Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 24 stycznia 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Anna Stępień Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Protokolant Specjalista Anna Kośka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2017 roku sprawy ze skargi Stowarzyszenia "A" w W. na bezczynność Prezydenta Miasta S. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1) zobowiązuje Prezydenta Miasta S. do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] lutego 2016 roku w zakresie podania imion i nazwisk oraz wysokości nagród otrzymanych w 2015 roku przez osoby nieposiadające upoważnień do podpisywania decyzji administracyjnych - w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku; 2) oddala skargę w pozostałej części; 3) nakazuje ściągnąć od Prezydenta Miasta S. na rzecz Skarbu Państwa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi kwotę 100 (sto) złotych tytułem nieuiszczonego wpisu sądowego. LS

Stowarzyszenie [...] wniosło skargę na bezczynność Prezydenta Miasta S. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. Strona skarżąca wskazała na naruszenie:

1. art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2015 roku, poz. 2058 ze zm., dalej jako: "u.d.i.p."), poprzez niepełne udostępnienie informacji publicznej zgodnie z wnioskiem z dnia 22 lutego 2016 roku w określonym terminie;

2. art. 5 ust. 2 u.d.i.p., w zakresie zbyt szerokiego ograniczenia prawa dostępu do informacji publicznej.

Opierając się na wskazanych zarzutach autor skargi wniósł o zobowiązanie organu do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznych zgodnie z wnioskiem z dnia 22 lutego 2016 roku oraz stwierdzenie, że organ dopuścił się bezczynności.

W motywach skargi strona wyjaśniła, że wnioskiem z dnia 22 lutego 2016 roku wystąpiła do organu o udostępnienie informacji publicznej w zakresie listy imion i nazwisk pracowników samorządowych, którzy w 2015 roku otrzymali nagrodę/nagrody wraz z podaniem wysokości nagrody/nagród w odniesieniu do każdego z nagrodzonych pracowników samorządowych oraz informacji o tym, jakie osiągnięcia w pracy zawodowej stanowiły podstawę przyznania nagrody/nagród – w odniesieniu do każdego pracownika samorządowego. Ponadto we wniosku określono, że informacje w formie elektronicznej należy przesłać na wskazany adres poczty elektronicznej.

W odpowiedzi organ, pismem z dnia 7 marca 2016 roku udostępnił wnioskowane informacje w części, tj. bez informacji o uzasadnieniu przyznania poszczególnych nagród oraz imion i nazwisk oraz wysokości nagród osób nieposiadających upoważnień do podpisywania decyzji administracyjnych. Takie działanie organu – zdaniem autora skargi – jest niezgodne z przepisami prawa, bowiem nie nastąpiło w formie decyzji administracyjnej.

Dla strony bezspornym jest, że wnioskowane do udostępnienia informacje w całości stanowią informację publiczną, zatem mieszczą się w zakresie prawa do informacji wyrażonego w art. 61 ust. 1 Konstytucji RP.

Podstawę do przyznania nagród stanowił art. 105 Kodeksu pracy, który stanowi, iż pracownikom, którzy przez wzorowe wypełnianie swoich obowiązków, przejawianie inicjatywy w pracy i podnoszenie jej wydajności oraz jakości przyczyniają się szczególnie do wykonywania zadań zakładu, mogą być przyznawane nagrody i wyróżnienia, odpis zawiadomienia o przyznaniu nagrody lub wyróżnienia składa się do akt osobowych pracownika. Ponadto przepis ten – w odniesieniu do pracowników samorządowych – doprecyzowano w art. 36 ust. 6 ustawy o pracownikach samorządowych, który wskazuje, że pracownikowi samorządowemu, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 2 i 3, za szczególne osiągnięcia w pracy zawodowej można przyznać nagrodę. W związku z tym w aktach osobowych, prowadzonych na podstawie § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 roku w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika, przechowuje się odpis zawiadomienia o przyznaniu nagrody. Natomiast zgodnie z § 27 i § 53 załącznika nr 1 do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 2011 roku w sprawie instrukcji kancelaryjnej, jednolitych rzeczowych wykazów akt oraz instrukcji w sprawie organizacji i zakresu działania archiwów zakładowych, w związku z § 4 tego rozporządzenia, dla klasy z wykazu akt "2160 Nagrody, podziękowania, listy gratulacyjne" powinien być prowadzony spis spraw, grupujący osoby, którym przyznano nagrody bez potrzeby przeprowadzania dodatkowej analizy.

