Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędziowie Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński (spr.) Sędzia del. WSA Tomasz Świstak Protokolant sekretarz sądowy Olga Jasionek po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej M. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 grudnia 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 2433/14 w sprawie ze skargi R. P., Stowarzyszenia E. z siedzibą w W. i Stowarzyszenia Zwykłego "K." z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Płocku z dnia [...] września 2014 r. nr [...],[...],[...],[...],[...] w przedmiocie ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 2433/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skarg R. P., Stowarzyszenia E. z siedzibą w W. i Stowarzyszenia Zwykłego "K." z siedzibą w W. uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Płocku z dnia [...] września 2014 r. nr [...],[...],[...],[...],[...] w przedmiocie ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia.

Powyższy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Decyzją z dnia [...] września 2014 r. Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Płocku (dalej: SKO w Płocku, Kolegium, organ II instancji, organ odwoławczy), znak: [...],[...],[...],[...],[...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm., dalej: k.p.a.), art. 1 i 2 ustawy z 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (tekst jedn.: Dz. U. 2001, Nr 79, poz. 856), art. 71 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1235 ze zm., dalej u.u.i.ś.) w związku z § 3 ust, 1 pkt 6 lit b) rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2010 r. Nr 213, poz. 1397), po rozpatrzeniu odwołań:

1. z dnia [...] kwietnia 2014 r. Stowarzyszenia zwykłego "W.";

2. z dnia [...] kwietnia 2014 r. E. B. (uzupełnionego [...] sierpnia 2014 r.);

3. z dnia [...] kwietnia 2014 r. R. W.;

4. z dnia [...] kwietnia 2014 r. M. O.;

5. z dnia [...] kwietnia 2014 r. E. N.;

6. z dnia [...] kwietnia 2014 r. K. K. (uzupełnionego [...] sierpnia 2014 r.);

7. z dnia [...] kwietnia 2014 r. P. B. (uzupełnionego [...] lipca 2014 r.);

8. z dnia [...] kwietnia 2014 r. M. Ż. (uzupełnionego [...] maja 2014 r., [...] lipca 2014 r., [...] sierpnia 2014 r., [...] sierpnia 2014 r.);

9. z dnia [...] kwietnia 2014 r. M. P. (uzupełnionego [...] sierpnia 2014 r.);

10. z dnia [...] kwietnia 2014 r. R. P.;

11. z dnia [...] kwietnia 2014 r. A. L. (uzupełnionego [...] czerwca 2014 r.);

12. z dnia [...] kwietnia 2014 r. T. M. (uzupełnionego [...] maja 2014 r. i [...] lipca 2014 r.);

13. z dnia [...] kwietnia 2014 r. J. A. (uzupełnionego [...] sierpnia 2014 r., [...] września 2014 r.);

14. z dnia [...] kwietnia 2014 r. J. J. i M. G. (uzupełnionego [...] czerwca 2014 r., [...] sierpnia 2014 r.);

15. z dnia [...] kwietnia 2014 r. J. S.,

16. z dnia [...] kwietnia 2014 r. Stowarzyszenia zwykłego "K.", (uzupełnionego [...] lipca 2014 r., [...] sierpnia 2014 r., [...] i [...] września 2014 r. oraz [...] września 2014 r.),

17. z dnia [...] kwietnia 2014 r. W. K.,

18. z dnia [...] kwietnia 2014 r. Stowarzyszenia zwykłego "L." (uzupełnionego [...] sierpnia 2014 r. i [...] września 2014 r.),

19. z dnia [...] kwietnia 2014 r. K. Ż. (uzupełnionego [...] sierpnia 2014 r.),

20. z dnia [...] kwietnia 2014 r. M. K. (uzupełnionego [...] sierpnia 2014 r.,

21. z dnia [...] kwietnia 2014 r. A. P.,

22. z dnia [...] kwietnia 2014 r. K. G.,

23. z dnia [...] kwietnia. 2014 r. Z. J.,

24. z dnia [...] kwietnia 2014 r. B. G.,

25. z dnia [...] kwietnia 2014 r. J. W. (uzupełnionego [...] maja 2014 r.),

26. z dnia [...] kwietnia 2014 r. M. S.,

27. z dnia [...] kwietnia 2014 r. E. S.,

28. z dnia [...] kwietnia 2014 r. A. S.,

29. z dnia [...] kwietnia 2014 r. J. W. (uzupełnionego w dniu [...] sierpnia 2014 r.),

30. z dnia [...] kwietnia 2014 r. P. M. (uzupełnionego [...] sierpnia 2014 r., [...] sierpnia 2014 r.),

31. z dnia [...] kwietnia 2014 r. A. M. (uzupełnionego [...] sierpnia 2014 r.),

32. z dnia [...] kwietnia 2014 r. W. Ł. (uzupełnionego [...] sierpnia 2014 r.);

33. z dnia [...] czerwca 2014 r. Stowarzyszenia E.

od decyzji Burmistrza Gminy i Miasta Wyszogród (dalej: organ I instancji) z [...] marca 2014 r. o środowiskowych uwarunkowaniach utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W decyzji z dnia [...] marca 2014 r. znak: [...] Burmistrz Miasta i Gminy Wyszogród ustalił środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie Farmy Wiatrowej "W." składającej się z [...] elektrowni wiatrowych o mocy do [...] MW każda, o maksymalnej całkowitej wysokości do 150 m n.p.t. wraz z przyłączem kablowym oraz pozostałą infrastrukturą towarzyszącą.

W ustawowo zachowanym terminie i za pośrednictwem Burmistrza Miasta i Gminy Wyszogród odwołanie do SKO w Płocku złożyli: E. B., R. W., M. O., E. N., K. K., P. B., M. Ż., M. P., R. P., A. L., T. M., J. A., J. J. i M. G., J. S., Stowarzyszenie zwykłe "K.", W. K., Stowarzyszenie zwykłe "L.", K. Ż., M. K., A. P., K. G., Z. J., B. G., J. W., M. S., E. S., A. S., J. W., P. M., A. M., W. Ł., Stowarzyszenie E..

Wszyscy odwołujący wnieśli o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji organu I instancji, a niektórzy z nich także o uchylenie postanowień organów uzgadniających, poprzedzających wydanie decyzji Burmistrza Gminy i Miasta Wyszogród. Zgodnie z art. 133 k.p.a., organ I instancji przekazał Kolegium odwołania wraz z aktami sprawy w ustawowym terminie, nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji.

Według SKO w Płocku, odwołania nie zasługiwały na uwzględnienie. Kolegium po przeanalizowaniu całości dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy uznało, że zaskarżona decyzja została wydana w sposób prawidłowy, tj. z uwzględnieniem istniejącego stanu faktycznego sprawy i obowiązujących przepisów prawa.

