Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Izabela Ostrowska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Tomasz Janeczko, sędzia WSA Andrzej Siwek, Protokolant spec. Agnieszka Wrzodak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2020 r. sprawy ze skarg [...] Sp. z o.o., [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] oraz [...] Sp. z o.o. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewody [...] na rzecz [...] Sp. z o.o., [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] oraz [...] Sp. z o.o. kwoty po 997 zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

VII SA/Wa 2340/19

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2019 r., Nr [...], znak: [...] Wojewoda [...] (dalej: "organ II instancji") na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm., dalej: "k.p.a.") oraz art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 2019, poz. 1186, ze zm.), po rozpatrzeniu odwołań [...] Sp. z o.o., [...] Sp. z o. o. oraz [...] Sp. z o.o. od decyzji Prezydenta [...] (dalej: "organ I instancji") Nr [...] z dnia [...] października 2018 r., znak: [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej [...] Sp. z o. o. z siedzibą w W. pozwolenia na budowę zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych z częścią usługową i garażami podziemnymi, utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Z akt postępowania administracyjnego wynika, że Prezydent [...] decyzją z dnia [...] października 2018 r., zatwierdził projekt budowlany i udzielił inwestorowi - [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. pozwolenia na budowę zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych A, B, C, D i E z częścią usługową i garażami podziemnymi, na terenie nieruchomości stanowiącej działki nr ew. [...] z obrębu [...] przy ul. [...] w W. Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli [...] Sp. z o. o., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, [...] Sp. z o. o. oraz [...] Sp. z o. o., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zarzucając organowi naruszenie szeregu przepisów prawa procesowego i materialnego.

Następnie Wojewoda [...], działając na podstawie art. 50 k.p.a., pismem z dnia 4 kwietnia 2019 r., wezwał inwestora do uzupełnienia dokumentacji projektowej poprzez:

- jednoznaczne określenie czy jego zamiarem jest budowa zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych z częścią usługową prowadzona etapowo,

- ujednolicenie nazwy zamierzenia budowlanego, wskazanej we wniosku o pozwolenie na budowę z dnia [...] grudnia 2017 r. z treścią projektu budowlanego,

- przedłożenie decyzji Prezydenta [...] zatwierdzającej aktualną (wykonaną dla planowanej inwestycji) dokumentację geologiczno-inżynierską zgodnie z zapisem § 7 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie ustalania geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych (Dz. U. z 2012 r., poz. 463, ze zm.) oraz art. 93 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z dnia 2019 r., poz. 868),

- dołączenie do projektu budowlanego informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia ze względu na specyfikę projektowanego obiektu budowlanego, zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1b Prawa budowlanego,

- wykazanie zgodności planowanej inwestycji z § 29 ust 3 pkt 15 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu Dworca [...], zatwierdzonego uchwałą Nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] stycznia 2011 r., oraz z § 13 ust 3 pkt 1a miejscowego planu, w zakresie możliwości podłączenia planowanej inwestycji do miejskiej sieci wodociągowej,

- przedłożenie aktualnych warunków technicznych przyłączenia do sieci wodociągowej,

- jednoznaczne wskazanie sposobu liczenia wysokości budynków oraz ilości kondygnacji nadziemnych i podziemnych projektowanych budynków,

- przedłożenie, oryginalnej bądź poświadczonej za zgodność z oryginałem kopii decyzji Prezydenta [...] Nr [...] z dnia [...] maja 2017 r. o środowiskowych uwarunkowaniach,

- doprowadzenie projektu budowlanego do zgodności z § 8 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1935),

- uzupełnienie zaświadczeń projektantów poszczególnych branż, o których mowa w art. 12 ust. 7 Prawa budowlanego, aktualnych na dzień dokonania ostatnich zmian w projekcie budowlanym, oraz aktualnych oświadczeń projektantów opatrzonych podpisem i datą, o których mowa w art. 20 ust. 4 Prawa budowlanego.

Braki te zostały uzupełnione przez inwestora w dniu 26 kwietnia 2019 r., stąd pismem z 10 czerwca 2019 r. organ odwoławczy zawiadomił strony o zakończeniu postępowania dowodowego. Po przeanalizowaniu akt sprawy Wojewoda [...] decyzją z [...] sierpnia 2019 r. utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.

