Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Makowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Barbara Gebel,, Sędzia NSA Iwona Tomaszewska, Protokolant Katarzyna Skrzetuska-Gajos, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 30 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi Spółki A. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej oddala skargę

Prezydent Miasta wszczął w stosunku do "D. " Spółki z o.o. z siedzibą w [...] egzekucję administracyjną na podstawie tytułu wykonawczego z dnia [...]r. nr [...], co do należności w kwocie [...]zł z tytułu opłaty dodatkowej za nieopłacony postój w strefie płatnego parkowania pojazdu o numerze rejestracyjnym [...]marki [...]w okresie [...]r.

Przed wystawieniem tytułu wykonawczego, Prezydent Miasta w dniu [...]r. doręczył "D. " Spółce z o.o. upomnienie Nr [...] z dnia [...]r., a w dniu [...]r. doręczył zobowiązanej odpis wyżej wskazanego tytułu wykonawczego.

Pismem z dnia [...]r. Spółka "D." wniosła zarzuty do prowadzonego postępowania egzekucyjnego, podnosząc nieistnienie obowiązku; błąd co do osoby zobowiązanego; niedopuszczalność egzekucji administracyjnej; brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji; niespełnienie wymogów określonych w art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Spółka wyjaśniła, że zobowiązana nie parkowała bez uiszczenia opłaty pojazdu w granicach strefy w okresie wskazanym w tytule wykonawczym. Spółka podniosła także, że tytuł wykonawczy wskazuje inne daty aniżeli upomnienie, sugerując parkowanie pojazdu w strefie przez cały okres w nim wyszczególniony. Spółka "D." zakwestionowała nadto sposób doręczania zawiadomień o nie uiszczonym postoju oraz wskazała, że złożyła wniosek o wszczęcie postępowania administracyjnego mającego na celu ustalanie osoby korzystającej z pojazdu.

Postanowieniem z dnia [...]r. Nr [...]wydanym na podstawie art. 34 § 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz .U. z 2005r. Nr 229 poz. 1954 z późn. zm.) Prezydent Miasta, jako organ egzekucyjny, po rozpatrzeniu zarzutu - podtrzymał zasadność prowadzonej egzekucji.

W uzasadnieniu postanowienia organ egzekucyjny wskazał, że zobowiązany podnosząc zarzut na podstawie art. 33 pkt 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym

w administracji powinien okazać dowody potwierdzające, że obowiązek nie istnieje, ponieważ nigdy nie powstał, albo wprawdzie powstał, ale wygasł z powodu wykonania lub z innych przyczyn.

Prezydent Miasta zauważył, że fakt obecności pojazdu [...]nr rej. [...]został zarejestrowany w strefie płatnego parkowania przez wykonujących swe obowiązki inspektorów i zapisany na blankiecie zawiadomienia o nieopłaconym postoju w Strefie Płatnego Parkowania, które umieszcza się za wycieraczką przedniej szyby pojazdu. Organ wyjaśnił, że wkładane za wycieraczkę pojazdu zawiadomienie nie jest mandatem karnym, dokumentuje jedynie fakt nie uiszczenia opłaty, a zarazem informuje korzystającego z miejsca w strefie płatnego parkowania o powstałym z mocy prawa (art. 13 ust 1 i art. 13 f ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 z późn. zm.) obowiązku dokonania opłaty dodatkowej, lecz zawiadomienie nie nakłada tego obowiązku.

Według organu egzekucyjnego żaden przepis prawa nie nakazuje doręczenia zawiadomienia "za potwierdzeniem odbioru". Organ wskazał, że zawiadomienia dotyczą postojów pojazdu marki [...]na różnych ulicach i wystawione są przez różnych inspektorów, co wyklucza ewentualną pomyłkę bądź świadome działanie

na niekorzyść zobowiązanej Spółki. W ocenie organu nie jest możliwe, że inspektorzy odnotowali [...] postojów pojazdu w obszarze strefy płatnego parkowania, wypisując numer rejestracyjny oraz markę pojazdu na blankiecie zawiadomienia, jeśli pojazd ten nie parkował na terenie strefy.

