Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ireneusz Fornalik Sędziowie Sędzia WSA Mirosław Trzecki (spr.) Sędzia WSA Marek Szumilas Protokolant sekr. sąd. Stanisława Maciejewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi N.K., L.K. na postanowienie Państwowego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] r., nr [...] w sprawie stanowiska wierzyciela w przedmiocie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym I. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] r., nr [...], II. stwierdza, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu, III. zasadza od Państwowego Inspektora Sanitarnego na rzecz skarżących N.K., L.K. kwotę 357 zł (trzysta pięćdziesiąt siedem) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2010 roku, nr [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny po zapoznaniu się z zarzutami pełnomocnika N. i L. małżonków K. - adw. S.Z. złożonych w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym na podstawie tytułu wykonawczego nr [...] z [...] grudnia 2009 r., działając w oparciu o treść art. 34 § 1 ustawy z dnia 16 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954 ze zm., dalej zwanej u.p.e.a.) orzekł, iż: 1. nie uwzględnia podniesionego zarzutu nieistnienia obowiązku poddania szczepieniu ochronnemu przeciwko błonnicy, tężcowi, krztuścowi i wirusowemu zapaleniu wątroby typu B małoletniego A.K. oraz naruszenia przepisów art. 31 ust. 1 i 2, art. 47 w zw. z art. 8 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, art. 16 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, 2. sprzeciwia się umorzeniu egzekucji obowiązku.

Postanowienie wydane zostało w następującym stanie faktycznym:

Wobec niewywiązania się przez N.K. matkę małoletniego A.K., urodzonego [...] czerwca 2009r., z wynikającego z art. 17 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. Nr 234, poz. 1570) obowiązku poddania dziecka szczepieniom ochronnym przeciwko błonicy, tężcowi, krztuścowi i wirusowemu zapaleniu wątroby typu b w terminie, o którym została powiadomiona przez NZOZ (placówkę, która sprawuje podstawową opiekę lekarską nad małoletnim A.K.), Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny wystosował do zobowiązanej upomnienie z dnia [...] grudnia 2009r., które zostało doręczone w dniu 18 grudnia 2009r. Wobec jego bezskuteczności organ w dniu [...] grudnia 2009r. wystawił tytuł wykonawczy Nr [...] i oznaczone tym samym numerem postanowienie nakładające na zobowiązaną grzywnę w wysokości 1000 zł celem przymuszenia do wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym, tj. poddania dziecka A.K. obowiązkowym szczepieniom ochronnym.

N. i L. małżonkowie K., reprezentowani przez pełnomocnika w osobie adwokata S.Z., pismem z dnia [...] stycznia 2010 r. wnieśli do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, wnosząc jednocześnie o umorzenie przedmiotowego postępowania. Jednocześnie w dniu [...] stycznia 2010r. wnieśli do Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego zażalenie na postanowienie Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] grudnia 2009r. o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia.

Zarzuty do tytułu wykonawczego zostały oparte na art. 33 pkt 1 u.p.e.a. tj. nieistnieniu obowiązku. Uzasadniając swoje stanowisko skarżący powołali się przede wszystkim na przepisy Konstytucji RP w tym na treść art. 8, art. 31 ust. 1 i 2, art. 47 i art. 48 ust. 1.

Zdaniem strony zobowiązanej obowiązek poddania dziecka szczepieniom na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń chorób zakaźnych u ludzi ma charakter obywatelski, a nie prawny gdyż nie istnieją sankcje kanie za jego nie dopełnienie. Ponadto skarżący dodali, iż szczepionki niemowlęce stosowane w Polsce według opinii niektórych specjalistów z dziedziny epidemiologii i biochemii zawierają szkodliwe dla zdrowia ludzkiego substancje.

Nie podzielając stanowiska małżonków K. postanowieniem z dnia [...] stycznia 2010r., nr [...] w sprawie stanowiska wierzyciela w przedmiocie zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny orzekł, iż nie uwzględnia zgłoszonych zarzutów oraz wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego.

