Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Rudowski Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala Sędzia del. WSA Jolanta Strumiłło (spr.) Protokolant Magdalena Gródecka po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. [...] sp. z o.o. z siedzibą w R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 7 marca 2019 r. sygn. akt I SA/Rz 1178/18 w sprawie ze skargi D. [...] sp. z o.o. z siedzibą w R. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 września 2018 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.258.2018.1.BJ w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. [...] sp. z o.o. z siedzibą w R. na rzecz Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 7 marca 2019 r., o sygn. akt I SA/Rz 1178/18, w sprawie ze skargi D. [...] Sp. z o.o. z siedzibą w R. (dalej jako spółka, strona) oddalił skargę na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 września 2018 r., w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych. Pełna treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, jak i innych wyroków powołanych poniżej, dostępna jest na stronie internetowej https://orzeczenia.nsa.gov.pl/.

Sąd pierwszej instancji przedstawił w uzasadnieniu swojego orzeczenia następujący stan sprawy. Strona jest spółką kapitałową, która została utworzona w celu zrealizowania inwestycji w zakresie budowy centrum handlowego. W celu pozyskania środków finansowych spółka zawarła umowę kredytu inwestycyjnego oraz umowę kredytu na finansowanie VAT. Umowa przewiduje spłatę kredytu w okresie 10 lat. Zobowiązania z tytułu umowy zostały zabezpieczone między innymi poręczeniami udzielonymi przez udziałowców oraz przez inne podmioty powiązane. Na mocy udzielonych poręczeń poręczyciele stali się solidarnie odpowiedzialni za zaciągnięte zobowiązania spółki. Poręczenia cywilne bądź poręczenia weksli własnych strony, udzielone zostały nieodpłatnie. Spółka nie była zobowiązana ani do zapłaty wynagrodzenia ani do wykonania jakiegokolwiek innego świadczenia wzajemnego na rzecz poręczycieli.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy strona będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji podatkowej w związku z otrzymanym nieodpłatnym świadczeniem, a jeśli tak to czy zarówno dla roku, w którym poręczenie zostaje stronie udzielone czy również za kolejne lata podatkowe w okresie trwania zabezpieczenia?

2. Czy strona będzie zobowiązana ująć zdarzenie dotyczące otrzymanego nieodpłatnego świadczenia w uproszczonym sprawozdaniu CIT/TP zarówno za rok, w którym poręczenie zostaje stronie udzielone jak i w kolejnych latach podatkowych w okresie trwania zabezpieczenia składając CIT/TP za kolejne lata podatkowe?

Zdaniem spółki, nie jest ona zobowiązana do sporządzenia dokumentacji podatkowej w związku z otrzymanym nieodpłatnym świadczeniem. Odnośnie pytania drugiego zdaniem spółki, jest ona zobowiązana ująć zdarzenie, jakim jest otrzymanie nieodpłatnego świadczenia w uproszczonym sprawozdaniu CIT/TP składanym za rok podatkowy, w którym poręczenia zostały udzielone. Natomiast obowiązek ten nie wystąpi w związku ze składaniem uproszczonego sprawozdania CIT/TP za kolejne lata podatkowe niezależnie od tego, że zabezpieczenia w postaci poręczeń będą wiążące również w kolejnych latach podatkowych, z uwagi na to, że skutki podatkowe dla tego zdarzenia (przychód z nieodpłatnego świadczenia) powstaje jednorazowo wyłącznie w roku podatkowym, w którym udzielone zostało poręczenie.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej jako organ interpretacyjny) uznał stanowisko spółki, dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków dokumentacyjnych, związanych z otrzymanym nieodpłatnym świadczeniem za nieprawidłowe.

