Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak (spr.) Sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska Sędzia del. NSA Wiesław Morys Protokolant: sekretarz sądowy Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 19 października 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zarządu Województwa Podkarpackiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 2 czerwca 2010 r. sygn. akt II SA/Rz 237/10 w sprawie ze skargi Zarządu Województwa Podkarpackiego na decyzję Podkarpackiego Wojewódzkiego Inspektora Geodezyjnego i Kartograficznego w Rzeszowie z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wpisu w ewidencji gruntów i budynków oddala skargę kasacyjną

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2 czerwca 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił skargę Zarządu Województwa Podkarpackiego na decyzję Podkarpackiego Wojewódzkiego Inspektora Geodezyjnego i Kartograficznego w Rzeszowie z dnia [...] stycznia 2010 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wpisu w ewidencji gruntów i budynków.

W uzasadnieniu Sąd podał, że wnioskiem z dnia [...] maja 2009 r. Zarząd Województwa Podkarpackiego powołując się na art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r., Nr 240 poz. 2027 ze zm.) oraz art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r., Nr 19 poz. 115 ze zm.) wystąpił do Starosty P. o ujawnienie w operacie ewidencji gruntów i budynków Podkarpackiego Zarządu Dróg Wojewódzkich w Rzeszowie, jako trwałego zarządcy gruntami stanowiącymi własność Województwa Podkarpackiego, a położonymi w pasach dróg wojewódzkich; szczegółowy wykaz działek objętych wnioskiem położonych na terenie gmin P., B., D., K., Ż. i K. został zawarty w skierowanym do Starosty przez Zarząd Województwa piśmie z dnia [...] października 2009 r.

Decyzją z dnia [...] października 2009 r. Starosta P. odmówił wprowadzenia w operacie ewidencji gruntów i budynków żądanych zmian. Organ stwierdził, że Podkarpacki Zarząd Dróg Wojewódzkich w Rzeszowie wpisany jest w rejestrze ewidencji, jako zarządca przedmiotowych nieruchomości. Ujawnienie w ewidencji gruntów i budynków trwałego zarządu następuje wyłącznie na podstawie decyzji o jego ustanowieniu na rzecz danej jednostki organizacyjnej, zgodnie z art. 45 ustawy o gospodarce nieruchomościami lub zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454), na podstawie wpisów dokonanych w księgach wieczystych. Ponieważ do organu I instancji nie wpłynęła decyzja o ustanowieniu prawa trwałego zarządu na nieruchomościach objętych wnioskiem oraz nie dokonano stosownych wpisów w księgach wieczystych, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku.

W odwołaniu od powyższej decyzji Zarząd Województwa Podkarpackiego wskazał, że zgodnie z § 46 w/w rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, dane zawarte w ewidencji podlegają aktualizacji w wyniku zmian wynikających m.in. z aktów normatywnych. Działki objęte żądaniem wpisu prawa trwałego zarządu mają uregulowany stan prawny, stanowią własność Województwa Podkarpackiego i położone są w pasach dróg wojewódzkich. Przepis art. 22 ustawy o drogach publicznych wskazuje wprost, że zarząd drogi sprawuje nieodpłatny trwały zarząd gruntami w pasie drogowym. Przepis art. 21 ust. 1 tej ustawy daje zaś zarządcy drogi możliwość przekazania swoich obowiązków jednostce organizacyjnej będącej zarządem drogi; w Województwie Podkarpackim zarząd ten od 1 stycznia 1999 r. sprawuje Podkarpacki Zarząd Dróg Wojewódzkich w Rzeszowie, więc wydawanie decyzji o oddaniu w trwały zarząd mija się z celem.