Na powyższe postanowienie skarżący N. i L. małżonkowie K. złożyli zażalenie zarzucając organowi egzekucyjnemu naruszenie art. 31 pkt 2 u.p.e.a. w związku z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi poprzez błędną ich wykładnię polegającą na przyjęciu, że istnieje obowiązek prawny poddania zdrowego dziecka szczepieniu ochronnemu, który może być przymusowo egzekwowany oraz wnieśli o wstrzymanie postępowania egzekucyjnego do czasu rozpatrzenia zażalenia. Uzasadniając zażalenie strona w większości powieliła argumentację uprzednio zawartą w piśmie z zarzutami do tytułu wykonawczego, dodatkowo wskazując na treść przepisów prawa międzynarodowego, które wolność życia prywatnego określają jako jedną z fundamentalnych zasad doktryny praw człowieka.

Postanowieniem z dnia [...] marca 2010 r. Nr [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny działając na podstawie art. 138 § 1, pkt 1, w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kpa oraz z art. 18 u.p.e.a. orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia.

Uznając argumenty strony zobowiązanej za nieuzasadnione organ zgodził się, iż w myśl art. 31 Konstytucji RP, wolność człowieka podlega ochronie prawnej. Każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych, nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje. Zaznaczył jednocześnie, iż ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Organ zaznaczył, iż art. 15 ustawy z dnia 6 listopada 2008r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz.U. z 2009r., Nr52, poz. 417 z późn. zm.) stanowi, że wymagana jest zgoda pacjenta na udzielenie mu określonych świadczeń zdrowotnych, jeżeli przepisy innych ustaw nie stanowią inaczej, a ustawa z dnia 5 grudnia 2008r.o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. Nr 234, poz. 1570) nie wymaga zgody pacjenta na poddanie się szczepieniu ochronnemu. Organ zwrócił uwagę, iż najważniejszym celem zdrowotnym szczepień ochronnych jest zapobieganie określonemu zakażeniu lub chorobie zakaźnej u zaszczepionej osoby lub populacji. Wskazania zdrowotne do powszechnego stosowania szczepionek obejmują tylko zdrową populację. Zgodnie z ust. 2 i 3 art. 17 przywołanej wyżej ustawy wykonanie szczepienia poprzedzone jest kwalifikacyjnym badaniem lekarskim, które ma na celu wykluczenie przeciwwskazań do szczepień. Przy czym badanie kwalifikacyjne może być wykonane wyłącznie przez lekarza posiadającego niezbędną wiedzę z zakresu szczepień ochronnych, znajomości wskazań i przeciwwskazań do szczepień, a także niepożądanych odczynów poszczepiennych oraz zasad przeprowadzania i dokumentacji szczepień. Organ dodał, iż stałym przeciwwskazaniem do wykonania szczepień ochronnych jest reakcja anafilaktyczna na poprzednią dawkę szczepionki lub na jakikolwiek jej składnik. W niniejszej sprawie brak jest w zgromadzonej dokumentacji zaświadczenia lekarskiego, które świadczyłoby o przeciwwskazaniach do wykonania szczepień u małoletniego A.K.. W świetle powyższych ustaleń organ odwoławczy uznał, iż działania organu egzekucyjnego miały oparcie w obowiązującym prawie i postępowanie przeprowadzone przez organ l instancji nie budzi żadnych zastrzeżeń.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2010 r. reprezentujący skarżących N. i L. małżonków K. pełnomocnik złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na w/w postanowienie. Pełnomocnik wniósł o uchylenie postanowień organów l i II instancji, zarzucając im naruszenie art. 31 pkt 1 u.p.e.a. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, poprzez błędną wykładnię polegająca na przyjęciu nieuzasadnionego poglądu prawnego, iż istnieje obowiązek poddania zdrowego dziecka szczepieniom ochronnym przewidzianym przepisami prawa w sytuacji sprzeciwu w tej kwestii rodziców dziecka oraz że obowiązek ten może być zarazem przymusowo egzekwowany na gruncie u.p.e.a. Pełnomocnik skarżących zarzucił ponadto organom naruszenie treści art. 41 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 17 ust. 1 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, art. 8 Europejskiej Konwencji o ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez ich nieuwzględnienie i niezastosowanie w sytuacji kiedy w/w przepisy mają pierwszeństwo przed aktami prawnymi wewnętrznymi danego państwa dając prymat ochronie wolności, w tym wolności wyboru i wolności życia prywatnego od ingerencji organów państwowych. W treści skargi pełnomocnik skarżących wniósł dodatkowo o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie uznając argumentację zawartą w skardze za nieuzasadnioną i w pełni podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Postanowieniem z dnia 9 czerwca 2010 r. Sąd odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna, jednakże nie z przyczyn w niej wskazanych.