Prezydent Miasta wyjaśnił ponadto, że zobowiązany pomimo wezwania przez organ egzekucyjny, nie wskazał osoby (osób), które korzystały z pojazdu w dniach i godzinach wymienionych w upomnieniu co uniemożliwiło przyjęcie, aby korzystającym z pojazdu był inny podmiot aniżeli jego właściciel. Organ egzekucyjny wyjaśnił, że nie może prowadzić postępowania wyjaśniającego, mającego na celu ustalenie korzystającego z dróg publicznych poprzez zaparkowanie samochodu, ponieważ nie pozwalają na to przepisy postępowania egzekucyjnego w administracji.

Odnośnie zarzutu braku uprzedniego doręczenia zobowiązanej Spółce

"D." upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji Prezydent Miasta wyjaśnił, że upomnienie nr [...]z dnia [...]r., zawierające m.in. wyszczególnienie ulic, na których dokonywano parkowania, zostało doręczone zobowiązanej w dniu [...]r., zgodnie z art. 45 Kodeksu postępowania administracyjnego w związku z art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

W zakresie zarzucanego niespełnienia wymogów określonych w art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji Prezydent Miasta stwierdził, że zobowiązana Spółka w dniu [...]r. otrzymała odpis tytułu wykonawczego, w którym w rubrykach [...] wskazano kwotę należności kosztów upomnienia oraz datę doręczenia upomnienia, natomiast dowód doręczenia upomnienia, zgodnie z art. 27 § 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji jest dołączony do tytułu wykonawczego.

Odnosząc się do podniesionej przez Spółkę kwestii, okresu parkowania pojazdu wskazanego w tytule wykonawczym organ egzekucyjny wskazał, że w rubryce [...] tytułu wykonawczego podano pierwszą i ostatnią datę, za którą naliczono opłatę dodatkową za nieopłacony postój, natomiast szczegółowy wykaz dat i miejsc postoju został podany w upomnieniu, co oznacza, że zobowiązanej Spółce znane są daty, godziny i miejsca postojów, gdyż upomnienie odebrała osoba podpisująca pismo wnoszące zarzuty.

Spółka "D." w zażaleniu na powyższe postanowienie wniosła o jego uchylenie w całości zarzucając mu naruszenie art. 18, art. 27 § 1, art. 33 pkt 1 i 4

i art. 45 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a także art. 7,

art. 8, art. 9, art. 10, art. 61, art. 75, art. 77 § 1, art. 78, art. 80 i art. 81 Kodeksu postępowania administracyjnego. Dodatkowo Spółka wniosła o przeprowadzenie przez organ egzekucyjny dowodu z zeznań świadków - inspektorów strefy płatnego parkowania i wskazania danych osobowych tych pracowników.

W uzasadnieniu zażalenia Spółka zarzuciła Prezydentowi Miasta, że nie wszczął postępowania wyjaśniającego w sprawie ustalenia osoby zobowiązanej do wniesienia opłaty za nieopłacony postój w strefie płatnego parkowania w datach

i w miejscach wskazanych w upomnieniu, pomimo złożenia w tym zakresie

wniosku przez zobowiązaną. Zdaniem Spółki zaniechanie przeprowadzenia przez organ postępowania uniemożliwiło ustalenie takich osób, za co Spółka nie może ponosić odpowiedzialności. W tych warunkach Spółka stwierdziła, że Prezydent Miasta w uzasadnieniu postanowienia błędnie przyjął, iż nie zachodzi błąd, co do osoby zobowiązanego. Według Spółki nie jest prawdą, że tytuł wykonawczy wystawiono na tę samą osobę, co adresat decyzji (aktu normatywnego), stanowiącego podstawę prawną egzekwowanego obowiązku. Fakt, że w okresie wskazanym w tytule wykonawczym Spółka była właścicielem pojazdu wskazanego w upomnieniu,

nie stanowi dla niej dowodu, że była zobowiązana do poniesienia opłat za parkowanie w strefie i w okresach wskazanych w upomnieniu. Według Spółki brak jest jakiegokolwiek przepisu prawa, czy orzeczenia Sądu, które dopuszczałyby domniemanie pozostawienia samochodu w strefie przez właściciela samochodu.

