Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Alina Dominiak (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Paweł Mierzejewski Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak Protokolant Starszy sekretarz sądowy Anna Zegan po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 września 2019 r. sprawy ze skargi K. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 5 marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie usług opiekuńczych uchyla zaskarżoną decyzję.

Decyzją z dnia 8 stycznia 2019 r. Wójt Gminy, działając na podstawie art. 4, art. 7, art. 36 pkt 2 lit. l, art. 50 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r., poz. 1507 ze zm.) – dalej jako "ustawa", uchwały Rady Gminy z dnia 27 lutego 2018 r., nr [...] w sprawie określenia szczegółowych warunków przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze, z wyłączeniem specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi oraz szczegółowych warunków zwolnień częściowego lub całkowitego zwolnienia z opłat, jak również trybu ich pobierania (Dz. Urz. Woj. z dnia 29 marca 2018 r., poz. 1188) oraz § 1 pkt 1-3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 lipca 2018 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1358), przyznał K. G. pomoc w postaci usług opiekuńczych poprzez pomoc w zaspokojeniu codziennych potrzeb życiowych i opieki higienicznej w wymiarze 20 godzin w tygodniu na okres od 8 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2019 r. oraz częściowo zwolnił stronę z odpłatności za ww. usługi opiekuńcze poprzez ustalenie jej kwoty w wysokości 6 % rzeczywistych kosztów usług.

Organ I instancji wyjaśnił, że strona przeszła udary, cierpi na niedowład połowiczy, nadciśnienie tętnicze, napady padaczkowe, osteoporozę, chorobę wieńcową. Jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym. Prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z dorosłym synem J. G., który również ma problemy zdrowotne i od 3 lat jest na urlopie chorobowym. Strona z powodu wieku i stanu zdrowia ma problemy z wykonywaniem codziennych czynności, wymaga pomocy osób trzecich. Pomocy tej nie jest w stanie całodobowo zapewnić jej rodzina. Łączny dochód w rodzinie wynosi 2787,92 zł miesięcznie, dlatego też, w oparciu o opisaną wyżej uchwałę Rady Gminy z dnia 27 lutego 2018 r., organ postanowił ustalić stronie odpłatność w wysokości 6 % rzeczywistych kosztów usług.

W odwołaniu od powyższej decyzji K. G. wskazała, że pomoc w postaci usług opiekuńczych przyznawano jej dotychczas decyzjami z dnia 25 czerwca 2018 r. i 31 października 2018 r. w wymiarze 40 godzin tygodniowo. Tymczasem przedmiotową decyzją odebrano jej 50 % przyznanych godzin, mimo że jej sytuacja chorobowa i bytowa nie uległa żadnej zmianie. Wskazała, że nie gospodaruje wspólnie z synem, w związku z czym nie należy uwzględniać w decyzji ich wspólnego dochodu.

Decyzją z dnia 5 marca 2019 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.) – dalej jako "k.p.a." oraz art. 50 ustawy o pomocy społecznej, Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Organ odwoławczy wskazał, że skarżąca jest osobą schorowaną, leżącą, wymagającą całodobowej opieki. Jej syn J. G. mieszka ze skarżącą i zapewnia jej podstawową opiekę, lecz z racji swej aktywności zawodowej nie jest w stanie zaspokoić jej potrzeb opiekuńczych w 100%. Zastosowanie znajduje art. 50 ust. 2 ustawy, który umożliwia przyznanie usług opiekuńczych osobie zamieszkującej razem z rodziną. W takiej sytuacji decyzja o przyznaniu bądź nie przyznaniu usług opiekuńczych oraz ich zakresu zależy od uznania organu administracyjnego.

Kolegium wyjaśniło, że Ośrodek Pomocy Społecznej posiada ograniczone środki finansowe i kadrowe. Dysponuje faktycznie 13 opiekunkami, co oznacza, że przy pracy 8 godzin na dobę przez 5 dni w tygodniu Ośrodek jest w stanie rozdysponować 104 godziny usług opiekuńczych. Usługi opiekuńcze świadczone są w 28 środowiskach. Spośród usługobiorców 17 osób zamieszkuje samotnie, zaś 11 osób mieszka z rodziną, w tym w 8 przypadkach u członków rodziny występują niepełnosprawności, długotrwałe choroby czy podeszły wiek. W tej sytuacji przyznany skarżącej zakres usług opiekuńczych jest adekwatny do aktualnych możliwości placówki. Skarżąca mieszka z synem i w odróżnieniu od większości samotnych podopiecznych Ośrodka może liczyć na jego pomoc i opiekę. Okoliczność, czy skarżąca prowadzi czy też nie prowadzi wspólnego gospodarstwa domowego z synem nie ma znaczenia z punktu widzenia kwestionowanego w odwołaniu zakresu przyznania usług opiekuńczych. Mogłaby mieć znaczenie w kontekście ich finansowania, jednak w tym zakresie odwołanie nie zawiera żadnych zastrzeżeń, co pozwala przyjąć, że strona w tej części akceptuje wydaną decyzję i zbędne jest jej analizowanie w tym zakresie.