W wyniku rozpatrzenia odwołania Podkarpacki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r. uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej odmowy wykazania w operacie ewidencji gruntów i budynków obrębu Ż. działki nr [...], jako gruntu znajdującego się w trwałym zarządzie Podkarpackiego Zarządu Dróg Wojewódzkich w Rzeszowie i w tym zakresie umorzył postępowanie, zaś w pozostałej części utrzymał decyzję w mocy.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że położona w Ż. działka nr [...] na podstawie decyzji Zarządu Województwa Podkarpackiego z dnia [...] marca 2004 r. znajduje się już w trwałym zarządzie PZDW w Rzeszowie i wpis w operacie ewidencji gruntów i budynków jest zgodny z tą decyzją. W odniesieniu do pozostałych działek Starosta uznał brak podstaw do wprowadzenia w operacie żądanych zmian, gdyż nie wpłynęła do niego decyzja o ustanowieniu do nich prawa trwałego zarządu. Według organu odwoławczego nie znajduje uzasadnienia zawarty w odwołaniu zarzut, że podstawą wpisu w operacie prawa trwałego zarządu jest art. 22 ustawy o drogach publicznych.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Zarząd Województwa Podkarpackiego wniósł o jej uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej. Zdaniem skarżącego art. 22 ustawy o drogach publicznych nie stanowi, że trwały zarząd gruntów położonych w pasie drogowym wymaga potwierdzenia w formie decyzji administracyjnej, dlatego zarządca drogi występując z wnioskiem o ujawnienie trwałego zarządu nie może dołączyć decyzji potwierdzającej nabycie tego prawa. W jego ocenie regulacja ta dotyczy nabycia z mocy prawa tytułu prawnego do nieruchomości zajętej pod drogę, a nie faktycznego zarządzania. W odniesieniu do dróg publicznych wyjątek stanowią przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, która w art. 20 ust. 4 stanowi, że ustanowienie trwałego zarządu stwierdzają w drodze decyzji wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych; w sprawie objętej zaskarżoną decyzją nie mamy do czynienia ze stanem faktycznym i prawnym, o jakim mowa w tym przepisie.

W odpowiedzi na skargę Podkarpacki Wojewódzki Inspektor Geodezyjny i Kartograficzny w Rzeszowie, przytaczając argumentację zawartą w uzasadnieniu swojej decyzji, wniósł o jej oddalenie.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji podniósł, że zaskarżone rozstrzygniecie jest prawidłowe i znajduje uzasadnienie w przepisach art. 20, art. 22 i art. 24 powołanej ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Na gruncie tych przepisów ukształtowany został w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego pogląd, że ewidencja gruntów jest tylko specjalnie prowadzonym i wywierającym określone skutki prawne zbiorem informacji o gruntach, który to zbiór, pełniąc funkcje informacyjno-techniczne, nie rozstrzyga sporów o prawa do gruntów, ani też nie nadaje tych praw. Rejestruje jedynie stany prawne, ustalone w innym trybie lub przez inne organy orzekające. Sposób prowadzenia ewidencji, szczegółowe zasady wymiany danych ewidencyjnych, szczegółowy zakres informacji objętych ewidencją określone zostały, wydanym z mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 26 ust.2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, rozporządzeniem Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454). Przepis § 12 ust 1 tego rozporządzenia taksatywnie wylicza podstawy prawne do wprowadzenia zmian do ewidencji gruntów którymi są wpisy dokonane w księgach wieczystych, prawomocne orzeczenia sądowe, umowy zawarte w formie aktów notarialnych, dotyczących ustanowienia lub przeniesienia praw rzeczowych do nieruchomości, z wyłączeniem umów dotyczących użytkowania wieczystego gruntów i własności lokali, ostatecznych decyzji administracyjnych, dyspozycji zawartych w aktach normatywnych oraz umów dzierżawy określonych § 11 ust. 1 pkt 2. Żadna, zatem z podstaw do wprowadzenia zmian do ewidencji gruntów wymienionych wyżej przywołanym przepisem nie daje, zdaniem Sądu, możliwości do dokonania zmian w ewidencji gruntów w oparciu o treść art. 21 ust. 1 w zw. z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Ta ostatnia ustawa nie zawiera bowiem, w tym zakresie dyspozycji o której mowa w § 12 ust 1 pkt 5 wyżej powołanego rozporządzenia. Takiej dyspozycji nie sposób też wywieść z treści przepisów art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, ani też przez analogię do uregulowań zawartych w odrębnej ustawie, jaką jest ustawa z 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Prawa bowiem nie można domniemywać, lecz musi ono wynikać z przepisów do stosowania których zobowiązany jest orzekający w sprawie organ. Sąd podniósł, że rejestr ewidencji gruntów jest wyłącznie odzwierciedleniem aktualnego stanu prawnego, ma charakter deklaratoryjny nie zaś konstytutywny co oznacza, że nie kształtuje nowego stanu prawnego a potwierdza jedynie stany zaistniałe wcześniej. Oznacza to również, że orzekające w sprawie organy, zobowiązane były tylko i wyłącznie do stosowania przepisów ustawy z dnia 17 mają 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne w zakresie jaki wyznacza przepis art. 1 tej ustawy.

