Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Kuczyńska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Marta Wojciechowska Sędzia WSA Anna Wójcik Protokolant st. sekretarz sądowy Anna Frydryk po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 6 marca 2013 r. sprawy ze skargi E. Ś. i S. Ś. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 31 stycznia 2012 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2009r. oddala skargę.

Decyzją z dnia 31 stycznia 2012r. o nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu utrzymało w mocy decyzję Burmistrza N. z dnia 24 czerwca 2011r. ustalającą E. i S. Ś. zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2009 r.

Małżonkowie E. i S. Ś. w dniu 21.10.1999 r. nabyli od Gminy N., w drodze umów kupna - sprzedaży nieruchomość zlokalizowaną w N., przy ul. P. składającą się z działek: nr A obszaru 0,1499 ha, niezabudowanej, przeznaczonej pod budownictwo przemysłowe; nr B obszaru 0,0737 ha, zabudowanej budynkiem biurowo-socjalnym, dwukondygnacyjnym, niepodpiwniczonym, o powierzchni użytkowej 503,89 m2 oraz nr C obszaru 0,3393 ha, zabudowanej budynkiem barakowym, parterowym, niepodpiwniczonym, o konstrukcji drewnianej, o powierzchni użytkowej 412,45 m2.

Po wszczęciu z urzędu postępowania podatkowego postanowieniem z dnia 22.03.2011 r. Burmistrz N., decyzją z dnia 24.06.2011r. ustalił E. i S. Ś. wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości na 2009r. w kwocie 6.422 zł. Do opodatkowania przyjęto: budynki lub ich części mieszkalne o pow. użytkowej 475,42 m2. x 0,62 zł = 294,76 zł; budynki pozostałe (budynki lub ich części niewykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych) o pow. użytkowej 412,16 m2 x 5,70 zł = 2.349,31 zł; grunty pozostałe o pow. 737 m2 x 0,28 zł = 206,36 zł; grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków, o pow. 4.892 m2 x 0,73 zł = 3.571,16 zł.

W uzasadnieniu organ I instancji szczegółowo opisał zgromadzony w aktach materiał dowodowy oraz podejmowane w toku postępowania czynności, zmierzające do ustalenia stanu faktycznego sprawy. Odnosząc się w pierwszej kolejności do zagadnień natury proceduralnej organ I instancji wyjaśnił przyczyny pozostawienia bez rozpatrzenia wniosków stron zgłoszonych w trybie art. 213 O.p. i stwierdził brak podstaw do zastosowania w sprawie art. 165 § 5 O.p. W dalszej kolejności wskazał, że podstawą wymiaru są dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków. Zgodnie z tymi danymi organ I instancji przyjął, że na działce nr B znajdują się dwa budynki mieszkalne, a na działce nr C budynek niemieszkalny. Z kolei dane dotyczące gruntów wynikały bezpośrednio z ewidencji gruntów, gdzie działkę nr B o powierzchni 0,0737 ha, oznaczono jako tereny mieszkaniowe (B), działkę nr A o powierzchni 0,1499 ha, oznaczono jak zurbanizowane tereny niezabudowane (Bp) a nr C o powierzchni 0,3393 ha oznaczono jako inne tereny zabudowane (Bi). Z uwagi na rozbieżne informacje dotyczące powierzchni użytkowej budynków podatników Burmistrz przyjął dane wynikające z protokołu kontroli przeprowadzonej u podatników w dniu 17.07.2003 r., których prawidłowości uczestniczący w oględzinach S. Ś. nie kwestionował, a przy tym pomiary powierzchni budynków wykonywane były zgodnie z przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Jednocześnie zaznaczył, iż z materiału dowodowego wynika, że małżonkowie Ś. nie występowali o pozwolenie na przebudowę budynków lub ich części, co pozwala na przyjęcie ustaleń dokonanych w trakcie oględzin w 2003 r. w zakresie powierzchni użytkowej budynków za podstawę opodatkowania tych budynków w 2009 r. W oparciu o powyższe organ I instancji stwierdził, iż posiadane przez małżonków Ś. budynki mieszkalne o pow. użytkowej 475,42 m2 należało opodatkować stawką podatku określoną w § 1 pkt 2 lit. a uchwały Rady Miejskiej w N. z dnia 11 grudnia 2008 r. nr XXIV/227/08 w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości oraz zwolnień od podatku od nieruchomości (Dz. Urzęd. Woj. Opolskiego z 2008r., Nr 101, poz. 2380 ) – wynoszącą 0,62 zł za 1 m2 Jednocześnie, w oparciu o informacje Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w N. dotyczące budynku barakowego położonego na działce nr C organ uznał, iż budynek ten ze względów technicznych nie może być wykorzystywany w działalności gospodarczej, wobec czego należało do jego opodatkowania zastosować stawkę jak dla budynków pozostałych, wynoszącą 5,70 zł za 1 m2.

Odnosząc się do opodatkowania gruntów organ I instancji podał, że zgodnie z danymi wynikającymi z ewidencji gruntów (wypisy z rejestru) działka nr B została uznana za grunt pod budynkiem mieszkalnym, natomiast działki gruntu nr A i C uznano jako grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w związku z tym, iż znajdują się one w posiadaniu podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą (S.Ś.) ze stawką w wysokości o,73 zł za 1 m2. Odnosząc się natomiast do wyjaśnień podatnika, iż działka gruntu nr A nie jest wykorzystywana do żadnej działalności, gdyż nie posiada ona uzbrojenia oraz dostępu do drogi publicznej stwierdził, że okoliczności te nie mają wpływu na wysokość naliczonego podatku.

Od powyższej decyzji E. i S. Ś. wnieśli odwołanie, w którym zarzucili:

- naruszenie art. 165 § 5 O.p., albowiem zdaniem skarżących wszczynając postępowanie organ I instancji działał bez podstawy i z naruszeniem prawa;

- naruszenie art. 121 w zw. z art. 124 O.p., wobec zaniechania udzielenia odpowiedzi na wnioski stron z dnia 8 kwietnia 2011 r., 14 maja 2011 r., 16 maja 2011 r.;

- naruszenie art. 120 O.p. z uwagi na wydanie przedmiotowej decyzji, mimo iż nie zakończyło się postępowanie zażaleniowe dotyczące postanowienia z dnia 23 maja 2011 r.;

- naruszenie art. 31 i art. 32 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP wobec niewydania w terminie ustawowym decyzji wymiarowej i uniemożliwienia podatnikom płacenia corocznego podatku od nieruchomości w ratach kwartalnych;

- naruszenie art. 31 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wobec przyjęcia, że opodatkowane nieruchomości są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą przedsiębiorcy S.Ś., co wpłynęło na nieprawidłowe wyliczenie podatku od nieruchomości, w tym w odniesieniu do gruntów pozostałych o pow. 3.393 m kw. (działka nr C).

Odnośnie naliczonego podatku od nieruchomości strony podniosły również, że budynek pozostały "barak" nie powinien podlegać opodatkowaniu z uwagi na jego zły stan techniczny, uniemożliwiający jego użytkowanie. Natomiast grunty działki nr A nie powinny podlegać opodatkowaniu zgodnie z art. 65 ust. 1 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, gdyż nie ma ona dostępu do drogi publicznej i nie została ustanowiona służebność drogi koniecznej, brak jest także infrastruktury technicznej.

Po rozpatrzeniu odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu, powołaną na wstępie decyzją utrzymało w mocy decyzję Burmistrza N. ustalającą E. i S. Ś. zobowiązanie w podatku od nieruchomości na 2009 r. w wysokości 6.422 zł.