W skardze na powyższą decyzję wniesioną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku K. G. zarzuciła organowi odwoławczemu, że w ogóle nie odniósł się do najistotniejszego problemu, tj. zmniejszenia wymiaru godzin usług opiekuńczych przyznanych skarżącej w porównaniu do wymiaru godzin określonego poprzednimi decyzjami organu I instancji. Wskazała, że posiada zaświadczenie lekarskie o konieczności zapewnienia jej 8 godzin usług opiekuńczych dziennie. Organ odwoławczy zlekceważył okoliczność braku wspólnego gospodarowania skarżącej z jej synem. Wskazała, że utrzymuje się z własnej emerytury, z której finansuje zakup leków, środków higienicznych oraz koszty jej zamieszkiwania w B., zaś jej syn utrzymuje się ze swoich środków jako rolnik. Nadto syn skarżącej jest osobą schorowaną, starającą się o rentę, jego działalność gospodarcza prowadzona jest tylko w sierpniu, stąd też nie można mówić o jego aktywności zawodowej.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r. poz. 2107 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Badają zatem prawidłowość zastosowania przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność wykładni tych przepisów, dokonaną przez organy administracji publicznej w dacie wydania zaskarżonego aktu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) - dalej jako "p.p.s.a.", sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że sąd bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze, w granicach sprawy wyznaczonych rodzajem i treścią zaskarżonego aktu.

Mając na uwadze tak zakreślony zakres kognicji, Sąd uznał, że skarga jest zasadna.

Podstawę materialnoprawną obu wydanych w niniejszej sprawie decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej.

Zgodnie z treścią art. 17 ust. 1 pkt 11 ustawy, do zadań własnych gminy o charakterze obowiązkowym należy organizowanie i świadczenie usług opiekuńczych, w tym specjalistycznych, w miejscu zamieszkania, z wyłączeniem specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Zgodnie z art. 50 ust. 1 ustawy osobie samotnej, która z powodu wieku, choroby lub innych przyczyn wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona, przysługuje pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych. Z treści tego przepisu wynika, że organ ma obowiązek przyznania pomocy w postaci usług opiekuńczych osobie samotnej. W myśl art. 6 punkt 9 cytowanej ustawy za osobę samotną uważa się osobę samotnie gospodarującą, niepozostającą w związku małżeńskim i nieposiadającą wstępnych ani zstępnych.

Skarżąca, posiadająca syna, nie spełnia warunków uznania ją za osobę samotną, co oznacza, że jest adresatem normy przewidzianej w art. 50 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym usługi opiekuńcze lub specjalistyczne usługi opiekuńcze mogą być przyznane również osobie, która wymaga pomocy innych osób, a rodzina, a także wspólnie niezamieszkujący małżonek, wstępni, zstępni nie mogą takiej pomocy zapewnić. Przepis ten wskazuje, że osoba ubiegająca się o przyznanie usług opiekuńczych na podstawie cytowanego przepisu musi spełnić dwa warunki. Po pierwsze musi to być osoba wymagająca pomocy innych osób, co w rozpoznawanej sprawie nie jest kwestionowane, skoro skarżącej przyznano pomoc w postaci usług opiekuńczych. Po drugie - rodzina, a także wspólnie niezamieszkujący małżonek, wstępni, zstępni - nie mogą takiej pomocy zapewnić.

Decyzja o przyznaniu usług opiekuńczych wydawana jest w ramach uznania administracyjnego, o czym przesądza użyty w przepisie art. 50 ust. 2 ustawy zapis "usługi opiekuńcze mogą być przyznane". Uznanie administracyjne w tym przedmiocie daje więc organowi prawo do załatwienia sprawy zgodnie ze słusznym interesem obywatela, o ile nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny oraz możliwości organu związane z posiadanymi uprawnieniami i środkami.

