P. S.A. W treści pisma T. sp. z o.o. określił następujący porządek obrad:

1. Otwarcie Walnego Zgromadzenia.

2. Wybór Przewodniczącego Walnego Zgromadzenia.

3. Stwierdzenie prawidłowości zwołania Walnego Zgromadzenia.

4. Podjęcie uchwały w sprawie zmiany § 10 ust. 1 Statutu P. S.A. Obowiązujące brzmienie: "Kapitał zakładowy może być podwyższony w drodze emisji akcji imiennych wydawanych za wkłady pieniężne i niepieniężne". Projektowana zmiana: "Kapitał zakładowy może być podwyższony w drodze emisji akcji imiennych wydawanych za wkłady pieniężne".

5. Podjęcie uchwały w sprawie zmiany § 24 ust. 4 Statutu P. S.A. Obowiązujące brzmienie: "Walne Zgromadzenie podejmuje uchwały większością % głosów, o ile kodeks spółek handlowych nie ustanawia surowszych warunków powzięcia uchwał". Projektowana zmiana: "Walne Zgromadzenie podejmuje uchwały bezwzględną większością głosów, jeżeli przepisy kodeksu spółek handlowych lub statut nie stanowią inaczej".

6. Zmiany w składzie Rady Nadzorczej.

7. Rozpatrzenie i zatwierdzenie Sprawozdania Zarządu z działalności Spółki w 2006 r.

8. Rozpatrzenie i zatwierdzenie sprawozdania finansowego Spółki za rok obrotowy 2006.

9. Podjęcie uchwały w sprawie podziału (pokrycia) wyniku finansowego.

10. Przedłożenie Sprawozdania Rady Nadzorczej z działalności w 2006 r.

11. Podjęcie uchwał w sprawie udzielenia/nieudzielenia Członkom Rady Nadzorczej absolutorium z wykonania przez nich obowiązków w 2006 r.

12. Podjęcie uchwał w sprawie udzielenia/nieudzielenia Członkom Zarządu absolutorium z wykonania przez nich obowiązków w 2006 r.

13. Zamknięcie obrad."

W dniu [...] września 2007 r. zarząd P. S.A., w składzie W. K. - prezes zarządu, L. G. - członek zarządu, P. C. - członek zarządu jednomyślnie podjął uchwałę nr [...], w uzasadnieniu której stwierdzono, że "mimo, iż zaproponowany porządek obrad wychodzi naprzeciw wszystkim oczekiwaniom [...]", nie było celowe zwołanie nadzwyczajnego walnego zgromadzenia P. S.A. z porządkiem określonym we wniosku T. sp. z o.o.

Jako uzasadnienie podano możliwość nie wybrania przewodniczącego walnego zgromadzenia.

W wykonaniu przywołanej uchwały nr [...] zarządu P. S.A., pismem z dnia 7 września 2007 r. zarząd P. S.A. powiadomił T. sp. z o.o. o niecelowości zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia, zgodnie z żądaniem akcjonariusza. Jednocześnie zarząd P. S.A. poinformował T. sp. z o.o. o możliwości zwrócenia się do sądu rejestrowego w trybie określonym w art. 401 § 1 k.s.h., w celu zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia P. S.A.

Zgodnie z pismem P. S.A. z dnia 11 września 2007 r. w dniu 11 września 2007 r. T. sp. z o.o. złożyła w trybie art. 401 k.s.h., do Sądu Rejonowego [...] Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego, wniosek o udzielenie T. sp. z o.o. upoważnienia do zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia P. S.A. Ponadto, T. sp. z o.o. wnioskowała o wyznaczenie na przewodniczącego tego zgromadzenia K. N. - Prezesa zarządu T. sp. z o.o. albo I. S. - przewodniczącego rady nadzorczej P. S.A. albo Z. B. - członka rady nadzorczej P. S.A. Pismem z dnia 17 września 2007 r. oraz pismem z dnia 24 września 2007 r. Komisja Nadzoru Finansowego działając, na podstawie art. 61 § 4 w zw. z art. 61 § 1 Kpa, zawiadomiła W. K., Prezesa zarządu P. S.A. i P. S.A. o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej na członka zarządu P. S.A. Jako podstawę prawną nałożenia kary pieniężnej Komisja Nadzoru Finansowego wskazała art. 212 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej – dalej uodu. (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1151 ze zm.).

W uzasadnieniu zawiadomień o wszczęciu postępowania administracyjnego organ nadzoru wskazał również, że w dniu 11 września 2007 r. w związku ze złożeniem przez akcjonariusza P. S.A. T.sp. z o.o. w trybie art. 401 § k.s.h do Sądu Rejonowego [...] Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego, wniosku o udzielenie T. sp. z o.o. upoważnienia do zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia akcjonariuszy P. SA oraz wyznaczenie na przewodniczącego tego zgromadzenia K. N. - Prezesa zarządu T. sp. z o.o. albo I. S. - przewodniczącego rady nadzorczej P. S.A. albo Z. B. - członka rady nadzorczej P. S.A., zachodziła uzasadniona wątpliwość, czy "zarząd P. S.A., nie złamał przepisów prawa, w szczególności art. 399 § 1 k.s.h.", jak i § 23 statutu P. S.A.

W zawiadomieniach o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego organ nadzoru poinformował strony o treści art. 10 § 1 ab initio oraz art. 73 § 1 k.p.a.