Oddalając skargę strony Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uznał, że istota sporu sprowadza się do rozumienia pojęcia transakcja użytego w art. 9a ust.1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej jako u.p.d.o.p.), do określenia czynności, których dokonanie ma powodować konieczność sporządzenia dokumentacji podatkowej. Sąd pierwszej instancji stosując wykładnię celowościową podkreślił, że przepisy o obowiązku sporządzania dokumentacji podatkowej w przypadku dokonywania czynności cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami powiązanymi wprowadzono celem zapewnienia transparentności takich działań, w szczególności w celu zapewnienia, że takie działania odbywają się na zasadach rynkowych. Cel wprowadzenia tej regulacji przekonuje zatem do przyjęcia za prawidłową szerokiej definicji słowa transakcja. Taka definicja zapewnia bowiem transparentność działań podmiotów powiązanych. Brak jest podstaw do przyjęcia, że ustawodawca chciał ją osiągnąć jedynie w odniesieniu do zawieranych umów kupna sprzedaży pozostawiając całą szeroką gamę możliwych czynności prawnych pomiędzy podmiotami powiązanymi poza tymi regulacjami. Takie rozumienie tego przepisu stanowi również realizację funkcji gwarancyjnej prawa podatkowego umożliwiającej podmiotom powiązanym na uzyskanie należytej ochrony w przypadku ujawnienia dokonanych przez nie czynności. Dlatego, zdaniem sądu pierwszej instancji organ interpretujący nie naruszył prawa stwierdzając, że stanowisko strony, w którym przyjmuje, że pojęcie transakcja oznacza tylko i wyłącznie umowy kupna -sprzedaży jest nieprawidłowe. Sąd pierwszej instancji wskazał też, że obowiązek sporządzania dokumentacji podatkowej istnieje zarówno co do roku w którym zostało złożone zabezpieczenie, jak także co do lat w których będzie ono trwało, co wynika z treści przepisu art. 9a ust. 2g u.p.d.o.p. Za prawidłowe Sąd pierwszej instancji również uznał stanowisko co do obowiązku aktualizacji dokumentacji w latach następnych, w których poręczenie udzielone podatnikowi będzie obowiązywało.

W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego spółka, zaskarżyła powyższy wyrok w całości i na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej zwana: "p.p.s.a.") zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego:

1. art. 9a ust. 1 u.p.d.o.p. poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji uznanie, że spółka jest zobowiązana do sporządzenia dokumentacji podatkowej za wszystkie lata podatkowe trwania zabezpieczenia w postaci otrzymanego nieodpłatnie poręczenia;

2. art. 27 ust. 5 ustawy u.p.d.o.p. poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji uznanie, że spółka ma obowiązek ujęcia świadczenia w postaci otrzymanego nieodpłatnego poręczenia w uproszczonym sprawozdaniu CiT-TP zarówno za rok, w którym poręczenie zostało udzielone jak i w kolejnych latach trwania zabezpieczenia;

oraz naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym znaczący wpływ na wynik sprawy:

1. art. 151 w zw. z art. 3 § 1 i § 2 pkt 4a p.p.s.a. poprzez nienależyte sprawowanie kontroli działalności organu interpretacyjnego, w zakresie przestrzegania art. 120 Ordynacji podatkowej i w konsekwencji utrzymanie w obrocie prawnym wadliwej interpretacji indywidualnej prawa podatkowego;

2. art, 141 § 4 p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji niedostateczne wyjaśnienie podstaw rozstrzygnięcia, w szczególności poprzez brak argumentacji dla przyjętego stanowiska;

3. art, 146 § 1 p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie i nieuchylenie interpretacji indywidulanej, a w efekcie akceptację wskazanych naruszeń prawa materialnego (dopuszczeniu się błędu wykładni i niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisów prawa) tj. art. 9a ust. 1 oraz art. 27 ust. 5 u.p.d.o.p. poprzez uznanie, że spółka jest zobowiązana do sporządzania dokumentacji podatkowej oraz deklaracji CIT-TP dla nieodpłatnego świadczenia w postaci poręczenia.