Odnosząc się do najczęstszych zarzutów wskazanych w poszczególnych odwołaniach, które się wielokrotnie powtarzały, Kolegium wskazało, że nie zasługują one na uwzględnienie. Jeśli chodzi o żądania uchylenia w całości zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, SKO w Płocku wskazało, że brak jest jakichkolwiek podstaw do takiego orzeczenia. W spornej sprawie nie zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonej decyzji i wydania decyzji odmownej. Zdaniem organu II instancji, w sprawie nie zaistniała żadna z przesłanek warunkujących odmowę ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia. Wręcz przeciwnie, w sytuacji, gdy inwestor złożył wniosek spełniający wymogi ustawowe, a przeprowadzone przez organ I instancji (w tym przez organy opiniujące) obszerne postępowanie wykazało, że planowane przedsięwzięcie będzie zgodne z przepisami dotyczącymi szeroko pojętej ochrony środowiska, to uzasadnionym było wydanie pozytywnej decyzji środowiskowej. Jednocześnie, w sytuacji braku potrzeby prowadzenia dodatkowego postępowania wyjaśniającego w sprawie, nie zaistniały podstawy do wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym.

W odniesieniu do wniosku inwestora o przeprowadzenie rozprawy administracyjnej, przedstawionego w piśmie z [...] maja 2014 r., Kolegium wskazało, że nie dopatrzyło się konieczności uwzględnienia takiego wniosku. Zdaniem organu odwoławczego, w sytuacji, gdy zgromadzony materiał dowodowy jest bardzo obszerny i nie wymaga uzupełnienia, to rozprawa nie przyczyniłaby się do przyspieszenia lub uproszczenia postępowania. Organ II instancji nie dostrzegł także przesłanek do przeprowadzenia rozprawy z urzędu, o których stanowi art. 89 § 2 K.p.a.

Zdaniem SKO w Płocku, większość odwołujących nie wskazała, jakie przepisy prawa materialnego lub procesowego zostały naruszone przez organ I instancji na skutek wydania zaskarżonej decyzji, lecz zgłosiła ogólne sprzeciwy odnośnie do realizacji inwestycji, motywując to negatywnym oddziaływaniem przedsięwzięcia na szeroko pojęte środowisko naturalne, krajobraz, faunę, florę, a także zdrowie i życie okolicznych mieszkańców.

Odnosząc się do zarzutów, że planowana inwestycja znajduje się w bliskim sąsiedztwie zabudowań mieszkalnych, Kolegium wyjaśniło, że taka potencjalna obawa nie może stanowić blokady w ustaleniu środowiskowych uwarunkowań dla planowanej inwestycji. Przepisy ustawy środowiskowej nie zawierają regulacji prawnych odnośnie do odległości planowanego przedsięwzięcia od innych nieruchomości. Ani ustawa ocenowa, ani inne akty prawne nie odnoszą się do tej kwestii, zatem bezpodstawnym jest twierdzenie, że organ dopuścił się naruszenia prawa w tym zakresie. W sytuacji braku regulacji prawnych co do dopuszczalnych odległości, organy właściwe do wydawania decyzji środowiskowej, wspomagają się pomocniczo innymi unormowaniami, dotyczącymi różnego rodzaju oddziaływań np. hałasowych. Jak wynika z treści decyzji, organ I instancji dokonał analizy potencjalnych wpływów przedsięwzięcia pod względem uciążliwości hałasowych. Wynika z niej, że wartości graniczne hałasu generowanego przez planowaną inwestycję nie spowodują przekroczenia norm zawartych w rozporządzeniu Ministra Środowiska z 14 czerwca 2007 r. ( Dz. U. z 2007r., Nr 120, póz. 826 ) w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku. Jednocześnie, organ II instancji podzielił ustalenia organu I instancji odnośnie do pisemnego stanowiska Ministra Zdrowia z 14 września 2012 r., w którym organ ten stwierdził, że nie jest możliwym podanie minimalnej odległości elektrowni od zabudowań mieszkalnych nawet w przypadku dysponowania informacją o wysokości turbiny. Określenie takie zależy bowiem od indywidualnych parametrów technicznych planowanych turbin wiatrowych, jak również od ukształtowania terenu i prędkości wiatru. Właśnie w celu badania dopuszczalności lokalizacji takiej inwestycji prowadzi się postępowanie w przedmiocie oceny oddziaływania na środowisko. Według Kolegium, organ dokonał oceny charakterystyki przedsięwzięcia i warunków użytkowania terenu w każdej fazie realizacji inwestycji (a więc fazie budowy, eksploatacji) uwzględniając sposób funkcjonowania inwestycji. Odnośnie do najczęściej powtarzających się zarzutów, a dotyczących negatywnego oddziaływania inwestycji na środowisko, w tym zdrowie i życie okolicznych mieszkańców, to Kolegium wskazało, że obawy skarżących związane z potencjalnymi uciążliwościami nie zostały poparte żadnym dowodem. Raport potwierdza bowiem, że przedsięwzięcie nie będzie się wiązało z istotnymi zagrożeniami dla środowiska, życia i zdrowia ludzi. Jednocześnie, na inwestora nałożono szereg obowiązków, powodujących zminimalizowanie wszelkich uciążliwości, tj. (m.in. pkt lll-VII decyzji). Natomiast, jeśli chodzi o emisję innych zanieczyszczeń do środowiska w związku z planowaną inwestycją, to w ocenie Kolegium, skarżący również nie złożyli żadnych dowodów, które w sposób fachowy wskazałyby na przekroczenia dopuszczalnych standardów prawnych regulujących te kwestie, a tym samym, na błędne ustalenia decyzji oparte na zgromadzonym materiale dowodowym. Według Kolegium, jak wynika z dokumentacji sprawy, w tym z raportu, emisja substancji do powietrza nastąpi wyłącznie w fazie realizacji przedsięwzięcia i spowodowana będzie eksploatacją sprzętu budowlanego i środków transportu, jednak uciążliwości te będą okresowe i ustąpią po zakończeniu prac budowlanych.