W dniu 3 października 2007 r. do organu nadzoru wpłynęły pisma W. K. i P. S.A., w których wniesiono o umorzenie postępowania administracyjnego w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej lub wydania innego orzeczenia skutkującego stwierdzeniem braku przesłanek do nałożenia kary pieniężnej na W. K., Prezesa zarządu P. S.A. oraz przeprowadzenie dowodów wskazanych w uzasadnieniu pisma. Strony podniosły ponadto, iż "zarząd P. S.A. nie jest zobowiązany do zwoływania walnego zgromadzenia na każde żądanie uprawnionego akcjonariusza (reprezentującego przynajmniej 10% kapitału zakładowego)". Jednocześnie W. K. i P. S.A., przywołując wybrane wypowiedzi przedstawicieli doktryny prawa handlowego dotyczące art. 401 § 1 k.s.h., przedstawili pogląd, zgodnie z którym, jeżeli sąd rejestrowy może oddalić wniosek akcjonariusza o upoważnienie do zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia, które nie zostało zwołane przez zarząd pomimo żądania akcjonariusza to oznacza, że nie w każdym przypadku niezwołania walnego zgromadzenia przez zarząd spółki dochodzi do naruszenia przepisów prawa. W opinii Stron "Zarząd nie jest bowiem zobowiązany do zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia w sytuacji, w której żądanie akcjonariusza stanowi nadużycie prawa lub jest niecelowe, czy nieuzasadnione". Podniesiono również, iż "(...) w okresie 10 miesięcy (październik 2006 - sierpień 2007) Zarząd P. S.A. zwołał 10 walnych zgromadzeń - w dniach: 12 października 2006 r., 22 listopada 2006 r., 22 grudnia 2006 r., 22 stycznia 2007 r., 12 lutego 2007 r., 16 kwietnia 2007 r., 14 maja 2007 r., 20 czerwca 2007 r., 3 sierpnia 2007 r., 29 sierpnia 2007 r.". W trakcie przywołanych walnych zgromadzeń akcjonariusze nie byli w stanie, przy obecnie obowiązujących regulacjach statutowych, podjąć uchwały w przedmiocie wyboru przewodniczącego walnego zgromadzenia. W szczególności w piśmie z dnia 3 października 2007 r. wskazano, iż "Zarząd P. S.A. nie dysponował bowiem żadnymi informacjami o prowadzeniu jakichkolwiek rozmów przez akcjonariuszy, które pozwalałyby przyjąć, że akcjonariusze porozumieli się w sprawie wyboru przewodniczącego walnego zgromadzenia (...)". Równocześnie przywołano wypowiedzi prezesa C. S.A. (podmiotu pośrednio dysponującego akcjami reprezentującymi ok. 46% kapitału zakładowego P. S.A.), datowane na 27 lipca 2007 r., z których wynikało, iż wówczas nie były prowadzone żadne rozmowy pomiędzy akcjonariuszami P. S.A., mające na celu zakończenie istniejącego konfliktu. Niezależnie od powołanych powyżej okoliczności podniesiono również argument, iż "każdy przypadek walnego zgromadzenia P. S.A., na którym nie dochodzi do wyboru przewodniczącego walnego zgromadzenia, jest traktowany przez Komisję Nadzoru Finansowego jako potwierdzenie sytuacji niemożności wykonywania przez walne zgromadzenie P. S.A. powierzonych mu zadań, co - według organu nadzoru - może uzasadniać ustanowienie zarządu komisarycznego w P. S.A. (...)".

W dniu [...] października 2007 r. Sąd rejestrowy upoważnił T. sp. z o.o. do zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia P. S.A. oraz wyznaczył przewodniczącego walnego zgromadzenia (postanowienie Sądu Rejonowego [...] Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego z dnia [...] października 2007 r., sygn. akt [...]).

W dniu [...] października 2007 r. Komisja Nadzoru Finansowego wydała decyzję administracyjną o nałożeniu na W. K., pełniącego funkcję Prezesa zarządu P. S.A., kary pieniężnej w wysokości 40.000 złotych za odmowę zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 399 § 1 w związku z art. 400 § 1 k.s.h. oraz wbrew obowiązkowi wynikającemu § 23 ust. 3 statutu P. S.A. [...].

W dniu 29 października 2007 r. do Komisji Nadzoru Finansowego wpłynął wniosek W. K., reprezentowanego przez radcę prawnego [...], o ponowne rozpatrzenie sprawy, zakończonej ww. decyzją. W treści wniosku skarżący wnosił o ponowne rozpatrzenie sprawy oraz uchylenie w całości decyzji Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] października 2007 r. podnosząc, iż odmowa zwołania walnego zgromadzenia przez zarząd P. S.A. nie spowodowała naruszenia przepisów prawa i postanowień statutu P. S.A., ale umożliwiła odbycie walnego zgromadzenia P. S.A. i rozwiązanie konfliktu akcjonariuszy. Zdaniem skarżącego było to działanie w interesie P. S.A., mające na celu odblokowanie walnego zgromadzenia, dzięki czemu prowadzone przez Komisję Nadzoru Finansowego postępowanie administracyjne w przedmiocie ustanowienia w P. S.A. zarządu komisarycznego, stałoby się bezprzedmiotowe. Podniesiono również, że błędne są twierdzenia Komisji Nadzoru Finansowego zawarte w decyzji administracyjnej z dnia [...] października 2007 r., iż zarząd nie tyle jest uprawniony do zwołania walnego zgromadzenia na żądanie akcjonariusza reprezentującego co najmniej jedną dziesiątą kapitału zakładowego, ale że jest do tego zobowiązany, jak również, że zarząd nie ma uprawnienia do oceny celowości zwołania walnego zgromadzenia na wniosek akcjonariusza reprezentującego co najmniej jedną dziesiątą kapitału zakładowego. Wskazano również, że motywy działania W. K. oraz okoliczności sprawy nie uzasadniają nałożenia kary pieniężnej, a tym bardziej wysokości w jakiej kara pieniężna została wymierzona, bowiem odmawiając zwołania walnego zgromadzenia P. S.A. zgodnie z żądaniem T. sp. z o.o., zarząd P. S.A. działał w dobrej, a nie w złej wierze. Skarżący wskazał również na występującą w treści zawiadomienia z dnia 17 września 2007 r., rozbieżność w przedmiocie podstawy prawnej nałożenia kary pieniężnej na członka zarządu zakładu ubezpieczeń.

Pismem z dnia 6 grudnia 2007 r. organ nadzoru poinformował skarżącego o możliwości wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań jak i możliwości przeglądania akt sprawy oraz sporządzania z nich notatek i odpisów.

Po dokonaniu oceny zebranego materiału dowodowego oraz przeprowadzeniu ponownej analizy stanu faktycznego i prawnego sprawy, organ nadzoru decyzją z dnia [...] lutego 2008 r. [...] utrzymał w całości w mocy decyzję z dnia [...] października 2007 r. o nałożeniu na Prezesa zarządu kary pieniężnej w wysokości 40 000 złotych. W uzasadnieniu decyzji organ ustosunkowując się do twierdzeń i zarzutów zawartych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy dokonał powtórnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznając, iż objęta wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy decyzja z dnia [...] października 2007 r. spełnia wszelkie wymogi stawiane przepisami prawa oraz nie narusza w jakikolwiek sposób przepisów prawa materialnego i procesowego.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego dotyczącego występującej w treści zawiadomienia z dnia 17 września 2007 r. rozbieżności dotyczącej podstawy prawnej nałożenia kary, Komisja Nadzoru Finansowego wyjaśniła, że powyższa rozbieżność stanowiła oczywistą omyłkę pisarską, co potwierdza redakcja art. 211 ust. 1 uodu ponieważ ustęp ten nie zawiera żadnych punktów.