W uzasadnieniu decyzji powołując przepisy ustawy z dnia 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r., nr 121, poz. 844 ze zm., w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.) – dalej jako: [u.p.o.l.] - art. 1a ust. 1 pkt 3 art. 2 ust. 1 pkt 1 i pkt 2, art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 4 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 - stwierdzono, że sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę budynków, budowli bądź gruntów (z wyjątkami przewidzianymi w ustawie), chociażby był on tylko jednym ze współwłaścicieli przedmiotów opodatkowania, skutkuje uznaniem ich za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Bez znaczenia przy tym pozostaje okoliczność, czy któryś z posiadanych przez przedsiębiorcę obiektów jest w danym momencie faktycznie wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. W definicji tej nie ma bowiem warunku wykorzystywania tego rodzaju nieruchomości na cele związane z działalnością gospodarczą, wystarczy sam fakt ich posiadania przez przedsiębiorcę. Zdaniem organu, stanowisko to znajduje potwierdzenie w ugruntowanych już poglądach doktryny i orzecznictwa sądów administracyjnych, których przykłady przytoczono. Nie mają natomiast znaczenia takie okoliczności jak: cel nabycia nieruchomości, pochodzenie funduszy, za które następuje nabycie, czy też sposób jej wykorzystywania. Nieistotne jest, czy nieruchomości będące w posiadaniu przedsiębiorcy wchodzą w skład jego przedsiębiorstwa rozumianego jako zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Wszystkie nieruchomości (za wyjątkiem budynków mieszkalnych i zajętych pod nie gruntów oraz gruntów pod jeziorami i zajętych na zbiorniki wodne retencyjne lub elektrowni wodnych), podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, będące w posiadaniu przedsiębiorcy, zgodnie z wyżej powołanym przepisem, winny być traktowane jak związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Powyższa zasada ma zastosowanie także w sytuacji, gdy przedsiębiorcą pozostaje tylko jeden ze współwłaścicieli nieruchomości. Dowodzi tego stanowisko prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyroki WSA w Rzeszowie z dnia 24.09.2010 r. sygn. akt I SA/Rz 401/10, WSA w Opolu z dnia 22.10.2010 r. sygn. akt I SA/Op 237/10), zgodnie z którym nie budzi wątpliwości, że osoba fizyczna będąca współwłaścicielem nieruchomości wraz z przedsiębiorcą lub innym podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą obowiązana jest opłacać podatek od nieruchomości według podwyższonych stawek, obowiązujących dla budynków i gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Wskazano, iż E. i S. Ś. w okresie objętym zaskarżoną decyzją byli posiadaczami nieruchomości położonych w N. przy ul. P. (działki nr B, A i C). Bezsporną w sprawie okolicznością jest fakt, że nieruchomości te były w posiadaniu przedsiębiorcy, bowiem, jak wynika z akt sprawy, S. Ś. w 2009r. pozostawał osobą prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą "L" Zakład Techniki Sanitarnej, Grzewczej, Gazowej, Wentylacji i Klimatyzacji. W świetle brzmienia wyżej cytowanego art. 1a ust. 1 pkt 3, dla opodatkowania nieruchomości stawką przewidzianą dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, nie ma znaczenia miejsce wykonywania tej działalności. Bez znaczenia dla wyniku sprawy pozostaje również to, czy dana nieruchomość została zakupiona przez małżonków Ś. na cele prowadzonej przez S.Ś. działalności gospodarczej. Nieistotne jest też to, iż jeden ze współwłaścicieli nieruchomości opodatkowanych zaskarżoną decyzją nie prowadzi działalności gospodarczej, oraz objęcie nieruchomości wspólnością majątkową małżonków. Natomiast, w świetle omawianego przepisu, istotną okolicznością mającą wpływ na sposób opodatkowania nieruchomości, będących w posiadaniu przedsiębiorcy, jest charakter przedmiotowych nieruchomości. Zatem w pierwszej kolejności należało ocenić, czy posiadane przez podatników nieruchomości mają charakter mieszkalny.

W ocenie organu, o klasyfikacji gruntów i budynków dla celów podatkowych decyduje wpis w ewidencji gruntów i budynków, co wynika z art. 21 ustawy z dnia 17.05.1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240 poz. 2027 ze zm.) i stanowisko to jest ugruntowane w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. Organ stwierdził, iż w 2010r., zarówno grunty jak i budynki należące do małżonków Ś. były ujawnione w stosownych ewidencjach. Starosta N. założył ewidencję budynków i lokali dla obrębu ewidencyjnego miasta N.. Wynika z niej, że budynki zlokalizowane na działce nr B w N. mają charakter mieszkalny, a budynek położony na działce nr C w N. ma charakter niemieszkalny. Kolegium zgodziło się z organem I instancji, że powierzchnie użytkowe budynków należało przyjąć z ustaleń kontroli, potwierdzonej stosownym protokołem, przeprowadzonej przez organ I instancji w dniu 17.07.2003 r., z uwagi na rozbieżne dane w tym zakresie wynikające z materiału dowodowego. Z protokołu kontroli wynika, że pomiary powierzchni użytkowej budynków były wykonywane zgodnie z przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w obecności S.Ś., który wówczas nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń, co do podjętych ustaleń. Jednocześnie z oświadczeń podatników oraz informacji organu budowlanego wynikało, że w budynkach tych nie prowadzono żadnych prac budowlanych, zatem przyjęto, iż powierzchnie użytkowe tych budynków od czasu ich pomiaru w 2003 r. do 2009 r. nie uległy zmianie.

Stąd też budynki mieszkalne o pow. użytkowej 475,42 m2 prawidłowo zostały opodatkowane stawką podatku od nieruchomości wynoszącą 0,62 zł za 1 m2, zgodnie z § 1 pkt 2 lit. a uchwały Rady Miejskiej w N. z dnia 11 grudnia 2008 r. nr XXIV/227/08 w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości oraz zwolnień od podatku od nieruchomości (Dz. Urzęd. Woj. Opolskiego z 2008r., Nr 101, poz. 2380).

Kolegium zaakceptowało także ustalenia organu I instancji w zakresie opodatkowania budynku niemieszkalnego o pow. 412,16 m2 (baraku) i przyjęcia, że nie jest on wykorzystywany do powadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych. Z materiału zgromadzonego w sprawie wynikało bowiem, że zły stan techniczny budynku barakowego został potwierdzony pismem Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego (PINB) z dnia 20.03.2007 r., nr [...], który podał, że jest on nieużytkowany i nadaje się do kapitalnego remontu. Z tego względu, zdaniem PINB, budynek ten nie nadaje się do jakiegokolwiek użytkowania. Z pisma tego wynikało ponadto, iż współwłaściciele budynku nie zgłaszali organowi nadzoru budowlanego zamiaru prowadzenia prac remontowych przedmiotowego obiektu. Także dalsze pisma PINB potwierdzają, iż nie były zgłaszane prace dotyczące ww. budynku. Zasadnie zatem, w świetle art. 1a ust.1 pkt 3 u.p.o.l. organ I instancji zastosował stawkę podatku przewidzianą dla budynków pozostałych wynikającej z § 1 pkt 2 lit. e ww. uchwały (5,70 zł za 1 m2)

Organ odwoławczy nie zgodził się z odwołującymi, iż omawiany budynek niemieszkalny nie powinien w ogóle zostać opodatkowany. Podkreślił, iż podatek od nieruchomości ma charakter majątkowy, a zobowiązanie z tego tytułu powstaje w związku z posiadaniem określonej nieruchomości, niezależnie od jej stanu, czy też faktu, sposobu, bądź intensywności wykorzystywania. Przywołując treść art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. organ odwoławczy wskazał, iż przedmiotem opodatkowania jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Ten z kolei podlega opodatkowaniu także wtedy, gdy nie jest użytkowany.

W kwestii opodatkowania gruntów Kolegium, powołując się na wypis z ewidencji gruntów i budynków, wskazało, że małżonkowie Ś. są współwłaścicielami gruntów: o powierzchni 737 m2 (działka nr B), stanowiącej tereny mieszkaniowe (B), które podlegają opodatkowaniu, jako grunty pozostałe, stawką podatku od nieruchomości w wysokości 0,28 zł za 1 m2, zgodnie z § 1 pkt 1 lit. c wymienionej wcześniej uchwały. Grunt działki nr B, związany z budynkiem mieszkalnym, oznaczony w ewidencji gruntów, jako tereny mieszkaniowe, dla celów podatkowych ma charakter mieszkalny. Natomiast grunty działki nr A o powierzchni 0,1499 ha, stanowiącej zurbanizowane tereny niezabudowane (Bp) oraz działki nr C o powierzchni 0,3393 ha, stanowiącej inne tereny zabudowane (Bi), którym nie można przypisać charakteru mieszkalnego, a które pozostają w posiadaniu przedsiębiorcy, podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 0,73 zł za 1 m2, po myśli § 1 pkt 1 lit. a wskazanej uchwały.