Zdaniem Kolegium, twierdzenie odwołujących, że rozprzestrzenianie zanieczyszczeń związanych z realizacją inwestycji może mieć negatywny wpływ na okoliczne nieruchomości stanowi jedynie hipotetyczną obawę, nie popartą żadnym dowodem w tym zakresie. Ten zarzut dotyczy potencjalnego negatywnego zagrożenia dla środowiska, ale nie znajduje odzwierciedlania w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy. Jak wynika bowiem, zarówno ze stanowisk organów uzgadniających, jak i z treści karty informacyjnej i raportu, inwestycja oraz jej oddziaływanie nie będzie stanowiło zagrożenia dla ludności, ani dla innych elementów biotycznych środowiska. Inwestycja nie będzie wpływać negatywnie na elementy środowiska naturalnego: powietrze, glebę, wody powierzchniowe, wody podziemne, klimat akustyczny, świat roślinny i zwierzęcy. Zdaniem Kolegium, w rozpoznawanej sprawie skarżący nie złożyli dowodów, które w sposób fachowy wskazałyby na błędne ustalenia decyzji oparte na wadach raportu. Sam negatywny stosunek skarżących do planowanej inwestycji jako takiej, nie może zastąpić merytorycznej dyskusji, której służy postępowanie w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia. W ocenie Kolegium, organ wydając zaskarżoną decyzję, dysponował m. in. raportem oddziaływania na środowisko, który został przedłożony, wraz z pozostałymi wymaganymi dokumentami, organom uzgadniającym. Na podstawie tych dokumentów, w tym raportu, organy, do których się zwrócono o uzgodnienie, rozstrzygnęły kwestię, czy dane przedsięwzięcie nie wiąże się z nadmiernym zagrożeniem dla środowiska, czy podjęte zostały niezbędne kroki w celu zminimalizowania szkodliwego wpływu przedsięwzięcia na środowisko i czy nie zachodzą określone prawem przesłanki uniemożliwiające podjęcie określonej działalności na terenie objętym zamierzeniem inwestycyjnym.

W uzasadnieniu decyzji z [...] września 2014 r. SKO w Płocku odniosło się także do poszczególnych zarzutów zawartych w odwołaniach.

R. P. zaskarżył decyzję SKO w Płocku z [...] września 2014 r. i zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił naruszenie:

– art. 7 K.p.a. poprzez niepodjęcie przez SKO w Płocku niezbędnych czynności do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli;

– art. 8 K.p.a. poprzez nieprowadzenie przez SKO w Płocku postępowania w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej.

W uzasadnieniu skargi skarżący wyjaśnił, że w toku postępowania przed organem I oraz II instancji składał wnioski potwierdzające konieczność określenia w decyzji środowiskowej parametru głębokości budowli w postaci elektrowni wiatrowej wraz z fundamentem. Ponadto skarżący wnosił o doprecyzowanie podmiotu odpowiedzialnego za całkowite usunięcie fundamentu po zakończeniu eksploatacji inwestycji. Skarżący wskazywał, że inwestor zawarł ze skarżącym w dniu [...] września 2010 r. umowę dzierżawy na turbinę wiatrową, w której to inwestor zobowiązał się do usunięcia fundamentów turbiny do głębokości wyłącznie 1 metra. Według skarżącego, inwestor składając w lipcu 2012 r. wniosek o wydanie decyzji środowiskowej dla przedmiotowego przedsięwzięcia miał świadomość zapisów umowy jak i zawartego zobowiązania. Według skarżącego, SKO w Płocku w wydanej decyzji (strona 18) błędnie stwierdziło, że organ I instancji uregulował kwestię likwidacji fundamentu. Jednocześnie skarżący wnosił, że niezależnie od powyższego decyzja środowiskowa powinna zawierać określenie wpływu inwestycji na środowisko zarówno pod względem parametru wysokości, jak również głębokości ingerencji budowli na powłokę ziemską. Zdaniem skarżącego, przedmiotowa decyzja takich ustaleń nie zawiera.

Stowarzyszenie Zwykłe K. zarzuciło zaskarżonej decyzji naruszenie art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art.11, art. 35, art. 36. art. 77 k.p.a., art. 33 ust. 1 pkt 1, pkt 2 u.u.i.ś.

W uzasadnieniu skargi Stowarzyszenie Zwykłe K. podniosło, że Kolegium prowadząc postępowanie: nie rozpatrzyło wniosków dowodowych składanych przez strony postępowania w postaci m. in. przeprowadzenia wizji lokalnej, przeprowadzenia referendum, przeprowadzenia faktycznych pomiarów, jak również zainstalowania tymczasowych obiektów o wysokości 150 m n.p.t., nie rozpatrzyło i nie odnotowało w decyzji wszystkich złożonych przez strony postępowania pism/uzupełnień odwołania, nie rozpatrzyło kwestii wpływu na środowisko wskazanych błędów oraz braków w raporcie oddziaływania na przedsięwzięcie np. braku należytej inwentaryzacji zwierzyny łownej, braki i pomyłki na płaszczyźnie ornitologii, oparło się na niespójnym raporcie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, pominęło konieczność dokonania ustaleń w zakresie kwalifikacji osób sporządzających raport oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, odrzuciło wniosek o sporządzenie niezależnego raportu z powodów ekonomicznych, nie uwzględniło, że wskazane w raporcie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko warianty alternatywne były niemożliwe do zrealizowania, tym samym nie spełniały wymogu "alternatywności", nie rozpatrzyło kwestii, że zaprezentowany w raporcie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wariant najkorzystniejszy, był miejscowo identyczny z uchwalonym klika lat wcześniej m.p.z.p. dla trzynastu konkretnych działek. Tym samym całe postępowanie miało na celu "udowodnić" z góry przyjęte założenie w postaci wybrania na lokalizacje turbin 13 działek ewidencyjnych, nie uwzględniło niezgodności planowanej inwestycji z m.p.z.p., nie uwzględniło braku dokumentu wskazującego na rodzaj zabudowy na terenie inwestycji, nie uwzględniło wniosków wskazujących na błędne zapisy poszczególnych punktów decyzji wydanej przez organ I instancji, nie dokonało analizy złożonych opracowań naukowych, analiz wskazujących na szkodliwość lokalizowania turbin wiatrowych w bliskiej odległości od zabudowy mieszkalnej, nie uwzględniło braku wskazania współrzędnych GPS, nie uwzględniło kumulacji innych przedsięwzięć, nie uwzględniło zarzutu błędnego zapisu dotyczącego ustalenia zabezpieczenia na majątku inwestora, nie uwzględniło, że organ I instancji przekroczył swoje kompetencje w zakresie prowadzenia prac budowlanych, nie rozważyło naruszenia przez organ I instancji właściwości miejscowej jak również konieczności wyłączenia z postępowania pracowników Urzędu Gminy i Miasta Wyszogród, pominęło kwestę zagrożenia pożarowego, pominęło kwestię negatywnego wpływu inwestycji na zdrowie okolicznych mieszkańców, nie przedstawiło podstawy do przyznawania statusu strony postępowania, zignorowało fakt, że organ I instancji wszczynając postępowania nie zawiadomił społeczeństwa, a jedynie strony postępowania, oparł się na nieczytelnych mapach - części graficznej, nie rozpatrzyło zarzutów dotyczących wydanych postanowień opiniujących oraz uzgadniających, prowadzono postępowanie w sposób przewlekły, nie wskazując faktycznej daty zakończenia postępowania, nie powiadomiło stron postępowania o zebranym materiale i możliwości wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji.

