Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Dąbrowska, Sędziowie WSA Danuta Kania (spr.), Adam Lipiński, Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Duszyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2016 r. sprawy ze skargi J. B. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwolnienia z obowiązku zwrotu kosztów 1. uchyla wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 sierpnia 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 1848/14; 2. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji; 3. zasądza od Ministra Obrony Narodowej na rzecz skarżącego J. B.kwotę 197 zł (sto dziewięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem dnia 5 sierpnia 2015r. sygn. akt II SA/Wa 1848/14 oddalił skargę J. B. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Rektora-Komendanta Wyższej Szkoły [...] im. [...] w [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwolnienia wyżej wymienionego z obowiązku zwrotu kosztów w kwocie [...] zł stanowiących równowartość kosztów zakwaterowania, umundurowania i wyżywienia oraz innych nieodpłatnych świadczeń pieniężnych i rzeczowych poniesionych przez resort obrony narodowej w związku ze zwolnieniem ze służby kandydackiej.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd przytoczył poczynione przez organ ustalenia faktyczne wskazując, że J. B. pełnił czynną służbę wojskową w charakterze kandydata na żołnierza zawodowego w Wyższej Szkole [...] w [...] (dalej: "[...]"). Decyzją Rektora-Komendanta [...] nr [...] z dnia [...] maja 2008 r. wymieniony został zwolniony ze służby kandydackiej wskutek prawomocnego orzeczenia Sądu Garnizonowego w [...] o wymierzeniu kary dyscyplinarnej - usunięcia z czynnej służby wojskowej.

W następstwie powyższego Rektor-Komendant [...], decyzją nr [...] z dnia [...] lutego 2011 r., ustalił wysokość równowartości kosztów w zakresie zakwaterowania, umundurowania i wyżywienia oraz innych nieodpłatnych świadczeń pieniężnych i rzeczowych w wysokości [...] zł, poniesionych przez resort obrony narodowej w związku z nauką kandydata na żołnierza zawodowego.

Pismem z dnia [...] listopada 2013 r. J. B., wskazując na trudną sytuację materialną, wystosował do Rektora-Komendanta [...] wniosek o zwolnienie z obowiązku zwrotu powyższych kosztów.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] Rektor-Komendant [...], działając na podstawie art. 135 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2008 r. (Dz. U. Nr 179, poz. 1750 ze zm.) oraz § 40, § 41 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie służby wojskowej kandydatów na żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 66, poz. 614 ze zm.), dalej: "rozporządzenie z dnia 31 marca 2004 r.", w związku z art. 11 ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 176, poz. 1242), art. 104 k.p.a., odmówił zwolnienia wnioskodawcy z obowiązku zwrotu kosztów zakwaterowania, umundurowania, wyżywienia oraz innych nieodpłatnych świadczeń pieniężnych i rzeczowych otrzymanych w czasie nauki w kwocie [...] zł.

W uzasadnieniu organ wskazał, iż zgodnie z ustaleniami poczynionymi w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy J. B. aktualnie nie pracuje, w latach 2008-2012 osiągał niskie dochody, zaś w 2013 r. pozostawał na utrzymaniu swojej dziewczyny. Zwrot należności w ww. kwocie stanowi zatem dla wymienionego wysiłek finansowy, jednak sytuacja ta ma charakter przemijający.

Organ stwierdził, iż "trudna sytuacja rodzinna lub materialna kandydata" w rozumieniu § 41 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia z dnia 31 marca 2004 r., musi być rozpatrywana jako sytuacja obiektywna, niezależna od jego woli, a przede wszystkim nieprzemijająca. W oparciu o zebrane w sprawie dowody nie ma podstaw do uznania, iż wnioskodawca nie będzie mógł w przyszłości wywiązać się z obowiązku zwrotu kosztów nauki w [...], wynikającego wprost z art. 135 ust. 1 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych w brzmieniu obowiązującym na dzień zawarcia kontraktu na pełnienie służby kandydackiej.

Organ podkreślił, iż sytuacja przedstawiona przez wnioskodawcę nie daje podstaw do uwzględnienia wniosku. Strona może jednak wnioskować o rozłożenie należności na raty, ewentualnie o odroczenie terminu płatności.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła T. B. - pełnomocnik strony, wnosząc o jej zmianę i uwzględnienie wniosku z dnia [...] listopada 2013 r. o zwolnienie z obowiązku zwrotu kosztów nauki. Zarzuciła naruszenie art. 7, art. 11, art. 107 § 3, art. 80 k.p.a. w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja nie zawiera należytego uzasadnienia prawnego i faktycznego i nie jest oparta o prawidłowo zgromadzony i wszechstronnie zbadany materiał dowodowy.

Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu wskazał, iż w niniejszej sprawie rozważeniu podlega spełnienie przez odwołującego się przesłanki zwolnienia z przedmiotowych kosztów z uwagi na trudną sytuację rodzinną lub materialną kandydata w rozumieniu § 41 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia z dnia 31 marca 2004 r., przy czym z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że przedmiotowa decyzja jest wydawana na podstawie tzw. uznania administracyjnego. Organ ma więc jedynie możliwość, a nie obowiązek zwolnienia z obowiązku zwrotu kosztów. Niemniej jednak, uznaniowy charakter decyzji zobowiązuje organ nie tylko do wnikliwej oceny stanu sprawy, ale również uzasadnienia swojego stanowiska, co umożliwia ocenę, czy w danym przypadku nie doszło do przekroczenia granic uznania administracyjnego.