W uzasadnieniu organ II instancji wskazał, że zgodnie z art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto:

- złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym,

- złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności pozwolenia, o którym mowa w art. 23 i art. 23a ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej, jeżeli jest ono wymagane,

- złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Ponadto na gruncie art. 35 ust. 1 omawianej ustawy organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza:

- zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko,

- zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi,

- kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt lb, a także zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7,

- wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

Równocześnie Wojewoda [...] podkreślił, że w przypadku, gdy postępowanie wyjaśniające przeprowadzone przez organ pierwszej instancji jest dotknięte niewielkimi brakami, organ wyższej instancji może uzupełnić je na etapie postępowania odwoławczego, korzystając z art. 50 k.p.a. Na jego podstawie organ administracji publicznej może wzywać osoby do udziału w podejmowanych czynnościach i do złożenia wyjaśnień lub zeznań osobiście, bądź przez pełnomocnika, na piśmie lub w formie dokumentu elektronicznego, jeżeli jest to niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy lub dla wykonywania czynności urzędowych. W przedmiotowej sprawie Wojewoda [...], pismem z dnia 4 kwietnia 2019 r. wezwał inwestora do uzupełnienia dokumentacji projektowej, a po nadesłaniu wymaganych dokumentów oraz po ponownym przeanalizowaniu całości akt sprawy, organ odwoławczy stwierdził, że inwestor wypełnił wszystkie obowiązki nałożone art. 32 ust. 4 oraz w art. 33 ust. 2 Prawa budowlanego. W ocenie organu II instancji projektowane przedsięwzięcie jest zgodne z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu Dworca [...] oraz z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. 2019 r., poz. 1065). Jednocześnie stwierdził, że planowana inwestycja znajduje się na obszarze oznaczonym na rysunku planu symbolem 3.2MW(U) z przeznaczeniem podstawowym pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną oraz przeznaczeniem dopuszczalnym pod usługi. Budynek usytuowany jest zgodnie z nieprzekraczalnymi liniami zabudowy, wskazanymi szczegółowo w § 29 miejscowego planu, wysokości budynków A, B, C, D nie przekraczają 37 m (10 kondygnacji nadziemnych), natomiast wysokość budynku E nie przekracza 60 m (16 kondygnacji nadziemnych). Ponadto, powierzchnia biologicznie czynna wynosi 25%, a wskaźnik intensywności zabudowy nie przekracza wartości 3,5. Usługi zlokalizowane są zaś w parterach budynków A, B - od strony ulicy [...], a w budynkach B i D - od strony projektowanego pasażu pieszego oraz w budynku E - od strony projektowanej ulicy, co jest zgodne z § 29 ust. 3 pkt 7 miejscowego planu. Ponadto organ odwoławczy zauważył, że zaprojektowano dwa wjazdy do garażu podziemnego zgodnie z § 29 ust 6 pkt 2 planu miejscowego. Ilość miejsc postojowych, z uwzględnieniem miejsc dla lokali usługowych, wynosi 1238 - w tym 14 miejsc postojowych dla osób niepełnosprawnych - wszystkie miejsca postojowe zaprojektowano w garażach podziemnych, a dodatkowo zaplanowano 124 miejsca postojowe dla rowerów, co również jest zgodne ze wskazaniami miejscowego planu. W sposób zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przewidziano także zaopatrzenie w wodę, odprowadzenie ścieków, zaopatrzenie w energię elektryczną, ciepło oraz dostęp do sieci teletechnicznych i sposób usuwania odpadów.

Zdaniem Wojewody [...], inwestor spełnił wszelkie wymogi formalne, a więc złożył, wraz z wnioskiem o pozwolenie na budowę, oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz przedłożył 4 egzemplarze prawidłowo sporządzonego projektu budowlanego. Natomiast po dokonanej analizie dokumentacji projektowej stwierdził, że spełnia ona wymogi określone art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego. Biorąc pod uwagę, że na gruncie art. 35 ust. 2 pkt 4 Prawa budowlanego w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, Wojewoda [...] nie miał merytorycznych przesłanek do podjęcia rozstrzygnięcia innej treści niż zawarte w zaskarżonej decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] października 2018 r.