Z powyższych względów Spółka wniosła o przeprowadzenie dowodu z zeznań wszystkich inspektorów strefy płatnego parkowania, którzy podpisali zawiadomienia

o pozostawieniu samochodu w strefie płatnego parkowania w celu umożliwienia ustalenia osób odpowiedzialnych za pozostawienie samochodu w strefie bez opłaconego postoju.

Według Spółki nie zasługuje na uwzględnienie twierdzenie organu,

że zobowiązana miała pełną możliwość ustalenia kręgu osób, które korzystały

z samochodu w okresie wskazanym w upomnieniu, ponieważ w upomnieniu tym wskazano konkretne daty i godziny rzekomego pozostawienia samochodu bez uiszczonej opłaty, natomiast tytuł wykonawczy wskazuje na okres od dnia [...]r. do dnia [...]r., co świadczy o tym, że tytuł wykonawczy został wystawiony

bez uprzedniego doręczenia upomnienia dotyczącego powyższego okresu. Ponadto Spółka twierdzi, że sposób wskazania okresu w tytule wykonawczym sugeruje,

iż samochód pozostawał w strefie przez cały okres w nim wskazany, co z kolei oznaczałoby, że albo opłata powinna być wyższa albo że tylko w niektórych przypadkach postój w strefie nie był opłacony.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia [...]r. Nr [...] wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 Kodeksu postępowania administracyjnego, art. 18, art. 33 pkt 1,4,6,7 i 10, art. 34 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz § 7 uchwały Nr X/lI/269/03 Rady Miasta Szczecin z dnia 1 grudnia 2003r. w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych Miasta Szczecina oraz sposobu ich pobierania (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2003 roku, Nr 113, poz. 1932 z późn. zm.) po rozpatrzeniu zażalenia - utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie.

Organ II instancji stwierdził, że fakt obecności pojazdu marki [...]nr rej.

[...]w strefie płatnego parkowania i nie uiszczenia wymaganej przepisami opłaty został potwierdzony przez inspektorów Strefy Płatnego Parkowania, co wynika

z wykazu dni za nieopłacony postój, doręczonego zobowiązanej wraz z upomnieniem.

Odnośnie zarzutu braku ustaleń, co do osoby korzystającej z pojazdu, Kolegium wyjaśniło, że organ nie powinien, a nawet nie może prowadzić postępowania wyjaśniającego, mającego na celu ustalenie korzystającego z dróg publicznych poprzez zaparkowanie samochodu (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia NSA z dnia 12 czerwca 2007 r., sygn. akt I OSK 209/07), ponieważ na to nie pozwalają przepisy postępowania egzekucyjnego w administracji - art. 29 § 1 ustawy.

Organ ma w tej sytuacji prawo domniemywać, że korzystającym z dróg publicznych był właściciel samochodu. Właściciel może skutecznie uchylić się od wyżej wymienionego obowiązku wnosząc zarzuty w postępowaniu egzekucyjnym i wskazując dowody obalające takie domniemanie. Według Kolegium w niniejszej sprawie zaistnienia okoliczności takich Spółka nie wykazała.

Za nieuzasadnione Kolegium uznało domaganie się przez Spółkę

przeprowadzenia dowodu z przesłuchania inspektorów SPP, które miałoby prowadzić do ustalenia osoby poruszającej się pojazdem. Organ uznał, że przeprowadzenie wnioskowanego dowodu nie jest celowe skoro stwierdzenie postoju pojazdu w SPP następuje w czasie nieobecności kierującego. Stwierdzone przez inspektorów SPP okoliczności tj. dane identyfikujące pojazd (numer rejestracyjny oraz czas i miejsce zdarzenia) zostały odnotowane na zawiadomieniach o nie uiszczonym postoju i w wystarczający sposób dokumentują zdarzenia powodujące powstanie zapłaty opłaty dodatkowej.

Kolegium wyjaśniło, że rola organu egzekucyjnego w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do przeprowadzenia oceny przedstawionych dowodów i argumentacji zobowiązanego w kontekście okoliczności dopuszczonych przez ustawodawcę w art. 33 o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Według Kolegium powyższe czynności w niniejszym postępowaniu nastąpiły w zgodzie z przepisami prawa, a przedstawione przez organ I instancji wnioski i argumentację Kolegium uznało za przekonującą i popartą stosownymi przepisami. .