W związku z powyższym za nieuzasadnione przyjęto stanowisko odwołujących, jakoby działka nr C powinna być opodatkowana stawką podatkową przewidzianą dla gruntów pozostałych. Pozostaje ona w posiadaniu przedsiębiorcy, nie jest kwalifikowana jako tereny mieszkaniowe i jako niezabudowana budynkiem mieszkalnym nie jest związana z tego rodzaju budynkiem. Stąd zastosowanie ma w tym wypadku stawka podatku od nieruchomości przewidziana dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zdaniem organu odwoławczego nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżących, jakoby działka nr A nie powinna podlegać opodatkowaniu, stosownie do treści art. 65 ust. 1 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wyjaśnił organ, iż przepis ten, wbrew poglądom stron, nie znajduje zastosowania w sprawie, bowiem dotyczy odrębnej kwestii pozostającej poza przedmiotem sprawy tj. związanej z odstąpieniem od pobierania opłat związanych z użytkowaniem wieczystym gruntu. Również kwestie dotyczące braku dostępu działki nr A do drogi publicznej, braku ustanowienia służebności drogi koniecznej, a także braku infrastruktury publicznej, zdaniem organu, nie miały wpływu na rozstrzygnięcie. Organ wyjaśnił, że przez względy techniczne, o których mowa jest w przepisie art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. należy - w odniesieniu do gruntów - rozumieć w szczególności specyficzne warunki geologiczne, uniemożliwiające ich wykorzystanie do prowadzenia działalności gospodarczej do czasu przeprowadzenia kosztownych prac ziemnych, bądź zmiany przeznaczenia gruntów, skażenie chemiczne, radioaktywne lub bakteriologiczne gruntu, które uniemożliwia jego użytkowanie. Podnoszona zatem przez strony okoliczność braku dostępu do drogi publicznej nie stanowi przeszkody w rozumieniu względów technicznych, gdyż ma ona charakter prawny a nie techniczny i pozostaje bez wpływu na kwalifikację tego gruntu dla potrzeb podatku od nieruchomości. Nadto organ wskazał, iż działka gruntu nr A jest położona w zasięgu sieci uzbrojenia terenu w wodę, kanalizację i energię elektryczną, co potwierdza znajdujący się w aktach operat szacunkowy rzeczoznawcy z dnia 11 maja 1999 r. Przeczy to twierdzeniom strony, iż brak infrastruktury na tej konkretnej działce uniemożliwia jej wykorzystywanie ze względów technicznych.

W dalszej treści uzasadnienia organ szczegółowo odniósł się do zarzutów dotyczących naruszenia procedury postępowania, poprzez wydanie w dniu 22 marca 2011 r. postanowienia dotyczącego wszczęcia postępowania podatkowego. W ocenie strony naruszony został art. 165 § 5 O.p. Zgodnie z nim przepisów § 2 i § 4 art. 165 O.p (dot. wydania i doręczenia postanowienia w przedmiocie wszczęcia postępowania podatkowego) nie stosuje się do postępowania w sprawie ustalenia zobowiązań podatkowych, które zgodnie z odrębnymi przepisami ustalane są corocznie, jeżeli stan faktyczny, na podstawie którego ustalono wysokość zobowiązania podatkowego za poprzedni okres, nie uległ zmianie. W niniejszej sprawie wystąpiły warunki do zastosowania omawianego przepisu, co wynika z faktu wydania przez Kolegium Odwoławcze decyzji z dnia 30 listopada 2009 r. , doręczonej dnia 20 grudnia 2010 r., którą uchylono decyzję Burmistrza N. z dnia 25 maja 2009 r., ustalającą E i S. Ś. zobowiązanie w podatku od nieruchomości na 2008 r. w wysokości 11.238 zł i orzekając co do istoty sprawy ustalono wymienionym wysokość tego zobowiązania w kwocie 6.151 zł, przyjmując do opodatkowania tożsame przedmioty i wielkości podstaw opodatkowania, jak w niniejszej sprawie. Podatnicy nie zgodzili się z tym rozstrzygnięciem, wnosząc skargę (por. wyrok WSA w Opolu z dnia 30 września 2011 r. sygn. akt I SA/Op 107/1 . Art. 165 § 5 Ordynacji podatkowej wprowadza uproszczony tryb orzekania w sprawach wymiarowych. W oparciu o ten przepis organ podatkowy zwolniony jest z obowiązku informowania stron o fakcie prowadzenia czynności w sprawie, a także z zapewnienia stronie udziału w podejmowanych czynnościach. Stanowi to odstępstwo od zasad ogólnych postępowania podatkowego (art. 123 Ordynacji podatkowej) i w związku z tym może mieć miejsce tylko w sytuacji corocznego dokonywania wymiaru podatku w sprawach o bezspornie ustalonym stanie faktycznym, niewymagających przeprowadzenia postępowania dowodowego. Taka sytuacja nie miała miejsca w sprawie, bowiem Strony nie zgodziły się z wysokością ustalonego zobowiązania podatkowego za rok wcześniejszy. Nadto informacje o nieruchomościach złożone przez podatników (ostatnia z dnia 2 kwietnia 2009 r., dotycząca 2008 r., złożona przez Panią E. Ś., w której zgłoszono do opodatkowania jedynie budynki mieszkalne o pow. 861,82 m kw.), nie zostały przyjęte jako podstawa ustalenia podatku (art. 21 § 5 Ordynacji podatkowej), co obligowało organ I instancji do przeprowadzenia postępowania dowodowego. Tym samym zasadnie wszczęto postępowanie w sprawie zgodnie z art. 165 § 2 i § 4 Ordynacji podatkowej, bowiem tylko w ramach takiego postępowania, prowadzonego z udziałem stron, możliwe było ustalenie stanu faktycznego sprawy.

Organ nie zgodził się także z zarzutem naruszenia art. 31 i art. 32 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP wobec niewydania w terminie ustawowym decyzji wymiarowej i uniemożliwienia podatnikom płacenia corocznego podatku od nieruchomości w ratach kwartalnych. Wskazał, iż zgodnie z art. 6 ust. 7 u.p.o.l. podatek od nieruchomości na rok podatkowy od osób fizycznych, z zastrzeżeniem ust. 11, ustala w drodze decyzji organ podatkowy właściwy ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania. Podatek jest płatny w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminach: do dnia 15 marca, 15 maja, 15 września i 15 listopada roku podatkowego. Przywołana ustawa nie wskazuje natomiast terminu, w jakim decyzja ustalająca podatek od nieruchomości winna być wydana, zatem zastosowanie ma ogólna reguła określona w art. 21 § 1 pkt 2 O.p., w myśl którego zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania. Przy czym decyzja ustalająca wysokość tego zobowiązania musi zostać doręczona w terminie określonym w art. 68 § 1 O.p., jak miało to miejsce w rozpoznawanej sprawie. Za bezzasadny uznano również zarzut naruszenia przez organ podatkowy art. 121 § 1 i § 2 O.p. obligujący do prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych oraz udzielania niezbędnych informacji i wyjaśnień o przepisach prawa podatkowego pozostających w związku z przedmiotem tego postępowania. Nie zgodzono się także z zarzutem dotyczącym wydania decyzji pomimo wniesienia zażalenia na postanowienie Burmistrza N. z dnia 23.05.2011r. w przedmiocie pozostawienia bez rozpatrzenia wniosków skarżących z dnia 8.04.2011r. o wyjaśnienie, uzupełnienie i sprostowanie postanowienia tego organu z dnia 22.03.2011r. oraz o umorzenie tego "postanowienia", jako wydanego bez podstawy prawnej. W ocenie Kolegium kwestie objęte tym postanowieniem, jako mające charakter formalny, nie miały znaczenia dla merytorycznego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy wymiarowej. Zatem pomimo zawisłości postępowania zażaleniowego, organ I instancji mógł wydać decyzję rozstrzygającą sprawę co do jej istoty.