Odnosząc się do zarzutu prezentowanego w odwołaniach, dotyczącego uzyskania uzgodnień w sprawie przebudowy połączenia ul. [...] i ul. [...] Wojewoda [...] wyjaśnił, że zgodnie z wnioskiem o pozwolenie na budowę z dnia [...] grudnia 2017 r. oraz projektem budowlanym stanowiącym załącznik do wniosku, inwestor nie planuje robót budowlanych zmieniających układ komunikacyjny na terenie zarządzanym przez Zarząd Dróg Miejskich. Wskazane w odwołaniu naruszenie art. 35 ust. 3 ustawy o drogach publicznych jest, w ocenie organu odwoławczego, niezasadne, gdyż przepis ten mówi o obowiązkach zarządcy drogi w przypadku inwestycji prowadzonej na terenie przyległym do pasa drogowego, natomiast nieruchomość, na której planowana jest inwestycja nie przylega do pasa drogowego ul. [...]. Jednocześnie organ II instancji wskazał, że to inwestor jest inicjatorem postępowania o udzielenie pozwolenia na budowę i od niego zależy kształt inwestycji, którą chce zrealizować. Zgodnie bowiem z art. 35 Prawa budowlanego ocenie organu może podlegać wyłącznie projekt budowlany w kształcie i z przeznaczeniem przewidzianym przez inwestora. Oznacza to, że organ właściwy do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę jest zasadniczo związany treścią wniosku inwestora o pozwolenie na budowę, a przepis ten nie uprawnia organu do ingerencji w złożony projekt budowlany. W rozpoznawanej sprawie zamiarem inwestora jest budowa zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych A, B, C, D i E z częścią usługową i garażami podziemnymi, na terenie nieruchomości stanowiącej działki nr ew. [...] z obrębu [...]. Budowa zjazdów i przyłączy do budynków zgodnie z treścią projektu zagospodarowania terenu, zostały wyłączone do oddzielnego postępowania, natomiast wjazd na teren projektowanego osiedla zapewniono przez istniejący wjazd od strony ulicy oznaczonej jako [...], wjazd techniczny przewidziano również po istniejącym wjeździe od strony ul. [...], na działkach, na których ustanowiona została służebność gruntowa przechodu i przejazdu.

Odnosząc się z kolei do zarzutu braku sporządzenia analiz i uzgodnień dotyczących układu komunikacyjnego ulic [...] i [...] oraz zarzutu naruszenia uzasadnionych interesów osób trzecich, organ II instancji podkreślił, że zgodnie z orzecznictwem organ architektoniczno-budowlany rozpoznając wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego nie ma obowiązku badać wszelkich utrudnień, jakie może powodować planowana inwestycja dla korzystania z nieruchomości sąsiednich, lecz tylko takie, które dotyczyć mogą uzasadnionych interesów osób trzecich podlegających ochronie w procesie inwestycyjno-budowlanym, zgodnie z art. 5 ust, 1 pkt 9 Prawa budowlanego. Jeżeli zaś decyzja o pozwoleniu na budowę nie wykazuje żadnej sprzeczności z regulacją Prawa budowlanego, to spowodowane realizacją inwestycji dolegliwości dla otoczenia nie mogą zostać zakwalifikowane jako naruszające uzasadnione interesy osób trzecich. Nie chodzi, bowiem o wszelkie utrudnienia, jakie może przynieść planowane przedsięwzięcie, a jedynie o takie, które dotyczyć mogą naruszeń interesów prawnych, nie interesów faktycznych innych osób. Biorąc powyższe pod uwagę, zadaniem Wojewody [...] było zbadanie, czy uciążliwości związane z inwestycją mieszczą się w granicach norm określonych przez przepisy Prawa budowlanego. Po dokonanej analizie stwierdził, że zwiększony ruch i związane z tym zmniejszenie bezpieczeństwa uczestników ruchu na drodze zarządzanej przez odwołujących się nie stanowi o naruszeniu praw użytkowników wieczystych działek nr ew. [...] oraz [...], a może świadczyć jedynie o istnieniu ich interesu faktycznego. Co więcej, organ odwoławczy wskazał, że w zasadzie każda inwestycja powoduje pewnego rodzaju uciążliwości i utrudnienia dla najbliższych nieruchomości sąsiednich, jednakże żaden przepis prawa materialnego nie przyznaje całkowitej ochrony przed jakimkolwiek pogorszeniem obecnej sytuacji. Podkreślił, że art. 4 Prawa budowlanego statuuje zasadę wolności budowlanej, zapewniającą inwestorowi zrealizowanie jego zamierzenia budowlanego, o ile nie narusza ono obowiązujących norm prawnych. Skoro zatem w przedmiotowej sprawie projekt spełnia wymagania przepisów budowlanych, to nie można skutecznie zablokować inwestycji poprzez powoływanie się na pogorszenie dotychczasowych warunków użytkowania sąsiedniej nieruchomości. Z kolei problematyka organizacji ruchu nie należy do kompetencji organów administracji architektoniczno-budowlanej.

W ocenie organu II instancji również zarzut nieprawidłowego ustalenia kręgu stron jest bezzasadny, gdyż inwestor nie planuje prac ingerujących w układ komunikacyjny na połączeniu ulic [...] i [...], warunkujących objęcie działki nr ew. [...] obszarem oddziaływania przedmiotowej inwestycji. Skutkiem realizacji planowanego przedsięwzięcia nie będzie, bowiem ograniczenie możliwości zagospodarowania działki nr ew. [...] lub pozbawienie możliwości korzystania z niej w sposób zgodny z jej przeznaczeniem. Równocześnie bez względu na ustalenia poczynione przez projektanta, to organ prowadzący postępowanie wyznacza obszar oddziaływania planowanej inwestycji i na tej podstawie ustala krąg stron postępowania. Z kolei zarządca działki nr ew. [...] z obrębu [...] - Zarząd Dróg Miejskich - miał zapewniony czynny udział na każdym etapie przedmiotowego postępowania, stąd też organ odwoławczy uznał powyższy zarzut za chybiony.