W skardze na powyższą decyzję skarżący, reprezentowany przez pełnomocnika, radcę prawnego [...] wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji z dnia [...] października 2007 r. Ponadto wniósł o przeprowadzenie dowodu z akt sprawy administracyjnej i dowodów powołanych w skardze, wnosząc jednocześnie o zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Decyzji administracyjnej zarzucono:

1. naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, przez błędną wykładnię art. 399 § 1 w zw. z art. 400 § 1 K.s.h. oraz § 23 ust. 3 statutu P. S.A., przez błędne przyjęcie, iż zarząd krajowego zakładu ubezpieczeń wykonującego działalność ubezpieczeniową w formie spółki akcyjnej jest bezwzględnie związany żądaniem akcjonariusza lub akcjonariuszy reprezentujących co najmniej jedną dziesiątą kapitału zakładowego zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia, bez względu na okoliczności,

2. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 i 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z 2000 r., Nr 157, poz. 1119 ze zm.), przez błędne ustalenie faktyczne, że P. S.A. wykonuje działalność z naruszeniem przepisów prawa lub statutu,

3. naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, przez niewłaściwe zastosowanie art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu przez nałożenie na skarżącego kary pieniężnej w związku z błędnym ustaleniem faktycznym, iż P. S.A. wykonuje działalność z naruszeniem przepisów prawa lub statutu.

Z ostrożności procesowej decyzjom zarzucono także:

4. naruszenie prawa materialnego oraz przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu, przez nałożenie na skarżącego kary pieniężnej w wysokości nieadekwatnej do okoliczności sprawy.

W związku z wniesieniem skargi skarżący wystąpili do organu z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę organ ustosunkowując się kolejno do zarzutów podniesionych w skardze wskazał, iż stosownie do treści art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu, jeżeli zakład ubezpieczeń wykonuje działalność z naruszeniem przepisów prawa lub statutu, organ nadzoru może, w drodze decyzji, nakładać na członków zarządu zakładu ubezpieczeń lub prokurentów kary pieniężne do wysokości odpowiadającej trzykrotnemu przeciętnemu miesięcznemu wynagrodzeniu z ostatnich 12 miesięcy. W ocenie organu, w niniejszej sprawie administracyjnej przesłanka wskazana w art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu została spełniona - zarząd P. S.A., odmawiając uchwałą nr [...] z dnia [...] września 2007 r., zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia na żądanie T. Sp. z o.o., naruszył zarówno przepis rangi ustawowej, to jest art. 399 § 1 k.s.h. w zw. art. 400 § 1 k.s.h., jak i § 23 ust. 3 statutu P. S.A. Organ podkreślił, iż zgodnie z art. 399 § 1 k.s.h. walne zgromadzenie zwołuje zarząd, zatem już z wykładni literalnej zacytowanego przepisu prawa wynika, że zarząd nie tyle jest uprawniony do zwołania walnego zgromadzenia, ale że jest do tego zobowiązany. W świetle powyższego zastosowanie przepisu art. 399 § 1 k.s.h. nie mogło być wyłączone mocą odmiennej woli zarządu P. S.A., przepis ten nie pozostawia bowiem zarządowi spółki akcyjnej żadnej swobody w zakresie zwoływania walnego zgromadzenia.

Organ podkreślił, iż przepis art. 399 § 1 k.s.h. należy w niniejszej sprawie administracyjnej analizować łącznie z art. 400 § 1 k.s.h., na podstawie którego akcjonariusz lub akcjonariusze reprezentujący co najmniej jedną dziesiątą kapitału zakładowego mogą żądać zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia, jak również umieszczenia określonych spraw w porządku obrad najbliższego walnego zgromadzenia. Żądanie takie należy złożyć na piśmie do zarządu najpóźniej na miesiąc przed proponowanym terminem walnego zgromadzenia.

Organ wyjaśnił, iż w świetle wskazanych przepisów zarząd P. S.A. miał obowiązek zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia zgodnie z wnioskiem T. sp. z o.o. z dnia 23 sierpnia 2007 r. bez względu na okoliczności dotyczące konfliktu akcjonariuszy P. S.A., jak i wszczętego dnia 10 sierpnia 2007 r. przez organ nadzoru postępowania administracyjnego w przedmiocie ustanowienia na podstawie art. 189 ust. 2 uodu zarządu komisarycznego w P. S.A. oraz nie był uprawniony do jakiejkolwiek oceny zasadności takiego żądania. Zdaniem organu, nie ulega wątpliwości, że podejmując w dniu [...] września 2007 r. uchwałę o niecelowości zwołania walnego zgromadzenia członkowie zarządu P. S.A. naruszyli przepis rangi ustawowej, to jest art. 399 § 1 w zw. z art. 400 § 1 k.s.h. Ponadto, niezależnie od powyższego członkowie zarządu P. S.A. naruszyli również § 23 ust. 3 statutu P. S.A.