Na wstępie należy zauważyć, iż sądy administracyjne sprawują kontrolę

działalności administracji publicznej obejmującą m.in. orzekanie w sprawach

postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie

albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty (art. 3 § 1 i § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., zwaną dalej: "p.p.s.a."), które oceniane są z punktu widzenia ich legalności, a więc zgodności z prawem, zarówno materialnym jak i formalnym. Zgodnie z art. 134 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W niniejszej sprawie, Sąd uznał, że zaskarżone postanowienie, jak i poprzedzające je postanowienie organu pierwszej instancji naruszają przepisy prawa procesowego w sposób mający istotny wpływ na wynik postępowania.

Zgodnie z art. 34 § 1 i § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jednolity Dz. U. Nr 229, poz. 1954 z 2005r. ), dalej "u.p.e.a." zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 pkt 1-7, 9 i 10 u.p.e.a., a przy egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym także na podstawie art. 33 pkt 8 organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela co do zgłoszonych zarzutów, z tym, że w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 pkt 1-5 u.p.e.a. wypowiedź wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążąca.

Problem celowości wydawania postanowienia w sytuacji, gdy zachodzi tożsamość wierzyciela i organu egzekucyjnego, był przedmiotem kontrowersji w orzecznictwie sądowo-administracyjnym. W dniu 25 czerwca 2007 r. Naczelny Sąd Administracyjny podjął uchwałę składu 7 sędziów w sprawie o sygn. akt l FPS 4/06, w której stwierdził, że wydanie postanowienia zawierającego stanowisko wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, o których mowa w art. 34 u.p.e.a., w przypadku, gdy wierzycielem jest Skarb Państwa reprezentowany przez kierownika statio fisci -naczelnika urzędu skarbowego, który jednocześnie jest organem egzekucyjnym, należy uznać za bezprzedmiotowe. W uzasadnieniu uchwały NSA wskazał, że jakkolwiek zastosowanie wykładni gramatycznej prowadziłoby do wniosku, że w sytuacji, gdy wierzycielem i organem egzekucyjnym jest ten sam podmiot, organ egzekucyjny musi uzyskać stanowisko od samego siebie w zakresie zgłoszonych zarzutów, to skoro rezultaty wykładni gramatycznej prowadzą do nielogicznych wniosków, należy zastosować wykładnię systemową i celowościową. Sąd podniósł, że u podstaw regulacji wymagającej uzyskania stanowiska wierzyciela leży potrzeba uzyskania wypowiedzi wierzyciela będącego dysponentem postępowania egzekucyjnego, toczącego się na jego wniosek i na podstawie wystawionego przez niego tytułu egzekucyjnego, co do zarzutów zobowiązanego. Organ egzekucyjny, będąc zobowiązanym do wszczęcia i prowadzenia postępowania egzekucyjnego, jest uprawniony do badania jego dopuszczalności, nie zaś badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Inna jest natomiast sytuacja, gdy egzekucja została wszczęta przez organ egzekucyjny, będący jednocześnie wierzycielem, na podstawie wystawionego przez siebie tytułu egzekucyjnego. W ocenie NSA pogląd, że intencją ustawodawcy, także w takim przypadku, było uzyskanie stanowiska wierzyciela wydanego w formie postanowienia, przy jednoczesnym związaniu organu egzekucyjnego tym stanowiskiem i poddaniem każdego z tych stanowisk kontroli sądowej, wskazywałby na nieracjonalność ustawodawcy. Sąd podkreślił, że uwzględniając z jednej strony potrzebę sprawnego funkcjonowania organu egzekucyjnego, z drugiej strony niczym nie ograniczając prawa zobowiązanego do obrony jego interesów, zarzuty zobowiązanego mogą być rozpoznane od razu przez organ egzekucyjny. Celem regulacji jest bowiem poddanie kontroli instancyjnej, a następnie sądowo administracyjnej, stanowiska wierzyciela niebędącego organem egzekucyjnym, przy związaniu organu egzekucyjnego stanowiskiem wierzyciela w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 pkt 1-5 u.p.e.a. oraz umożliwienie zobowiązanemu polemiki ze stanowiskiem wierzyciela.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał jednocześnie, że to stanowisko nie jest odosobnione. Analogiczny pogląd wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 26 kwietnia 2005 r. sygn. akt SA/Łd 146/05 oraz R. Hauser i Z. Leoński - autorzy Komentarza do ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Wydawnictwo C.H. Beck 2003, s. 105). Podobne stanowisko wyrażono w opracowaniu "Administracyjne postępowanie egzekucyjne" T. Jędrzejewski, M. Masternak, P. Rączka, gdzie stwierdzono, że: ".W przypadku, gdy organ egzekucyjny jest jednocześnie wierzycielem to faza postępowania badania dopuszczalności egzekucji w ogóle nie występuje. Organ egzekucyjny będący jednocześnie wierzycielem już na etapie sporządzania tytułu wykonawczego powinien ocenić, czy egzekucja jest dopuszczalna. W razie stwierdzenia niedopuszczalności egzekucji organ ten po prostu nie przystępuje do sporządzenia tytułu wykonawczego" (Wydawnictwo TNOiK 2002, s. 102). Z kolei w "Postępowaniu egzekucyjnym w administracji - komentarz" T. Jęrzejewski. P. Rączka stwierdzili, że "Przepis art. 34 § 1 nie będzie miał zastosowania w przypadku, gdy organ egzekucyjny i wierzyciel to ten sam podmiot" (Wydawnictwo Info trade, Gdańsk 2000 r., s. 103).

