Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, , Sędzia WSA Mirosława Kowalska (spr), Sędzia WSA Izabela Ostrowska, Protokolant Joanna Piątek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi Q. Sp. z o.o. we W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. skargę oddala.

Wojewoda [...] zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2007 r., Nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania od decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] maja 2006 r., Nr [...] odmawiającej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia zezwolenia na budowę hotelu "Q." na działkach nr ew. cz. [...] przy ul. W. [...] w W., utrzymał w mocy w/w decyzję Prezydenta [...] z dnia [...] maja 2006 r.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, iż z akt sprawy wynika, iż decyzja nr [...] o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedmiotowej inwestycji została wydana w dniu [...] maja 1999 r., a termin jej ważności określono, jako dwa lata od jej wydania.

Wojewoda [...] podniósł, iż wniosek o pozwolenie na budowę wpłynął do organu I instancji w dniu [...] maja 2001 r., czyli kilka godzin po upływie terminu jej ważności, który to upłynął o północy z dnia [...] maja 2001 r. na dzień [...] maja 2001 r. Termin ważności w/w decyzji należało bowiem liczyć od dnia [...] maja 1999 r.

Ponadto organ II instancji wskazał, iż pismem z dnia 12 września 2006 r. zwrócił się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego z prośbą o wyjaśnienie, jaką datę należy uznać za "datę wydania decyzji". W odpowiedzi Samorządowe Kolegium Odwoławcze pismem z dnia 20 września 2000 r. poinformowało, iż w wyroku NSA w Warszawie z dnia 5 lutego 2002 r., sygn. akt I SA 2459/00 LEX nr 81763, który zapadł w tożsamej sprawie wskazano, że "z chwilą podpisania decyzji mamy do czynienia z wydaniem decyzji w sensie procesowym. Oznacza to, że decyzja istnieje, natomiast dzień jej wydania jest miarodajny dla oceny jej podstawy prawnej i faktycznej. Zasada związania decyzją rozciąga się zatem także na okres między wydaniem decyzji, a jej doręczeniem, bowiem również w tym czasie organ administracji publicznej nie może jej zmienić."

Tym samym, w ocenie organu, zaistniały okoliczności przemawiające za wydaniem decyzji odmawiającej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Skargę na powyższą decyzję wniosła "Q. [...] Sp. z o.o. z siedzibą [...], zarzucając jej naruszenie przepisów postępowania, w szczególności przepisu art. 104 § 1 k.p.a. w zw. z art. 8 k.p.a., art. 107 § 1 k.p.a., jak również naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 32 ust. 4 pkt 1 oraz art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane.

W uzasadnieniu swojej skargi skarżąca w pierwszej kolejności wskazała, iż formalno-prawna strona zaskarżonej decyzji obarczona jest wadą, bowiem decyzja ta nie wymienia w swej sentencji adresata rozstrzygnięcia.

Ponadto strona skarżąca podniosła, iż jej zdaniem, sam fakt sporządzenia w dniu [...] maja 1999 r. decyzji Nr [...] o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie oznacza wcale, że tego dnia została wydana w rozumieniu procedury administracyjnej. Skarżąca powołała się przy tym na wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 marca 2001 r., sygn. akt V SA 90/00 oraz z dnia 20 lutego 2001 r., sygn. akt V SA 1001/99. Z powyższych wyroków wynika, iż decyzja sporządzona, ale nie doręczona, nie załatwia sprawy administracyjnej, gdyż nie wiąże organu ani strony, co uzasadnia przyjęcie, iż decyzja administracyjna jest wydana z chwilą jej doręczenia. Zaś oświadczenie woli, które ma być złożone adresatowi decyzji, jest złożone z chwilą, gdy doszło do adresata w taki sposób, że mógł się on zapoznać z jego treścią. Decyzja procesowa, jako akt zewnętrzny, musi być zakomunikowana stronie. Dopóki nie zostanie zakomunikowana stronie, dopóty jest aktem nie wywierającym żadnych skutków.

W ocenie skarżącej Spółki ponieważ postępowanie w przedmiocie uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu charakteryzuje się uczestnictwem w nim mnogości podmiotów, uznać należy, że decyzja wydana w takim postępowaniu nie istnieje w obrocie prawnym dopóty, dopóki nie została doręczona wszystkim uczestnikom postępowania, a to z kolei prowadzi do wniosku, że ważność decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu wcale nie wygasła z upływem dnia [...] maja 2001 r., czyli przed złożeniem przez skarżącą wniosku o wydanie pozwolenia na budowę. Wniosek o pozwolenie na budowę hotelu złożono w dniu [...] maja 2001 roku, a więc jeszcze w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania.