Za zupełnie nieprzekonującą Kolegium uznało argumentację Spółki jakoby zobowiązana nie miała możliwości wskazania osób, którym powierzyła korzystanie

z pojazdu w okresie wskazanym w tytule wykonawczym z uwagi na rozbieżność tytułu wykonawczego z upomnieniem. Tytuł wykonawczy jest ściśle związany

z upomnieniem, które uprzednio zostało prawidłowo doręczone zobowiązanej. Zdaniem Kolegium dochowujący zwykłej staranności zobowiązany mógł określić daty

i miejsca zdarzeń, których dotyczy tytuł wykonawczy i dokonać stosownego wskazania osób, które w tym czasie korzystały z pojazdu.

W skardze kierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Szczecinie "D." Spółka z o.o. z siedzibą w [...]wniosła o uchylenie w całości postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]r. Zaskarżonemu postanowieniu Spółka zarzuciła naruszenie art. 18, art. 27 § 1, art. 33 pkt 1 i 4, art. 45 § 1, ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 61, art. 77 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Według skarżącej Spółki, argumentacja zawarta w uzasadnieniu Kolegium jest wewnętrznie sprzeczna, z jednej strony wskazuje na to, że skarżąca nie przedstawiła dowodów na obalenie domniemania, że jako właściciel pojazdu zobowiązana jest

do uiszczenia opłaty dodatkowej zgodnie z art. 13 ustawy o drogach publicznych,

a z drugiej zaś strony uznaje za nieprzekonujące twierdzenia skarżącej Spółki,

że niemożliwe było wskazanie osób korzystających z pojazdu ze względu na istotne rozbieżności między upomnieniem a tytułem wykonawczym. Takie działanie organu jest dla skarżącej sprzeczne z art. 7, art. 8 i art. 9 kodeksu postępowania administracyjnego, ponieważ nie dopuszczalne jest, aby dokumenty mające moc dokumentów urzędowych obciążane były wadami w zakresie określenia okresu, za jaki należna jest opłata dodatkowa, w tym też zakresie niezasadne jest obciążanie skarżącego niedbalstwem organu i wykazywanie, że powinien on dochować zwykłej staranności.

Spółka wskazała, że organy zaniechały wszczęcia postępowania administracyjnego mającego na celu ustalenie osoby lub osób ponoszących odpowiedzialność za pozostawienie samochodu w strefie płatnego parkowania

bez uiszczenia stosownej opłaty. W związku z powyższym Spółka stwierdziła,

że zarówno Prezydent Miasta [...], jak i Samorządowe Kolegium Odwoławcze

nie zebrały i nie rozpatrzyły całego materiału dowodowego, przy rozstrzyganiu zasadności zgłoszonych zarzutów.

Strona skarżąca podniosła, że przywołany w uzasadnieniu postanowienia Kolegium wyrok NSA z dnia 12 czerwca 2007 r., sygn. akt I OSK 209/07 odnosi się jedynie do braku możliwości prowadzenia postępowania wyjaśniającego

(w przedmiocie ustalenia osoby korzystającej z dróg publicznych poprzez zaparkowanie samochodu) w postępowaniu egzekucyjnym, skarżąca zaś wnosiła

o wszczęcie postępowania administracyjnego zgodnie z zasadami kodeksu postępowania administracyjnego. Według Spółki samo przeświadczenie organu

o bezzasadności żądań strony i wskazywanie, że w niniejszej sprawie powinny zostać wniesione zarzuty w postępowaniu egzekucyjnym nie zwalnia i nie legitymuje organu na podstawie obowiązujących przepisów prawnych do odmowy wszczęcia żądanego przez skarżącą postępowania.

Skarżąca powołała również zarzut błędu, co do osoby zobowiązanego, uważając, że nie jest prawdą, że tytuł wykonawczy, stanowiący podstawę prawną egzekwowanego obowiązku wystawiono na tę samą osobę, co adresat decyzji (aktu normatywnego). Fakt, że w okresie wskazanym w tytule wykonawczym skarżąca była właścicielką pojazdu nr rej. [...], nie stanowi jeszcze dowodu, że Spółka była zobowiązana do poniesienia opłat za parkowanie w strefie i w okresach wskazanych

w upomnieniu.