W ocenie strony skarżącej, poczyniona przez organ nadinterpretacja treści art. 5 ust. 2 u.d.i.p. prowadzić może do nadmiernego ograniczenia dostępu do informacji publicznej. Co więcej w przypadku korzystania przez organ z systemu teleinformatycznego do zarządzania płacami lub kadrami, powinna zostać przeanalizowana możliwość prostego wygenerowania z niego tego typu danych i dążenia do udostępnienia informacji, ze względu na fakt, że prawo dostępu do informacji publicznej powinno być interpretowane na korzyść podmiotu ubiegającego się o daną informację i w sposób umożliwiający jej udostępnienie chociażby w części.

Rolę jawności finansów publicznych podkreśla również art. 33 ustawy o finansach publicznych, a przepisy u.d.i.p. stanowią narzędzie realizacji kontroli społecznej.

W konkluzji autor skargi napisał, że do dnia wniesienia skargi wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie został wykonany w całości. Organ nie udostępnił informacji o uzasadnieniu przyznania poszczególnych nagród oraz imion i nazwisk oraz wysokości nagród osób nieposiadających upoważnień do podpisywania decyzji administracyjnych. Nie powiadomił o braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.), nie wydał decyzji odmownej (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.) oraz nie poinformował o przedłużeniu terminu na udzielenie odpowiedzi w pozostałej części (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.).

Prezydent Miasta S. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie argumentując, że w dniu 22 lutego 2016 roku drogą mailową otrzymał wniosek strony skarżącej o udostępnienie informacji publicznej. W dniu 7 marca 2016 roku organ odpowiedział na wniosek również drogą elektroniczną załączając pismo, w którym udzielił informacji, iż w dniu 27 maja 2015 roku każdy pracownik Urzędu otrzymał nagrodę w wysokości 1.500 zł netto oraz w dniu 7 grudnia 2015 roku pracownicy pełniący funkcje publiczne oraz posiadający upoważnienie do wydawania decyzji administracyjnych, wskazani imiennie, otrzymali nagrody w określonej wysokości. Ponadto organ poinformował, iż informacja publiczna została udzielona z zachowaniem terminu określonego w art. 13 ust. 1 u.d.i.p.

Skarżący podniósł w skardze, iż informacja publiczna została udzielona w części, bowiem organ nie udzielił informacji w zakresie uzasadnienia przyznania poszczególnych nagród, a także w zakresie wskazania imion i nazwisk oraz wysokości nagród przyznanych osobom nieposiadających uprawnień do podpisywania decyzji administracyjnych.

Odnośnie zarzutu nieudzielenia informacji publicznej poprzez niewskazanie uzasadnienia przyznania poszczególnych nagród organ wyjaśnił, iż żądane uzasadnienia nie zostały sporządzone, dlatego organ nie był w posiadaniu informacji publicznej, a zatem nie mógł ich udostępnić w trybie u.d.i.p.

Natomiast w odniesieniu do zarzutu nieudzielenia informacji publicznej poprzez niewskazanie imion i nazwisk oraz wysokości nagród przyznanych osobom nieposiadających uprawnień do podpisywania decyzji administracyjnych, organ wskazał, iż te dane podlegają ograniczeniu w dostępie do informacji na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Jedynie osoby upoważnione do wydawania decyzji administracyjnych przy ich wydawaniu wykonują funkcje i zadania publiczne. Na podstawie u.d.i.p. osobą pełniącą funkcję publiczną będzie każdy, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub też w strukturach jakichkolwiek osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jeżeli funkcja ta ma związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym albo zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem swych zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym, lub majątkiem Skarbu Państwa. Funkcję publiczną pełnią osoby, które wykonują powierzone im przez instytucje państwowe lub samorządowe zadania i przez to uzyskują znaczny wpływ na treść decyzji o charakterze ogólnospołecznym. Cechą wyróżniającą osobę pełniącą funkcję publiczną jest posiadanie określonego zakresu uprawnień pozwalających na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej. W sprawie informacją publiczną były zatem dane osób posiadających uprawnienia do wydawania decyzji administracyjnych oraz kwoty przyznanych im nagród. Żaden z pracowników nieposiadających uprawnień do wydawania decyzji administracyjnych nie wyraził zgody na ujawnienie jego danych osobowych, oświadczając, iż rezygnuje z prawa do prywatności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 1066 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 718 ze zm., dalej jako: "P.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Obejmuje ona między innymi orzekanie w sprawach skarg na bezczynność i na przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w przypadkach określonych w pkt 1 – 4a (art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a.).