Stowarzyszenie E. we wniesionej skardze zarzuciło naruszenie

1. utrzymanie w niej w mocy decyzji Burmistrza Gminy i Miasta Wyszogród z dnia [...] marca 2014 r., wydanej w sprawie ustalenia środowiskowych uwarunkowań realizacji omawianego przedsięwzięcia z rażącym naruszeniem prawa materialnego oraz przepisów postępowania (K.p.a.), co miało istotny wpływ na wynik wydanego rozstrzygnięcia;

2. art. 85 ust. 2 pkt. 1 lit. b tiret pierwszy u.u.i.ś., jak również - z ustalonymi uwarunkowaniami w sposób niezgodny ze wskazaniami znajdującego się w aktach sprawy raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, bez żadnego uzasadnienia tej okoliczności,

3. art. 80 ust. 1 pkt. 2 u.u.i.ś., gdyż organ I instancji wydał decyzję po przeprowadzeniu oceny oddziaływania na środowisko bez uwzględnienia wszystkich istotnych ustaleń (wskazań), zawartych w raporcie znajdującym się w aktach administracyjnych sprawy,

4. art. 82 ust. 1 pkt. 1 lit. b ustawy u.u.i.ś. - gdyż organ I instancji nie określił w swojej decyzji warunków wykorzystania terenu w fazie realizacji i eksploatacji przedsięwzięcia dotyczących ochrony zasobów naturalnych i zabytków, w tym stanowisk archeologicznych, które mogą znajdować się na terenie gdzie budowa parku siłowni wiatrowych ma być realizowana i w jego sąsiedztwie (zasięgu oddziaływania), - bez wyjaśnienia w trakcie przeprowadzonej oceny oddziaływania na środowisko (OOŚ), jak również w uzasadnieniu decyzji organu I instancji, czy w omawianej sprawie nie mają miejsca okoliczności skutkujące wydaniem decyzji odmownej - spowodowanie nie osiągnięcia celów środowiskowych zawartych w planie zagospodarowania wodami na obszarze dorzecza właściwego dla gminy W., o których jest mowa w art. 81 ust. 3 ustawy "ocenowej",

5. art. 82 ust. 1 pkt. 3 u.u.i.ś., w związku z art. 3 ust. 1 pkt. 13 tej ustawy i art. 135 ust. 1 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 1232, ze zm.) - ponieważ w pkt. VIII na str. 4 sentencji decyzji organu I instancji błędnie ustalił, że brak jest podstaw do utworzenia obszaru ograniczonego oddziaływania, - wydaną na podstawie raportu sporządzonego niezgodnie z warunkami ostatecznego Postanowienia Burmistrza Gminy i Miasta Wyszogród z [...] sierpnia 2012 r. (sygn. [...]), znajdującego się w aktach administracyjnych sprawy, po przeprowadzeniu postępowania niezgodnie z art. 92 k.p.a. - ponieważ nie dotrzymano wymogu podania informacji o planowanym terminie rozprawy administracyjnej z co najmniej siedmiodniowym wyprzedzeniem, jak również art. 10 § 1 K.p.a. - gdyż nie poinformowano wszystkich stron postępowania o możliwości zapoznania się z kompletnymi aktami sprawy w I instancji oraz zgłoszenia końcowych uwag i wniosków.

Zdaniem skarżącego, utrzymanie w mocy decyzji Burmistrza Gminy i Miasta Wyszogród z [...] marca 2014 r. pomimo że decyzja ta (odnośnie jej pkt. VII. 3, na str. 4 sentencji) jest obciążona w części wadą nieważności wymienioną w art. 156 § 1 pkt. 2 k.p.a. - gdyż obowiązek zapewnienia przez inwestora w jego majątku środków finansowych w wysokości 1% wartości inwestycji - według jej wartości księgowej - na poczet zapobiegania oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, w tym pokrycie skutków ewentualnych roszczeń, z uwzględnieniem warunków życia i zdrowia ludzi, o których jest mowa w raporcie - został nałożony bez podstawy prawnej.

W ocenie skarżącego, decyzja została wydana przez SKO w Płocku po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego:

– z rażącym naruszeniem art. 97 § 1 pkt 1 K.p.a. - gdyż organ odwoławczy odmówił zawieszenia tego postępowania w swoim postanowieniu z [...] sierpnia 2014 r. (znak [...]), pomimo że nie zakwestionował zajścia okoliczności, o której jest mowa w przywołanym przepisie K.p.a.,

– z rażącym naruszeniem art. 7 oraz art. 77 § 1 K.p.a. - gdyż SKO w Płocku nie rozpatrzyło wyczerpująco wielu zarzutów podanych w odwołaniach stron, a także w ogóle nie ustosunkowało się do niektórych z nich,

– z rażącym naruszeniem art. 49 K.p.a. (w związku z art. 74 ust. 3 u.u.i.ś.), gdyż w trakcie postępowania odwoławczego kierowane do poszczególnych stron pisma, w tym postanowienia SKO w Płocku nie były publicznie obwieszczane.

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 2433/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Płocku z dnia [...] września 2014 r. w przedmiocie ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga podlegała uwzględnieniu, albowiem dokonana przez Sąd analiza akt administracyjnych i konfrontacja wyników tej analizy z treścią zaskarżonej decyzji poprzez pryzmat mających zastosowanie przepisów prawa procesowego, nie pozwoliły Sądowi na uznanie sprawy za wyjaśnioną w należyty sposób.

Zdaniem Sądu, niesporne jest, że istotne dla rozstrzygnięcia tej sprawy okoliczności zostały ustalone przez organy obu instancji na podstawie dokumentów zgromadzonych w postępowaniu w przedmiocie ustalenia środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia polegającego na budowie Farmy Wiatrowej "W." składającej się z [...] elektrowni wiatrowych o mocy do [...] MW każda, o maksymalnej całkowitej wysokości do 150 m n.p.t. wraz z przyłączem kablowym oraz pozostałą infrastrukturą towarzyszącą.

Do dokumentów tych należy: Aneks nr 1 Uzupełnienie do Raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko. Budowa Farmy Wiatrowej W. składającej się z [...] elektrowni wiatrowych o mocy do [...] MW każda, o maksymalnej całkowitej wysokości do 150 m npt wraz z przyłączem kablowym oraz pozostałą infrastrukturą towarzyszącą (w nawiązaniu do pisma Burmistrza Gminy i Miasta Wyszogród z [...] października 2012 znak: [...] Warszawa, październik 2012 r. Jak wynika z treści pkt. 1 zatytułowanego "Uwagi wstępne" niniejszy aneks został sporządzony do raportu o oddziaływaniu na środowisko i uwzględnia on uwagi zawarte w piśmie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie adresowanego do Burmistrza Gminy i Miasta Wyszogród) znak: [...] z [...] października 2002 r.

