drukuj    zapisz    Powrót do listy

6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania, Podatek dochodowy od osób fizycznych, Dyrektor Izby Skarbowej, Uchylono zaskarżoną decyzję, I SA/Gl 355/10 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2010-04-29, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Gl 355/10 - Wyrok WSA w Gliwicach

Data orzeczenia
2010-04-29 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2010-03-11
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Krzysztof Winiarski /przewodniczący/
Małgorzata Wolf-Mendecka /sprawozdawca/
Wojciech Organiściak
Symbol z opisem
6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania
Hasła tematyczne
Podatek dochodowy od osób fizycznych
Skarżony organ
Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 2005 nr 8 poz 60 art. 190
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - tekst jedn.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Mendecka (spr.),, Sędzia WSA Wojciech Organiściak, Protokolant Bartosz Otorowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi B. M. i J. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu w całości do czasu uprawomocnienia się wyroku, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...], po rozpatrzeniu odwołań wniesionych przez B. i J. M. od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z dnia [...] określającej wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 rok w kwocie [...] zł - Dyrektor Izby Skarbowej w K., na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ odwoławczy ustalił, że powodem określenia podatku w innej kwocie niż wykazana w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w 2000 r., było stwierdzenie nieprawidłowości po stronie kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez J. M. (wraz z J. K.) w ramach Centrali Handlowo-Usługowej A Spółka cywilna, w której posiadał 50 % udziału w zyskach i stratach. Podatek dochodowy od osób fizycznych wspólnicy opłacali na zasadach ogólnych, a dokumentacja księgowa była prowadzona w formie ksiąg handlowych.

Organ odwoławczy zauważył, że przedmiotem sporu była kwestia nieuwzględnienia przez organ pierwszej instancji w kosztach uzyskania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika, wydatków związanych z usługami świadczonym na rzecz spółki przez W. B., prowadzącego działalność gospodarczą w ramach firmy B, w łącznej kwocie [...] zł wynikających z wymienionych w decyzji faktur.

Wskazano, że na podstawie umowy o współpracy zawartej w dniu 16 października 1996 r. oraz aneksu do tej umowy z dnia 19 lipca 1999 r. firma B jako zleceniobiorca przejęła do realizacji na rzecz spółki usługi w zakresie doradztwa kapitałowego, badania rynku, akwizycji, promocji i reklamy oraz obsługę kontraktów i ich rozliczeń na terenie całego kraju. Za pośrednictwem firmy B miały być zawarte kontrakty na sprzedaż wyrobów w 2000 r. z firmami wskazanymi przez wspólników spółki. W piśmie z dnia 17 listopada 2001 r. wystąpiono pismami od tych kontrahentów z prośbą o informacje i dowody, z których wynikałoby, że przy zawieraniu kontraktów przez te podmioty ze spółką brały również udział podmioty trzecie. Z pisemnych odpowiedzi wynikało, że wskazani przedsiębiorcy nie posiadali żadnej wiedzy, aby przy podpisywaniu kontraktów spółka korzystała z pomocy podmiotów trzecich, a informacje zawarte w tych pismach zostały potwierdzone przez osoby przesłuchane w charakterze świadków. Z zeznań pracowników spółki wynikało, że przy bezpośrednim ustalaniu umów czy zawieraniu transakcji firma B nie brała udziału, natomiast właściciel tej firmy zeznał, że usługi konsultingowe na rzecz Przedsiębiorstwa B świadczyła firma C, która za usługi te wystawiała faktury sięgające nawet 95 % kwot, którymi następnie obciążał swoich klientów. Przeprowadzone czynności pozwoliły na stwierdzenie, że Przedsiębiorstwo C nie dokonało w Polsce wymaganych prawem zgłoszeń rejestracyjnych, co oznaczało, że w świetle przepisów obowiązującego prawa nie istniało. Z zeznań świadków E. F., pełnomocnika tej firmy i J. Z., prowadzącej księgi rachunkowe wynikało, że nie wiadomo kto wykonywał usługi dla firmy B, a firma D, która wystawiała faktury dla firmy C również nie posiadała stosownych zezwoleń na prowadzenie działalności w Polsce. Na podstawie powyższych ustaleń organ odwoławczy stwierdził, że firma B nie mogła "odsprzedać" spółce usług, których ani nie nabyła od innych podmiotów, ani sama nie wykonała. Tym samym faktury wystawione przez firmę B na rzecz spółki potwierdzające operacje gospodarcze, które w istocie nie miały miejsca, w świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 121, poz. 591 ze zm.), nie mogły być uznane za rzetelne, a także nie mogły być podstawą zapisów dokonywanych w dokumentacji księgowej spółki, a wydatki udokumentowane tymi fakturami nie mogły być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów proceduralnych organ odwoławczy wskazał, że przesłanki stanowiące ich podstawę sprowadzały się do dwóch spraw: naruszenia zasady czynnego uczestnictwa strony w postępowaniu oraz ustaleń poczynionych przez organ pierwszej instancji odnośnie stanu faktycznego. Organ odwoławczy podkreślił, że włączone postanowieniami dowody dotyczyły wyłącznie spornych kosztów uzyskania przychodu (prowizji) ponoszonych w 2000 roku przez spółkę, w związku z usługami świadczonymi przez firmę B. Włączone dowody zgromadzone zostały w trakcie odrębnych postępowań, jednak w momencie ich dopuszczenia stały się dowodami w sprawie, w rozumieniu art. 180 § 1 i art. 181 Ord. pod. Strona mogła, po otrzymaniu postanowień o włączeniu tych dowodów, przeglądać akta sprawy, powoływać przeciwdowody, wypowiadać się. Skoro podatnicy nie byli stronami postępowań, których dokumenty dołączono do sprawy, to nie mogli uczestniczyć w przeprowadzaniu takich dowodów. Wskazano, że w dwóch postępowaniach kontrolnych, z których materiały włączono do kontroli, pełnomocnikiem była ta sama osoba, która była pełnomocnikiem podatników w postępowaniu, a zatem poprzez uczestnictwo w tych postępowaniach nabyła ona wiedzę na temat materiału dowodowego gromadzonego i włączonego do postępowania prowadzonego w rozpoznawanej sprawie. Wyjaśniano, że odwołujący się mieli możliwość zapoznania się z aktami sprawy i wypowiadania się w sprawie zebranego materiału dowodowego, w trybie art. 24 ust. 2 ustawy o kontroli skarbowej, z czego skorzystali.

