drukuj    zapisz    Powrót do listy

6320 Zasiłki celowe i okresowe, Pomoc społeczna, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, oddalono skargę, III SA/Kr 986/16 - Wyrok WSA w Krakowie z 2016-12-01, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Kr 986/16 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2016-12-01 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-07-15
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Barbara Pasternak
Halina Jakubiec /sprawozdawca/
Janusz Bociąga /przewodniczący/
Symbol z opisem
6320 Zasiłki celowe i okresowe
Hasła tematyczne
Pomoc społeczna
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 718 Art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Dz.U. 2015 poz 163 Art. 2 ust. 1, art. 3, art. 8, art. 39, art. 41
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Bociąga Sędziowie WSA Halina Jakubiec (spr.) WSA Barbara Pasternak Protokolant specjalista Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi M. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 24 maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku specjalnego celowego skargę oddala.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi M. W. (skarżący) jest decyzja nr [...] Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 24 maja 2016 r. w przedmiocie zasiłku celowego specjalnego.

Decyzją SKO po rozpatrzeniu odwołania M. W. od decyzji wydanej z upoważnienia Burmistrza przez Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej z dnia [...] 2016 r., nr [...] o odmowie przyznania specjalnego zasiłku celowego na wynajęcie pokoju w G, działając na podstawie art. 2 ust. 1, art. 3, art. 8, art. 39, art. 41 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U.2015.163.j.t.) oraz art. 138 § 1 pkt.1 kodeksu postępowania administracyjnego (Dz.U.2016.23.j.t.), utrzymał zaskarżoną decyzję w całości w mocy.

Z uzasadnienia decyzji wynika następujący stan faktyczny:

W dniu 15 marca 2016 roku skarżący zwrócił się z wnioskiem do Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej o przyznanie mu świadczenia pieniężnego z pomocy społecznej w formie specjalnego zasiłku celowego na wynajęcie pokoju w G w Niemczech, uzasadniając to chęcią dorobienia do emerytury w wyuczonym zawodzie mechanika i szklarza. Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej z upoważnienia Burmistrza Gminy dnia [...] 2016 r. wydał decyzję odmawiającą przyznania pomocy. Organ wykazał, że zgodnie z art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, "zasiłek celowy może być przyznany w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu". Biorąc pod uwagę fakt, iż skarżący ma miejsce zamieszkania, wynajmu pokoju nie można uznać za wydatek odpowiadający celom przedmiotowego świadczenia. Ponadto, skarżący posiada stałe źródło dochodu, którego wysokość przekracza kryterium dochodowe ustalone zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Na tę decyzję skarżący dnia 14 kwietnia 2016 r. złożył odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, wnosząc o ponowne rozpoznanie sprawy, a także podkreślając w odwołaniu zamiar zwrócenia środków uzyskanych z zasiłku oraz wystąpienia w Niemczech o alimenty od byłej żony i dorosłych dzieci.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 24 maja 2016 r. nr [...], utrzymało zaskarżoną decyzję w całości w mocy. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazuje, iż zgodnie z art. 39 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej zasiłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej. Jednak jak wskazał organ I instancji, nie mamy tu do czynienia z takową potrzebą. Skarżący przekracza bowiem kryterium dochodowe uprawniające do ubiegania się o zasiłek (kryterium które wynosi 634,00 zł, tymczasem skarżący otrzymuje emeryturę w wysokości 1152,90 zł). W związku z tym skarżący może jedynie ubiegać się o zasiłek celowy specjalny na warunkach z art. 41 ww. ustawy, który stanowi, że szczególnie uzasadnionych przypadkach osobie albo rodzinie o dochodach przekraczających kryterium dochodowe może być przyznany: 1) specjalny zasiłek celowy w wysokości nieprzekraczającej odpowiednio kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który nie podlega zwrotowi; 2) zasiłek okresowy, zasiłek celowy lub pomoc rzeczowa, pod warunkiem zwrotu części lub całości kwoty zasiłku lub wydatków na pomoc rzeczową.

Organ odwoławczy zwrócił uwagę na fakt, iż przyznawanie zasiłku leży w granicach uznania administracyjnego, jednak przyznanie go w tym konkretnym przypadku jest niemożliwe ze względu na brak uzasadnienia takiej decyzji w art. 39 ww. ustawy, którym to przepisem należy kierować się przy przyznawaniu zasiłku z art. 41 tej samej ustawy. Organ dodał, że obiektywnie rzecz biorąc chęć uzyskania dodatkowego dochodu może być traktowana w kategoriach podwyższania standardu i komfortu życia, a nie zaspokojenie niezbędnej potrzeby bytowej, o której mowa w art. 39. Tym samym skarżący nie spełnia przesłanek do otrzymania pomocy finansowej na wynajęcie pokoju, a także zakwalifikowanie skarżącego do "szczególnie uzasadnionych przypadków" nie jest możliwe. Ponadto organ zwrócił uwagę, iż organ I instancji na mocy decyzji z dnia [...] 2016 r., nr [...] przyznał skarżącemu zasiłek celowy specjalny na zakup odzieży, opału oraz żywności, a zatem organ reaguje pozytywnie na potrzeby skarżącego w szczególnie uzasadnionych przypadkach.