W oparciu o powyższe zarzuty spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu. Oznaczenie WSA Naczelny Sąd Administracyjny uznał za omyłkę wobec treści art. 185 § 1 p.p.s.a. i sporządzenia skargi kasacyjnej przez pełnomocnika profesjonalnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zarzuty skargi kasacyjnej należało uznać za nieskuteczne.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu uwzględniając jedynie nieważność postępowania, której przesłanki zostały wymienione w § 2 tego przepisu. Z akt sprawy nie wynika, by zaskarżone orzeczenie zostało wydane w warunkach nieważności, zatem do rozpoznania pozostawały zarzuty skargi kasacyjnej, które oparte zostały na podstawie kasacyjnej opisanej w art. 174 pkt 1 i pkt 2 p.p.s.a. W skardze kasacyjnej sformułowano zarzuty oparte na obu podstawach kasacyjnych, o których mowa w art. 174 p.p.s.a. Stosownie do tego przepisu skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) albo naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). W sytuacji, gdy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie zarówno prawa materialnego, jak i przepisów postępowania, w pierwszej kolejności należy rozpoznać ten drugi z zarzutów, ponieważ dopiero po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został dostatecznie podważony, można przejść do skontrolowania procesu subsumpcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez sąd pierwszej instancji przepis prawa materialnego. Co do zasady w sytuacji, gdy w kasacji zarzucono naruszenie zarówno prawa materialnego, jak i naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności należy ustosunkować się do zarzutów, które dotyczą naruszenia przepisów postępowania. Koniecznym warunkiem uznania, że strona prawidłowo powołuje się na jedną z podstaw kasacyjnych jest wskazanie, które przepisy zostały naruszone, na czym to naruszenie polegało oraz jaki mogło mieć to wpływ na wynik sprawy. To na autorze skargi kasacyjnej ciąży zatem obowiązek konkretnego wskazania, które przepisy prawa materialnego zostały przez sąd naruszone zaskarżonym orzeczeniem, na czym polegała ich błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa i właściwe zastosowanie. Podobnie przy naruszeniu prawa procesowego należy wskazać przepisy tego prawa naruszone przez sąd i wpływ naruszenia na wynik sprawy, czyli treść zaskarżonego orzeczenia. Podkreślić trzeba, że dla spełnienia wymogu z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. nie wystarczy przytoczenie w petitum skargi kasacyjnej formuły o naruszeniu przepisów postępowania mającym wpływ na wynik sprawy, lecz konieczne jest wykazanie, który przepis postępowania został naruszony, w jaki sposób oraz wpływu zarzucanego naruszenia na wynik sprawy. O skuteczności zarzutów, postawionych w oparciu o podstawę kasacyjną, określoną w art. 174 pkt 2 p.p.s.a., nie decyduje bowiem każde stwierdzone uchybienie przepisom postępowania, lecz tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Należy przez to rozumieć wykazanie istnienia związku przyczynowego pomiędzy uchybieniem procesowym, stanowiącym przedmiot zarzutu skargi kasacyjnej, a wydanym orzeczeniem sądu administracyjnego, który to związek przyczynowy mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wnoszący skargę kasacyjną jest więc obowiązany uzasadnić, że następstwa zarzucanych uchybień były na tyle istotne, iż miały wpływ na treść kwestionowanego orzeczenia, ponieważ gdyby do tych uchybień nie doszło, wyrok sądu administracyjnego mógłby być inny. Jako najdalej idący zarzut należało uznać naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez niedostateczne wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia.

Zarzut ten należało uznać za pozbawiony usprawiedliwionych podstaw. W pierwszej kolejności przypomnieć należy, że zgodnie z art. 141 § 4 p.p.s.a. uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie, a w razie gdy wskutek uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania. Przepis ten określa wymogi formalne uzasadnienia orzeczenia. Jednym z elementów koniecznych uzasadnienia jest wskazanie podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. W ramach podstawy prawnej rozstrzygnięcia sąd powinien podać nie tylko argumenty, którymi kierował się wydając takie, a nie inne rozstrzygnięcie, ale też wskazać dlaczego nie podziela zarzutów strony. Do sytuacji, w której wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej, należy zaliczyć tę, gdy uzasadnienie nie pozwala na kontrolę kasacyjną orzeczenia. Dzieje się tak wówczas, gdy nie ma możliwości jednoznacznej rekonstrukcji podstaw rozstrzygnięcia. Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wymogi określone w art. 141 § 4 p.p.s.a., zawiera bowiem przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisko stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej szczegółowe wyjaśnienie. Wskazany przepis nie daje natomiast możliwości polemiki z merytorycznym stanowiskiem sądu pierwszej instancji. Nie jest też podstawą do podważenia ustaleń stanu faktycznego sprawy. W ramach tej podstawy kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest jedynie do kontroli zgodności uzasadnienia zaskarżonego wyroku z wymogami wynikającymi ze wskazanej normy prawnej, a w tym zakresie zarzuty skargi są bezpodstawne.

Przechodząc do merytorycznej oceny skargi kasacyjnej należy na wstępie przypomnieć, że na podstawie art. 9a ust. 2 u.p.d.o.p., obowiązek sporządzenia dokumentacji występuje w przypadku, gdy łączna kwota (lub jej równowartość) transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi wynikająca z umowy lub rzeczywiście zapłacona w roku podatkowym łączna kwota wymagalnych w roku podatkowym świadczeń przekracza wartości wskazane w tym przepisie.