W skardze kasacyjnej Zarządu Województwa Podkarpackiego, na podstawie art. 174 pkt 1 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie prawa materialnego tj:

- art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r., Nr 19 poz. 115 z późn. zm.);

- art. 20 ust. 1 i ust.2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.);

- § 12 ust. 1 pkt 5 i § 46 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38 poz. 454) przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż przepis art. 22 ust. 1 ustawy o drogach publicznych w związku z § 12 i § 46 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków nie stanowi dla organu prowadzącego tą ewidencję podstawy do ujawnienia sprawowania przez Podkarpacki Zarząd Dróg Wojewódzkich w Rzeszowie nieodpłatnego trwałego zarządu gruntami położonymi w pasie drogowym drogi wojewódzkiej.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący kasacyjnie wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Zdaniem Skarżącego interpretacja przepisu § 12 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków wymaga zastosowania innych metod wykładni niż tylko gramatyczna. Zastosowana przez Sąd wykładnia gramatyczna przepisu art. 22 ust.1 ustawy o drogach publicznych w połączeniu z § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia prowadzi do wniosku, że jest to przepis "martwy". Przepis art. 22 ust. 1 ustawy o drogach publicznych nie stanowi podstawy do wydania decyzji administracyjnej ustanawiającej trwały zarząd gruntami, albowiem konstrukcja tego przepisu, nawet przy przyjęciu, że stanowi on podstawę do wydania decyzji administracyjnej o trwałym zarządzie, nie pozwala na stwierdzenie, jaki miałaby ona charakter deklaratoryjny czy też konstytutywny w sytuacji, gdy nieodpłatny trwały zarząd sprawowany jest z mocy prawa. Sąd nie dokonał analizy prawnej tego przepisu ograniczając się tylko do stwierdzenia, iż nie zawiera on dyspozycji, o której mowa w § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia.

W ocenie skarżącego kasacyjnie nie dokonanie przez Sąd pogłębionej analizy prawnej przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o drogach publicznych nie pozwala stwierdzić, jaki był zamiar ustawodawcy przy wprowadzaniu tego przepisu i jaką funkcję ma on pełnić.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W przedmiotowej sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Autor skargi kasacyjnej zasadniczo zarzucił Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez wadliwą interpretację przepisów art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r., Nr 19 poz. 115 ze zm.) i w konsekwencji zaaprobowanie rozstrzygnięcia organów o odmowie wprowadzenia w operacie ewidencji gruntów i budynków żądanych zmian.