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie dnia 24 czerwca 2016 r. wniósł skarżący M. W., zarzucając jej niesprawiedliwość i ponawiając zapewnienia o zamiarze zwrócenia uzyskanej tytułem zasiłku kwoty.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje stanowisko zawarte w decyzji nr [...] i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016, poz. 1066) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź aktów wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2016, poz. 718 dalej p.p.s.a.) sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, zgodnie z art. 145 § 1 tej ustawy, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny, konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia przepisów prawa materialnego, bądź przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albo też do naruszenia przepisów prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, albo stwierdzenia nieważności decyzji. Przystępując do oceny legalności zaskarżonych decyzji i postanowień sąd bada, czy zaskarżona decyzja bądź postanowienie nie naruszają prawa oraz czy zostały wydane w prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu.

Kierując się powyższymi kryteriami należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Podstawy prawna zaskarżonej decyzji zawarte zostały w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U.2015.163.j.t.), w szczególności art. 39

i 41 tej ustawy, które wyrażają warunki, jakie należy spełnić, aby otrzymać pomoc społeczną w postaci specjalnego zasiłku celowego. Na podstawie tych przepisów organ odwoławczy utrzymał zaskarżoną decyzję organu I instancji o odmowie przyznania wnioskowanych środków w mocy. Sąd przychyla się do argumentacji zarówno organu I instancji jak i organu odwoławczego.

W uzasadnieniu swojej decyzji organ odwoławczy trafnie podkreślił, że przyznawanie zasiłku celowego specjalnego jest decyzją podejmowaną w ramach tzw. uznania administracyjnego, po dokonaniu właściwego ustalenia stanu faktycznego i jego oceny, w szczególności pod kątem czy w przedmiotowej sprawie zachodzi "szczególnie uzasadniony przypadek". Zarówno organ I instancji jak i organ odwoławczy dokonały szczegółowej analizy stanu faktycznego, stwierdzając jednoznacznie, iż skarżący nie spełnia warunków określonych w art. 39 i art. 41 ustawy o pomocy społecznej. Co więcej, jego sytuacja życiowa nie spełnia kryteriów "szczególnie uzasadnionego przypadku", co mogłoby wpłynąć na decyzję o przyznaniu środków. Organ odwoławczy w swoim uzasadnieniu podkreśla także, iż za odmową przyznania zasiłku celowego specjalnego przemawia interes społeczny rozumiany jako ograniczenie prawa do świadczeń z pomocy społecznej do kręgu osób najuboższych pozbawionych własnych źródeł dochodów. Skarżący nie spełnia tego kryterium, jako że posiada własny dochód w postaci emerytury, której kwota dodatkowo przekracza kryterium finansowe przyznawania zasiłku celowego. Swoje stanowisko organ podpiera orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, które stanowi, iż "zaspokajanie potrzeb powinno być ukierunkowane w pierwszej kolejności na te osoby, które ze względu na całkowity brak dochodów lub ich nieznaczną wysokość bez udzielenia im pomocy nie byłyby w stanie egzystować" (wyrok NSA z dnia 24 września 1996 r., sygn. akt. S.A./ Gd 3281/ 95).

Zarówno argumentacja organów jak i przeprowadzenie przez nie postępowania nie pozostawia wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy. Jeśli zaś chodzi o kwestię rzeczywistego zapotrzebowania skarżącego na takowy zasiłek, czy też podnoszoną przez niego kwestię niesprawiedliwości zaskarżonej decyzji, taka ocena nie należy do kompetencji Sądu. Należy zgodzić się ze stanowiskiem wyrażonym w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Szczecinie, "przepisy nie przewidują bowiem możliwości czy to zmiany zaskarżonej decyzji, czy też jej uchylenia i orzeczenia co do istoty sprawy. Tego rodzaju rozstrzygnięcie może wydać jedynie właściwy organ administracji. Dokonując oceny legalności decyzji uznaniowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym Sąd kontroluje, czy wydanie decyzji poprzedzone zostało prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem wyjaśniającym, bada, czy dokonano prawidłowych ustaleń co do zaistnienia przesłanek dopuszczających stosowanie uznania, a następnie, czy podejmując rozstrzygnięcie organ nie przekroczył granic przyznanej mu swobody, przez podjęcie rozstrzygnięcia bez uprzedniego wyczerpującego wyjaśnienia stanu faktycznego lub dokonanie oceny nieznajdującej umocowania w ustalonych faktach.". W rozpatrywanym przypadku nie można dopatrzyć się błędu organu w ocenie stanu faktycznego, ani naruszeń przepisów postępowania mogących skutkować istotnym wpływem na jego wynik.

W ocenie Sądu organy nie przekroczyły także granic uznania administracyjnego.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 p.p.s.a skargę oddala.



Powered by SoftProdukt