Powyższe determinuje zakres kontroli Sądu, sprowadzającej się w tym wypadku do oceny, czy sprawa podlega załatwieniu przez organ w drodze określonego przez ustawodawcę aktu administracyjnego lub czynności. W myśl bowiem art. 149 P.p.s.a., Sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności (pkt 1), zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa (pkt 2) lub stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania (pkt 3). Jednocześnie Sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a P.p.s.a.). Sąd może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a. (art. 149 § 2 P.p.s.a.).

Skarga w sprawie niniejszej opiewa na zarzut bezczynności organu – Prezydenta Miasta S. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, o którą pismem z dnia 22 lutego 2016 roku (przesłanym organowi drogą mailową) wnioskowała strona skarżąca.

Przystępując do merytorycznych rozważań wskazać należy, iż stosownie do regulacji art. 1 ust. 1 powołanej już ustawy o dostępie do informacji publicznej, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu oraz ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonym w ustawie. Udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno – technicznej (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.). Obowiązek zaś wydania decyzji administracyjnej ustawodawca przewidział tylko w takim wypadku, gdy informacja, której udostępnienia żąda określony podmiot, jest informacją publiczną, lecz organ odmawia jej udostępnienia z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.).

Powracając na grunt niniejszej sprawy przypomnieć należy, iż strona skarżąca w piśmie z dnia 23 lutego 2016 roku wnioskowała o udostępnienie informacji publicznej w zakresie listy imion i nazwisk pracowników samorządowych, którzy w 2015 roku otrzymali nagrodę/nagrody wraz z podaniem wysokości nagrody/nagród w odniesieniu do każdego z nagrodzonych pracowników samorządowych oraz informacji o tym, jakie osiągnięcia w pracy zawodowej stanowiły podstawę przyznania nagrody/nagród – w odniesieniu do każdego pracownika samorządowego.

Strona skarżąca złożyła więc wniosek, który zainicjował postępowanie uregulowane przepisami u.d.i.p. Analiza uregulowań omawianej ustawy prowadzi do konkluzji, iż w razie skierowania wniosku o udzielenie informacji publicznej, podmiot zobowiązany do udostępnienia takiej informacji, który taki wniosek otrzymał może zachować się w jeden z poniższych sposobów:

1. – udzielić, w formie czynności materialno – technicznej, informacji publicznej, gdy jest jej dysponentem oraz nie zachodzą okoliczności wyłączające możliwość jej udzielenia.

2. – poinformować wnioskodawcę, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach u.d.i.p., gdyż żądanie nie dotyczy informacji mających charakter informacji publicznej, lub też wskazać, że organ nie jest dysponentem informacji, o których udzielenie wnioskodawca się zwrócił (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.), bądź też poinformować stronę, że w sprawie obowiązuje inny tryb udzielenia informacji, niż ten, w którym strona się zwróciła (art. 1 ust. 2 u.d.i.p.);

3. – odmówić udostępnienia informacji (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.) lub umorzyć postępowanie (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.), czego organ winien dokonać w formie decyzji administracyjnej;

4. – odmówić udostępnienia informacji publicznej przetworzonej w związku z niespełnieniem przez stronę warunku wskazanego w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