Organ podkreślił, iż wyżej wskazany zarzut należy rozpatrywać także w świetle art. 401 § 1 k.s.h. z treści którego wynika, iż sąd ma prawo, ale nie ma obowiązku upoważnienia akcjonariuszy występujących z żądaniem zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia. Sąd może wniosek oddalić, jeżeli uzna, że nie zostały spełnione przesłanki formalne lub, że wniosek uprawnionych akcjonariuszy jest nieuzasadniony. Sąd oceniając zasadność wniosku ma bowiem swobodę oceny okoliczności uzasadniających ewentualne zwołanie walnego zgromadzenia. Takiego uprawnienia do oceny zasadności żądania akcjonariuszy uprawnionych zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia nie ma zarząd spółki akcyjnej. Sąd, wbrew twierdzeniom skarżącego nie sprawuje kontroli nad prawidłowością decyzji zarządu w zakresie niezwołania walnego zgromadzenia, ale dokonuje swobodnej oceny wniosku uprawnionych akcjonariuszy występujących w sprawie zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia. Tym samym, bezpodstawny w ocenie organu jest pogląd skarżącego, iż zarząd spółki akcyjnej jest uprawniony do oceny celowości zwołania walnego zgromadzenia zgodnie z żądaniem uprawnionego akcjonariusza. Bezzasadny, zdaniem organu, jest także pogląd wyrażający się w twierdzeniu, że "właśnie na podstawie ww. oświadczenia zarządu, Sąd Rejestrowy rozstrzyga, co do wniosku akcjonariusza o upoważnienie do zwołania walnego zgromadzenia, tzn. czy odmowa zwołania walnego zgromadzenia przez zarząd była w danych okolicznościach zasadna i należy wniosek oddalić, czy też bezzasadna i należy akcjonariusza upoważnić do zwołania walnego zgromadzenia". Konsekwentnie za bezpodstawny organ uznał również pogląd skarżącego, iż "w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy upoważnił T. do zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia oraz wyznaczył przewodniczącego walnego zgromadzenia, przy czym podnieść należy, iż stało się tak "wyłącznie" w wyniku "popierania" wniosku T. przez zarząd P. S.A. Organ nadzoru podkreślił także, że nie jest możliwe doszukiwanie się analogii w kwestii zwoływania walnego zgromadzenia przez sąd rejestrowy i przez zarząd spółki akcyjnej. Przepis art. 401 § 1 k.s.h. został przewidziany właśnie na wypadek niezwołania przez zarząd na podstawie przepisu art. 399 § 1 k.s.h. walnego zgromadzenia, stąd przesłanki warunkujące zastosowanie obu przepisów prawa są zupełnie inne. W szczególności kryterium celowości zwołania walnego zgromadzenia może być brane pod uwagę jedynie w przypadku zwołania walnego zgromadzenia przez sąd rejestrowy, a nie w przypadku zwołania walnego zgromadzenia przez zarząd. W ocenie organu, całokształt argumentacji skarżącego podniesionej na poparcie powyżej przedstawionego zarzutu pozostaje w bezpośredniej sprzeczności z przedstawioną wykładnią art. 399 § 1 w zw. z art. 400 § 1 k.s.h., jak i art. 401 § 1 k.s.h.. Bezprzedmiotowy pozostaje również argument skarżącego, zgodnie z którym "każdorazowe zwołanie nadzwyczajnego walnego zgromadzenia oznacza konieczność poniesienia przez spółkę kosztów oraz wykonania określonej pracy", bowiem nie ulega wątpliwości, że ustawodawca nakładając na zarząd obowiązek zwoływania walnego zgromadzenia miał na uwadze również konieczność ponoszenia przez spółkę kosztów związanych ze zwołaniem walnego zgromadzenia. Bez znaczenia jest również wskazany przez skarżącego fakt nienałożenia przez sąd rejestrowy na podstawie art. 594 § 1 pkt 3 k.s.h. na skarżącego, kary pieniężnej w wysokości 40.000 złotych grzywny za niezwołanie nadzwyczajnego walnego zgromadzenia. Dodatkowo, należy podkreślić, że w związku z poglądem skarżącego, iż wszczęcie przez organ nadzoru w dniu 10 sierpnia 2008 r. postępowania administracyjnego w przedmiocie ustanowienia zarządu komisarycznego w P. S.A. powodowało, iż "w tej sytuacji zarząd P. S.A. zobowiązany był działać w celu zlikwidowania przesłanek ustanowienia zarządu komisarycznego (...)", nie budzi żadnych wątpliwości, że zarząd P. S.A. zobowiązany był podejmować działania w celu zlikwidowania przesłanek ustanowienia zarządu komisarycznego, ale zgodne z przepisami prawa.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 i 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 11 ust. 5 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym, przez błędne ustalenie faktyczne, że P. S.A. wykonuje działalność z naruszeniem przepisów prawa lub statutu. Organ nie podzielił zarzutu skarżącego uznając, iż w świetle powyżej przedstawionej argumentacji faktycznej i prawnej bezsporne jest, że zarząd P. S.A., odmawiając zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia, naruszył zarówno przepis rangi ustawowej, to jest normę zawartą w art. 399 § 1 k.s.h. w zw. art. 400 § 1 k.s.h., jak i § 23 ust. 3 statutu P. S.A. Organ podkreślił, iż działając w myśl zasady prawdy obiektywnej, ocenił stan faktyczny w świetle przepisów prawa materialnego, czyniąc zadość przepisom prawa procesowego. Nadto, organ nadzoru zgodnie z art. 77 § 1 k.p.a. w sposób wyczerpujący zebrał i rozpatrzył cały materiał dowodowy, czego najlepszą egzemplifikacją jest pozyskany materiał dowodowy w niniejszej sprawie administracyjnej oraz jego analiza poczyniona w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Rozpatrując materiał dowodowy organ nadzoru nie pominął jakiegokolwiek przeprowadzonego dowodu ani też nie uwzględnił dowodu, którego nie ma w aktach sprawy. Dogłębna analiza stanu faktycznego, w tym zgromadzonego materiału dowodowego pozwoliła organowi nadzoru na wyprowadzenie jednoznacznego twierdzenia, że zarząd P. S.A. głosując za przyjęciem wyżej powołanej uchwały nr [...] naruszył art. 399 § 1 k.s.h. w zw. art. 400 § 1 k.s.h., jak i § 23 ust. 3 statutu P. S.A. W ocenie Komisji Nadzoru Finansowego, nawet przy braku porozumienia pomiędzy akcjonariuszami P. S.A. oraz niemożności odbycia walnych zgromadzeń w okresie X 2006 r. - VIII 2007 r. oraz wszczętego dnia 10 sierpnia 2007 r. przez organ nadzoru postępowania administracyjnego w sprawie ustanowienia w P. S.A. zarządu komisarycznego, zarząd P. S.A. nie był uprawniony w świetle art. 399 § 1 k.s.h. w zw. art. 400 § 1 k.s.h. do odmowy spełnienia żądania T. sp. z o.o. w sprawie zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia P. S.A.