Jednocześnie organ odwoławczy zwrócił uwagę na wadliwość elementów wydanej przez organ I instancji decyzji. Za niewłaściwe i wykraczające poza przedmiot decyzji podatkowej uznano zawartą w jej sentencji informację o sposobie płatności, ustalonego tą decyzją zobowiązania podatkowego. Także w części decyzji następującej po sentencji, a poprzedzającej uzasadnienie znalazło się szczegółowe omówienie sposobu ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, jego zaokrąglenia i objaśnienie podstawy prawnej zastosowanych stawek podatku od nieruchomości.

Zdaniem Kolegium wskazane treści mające jedynie walor informacyjny nie wpłynęły na istotę podjętego rozstrzygnięcia.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu E. i S. Ś. domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji w całości oraz uchylenia wszystkich decyzji i postanowień wydanych przez organ I i II instancji z powodu rażącego naruszenia prawa wnieśli o zasądzenie kosztów wg norm przepisanych. Ponadto skarżący zwrócili się o ustalenie zobowiązania w podatku od nieruchomości za rok 2009 na łączną kwotę 1870,88 zł, według rozliczenia wskazanego w skardze.

Alternatywnie skarżący domagali się stwierdzenia nieważności decyzji podatkowej z powodu rażącego naruszenia prawa tj. nieprawidłowego zastosowania zasad ogólnych postępowania, działania na szkodę strony, sprzecznością między rozstrzygnięciem a przepisami prawa wymienionymi w skardze, powstanie skutków nie do pogodzenia z wymaganiami praworządności, dopuszczenia się obrazy art.121, 122 O.p. przez organy obu instancji, które skutki nieznajomości prawa przez podległych mu pracowników lub niedopełnienie przez nich obowiązku służbowych przerzucają na obywateli.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu skarżący zarzucili naruszenie prawa materialnego oraz przepisów postępowania, które to uchybienie mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a), art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) oraz art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w zw. z treścią art. 365 § 1 k.p.c., art. 25 ust.1 pkt.2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, art. 217 i art. 2 Konstytucji,

2. naruszenie prawa własności nieruchomości stanowiącą wspólność ustawową, majątek wspólny małżonków E. i S.Ś. tj. art. 31 § 1 K.r.o. poprzez dowolne i błędne uznanie przez organ I instancji i organ odwoławczy, że nieruchomości te są w posiadaniu przedsiębiorcy S.Ś., co wpłynęło na nieprawidłowe wyliczenie podatku od nieruchomości i jest niezgodne z dokumentami urzędowymi, aktami notarialnymi, wpisami do ksiąg wieczystych,

3. działanie na szkodę strony skarżącej z winy organu I instancji polegające na niewydaniu w terminie ustawowym decyzji podatkowej podatku od nieruchomości na rok 2010 zgodnie z przepisami prawa art.6 ust. 7 u.p.o.l. oraz pozbawienia zagwarantowanego w tej ustawie prawa strony do dokonywania płatności w ratach kwartalnych tj. do 15 marca,15 maja, 15 września 15 listopada 2010r.,

4. działania na szkodę strony skarżącej poprzez wszczęcie postępowania podatkowego bez podstawy prawnej tj. postanowieniem Burmistrza N. z dnia 22.03.2011r. Nr [...] obejmujące jednocześnie okres trzech lat podatkowych tj. 2009,2010,2011r. co jest rażącym naruszeniem art.120 O.p., że organy podatkowe działają na podstawie prawa i art. 6 ust.7 u.p.o.l.,

5. naruszenia przepisu prawa art. 121 O.p. i art. 6 ust. 7 u.p.o.l. albowiem organy nie informowały strony o przyczynach nie wydania decyzji podatkowych na rok 2009, 2010, 2011,

6. naruszenia art. 165 § 5 O.p., albowiem wszczynając w dniu 22.03.2011r. postępowanie podatkowe - ustalenia podatku od nieruchomości na 2010r. powołał jako podstawę art. 165 § 2 i § 4 O.p. Organ I instancji działał bez podstawy prawnej i z naruszeniem prawa, bo z opóźnieniem co najmniej dwuletnim i z rażącym naruszeniem art. 6 ust.7u.o.p.o.l.,

7. naruszenia art. 121 w zw. z art. 124 O.p., wobec nie udzielenia odpowiedzi na wnioski stron z dnia 8 kwietnia 2011r, 14 maja 2011r, 16 maja 2011r.,

8. naruszenie art.120 O.p. z uwagi na wydanie przedmiotowej decyzji, mimo iż nie zakończyło się postępowanie zażaleniowe dotyczące postanowienia z dnia 23 maja 2011r.,

9. naruszenie art. 31 i art. 32 ust.1 i ust.2 Konstytucji RP wobec niewydania w terminie ustawowym decyzji wymiarowej podatku za 2010 r. i uniemożliwienie podatnikom płacenia corocznego podatku od nieruchomości w ratach kwartalnych.

Ponadto skarżący zarzucili nie wyjaśnienie przyczyn opóźnienia pomiędzy wydaniem przez organ odwoławczy decyzji z dnia 31.01.2012r. a doręczeniem jej dopiero w dniu 14.08.2012r. tj. z opóźnieniem przeszło 6 miesięcy. Zakwestionowano także błędne ustalenie stanu faktycznego i uznanie sprawy za wyjaśnioną, przez co naruszenie art.122 i art.191 O.p.

W motywach uzasadnienia skarżący zarzucili organom błędne uznanie, że nieruchomości w N., zakupione od Gminy N. przez małżonków Ś., należące do ich majątku wspólnego i zakupione z dorobku małżonków, są w posiadaniu przedsiębiorcy S.Ś. Wskazali, że S. Ś. jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej i ma siedzibę w Brzegu przy ul. Katowickiej 12, gdzie jest również zameldowany. Na podstawie art. 431 k.c. prowadzi działalność gospodarczą we własnym imieniu, a nie małżonków i nie posiada, jako przedsiębiorca nieruchomości w N.. Także grunty i budynki w N. nie są majątkiem przedsiębiorstwa przedsiębiorcy S.Ś. i nie są związane z prowadzoną prze niego działalnością gospodarczą. S. Ś. nie jest posiadaczem, właścicielem czy współwłaścicielem nieruchomości w N. Nie występuje także w aktach notarialnych, jako przedsiębiorca, gdyż są nimi małżonkowie E. i S. Ś.. Jako dowód powyższego skarżący wskazali akty notarialne oraz zapisy w księgach wieczystych przedmiotowych nieruchomości (tj. KW[...] ustanowiona dla działki nr B, KW [...] dla działki nr A, KW[...] dla działki nr C), a także zawiadomienia o ich założeniu.

Zdaniem skarżących organy obu instancji przyjmując, iż małżonkowie Ś. wskazani zarówno w akcie notarialnym, ewidencji gruntów i budynków Starostwa Powiatowego w N. oraz księgach wieczystych nie są właścicielami i podatnikami podatku od nieruchomości naruszyły stan prawny przedmiotowej nieruchomości. W tym względzie zarzucono, iż organ odwoławczy bez dostatecznej podstawy zaaprobował wadliwe ustalenia organów administracji nie biorąc pod uwagę dokumentów urzędowych oraz wszystkich okoliczności mogących mieć wpływ na wynik postępowania.

Skarżący zwrócili przy tym uwagę, iż przedmiot opodatkowania tj. budynek, tzw. barak znajdujący się na działce nr C z uwagi na zły stan techniczny, potwierdzony w operacie szacunkowym z dnia 11.05.1999r i w piśmie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 20.03.2007r. nie powinien być obciążony żadnym podatkiem. Na terenie nieruchomości od momentu jej nabycia przez skarżącego nie były prowadzone prace budowlane ani konserwacyjne, co zdaniem skarżących, potwierdza, iż budynek ten nie był wykorzystywany. Jednocześnie skarżący wskazali, iż wobec ww. przedmiotu opodatkowania Starosta Powiatu N. wydał pozwolenie na rozbiórkę. Na potwierdzenie powyższego skarżący przywołali stanowisko wyrażone w piśmiennictwie oraz orzeczenie WSA w Warszawie (sygn. akt: III SA/Wa 767/07).