Odpowiadając zaś na zarzut dotyczący naruszenia art. 10 k.p.a. Wojewoda [...] wskazał, że pismem z 1 października 2018 r., zmienionym pismem z 9 października 2018 r. organ I instancji zawiadomił wszystkie strony o zakończeniu postępowania dowodowego. Odwołujący się także zostali zawiadomieni o toczącym się postępowaniu oraz składali w jego toku uwagi i zastrzeżenia. Wprawdzie przed wydaniem decyzji przez organ I instancji, w zawiadomieniu o zebranym materiale dowodowym nie został określony termin na wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, jednak w ocenie Wojewody [...] nie można na tej podstawie stwierdzić naruszenie art. 10 k.p.a., bowiem ustawodawca w treści omawianego przepisu nie wskazał żadnego terminu. Dodatkowo osoby upoważnione do działania w imieniu [...] sp. z o.o. oraz [...] sp. z o.o., przeglądały akta sprawy w siedzibie Biura Architektury i Planowania Przestrzennego [...] w dniach 4 i 8 października 2018 r., czyli już po zawiadomieniu stron postępowania o zebraniu całego materiału dowodowego, ale jeszcze przed wydaniem rozstrzygnięcia przez organ I instancji. Strony miały, więc wgląd w akta sprawy w czasie trwania całego postępowania, również przed wydaniem zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Odpowiadając na kolejne zarzuty odwołań dotyczące braku prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz braku dostępu do drogi publicznej, Wojewoda [...] wyjaśnił, że inwestor jest użytkownikiem wieczystym działek nr ew. [...], na których zamierza realizować całość zamierzenia budowlanego objętego wnioskiem o pozwolenie na budowę z dnia [...] grudnia 2017 r., co potwierdził w złożonym oświadczeniu o dysponowaniu nieruchomością na cele budowlane. Z kolei zapewnienie dojścia i dojazdu do działki budowlanej, umożliwiającego dostęp do drogi publicznej, jest jednym z warunków technicznych, który podlega badaniu przed wydaniem decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Kwestia dostępu do drogi publicznej ma, zatem istotne znaczenie dla sprawy dotyczącej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. W rozpoznawanej sprawie dostęp do działki, na której inwestor zamierza zrealizować inwestycję istnieje poprzez działki nr ew. [...] z obrębu [...], które nie są obciążone służebnością przejścia i przejazdu. Zatem, jeżeli chodzi o dostęp do drogi publicznej, nie ma przeszkód, aby wydać pozytywną dla inwestora decyzję o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę. Ponadto na dzień wydawania kwestionowanej decyzji w dziale III księgi wieczystej nr [...] pod numerem 3 znajduje się wpis o ustanowieniu na czas nieograniczony, na rzecz każdoczesnego użytkownika wieczystego lub współużytkowników wieczystych działki nr ew. [...] oraz [...] z obrębu [...] w W., służebności gruntowej polegającej na prawie przechodu pieszych i przejazdu pojazdów przez nieruchomość oznaczoną, jako działki nr ew. [...] z obrębu [...] w W., oraz na prawie wchodzenia na teren nieruchomości celem konserwacji, naprawy i modernizacji ogrodzenia, instalacji elektrycznej i ściekowej obsługującej wyłącznie działki nr ew. [...], a dostępnej wyłącznie z obciążonych działek nr ew. [...]. Jednocześnie zgodnie z treścią projektu budowlanego nie przewiduje się wykonania jakichkolwiek robót budowlanych poza obszarem nieruchomości, której użytkownikiem wieczystym jest inwestor. Z kolei budowa przyłączy, jak i zjazdów zostały wyłączone do odrębnego opracowania, co nie budzi wątpliwości w świetle przepisów Prawa budowlanego. Równocześnie inwestor przedłożył pismo Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w [...] z dnia 4 czerwca

2019 r., potwierdzające, że inwestor zawarł w dniu [...] maja 2017 r. umowę dotyczącą realizacji sieci wodociągowej i kanalizacyjnej dla potrzeb projektowanego zespołu budynków mieszkalno-usługowych. Zgodnie z tą umową Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w [...] zobowiązało się do pozyskania prawa do terenu w zakresie działki nr ew. [...] z obrębu [...] oraz do wybudowania omawianej sieci.