Organ odwoławczy stwierdził, iż zebrany przez Rektora-Komendanta [...] materiał dowodowy był wystarczający do wydania zaskarżonej decyzji. Tym samym, za nietrafny należało uznać zarzut naruszenia art. 7 i art. 77 k.p.a. oraz pozostałych - wymienionych w odwołaniu - przepisów postępowania administracyjnego.

J. B. we wniosku, a następnie w odwołaniu, wyjaśnił sytuację w jakiej się znajduje pod kątem ewentualnego zwolnienia go z obowiązku zwrotu kosztów utrzymania i nauki. Zainteresowany podał, że nie pracuje, pozostając na utrzymaniu rodziny i dziewczyny, nie jest również zarejestrowany jako osoba bezrobotna. Z jego argumentacji wynika, że nie rozpoczął on jeszcze pracy zawodowej ani nie założył własnej rodziny, nie wiadomo zatem jakie będzie miał możliwości spłaty ciążących na nim zobowiązań - nawet w niedalekiej przyszłości. Z tego względu, rozstrzygniecie o zwolnieniu z obowiązku zwrotu kosztów na obecnym etapie należałoby uznać za - co najmniej - przedwczesne.

Zdaniem organu odwoławczego, odmawiając zwolnienia z obowiązku zwrotu przedmiotowych należności, organ I instancji nie przekroczył granic uznania administracyjnego, a ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego nie była dowolna. Nie jest również uzasadniony zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. § 41 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia z dnia 31 marca 2004 r. [...] jest jednostką sektora finansów publicznych i obowiązkiem Rektora-Komendanta, jak również Ministra Obrony Narodowej, jest dbałość o należyte gospodarowanie środkami finansowymi.

Ponadto, w zakresie uznania administracyjnego organy administracji uprawnione są do własnej oceny interesu społecznego i słuszności interesu obywatela, natomiast o treści podejmowanego rozstrzygnięcia decydują okoliczności konkretnego przypadku. W niniejszej sprawie interes społeczny przeważa nad interesem strony, zaś okoliczności faktyczne, tj. upływ czasu od dnia zwolnienia z czynnej służby wojskowej i fakt nieosiągania przez wnioskodawcę dochodów z tytułu zatrudnienia, nie dają podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji.

Pismem z dnia 17 września 2014 r. J. B., reprezentowany przez pełnomocnika, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] sierpnia 2014 r. zarzucając naruszenie:

- przepisów postępowania administracyjnego, w szczególności art. 7 k.p.a., który nakazuje organowi stać na straży praworządności, w świetle dokonanego przez organ plagiatu - uzasadnienie zaskarżonej decyzji zawiera 80% skopiowanego tekstu z uzasadnienia prawnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 października 2010 r. w sprawie o sygn. akt II SA/Wa 812/10, a więc naruszenia praw autorskich, osobistych twórców tego uzasadnienia, co może wypełniać znamiona przestępstwa z art. 115 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), a w świetle powyższego naruszenia art. 8 k.p.a., nakazującemu organowi praworządne i sprawiedliwe prowadzenie postępowania, art. 11, art. 77 § 1, 107 § 3, art. 80 k.p.a., w zakresie, w jakim organ kopiując uzasadnienie ww. wyroku Sądu nie przedstawił własnego uzasadnienia wydanego rozstrzygnięcia, w szczególności wywodu prawnego odnośnie rozstrzygnięcia, lecz posłużył się uzasadnieniem innego organu; brak uzasadnienia stanowiska organu wyrażonego w treści rozstrzygnięcia uniemożliwia jego kontrolę przez Sąd,

- przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 135 ust. 1 i 2 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz § 41 ust. 1 i 2 rozporządzenia z dnia 31 marca 2004 r. w zw. z art. 11 ustawy z dnia 24 sierpnia 2007r. o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz zmianie niektóry innych ustaw, poprzez błędne uznanie, iż sytuacja materialna J. B. nie uzasadnia wydania decyzji o zwolnieniu z obowiązku zwrotu kosztów. W związku z powyższymi zarzutami skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o uchylenie decyzji Rektora-Komendanta [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej: "p.p.s.a.", a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Minister Obrony Narodowej wniósł o oddalenie skargi jako nieuzasadnionej.