W aktach administracyjnych znajduje się bowiem pismo RDOŚ w Warszawie zatytułowane "Wezwanie", w którym organ ten działając na podstawie art. 50 § 1, art. 106 § 1 K.p.a. oraz art. 77 ust. 2 u.u.i.ś. w związku z pismem Burmistrza Gminy i Miasta Wyszogród z [...] sierpnia 2012 r., znak: [...] w sprawie uzgodnienia warunków realizacji przedmiotowego przedsięwzięcia wezwał do uzupełnienia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko w zakresie obejmującym b) karty charakterystyki projektowanych do zainstalowania turbin wiatrowych z wyszczególnieniem mocy akustycznej generatora.

Aneks nr 1 do raportu zawiera 2 załączniki. Załącznik nr 2 obejmuje karty katalogowe przykładowych turbin wiatrowych. Załącznik 2.1. Specyfikacja turbiny [...] MW (Document no: [...]. Załącznik 2.2. Specyfikacja turbiny [...] MW (Document no: [...]). Załącznik 2.3. Specyfikacja turbiny [...]MW.

Ponadto na str. 5 uzupełnienia do raportu stwierdzono, że dla spełnienia wymogu wskazanego w wezwaniu do uzupełnienia raportu oraz dla wykazania, że dostępne są urządzenia o parametrach założonych jako wyjściowe do programu modelującego w załączeniu przedstawione zostały przykładowe karty charakterystyki takich turbin.

Dokumenty w postaci kart katalogowych trzech turbin znajdują się w aktach administracyjnych sprawy, przedłożonych Sądowi przez organy. Uszło jednak uwadze organów obu instancji, że dokumenty znajdujące się w załączniku nr 2 do Aneksu do raportu, a obejmujące dane techniczne turbin, jako dokumenty obcojęzyczne, wymagały sporządzenia w postępowaniu administracyjnym ich tłumaczenia na język polski.

Sąd stwierdził, że zgodnie z art. 5 ustawy z 7 października 1999 r. o języku polskim (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 43, poz. 224 ze zm.), podmioty wykonujące zadania publiczne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dokonują wszelkich czynności urzędowych oraz składają oświadczenia woli w języku polskim, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Wymóg ten stosuje się odpowiednio do oświadczeń woli, podań i innych pism składanych organom. W art. 5 ustawodawca unormował ogólną zasadę dotyczącą posługiwania się językiem polskim. Zasadniczym elementem tej zasady jest domniemanie dokonywania wszelkich czynności urzędowych właśnie w języku polskim.

Powołana regulacja nie wyklucza oczywiście posłużenie się w postępowaniu administracyjnym dokumentem sporządzonym w języku obcym. Warunkiem jednak nadania mocy dowodowej takiemu dokumentowi jest dokonanie jego tłumaczenia na język polski. Zgodnie bowiem z art. 75 § 1 K.p.a., jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny.

Na organach administracji publicznej spoczywa ustawowy obowiązek dokonywania w języku polskim zarówno czynności ustnych, jak i do prowadzenia w tym języku dokumentacji postępowania, co oznacza posługiwanie się w postępowaniu tłumaczeniami dokumentów. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażono pogląd według którego "wynikający z ustawy o języku polskim wymóg dokonywania przez organ administracji publicznej czynności urzędowych w języku polskim obliguje ten organ do dokonania tłumaczenia obcojęzycznego dokumentu. Badanie treści dokumentu w toku postępowania, którego przedmiotem jest ustalenie środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia winno zostać przeprowadzone w języku polskim, który jest językiem tego postępowania. Dopiero wówczas można powiedzieć, że czynność procesowa, polegająca na przeprowadzeniu dowodu z dokumentu w postaci raportu oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, sporządzonego w języku obcym, została przeprowadzona prawidłowo. W ocenie Sądu, uchybienie obowiązkowi wykonywania czynności urzędowych w języku polskim w niniejszej sprawie stanowi naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na wynik sprawy. Organ ustalający środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia zobligowany jest do dokonywania w języku polskim zarówno czynności ustnych, jak i do prowadzenia w tym języku dokumentacji postępowania, której zasadniczym elementem jest raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, a to oznacza obowiązek prawny posługiwania się w postępowaniu administracyjnym przetłumaczonymi dokumentami.

W dalszej kolejności, zdaniem Sądu, wskazać należało, że raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wraz z załącznikami i uzupełnieniem i aneksami jest dokumentem podstawowym w postępowaniu w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Chociaż jest dokumentem prywatnym oraz opracowanym przez osoby posiadające wiadomości specjalne (techniczne) to musi być jednak sporządzony w całości w języku polskim. Wymóg ten w sposób oczywisty dotyczy także jego załączników, uzupełnień i aneksów tworzących z nim integralną całość. Jak wynika z art. 66 ust. 1 u.u.i.ś., określającego treść raportu powinien on zawierać: 1) opis planowanego przedsięwzięcia, a w szczególności: a) charakterystykę całego przedsięwzięcia i warunki użytkowania terenu w fazie budowy i eksploatacji lub użytkowania, b) główne cechy charakterystyczne procesów produkcyjnych.

Przykładowe dane techniczne urządzeń (turbin), które mogą być zastosowane w fazie realizacji przedsięwzięcia mają szczególne znaczenie dla oceny głównych cech charakterystycznych procesów produkcyjnych w farmie wiatrowej.