Konieczność sporządzenia dokumentacji cen transferowych zachodzi zatem w przypadku, gdy spełnione są kumulatywnie następujące warunki: dochodzi do transakcji; transakcja jest realizowana pomiędzy podmiotami powiązanymi oraz łączna kwota transakcji przekracza kwoty wskazane w art. 9a ust. 2 u.p.d.o.p. Nie ulega wątpliwości, że w przypadku podmiotów powiązanych, obowiązkiem podatnika jest prowadzenie dokumentacji, o której mowa w art. 9a u.p.d.o.p. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu w dokumentacji tej powinny być określone czynniki, które mają wpływ na ustalenie warunków transakcji między podmiotami powiązanymi. Dokumentacja ta jest zatem dowodem, który powinien wspomóc organ podatkowy przy weryfikacji wpływu powiązań między podmiotami na wykazanie dochodu niższego lub niewykazanie dochodu przez jeden z podmiotów powiązanych. Co istotne przepis art. 9a u.p.d.o.p. nie konstytuuje samoistnie obowiązku podatkowego. Jeżeli podatnik nie prowadzi stosownej dokumentacji, czyni to na własne ryzyko i ponosi tego konsekwencje w przypadku wykazania w postępowaniu podatkowym odmiennego stanu.

W przedstawionym przez spółkę stanie faktycznym bezspornym jest, że chodzi o podmioty powiązane, a spółka otrzymała świadczenie nieodpłatne w postaci udzielenia poręczenia przez podmiot z nią powiązany. Spór sprowadza się do rozumienia przez strony pojęcia "transakcja" użytego w art. 9a u.p.d.o.p.

Pojęcie "transakcja" nie zostało zdefiniowane w art. 9a u.p.d.o.p. ani w innych przepisach prawa podatkowego bądź cywilnego, w konsekwencji czego można uznać, że nie posiada ono definicji legalnej. W takim przypadku zgodnie z regułą pierwszeństwa wykładni językowej należy posłużyć się znaczeniem słownikowym tego pojęcia, które występuje w języku ogólnym (zob. B. Brzeziński, Wykładnia prawa podatkowego, Gdańsk 2013, s. 23 i nast., L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2006, s. 67 i nast., M. Zieliński, Wykładnia prawa, Zasady-reguły-wskazówki, Warszawa 2017 s. 291.; uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów: z dnia 14 marca 2011 r., sygn. akt II FPS 8/10 i z dnia 22 czerwca 2011 r. sygn. akt I GPS 1/11.

W ujęciu językowym "transakcja" to umowa bankowa lub umowa handlowa w sprawie kupna lub sprzedaży czegoś; także zawarcie takiej umowy; układ, porozumienie (vide E. Sobol (red), Nowy słownik języka polskiego, Warszawa 2003, s. 1041). W definicjach słownikowych pojęcia transakcja podkreśla się też, że pojęcie to obejmuje także usługi i wskazuje się, że transakcja to operacja handlowa dotycząca kupna lub sprzedaży towarów lub usług; umowa handlowa na kupno lub sprzedaż towarów lub usług; też: zawarcie takiej umowy (zob. Słownik języka Polskiego PWN na stronie https://sjp.pwn.pl/slowniki/transakcja.html).

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, skoro powoływanie się przez strony na różne słowniki Języka polskiego prowadziło do zupełnie różnych wniosków, zasadnym było, celem sprecyzowania pojęcia, odwołanie się przez Sąd pierwszej instancji do wykładni celowościowej. Wskazać należy, że przepisy o obowiązku sporządzania dokumentacji podatkowej w przypadku dokonywania czynności cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami powiązanymi wprowadzono celem zapewnienia transparentności takich działań, w szczególności w celu zapewnienia, że takie działania odbywają się na zasadach rynkowych. Cel wprowadzenia takiej regulacji przekonuje do przyjęcia za prawidłową szerokiej definicji słowa transakcja. Taka definicja zapewnia bowiem transparentność działań podmiotów powiązanych. Brak jest podstaw do przyjęcia, że ustawodawca chciał ją osiągnąć jedynie w odniesieniu do zawieranych umów kupna sprzedaży pozostawiając całą szeroką gamę możliwych czynności prawnych pomiędzy podmiotami powiązanymi poza tymi regulacjami. Takie rozumienie tego przepisu stanowi również realizację funkcji gwarancyjnej prawa podatkowego umożliwiającej podmiotom powiązanym na uzyskanie należytej ochrony w przypadku ujawnienia dokonanych przez nie czynności.