W judykaturze prezentowany jest jednolity pogląd, że ustawa przewiduje wydanie decyzji administracyjnej wtedy, gdy organ odmawia ujawnienia jakiegoś faktu lub dokumentu (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.), bądź umarza postępowanie w trybie przewidzianym w art. 14 ust. 2 u.d.i.p. Wydanie owych aktów następuje jednak zawsze wtedy gdy mamy do czynienia z informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Natomiast, gdy żądana informacja nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy, to dopuszczalną i właściwą formą odniesienia się do wniosku o udostępnienie takiej informacji jest wyłącznie pismo zawiadamiające wnioskodawcę o braku możliwości zastosowania przepisów ustawy. W takiej sytuacji formą obrony swojego stanowiska jest skarga wnioskodawcy na bezczynność organu (por. np. postanowienie NSA z dnia 18 marca 2010 roku, sygn. I OSK 405/10; wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 5 września 2012 roku, sygn. II SAB/Go 31/12; wszystkie powołane orzeczenia są dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl).

Tak więc wobec tego, iż żądana przez stronę skarżącą informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu przepisów ustawy, to odmowa jej udzielenia mogła nastąpić wyłącznie w formie przewidzianej w art. 16 ust. 1 u.d.i.p., ze wszystkimi elementami zastrzeżonymi dla decyzji administracyjnej, nie zaś w formie pisma, które nie stanowiąc władczego załatwienia wniosku, wymyka się merytorycznej kontroli sądu administracyjnego. Niezałatwienie wniosku w prawem przewidziany sposób, w zastrzeżonym do tego terminie 14 dni (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.), stanowi o bezczynności organu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej.

Innymi słowy, z bezczynnością organu w sprawie udostępnienia informacji publicznej będziemy mieli zatem do czynienia, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno – technicznej w przedmiocie udostępnienia żądanej informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje, bądź nie podejmuje decyzji o odmowie jej udostępnienia.

Przechodząc do oceny, czy żądana przez stronę skarżącą informacja stanowi informację publiczną, należy podnieść, że pojęcie informacji publicznej w polskim porządku prawnym ma bardzo szeroki charakter. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie tych kompetencji. Informację publiczną stanowi więc treść dokumentów urzędowych czy wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej, niezależnie do jakiego podmiotu są kierowane i jakiej sprawy dotyczą (por. np. wyroki NSA z dnia 30 października 2002 roku, sygn. akt II SA 181/02 i II SA 1956/02 i z dnia 1 grudnia 2011 roku, sygn. akt I OSK 1561/11; wszystkie powołane orzeczenia są dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl).

Dla prawidłowego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy ze skargi na bezczynność organu w udostępnieniu informacji publicznej niezbędne jest uprzednie przesądzenie, czy żądana informacja jest w ogóle informacją publiczną, a adresat wniosku należy do kręgu podmiotów zobowiązanych do udzielania takich informacji

Prawo dostępu do informacji publicznej wywodzi się wprost z Konstytucji RP, która w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a ponadto o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (art. 61 ust. 2 Konstytucji). Ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (art. 61 ust. 3 Konstytucji). Zasady oraz tryby udostępniania informacji publicznej uregulowane został w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Rozważając podmiotowy aspekt sprawy należy zauważyć, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. adresatami obowiązku udostępniania informacji publicznej są organy władzy publicznej, do których niewątpliwie zaliczają się także organy jednostek samorządu terytorialnego, w tym prezydentów miast. Tym samym bez wątpienia Prezydent Miasta jest podmiotem, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Okoliczność ta z resztą nie budzi sporu w niniejszej sprawie.

Z kolei zakres przedmiotowy stosowania przepisów u.d.i.p. określony został przepisem art. 6 ud.i.p. przy czym zaznaczyć należy, że zamieszczone tam wyliczenie spraw zaliczanych do kategorii uznanych za sprawy publiczne ma charakter przykładowy. Bez wątpienia gospodarka finansami publicznymi zaliczona musi zostać do kategorii informacji publicznej, a to z uwagi na treść art. 33 ust. 1 z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 1870 ze zm.), statuującego zasadę jawności gospodarowania środkami publicznymi.