Jakkolwiek uchwała w sprawie o sygn. akt l FPS 4/06, została podjęta w konkretnej sprawie, to ma ogólną moc wiążącą, wynikającą z art. 269 § 1 p.p.s.a. Istota mocy ogólnie wiążącej sprowadza się do tego, że stanowisko zajęte w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego wiąże pośrednio wszystkie składy orzekające sądów administracyjnych. Jeżeli zaś jakikolwiek skład Sądu Administracyjnego rozpoznający sprawę nie podziela stanowiska zajętego w uchwale składu siedmiu sędziów, całej Izby albo w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego, to przedstawia powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia odpowiedniemu składowi.

Orzecznictwo wojewódzkich sądów administracyjnych w pełni zaakceptowało powyższą uchwałę, przyjmując jednolicie, że wydanie postanowienia zawierającego stanowisko wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, o których mowa w art. 34 u.p.e.a., w przypadku gdy wierzycielem, który jednocześnie jest organem egzekucyjnym, należy uznać za bezprzedmiotowe. W związku z powyższym, organ obowiązany jest rozpatrzyć zarzuty wniesione do organu egzekucyjnego, bez zasięgania stanowiska wierzyciela wyrażonego w formie odrębnego postanowienia (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 9 kwietnia 2008r. l SA/Bd 31/08, LEX nr 489623). W innym wyroku WSA we Wrocławiu przyjął, że wyeliminowanie z postępowania egzekucyjnego etapu uzyskiwania stanowiska w zakresie złożonych zarzutów od wierzyciela, będącego jednocześnie organem egzekucyjnym nie ogranicza uprawnień strony. Takie same środki zaskarżenia jak na postanowienie w sprawie stanowiska wierzyciela przysługują zobowiązanemu w zakresie zgłoszonych zarzutów (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 20 maja 2008 r. l SA/Wr 1735/07, LEXnr491982).

Przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej w niniejszej sprawie jest postanowienie Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego utrzymujące w mocy stanowisko wierzyciela - Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w sprawie jego zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym. Z akt sprawy wynika bezspornie, że postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte na podstawie tytułu egzekucyjnego wystawionego przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego, będącego jednocześnie organem egzekucyjnym. Analiza treści postanowień i ich uzasadnień organów l i II instancji oraz zarzutów, zażalenia i skargi pozwala stwierdzić, że zarówno organy jak również strona skarżąca traktowały przedmiotową sprawę jako dotyczącą stanowiska wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym.

Z powyższego wynika, że zachodzi zatem tożsamość wierzyciela i organu egzekucyjnego, która powoduje, że w świetle powołanej uchwały NSA składu 7 sędziów, wydanie postanowienia w sprawie stanowiska wierzyciela jest bezprzedmiotowe. Sąd orzekający w sprawie podziela w całości pogląd zawarty w powołanej uchwale NSA, że organ egzekucyjny, będący równocześnie wierzycielem, wyraża swoje stanowisko co do zgłoszonych zarzutów w postanowieniu wydanym na podstawie art. 34 § 4 u.p.e.a., czyli w postanowieniu w sprawie zgłoszonych zarzutów, nie zaś w postanowieniu w sprawie stanowiska wierzyciela. Samo wystawienie tytułu wykonawczego implikuje twierdzenie, że wierzyciel uznaje istnienie egzekwowanego obowiązku.

Należało rozważyć, czy wskazane wyżej stanowisko nie pozbawia zobowiązanego możliwości obrony praw, przez ograniczenie jego prawa do dwukrotnej kontroli instancyjnej, a następnie sądowoadministracyjnej, raz w przypadku stanowiska wierzyciela, a następnie postanowienia organu egzekucyjnego wydanego na podstawie art. 34 § 4 ustawy. W ocenie Sądu, wyeliminowanie z postępowania egzekucyjnego etapu uzyskiwania stanowiska w zakresie złożonych zarzutów od wierzyciela, będącego jednocześnie organem egzekucyjnym nie ogranicza uprawnień strony. W istocie bowiem przedmiotem postępowania, zarówno w przypadku stanowiska wierzyciela, jak i rozpatrzenia zgłoszonych zarzutów przez organ egzekucyjny, jest wyjaśnienie wątpliwości co do treści egzekwowanego obowiązku. Jeżeli organem egzekucyjnym i wierzycielem jest ten sam podmiot, nie ma podstaw do uzyskiwania stanowiska wierzyciela, gdyż w istocie jest to własne stanowisko organu w zakresie złożonych zarzutów. Należy także podnieść, że zgodnie z art. 34 § 1 u.p.e.a. wypowiedź wierzyciela w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 pkt 1-5 jest dla organu egzekucyjnego wiążąca. Zatem merytoryczna kontrola obejmuje w zasadzie stanowisko wierzyciela. Takie same środki zaskarżenia jak na postanowienie w sprawie stanowiska wierzyciela przysługują zobowiązanemu w zakresie zgłoszonych zarzutów (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 28 lutego 2008 r., sygn. akt l SA/Kr 883/07).

Wobec powyższego, wydanie postanowienia w sprawie stanowiska wierzyciela będącego zarazem organem egzekucyjnym, należy uznać za bezprzedmiotowe. Prowadzenie postępowania w przypadku jego bezprzedmiotowości stanowi naruszenie przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tym bardziej, że w zakresie zarzutów występujących w rozpatrywanej sprawie organ egzekucyjny jest związany wypowiedzią wierzyciela (art. 34 § 1 u.p.e.a.).

Wobec stwierdzenia bezprzedmiotowości postępowania w sprawie stanowiska wierzyciela, Sąd nie odnosi się do pozostałych zarzutów skargi. Rozpoznając ponownie niniejszą sprawę organ zobowiązany jest uwzględnić powyższe stanowisko Sądu i wydać stosowne rozstrzygnięcie.

Z powyższych względów, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) oraz art. 135 p.p.s.a, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji. W przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia Sąd orzekł na mocy art. 152 p.p.s.a. Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania znalazło swą podstawę w treści art. 200 p.p.s.a.