Uznanie administracyjne pozwala organowi administracyjnemu na wybór rozstrzygnięcia, które uważa za najbardziej właściwe przy uwzględnieniu celów pomocy społecznej, możliwości finansowych organu oraz liczby osób wnioskujących o udzielenie tej formy świadczenia. Kontrola legalności rozstrzygnięcia opartego o uznanie administracyjne dokonywana przez Sąd polega więc na zbadaniu, czy w procesie dochodzenia do tej decyzji właściwy organ uwzględnił całokształt okoliczności faktycznych mających wpływ na podjęte rozstrzygnięcie oraz czy w ramach swego uznania nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów.

Prawidłowe uzasadnienie, zwłaszcza na gruncie decyzji uznaniowej, powinno stwarzać nie tylko stronie postępowania, ale i sądowi administracyjnemu, możliwość kontroli prawidłowości toku rozumowania organu wydającego decyzję oraz motywów rozstrzygnięcia. W przypadku decyzji uznaniowej na organie rozpoznającym sprawę ciąży obowiązek dbałości o dokonanie ustalenia stanu faktycznego sprawy, a przede wszystkim staranne wyjaśnienie zasadności przesłanek, którymi kierował się przy wydaniu rozstrzygnięcia, tak aby możliwe było dokonanie oceny, czy zawarte w decyzji rozstrzygnięcie nie zapadło z przekroczeniem granic uznania administracyjnego, zwłaszcza w sytuacji, gdy decyzja dla strony jest niekorzystna lub nie jest w pełni zgodna z jej wnioskiem.

Zastosowanie przepisu art. 50 ust. 2 ustawy wymaga dokonania przez organy ustaleń faktycznych w zakresie sytuacji osobistej, bytowej i rodzinnej osoby wnioskującej o przyznanie pomocy. Przepisy k.p.a. nakładają na organ prowadzący postępowanie obowiązek przestrzegania zasady dochodzenia do prawdy materialnej, a więc podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, przy uwzględnieniu interesu społecznego i słusznego interesu obywateli (art. 7 k.p.a.). Ponadto obowiązkiem organu jest również wszechstronne zgromadzenie i rozpatrzenie materiału dowodowego (art. 77 § 1 k.p.a.) i - zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 80 k.p.a. – dokonanie, na podstawie całokształtu materiału dowodowego, oceny, czy dana okoliczność została udowodniona.

Jak wynika z ustaleń organu i zgromadzonych dowodów ( znajdująca się w aktach organu I instancji "Ocena sytuacji osoby/rodziny, wnioski pracownika socjalnego") – źródłem dochodu skarżącej jest świadczenie emerytalne w wysokości 2226,61 zł, zaś na dochód jej syna składa się dochód z gospodarstwa rolnego o powierzchni 1,2705 hektara przeliczeniowego oraz zasiłek chorobowy w wysokości 170 zł (po potrąceniu kwoty składki na ubezpieczenie społeczne rolników). Skarżąca nie jest zdolna do samodzielnej egzystencji. Jest osobą leżącą. Obecnie skarżąca zamieszkuje razem z synem, przy czym w ocenie organów prowadzą oni wspólne gospodarstwo domowe. Jak wynika z wniosków pracownika socjalnego, zawnioskował on – z uwagi na dobro skarżącej oraz wysokie koszty zakupu lekarstw, pieluchomajtek itp. – o przyznanie usług opiekuńczych w wymiarze 8 godzin dziennie z uwzględnieniem faktycznych możliwości Ośrodka, przy odpłatności 6% kosztów rzeczywistych. Plan pomocy i działań na rzecz osoby lub rodziny sporządzony przez pracownika socjalnego i zatwierdzony w dniu 8 stycznia 2019 r. przez organ I instancji zakładał przyznanie usług opiekuńczych polegających na pomocy w zaspokojeniu codziennych potrzeb życiowych i opieki higienicznej w wymiarze 40 godzin tygodniowo, w okresie od 8 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2019 r. z uwagi na wiek, niepełnosprawność i długotrwałą chorobę, zgodnie z art. 50 ustawy, przy odpłatności 6% kosztów rzeczywistych, zgodnie z uchwałą Rady Gminy.

Podkreślić należy, że wnioskowany przez pracownika socjalnego zakres pomocy w postaci usług opiekuńczych jest tożsamy z treścią wniosku skarżącej złożonego dnia 6 grudnia 2018 r., a ponadto odpowiada treści decyzji uprzednio wydawanych w odniesieniu do skarżącej. Jak bowiem wynika z decyzji z dnia 25 czerwca 2018 r. i z dnia 31 października 2018 r., dołączonych do odwołania, skarżącej przyznano pomoc w postaci usług opiekuńczych w wymiarze do 40 godzin tygodniowo na okres od 18 czerwca 2018 r. do 31 grudnia 2018r. z odpłatnością 6% , a następnie 4% rzeczywistych kosztów usługi. W aktach administracyjnych znajduje się także zaświadczenie lekarza z dnia 18 grudnia 2018 r. ze wskazaniem opieki osób drugich nad skarżącą oraz usług opiekuńczych 8 godzin dziennie.