Odnosząc się do przeprowadzenia dowodów z zeznań świadków organ drugiej instancji stwierdził, że w przypadku dowodu z przesłuchania panów A. S., A. K., J. K., A. P. oraz A. S., G. J., M. C.-R. oraz I. K. wniosek był bezzasadny, ponieważ dowody z zeznań tych osób włączono do postępowania. Odnośnie przesłuchania pozostałych osób organ odwoławczy zauważył, że osoby te nie posiadały dostatecznej wiedzy w zakresie będącym przedmiotem rozpoznania, nie pamiętały wszystkich okoliczności związanych z zawierania kontraktów ze spółką, stwierdzały, że z ich strony nie występował żaden pośrednik lub, że umowy były zawierane bez udziału osób trzecich.

W skardze na powyższą decyzję skarżący wnieśli o jej uchylenie w całości oraz o uchylenie decyzji ją poprzedzającej zarzucając naruszenie przepisów postępowania podatkowego, które mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy poprzez naruszenie:

- art. 190 § 1 i 2 Ord. pod. na skutek arbitralnego pozbawienia strony przysługującego jej prawa do aktywnego uczestnictwa w postępowaniu, w tym w szczególności prawa do udziału w przeprowadzaniu dowodu z zeznań świadków, w wyniku dopuszczenia jako dowodów materiałów zgromadzonych w odrębnym postępowaniu, w którym podatnik nie występował w charakterze strony oraz wydania rozstrzygnięcia wyłącznie w oparciu o dowody zgromadzone w toku odrębnego postępowania, co doprowadziło do pozbawienia podatnika możliwości zadawania pytań świadkom oraz złożenia wyjaśnień w sprawie,

- art. 121 Ord. pod. na skutek działania organów w sposób nie budzący zaufania do organów podatkowych poprzez:

- niedopuszczenie środków dowodowych powołanych przez stronę w toku postępowania,

- nieuwzględnienie wniosków strony postępowania dotyczących uzupełnienia materiału dowodowego przez przeprowadzenie dowodu z przesłuchania wskazanych świadków,

- art. 122 Ord. pod. na skutek niepodjęcia wszelkich działań niezbędnych dla dokładnego wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, w tym poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków posiadającvch wiedzę na temat negocjowania i zawierania umów handlowych przez spółkę oraz zaniechanie dokonania wszechstronnej analizy porównawczej umów zawieranych przez spółkę w oparciu o kryterium:

a) trybu i procedur zawierania umów przy uczestnictwie i bez uczestnictwa osób trzecich,

b) szczegółowych postanowień wskazanych wyżej umów w zakresie wynikających z nich cen, rabatów, terminów i warunków płatności oraz dodatkowych zobowiązań umownych,