Końcowo skarżący zarzucili rażące naruszenie przepisu art. 365 § 1 k.p.c przez organ I i II instancji poprzez weryfikowanie, podważanie i kwestionowanie uprawnień do gruntu i budynków w N. tj. prawa własności - współwłasności łącznej małżonków E. i S.Ś., których stan prawny został oparty na dokumentach prawomocnych poprzez czynność prawną dokonaną w formie aktów notarialnych, a także wydania prawomocnego orzeczenia w formie zawiadomienia Sądu Rejonowego w Kluczborku Wydziału Ksiąg Wieczystych o założeniu ksiąg wieczystych dla nieruchomości małżonków E. i S.Ś., które wiąże z mocy przepisów prawa art. 365 § 1 k.p.c. nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i organy państwowe i organy administracji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację faktyczną i prawną zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W dodatkowym piśmie procesowym z dnia 18 lutego 2013 r. skarżący ustosunkowali się do złożonej przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze odpowiedzi na skargę, zasadniczo podtrzymując przedstawione wcześniej stanowisko. W kolejnym piśmie procesowym z dnia 28 lutego 2013 r. ponownie skarżący wskazali na okoliczności, które w ich ocenie winny być uwzględnione w przedmiotowej sprawie a w szczególności kwestie związane z obowiązywaniem kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona, albowiem przeprowadzona przez Sąd kontrola zaskarżonej decyzji z punktu widzenia jej legalności nie wykazała naruszenia prawa opisanego w art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) – dalej jako: p.p.s.a. Wyłącznie w przypadkach w tym przepisie opisanych, a zatem w razie naruszenia prawa materialnego w sposób mający wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania lub innego naruszenia prawa mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy Sąd obowiązany jest do uchylenia zaskarżonej decyzji. W kontrolowanej sprawie tego rodzaju naruszeń prawa Sąd się nie dopatrzył, ani także okoliczności skutkujących stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Rozpatrzenie zarzutów dotyczących naruszenia przepisów prawa materialnego poprzedzać powinna ocena trafności zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego, gdyż tylko prawidłowo ustalony stan faktyczny, poprzedzony właściwie przeprowadzonym postępowaniem dowodowym, daje podstawę do prawidłowej subsumcji stanu faktycznego pod określoną normę prawną.

Zgodnie z przepisami zawartymi w Dziale IV Ordynacji podatkowej organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa tj. art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. u. z 2001 r. Nr 79, poz. 856 ze zm.) . dalej jako O.p. Postępowanie powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych a to zgodnie z art. 121 § 1 O.p. , przy czym stosownie do art. 121 § 2 O.p., organy podatkowe w postępowaniu podatkowym obowiązane są udzielać niezbędnych informacji i wyjaśnień o przepisach prawa podatkowego pozostających w związku z przedmiotem tego postępowania. Nadto podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy . W ramach realizacji tego obowiązku organy podatkowe są zobowiązane w myśl art. 187 § 1 O.p w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy, a następnie zgodnie z art. 191 O.p. dokonać oceny, na podstawie całego zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona.

Mając na uwadze powyższe reguły Sąd doszedł do przekonania, że stan faktyczny sprawy nie budzi wątpliwości i został ustalony z poszanowaniem obowiązujących reguł, a sprawę wyjaśniono w sposób umożliwiający wydanie prawidłowej decyzji.

Organ I instancji prawidłowo na podstawie art. 165 § 2 i § 4 O.p. wszczął postępowanie, skoro istniał spór co do stanu faktycznego będącego podstawą do ustalenia zobowiązania podatkowego w prawidłowej wysokości. Bowiem tylko w ramach takiego postępowania , prowadzonego z udziałem stron , możliwe było ustalenie stanu faktycznego sprawy.

Zdaniem Sądu organy, wbrew zarzutom skarżących, nie naruszyły także art. 6 ust. 7 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych ( Dz.U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm) dalej : u.p.o.l. Nie mają racji skarżący wywodząc, iż organ I instancji miał bezwzględny obowiązek wydania decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe w roku podatkowym, którego ta decyzja dotyczy, w sposób umożliwiający zapłatę podatku w ratach kwartalnych w ciągu tego roku podatkowego.

W myśl art. 6 ust. 7 u.p.o.l. podatek od nieruchomości na rok podatkowy od osób fizycznych, z zastrzeżeniem ust. 11, ustala w drodze decyzji organ podatkowy właściwy ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania. Podatek jest płatny w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminach: do dnia 15 marca, 15 maja, 15 września i 15 listopada roku podatkowego. Trafnie stwierdził organ II instancji w zaskarżonej decyzji, iż przepis ten nie wskazuje terminu w jakim decyzja ustalająca zobowiązanie podatkowe winna być wydana. Do powstania zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości niezbędne jest doręczenie decyzji ustalającej wysokość tego zobowiązania a to zgodnie z art. 21 § 1 pkt 2 O.p. Doręczenie decyzji wymierzającej podatek powinno nastąpić w ciągu 3 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy, o czym stanowi art. 68 § 1 O.p. Po upływie tego terminu organ podatkowy traci kompetencję do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego. Skutkuje to tym, że powstanie tego zobowiązania nie jest już możliwe. Termin do wydania decyzji ulega przedłużeniu, jeżeli podatnik nie poinformuje organu podatkowego o powstałym obowiązku podatkowym poprzez złożenie stosownej informacji albo też w informacji tej nie poda wszystkich danych niezbędnych do prawidłowego ustalenia zobowiązania podatkowego. W takiej sytuacji termin ten wynosi 5 lat. Wynika to z art. 68 § 2 pkt 1 i 2 O.p. (vide wyrok NSA z dnia 25.05.2012 r., II FSK 2214/10).

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że na dzień wydania i doręczenia rozstrzygnięcia przez organ pierwszej instancji, jak też decyzji odwoławczej nie upłynął jeszcze trzyletni termin, uprawniający organ do wydania wobec skarżących decyzji ustalającej wysokość podatku od nieruchomości za 2009 r. W świetle powyższego argumentacja skarżących prezentowana w tym zakresie w skardze nie zasługiwała na aprobatę. Wskazywany przepis art. 6 ust. 7 u.p.o.l. określa ustawowe terminy płatności rat podatku od nieruchomości. Jednak wyjątkowo jeżeli decyzja ustalająca wymiar podatku od nieruchomości nie zostanie doręczona na co najmniej 14 dni przed terminem płatności, termin kalendarzowy ulega automatycznie przesunięciu i wynosi 14 dni od daty doręczenia decyzji zgodnie z art. 47 § 1 i § 2 O.p.. Zatem trudno zgodzić się ze stanowiskiem strony skarżącej, iż późniejsze niż na początku roku podatkowego wydanie decyzji ustalającej wysokość spornego zobowiązania podatkowego pogorszyło jej sytuację, skoro doszło do przesunięcia terminu płatności podatku z roku 2009 na rok 2010, bez naliczania odsetek za zwłokę lub opłaty prolongacyjnej. Dlatego też Sąd nie dopatrzył się zarzucanego naruszenia art. 31 i art. 32 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP.

Nie doszło również do naruszenia wskazywanego w skardze przepisu art. 6 ust. 7 u.p.o.l w zw. z art. 121 O.p. W ocenie skarżących organ podatkowy naruszył powyższe przepisy, bowiem nie informował stron o przyczynach nie wydania decyzji podatkowych za 2009 r., 2010 r. i 2011 r. Zdaniem Sądu przed wszczęciem postępowania podatkowego nie było po stronie organu podatkowego obowiązku udzielenia informacji stronom w tym zakresie.

Nie podzielił Sąd także zarzutów naruszenia art. 121 i art. 124 O.p. podnoszonych przez skarżących, a dotyczących nie udzielenia odpowiedzi na wnioski stron z 8 kwietnia 2011 r., 14 maja 2011 r. i 16 maja 2011r.

Jak wynika z akt sprawy pismami z dnia 23 maja 2011 r. organ I instancji udzielił wnikliwych wyjaśnień w przedmiocie podnoszonych przez strony kwestii. Ponadto postanowieniem z dnia 23.05.2011 r. pozostawił bez rozpatrzenia wnioski stron w sprawie żądań uzupełnienia i sprostowania postanowienia z dnia 22.03.2011r., prawa do wniesienia zażalenia lub skargi na to postanowienie oraz umorzenia postanowienia , jako wydanego bez podstawy prawnej. Wydanie zaskarżonej decyzji pomimo nie rozpoznania zażalenia na powyższe postanowienie dotyczące wyłącznie kwestii formalnych nie miało wpływu na wynik sprawy.