Analizując zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu polegające na nałożeniu na skarżącego kary pieniężnej w związku z błędnym ustaleniem faktycznym, iż P. S.A. wykonuje działalność z naruszeniem przepisów prawa lub statutu organ podkreślił, iż art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu daje organowi nadzoru możliwość nałożenia na członków zarządu zakładu ubezpieczeń lub prokurentów w drodze decyzji administracyjnej kary pieniężne do wysokości odpowiadającej trzykrotnemu przeciętnemu miesięcznemu wynagrodzeniu z ostatnich 12 miesięcy, o ile zostanie spełniona przesłanka określona w tym przepisie, a mianowicie zakład ubezpieczeń wykonuje działalność z naruszeniem przepisów prawa lub zakład ubezpieczeń wykonuje działalność z naruszeniem statutu. Powyższy przepis przyznaje organowi nadzoru kompetencję do samodzielnej oceny w zakresie nałożenia sankcji administracyjnej w przypadku wystąpienia przesłanki stanowiącej podstawę do podjęcia działań nadzorczych w nim przewidzianych. Organ nadzoru rozstrzyga o zastosowaniu kar pieniężnych w ramach uznania administracyjnego, o czym świadczy użycie w cytowanym przepisie prawa wyrażenia "może nakładać".

Zważywszy na treść art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu organ uznał za bezzasadny pogląd skarżącego, że organ nadzoru naruszył prawo materialne przez niewłaściwe zastosowanie art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu bowiem nałożenie na skarżącego kary pieniężnej nastąpiło z uwagi na stwierdzone przez organ nadzoru naruszenie przez zarząd P. S.A. art. 399 § 1 k.s.h. w zw. art. 400 § 1 k.s.h., jak i § 23 ust. 3 statutu P. S.A.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa materialnego oraz przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu poprzez nałożenie na skarżącego kary pieniężnej w wysokości nieadekwatnej do okoliczności sprawy. Organ podkreślił, iż skarżący nie wskazał konkretnych przepisów prawa formułując zarzut w zakresie naruszenia "przepisów postępowania", a jedynie wskazał przepis prawa materialnego, tj. art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu co czyni zarzut naruszenia przepisów postępowania bezzasadnym. Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu w związku z podniesioną kwestią koncepcji odpowiedzialności administracyjnej, organ wskazał, iż z art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu nie wynika, że jedną z przesłanek nałożenia przez organ nadzoru kary pieniężnej jest konieczność stwierdzenia winy członków zarządu zakładu ubezpieczeń. Z przepisu art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu wynika, że organ nadzoru może zastosować w stosunku do członków zarządu zakładu ubezpieczeń sankcje administracyjne przewidziane w tym przepisie, o ile zostanie spełniona przesłanka określona w tym przepisie, a mianowicie zakład ubezpieczeń wykonuje działalność z naruszeniem przepisów prawa lub zakład ubezpieczeń wykonuje działalność z naruszeniem statutu. Tym samym, w art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu ustawodawca kreuje obiektywną odpowiedzialność administracyjną. Ustawodawca określił bowiem przesłanki nałożenia kary abstrahując od elementów podmiotowych (subiektywnych) czynu.

Dla poparcia powyższego stanowiska Komisja Nadzoru Finansowego wskazała na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz stanowisko doktryny, jak również orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego stwierdzając, iż jest ono bazą, która pozwala zrekonstruować ogólny, ale wyraźnie zarysowany model odpowiedzialności administracyjno-karnej.

Dodatkowo, organ nadzoru podkreślił, że zastosowanie przez organ nadzoru w związku z naruszeniem przez zarząd P. S.A. przepisów prawa i statutu sankcji administracyjnych określonych w art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu, mającym charakter represyjny w żaden sposób nie prowadziło do rezultatu, który byłby sprzeczny z podstawowymi zasadami wywodzonymi z uregulowanej w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasady demokratycznego państwa prawa.

W związku z podniesioną przez Skarżącego w kontekście wyżej przedstawionego zarzutu potrzebą rozważenia zagrożenia interesów ubezpieczonych w związku z podjęciem przez zarząd uchwały o odmowie zwołania przez zarząd P. S.A. nadzwyczajnego walnego zgromadzenia organ nadzoru podkreślił, iż wydając zaskarżoną decyzję uwzględnił interes ubezpieczonych uznając, iż w interesie tych osób leży przestrzeganie przez zarząd zakładu ubezpieczeń przepisów prawa. Należy podkreślić, że interes ubezpieczonych chroniony jest wówczas, gdy organy zakładu ubezpieczeń działają zgodnie z przepisami prawa.

Organ nadzoru nie podzielił ponadto stanowiska skarżącego dotyczącego naruszenia art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu przez nałożenie kary pieniężnej w wysokości nieadekwatnej do okoliczności sprawy. Zarzut ten organ uznał za bezpodstawny wobec brzmienia art. 212 ust. 1 pkt 1 uodu. Z treści ww. przepisu wynika jedynie górna granica wysokości kary pieniężnej, jaka może zostać nałożona na członków zarządu zakładu ubezpieczeń. W ocenie organu nałożona na skarżącego kara pieniężna w wysokości 40 000 złotych jest adekwatna do stwierdzonego naruszenia prawa przez członka zarządu P. S.A., biorąc pod uwagę jego pozycję w spółce, która ma swoje odzwierciedlenie zarówno w zwiększonej odpowiedzialności za prowadzenie jej spraw oraz ustalonym wynagrodzeniu. Tak ustalona wysokość kary pieniężnej dowodzi, że wydając zaskarżoną decyzję administracyjną organu nadzoru ograniczył najmniej istotną funkcję kary, to jest jej charakter represyjny, a skupił się przede wszystkim na funkcji prewencyjnej. Organ dokonał indywidualizacji kary pieniężnej, która pozostaje w proporcji do stwierdzonego naruszenia prawa i statutu P. S.A.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Ocena działalności organów administracji publicznej dokonywana przez właściwy wojewódzki sąd administracyjny sprowadza się do kontroli prawidłowości zarówno materialnych jak i procesowych aspektów stosunku administracyjnoprawnego, skonkretyzowanego w zaskarżonej decyzji. Sąd administracyjny może uchylić zaskarżony akt (lub stwierdzić jego nieważność) tylko wówczas, jeśli stwierdzi, że akt ten narusza prawo materialne – w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy lub procesowe – w stopniu mogącym mieć wpływ istotny.

Należy ponadto podkreślić, że stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy i nie jest związany zarzutami oraz wnioskami skargi, a także powołaną podstawą prawną. Kompetencja sądu wyraża się w możliwości zastosowania środków przewidzianych w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności organów administracji publicznej wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne do końcowego jej załatwienia.