- art. 123 § 1 Ord. pod. na skutek niezapewnienia stronie czynnego udziału w postępowaniu poprzez całkowite zaniechanie prowadzenia postępowania dowodowego oraz wydanie rozstrzygnięcia wyłącznie w oparciu o dowody zgromadzone w toku odrębnych postępowań, w których podatnik nie występował w charakterze strony, w związku z czym nie miał możliwości aktywnego w nich uczestnictwa,

- art. 180 Ord. pod. w wyniku niedopuszczenia w sprawie wszystkich dowodów mogących przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków wskazanych w odwołaniu, którzy posiadali wiedzę na temat procedur negocjowania i zawierania umów przez spółkę,

- art. 187 i 188 Ord. pod. w wyniku niezebrania całego materiału dowodowego w sprawie i brak wszechstronnej oceny zebranego w sposób niepełny materiału, poprzez niedopuszczenie dowodów wnioskowanych przez stronę w odwołaniu oraz powierzchowną analizę dowodów, w których posiadaniu był organ prowadzący postępowanie i w wyniku tego naruszenie zasady prawdy obiektywnej,

- art. 191 Ord. pod. poprzez:

- wadliwe ustalenie stanu faktycznego w wyniku pominięcia dowodów i tym samym oparcie rozstrzygnięcia na podstawie części zebranego materiału dowodowego, tj. z pominięciem przesłuchania wnioskowanych przez podatnika świadków oraz podatnika,

- naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez wybiórcze i dowolne dokonanie oceny zeznań świadków,

- art. 199 Ord. pod. poprzez zaniechanie skorzystania z możliwości przesłuchania strony oraz uniemożliwienie jej w inny sposób złożenie wyjaśnień dotyczących okoliczności mających zasadnicze znaczenie dla sprawy.

- 210 § 4 Ord. pod. poprzez niewskazanie w decyzji przyczyn, dla których organ odmówił wiarygodności określonym dowodom, zwłaszcza w zakresie zeznań świadków A. K. i A. S. złożonych w 2003 r., oraz naruszenie przepisów prawa podatkowego w zakresie prawa materialnego poprzez naruszenie przepisu:

- art. 22 u.p.d.o.f. poprzez jego błędną interpretację i zastosowanie, w wyniku nieuznania wydatków ponoszonych w ramach realizacji umowy "Umowa o współpracy" za koszt uzyskania przychodów.

Odpowiadając na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 12 lutego 2008 r., sygn.akt I SA/GL 100/07, oddalił skargę.

Sąd wskazał, że nieprawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 26 lutego 2007 r. w sprawie o sygnaturze akt I SA/Gl 1324/06 oddalono skargę państwa M. i J. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z dnia [...] określającą podatnikom wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2000.

Sąd rozpoznając niniejszą sprawę w pełni podzielił wywody prawne i ocenę zaistniałych zdarzeń faktycznych poczynione w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 26 lutego 2006 r., a dotyczące zasadności wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów spółki spornych wydatków na rzecz firmy B w 2000 r.

Odwołując się do treści art. 22 ust. u.p.d.o.f. wyjaśniono, że możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej uzależniona jest między innymi od osiągnięcia przychodu i istnienia bezpośredniego związku przyczynowego między tym wydatkiem, a uzyskanym przychodem oraz od właściwego udokumentowania tego wydatku, przy czym przesłanki te muszą zostać spełnione łącznie. Wydatek poniesiony na podstawie umowy, która w istocie nie została zrealizowana, a tym samym faktycznie nie mogła przyczynić się do osiągnięcia jakiegokolwiek nawet ewentualnego przychodu, nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. Skutki materialnoprawne w postaci potrącenia z przychodu wydatków poniesionych w celu jego osiągnięcia, mogą nastąpić jedynie, gdy zebrane i ocenione dowody w tym przedstawione przez podatnika potwierdzą okoliczność ich faktycznego poniesienia w celu osiągnięcia przychodu oraz związku pomiędzy poniesionymi wydatkami a osiągniętym lub zamierzonym przychodem. Związek ten nie istnieje wobec ustalenia, że dany wydatek poniesiony został mimo braku realnego wykonania usług, które miały przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Z chwilą zakwestionowania zaliczenia przez organy podatkowe konkretnego wydatku, jako niebędącego kosztem uzyskania przychodów, na podatniku ciąży obowiązek wykazania, że zamiar poniesienia wydatków był obiektywnie związany z osiągnięciem lub nawet zamierzonym przychodem. Sam fakt zawarcia umowy i wypłata wynagrodzenia nie wystarcza.