Zauważyć jednak należy, że nie wszystkie wady postępowania podatkowego mogą stanowić podstawę do wyeliminowania zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego, gdyż w ramach art. 145 p.p.s.a ustawodawca zastrzegł, iż musi to być takie naruszenie przepisów postępowania, aby mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Takich zaś naruszeń w rozpatrywanej sprawie nie stwierdzono.

Sąd nie podzielił również zarzutów skargi wskazujących na naruszenie prawa materialnego.

W przedmiotowej sprawie spór dotyczy kwestii, jaką stawką podatku od nieruchomości należało opodatkować będące w posiadaniu podatnika grunty i budynki tj. stawką przewidzianą dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, jak twierdzi organ podatkowy, czy też według stawki właściwej dla budynków i gruntów pozostałych, jak utrzymuje strona.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, czego zdaje się nie zauważać strona, iż organ podatkowy nie opodatkował żadnych budynków stanowiących własność skarżących stawką przewidzianą dla budynków związanych z działalnością gospodarczą. Na podstawie ewidencji budynków i lokali ustalono, iż budynek położony na działce nr C w N. ma charakter mieszkalny, zatem został opodatkowany stawką przewidzianą dla budynków mieszkalnych , również grunty tej działki związane z budynkiem mieszkalnym i oznaczone w ewidencji gruntów jako tereny mieszkaniowe opodatkowano stawką przewidzianą dla gruntów pozostałych , natomiast budynek położony na działce nr C w N. (barak) ma charakter niemieszkalny, został opodatkowany jako budynek pozostały, zgodnie ze stawką wynikającą z § 1 pkt 2 lit. e uchwały Rady Miejskiej w N. z dnia 11 grudnia 2008 r. nr XXIV/227/08 w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości oraz zwolnień od podatku od nieruchomości (Dz. Urzęd. Woj. Opolskiego z 2008r., Nr 101, poz. 2380 )., ponieważ organy przyjęły, że nie jest on wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych.

Natomiast stawkami podwyższonym zostały opodatkowane grunty działki A, stanowiące zurbanizowane tereny niezabudowane (Bp) oraz grunty działki C stanowiącej inne tereny zabudowane. W ocenie organów gruntom tym nie można przypisać charakteru mieszkalnego, a pozostające w posiadaniu przedsiębiorcy, winny podlegać opodatkowaniu stawką podatku od nieruchomości przewidzianą dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (§ 1 pkt 1 lit. a wskazanej uchwały).

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie dokonano prawidłowego wymiaru podatku od nieruchomości za 2009 rok przy uwzględnieniu prawidłowych stawek podatkowych, określonych uchwałą

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1-3 u.p.o.l. - w brzmieniu obowiązującym w 2009 r. - opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub ich części oraz budowle lub ich części. Podatnikami podatku od nieruchomości są na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy m.in. osoby fizyczne będące właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych . Podstawę opodatkowania dla gruntów stanowi ich powierzchnia, a dla budynków lub ich części powierzchnia użytkowa zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy. Definicje gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej zawiera art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., zgodnie z którym za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uważa się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b niemającymi zastosowania w rozpoznawanej sprawie , chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Zasadniczo spór sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy w świetle powyższych przepisów, sam fakt posiadania przez osobę fizyczną o statusie przedsiębiorcy nieruchomości niebędącej budynkiem mieszkalnym oraz gruntem związanym z tym budynkiem , w każdym wypadku powoduje po jej stronie obowiązek opłacania podatku od nieruchomości z uwzględnieniem najwyższych stawek podatkowych, przewidzianych dla gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zauważyć należy, iż w orzecznictwie sądów administracyjnych w ostatnio podjętych orzeczeniach funkcjonują dwa odmienne stanowiska w spornej kwestii.

Według jednego z nich, samo już posiadanie przez przedsiębiorcę nieruchomości niemieszkalnej i nieobjętej wyłączeniem ze względów technicznych jest wystarczające dla opodatkowania jej najwyższą stawką jak za budynki i grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Podkreślić należy, iż taki pogląd zdecydowanie przeważa w orzecznictwie (por.: wyrok WSA w Opolu z 30 września 2011 r., sygn. akt I SA/Op107/11, wyrok WSA w Rzeszowie z 24 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Rz 729/11; wyrok WSA w Gdańsku z 7 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 1294/11; uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 kwietnia 2001 r., sygn. akt FPK 3/00) również Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie aprobuje powyższe stanowisko wyrażone powołanych wyżej wyrokach.

Zgodnie natomiast z drugim poglądem kluczowe znaczenie ma ustalenie, czy nieruchomość związana jest z przedsiębiorstwem i czy mogłaby choćby pośrednio służyć w prowadzonej przez skarżącego działalności gospodarczej (wyroki z dnia 12 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2288/10 i sygn. akt II FSK 2289/10, wyrok z dnia 18 lipca 2012 r., II FSK 32/11).

Zdaniem Sądu, organy podatkowe dokonały prawidłowej wykładni art. 1 a ust.1 pkt 3 u.p.o.l. stwierdzając, że co do zasady sam fakt posiadania gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, chociażby był on tylko jednym ze współwłaścicieli przedmiotów opodatkowania, przesądza o uznaniu, że te przedmioty opodatkowania są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Dla celów tego podatku nie ma też znaczenia, czy nieruchomość jest faktycznie w danym okresie czasu wykorzystywana do celów prowadzenia działalności gospodarczej, a jeżeli tak, to jak intensywnie. W świetle art. 1 a ust.1 pkt 3 ustawy nie ma też znaczenia cel nabycia nieruchomości, pochodzenie środków na jej zakup, fakt, czy nieruchomość wchodzi w skład przedsiębiorstwa (które to okoliczności nietrafnie są podnoszone przez oboje skarżących). Podobnie nie mają na to wpływu również umowy zawarte pomiędzy współwłaścicielami nieruchomości. Jak bowiem stwierdził NSA w wyroku z dnia 26.06.2007 r. sygn. akt II FSK 1748/06 (Lex nr 307625), nawet w przypadku prawomocnego postanowienia sądu powszechnego o podziale nieruchomości do korzystania nie uprawnia to organu podatkowego do dokonania wymiaru podatku osobno dla każdego ze współwłaścicieli. Niewykorzystywanie nieruchomości lub jej części do wykonywania działalności gospodarczej nie daje podstaw do tego, by do wymiaru podatku od nieruchomości nie miały zastosowania stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą (zob. wyroki: NSA z dnia 20 marca 2009r. II FSK 1888/07, NSA z dnia 17 marca 2009r. II FSK 1786/07, NSA z dnia 9 stycznia 2009r. II FSK 1354/07, WSA z dnia 21 października 2008r. I SA/Łd 242/08, WSA z dnia 17 lutego 2010r., I SA/Op 546/09, WSA z dnia 25 listopada 2008r. I SA/Wr 688/08, WSA z dnia 30 stycznia 2008r., I SA/Wr 1407/07, ).

Za taką wykładnią przemawia nie tylko wykładnia językowa omawianego przepisu ale również wykładnia historyczna i celowościowa. Zauważyć należy, iż przed dniem 1 stycznia 1997 r. ustawa o podatkach i opłatach lokalnych w art. 5 ust. 2 definiowała grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej jako grunty zabudowane i niezabudowane, służące prowadzonej działalności gospodarczej, wskazując przykładowo trzy kategorie gruntów. Od 1 stycznia 1997 r. wprowadzono nowe pojęcie gruntu związanego z działalnością gospodarczą, zgodnie z którym za grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uważane były grunty zabudowane i niezabudowane, będące w posiadaniu przedsiębiorcy z przykładowym wyliczeniem w punktach od 1 do 4 . Powyższe przepisy, budziły poważne wątpliwości w orzecznictwie sądów administracyjnych. Również w poprzednim stanie prawnym istniały rozbieżne stanowiska w tej kwestii. Część orzecznictwa sądowego wskazywała na konieczność ustalania w każdym konkretnym przypadku istnienia związku pomiędzy nieruchomością a działalnością gospodarczą prowadzoną przez jej posiadacza, w innych orzeczeniach prezentowany był pogląd, że decydujący był sam fakt posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę. Jak wskazano w uchwale NSA z dnia 2 kwietnia 2001 r. sygn. akt FPK 3/00, grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy podlegające podatkowi od nieruchomości, są z mocy prawa związane z działalnością gospodarczą i podlegają opodatkowaniu stawką podatkową określoną dla gruntów związanych z działalnością gospodarczą. Dotyczy to również gruntów nie służących w rzeczywistości działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika. Zdaniem Sądu takie stanowisko pozostaje aktualne także w obecnym stanie prawnym, skoro zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Z uwagi na powyższe Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela pogląd wyrażony w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 12.12.2012 r., I SA/I Gd 1039, iż z przytoczonej definicji wynika właściwie jeden tylko warunek, jaki muszą spełniać - wymienione w art. 2 ust. 1 u.p.o.l. - przedmioty opodatkowania do uznania ich za związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a mianowicie, warunek ich posiadania przez przedsiębiorcę względnie inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą .

Podatek od nieruchomości ma charakter majątkowy, w tym znaczeniu, że obowiązek podatkowy powstaje przez sam fakt posiadania nieruchomości, bez względu na to czy przynosi ona zysk posiadaczowi, czy też wymaga nakładów w celu utrzymania jej w stanie zdatnym do wykorzystania.

Niewątpliwie sporne nieruchomości były w posiadaniu przedsiębiorcy S.Ś. prowadzącego działalność gospodarczą w 2009 r. co skutkuje tym, iż co do zasady nieruchomości będące w jego posiadaniu stanowią nieruchomości związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jak wyżej wskazano, dotyczy to również sytuacji, gdy przedsiębiorcą jest tylko jeden ze współwłaścicieli. Zgodnie z art. 3 ust. 4 u.p.o.l., jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu dwóch lub więcej podmiotów, to stanowi odrębny przedmiot opodatkowania, a obowiązek podatkowy od nieruchomości lub obiektu budowlanego ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach lub posiadaczach z zastrzeżeniem ust. 5. Z cytowanej regulacji – uwzględniając dodatkowo brzmienie art. 5 u.p.o.l. - wynika, iż o konieczności zastosowania konkretnej stawki podatkowej decydują względy przedmiotowe a więc charakter przedmiotu opodatkowania, a nie względy podmiotowe (wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 24 września 2010 r., I SA/Rz 402/10). Zatem w sytuacji, gdy tylko niektórzy ze współwłaścicieli mają status przedsiębiorcy, jest to okoliczność wystarczająca do zastosowania – w odniesieniu do wszystkich podatników – maksymalnej stawki opodatkowania (por. wyrok z dnia 30 stycznia 2008 r., I SA/Wr 1407/07).

Ponadto dodatkowym argumentem, w wypadku małżonków współwłaścicieli spornych gruntów, budynków będzie ustrój majątkowej wspólności ustawowej, niepodzielnej w czasie jej trwania. Niepodzielność wspólnego prawa oznacza, że rzecz jest niepodzielna i żadnemu ze współwłaścicieli nie przysługuje wyłączne prawo do rzeczy. Stąd wbrew zarzutom skargi i powołanych w niej aktów notarialnych, zawiadomień o założeniu ksiąg wieczystych w których jako właścicieli nieruchomości ujawniono E. i S.Ś., jeżeli tylko jeden ze współwłaścicieli ma status przedsiębiorcy, zasadne jest obciążenie podwyższoną stawką wszystkich współwłaścicieli.

Powyższa zasada ulega wyłączeniu w stosunku do wskazanych w ustawie przedmiotów opodatkowania, znajdujących się w posiadaniu przedsiębiorcy. Dotyczy to budynku mieszkalnego, któremu (wraz ze związanym z nim gruntem), będących w posiadaniu przedsiębiorcy, nie przypisuje się związku z działalnością gospodarczą. Zatem budynek taki jest obciążony stawkami właściwymi dla budynków mieszkalnych, a grunt według stawek właściwych dla gruntów pozostałych. Biorąc powyższe pod uwagę słusznie organ II instancji w pierwszej kolejności poddał ocenie, czy posiadane przez podatników nieruchomości mają charakter mieszkalny. W ocenie organu taki charakter ma budynek położony w N. na działce nr B. Natomiast takiego charakteru nie ma budynek położony na działce nr C. W tym zakresie organ prawidłowo poczynił swoje ustalania w oparciu o dane ujawnione w ewidencji budynków i lokali stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy z dnia - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240 poz. 2027 ze zm.), bowiem jak wskazał NSA w wyroku z dnia 12.02.2009 r., II FSK 1586/07, o opodatkowaniu nieruchomości decyduje sposób zakwalifikowania nieruchomości w ewidencji gruntów i budynków. Dlatego dla opodatkowania nie ma decydującego znaczenia sposób faktycznego wykorzystywania nieruchomości, lecz dane zawarte w ewidencji. Pogląd powyższy Sąd w składzie tu orzekającym w pełni podziela. Taka ewidencja w odniesieniu do przedmiotowych nieruchomości budynkowych została założona przez Starostę N. z dniem 19.12.2005 r. (ewidencja budynków i lokali) i dlatego wiążące dla organu podatkowego były dane, jakie pozyskał na podstawie wypisu z kartoteki budynków, według stanu 2009 r. Skoro wynikało z niego bezsprzecznie, że budynki na działce nr B mają charakter mieszkalny, a na działce nr C niemieszkalny, to te ustalenia były dla organu podatkowego wiążące. Takich ustaleń nie kwestionowali skarżący. W skardze, a także w postępowaniu przez organami podatkowymi wywodzili, iż budynek (barak) znajdujący się na działce nr C w ogóle nie powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości z uwagi na jego zły stan techniczny, co w ocenie skarżących potwierdza aktualnie wydane pozwolenie na rozbiórkę tego obiektu. Organ podatkowy prawidłowo opodatkował sporną nieruchomość, stosując w odniesieniu do baraku stawki jak dla budynków pozostałych. Prawidłowo na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego uznały organy, iż budynek ten nie jest wykorzystywany do działalności gospodarczej ze względów technicznych. Oczywiście chybione są twierdzenia, że budynek ten w ogóle nie powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Dopóki budynek istnieje podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, co wynika z majątkowego charakteru tego podatku. Majątkowy charakter podatku od nieruchomości wyraża się w tym, że ustawodawca, opodatkowując określone stany faktyczne, koncentruje się na samej własności lub posiadaniu określonych przedmiotów opodatkowania tj. gruntów, budynków lub budowli. W swej konstrukcji, podatek ten nie nawiązuje do efektów ekonomicznych, co oznacza, że z punktu widzenia podatkowoprawnego stanu faktycznego podstawy opodatkowania i stawki podatkowej nie jest ważna okoliczność jak intensywnie wykorzystywana jest powierzchnia gruntu, czy budynku oraz jakie i czy w ogóle przynosi to efekty finansowe (zob. wyrok z dnia 18.01.2013 r., I SA/Wr 1016/12).

Dane z ewidencji gruntów były także podstawą do zakwalifikowania posiadanych przez małżonków Ś. działek gruntu. Z ewidencji tej wynikało, iż podatnicy posiadali grunty działek nr B, A i C stanowiące odpowiednio: tereny mieszkaniowe, zurbanizowane tereny niezabudowane i inne tereny zabudowane.

W świetle powyższego zasadnie przyjęto, że grunt działki nr B w 2009 r. ma charakter mieszkalny, bowiem związany był w 2009 r. z budynkiem mieszkalnym. Natomiast gruntom pozostałych działek: nr A – zurbanizowane tereny niezabudowane (Bp) i C – inne tereny zabudowane (Bi), niezwiązanych z budynkami mieszkalnymi, nie można przypisać charakteru mieszkalnego, budynek posadowiony na działce nr C ma charakter niemieszkalny - tzw. budynek barakowy .