Biorąc pod uwagę tak zakreśloną kognicję oraz przyczyny wzruszenia decyzji, Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie, podstawę materialnoprawną decyzji o nałożeniu na skarżącego kary pieniężnej stanowi art. 212 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. Nr 124, poz. 1151 ze zm.) Przepis ten przewiduje możliwość nakładania na członków zarządu zakładu ubezpieczeń lub prokurentów kar pieniężnych do wysokości odpowiadającej trzykrotnemu przeciętnemu miesięcznemu wynagrodzeniu tych osób z ostatnich 12 miesięcy w razie niewykonania w wyznaczonym terminie decyzji, o której mowa w art. 209 ust. 2 lub wykonuje działalność z naruszeniem przepisów prawa, statutu, zawartych umów ubezpieczenia lub nie udziela informacji lub wyjaśnień. Organ nadzoru (w tym przypadku Komisja Nadzoru Finansowego) rozstrzyga o zastosowaniu kar pieniężnych w ramach uznania administracyjnego, o czym świadczy użycie w cytowanym przepisie prawa wyrażenia "może nakładać" co oznacza, że zakres sądowej kontroli takiej decyzji jest ograniczony. Ograniczony zakres kontroli decyzji uznaniowych polega na tym, że sąd administracyjny nie wnika w celowość wydania decyzji i rozstrzygnięcia w niej zawartego. Sprawdza jedynie, czy decyzję podjął właściwy organ, czy decyzja ma oparcie w przepisach prawa materialnego, czy organ nie przekroczył granic uznania administracyjnego a więc, czy decyzja nie nosi znamion dowolności oraz, czy organ uzasadnił rozstrzygnięcie sprawy przesłankami odnoszącymi się do strony. Zdaniem Sądu w rozpatrywanej sprawie, Komisja Nadzoru Finansowego przeprowadziła postępowanie administracyjne zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, nie naruszając zasady prawdy obiektywnej, a zaskarżoną decyzję wydała w granicach uznania administracyjnego stąd skarga podlegała oddaleniu. Na gruncie rozpatrywanej sprawy zaznaczyć na wstępie należy, iż przepis art. 212 ust. 1 pkt 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej odpowiada treści art. 83 ust. 5 pkt 1 wcześniejszej ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej. Oznacza to, że istota kary pieniężnej, jej prawny charakter i dopuszczalna wysokość (poza sposobem wyliczania kary od przeciętnego wynagrodzenia z trzech ostatnich miesięcy - jak było poprzednio - i z 12 miesięcy obecnie) nie uległy zmianie, co podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 lutego 2007r. sygn. akt II GSK 223/06 (niepubl.).

Dokonując oceny prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia konieczne staje się w pierwszej kolejności uwypuklenie, że organ nadzoru nałożenie przedmiotowej kary musi poprzedzić ustaleniem jakie przepisy prawa obowiązują w danym zakresie działania zakładu ubezpieczeń oraz dokonać nie budzącej wątpliwości wykładni treści tych przepisów, w szczególności w sferze obowiązków obciążających zakład ubezpieczeń. W sprawie niniejszej, zdaniem Sądu, organ wywiązał się z powyższych obowiązków w sposób prawidłowy.

W rozpoznawanej sprawie organ nadzoru nałożył wzmiankowaną karę uznając, że skarżący (wówczas członek zarządu P.) odmawiając zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia na żądanie spółki T. sp. z o. o. naruszył zarówno przepis rangi ustawowej tj. normę zawartą w art. 399 § 1 k.s.h. w zw. z art. 400 § 1 k.s.h. jak i § 23 ust. 3 Statutu P., którego brzmienie powiela powołane regulacje k.s.h. Organ wywiódł, że zgodnie z literalnym brzmieniem art. 399 § 1 k.s.h. obowiązkiem zarządu było zwołanie nadzwyczajnego walnego zgromadzenia, zgodnie z wnioskiem T. sp. z o.o. z dnia 23 sierpnia 2007 r. bez względu na okoliczności dotyczące konfliktu akcjonariuszy P. S.A., jak i wszczętego dnia 10 sierpnia 2007 r. przez organ nadzoru postępowania administracyjnego w przedmiocie ustanowienia zarządu komisarycznego w P.

Zdaniem organu, w świetle nie budzącej wątpliwości treści powołanego przepisu art. 399 § 1 k.s.h., odczytywanego łącznie z art. 400 § 1 k.s.h. zarząd nie był uprawniony do jakiejkolwiek oceny zasadności takiego żądania.

W rozpatrywanej sprawie nie jest sporne zarówno to, że P. jako spółka akcyjna podlega przepisom kodeksu spółek handlowych jak i to, że spółka T. jest akcjonariuszem, o jakim mowa w art. 400 § 1 k.s.h. albowiem dysponuje akcjami P. reprezentującymi 24,5239% kapitału zakładowego a ponadto, że wysokość nałożonej na skarżącego kary pieniężnej nie przekracza pułapu określonego art. 212 ust.1 pkt 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej.