Zasady zakładania i prowadzenia ewidencji gruntów i budynków określają przepisy ustawy z dnia 17 maja 1989 roku - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U nr 38, poz. 454) – dalej rozporządzenie. Stosownie do art. 2 pkt 8 i art. 20 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, ewidencja stanowi jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach. Ewidencja gruntów obejmuje dane liczbowe i opisowe dotyczące gruntów i budynków, a także dane dotyczące właścicieli, użytkowników wieczystych i innych osób władających nieruchomościami. Dane ewidencyjne odnoszące się do gruntów dotyczą między innymi numeru działki, numerycznego opisu granic, pola powierzchni działki ewidencyjnej i informacji określających pola powierzchni konturów użytków gruntowych i klas gleboznawczych w granicach działki ewidencyjnej (§ 10, § 11, § 59 i § 60 rozporządzenia). Rejestr ewidencji gruntów ma być wyłącznie - co nie jest sporne - odzwierciedleniem aktualnego stanu prawnego dotyczącego danej nieruchomości, zawiera jedynie dane wynikające z tytułu własności, ma charakter deklaratoryjny, a nie konstytutywny, co oznacza, że nie kształtuje nowego stanu prawnego nieruchomości, a jedynie potwierdza stan prawny nieruchomości zaistniały wcześniej (tak. m.in. wyrok NSA w Warszawie 20 listopada 1998 r. II SA 914/98 opubl. LEX nr 41816). Ewidencje tą prowadzą starostowie (art. 22 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego).

Przepis § 10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia stanowi, że ewidencja obejmuje dane dotyczące właścicieli nieruchomości, a według ustępu 2, w przypadku braku danych, o których mowa w ust. 1 pkt 2 wykazuje się dane osób i jednostek organizacyjnych, które tymi nieruchomościami władają. Z mocy przepisu § 11 ust. 1 pkt 1 lit b i c rozporządzenia w ewidencji oprócz danych, o których mowa w § 10 (a więc o właścicielu, a w jego braku o władającym) wykazuje się także m.in.: dane dotyczące jednostek organizacyjnych sprawujących zarząd lub trwały zarząd nieruchomościami (lit b); państwowych osób prawnych, którym Skarb Państwa powierzył w stosunku do jego nieruchomości wykonywanie prawa własności lub innych praw rzeczowych (lit. c).

W świetle powołanych uregulowań, właściciela - Skarb Państwa, jako podmiot ewidencyjny, dookreśla się przez jednostkę organizacyjną (nie posiadającą osobowości prawnej) sprawującą zarząd lub trwały zarząd nieruchomością lub przez wskazanie państwowej osoby prawnej (a więc odrębnego podmiotu prawa), której Skarb Państwa powierzył w stosunku do jego nieruchomości wykonywanie prawa własności lub innych praw rzeczowych. W świetle powyższego, w odniesieniu do gruntów państwowych i samorządowych (a więc, których podmiot praw własności - Skarb Państwa, lub samorząd terytorialny jest ustalony), władającymi, o których mowa w art. 20 ust 2 pkt 1 ustawy - są albo osoby fizyczne (mające lub niemające tytułu do władania gruntem), albo osoby prawne, a więc inne niż Skarb Państwa, mające osobowość prawną podmioty. O zakresie władania rozstrzyga wówczas zakres powierzenia przez Skarb Państwa wykonywania prawa własności.

Przepis § 12 ust 1 pkt 1-6 rozporządzenia enumeratywnie wylicza podstawy prawne do wprowadzenia zmian do ewidencji gruntów, którymi są: wpisy dokonane w księgach wieczystych, prawomocne orzeczenia sądowe, umowy zawarte w formie aktów notarialnych, dotyczących ustanowienia lub przeniesienia praw rzeczowych do nieruchomości, z wyłączeniem umów dotyczących użytkowania wieczystego gruntów i własności lokali, ostatecznych decyzji administracyjnych, dyspozycji zawartych w aktach normatywnych oraz umów dzierżawy określonych § 11 ust. 1 pkt 2. Przepis ten zawiera katalog tytułów, na podstawie których uwidacznia się w ewidencji prawa osób i jednostek organizacyjnych, o których mowa w § 10 ust 1 pkt 2 ( tj. właścicieli) oraz w § 11 ust 1 pkt 1 i 2 ( tj. m .in jednostek organizacyjnych sprawujących zarząd lub trwały zarząd nieruchomościami, czy państwowych osób prawnych, którym Skarb Państwa powierzył wykonywanie prawa własności lub innych praw rzeczowych w stosunku do jego nieruchomości).