W piśmie z dnia 5 sierpnia 2015 r. "Zeznanie T. B. na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2015 r.", stanowiącym załącznik do protokołu rozprawy, pełnomocnik skarżącego wniosła o stwierdzenie nieważności lub uchylenie zaskarżonej decyzji Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] sierpnia 2014 r. oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Rektora-Komendanta [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. W treści pisma podtrzymała zawarte w skardze stanowisko odnośnie "przywłaszczenia" przez organ odwoławczy uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 października 2010 r. o sygn. akt II SA/Wa 812/10. Zaznaczyła również, że zgodnie z upoważnieniem nr [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. to nie Sekretarz Stanu, ale Dyrektor Departamentu Kadr MON (bądź jego Zastępca) został upoważniony do wydawania i podpisywania decyzji organu II instancji, które dotyczą kandydatów i byłych kandydatów na żołnierzy zawodowych. Podniosła także kwestię przedawnienia roszczeń powołując art. 8a w związku z art. 132 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1414 ze zm.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wydając powołane na wstępie rozstrzygnięcie, stwierdził, iż zarzuty skargi nie zasługują na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd wskazał, iż upoważnienie do podpisania zaskarżonej decyzji Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] sierpnia 2014 r. dla Sekretarza Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej wynika z pkt 1 ppkt 1 lit. n upoważnienia nr [...] Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] sierpnia 2011 r. (Dz. Urz. MON Nr 17, poz. 256). Zgodnie z jego treścią Minister Obrony Narodowej, na podstawie art. 268a k.p.a. w związku z § 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. Nr 94, poz. 426), upoważnił Sekretarza Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej do wydawania, w imieniu Ministra Obrony Narodowej, decyzji i postanowień w II instancji, w sprawach osób fizycznych, żołnierzy rezerwy oraz w sprawach żołnierzy zawodowych, zajmujących stanowiska służbowe (pozostających w rezerwie kadrowej albo w dyspozycji) do stopnia etatowego pułkownika (komandora) włącznie, dotyczących zwalniania z obowiązku zwrotu równowartości kosztów poniesionych na utrzymanie i naukę. Zaskarżona decyzja została podpisana z upoważnienia Ministra Obrony Narodowej przez Sekretarza Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej – C. M..

Następnie, dokonując oceny merytorycznej, Sąd wskazał, iż organy obu instancji prawidłowo wywiodły, iż do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, zainicjowanej wnioskiem J. B. z dnia [...] listopada 2013 r. o zwolnienie z obowiązku zwrotu należności nałożonych ww. decyzją z dnia [...] lutego 2011 r., ma zastosowanie przepis § 41 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie służby wojskowej kandydatów na żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 66, poz. 614 ze zm.). Zgodnie z § 41 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 ww. rozporządzenia, komendant na pisemny wniosek kandydata, zobowiązanego do zwrotu kosztów, może wydać decyzję o zwolnieniu z obowiązku zwrotu kosztów w szczególnie uzasadnionych, niezawinionych przez kandydata przypadkach losowych, bądź z uwagi na trudną sytuację rodzinną lub materialną kandydata. Decyzja wydana w oparciu o powołaną podstawę prawną ma charakter fakultatywny i podejmowana jest w ramach uznania administracyjnego. Sądowa kontrola takich decyzji zmierza do ustalenia, czy na podstawie obowiązujących przepisów prawa dopuszczalne było wydanie decyzji, czy organ przy jej wydaniu nie przekroczył granic uznania administracyjnego oraz czy uzasadnił rozstrzygnięcie - stosownie do wymogów z art. 107 § 3 k.p.a. - w taki sposób, aby nie można mu było zarzucić dowolności.

Zdaniem Sądu, w świetle okoliczności faktycznych i prawnych sprawy, organ orzekający mógł wydać rozstrzygnięcie w przedmiocie odmowy zwolnienia skarżącego z obowiązku zwrotu kosztów nauki i utrzymania. Brak jest tym samym podstaw do stwierdzenia, że w sprawie doszło do przekroczenia granic uznania administracyjnego oraz, że zaskarżona decyzja nosi cechy dowolności.

Sąd zauważył, iż motywując wniosek z dnia [...] listopada 2013 r. o zwolnienie z obowiązku zwrotu należności skarżący powołał się na trudną sytuację materialną i życiową wskazując, iż w jego przypadku zachodzi całkowity brak możliwości spłaty ciążących na nim zobowiązań. Podał, że nie posiada żadnego majątku, który mógłby spieniężyć i przeznaczyć na spłatę należności, nie posiada też stałego źródła dochodu. Musi utrzymywać się z prac dorywczych, ponieważ ze względu na wysoki poziom bezrobocia nie może znaleźć stałego zatrudnienia. Korzysta z pomocy finansowej swojej dziewczyny, która ponosi koszty ich wspólnego zamieszkiwania. Skarżący nie korzysta z pomocy finansowej rodziców, ponieważ wysokość pobieranych przez nich emerytur na to nie pozwala. Skarżący podkreślił również, że znajduje się w bardzo trudnej sytuacji życiowej, nie jest bowiem w stanie zrealizować planu założenia rodziny i osiągnięcia stabilizacji finansowej nie mogąc przeznaczyć żadnych środków pieniężnych na potrzeby przyszłej rodziny. Z kolei w odwołaniu od decyzji organu I instancji skarżący nie przedstawił żadnych nowych okoliczności faktycznych ani nowych dokumentów dotyczących jego sytuacji materialnej. Kwestionował natomiast stanowisko organu, który odmawiając zwolnienia z obowiązku zwrotu należności stwierdził, iż przesłanka "trudnej sytuacji rodzinnej lub materialnej kandydata", o której mowa w § 41 ust. 2 pkt 2 ww. rozporządzenia, musi być rozpatrywana jako stan obiektywny, niezależny od woli kandydata i przede wszystkim nieprzemijający. Taka sytuacja w ocenie organu, biorąc pod uwagę argumenty skarżącego oraz złożoną dokumentację, nie ma natomiast miejsca w rozpatrywanej sprawie.