Mając na uwadze powyższe konstatacje należało stwierdzić, że Sąd I instancji zasadnie uznał w zaskarżonym wyroku, że użytego w art. 9a ust. 1 i 2 u.p.d.o.p. pojęcia "transakcja" nie można utożsamiać wyłącznie z umowami sprzedaży w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nieodpłatność bądź częściowa odpłatność udzielenia poręczenia nie jest zdarzeniem obojętnym gospodarczo zarówno dla podmiotu go udzielającego, jak i podmiotu, którego zobowiązanie jest poręczane. Udzielenie poręczenia skutkuje bowiem przyjęciem, przez podmiot udzielający, ryzyka niewywiązywania się dłużnika ze swojego zobowiązania względem wierzyciela. Ryzyko to posiada okresową wartość, tj. cenę, którą uzyskujący zabezpieczenie w normalnych warunkach rynkowych musiałby zapłacić udzielającemu zabezpieczenia.

Podnieść też należy, że zagadnienie obowiązku sporządzania dokumentacji, o której mowa w art. 9a u.p.d.o.p. było już przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego w wielu orzeczeniach, vide np. wyroki NSA z 15 grudnia 2017., sygn. akt II FSK 3283/15; z 5 stycznia 2017r., sygn. akt II FSK 3837/14; z 8 czerwca 2018r., sygn. akt II FSK 1418/16; z 8 marca 2016r., sygn. akt II FSK 4000/13, a ocena prawna zawarta w tych judykatach potwierdza, że na gruncie art. 9a ust. 1 i 2 u.p.d.o.p. pojęcie transakcja należy traktować jak synonim pojęcia umowa. Konsekwencją takiego rozumienia jest objęcie, opisanego w stanie faktycznym interpretacji poręczenia, zakresem art. 9a u.p.d.o.p.

W tej sytuacji dalsze zarzuty skargi kasacyjnej, co do naruszenia art. 27 ust. 5 u.p.d.o.p. należało uznać za bezzasadne.

Przepis ten stanowi, że podatnicy obowiązani do sporządzania dokumentacji podatkowej, jeżeli ich przychody lub koszty, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, przekroczyły w roku podatkowym równowartość 10 000 000 EU, dołączają do zeznania podatkowego za rok podatkowy uproszczone sprawozdanie w sprawie transakcji z podmiotami powiązanymi lub innych zdarzeń zachodzących pomiędzy podmiotami powiązanymi, lub w związku z którymi zapłata należności dokonywana jest bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową. Stanowi on więc dookreślenie obowiązku złożenia dokumentacji podatkowej o której mowa w art. 9a ust.1 i 9a ust. 2g u.p.d.o.p. Przepisy te posługują się bowiem pojęciem dokumentacji podatkowej, zaś przepis art. 27 ust. 5 u.p.d.o.p. określa o jaki rodzaj dokumentacji podatkowej chodzi, przy czym zawęża on jedynie, jak wskazał Sąd pierwszej instancji, krąg podmiotów zobowiązanych do złożenia uproszczonego sprawozdania w sprawie transakcji z podmiotami powiązanymi.

Stąd za zasadny należało uznać wniosek Sądu pierwszej instancji, że skoro art. 9a ust. 2g u.p.d.o.p. stanowi o obowiązku aktualizacji dokumentacji podatkowej, to dokumentacja taka powinna zostać złożona w formie przewidzianej w art. 27 ust. 5 u.p.d.o.p. Podstawą notyfikacji jest sam fakt zaistnienia transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi, a to wymaga z kolei, zgodnie z zapisami powyższych przepisów, wprowadzenia odpowiedniej transparentności.

Mając na uwadze powyższą argumentację uznać należało, że wyrok Sądu pierwszej instancji nie zawiera wad wskazanych w skardze kasacyjnej. W tym stanie rzeczy skargę kasacyjną spółki należało oddalić jako niezasadną, na podstawie art. 184 p.p.s.a.

O zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego od strony na rzecz organu interpretacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. i w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a) i ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz.265).