W przekonaniu skarżącej przepis art. 13 ustawy o drogach publicznych nie wprowadza domniemania, że korzystającymi z dróg publicznych są wyłącznie właściciele pojazdów. Korzystającymi z dróg publicznych obok właścicieli pojazdów, są również ich posiadacze. Ze względu na rozbieżności między tytułem wykonawczym, a upomnieniem w zakresie dat parkowania pojazdu w strefie płatnego parkowania uniemożliwione było wskazanie posiadaczy pojazdu, to zaś przesądza o tym, że brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że jako właściciel samochodu skarżąca Spółka automatycznie jest zobowiązana do wnoszenia opłaty za postój pojazdu w strefie płatnego parkowania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze odpowiadając na skargę wniosło o jej oddalenie ponieważ, po analizie treści skargi nie znajduje podstaw

do zmiany swojego rozstrzygnięcia. Stan faktyczny sprawy oraz przepisy,

na których organ się oparł przy orzekaniu zostały przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje :

Skarga jest niezasadna.

Sądowa kontrola zaskarżonego postanowienia dokonana według kryterium zgodności z prawem i w granicach rozstrzygania Sądu zakreślonych w art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze z. dalej P.p.s.a) nie dostarczyła podstaw do uwzględnienia skargi.

Zaskarżone postanowienie wydane zostało w postępowaniu egzekucyjnym,

a zatem w pierwszej kolejności sąd zbadał zgodność tego postanowienia z przepisami ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005r. Nr 229 poz. 1954 z późn. zm.) dotyczącymi właściwości organów i trybu egzekucji należności pieniężnych i w tym zakresie żadnych uchybień nie stwierdził.

Skarżąca Spółka, stosownie do pouczenia zawartego w doręczonym Jej tytule wykonawczym, wniosła zarzut w sprawie prowadzonego postępowania egzekucyjnego twierdząc, że nie istnieje obowiązek wynikający z tytułu wykonawczego.

Zarzut ten trafnie został zakwalifikowany, jako wniesiony na podstawie art. 33 pkt 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Organ egzekwujący wyżej wymieniony obowiązek, zarzut ten rozpatrzył w trybie art. 34 § 4 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wydając w sprawie zarzutu postanowienie przewidziane w tym przepisie.

W ocenie Sądu, zaskarżone postanowienie ostateczne, wydane po rozpatrzeniu zażalenia zobowiązanej, prawa nie narusza.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych: "Korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat

za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania". W myśl art. 13b ust. 1 wymienionej ustawy "opłatę, o której mowa

w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze,

w określonych godzinach lub całodobowo".

Kolejne przepisy art. 13b ustawy o drogach publicznych określają: zasady ustalania strefy płatnego parkowania (ust. 2) i upoważniają radę gminy (miasta)

do ustalania takiej strefy (ust. 3) oraz do ustalania wysokości stawek opłaty

za parkowanie pojazdów w takiej strefie i do określenia sposobu pobierania tej opłaty (ust. 4 pkt 1 i 3). W ust. 5 wymienionego artykułu ustawodawca określił między innymi dopuszczalne różnicowanie wysokości opłat w zależności od czasu parkowania, a w ust. 7 wskazał, że wymienione opłaty pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku - zarządca drogi.

Ponadto, zgodnie z art. 13f omawianej ustawy, "za nieuiszczenie opłat,

o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się opłatę dodatkową" (ust. 1), przy czym wysokość i sposób jej pobierania określa rada gminy (miasta), lecz jej wysokość nie może przekraczać 50 zł (ust. 2), opłatę tę pobiera zarząd drogi,

a w przypadku jego braku zarządca drogi (ust. 3).

Uchwałą nr XIII/269/03 z 1 grudnia 2003 r. w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych Miasta Szczecina oraz sposobu ich pobierania Rada Miasta Szczecina wykorzystała upoważnienie zawarte we wskazanych wyżej przepisach ustawy o drogach publicznych. Uchwała ta, wydana na podstawie i w granicach upoważnienia ustawowego, jest aktem prawa miejscowego i - zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji RP – jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa na terenie Miasta Szczecina. Przepis ten stanowi bowiem, że "źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są na obszarze działania organów, które je ustanowiły, akty prawa miejscowego". Przepisy omawianej uchwały Rady Miasta Szczecina, jako przepisy powszechnie obowiązujące na terenie Szczecina, dotyczą więc każdego,

kto parkuje pojazd na terenie wyznaczonej strefy płatnego parkowania.

Zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ma stwierdzenie,

iż obowiązek ponoszenia opłat za pozostawienie pojazdu w strefie płatnego parkowania wynika z przepisów prawa – bez potrzeby jego konkretyzacji w drodze aktu indywidualnego np. decyzji (podobnie: wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2005r. sygn. akt FSK 2580/04 niepublikowany, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 26 lipca 2006r.

sygn. II SA/Sz 534/06 opublikowany w internetowej bazie orzeczeń NSA www.nsa.gov.pl). W ocenie Sądu nie ma podstaw do kwestionowania poglądu,

że obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej, o której mowa w art. 13f ustawy nie jest obowiązkiem wynikającym z mocy prawa. Okoliczność, że przepis wprowadzający

tę opłatę jest usytuowany dopiero w art. 13f ustawy o drogach publicznych, nie zmienia faktu, że odnosi się do opłaty, o której mowa w art. 13 ust.1 pkt 1. Opłata dodatkowa funkcjonalnie związana jest z opłatą za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania, a ustawowe określenie: "Za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust.1 pkt 1, pobiera się opłatę dodatkową", wskazuje na to, że obowiązek jej uiszczenia wynika z mocy prawa, zwłaszcza, że ustawodawca nie przewidział konieczności wydawania w tym przedmiocie decyzji lub innego aktu administracyjnego.

Zdaniem Sądu, nie powinno też budzić wątpliwości, że w razie nieuiszczenia opłaty za parkowanie, obowiązek jej uiszczenia obciąża – co do zasady – właściciela pojazdu. Właściciel jest bowiem na ogół korzystającym z drogi, chyba że udowodni,

że pojazd użyczył innej osobie, a skarżąca nie udowodniła wystąpienia takiej sytuacji

w niniejszej sprawie.

Zgodnie z § 11 ust. 1 uchwały Rady Miasta Szczecina, "opłata dodatkowa

za nieuiszczenie opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w SPP wynosi 20 zł".

Stwierdzenie, iż obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu (w tym opłaty dodatkowej) powstaje z mocy prawa powoduje, że – jak już to wyżej zostało wyjaśnione - nie istnieje potrzeba konkretyzacji tego obowiązku w drodze decyzji,

a więc nie powstaje również po stronie zarządcy (zarządu) drogi obowiązek doręczania właścicielowi pojazdu takiej decyzji. Sporządzane przez inspektora, w razie stwierdzenia nieuiszczenia opłaty za postój, "zawiadomienie" (którego nie należy utożsamiać z upomnieniem w rozumieniu art. 15 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji) dokumentuje jedynie fakt nieuiszczenia opłaty,

a zarazem informuje właściciela pojazdu o powstałym obowiązku dokonania opłaty (co jednocześnie implikuje obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej) – lecz nie nakłada tego obowiązku. Zwyczajowe umieszczanie takiej informacji za wycieraczką pojazdu nie gwarantuje rzeczywiście absolutnej pewności, iż korzystający z pojazdu ją otrzyma, jednak żaden przepis prawa nie nakazuje doręczania takiej informacji "za potwierdzeniem odbioru", a zdaniem Sądu, brak takiego właśnie trybu doręczania informacji ("zawiadomienia o nieopłaconym postoju") nie narusza konstytucyjnych praw i wolności obywatelskich, w tym prawa do obrony (do procesu, do sądu).