Organ odwoławczy nie może także uwzględnić zarzutu, że wpisana w księgach wieczystych służebność nie istnieje, ponieważ zgodnie z ugruntowanym poglądem doktryny domniemywa się, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Z tej przyczyny organ administracyjny nie ma możliwości, by w toku postępowania, jakie przed nim się toczy, dokonywać odmiennych ustaleń prawnych od tych, jakie wynikają z prawomocnych orzeczeń sądowych, w tym z wpisów dokonanych w księdze wieczystej. Ponadto zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, wpis w księdze wieczystej korzysta z domniemania prawdziwości, a dopóki domniemanie to nie zostanie prawomocnie obalone w procesie o uzgodnienie stanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, dopóty brak jest podstaw do kwestionowania prawa ujawnionego w tej księdze. Oznacza to, że kiedy wpis nie zostanie wykreślony, nie można podważać istnienia ujawnionej służebności, która w istocie rzeczy zapewniania inwestorowi dostęp do drogi publicznej. Równocześnie odnośnie zarzutów sformułowanych w odwołaniu wyjaśniono, że Wojewoda [...] postanowieniem Nr [...] z dnia [...] marca 2019 r. uchylił postanowienie Prezydenta [...] Nr [...] z dnia [...] lutego 2018 r., zawieszające z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie pozwolenia na budowę przedmiotowego zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych. Rozstrzygnięcie to zostało następnie zaskarżone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Sąd w wyroku z dnia 21 grudnia 2018 r. sygn. akt VII SA/Wa 1020/18, oddalił skargę i wskazał, że na konstrukcję zagadnienia wstępnego, o którym mowa w 97 § 1 pkt 4 k.p.a. , składają się cztery elementy: zagadnienie to wyłania się w toku postępowania administracyjnego, wymaga ono uprzedniego rozstrzygnięcia, rozstrzygnięcie należy do kompetencji innego organu albo sądu oraz istnieje zależność między uprzednim rozstrzygnięciem zagadnienia wstępnego a rozpatrzeniem sprawy i wydaniem decyzji. Organ administracji jest zobligowany do zawieszenia postępowania administracyjnego na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. tylko wtedy, gdy w sprawie wystąpi zagadnienie, którego brak rozstrzygnięcia wyklucza każde - zarówno pozytywne, jak i negatywne dla strony - zakończenie postępowania administracyjnego. Chodzi tu o bezwzględne uzależnienie rozpatrzenia sprawy i wydania decyzji w sprawie głównej, od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy Wojewoda [...] wskazał, że fakt, iż przed Sądem Rejonowym [...] toczy się sprawa przeciwko inwestorowi o uzgodnienie treści księgi wieczystej Nr [...] z rzeczywistym stanem prawnym poprzez ustalenie, że nie istnieje służebność będąca przedmiotem wpisu nr 3 w dziale III, oraz fakt wydania nieprawomocnego orzeczenia z dnia [...] lipca 2019 r., sygn. akt: I C [...], nie stanowi zagadnienia wstępnego w niniejszej sprawie. Nie występuje, bowiem pomiędzy powyższymi postanowieniami bezpośrednia zależność, tego rodzaju, że do czasu zakończenia wskazanego postępowania przed Sądem Rejonowym, nie jest możliwe rozpatrzenie wniosku inwestora o pozwolenie na budowę.

Odnośnie zarzutu niewykonania w terminie zobowiązań nałożonych na inwestora postanowieniem Nr [...] z dnia [...] stycznia 2018 r., oraz wykorzystania instytucji zawieszenia postępowania w sposób sprzeczny z jej przeznaczeniem, Wojewoda [...] nie dopatrzył się uchybień w tej kwestii. To inwestor jest bowiem kreatorem wniosku i ma prawo nanosić zmiany w projekcie budowlanym do czasu zakończenia postępowania decyzją administracyjną. Termin określony w art. 35 ust 3 Prawa budowlanego nie ma zaś charakteru terminu prekluzyjnego, po upływie, którego uprawnienie podmiotu wygasa, ani też charakteru terminu ustawowego, po upływie którego dokonana czynność jest bezskuteczna, stąd też inwestor miał prawo uzupełnić wniosek o udzielenie pozwolenia na budowę w terminie późniejszym, do czasu wydania decyzji.

Odnosząc się zaś do problematyki zgodności planowanego zamierzenia z § 29 ust. 3 pkt 15 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, organ II instancji wyjaśnił, że na etapie postępowania odwoławczego inwestor przedłożył dodatkowe opracowanie, przedstawiające schemat położenia garażu względem terenu, wskazując, że bezpośrednio od strony ul. [...] garaże nie dochodzą do ścian zewnętrznych kondygnacji. Planowana inwestycja spełnia więc wymogi zawarte w miejscowym planie, bowiem od strony ul. [...] zaprojektowano lokale usługowe, natomiast od strony ul. [...] - komórki lokatorskie, pomieszczenia techniczne oraz pomieszczenia komunikacji.