Zdaniem Sądu, należy, podkreślić, że opis parametrów technicznych przedsięwzięcia, uwzględniający dane techniczne przykładowych turbin wiatrowych odgrywa zasadniczą rolę w postępowaniu dotyczącym oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko i ustaleniu środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia. Przykładowe dane katalogowe turbin pozwalają bowiem na określenie skali przedsięwzięcia oraz jego potencjalnych oddziaływań na środowisko oraz życie i zdrowie ludzi. Rzetelne i pełne przedstawienie danych technicznych urządzeń, które będą stanowiły główne źródło oddziaływań powinno pozwolić organom administracji na dokonanie oceny wykonalności przedsięwzięcia oraz na przeprowadzenie weryfikację wiarygodności inwestora oraz jego pomysłu inwestycyjnego. Przykładowe parametry techniczne turbin wiatrowych mają także istotne znaczenie dla oceny przez organy administracji wariantów realizacji przedsięwzięcia. Istotne znaczenie ma wreszcie i to, aby oceniane i znane organom administracji przykładowe parametry techniczne były powiązane z koncepcją zagospodarowania terenu farmy wiatrowej oraz obszarów, które będą graniczyć z przedsięwzięciem. Dane techniczne przykładowych urządzeń, które mogą być wykorzystane przy realizacji przedsięwzięcia mają istotne znaczenie dla spełnienia wymogu, o którym mowa w art. 66 ust. 1 pkt 11 u.u.i.ś., według którego raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko powinien zawierać: jeżeli planowane przedsięwzięcie jest związane z użyciem instalacji, porównanie proponowanej technologii z technologią spełniającą wymagania, o których mowa w art. 143 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1232 ze zm., dalej: p.o.ś.), według treści którego technologia stosowana w nowo uruchamianych lub zmienianych w sposób istotny instalacjach i urządzeniach powinna spełniać wymagania, przy których określaniu uwzględnia się w szczególności: 1) stosowanie substancji o małym potencjale zagrożeń; 2) efektywne wytwarzanie oraz wykorzystanie energii; 3) zapewnienie racjonalnego zużycia wody i innych surowców oraz materiałów i paliw; 4) stosowanie technologii bezodpadowych i małoodpadowych oraz możliwość odzysku powstających odpadów; 5) rodzaj, zasięg oraz wielkość emisji; 6) wykorzystywanie porównywalnych procesów i metod, które zostały skutecznie zastosowane w skali przemysłowej; 7) (uchylony); 8) postęp naukowo-techniczny. Adresatami obowiązków określonych przepisem art. 143 są podmioty eksploatujące wszelkie instalacje i urządzenia.

Obowiązki te powstają z momentem uruchamiania nowej bądź zmodernizowanej instalacji (urządzenia). Dane techniczne charakteryzujące turbiny stanowią jedną z podstaw ustalenia środowiskowych uwarunkowań przedsięwzięcia polegającego na budowie farmy wiatrowej. Dla spełnienia wymagania wynikającego z art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. b przewidującego, że raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko powinien zawierać opis planowanego przedsięwzięcia, a w szczególności: główne cechy charakterystyczne procesów produkcyjnych, dokument ten musi zawierać pełne dane charakteryzujące warunki techniczne przykładowych turbin, które mogą być użyte przez inwestora. Oczywiście dane te oraz ich opis muszą być sporządzone w języku polskim.

Pełna znajomość parametrów technicznych przykładowych urządzeń (turbin) w ramach realizacji przedsięwzięcia polegającego na budowie farmy wiatrowej ma szczególne znaczenie dla oceny możliwości przekroczenia standardów emisyjnych.

Zgodnie z art. 3 pkt 33 p.o.ś, przez standardy emisyjne - rozumie się dopuszczalne wielkości emisji. Obowiązek przestrzegania standardów emisyjnych wynika z art. 141 ust. 1 p.o.ś. Nie można zatem ocenić przekroczenia lub braku przekroczenia standardów emisyjnych przez urządzenia w postaci turbin bez znajomości i analizy przykładowych ich parametrów technicznych. Zgodnie z art. 141 p.o.ś., eksploatacja instalacji lub urządzenia nie powinna powodować przekroczenia standardów emisyjnych. Oddziaływanie instalacji lub urządzenia nie powinno powodować pogorszenia stanu środowiska w znacznych rozmiarach lub zagrożenia życia lub zdrowia ludzi. Standardy emisyjne są podstawowym instrumentem prawnym zapewnienia realizacji zasad: prewencji i przezorności przy ustalaniu środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia. Służą one bowiem osiąganiu celów ochrony środowiska w procedurze oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko w sytuacji, kiedy są znane tylko podstawowe parametry urządzeń tworzących farmę wiatrową takie jak wysokość posadowionego generatora (wysokość wieży), maksymalna moc akustyczna (w zależności od zastosowanego modelu oraz trybu pracy turbiny), średnica wirnika turbiny, moc nominalna generatora oraz wysokość całkowita turbiny. Aby organ miał możliwość ustalić środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia powinien posiadać możliwość porównania ww. parametrów z treścią kart charakterystyki projektowanych do zainstalowania turbin wiatrowych. Zgodnie z art. 6 p.o.ś., kto podejmuje działalność mogącą negatywnie oddziaływać na środowisko, jest obowiązany do zapobiegania temu oddziaływaniu. Kto podejmuje działalność, której negatywne oddziaływanie na środowisko nie jest jeszcze w pełni rozpoznane, jest obowiązany, kierując się przezornością, podjąć wszelkie możliwe środki zapobiegawcze. W celu podjęcia wszelkich możliwych środków zapobiegawczych, RDOŚ w Warszawie wezwał organ I instancji do przedłożenia kart charakterystyki projektowanych do zainstalowania turbin wiatrowych, uznając tym samym, że ogólne ich dane techniczne przyjęte w raporcie nie są wystarczające dla zapewnienia realizacji zasady prewencji, a zwłaszcza zasady przezorności. Według tej zasady, dopuszczalne jest ograniczenie bądź zakaz prowadzenia działalności mogącej spowodować negatywne oddziaływanie na środowisko oraz zdrowie i życie ludzi elektrowni wiatrowej także w sytuacji, gdy ta możliwość nie została jeszcze w pełni, dowiedziona i wykazana, z uwagi np. na brak pełnych danych technicznych dotyczących przedsięwzięcia na etapie wydawania decyzji środowiskowej. Zasada przezorności oznacza, że należy zapobiegać wszelkim potencjalnym zagrożeniom poniżej poziomu, od którego należy już liczyć się z prawdopodobieństwem ich wystąpienia, wykorzystując w tym celu rozwiązania technologiczne i techniczne, które muszą być oczywiście znane organowi ustalającemu środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia np. w postaci kart charakterystyki projektowanych do zainstalowania turbin wiatrowych. W stosowaniu zasady przezorności przy ustalaniu środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia istotne znaczenie ma odsunięcie wszelkich potencjalnych zagrożeń (negatywnych oddziaływań), które mogą pojawić się poniżej poziomu, od którego należy się już liczyć z prawdopodobieństwem ich wystąpienia. Jedną z podstaw stosowania zasady przezorności jest teoria ograniczonej wiedzy. Opiera się na założeniu, że skutki ingerencji w środowisko oraz alokacji zanieczyszczeń nie dadzą się nigdy dokładnie przewidzieć i opisać. To oznacza, że skutki szkodliwego oddziaływania na środowisko mogą stanowić nieunikniony efekt przedsięwzięcia. Ze względu na brak pełnej wiedzy na temat oceny sytuacji ¡misyjnej jako następstwa realizacji przedsięwzięcia można stwierdzić, że ingerencje w środowisko powinny być ograniczone niezależnie od rozpoznanego stopnia istniejących obciążeń, tzn. niezależnie od norm immisji. Zakres dozwolonej ingerencji wyznacza dokonanie redukcji emisji w stopniu określonym za pomocą progresywnych reguł techniki (por. J. Rotko, Normy techniczne w prawie ochrony środowiska, Wrocław 2000, s. 39).