Stanowisko organu I instancji podtrzymał organ odwoławczy, wskazując w szczególności, że skarżący nie ma stałej pracy, jednakże nie jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna w urzędzie pracy. Organ zwrócił również uwagę na to, że skarżący w istocie nie rozpoczął jeszcze dojrzałego życia zawodowego, tj. nie podjął aktywności zawodowej o określonym profilu, z którym konsekwentnie wiązałby dalsze plany rozwoju zawodowego. Wskazał, że sytuacji, w jakiej znajduje się skarżący, nie można postrzegać jako obiektywnej, niezależnej od jego woli, a przede wszystkim trwałej.

Sąd uznał, iż powyższe stanowisko organu zasługuje na aprobatę. Sytuacja materialna, w jakiej znalazł się skarżący, jest poniekąd wynikiem jego zachowania, bowiem na skutek wymierzenia kary dyscyplinarnej usunięcia z czynnej służby wojskowej, został on zwolniony ze służby kandydackiej. Sam zatem pozbawił się stałego źródła utrzymania. Przy czym skarżący, jako osoba dorosła, samodzielnie odpowiadająca za swoje zobowiązania, powinien być świadomy konsekwencji swojego postępowania i dokonywanych wyborów.

Sąd zauważył, iż wskazywane przez skarżącego zjawisko bezrobocia, jakkolwiek niekorzystne społecznie, ma charakter powszechny. Z tego względu sytuacja skarżącego nie odbiega w znaczący sposób od sytuacji innych młodych ludzi. Z akt sprawy nie wynika, aby stan zdrowia skarżącego uniemożliwiał mu aktywne poszukiwanie pracy nawet w znacznej odległości od obecnego miejsca zamieszkania. Brak jest również jakichkolwiek danych wskazujących na konieczność sprawowania opieki nad członkiem rodziny, bądź inną osobą obłożnie chorą, czy niepełnosprawną, co mogłoby stanowić dla skarżącego ograniczenie możliwości pozyskania pracy zarobkowej. Rację ma zatem organ odwoławczy wskazując w odpowiedzi na skargę, że dla młodego, zdrowego człowieka, wyrażającego zainteresowanie podjęciem aktywności zawodowej, rynek pracy stwarza wiele możliwości zatrudnienia (czy to w sektorze usługowym, budowlanym, czy gastronomicznym) o profilu dostosowanym do indywidualnych potrzeb i oczekiwań. Jeżeli jednak, pomimo braku obiektywnych przeszkód, skarżący nie podejmuje aktywności zawodowej, nie może jednocześnie oczekiwać, aby organ - zobowiązany do szczególnej troski o finanse publiczne - ponosił finansowe konsekwencje jego wyborów i świadomych działań.

Z tego względu Sąd podzielił stanowisko organu odwoławczego, że okoliczności, na które powołał się skarżący, nie mogą stanowić podstawy do przyznania prymatu interesowi strony nad interesem publicznym. Wydając zaskarżoną decyzję organ uwzględnił sytuację rodzinną i materialną skarżącego, jednak również kierował się interesem społecznym. Biorąc pod uwagę, że [...] jest jednostką sektora finansów publicznych i obowiązkiem Rektora-Komendanta, jak również Ministra Obrony Narodowej, jest dbałość o należyte gospodarowanie środkami finansowymi, zwolnieniu z obowiązku ponoszenia przedmiotowych kosztów powinni podlegać tylko ci zobowiązani, którzy w sposób trwały, nieusuwalny, z przyczyn niezależnych od nich, nie są w stanie udźwignąć ciężaru nałożonego na nich zobowiązania. Gdy natomiast przeszkody w spłacie należności nie mają - jak w niniejszej sprawie - trwałego charakteru, prawodawca przewidział możliwość zastosowania odrębnych instytucji, tj. odroczenia terminu płatności lub rozłożenia kosztów na raty (§ 41 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. rozporządzenia).

Sąd stwierdził, iż nie jest trafny zarzut naruszenia art. 6 i art. 7 k.p.a. wobec - jak stwierdził pełnomocnik skarżącego - dokonanego przez organ odwoławczy "plagiatu" uzasadnienia prawnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 października 2010 r. o sygn. akt II SA/Wa 812/10. Zasadnie bowiem wskazał organ w odpowiedzi na skargę, że w świetle art. 1 i art. 4 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) uzasadnienie prawne, ani jakikolwiek inny element wyroku sądowego, który jest dokumentem urzędowym, nie jest przedmiotem prawa autorskiego. Z tego względu organ odwoławczy, korzystając z fragmentów uzasadnienia powyższego wyroku, nie mógł dopuścić się plagiatu, a tym bardziej naruszyć dyspozycji art. 115 ww. ustawy.