W dalszej kolejności, odnosząc się do poruszonej w odwołaniach kwestii dostępu do dróg pożarowych, Wojewoda [...] wyjaśnił, że projekt budowlany został zaopiniowany przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych. Organ administracji architektoniczno-budowlanej nie jest zaś upoważniony do podważania, bez odpowiednich dowodów, opinii rzeczoznawców w toku sprawdzeń wskazanych w art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego. W ocenie organu odwoławczego przedstawiona w projekcie droga pożarowa zapewnia właściwą, zgodną z aktualnymi przepisami techniczno-budowlanymi ochronę przeciwpożarową planowanej inwestycji, stąd powyższy zarzut uznano za niezasadny.

Dodatkowo Wojewoda [...] stwierdził, że pozostałe zarzuty, wymienione w odwołaniach i późniejszych pismach pozostają bez wpływu na rozstrzygniecie przedmiotowej sprawy.

Skargi na decyzję Wojewody [...] do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnieśli [...] sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, oraz [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W., domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającego ją rozstrzygnięcia organu I instancji, wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, a także zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych. Jednocześnie [...] sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zarzuciła organowi naruszenie:

- art. 10 § 1 k.p.a. poprzez uniemożliwienie stronom wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów przed wydaniem decyzji,

- art. 10 § 1 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a. poprzez niewskazanie przez organ I instancji w zawiadomieniu o zebraniu całego materiału dowodowego terminu, w czasie którego strony mają możliwość wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów, a także wydania decyzji bez odczekania choćby 7 dni (licząc od dnia doręczenia informacji o zebraniu całego materiału dowodowego) na stanowiska stron,

- art. 10 § 1 w zw. z art. 79, art. 81 i art. 106 § 2 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a. poprzez uniemożliwienie stronie przez organ I instancji brania czynnego udziału w całości postępowania poprzedzającego jej wydanie, przejawiające się w fakcie nieinformowania strony o dokonywaniu uzgodnień z innymi podmiotami, przede wszystkim z Zarządem Dróg Miejskich i Biurem Polityki Mobilności i Transportu oraz o wynikach tych uzgodnień, przez co strona nie mogła w należyty sposób bronić swojego interesu prawnego zagrożonego niniejszym postępowaniem,

- art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy mających istotne znaczenie dla jej rozstrzygnięcia, wadliwość i lakoniczność uzasadnienia, w którym organ nie odniósł się do wszystkich zarzutów podniesionych w odwołaniu, a przede wszystkim do zarzutu bezpodstawnego przyjęcia przez organ I instancji, że Zarząd Dróg Miejskich w piśmie z 6 sierpnia 2018 r. opisał zaistniałą sytuację, lecz nie zajął stanowiska w kwestii obsługi komunikacyjnej projektowanej inwestycji, podczas gdy w Zarząd Dróg Miejskich określił, jakie konkretne działania należy podjąć, by zapewnić prawidłowe skomunikowanie projektowanego osiedla,

- art. 34 ust. 3 pkt 4 Prawa budowlanego w zw. z § 7 ust. 3 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie ustalania geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych w zw. z art. 88 ust. 1, 91 ust 1. pkt 2 i 93 ust. 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2016 r. poz. 1131 i 1991) oraz § 2 ust. 1 i 21 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 18 listopada 2016 r. w sprawie dokumentacji hydrogeologicznej i dokumentacji geologiczno-inżynierskiej poprzez brak w projekcie budowlanym aktualnej i zatwierdzonej dokumentacji geologiczno-inżynierskiej dla wnioskowanej inwestycji,

- art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego w zw. z § 29 ust. 3 pkt 15 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu Dworca [...] zatwierdzonego uchwalą Nr [...] Rady Miasta [...] poprzez sprzeczność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu, polegającej na zaprojektowaniu stropu garażu ponad poziomem terenu od strony ulic w budynkach A i C,

- art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego w zw. z § 29 ust. 3 pkt 5 i § 2 pkt 40 miejscowego planu poprzez sprzeczność projektu budowlanego z miejscowym planem, polegającej na zaprojektowaniu budynków wyższych niż dopuszczalne i o większej liczbie kondygnacji,

- art. 35 ust. 1 pkt 1 i 2 w zw. z art. 35 ust. 3 i 33 ust. 1 Prawa budowlanego w zw. z

§ 13 ust. 3 pkt 1a miejscowego planu w zw. z § 26 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r, w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690, ze zm.), poprzez sprzeczność projektu zagospodarowania działki ze wskazanymi przepisami, polegającej na zaprojektowaniu sieci i przyłączy do planowanego obiektu, a w szczególności przyłącza wodociągowego, przez działkę nr ew. [...], na której nie znajduje się połączenie z magistralą miejskiej sieci wodociągowej, ani co do której inwestor nie przedstawił dokumentu, z którego wynika prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane upoważniające do wykonania sieci i przyłączy do obiektów oraz dojazdów i dojść na teren inwestycji,