"Q. [...] z siedzibą [...] wskazała również, iż organ I instancji prowadził postępowanie przez 5 lat, by następnie dopatrzyć się rzekomego błędu, który winien był przecież wytknąć skarżącej już na samym początku postępowania, bezpośrednio po złożeniu wniosku, jeżeli również wówczas reprezentował w kwestii liczenia terminu ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu tę samą optykę i ten sam pogląd, co w chwili obecnej. W wezwaniu o uzupełnienie wniosku o pozwolenie na budowę, datowanym na dzień 20 czerwca 2001 r. (pismo nr [...]), organ I instancji nie wskazywał braku wniosku w postaci złożenia go po upływie terminu ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania. Sprawa o wydanie pozwolenia na budowę toczyła się następnie przed różnymi instancjami. Żaden z orzekających w niej dotychczas organów nie miał wątpliwości w kwestii ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania w chwili składania przez stronę wniosku o wydanie pozwolenia na budowę.

Zdaniem Spółki nagła zmiana poglądów w tej mierze przez obydwa organy zdecydowanie nie posłużyła pogłębieniu zaufania skarżącej do organów Państwa, szczególnie gdy się uwzględni, że do chwili obecnej skarżąca poniosła koszty "inwestycji" na hotel przy ul. W. w wysokości ok. 5.520.000,00 PLN.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest niezasadna.

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej jedynie pod względem zgodności z prawem, a więc prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w prowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

W rozpoznawanej sprawie tego rodzaju wady i uchybienia nie wystąpiły, wobec czego skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 1 Prawa budowlanego, pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Jak wynika z akt przedmiotowej sprawy, decyzja Nr [...] Prezydenta [...] o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie hotelu z restauracją, usługami, zespołem konferencyjnym, garażem podziemnym i drogą dojazdową wraz z niezbędnymi przyłączami sieciowymi, położonej w W. przy ul. W. [...], została wydana w dniu [...] maja 1999 r. Termin ważności tej decyzji został określony w punkcie 7 i wynosił dwa lata od jej wydania.

W niniejszej sprawie kwestią sporną jest określenie terminu obowiązywania decyzji Nr [...] o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, bowiem w ocenie skarżącej termin ten należy liczyć od daty doręczenia jej wszystkim uczestnikom postępowania.

Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym określała w sposób jednoznaczny, jakie elementy powinna zawierać decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W art. 42 ust. 1 pkt 7 w/w ustawa przewidywała, iż w decyzji tej winien być określony okres ważności decyzji, nie określała ona natomiast, czy okres ten należało liczyć od daty wydania decyzji, czy też doręczenia jej stronom.

W decyzji Nr [...] z dnia [...] maja 1999 r. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, okres ważności decyzji ustalono na dwa lata od jej wydania.

W ocenie Sądu należy przyjąć, iż terminem obowiązywania, od którego należało liczyć upływ terminu, jest więc data wydania decyzji.

Wydanie decyzji jest czynnością procesową organu administracji publicznej polegającą na podpisaniu decyzji, data jej wydania jest datą jej podpisania przez osobę upoważnioną. Ma to zaś zasadnicze znaczenie dla określenia, w jakim stanie prawnym zapadła decyzja, a także związek z zasadą pewności i trwałości obrotu gospodarczego. Powyższe umożliwia także kontrolę decyzji nie tylko przez sąd, ale również przez organy administracji.

Wniosek o pozwolenie na budowę dla przedmiotowej inwestycji wpłynął do właściwego organu w dniu [...] maja 2001 r.

Z powyższego wynika, że wniosek o pozwolenie na budowę wpłynął po upływie terminu określonego w w/w decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] maja 1999 r., Nr [...], bowiem termin na wniesienie przedmiotowego wniosku upłynął z dniem [...] maja 2001 r.

W tych okolicznościach sprawy, organ nie miał innej możliwości, niż tylko odmówić zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Tym samym stanowisko organu należy uznać za odpowiadające przepisom prawa.

Na marginesie wskazać również należy, iż na znajdującej się w aktach niniejszej sprawy decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] maja 1999 r., Nr [...] o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, widnieje adnotacja, iż "Q. [...] otrzymało powyższą decyzję w dniu [...] maja 1999 r. Porównując znajdujące się w aktach sprawy podpisy, przypuszczać należy, iż odbiór kwitował B. P. (członek zarządu).

Odnosząc się do kwestii, iż zaskarżona decyzja "nie wymienia w swej sentencji adresata rozstrzygnięcia" należy stwierdzić, iż strona została wskazana i określona w sposób jednoznaczny. Wskazanie strony winno nastąpić w początkowej części decyzji, ale wymienienie jej np. dopiero w rozdzielniku, nie stanowi uchybienia, które wywołuje tak daleko idące skutki jak uchylenie decyzji. Należy podkreślić jeszcze raz, że w niniejszej sprawie niesporne jest to kto jest adresatem rozstrzygnięcia.

Podnoszony zarzut naruszenia zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa należy uznać za bezpodstawny, w obliczu, kiedy to organy administracji w sposób zgodny z rzeczywistością ustaliły stan faktyczny sprawy i dokonały wszechstronnej oceny okoliczności sprawy na podstawie analizy materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę jako bezzasadną oddalił.