Przechodząc do oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji należy stwierdzić, że wykładnia powołanych przepisów k.s.h. dokonana przez organ nie budzi wątpliwości Sądu, znajduje bowiem potwierdzenie w ich literalnym brzmieniu a także w wypowiedziach przedstawicieli doktryny, które w decyzji powołano. Przytoczone przepisy k.s.h. odnoszą się do konieczności zwołania przez zarząd walnego zgromadzenia a nie jego odbycia, stąd nie może odnieść pożądanego przez stronę skarżącą rezultatu stanowisko, że zarząd mógł dokonywać oceny zasadności żądania uprawnionego akcjonariusza do zwołania walnego zgromadzenia w aspekcie ewentualnego jego przebiegu, co uczyniono w niniejszej sprawie. Odwołanie się przez skarżącego do treści art. 401 k.s.h. oraz art. 398 k.s.h. jako przepisów uzasadniających stanowisko strony, również nie jest poprawne. Zdaniem Sądu, uregulowania z art. 399 k.s.h. oraz 400 k.s.h. nie stoją w sprzeczności z rozwiązaniem przyjętym w art. 401 k.s.h. Jak podaje Andrzej Kidyba w komentarzu do art.401 kodeksu spółek handlowych "przepis art. 401 k.s.h. jest wyrazem obawy ustawodawcy, że być może akcjonariusze mniejszościowi będą nadużywać praw związanych ze zwoływaniem walnego zgromadzenia. Jeżeli więc wyraźne postanowienie statutu na mocy art. 399 k.s.h. nie przyzna prawa zwoływania walnego zgromadzenia akcjonariuszom mniejszościowym, pozostaje im tylko droga poprzez złożenie żądania (art. 400 k.s.h.), a w przypadku niezwołania zgromadzenia zwrócenie się do sądu o upoważnienie do zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia" (v. komentarz do art. 401 k.s.h. [w:] A. Kidyba, Kodeks spółek handlowych. Komentarz. Tom II. Komentarz do art. 301 - 633 k.s.h., LEX, 2007, wyd. V.). W świetle powyższego, prawidłowe jest stanowisko organu, że z przepisu art. 401 k.s.h. nie można w żaden sposób wyprowadzić wniosku, iż zarząd P. nie był związany w podejmowaniu decyzji o zwołaniu nadzwyczajnego walnego zgromadzenia na podstawie art. 400 § 1 k.s.h w zw. z art. 399 k.s.h. Prawdą jest, co podnosi strona, że przepis art. 401 k.s.h. daje możliwość swobodnej oceny okoliczności uzasadniających ewentualne zwołanie walnego zgromadzenia, ale strona nie uwzględnia, iż wskazywana możliwość stanowi uprawnienie sądu, który w razie wystąpienia warunków z art. 400 k.s.h., przed wydaniem postanowienia wzywa zarząd, aby złożył wyjaśnienia. Strona podnosi, że niezwołanie przedmiotowego zgromadzenia było działaniem w dobrej wierze, gdyż mogło zablokować na pewien czas ustanowienie zarządu komisarycznego w P. oraz otworzyło drogę do wystąpienia przez spółkę T. do sądu rejestrowego w trybie art. 401 k.s.h.

Zdaniem Sądu, wskazane wyżej motywy, mogły być wzięte przez organ pod uwagę, co najwyżej przy ustaleniu wysokości kary nie mogą natomiast skutecznie odeprzeć zarzutu naruszenia powołanych przepisów kodeksu spółek handlowych oraz postanowienia § 23 ust. 3 statutu P.

Nie można również podzielić poglądu skarżącego, jakoby z przepisu art. 398 k.s.h. wynikało prawo zarządu do oceny celowości zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia. Przepis ten stanowi, iż nadzwyczajne walne zgromadzenie zwołuje się w przypadkach określonych w niniejszym dziale lub w statucie, a także gdy organy lub osoby uprawnione do zwoływania walnych zgromadzeń uznają to za wskazane. W ocenie Sądu, analiza powyższego uregulowania prowadzi do odmiennych wniosków niż wyprowadzone przez skarżącego. Przepis ten nakłada bowiem obowiązek zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia w przypadkach określonych "w niniejszym dziale lub w statucie", co w rozpoznawanej sprawie należy odnieść do prawa spółki T. wynikającego z art. 400 § 1 k.s.h. czytanego łącznie z art. 399 § 1 k.s.h. oraz § 23 ust. 3 Statutu P., którego brzmienie powiela powołane regulacje k.s.h.

Należy również podkreślić, że w niniejszej sprawie skarżący nie wykazał, aby żądanie ww. akcjonariusza nie czyniło zadość wymaganiom formalnym zawartym w art. 400 k.s.h., co ewentualnie mogłoby skutkować odmową zwołania walnego zgromadzenia (v. pogląd prezentowany m.in. przez Ryszarda Czarneckiego w Komentarzu do kodeksu spółek handlowych, Dom Wydawniczy ABC, 2004, wydanie II). Zdaniem Sądu, z dokumentów znajdujących się w nadesłanych aktach administracyjnych również nie wynika, aby wniosek (żądanie) spółki T. nie odpowiadał wymogom formalnym. Jak już podniesiono, na dzień złożenia wniosku spółka T. dysponowała akcjami P. reprezentującymi 24,5239% kapitału zakładowego, czyli była akcjonariuszem uprawnionym do wniesienia przedmiotowego żądania, we wniosku wskazano jakie sprawy powinny być umieszczone w porządku walnego zgromadzenia oraz zaproponowano termin jego odbycia. Reasumując należy stwierdzić, że prawidłowe jest stanowisko organu, iż podejmując w dniu [...] września 2007 r. uchwałę Nr [...] o niecelowości zwołania walnego zgromadzenia członkowie zarządu P. (w tym skarżący) naruszyli przepis rangi ustawowej, to jest art. 399 § 1 w zw. z art. 400 § 1 k.s.h. a ponadto, niezależnie od powyższego, członkowie zarządu P. S.A. naruszyli również § 23 ust. 3 statutu P. S.A. W ocenie Sądu, nie do podważenia na gruncie rozpatrywanej sprawy jest argumentacja Komisji Nadzoru Finansowego, że w interesie ubezpieczonych leży przestrzeganie przez zarząd zakładu ubezpieczeń przepisów prawa a interes ubezpieczonych jest chroniony wówczas, gdy organy zakładu ubezpieczeń działają zgodnie z przepisami prawa. W niniejszej sprawie, co nie zostało zakwestionowane przez stronę skarżącą, wniosek T. po raz pierwszy zawierał propozycję, aby zmianę statutu głosować przed punktami dotyczącymi sprawozdania finansowego oraz absolutorium. Organ podkreśla, że powyższa propozycja stwarzała możliwość zawarcia kompromisu i przywrócenia możności działania organów w P., co skutkowałoby bezprzedmiotowością toczącego się postępowania w przedmiocie wprowadzenia zarządu komisarycznego. Skarżący w żaden sposób zaprezentowanej oceny organu nie podważył, a jego argumentacja bazowała jedynie na wskazywaniu, że jak dotąd wielokrotnie zwoływane zgromadzenia, podczas których akcjonariusze nie mogli porozumieć się, co do wyboru przewodniczącego uzasadniały podjęcie spornej uchwały nr [...]. Motywy skarżącego nie uwzględniają zatem innowacyjnej treści wniosku w zakresie proponowanego porządku obrad. Trudno w tej sytuacji zanegować pogląd organu, iż działanie zarządu doprowadziło do utrzymania stanu niepewności wokół P., który był związany z konfliktem pomiędzy jego akcjonariuszami, nadto petryfikowało utrzymujący się stan niezgodności działalności P. z przepisami prawa, skutkujący m.in. niezatwierdzeniem sprawozdania finansowego za rok 2006 i nieudzielaniem absolutorium władzom zakładu ubezpieczeń przez jego właścicieli. Stanowisko organu znajduje odzwierciedlenie w treści art. 395 k.s.h., który formułuje bezwzględny wymóg powzięcia przez zwyczajne walne zgromadzenie uchwał w sprawie zatwierdzenia sprawozdania finansowego oraz udzielenia członkom zarządu skwitowania z pełnienia przez nich funkcji w terminie 6 miesięcy po zakończeniu roku obrotowego.