Standardy emisyjne są określane dla oznaczonych typów emisji ze wskazanych rodzajów instalacji czy urządzeń, mogą mieć charakter ogólny (ustanowione aktem normatywnym) bądź indywidualny (określone decyzją administracyjną). Ustalenie środowiskowych uwarunkowań uwzględniających standardy emisyjne nie jest możliwe bez znajomości szczegółowych parametrów technicznych turbin wiatrowych projektowanych do zainstalowania.

Nadto, zdaniem Sądu, podnieść należy, że organy powinien ustalić w drodze weryfikacji wszystkich dokumentów zgromadzonych w sprawie, w sposób prawidłowy i nie budzący wątpliwości, czy w niniejszej sprawie raport spełnia wymagania określone w przepisach prawa. Weryfikacja danych zawartych w raporcie jest procesem ustalania, czy informacja na temat oddziaływania przedsięwzięcia przekazana organowi przez inwestora, jako część procedury oceny oddziaływania na środowisko, jest wystarczająca, czytelna oraz pełna, aby podjąć decyzję dotyczącą ustalenia środowiskowych uwarunkowań. W związku z tym głównym celem organu dokonującego jego weryfikacji powinno być ustalenie wszystkich potencjalnych zagrożeń związanych z realizacją planowanego przedsięwzięcia na podstawie dokumentów (w tym dokumentów technicznych urządzeń projektowanych do zainstalowania). Elementy, które powinien zawierać raport określa w szczególności art. 66 u.u.i.ś. Należy podkreślić, że raport powinien uwzględniać oddziaływanie przedsięwzięcia na etapach jego realizacji, eksploatacji lub użytkowania oraz likwidacji (art. 66 ust. 6 u.u.i.ś.).

Treść raportu należy oceniać w kategorii wytycznych dotyczących realizacji przedsięwzięcia zgodnie z wymaganiami prawa ochrony środowiska. Dla organu raport powinien być źródłem wiedzy specjalistycznej (w tym również technicznej) na temat ograniczenia potencjalnych negatywnych skutków przedsięwzięcia na środowisko. W postępowaniu dotyczącym ustalenia środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia szczególną rolę powinien odgrywać cel w postaci prewencyjnego ograniczenia potencjalnych negatywnych sutków danego przedsięwzięcia na środowisko.

Wymóg zgodności z prawem dowodu z dokumentu obcojęzycznego realizowany jest w ten sposób, że czynność urzędowa organu polegająca na badaniu treści tego dokumentu wymaga dokonania jego tłumaczenia. Nie zmienia to jednak faktu, że dowodem będzie nadal treść dokumentu obcojęzycznego, a nie jego tłumaczenie. Tłumaczenie nie zastępuje bowiem dokumentu sporządzonego w języku obcym, lecz służy jedynie ustaleniu, jaka jest treść tego dokumentu.

Stwierdzone przez Sąd uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż jak już podano, organy dokonały ustalenia na podstawie wymienionych dokumentów obcojęzycznych istotnych dla rozstrzygnięcia kontrolowanej sprawy okoliczności (oddziaływanie akustyczne przedsięwzięcia), podczas gdy nie wiadomo jaka jest treść tych dokumentów. Bez uprzedniego dokonania ich tłumaczenia nie jest także możliwe odniesienie się do zarzutów sformułowanych w skargach, a dotyczących naruszenia art. 66 ust. 1 u.u.i.ś. w zw. z art. 7 i 77 K.p.a.

Bez prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy za pomocą dowodów zgodnych z prawem nie jest możliwa, ani ocena poprawności zastosowania w sprawie przepisów prawa materialnego, ani zasadności wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Sąd stwierdził, że przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organy uwzględnią ocenę prawną wyrażoną w uzasadnieniu wyroku co do konieczności dokonania tłumaczenia na język polski wymienionych dokumentów, a następnie stosownie do wyniku badania treści tych dokumentów ocenią zasadność wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowanych dla przedsięwzięcia polegającego na budowie farmy wiatrowej oraz co do zarzutów skarżących.

Od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną wniosła M. Spółka z .o.o. z siedzibą w W. podnosząc zarzuty naruszenia:

1. Art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 135 P.p.s.a. w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 w zw. z art. 11 pkt 5 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim w zw. z art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. b i ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko w zw. z art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a. poprzez bezpodstawne uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej, w sytuacji gdy stwierdzone przez Sąd uchybienie nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy ponieważ:

– Okoliczności wynikające z dokumentów w postaci kart charakterystyki projektowanych do zainstalowania turbin wiatrowych (Karty charakterystyki) nie mają istotnego znaczenia z punktu widzenia przeprowadzonej oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, a dokonanie ustaleń dowodowych, które nie mają kluczowego dla sprawy znaczenia w oparciu o obcojęzyczny materiał dowodowy nie na rusza przepisów ustawy o języku polskim,

– Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Warszawie (RDOŚ) nie zakwestionował przedłożonych na jego wezwanie do uzupełnienia raportu o oddziaływaniu na środowisko dokumentów w postaci Kart charakterystyki i wydał postanowienie uzgadniające, które wiąże organ wydający decyzję środowiskową i pozostaje w mocy, gdyż nie zostało ani zaskarżone ani uchylone przez Sąd,

– Karty charakterystyki zostały przedłożone w celu wykazania, iż dostępne są urządzenia o parametrach założonych jako wyjściowe do programu modelującego rozprzestrzenianie się hałasu i w zakresie związanych z tym informacji odnoszących się do poziomów natężenia dźwięku przy określonych trybach hałasu przedłożonych w formie tabeli zawierającej głównie dane liczbowe, nie nastręcza trudności zrozumienia ich treści, a ponadto w tym zakresie informacje te stanowią zwyczajowo stosowaną terminologię techniczną, która podlega pod wyłączenie z obowiązku tłumaczenia jej na język polski, o którym mowa w art. 11 pkt 5 ustawy o języku polskim,

– Okoliczności dotyczące oddziaływania akustycznego zostały ustalone w oparciu o pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy,

co doprowadziło do naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 135 P.p.s.a. poprzez ich zastosowanie w sprawie.