Jak natomiast wynika z treści zaskarżonej decyzji, Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu I instancji przyznającą skarżącej pomoc w postaci usług opiekuńczych w wymiarze 20 godzin w tygodniu, z odpłatnością 6 % rzeczywistych kosztów usług.

Zdaniem Sądu w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy nie wyjaśnił w sposób wystarczający, z jakich przyczyn uznał za zasadne przyznanie skarżącej pomocy w postaci usług opiekuńczych w wymiarze 20 godzin tygodniowo od dnia 8 stycznia 2019 r. w sytuacji, gdy w okresie wcześniejszym skarżącej przyznano tę pomoc w wymiarze dwukrotnie wyższym, tj. 40 godzin tygodniowo. Stan faktyczny sprawy nie został wyjaśniony w sposób pełny, albowiem niezbędne było ustalenie, czy sytuacja osobista, bytowa i zdrowotna skarżącej poprawiła się czy też zmieniła w sposób na tyle istotny, aby uzasadniało to zmniejszenie świadczonych na jej rzecz usług opiekuńczych. Nie jest bowiem zrozumiałe, dlaczego Kolegium akceptuje sposób załatwienia sprawy przez organ I instancji, który bez podania przyczyn oraz wykazania istotnej zmiany sytuacji skarżącej przyznał jej ilość godzin usług opiekuńczych mniejszą o połowę w porównaniu do ilości godzin przyznanych wcześniej wydanymi decyzjami.

W przedmiotowej decyzji nie omówiono ustaleń i wniosków wywiadu środowiskowego (aktualizacji) przeprowadzonego w dniu 10 grudnia 2018 r. i zatwierdzonego w dniu 8 stycznia 2019 r., podczas gdy z art. 106 ust. 4 ustawy wynika, że przeprowadzenie wywiadu środowiskowego ma zasadnicze znaczenie dla ustalenia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Zdaniem Sądu było to niezbędne dla prawidłowego załatwienia sprawy, albowiem rozstrzygnięcie podjęte przez organy było mniej korzystne dla skarżącej, niż założony przez pracownika socjalnego plan pomocy i działań. Przyjąć bowiem należy, że pracownik socjalny aktualizując wywiad środowiskowy uznał, że mimo zamieszkiwania skarżącej wraz z synem niezbędne będzie utrzymanie wymiaru 40 godzin usług opiekuńczych. Obowiązkiem organów było zatem szczegółowe i wyczerpujące uzasadnienie swego stanowiska, zgodnie z którym wystarczające dla skarżącej będzie przyznanie 20 godzin tychże usług. Wobec treści decyzji organu I instancji, na podstawie której przyjąć należy, że w wyniku przeprowadzonego wywiadu środowiskowego twierdzenia skarżącej zawarte we wniosku organ uznał za prawdziwe, obowiązkiem organu odwoławczego było przeanalizowanie prawidłowości rozumowania organu I instancji w celu wyjaśnienia, z jakich przyczyn skarżącej nie przyznano usług opiekuńczych we wnioskowanym wymiarze. Z tej przyczyny nie sposób wywnioskować, na jakiej podstawie organ odwoławczy uznał, że adekwatne do sytuacji bytowej i zdrowotnej skarżącej będzie przyznanie jej usług opiekuńczych w wymiarze 20 godzin tygodniowo, a nie 40 godzin, czy też - przykładowo - 30 godzin.

Tego rodzaju wyjaśnień, z odniesieniem się do uprzednio wydanych wobec skarżącej decyzji w przedmiocie usług opiekuńczych, ustaleń i wniosków wywiadu środowiskowego, a także treści zaświadczenia lekarskiego z dnia 18 grudnia 2018 r., w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji zabrakło. Organ odwoławczy ograniczył się w zasadzie wyłącznie do wskazania aktualnych, ograniczonych możliwości finansowych Ośrodka Pomocy Społecznej, a ponadto podkreślił, że pomoc społeczna nie polega na finansowaniu w całości wszystkich potrzeb osób, zwracających się o udzielenie wsparcia. W ocenie Sądu taka argumentacja nie wypełnia standardów określonych w powołanych przepisach k.p.a.