Stosownie do treści § 46 ust. 1 rozporządzenia, dane zawarte w ewidencji podlegają aktualizacji z urzędu lub na wniosek osób, organów i jednostek organizacyjnych, o których mowa w § 10 i 11. Z urzędu wprowadza się zmiany wynikające z prawomocnych orzeczeń sądowych, aktów notarialnych, ostatecznych decyzji administracyjnych, aktów normatywnych, przy czym w tym ostatnim przypadku chodzi tutaj o wypadki powstania skutków z mocy prawa (ex lege).

Strona skarżąca podnosi, że działki objęte żądaniem wpisu prawa trwałego zarządu, stanowią własność Województwa Podkarpackiego i położone są w pasach dróg wojewódzkich. Przepis art. 22 ustawy o drogach publicznych wskazuje bowiem wprost, że zarząd drogi sprawuje nieodpłatny trwały zarząd gruntami w pasie drogowym. Natomiast art. 21 ust. 1 tej ustawy daje zaś zarządcy drogi możliwość przekazania swoich obowiązków jednostce organizacyjnej będącej zarządem drogi; w Województwie Podkarpackim zarząd ten od 1 stycznia 1999 r. sprawuje Podkarpacki Zarząd Dróg Wojewódzkich w Rzeszowie.

Wśród tytułów do uwidocznienia w ewidencji gruntów danych podmiotowych, przepis § 12 ust. 1 wymienia nie tylko wpisy dokonane w księgach wieczystych lub inne dokumenty (orzeczenia sądowe, decyzje administracyjne, umowy), lecz także - dyspozycje zawarte w aktach normatywnych. W ocenie skarżącego kasacyjnie przepis art. 22 ust. 1 ustawy o drogach publicznych zawiera dyspozycję stanowiącą wystarczającą podstawę do dokonania wpisu w ewidencji gruntów.

Akt normatywny stanowi podstawę wpisu w ewidencji gruntów dotyczących prawa do nieruchomości, jeżeli normy w nim zawarte ustalają takie prawo oraz określają expressis verbis podmioty oraz obiekty ewidencyjne, do których się ono odnosi, a jednocześnie z przepisów tych nie wynika obowiązek potwierdzania nabycia tego prawa w drodze orzeczenia sądowego lub administracyjnego. Przykładem dotyczącym omawianej sytuacji są postanowienia § 2 i § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 21 kwietnia 2003 r. w sprawie Tatrzańskiego Parku Narodowego (Dz. U. nr 65, poz. 599), które w sposób jednoznaczny określają podmiot oraz obiekty ewidencyjne, czyli obszar parku (numery ewidencyjne działek), numeryczny opis granic parku, pole powierzchni działki ewidencyjnej oraz wskazują nieruchomości Skarbu Państwa nie przechodzące w trwały zarząd parku narodowego.

W świetle powyższych rozważań należy zgodzić się z Sądem pierwszej instancji, że abstrakcyjne postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, wskazujące generalnie na zarząd drogi, jako podmiot sprawujący nieodpłatny trwały zarząd gruntami w pasie drogowym, nie mogą stanowić podstawy do wpisu w ewidencji gruntów Podkarpackiego Zarządu Dróg Wojewódzkich w Rzeszowie, jako trwałego zarządcy gruntami stanowiącymi własność Województwa Podkarpackiego. W ocenie składu orzekającego Naczelnego Sądu Administracyjnego ujawnienie w ewidencji gruntów trwałego zarządu gruntami w pasie drogowym następuje wyłącznie na podstawie aktu konkretyzującego podmiotowo i przedmiotowo postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, czyli ostatecznej decyzji administracyjnej. Taka procedura miała zresztą miejsce w przypadku działki nr [...]położonej w Ż., która to działka na podstawie decyzji Zarządu Województwa Podkarpackiego z dnia [...] marca 2004 r. znajduje się w trwałym zarządzie Podkarpackiego Wojewódzkiego Inspektora Geodezyjnego i Kartograficznego w Rzeszowie i wpis w operacie ewidencji gruntów i budynków jest zgodny z tą ostateczną decyzją.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 ustawy P.p.s.a., orzekł jak w wyroku.