Stwierdzono, że w toku prowadzonego postępowania zgromadzono dowody szczegółowo opisane i omówione w uzasadnieniu decyzji pierwszoinstancyjnej, na podstawie których organy podatkowe prawidłowo ustaliły, że usługi udokumentowane spornymi fakturami nie zostały wykonane. Badając wszystkie okoliczności sprawy organ kontroli skarbowej dopuścił dowody, z których wynikało, że wskazani przez stronę skarżącą kontrahenci nie posiadali żadnej wiedzy, aby przy podpisywaniu kontraktów spółka korzystała z pomocy podmiotów trzecich. Skoro poniesione przez spółkę wydatki, dotyczyły usług, które nie zostały wykonane przez podmiot wystawiający te faktury ani przez żaden inny istniejący podmiot (osobę fizyczną lub prawną), to tym samym organ odwoławczy zasadnie uznał, że nie stanowią one kosztów uzyskania przychodów o którym mowa w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.

Odnosząc się do zarzutów skargi dotyczących naruszenia przez organy prowadzące postępowanie przepisów proceduralnych wskazano, że podatnik kwestionował zaskarżone rozstrzygnięcie z uwagi na jego wydania wyłącznie w oparciu o materiały uzyskane w innych sprawach w tym ustalenia wynikające z dopuszczonych, jako dowód w jego sprawie, zeznań złożonych przez świadków w postępowaniach, w którym nie brał on - jako strona - udziału, przez co nie uczestniczył ani nie mógł uczestniczyć w przeprowadzeniu tych czynności, czym naruszono jego prawa procesowe. Sąd wskazał art. 123, art. 120 w związku z art. 180 § 1 i art. 181 Ord.pod. i stwierdził, że z przepisów tych nie wynika "bezwzględny" obowiązek ponownego przeprowadzenia przez organ dowodów uzyskanych w toku odrębnych postępowań w tym dowodów z zeznań świadków przesłuchanych w ramach innego postępowania, jeżeli strona nie miała możliwości uczestniczenia w ich przesłuchaniu. Wyjaśniono, że o zakresie prowadzonego postępowania dowodowego, dopuszczonych dowodach i przeprowadzonych czynnościach dowodowych decyduje organ podatkowy.

Sąd wyjaśnił, że swobodna ocena dowodów dotyczy całego zebranego w sprawie materiału dowodowego. Organy podatkowe mogły więc oceniać wartość dowodową zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów uznając jedne z nich za wiarygodne i odmawiając wiarygodności innym. Ponieważ przedstawione przez podatnika dowody nie mogły zastąpić treści wystawionych przez usługodawcę faktur nieodzwierciedlających rzeczywistości, ani też doprowadzić do ustalenia, że usługi w nich ujęte zostały wykonanie i posiadały charakter kosztowy, to tym samym przeprowadzenie takich dowodów było bezprzedmiotowe i wykraczało poza ramy określone art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej.

W wyniku skargi kasacyjnej wniesionej przez skarżących Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 3 marca 2010 r. sygn. akt II FSK 1605/08 uchylił wyrok sądu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

W motywach wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał na wadliwą ocenę Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach w przedmiocie zgodności z prawem postępowania wyjaśniającego przed organami podatkowymi, sprowadzającej się do zaaprobowania naruszających prawo działań tych organów.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydając zaskarżony wyrok sąd administracyjny pierwszej instancji dopuścił się niezgodnej z uregulowaniami Ord. pod. kwalifikacji czynności organów podatkowych w zakresie postępowania dowodowego (art. 121, 122, 123 § 3, 180. 187, 188, 190 i 210 § 4 tej ustawy), czego konsekwencją było utrzymanie w obrocie prawnym zakwestionowanej decyzji, a więc naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i - na zasadzie symetrii - art. 151 p.p.s.a. Wskazaną wadliwość uwidacznia przede wszystkim analiza tej części uzasadnienia zapadłego wyroku, w której sąd wypowiedział się na temat dystynkcji pomiędzy dopuszczeniem i przeprowadzeniem dowodu oraz sposobu rozumienia obowiązującej w postępowaniu podatkowym zasady pośredniości (s. 22 i nast.).