Fakt, że organ odwoławczy - uzasadniając swoje stanowisko w kontrolowanej sprawie - posłużył się sformułowaniami (czy nawet fragmentami) zaczerpniętymi z treści wskazanego powyżej uzasadnienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Warszawie nie powoduje, że decyzja taka jest wadliwa w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Ponadto, nie sposób nie dostrzegać faktu, że z racji na publikację orzeczeń sądów administracyjnych (poddanych anonimizacji) w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych oraz ze względu na dużą ilość wydawanych przez organ decyzji w przedmiocie zwolnienia z obowiązku zwrotu kosztów, może dochodzić - jak w sprawie niniejszej - do przypadków posłużenia się przez organ określonymi sformułowaniami zaczerpniętymi z tychże publikowanych uzasadnień wyroków sądowych. Nie oznacza to jednak, że decyzja, w której zastosowano określone sformułowania, czy nawet fragmenty uzasadnienia wyroku sądu administracyjnego, jest - z tego tylko powodu - niezgodna z obowiązującym prawem i z tej przyczyny winna podlegać eliminacji z obrotu prawnego.

Konkludując powyższe wywody Sąd stwierdził, iż zarzuty skargi nie zasługują na uwzględnienie. Organ orzekający prawidłowo zastosował instytucję uznania administracyjnego przyjmując, że w okolicznościach faktycznych i prawnych niniejszej sprawy brak jest podstaw do pozytywnego załatwienia wniosku skarżącego o zwolnienie z obowiązku zwrotu kosztów nauki w [...].

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wywiódł J. B., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając go w całości oraz wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, a także o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, tj. kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.), tj.:

1) § 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. Nr 94, poz. 426) w zw. z pkt 2 ppkt 1 lit. d upoważnienia nr [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. (Dz. U. MON Nr 17, poz. 256) poprzez błędne przyjęcie, że decyzja Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia z obowiązku zwrotu kosztów opatrzona podpisem Sekretarza Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej – C. M., została podpisana przez osobę upoważnioną - podczas gdy upoważnionym przez Ministra Obrony Narodowej do wydawania decyzji i postanowień w II instancji w sprawach kandydatów oraz byłych kandydatów na żołnierzy zawodowych dotyczących: umarzania równowartości kosztów nauki, odraczania terminu płatności lub rozłożenia kosztów na raty - jest Dyrektor Departamentu Kadr;

2) § 2 pkt 4 i 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. Nr 94, poz. 426) w zw. z pkt 2 ppkt 1 decyzji nr [...] z dnia [...] stycznia 2014 r. w sprawie kierowania Ministerstwem Obrony Narodowej (Dz. U. MON poz. 13) poprzez niedostrzeżenie, że Sekretarz Stanu nie będąc upoważniony na podstawie ww. upoważnienia do podpisywania decyzji w sprawach jak wyżej, tj. w sprawach umarzania równowartości kosztów nauki dotyczących byłych kandydatów na żołnierzy, nie posiada takiego uprawnienia również z tego względu, iż nie jest mu przyporządkowana komórka organizacyjna Departament Kadr, w której to została zarejestrowana zaskarżona decyzja (za oznaczeniem "nr decyzji [...]");

3) § 41 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie służby wojskowej kandydatów na żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 66, poz. 614 ze zm.) w zw. z art. 135 ust. 1 i 2 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2007 r.) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że przesłanką zwolnienia z obowiązku zwrotu kosztów jest trudna sytuacja materialna kandydata rozumiana jako sytuacja obiektywna, niezależna od woli kandydata, a więc przez niego niezawiniona (ust. 2 pkt 2), podczas gdy określenie "niezawiniony" wskazane w przepisie § 41 odnosi się wyłącznie do pierwszej z wymienionych w ustępie 2 przesłanek, stanowiąc, iż przymiot braku winny jest konieczny wyłącznie, gdy mamy do czynienia z przypadkami losowymi (ust. 2 pkt 1);

4) § 41 ust. 1 pkt 2 i 3 rozporządzenia z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie służby wojskowej kandydatów na żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 66, poz. 614 ze zm.) w zw. z art. 135 ust. 1 i 2 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2007 r.) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że w razie przemijającego charakteru przeszkody w spłacie należności nie jest możliwym zwolnienie z obowiązku zapłaty w całości, lecz wyłącznie możliwość odroczenia terminu płatności lub rozłożenia na raty, podczas gdy przepis ten nie wskazuje takich, ani żadnych innych przesłanek stosowania tych instytucji (odroczenia terminu lub rozłożenia na raty);

5) pominięcie art. 8 ust. 1 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 179, poz. 1750) w zw. z art. 7 i 8 k.p.a. w zakresie, w jakim Sąd nie uwzględnił obowiązku poprzedzenia decyzji o zwolnieniu z obowiązku zwrotu kosztów nauki postępowaniem administracyjnym prowadzonym zgodnie z zasadami zagwarantowanymi w k.p.a. K.p.a. nie zna bowiem zasady, na którą powołuje się Sąd, iż ciężar przedstawienia dowodów uzasadniających zasadność podnoszonych we wniosku twierdzeń spoczywa na stronie. Przeciwnie, organy obowiązane są podejmować stosowną inicjatywę w celu ustalenia stanu faktycznego sprawy, podejmować działania zmierzające do ustalenia sytuacji majątkowej, rodzinnej i zdrowotnej skarżącego, które to okoliczności są kluczowe przy rozstrzyganiu, czy zachodzą przesłanki do zwolnienia z obowiązku zwrotu kosztów;