Pomimo powyżej poczynionych wskazań zaznaczyć trzeba, że prawo dostępu do informacji publicznej nie ma charakteru bezwzględnego i podlegać może ograniczeniu. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Ponadto ograniczenia takie wynikają też, z przepisów ustawy dnia 29 sierpnia 1997 roku o ochronie danych osobowych.

W rozpoznawanej sprawie Prezydent Miasta w odpowiedzi na wniosek strony skarżącej udostępnił informację na temat wypłaconych w 2015 roku nagród, w ten sposób, że wskazał, iż wszyscy pracownicy Urzędu otrzymali nagrody dwukrotnie, czyli w dniu 27 maja każdy w kwocie po 1.500 zł, a w dniu 7 grudnia w wysokości od 50 do 60 % wynagrodzenia proporcjonalnie do etatu i okresu zatrudnienia w 2015 roku. Ponadto organ zamieścił tabelę z podaniem imion, nazwisk, stanowisk i wysokości przyznanych nagród brutto osobom pełniącym funkcje publiczne i posiadającym uprawnienia do wydawania decyzji administracyjnych. Jednocześnie organ napisał, że udostępnienie imion i nazwisk pozostałych pracowników Urzędu, którzy otrzymali nagrody, a nie pełnią funkcji publicznej związanej też z wydawaniem decyzji administracyjnych, nie jest informacją publiczną, bowiem dotyczy sfery prywatnej.

Rozstrzygając kwestię charakteru żądanej przez stronę skarżącą informacji wskazać należy, że informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p., jest każda informacja o sprawach publicznych, tym samym również kwota wydatkowanych przez organ administracji środków publicznych, z których z kolei wypłacane są wynagrodzenia pracowników tego organu. Informacją publiczną jest więc też informacja dotycząca wydanych kwot z przeznaczeniem na nagrody dla pracowników. Ponadto – w ocenie Sądu – informację publiczną stanowią również kwoty wypłaconych nagród, konkretnie wymienionych z imienia i nazwiska pracowników organu, z tym zastrzeżeniem, że pełnią oni funkcje publiczne.

W sprawie nie jest przedmiotem sporu stanowisko, że udostępnieniu podlegały dane o wysokości nagród wypłaconych pracownikom pełniącym funkcje publiczne, dlatego wykładnia pojęcia osoby pełniącej funkcje publiczne, jako zbędna, w sprawie została pominięta.

Oceniając w tym kontekście stanowisko organu, który udostępnił żądaną przez skarżące Stowarzyszenie informację dotyczącą nagród wypłaconych wymienionym z imienia i nazwiska pracownikom Urzędu Miasta, ograniczając się do udostępnienia informacji dotyczącej pracowników pełniących funkcję publiczną, Sąd stanowisko to uznał za zasadne. O ile bowiem ze względu na przejrzystość życia publicznego, wysokości przyznanych osobom pełniącym funkcje publiczne nagród uznać należało za informację publiczną, to informacje dotyczące wszystkich wymienionych z imienia i nazwiska pracowników Urzędu Miasta za taką już nie mogą zostać uznane. Niewątpliwie dotyczą one sfery prywatnej, a nie publicznej i podlegają ochronie. Zaznaczyć też trzeba, że w ocenie Sądu organ prawidłowo za osoby pełniące funkcję publiczne w Urzędzie Miasta uznał tych pracowników, którzy upoważnieni są do wydawania decyzji administracyjnych.

W odniesieniu do pozostałych osób organ wskazał tylko, że otrzymali oni w roku 2015 nagrody dwukrotnie, pierwszy raz w dniu 27 maja w kwocie po 1.500 zł, a drugi raz – w dniu 7 grudnia – w kwocie od 50 do 60% wynagrodzenia proporcjonalnie do wymiaru etatu i okresu zatrudnienia w 2015 roku. Udzielenie informacji w tym zakresie – w ocenie Sądu – jest wystarczające, ale wobec tego, że strona skarżąca domagała się wskazania imion i nazwisk wszystkich pracowników, to uznając, że te dane mają charakter prywatny, organ zobowiązany był do wydania w tym zakresie stosownej decyzji (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.). Ustalenie powyższe przesądza o uwzględnieniu skargi w zakresie zobowiązania organu do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 23 lutego 2016 roku w zakresie podania imion i nazwisk oraz wysokości nagród otrzymanych w 2015 roku przez osoby nieposiadające upoważnień do podpisywania decyzji administracyjnych, w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku, o czym Sąd orzekł w punkcie pierwszym wyroku czyniąc za podstawę rozstrzygnięcia przepis art. 149 § 1 pkt 1 P.p.s.a.