Jednocześnie należy zgodzić się ze stanowiskiem strony wnoszącej skargę, że kara pieniężna przewidziana w art. 212 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej jest karą administracyjną o charakterze dyscyplinującym i represyjnym, co musi przekładać się w szczególności na zapewnienie stronie gwarancji procesowych w toku prowadzonego postępowania o jej nałożenie. Tym bardziej, że kara nałożona przez Komisję niewątpliwie ma wpływ na ocenę rękojmi skarżącego do prowadzenia spraw zakładu ubezpieczeń w sposób należyty w przypadku ubiegania się w przyszłości o autoryzację KNF.

Rozpatrując wniesioną skargę Sąd stwierdza, że w toku postępowania organ nie naruszył przysługujących stronie gwarancji procesowych. W szczególności organ zapewnił skarżącemu czynny udział w postępowaniu, pouczył stronę o możliwości składania wniosków dowodowych a także o prawie zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym, udzielił także skarżącemu terminu do zajęcia stanowiska przed wydaniem decyzji. Zaakcentowania wymaga, że skarżący z przysługujących mu praw skorzystał, na co wskazuje m.in. pismo strony z dnia 3 października 2007 r. którym skarżący szczegółowo wyłuszcza swoje stanowisko w sprawie. Ponadto, zdaniem Sądu, organ odniósł się w decyzji do wszystkich twierdzeń i zarzutów skarżącego podniesionych w toku postępowania. Należy przy tym podkreślić, że przeciwne stanowisko organu w zakresie wykładni przepisów kodeksu spółek handlowych (w szczególności art. 399 § 1, 400, 401 § 1) nie może być w żadnym razie poczytywane za naruszenie wymienionych przepisów gwarancyjnych.

Jak już sygnalizowano na wstępie rozważań, w ocenie Sądu, w rozpatrywanej sprawie organ nie naruszył również granic uznania administracyjnego.

Dopuszczalność stosowania administracyjnych kar pieniężnych, jako reakcji na naruszenie ustawowych obowiązków, nie budzi wątpliwości w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (zob. wyrok TK z 15 stycznia 2007 r., sygn. P 19/06, OTK ZU nr 1/A/2007, poz. 2). Na gruncie analizowanych przepisów odpowiedzialność strony ma charakter obiektywny, niezależny od stopnia zawinienia, stąd organ nie mógł uwzględnić "stopnia zawinienia członków zarządu" czego domaga się skarżący. Ów "stopień zawinienia" prawidłowo został oceniony przez organ przy ustaleniu wysokości nałożonej kary a więc w aspekcie motywów jakimi kierował się skarżący podejmując sporną uchwałę nr [...]. Stwierdzić również należy, że Komisja Nadzoru Finansowego rozpatrzyła całość materiału dowodowego oraz wyważyła interes społeczny z interesem indywidualnym dając temu wyraz w motywach zaskarżonej decyzji. Wbrew twierdzeniom skarżącego organ ocenił stopień zagrożenia interesu ubezpieczonych, gdyż wziął pod uwagę fakt, iż niezwołanie walnego zgromadzenia spowodowało utrzymanie stanu niepewności wokół przedmiotowego zakładu ubezpieczeń, który był związany z konfliktem pomiędzy jego akcjonariuszami (v. uzasadnienie decyzji z dnia [...] października 2007r.). Wbrew przeciwnym twierdzeniom strony, nakładając przedmiotową karę organ wziął pod uwagę zarówno interes społeczny jak i interes członków zarządu czego wyrazem jest ta część uzasadnienia decyzji, która dotyczy motywów nałożenia kary pieniężnej w wysokości oscylującej w granicach jednomiesięcznego wynagrodzenia strony. Organ uzasadnił, że nałożenie kary oraz określenie jej wysokości jest wypadkową oceny motywów, jakimi kierował się zarząd P. (w tym każdy z jej członków) podejmując uchwałę nr [...] o niezwołaniu walnego zgromadzenia a także wzięcia pod uwagę pozycji każdego ze skarżących w spółce, która ma odzwierciedlenie zarówno w zwiększonej odpowiedzialności za prowadzenie jej spraw jak i w ustalonym wynagrodzeniu. Ponadto, jak wynika z uzasadnienia decyzji, organ dał prymat funkcji prewencyjnej kary wskazując, że jej celem jest zapobieżenie powstaniu w przyszłości analogicznych naruszeń prawa, co ma szczególne znaczenie w przypadku zakładu ubezpieczeń, jako instytucji zaufania publicznego. W ocenie Sądu, argumentacja organu zasługuje na uwzględnienie, gdyż jest spójna i logiczna. Trudno zakwestionować pogląd, że zarząd Towarzystwa Ubezpieczeń powinien dbać o przejrzystość i efektywność systemu zarządzania spółką oraz prowadzić jej sprawy zgodnie z przepisami prawa i dobrą praktyką. Ponadto, że powinien wnikliwie analizować podejmowane działania i decyzje w sprawach spółki a członkowie zarządu, swoje obowiązki powinni wypełniać z najwyższą starannością, z wykorzystaniem posiadanej wiedzy oraz doświadczenia zawodowego.

Argumenty skarżącego, który kwestionując wysokość nałożonej kary, odwołuje się w tym zakresie do wysokości kar nakładanych przez Komisję Nadzoru Finansowego za naruszenie przepisów ustawy o obrocie instrumentami finansowymi nie może odnieść pożądanego przez stronę skutku. Nie jest bowiem uprawnieniem Sądu, aby w niniejszej sprawie oceniał decyzje wydane w innych sprawach. Pomijając nawet, że adresatem wskazywanych decyzji nie jest skarżący a materia spraw nie jest tożsama. Kontrolując zaskarżoną decyzję, Sąd ograniczył się zatem do zbadania jej zgodności w świetle wszystkich przepisów mających w sprawie zastosowanie, bo tylko w takim aspekcie był uprawniony do kontroli legalności zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze powyższe, skargę należało oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a., gdyż nie miała usprawiedliwionych podstaw.

.