6) pominięcie § 41 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie służby wojskowej kandydatów na żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 66, poz. 614 ze zm.) jako źródła obowiązku organu do dokonania w toku postępowania szczegółowej analizy trudnej sytuacji materialnej strony (którego to obowiązku organ nie dopełnił),

II. naruszenie przepisów prawa procesowego (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), tj.:

1) art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7, 75 § 1, 77 § 1 oraz 80 k.p.a., przejawiające się w tym, że Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, mimo że zebrany przez organ materiał dowodowy był niepełny, a ten który został zgromadzony nie został w pełni rozpatrzony, w szczególności nie rozważono indywidualnych okoliczności sprawy, uzupełnionych przed Sądem w postaci twierdzeń przedstawionych na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2015 r., w tym mających formę pisemną w postaci załącznika do protokołu pt. "Zeznanie T. B. na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2015 r.";

2) art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7 k.p.a. przejawiające się w tym, że Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, mimo że powołując się na nadrzędność interesu społecznego nad interesem indywidualnym organ orzekający nie wykazał, nie udowodnił, że jest on tak ważny i znaczący, iż bezwzględnie wymaga ograniczenia uprawnień indywidualnych obywatela;

3) art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 8, 11 oraz 107 § 3 k.p.a. przejawiające się w tym, że Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, mimo iż uzasadnienie zaskarżonej decyzji zostało splagiatowane, "przeklejone" z uzasadnienia innej decyzji, nie zawiera więc własnej oceny organu, nie odnosi się do sytuacji skarżącego, nie wskazuje na dostatecznie zindywidualizowane przesłanki rozstrzygnięcia, jest niewyczerpujące, co stanowi o naruszeniu zasady pogłębiania zaufania do administracji publicznej oraz zasady wyjaśniania przesłanek działania organu administracyjnego;

4) art. 141 § 4 p.p.s.a. w zakresie, w jakim uzasadnienie Sądu nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia, którego elementem jest uznawanie przez organ skarżącego jako kandydata na żołnierza, a po zwolnieniu ze służby kandydackiej - byłego kandydata na żołnierza. Sąd uznając, iż upoważniony do podpisania decyzji w sprawie był Sekretarz Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej musiał dokonać innej oceny aniżeli organy orzekające, tj. uznać, że decyzja nie dotyczy kandydata/byłego kandydata na żołnierza, lecz innej z osób wymienionych w pkt 1 ppkt 1 upoważnienia nr [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r., stanowiska tego jednak nie uzasadniając.

W motywach skargi kasacyjnej skarżący zaprezentował argumentację na poparcie powyższych zarzutów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie rozpoznając sprawę ponownie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 179a p.p.s.a., jeżeli przed przedstawieniem skargi kasacyjnej Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu wojewódzki sąd administracyjny stwierdzi, że w sprawie zachodzi nieważność postępowania albo podstawy skargi kasacyjnej są oczywiście usprawiedliwione, uchyla zaskarżony wyrok lub postanowienie rozstrzygając na wniosek strony także o zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego i na tym samym posiedzeniu ponownie rozpoznaje sprawę. Od wydanego orzeczenia przysługuje skarga kasacyjna.

Powyższy przepis został wprowadzony przez art. 1 pkt 52 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2015 r. poz. 658), obowiązującej od dnia 15 sierpnia 2015r. Stosownie do art. 2 ustawy zmieniającej, powołany przepis stosuje się również do postępowań wszczętych przed dniem jej wejścia w życie.

Przepis art. 179a p.p.s.a. zawiera dwie przesłanki, których zaistnienie może stanowić podstawę uchylenia wyroku Sądu I instancji, a mianowicie: nieważność postępowania albo oczywiście usprawiedliwione podstawy skargi kasacyjnej. Zastosowanie przez ustawodawcę w ww. przepisie alternatywy rozłącznej (spójnik "albo") oznacza, że przesłanki unormowane w art. 179a p.p.s.a. są od siebie niezależne i stosuje się je rozłącznie - wystarczy zatem, aby została spełniona tylko jedna z nich.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie zachodzi przesłanka uzasadniająca zastosowanie powyższego przepisu. Wskazana bowiem przez skarżącego podstawa kasacyjna jest w stosunku do zaskarżonego wyroku oczywiście usprawiedliwiona.

Zasadne są mianowicie zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia § 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. Nr 94, poz. 426) w zw. z pkt 2 ppkt 1 lit. c upoważnienia nr [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. (Dz. U. MON. Nr 17, poz. 256) poprzez błędne przyjęcie, że decyzja Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia z obowiązku zwrotu kosztów, opatrzona podpisem Sekretarza Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej – C. M., została podpisana przez osobę upoważnioną.