W tej sytuacji, przechodząc do podnoszonej przez skarżących kwestii braku związania przedmiotów opodatkowania z prowadzoną przez S.Ś. działalnością gospodarczą z uwagi na wystąpienie względów technicznych , podnieść należy, iż zgodnie z ustawową definicją nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.) grunty, budynki i budowle nie są traktowane jako związane z działalnością gospodarczą, jeżeli przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie zawiera legalnej definicji pojęcia "względów technicznych". Analiza językowa tego pojęcia wskazuje, że względy techniczne to takie, które mają związek ze złym stanem technicznym nieruchomości, uniemożliwiającym wykorzystanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie względów technicznych nie obejmuje przyczyn natury technologicznej, ekonomicznej czy finansowej (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 22 czerwca 2007 r., sygn. akt II FSK 773/06 ). Nie jest więc istotny brak środków finansowych, czy też opłacalność prowadzonego przedsięwzięcia gospodarczego. W przypadku gruntów, względy techniczne obejmują również sytuacje chemicznego, radioaktywnego lub bakteriologicznego skażenia gruntów (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 6 czerwca 2006 r., sygn. akt I SA/Gd 481/05, ).

Pojęcie "względy techniczne" należy łączyć tylko z obiektywnymi przeszkodami, a więc zdarzeniami niezależnymi od woli podatnika, uniemożliwiającymi prowadzenie działalności gospodarczej. Ocena co do wystąpienia przesłanki względów technicznych należy do organu podatkowego. Jednak to na przedsiębiorcy powołującym się na tego rodzaju przyczyny ciąży obowiązek wykazania w postępowaniu podatkowym, że dany przedmiot opodatkowania nie jest i nie może ze względów technicznych być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej (por. cyt. wyżej wyrok NSA sygn. akt II FSK 773/06, LEX nr 339937).

W świetle powyższych uwag, w ocenie Sądu, również i w tej kwestii organ odwoławczy dokonał prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy, uznając że nie mają racji skarżący twierdząc, że działki nr C i A nie powinny być opodatkowane najwyższą stawką, gdyż nie są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych. Z ustaleń poczynionych przez organy podatkowe oraz ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż wskazywane przez skarżących przeszkody nie uzasadniały przyjęcia braku możliwości wykorzystania spornych działek do działalności gospodarczej ze względów technicznych, skoro działka gruntu nr C ma dogodny dostęp z drogi asfaltowej, jest uzbrojona w energię elektryczną, wodę, kanalizację sanitarną i deszczową, natomiast działka nr A jest położona w zasięgu sieci uzbrojenia terenu w wodę, kanalizację i energię elektryczną. Strona nie wykazała, że brak uzbrojenia terenu jest niemożliwy do zrealizowania z przyczyn leżących po stronie gminy. Ponadto podnoszona przez skarżącego okoliczność braku dostępu działki nr A do drogi publicznej ma charakter prawny i ekonomiczny, a nie techniczny i pozostaje bez wpływu na klasyfikację tych gruntów dla potrzeb podatku od nieruchomości (zob. wyrok NSA z , II FSK 1228/08, wyrok WSA z 10.3.2010 r., I SA/Sz 16/10).

Bezzasadny jest również zarzut o obowiązku zwolnienia z podatku od nieruchomości działki gruntu nr A na podstawie art. 65 pkt 1 ppkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami z uwagi na brak infrastruktury technicznej, która winna być wykonana przez gminę choćby z tego powodu, że przepis ten nie stanowi o zwolnieniu z podatku od nieruchomości, a dotyczy niepobierania dodatkowych opłat rocznych, o których mowa art. 63 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. 2000, Nr 46, poz. 543 ze zm.).

Zaaprobował Sąd stanowisko, iż nieruchomość staje się elementem przedsiębiorstwa osoby fizycznej lub można ją uznać za związaną z tym przedsiębiorstwem, jeżeli w jakikolwiek sposób jest wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej i nie jest przy tym objęta podatkiem rolnym albo leśnym lub biorąc pod uwagę cechy faktyczne tej nieruchomości i rodzaj prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej może być wykorzystana wprost na ten cel. Zatem chociażby pośrednio taka nieruchomość mogłaby służyć w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Z ustalonego stanu faktycznego wynikało, że sporne nieruchomości grunty działek nr A i C mogłyby potencjalnie być wykorzystywane w prowadzonej przez skarżącego działalności gospodarczej. Ze znajdującego się w aktach sprawy zaświadczenia o wpisie do ewidencji gospodarczej wynika, iż S. Ś. prowadzi działalność gospodarczą – L Zakład Techniki Sanitarnej, Grzewczej Gazowej, Wentylacji i Klimatyzacji. Natomiast jako przedmiot działalności określono nie tylko wykonywanie takich instalacji, ale również: produkcja pieców, palenisk i palników piecowych, naprawa i konserwacja maszyn i metalowych wyrobów gotowych. W świetle przytoczonych okoliczności nie ma przeszkód by sporne grunty mogły być przeznaczone do realizacji określonych zadań gospodarczych skarżącego. Nie ma przy tym znaczenia, iż grunty te znajdują się w innej miejscowości, oddalonej o kilkadziesiąt kilometrów od B., wskazanego jako siedziba i miejsce wykonywania działalności gospodarczej. Takie usytuowanie przedmiotowych nieruchomości w stosunkowo niewielkiej odległości od siedziby przedsiębiorstwa oraz fakt, iż jak wskazywano w skardze, działalność gospodarcza prowadzona jest na terenie kraju nie może wykluczać, że grunty te nie mogą być wykorzystywane do prowadzonej przez skarżącego działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że organ podatkowy prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego, a prowadząc postępowanie nie naruszył zasad postępowania w stopniu uzasadniającym uchylenie podjętego rozstrzygnięcia, w tym wskazanych w skardze przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz Ordynacji podatkowej jak też przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, których nie stosował; w tym bowiem względzie wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy podatkowej, w tym przypadku prawidłowego opodatkowania podatkiem od nieruchomości, były powołane powyżej przepisy ustawy podatkowej.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi za niezasadny należało uznać zarzut naruszenia art. 32 Konstytucji RP. Oceniając zasadność zarzutu naruszenia konstytucyjnej zasady równości wobec prawa, gwarantowanej przepisem art. 32 Konstytucji podkreślić należało, iż oznacza ona, że wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze państwowe oraz że nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

Zasada równości wobec prawa, najogólniej rzecz ujmując, oznacza nakaz jednakowego traktowania równych i podobnego traktowania podobnych, dopuszczalność uzasadnionych zróżnicowań, a także wiązanie równości z zasadą sprawiedliwości. W myśl wykładni dokonanej przez Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 4 lutego 1997 r., P.4/96 osoby znajdujące się w takiej samej lub podobnej sytuacji należy traktować tak samo, natomiast osoby znajdujące się w odmiennej sytuacji faktycznej należy traktować odmiennie (wyrok WSA z dnia 15.12.2004r., sygn. akt II SA/Gd 173/04, LEX 151533).

Zasada równości wobec prawa nie wyklucza jednak konieczności uwzględniania okoliczności konkretnego przypadku, jako że równość nie jest tym samym co identyczność. Nie jest więc sprzeczne z zasadą równości uwzględnienie cech indywidualnych poszczególnych podmiotów prawnych, a w konsekwencji doprowadzenie do tego, aby zasada ta nie miała charakteru formalnego, ale prowadziła do zapewnienia równości rzeczywistej (wyrok WSA z 13.03.2006r., sygn. akt I SA/Op 4/06).

Wskazane wzorce znajdują odzwierciedlenie w powoływanych przepisach ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, bowiem wymagania ustawy o podatkach i opłatach lokalnych dla wszystkich adresatów są identyczne. Również niejednoznaczność przepisu nie może przesądzać o jego niekonstytucyjności. Większość kwestii spornych pomiędzy organami podatkowymi a podatnikami ma swoje źródło w interpretacji przepisów prawa podatkowego. Zdaniem Sądu nie zostały przez organy podatkowe naruszone zarzucane w skardze przepisy Konstytucji RP.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że organ podatkowy prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego, a prowadząc postępowanie nie naruszył zasad postępowania w stopniu uzasadniającym uchylenie podjętego rozstrzygnięcia. Organy podatkowe nie naruszyły wskazanych w skardze i w piśmie procesowym przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz powołanych przez skarżącego przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznając skargę za nieuzasadnioną, oddalił ją na podstawie art. 151 p.p.s.a.