Organ odwoławczy zaniechał nadto rozważenia okoliczności dotyczących charakteru wspólnego zamieszkiwania skarżącej wraz z synem. Podkreślić należy, że ustalenie poczynione przez organ I instancji o ich wspólnym gospodarowaniu było kwestionowane przez skarżącą (por. oświadczenie syna skarżącej z dnia 28 grudnia 2018 r.). Z oświadczenia tego wynika, że syn skarżącej prowadzi odrębne gospodarstwo domowe. Także w odwołaniu od decyzji organu I instancji skarżąca wskazała, że nie prowadzi z synem wspólnego gospodarstwa domowego, w związku z czym błędnie przyjęto w decyzji ich wspólny dochód.

Organ odwoławczy był obowiązany wyjaśnić powyższą kwestię, przy czym wbrew jego twierdzeniom , zawartym tak w zaskarżonej decyzji, jak i w odpowiedzi na skargę, brak było podstaw do pominięcia tych okoliczności w wydanej decyzji. Jak wynika bowiem z treści odwołania, skarżąca zawarła w nim zastrzeżenia co do tych okoliczności, a w świetle art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. wszystkie istotne okoliczności sprawy podlegają wyjaśnieniu przez organy administracji publicznej , bez względu na zgłoszone przez strony postępowania zastrzeżenia czy uwagi. Jak zaś przyznało Kolegium, okoliczność prowadzenia bądź nie wspólnego gospodarstwa domowego przez skarżącą i jej syna ma znaczenie w kontekście finansowania przyznanych usług opiekuńczych.

W odniesieniu do tej ostatniej kwestii stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja nie zawiera również uzasadnienia objęcia skarżącej zwolnieniem od opłat w wysokości 6% rzeczywistych kosztów usług opiekuńczych. Decyzje nie zawierają w podstawie prawnej konkretnego przepisu uchwały Rady Gminy z dnia 27 lutego 2018 r. nr [...]. Uchwała ta bowiem zawiera zapisy dotyczące wysokości odpłatności za usługi opiekuńcze w przepisach §§ 4, 5, 6, 7 i 8, przy czym w § 7 uchwały wskazano procentową wysokość odpłatności za usługi w odniesieniu do stopnia przekroczenia kryterium dochodowego zawartego w art. 8 ust. 1 pkt 1 lub 2 ustawy. Natomiast w § 8 uchwały wskazano kryteria podmiotowe uzasadniające możliwość częściowego lub całkowitego zwolnienia z odpłatności za usługi opiekuńcze.

Organ nie wskazał w związku z tym, czy określona skarżącej odpłatność na poziomie 6 % rzeczywistych kosztów usług została ustalona na podstawie § 7 (według kryterium dochodowego), czy też zastosowano zwolnienie na podstawie § 8, czy może zastosowano oba ww. zapisy uchwały.

Przyjmując bowiem wyliczony przez organ dochód w rodzinie na jedną osobę w wysokości 1393,96 zł i odnosząc tę kwotę do treści § 7 uchwały i obowiązującego od dnia 1 stycznia 2019 r. kryterium dochodowego dla osób w rodzinie wynoszącego 528 zł stwierdzić należy, że wysokość odpłatności za usługi opiekuńcze wynosi od 1 do 10 % dla osoby w rodzinie. Brak jest natomiast w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji jakichkolwiek wyjaśnień, dlaczego przy tak określonym uchwałą Rady Gminy przedziale odpłatności ustalono skarżącej odpłatność w wysokości 6 % kosztów usług, skoro wysokość ta ustalona może być nawet na poziomie 1 %. Organ odwoławczy nie wyjaśnił również, czy przy ustaleniu odpłatności za usługi opiekuńcze przyjął kryterium dochodowe obowiązujące od dnia 1 stycznia 2019 r., (tj. 528 zł), czy też obowiązujące do dnia 31 grudnia 2018 r. (tj. 316 zł).

Powyższe uchybienia rozstrzygnięcia organu odwoławczego powodują, że wskazana decyzja nie poddaje się kontroli sądowoadministracyjnej. Narusza ona przepisy postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 1 i 3 k.p.a. Wydana w warunkach uznania administracyjnego zaskarżona decyzja, w odniesieniu do zasadniczych i istotnych elementów stanu faktycznego sprawy, narusza zasadę swobodnej oceny dowodów, co skutkuje niedopuszczalną dowolnością w wyjaśnianiu stanu faktycznego i ocenie materiału dowodowego.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.

Przy ponownym rozpatrzeniu odwołania organ odwoławczy zobowiązany będzie do właściwego ustalenia sytuacji skarżącej oraz do uzasadnienia podjętego rozstrzygnięcia z uwzględnieniem powyższych wskazań.