Powyższe upoważnienie nr [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. zostało wydane na podstawie art. 268a k.p.a., który stanowi, iż organ administracji publicznej może w formie pisemnej upoważnić pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do załatwiania spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, a w szczególności wydawania decyzji administracyjnych, postanowień i zaświadczeń. Wybór upoważnionego pracownika na mocy wskazanego przepisu należy do organu. Upoważnienie może być nadane do odwołania, na czas oznaczony albo w odniesieniu do określonych konkretnie spraw. Pracownik upoważniony do wykonywania kompetencji organu nie staje się przez to organem administracji publicznej. Wykonuje on tylko kompetencje organu. Udzielone upoważnienie administracyjne wywiera ten skutek, że zmienia się osoba wykonująca kompetencje organu. Oznacza to, że czynności prawne podejmuje jeden z pracowników urzędu, a nie sam piastun organu. Zarazem z upoważnienia nie można interpretować więcej uprawnień, aniżeli nim wyraźnie zakreślono, a jego treść nie powinna budzić wątpliwości. Kompetencji upoważnionego pracownika nie można także domniemywać. Działanie pracownika bez upoważnienia właściwego organu administracji publicznej pociąga za sobą nieważność decyzji z mocy art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. Przepis ten stanowi, iż organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości.

Zgodnie z pkt 2 ppkt 1 ww. upoważnienia nr [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r., Dyrektor Departamentu Kadr MON został umocowany do wydawania w imieniu Ministra Obrony Narodowej decyzji i postanowień w II instancji, w sprawach żołnierzy zawodowych i byłych żołnierzy zawodowych, zajmujących stanowiska służbowe (pozostających w rezerwie kadrowej albo dyspozycji) do stopnia etatowego pułkownika (komandora) włącznie oraz kandydatów na żołnierzy zawodowych i byłych kandydatów na żołnierzy zawodowych dotyczących: (a) uposażeń kandydatów na żołnierzy zawodowych, (b) zwolnienia ze służby kandydackiej, (c) ustalania wysokości i zwrotu kosztów równowartości kosztów, poniesionych na utrzymanie i naukę, (d) umarzania równowartości kosztów nauki, odraczania terminu płatności lub rozłożenia kosztów na raty.

W pkt 4 upoważnienia określono, że w razie nieobecności Dyrektora Departamentu Kadr, do podpisywania decyzji administracyjnych, postanowień i innych dokumentów w sprawach, o których mowa w pkt 2, upoważniony jest Zastępca Dyrektora Departamentu Kadr zajmującego stanowisko cywilne.

Skarżący, jak wynika z akt sprawy, pełnił czynną służbę wojskową w charakterze kandydata na żołnierza zawodowego w Wyższej Szkole [...] w [...]. Decyzją Rektora - Komendanta [...] nr [...] z dnia [...] maja 2008 r. został zwolniony ze służby kandydackiej na skutek prawomocnego orzeczenia Sądu Garnizonowego o wymierzeniu kary dyscyplinarnej - usunięcia z czynnej służby wojskowej pełnionej w charakterze kandydata na żołnierza zawodowego. W komparycji zaskarżonej decyzji Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] sierpnia 2014 r. wskazano, że przedmiotem rozstrzygnięcia jest odmowa zwolnienia z obowiązku zwrotu kosztów poniesionych przez resort obrony narodowej w związku ze zwolnieniem skarżącego ze służby kandydackiej.

Wobec powyższego, biorąc pod uwagę treść ww. upoważnienia nr [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r., uzasadnione jest stanowisko, że w sprawie skarżącego - byłego kandydata na żołnierza zawodowego - upoważnionym do wydania w imieniu Ministra Obrony Narodowej decyzji w II instancji w przedmiocie zwrotu równowartości kosztów poniesionych na utrzymanie i naukę był - Dyrektor Departamentu Kadr lub w przypadku jego nieobecności - Zastępca Dyrektora Departamentu Kadr zajmujący stanowisko cywilne. Wynika to wprost z pkt 2 ppkt 1 lit. c oraz pkt 4 ww. upoważnienia. Przy czym zaznaczyć należy, że pkt 2 ppkt 1 lit. c upoważnienia dotyczy decyzji wydanych w przedmiocie (szeroko pojętego) "zwrotu równowartości kosztów poniesionych na utrzymanie lub naukę", a więc również decyzji wydanych w sprawie "odmowy zwolnienia z obowiązku zwrotu kosztów poniesionych przez resort obrony narodowej w związku ze zwolnieniem ze służby kandydackiej" - jak miało to miejsce w niniejszej sprawie.

Tymczasem zaskarżoną decyzję z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] podpisał z upoważnienia Ministra Obrony Narodowej Sekretarz Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej – C. M., który nie legitymował się wymaganym upoważnieniem. Z powołanego w komparycji zaskarżonej decyzji pkt 1 ppkt 1 lit. n upoważnienia nr [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. nie wynika bowiem, aby upoważnienie to obejmowało wydawanie w imieniu Ministra Obrony Narodowej decyzji II instancji w sprawach dotyczących byłych kandydatów na żołnierzy zawodowych, do których niewątpliwie zalicza się skarżący. Pkt 1 ppkt 1 lit. n ww. upoważnienia stanowi, że Sekretarz Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej jest upoważniony do wydawania w imieniu Ministra Obrony Narodowej, decyzji i postanowień w II instancji, w sprawach - dotyczących zwalniania z obowiązku zwrotu równowartości kosztów poniesionych na utrzymanie i naukę - osób fizycznych, żołnierzy rezerwy oraz żołnierzy zawodowych i byłych żołnierzy zawodowych, zajmujących stanowiska służbowe (pozostających w rezerwie kadrowej albo dyspozycji) do stopnia etatowego pułkownika (komandora) włącznie. Przepis ten nie wymienia "byłych kandydatów na żołnierzy zawodowych", jak czyni to pkt 2 ppkt 1 przedmiotowego upoważnienia.