2. Art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 135 P.p.s.a. w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 w zw. z art. 11 pkt 5 ustawy o języku polskim w zw. z art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku w zw. z art. 3 ust. 1 w zw. z trzecią kolumną tabeli w załączniku I, część A w zw. z motywem 41 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych i zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (Dz. Urz. UE L 140/6 z 5 czerwca 2009 r. – Dyrektywa OZE w zw. z art. 7 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 2 lit. "j" Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE (Dz. Urz. UE L 211/55 z dnia 14 sierpnia 2009 r; dalej Dyrektywa 2009/72; poprzez nieuwzględnienie przez Sąd prounijnej wykładni prawa krajowego przy ustalaniu istotności wpływu naruszenia przepisów ustawy o języku polskim na wynik sprawy, o którym mowa w art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w sytuacji, gdy Sąd I instancji zobowiązany był do dokonania takiej wykładni przepisów ustawy o języku polskim i ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku, która uwzględniałaby cele i postanowienia Dyrektywy OZE oraz Dyrektywy 2009/72 i skutkowała przyjęciem, że przedmiotowe uchybienie nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy;

3. Art. 106 § 3 P.p.s.a. w zw. z art. 7 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 135 P.p.s.a. poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu uzupełniającego z dokumentu w postaci tłumaczenia na język polski przedłożonych przez inwestora Kart charakterystyk w sytuacji, gdy było to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie powodowało nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie, gdyż tłumaczenie tych dokumentów pozwoliłoby na potwierdzenie, iż na ich podstawie nie dokonano żadnych istotnych ustaleń faktycznych mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (a które ustalone zostały na podstawie innych dokumentów znajdujących się w aktach administracyjnych), w tym w szczególności dla oceny oddziaływania akustycznego inwestycji, co w konsekwencji oznacza, iż WSA przedwcześnie uchylił zaskarżoną decyzję i decyzję ją poprzedzającą co w rezultacie doprowadziło również do naruszenia zasady szybkości postępowania wyrażonej w art. 7 P.p.s.a.;

4. Art. 141 § 4 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 135 P.p.s.a. poprzez niewyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia, przejawiające się w braku wykazania prawdopodobieństwa wpływu wytkniętych naruszeń przepisów ustawy o języku polskim na wynik sprawy, a tym bardziej wskazania, że był to wpływ istotny, które to ustalenie uzasadniałoby dopiero uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej ją decyzji w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. co powoduje, że strona pozbawiona została informacji o przesłankach wydanego rozstrzygnięcia i czyni kontrolę instancyjną wyroku niemożliwą do przeprowadzenia;

5. Art. 41 ust. 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Dz. U. UE. C z 2012 r., Nr 326 poz. 391) w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 135 P.p.s.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i spowodowanie dla skarżącego kasacyjnie negatywnych konsekwencji nieprawidłowego działania organów administracji publicznej wyrażającej się w niezażądaniu złożenia przez inwestora tłumaczenia dokumentów w postaci Kart charakterystyki bądź niedokonania ich tłumaczenia we własnym zakresie i uchylenia zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej w sytuacji gdy wskazane uchybienie nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy, a biorąc pod uwagę okoliczności zmiany przepisów prawnych, to jest wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych powoduje to, że przeprowadzenie ponownej merytorycznej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego doprowadzi skarżącego kasacyjnie możliwości realizacji inwestycji, co w rezultacie oznacza pozbawienie inwestora prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia jego sprawy na podstawie zasady prawa do dobrej administracji;

6. Art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a. ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku poprzez jego błędną wykładnię wyrażającą się w przyjęciu, że dla spełnienia wymagania wynikającego z tego przepisu, przewidującego, że Raport powinien zawierać opis planowanego przedsięwzięcia, a w tym główne cechy charakterystyczne procesów produkcyjnych, niezbędne jest zmieszczenie pełnych danych charakteryzujących warunki techniczne przykładowych turbin, które mogą być użyte przez inwestora, w sytuacji, gdy kryteria określenia stopnia szczegółowości charakterystycznych procesów produkcyjnych winny być oparte o ocenę rzeczywistej niezbędności i istotności danych informacji o procesach produkcyjnych dla oszacowania oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko i nie mogą wkraczać w kwestie rozstrzygane w innych postępowaniach administracyjnych, co z uwagi na stanowisko judykatury wskazujące na brak konieczności scharakteryzowania projektowanych urządzeń za pomocą konkretnych parametrów technicznych podawanych przez producenta na etapie postępowania środowiskowego, które nastąpić powinno dopiero na etapie postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę, prowadzi do wniosku, iż dla określenia głównych cech charakterystycznych procesów produkcyjnych w toku postępowania środowiskowego nie jest niezbędne podanie pełnych danych charakteryzujących warunki techniczne przykładowych (faktycznie dostępnych na rynku) turbin.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej przedstawione zostały argumenty majce przemawiać za zasadnością podniesionych w niej zarzutów.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę tylko w granicach skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), dalej jako P.p.s.a.), z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania, co oznacza związanie przytoczonymi w skardze kasacyjnymi jej podstawami, określonymi w art. 174 P.p.s.a. Nadto, zgodnie z treścią art. 184 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarga kasacyjna wniesiona przez M. Spółka z .o.o. z siedzibą w W. ma usprawiedliwione podstawy.

Podzielić należy podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut, że stwierdzone przez Sąd I instancji naruszenie art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 931) nie jest naruszeniem, o którym mowa w art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a., to jest naruszeniem przepisów postępowania, które to naruszenie mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zasadnie skarżący kasacyjnie podniósł, że Sąd I instancji nadał charakterystykom technicznym turbin wiatrowych, które to charakterystyki nie zostały przetłumaczone na język polski, nadmierne znaczenie, nieadekwatne do ich przydatności dowodowej w sprawie. Słusznie skarżący kasacyjnie stwierdził, że na etapie wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia istotne jest wskazanie maksymalnych parametrów technicznych urządzeń, które mają być przez inwestora wykorzystywane, nie zaś wskazywanie konkretnego urządzenia i jego parametrów technicznych. Dokładny typ urządzenia oraz jego dane techniczne należy podać na etapie ubiegania się o wydanie pozwolenia na budowę. Wówczas to bowiem organ administracji ma obowiązek zbadania zgodności projektu budowlanego z wymogami zawartymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Przedstawienie w toku postępowania o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach charakterystyki technicznej urządzeń, które inwestor zamierza wykorzystać niewątpliwie wzbogaca wiedzę organu administracji decydującego o wydaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach ale nie jest to wiedza, która jest warunkiem koniecznym wydania tej decyzji. Informacje niezbędne do wydania decyzji można uzyskać z innych dowodów przeprowadzonych w sprawie.

Zarzut naruszenia art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim sam w sobie był wystarczający do uwzględnienia skargi kasacyjnej oraz do uchylenia zaskarżanego wyroku.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji powinien dokonać oceny zasadności podniesionych w skargach zarzutów albowiem Sąd I instancji uznając w zaskarżonym wyroku, że brak tłumaczenia na język polski charakterystyk technicznych jest wystarczającą przyczyną uchylenia decyzji organów administracji oceny tych zarzutów nie dokonywał.

Z przytoczonych wyżej względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 P.p.s.a. oraz art. 207 § 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.