- art. 33 ust. 1 Prawa budowlanego w zw. z art. 15 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji udzielającej pozwolenia na budowę niesamodzielnej części zamierzenia budowlanego,

- art. 35 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 20 ust. 1 pkt 1 b Prawa budowlanego w zw. z art. 15 i 138 § 2 k.p.a. poprzez niesporządzenie przez inwestora informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w postępowaniu przed organem I instancji,

- art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego w zw. z § 14 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki w zw. z art. 3 ustawy o księgach wieczystych i hipotece poprzez utrzymanie w mocy decyzji udzielającej pozwolenia na budowę na nieruchomości niemającej dostępu do drogi publicznej,

- art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego poprzez utrzymanie w mocy decyzji udzielającej pozwolenia na budowę na rzecz inwestora, który nie dysponuje prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane,

- art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego w zw. z § 14 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki, poprzez utrzymanie w mocy decyzji udzielającej pozwolenia na budowę, mimo że dojazd do inwestycji przez obecnie istniejący układ ulic nie jest odpowiedni do jej przeznaczenia i sposobu użytkowania z powodu jego niewydolności,

- art. 98 § 1 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a. w zw. z art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego poprzez utrzymanie w mocy decyzji udzielającej pozwolenia na budowę, mimo że w toku postępowania przed organem I instancji doszło do obejścia prawa poprzez wykorzystanie instytucji zawieszenia postępowania na wniosek strony w sposób sprzeczny z jej przeznaczeniem.

[...] Sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zarzuciła zaś organom I, i II instancji naruszenie:

- art. 33 ust. 1 Prawa budowlanego poprzez jego niezastosowanie i wydanie pozwolenia na budowę nieobejmującego przyłącza wodno-kanalizacyjnego,

- art. 4 w zw. z art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego przez wydanie pozwolenia na budowę podmiotowi nielegitymującemu się prawem do dysponowania wszystkimi potrzebnymi nieruchomościami na cele budowlane,

- art. 20 ust. 1 pkt 1c Prawa budowlanego przez zatwierdzenie projektu budowlanego z nieprawidłowo określonym obszarem oddziaływania obiektu - w szczególności bez działki nr ew. [...], na której położone jest połączenie ulic [...] i [...],

- art. 16, art. 29 ust. 1 i art. 29 ust. 3 pkt 2 ustawy o drogach publicznych w zw. z art. 32 ust. 1 pkt 2 i art. 35 ust. 1 pkt. 2 i 3 Prawa budowlanego oraz art. 10 ust. 7 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, przez ich niezastosowanie i wydanie pozwolenia na budowę inwestycji, która wymaga ingerencji w organizację ruchu na drodze wewnętrznej nienależącej do inwestora oraz organizację ruchu na drodze publicznej i na zjeździe z niej,

- art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego przez jego niezastosowanie powodujące brak ochrony uzasadnionych praw osób trzecich i w konsekwencji:

a) zatwierdzenie projektu budowlanego przewidującego obsługę planowanej inwestycji za pośrednictwem służebności drogowej kwestionowanej przez jednego z użytkowników wieczystych nieruchomości obciążonej,

b) nieuwzględnienie interesów użytkowników wieczystych drogi mającej służyć do skomunikowania inwestycji z drogami publicznymi przez zaniechanie uzgodnienia projektu w zakresie niezbędnych zmian w organizacji ruchu lub przebudowy tej drogi,

c) wydanie decyzji bez przeprowadzenia merytorycznej analizy i oceny wpływu inwestycji na nieruchomości sąsiednie w zakresie jej wpływu na dostęp do dróg publicznych - co stanowi zarazem naruszenie art. 75 w zw. z art. 7 k.p.a. przez zaniechanie przeprowadzenia dowodu na okoliczność wpływu inwestycji na interesy osób trzecich, których nieruchomości położone są w obszarze oddziaływania inwestycji,

- art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a poprzez jego niezastosowanie polegające na braku zawieszenia postępowania i wydaniu decyzji w sytuacji, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie wstępne dotyczące istnienia służebności drogowej warunkującej jedyny dostęp do drogi publicznej dla inwestycji.