W treści skargi jej autor wskazywał również, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej opiewał także na wskazanie uzasadnienia przyznanych w 2015 roku nagród wywodząc, że do sporządzenia takowego organ był zobowiązany na podstawie przepisów Kodeksu pracy, ustawy o pracownikach samorządowych i instrukcji kancelaryjnej. W odpowiedzi na skargę organ wyjaśnił, że nie sporządził takowych uzasadnień, dlatego nie może ich udostępnić we wnioskowanym przez stronę trybie. Z powyższego wynika, że skoro uzasadnienia nie zostały sporządzone, to organ nie miał co udostępnić stronie skarżącej. Kwestia czy na podstawie przepisów szczególnych organ miał obowiązek sporządzenia uzasadnienia dla przyznanej nagrody, ale go nie zrealizował, pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie w zakresie udostępnienia informacji publicznej, co przesądza o tym, że skarga w tym zakresie jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Końcowo wyjaśnić wypada, iż w ocenie Sądu działanie organu w niniejszej sprawie nie miało znamion rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 149 § 1a P.p.s.a. Za takie uznać bowiem można oczywiste niezastosowanie lub nieprawidłowe zastosowanie przepisów o terminach załatwienia sprawy. Celem ustalenia, czy naruszenie prawa jest rażące, należy uwzględnić nie tylko proste zestawienie terminów rozpoczęcia postępowania i jego zakończenia, lecz także sposób i motywy działania organu oraz podejmowane przez organ czynności. Ocena, czy w stanie faktycznym niniejszej sprawy mamy do czynienia z rażącym naruszeniem prawa, powinna być dokonana w kontekście regulacji art. 13 u.d.i.p., który to przepis zobowiązuje organ do udostępniania informacji publicznej na wniosek bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Podkreślić należy, że w pierwszej kolejności organ ma obowiązek udzielić informacji publicznej bez zbędnej zwłoki, czyli bez niepotrzebnego opóźnienia. Po drugie, udostępnienie informacji publicznej nie powinno trwać dłużej niż 14 dni. Powracając na grunt zawisłej sprawy powtórzyć po raz kolejny należy, iż skarżąca wniosek o udostępnienie informacji publicznej skierowała do organu dnia 23 lutego 2016 roku. W sprawie organ nie pozostawił wniosku bez rozpoznania, bowiem pismem z dnia 7 marca 2016 roku udostępnił stronie skarżącej część informacji.

Z tych samych względów Sąd uznał, że w sprawie brak było podstaw do wymierzenia organowi grzywny.

Konkludując Sąd zobowiązał organ do załatwienia wniosku strony skarżącej w zakresie podania imion i nazwisk oraz wysokości nagród otrzymanych w 2015 roku przez osoby nieposiadające upoważnień do podpisywania decyzji administracyjnych, o czym Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku czyniąc za podstawę rozstrzygnięcia przepis art. 149 § 1 pkt 1 P.p.s.a.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił skargę orzekając jak w punkcie drugim wyroku na mocy art. 151 P.p.s.a.

Wobec uznania, że skarga Stowarzyszenia [...] podlegała wpisowi (por. postanowienia NSA: z dnia 1 grudnia 2016 roku, sygn. I OZ 1597/16; z dnia 8 grudnia 2016 roku, sygn. I OZ 1655/16; z dnia 9 grudnia 2016 roku, sygn. I OZ 1799/16), Sąd w punkcie trzecim wyroku nakazał ściągnięcie od organu na rzecz Skarbu Państwa kwoty 100 (sto) zł orzekając w tym zakresie na podstawie art. 223 § 2 in fine P.p.s.a.

dc