Zaznaczyć również należy, że uprawnienie Sekretarza Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej do podpisywania decyzji II instancji w sprawach zwrotu kosztów nauki dotyczących byłych kandydatów na żołnierzy nie wynika również z treści decyzji nr [...] z dnia [...] stycznia 2014 r. w sprawie kierowania Ministerstwem Obrony Narodowej (Dz. U. MON z 2014 r., poz. 13). Sekretarzowi Stanu nie jest bowiem podporządkowana komórka organizacyjna - Departament Kadr, co wynika z pkt 2 ppkt 1 ww. decyzji.

W świetle powyższego, uzasadniony jest zarzut skarżącego kasacyjnie, że zaskarżona decyzja Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] została podpisana przez pracownika organu nie posiadającego stosownego upoważnienia. Podpisanie decyzji przez osobę nieuprawnioną obligowało Sąd do wyeliminowania jej z obrotu prawnego. Decyzja taka jest bowiem dotknięta wadą kwalifikowaną, określoną w art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.

Wobec powyższego zarzutu, na obecnym etapie przedwczesnym byłoby rozpoznawanie pozostałych zarzutów o charakterze merytorycznym.

Ponownie rozpatrując odwołanie skarżącego od decyzji Rektora-Komendanta Wyższej Szkoły [...] w [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] organ zważy, że decyzje podejmowane na podstawie § 41 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie służby wojskowej kandydatów na żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 66, poz. 614 ze zm.) - mają charakter uznaniowy.

W przypadku rozstrzygnięć podejmowanych w trybie uznania administracyjnego kontroli sądowej podlega to, czy wydanie decyzji zostało poprzedzone prawidłowo prowadzonym postępowaniem z zachowaniem procedury administracyjnej, zwłaszcza szczegółowym ustaleniem stanu faktycznego w odniesieniu do konkretnej, indywidualnej sprawy. Natomiast ocena pod kątem kryteriów słuszności i celowości prowadzona jest wyłącznie w zakresie, czy organy administracji nie przekroczyły granicy uznania administracyjnego. Oczywistym jest, że podejmowanie decyzji opartych na uznaniu administracyjnym nie może oznaczać dowolności i arbitralności. Zakres uznania wyznaczony jest zawsze normami kompetencyjnymi, przepisami o postępowaniu administracyjnym i przepisami prawa materialnego. Wydając decyzję o charakterze uznaniowym, organ jest związany nie tylko przepisem, ale i celem określonej regulacji. Uznanie administracyjne nie pozwala zatem organowi na dowolność w załatwieniu sprawy, ale jednocześnie nie nakazuje mu spełnienia każdego żądania obywatela (por. wyrok NSA z dnia 25 marca 2009 r., sygn. akt I OSK 1535/08, publ. https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Mając powyższe na względzie, organ odwoławczy zobowiązany będzie, zgodnie z art. 7 oraz art. 77 § 1 k.p.a., do ponownego rozważenia - w sposób wszechstronny i wnikliwy - całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, ustosunkowania się do zarzutów odwołania oraz do należytej oceny istnienia przesłanek warunkujących zastosowanie § 41 ust. 2 ww. rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 31 marca 2004 r. Przed wydaniem decyzji, realizując gwarancje procesowe strony, organ dopełni obowiązków wynikających z art. 10 k.p.a. Wydając zaś rozstrzygnięcie organ należycie uzasadni swoje stanowisko - stosownie do wymogów określonych w art. 107 § 3 k.p.a. Przepis ten precyzuje, że uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa. Uzasadnienie decyzji, stanowiące jej obowiązkowy składnik, jest wyrazem prawidłowego przeprowadzenia przez organ procesu rozpoznawczego i dedukcyjnego w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia sprawy. Uzasadnienie stanowi integralną część decyzji i jego zadaniem jest wyjaśnienie rozstrzygnięcia, stanowiącego dyspozytywną jej część. Z tego względu motywy decyzji, zwłaszcza wydanej w oparciu o uznanie administracyjne, powinny być tak ujęte, aby strona mogła poznać tok rozumowania poprzedzającego wydanie rozstrzygnięcia oraz zrozumieć i w miarę możliwości zaakceptować zasadność przesłanek faktycznych i prawnych, jakimi kierował się organ przy załatwianiu sprawy.

Konkludując Sąd stwierdza, że podniesiony przez skarżącego kasacyjnie zarzut podpisania decyzji II instancji przez osobę nie posiadającą stosownego upoważnienia organu musiał skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonej decyzji. Rozpatrując sprawę ponownie organ odwoławczy uwzględni poczynione wyżej uwagi.

Mając na względzie powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 179a oraz art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. orzekł jak w pkt 1 i 2 sentencji wyroku. O kosztach postępowania Sąd postanowił - jak w pkt 3 sentencji - na podstawie art. 203 pkt 1 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.), który ma zastosowanie w niniejszej sprawie na podstawie § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804).