Istota rozważanego problemu, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, tkwi w tym, iż wydając decyzję w stosunku do skarżących oparto się na dowodach, w których przeprowadzeniu oni nie uczestniczyli i uczestniczyć nie mogli, a co więcej - dokonane wobec innych osób (wspólników) ustalenia mechanicznie przeniesiono na grunt ich sprawy.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] należało uchylić.

Zgodnie bowiem z treścią art. 190 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Istota rozważanego problemu, jak to wskazał Naczelny Sąd Administracyjny, tkwi w tym, iż wydając decyzję w stosunku do skarżących oparto się na dowodach, w których przeprowadzeniu oni nie uczestniczyli i uczestniczyć nie mogli, a dokonane wobec innych osób (wspólników) ustalenia mechanicznie przeniesiono na grunt ich sprawy.

Wyjaśnić w spornym zakresie należy, iż ustawodawca przewidział bowiem posłużenie się dla celów prowadzonego postępowania podatkowego dowodami zgromadzonymi w innych postępowaniach, jednakże - w przypadku informacji podatkowych i innych dokumentów zgromadzonych w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej - możliwość taką obwarował pewnymi zastrzeżeniami wynikającymi z zawartego w art. 181 Ordynacji podatkowej odesłania do art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2 wspomnianej ustawy. Brzmienie art. 181 Ordynacji podatkowej nie pozostawia więc najmniejszych wątpliwości co do tego, co jest zasadą, a co wyjątkiem od zasady.

Tymczasem, w sprawie, w której podjęto zaskarżoną decyzję, wzięto pod uwagę jedynie dokumenty dopuszczone jako dowody zgromadzone w toku odrębnego postępowania - kontroli skarbowej. Pominięto natomiast inne, wskazane przez stronę dokumenty, jak również zaniechano przeprowadzenia wnioskowanych przez nią dowodów.

Ponadto, w ślad za wywodami Naczelnego Sądu Administracyjnego, wskazać ponownie należy, iż za dotknięte wewnętrzną sprzecznością trzeba też uznać żądanie od strony przedstawienia pisemnych dowodów potwierdzających wykonanie spornych usług, bez jednoczesnego wskazania rodzaju wymaganych dokumentów, a także podstawy prawnej tego żądania.

Konsekwencją tego było zredukowanie do zera wymagań narzuconych przez zasadę bezpośredniości, a mówiąc inaczej - przyznanie absolutnego prymatu zasadzie pośredniości (potraktowanie jej jako bezwzględnie obowiązującej w postępowaniu podatkowym czy też wyłączającej stosowanie zasady bezpośredniości). Tak rozumiane uchybienie musi być rozpatrywane w kategoriach oczywistego naruszenia zasady czynnego udziału strony w postępowaniu (art. 123 Ord. pod.), nawet przy założeniu, że doznaje ona w postępowaniu podatkowych określonych, ustanowionych wyraźnie przez obowiązujące przepisy prawa - w tym art. 181 wymienionej uprzednio ustawy - ograniczeń.

Pomijając już kwestię zakresu wyjątku od zasady wyznaczonego przepisem art. 181 Ordynacji podatkowej w odniesieniu do czynności podjętych w postępowaniu sprawdzającym i kontrolnym, trzeba podkreślić, że w stosunku do strony odrębnego postępowania podatkowego, dowód z zeznań świadka byłby nowym dowodem, a nie dowodem "ponownie przeprowadzonym". Uzupełniając to spostrzeżenie należy zauważyć, iż jak przyjmuje się w doktrynie, dowodami przeprowadzanymi w postępowaniu sprawdzającym lub w ramach kontroli podatkowej, które - przy spełnieniu pewnych warunków mogą zostać wykorzystane dla celów prowadzonego postępowania podatkowego - są jedynie dokumenty (informacje podatkowe i inne dokumenty) - tak m. in. B. Adamiak [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki: Ordynacja podatkowa. Komentarz, Wrocław 2009, s. 749.

W świetle tych konstatacji, na podstawie art. 190 w zw. z art. 145 § 1 pkt1 lit.c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zaskarżoną decyzję należało uchylić. Wobec wniosku strony skarżącej rozstrzygnięto w przedmiocie kosztów postępowania sądowego zasądzając kwotę 3.600 zł za zastępstwo adwokackie (zgodnie z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z 2002 r. z późn. zm.) oraz zwrócono uiszczony wpis od skargi ([...] zł) i opłatę skarbową od pełnomocnictwa (15 zł). Zgodnie z treścią art. 152 cyt. wyżej ustawy orzeczono o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji do czasu uprawomocnienia się wyroku.



Powered by SoftProdukt