Właściciel pojazdu ma zagwarantowaną możliwość obrony swoich praw między innymi właśnie poprzez złożenie zarzutu w postępowaniu egzekucyjnym, przy czym takie postępowanie wszczyna się dopiero po uprzednim doręczeniu upomnienia (wezwania do zapłaty), z wykazaniem żądanej należności. W razie zatem niestwierdzenia za wycieraczką pojazdu wskazanego wyżej zawiadomienia - mimo nieuiszczenia opłaty za postój - właściciel pojazdu ma więc dodatkową możliwość – po otrzymaniu upomnienia – uiszczenia opłaty dodatkowej bez wszczynania postępowania egzekucyjnego. Postępowanie egzekucyjne wszczyna bowiem dopiero doręczenie tytułu wykonawczego. Jeżeli właściciel pojazdu kwestionuje istnienie obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej poprzez wniesienie zarzutu w postępowaniu egzekucyjnym, oceny zasadności tego zarzutu dokonuje organ egzekucyjny, a jego ocena – tak jak miało to miejsce w niniejszej sprawie - podlega kontroli organu II instancji, a następnie sądu administracyjnego.

W toku prowadzonego postępowania w przedmiocie zarzutu strona nie podniosła argumentów kwestionujących uprawnienia inspektorów SPP. Kwestia ta nie była zatem przedmiotem rozważań organów egzekucyjnych, wobec czego nie ma podstaw prawnych do jej rozstrzygnięcia obecnie przez Sąd. Poza tym jest to okoliczność wykraczająca poza zakres przedmiotowej sprawy, gdyż nie mieści się

w katalogu zarzutów egzekucyjnych przewidzianych w art. 33 ustawy o p.e.a.

i zgłoszonych przez skarżącą Spółkę w niniejszej sprawie.

Należy zauważyć, że na osobie, która chce się uchylić od skutków wynikających z prowadzonej przez organ egzekucji administracyjnej, spoczywa obowiązek wykazania okoliczności (dowodów) będących podstawą odstąpienia od egzekucji. Skarżąca Spółka składając zarzuty nie przedstawiła dowodów świadczących o braku istnienia obowiązku uiszczenia przez nią opłaty za postój w strefie płatnego parkowania pojazdu marki [...]nr rej. [...]. Natomiast znajdujące

się w aktach [...] kopii zawiadomień z okresu [...]r., sporządzonych przez różnych – jak wynika to z odmiennych numerów służbowych i podpisów - inspektorów SPP, wyklucza sugerowaną skargą pomyłkę i pozwala na stwierdzenie, iż żądana należność wierzyciela istnieje. Zasadne zatem było sporządzenie upomnienia, a następnie wszczęcie postępowania egzekucyjnego wobec skarżącej Spółki. Wobec tego wskazany przez skarżącą Spółkę zarzut braku właściwego postępowania wyjaśniającego, czy też nie podjęcia postępowania wyjaśniającego jest chybiony.

Niezasadny jest również zarzut braku wszczęcia administracyjnego postępowania wyjaśniającego, bowiem nie istnieje podstawa prawna umożliwiająca tego rodzaju procedowanie. Postępowanie egzekucyjne jest autonomiczne względem postępowania administracyjnego, posiada swoje zasady i procedurę uregulowane w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a przepisy kodeksu postępowania administracyjnego mają odpowiednie zastosowanie w postępowaniu egzekucyjnym – jak wynika to z art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, jeżeli przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym nie stanowią inaczej. Badanie dopuszczalności egzekucji, którego dokonuje organ egzekucyjny z urzędu na podstawie art. 29 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji następuje pod względem formalnym i nie może przerodzić się w badanie zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Dlatego w postępowaniu egzekucyjnym nie jest dopuszczalne prowadzenie wyjaśniającego postępowania administracyjnego.

Skoro strona skarżąca nie przedłożyła organowi egzekucyjnemu dowodu,

z którego wynikałoby, że pojazd ten wcześniej zbyła innej osobie albo że został skradziony lub że został użyczony, to oznacza, że były podstawy by domniemywać,

że parkującym był właściciel pojazdu. Przy czym jeżeli z pojazdu korzystali pracownicy właściciela, to na nim ciąży w postępowaniu egzekucyjnym ryzyko skutków ewentualnego uchylenia się pracowników od obowiązku uiszczenia opłaty parkingowej, skoro nie zorganizował ewidencjonowania osób korzystających z jego pojazdów i z tego powodu nie był w stanie wykazać, kto w konkretnym czasie zaparkował samochód w strefie płatnego parkowania i nie uiścił należnej z tego tytułu opłaty.

Mając wszystko powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji

na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.