Z kolei [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. wskazała na naruszenie przez organ administracji publicznej:

- art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego w zw. z § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) poprzez utrzymanie w mocy decyzji udzielającej pozwolenia na budowę na nieruchomości nie posiadającej dostępu do drogi publicznej,

- art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego w zw. z § 14 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynku, poprzez utrzymanie w mocy decyzji udzielającej pozwolenia na budowę, mimo, że inwestor nie jest w stanie zapewnić dojazdu do inwestycji odpowiedniego do przeznaczenia i sposobu użytkowania budynków,

- art. 33 ust. 1 Prawa budowlanego w zw. z art. 15 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji udzielającej pozwolenia na budowę dla części zamierzenia budowlanego nie mogącej samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem,

- art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2016 poz. 23) oraz § 4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 7 sierpnia 2008 r. w sprawie wymagań w zakresie odległości i warunków dopuszczających usytuowanie drzew i krzewów, elementów ochrony akustycznej i wykonywania robót ziemnych w sąsiedztwie linii kolejowej, a także sposobu urządzania i utrzymywania zasłon odśnieżnych oraz pasów przeciwpożarowych (Dz.U. z 2014 poz. 1227), poprzez nieuzyskanie przez inwestora opinii zarządcy obszaru kolejowego koniecznej do udzielenia zgody na odstępstwo od wymienionych wyżej przepisów,

- art. 10 § 1 w zw. z art. 81 i art. 138 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji, mimo braku zawiadomienia strony przez organ II instancji, przed wydaniem decyzji, o zebraniu całego materiału dowodowego i nie wskazaniu terminu do upływu którego strony mają możliwość wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów, a także przez wydanie decyzji przez Wojewodę [...] bez odczekania choćby 7 dni (licząc od dnia doręczenia informacji o zebraniu całego materiału dowodowego) na stanowiska stron, a do tego wskazanie w pierwotnym zawiadomieniu z 1 października 2018 r. błędnych informacji co do realizowanej inwestycji.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i przepisami prawa procesowego obowiązującymi w dacie jego wydania.

Jednocześnie zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W ocenie Sądu analizowane pod tym kątem skargi zasługują na uwzględnienie.

Przedmiotem skarg wywiedzionych do tutejszego Sądu jest decyzja Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2019r., Nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta v Nr [...] z dnia [...] października 2018r., zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. pozwolenia na budowę zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych A, B, C, D i E z częścią usługową i garażami podziemnymi, na terenie nieruchomości stanowiącej działki nr ew. [...] z obrębu [...] przy ul. [...] w W.

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

5) spełnienie wymagań określonych w art. 60 ust. 1 pkt 1-3 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. o Krajowym Zasobie Nieruchomości (Dz. U. poz. 1529) - w przypadku inwestycji na nieruchomości wchodzącej w skład Zasobu Nieruchomości, o którym mowa w tej ustawie, oddanej w użytkowanie wieczyste lub sprzedanej w trybie określonym w art. 53 ust. 1 lub 2 tej ustawy, przeznaczonej na wynajem o czynszu najmu określonym zgodnie z przepisami rozdziału 7 tej ustawy, zwanej dalej "inwestycją KZN".

Z powyższego wynika, że dopuszczalność realizacji inwestycji projektowanej na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego w pierwszej kolejności uzależniona jest od zgodności projektu budowlanego z jego postanowieniami. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, albowiem obszar działki objętej inwestycją podlega postanowieniom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym jednolicie przyjmuje się, że postanowienia planu miejscowego, jako że kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania własności nieruchomości, nie mogą być przedmiotem wykładni rozszerzającej. Własność jest prawem chronionym konstytucyjnie i może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności (art. 64 ust. 3 Konstytucji RP).

Ustawa z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j.: Dz.U. z 2017 r. poz. 1073 ze zm.), jest jedną z ustaw, o których mowa w powyższym przepisie Konstytucji, ograniczających własność. Plan miejscowy, na mocy art. 14 ust. 8 przywołanej ustawy, został uznany za akt prawa miejscowego, czyli zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji RP jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa na obszarze gminy. Przepisy planu miejscowego należy tak interpretować, aby jego zapisy tworzyły spójną oraz logiczną systemową całość. Należy przy tym mieć na względzie, że – co już wyżej wskazano - ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wraz z innymi przepisami prawa, kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości, co w praktyce oznacza, że ograniczają to prawo.

Trzeba także podkreślić, że zapisy i ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wiążą organ architektoniczno-budowlany prowadzący postępowanie w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę.

Z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu Dworca [...] zatwierdzonego uchwałą Nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] stycznia 2011r., wynika, że planowana inwestycja znajduje się na obszarze oznaczonym na rysunku planu symbolem 3.2MW(U) z przeznaczeniem podstawowym pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną oraz przeznaczeniem dopuszczalnym pod usługi.

Na wstępie należy zauważyć, że organ odwoławczy dostrzegając braki dokumentacji projektowej, pismem z dnia 4 kwietnia 2019 r., wezwał inwestora do jej uzupełnienia poprzez:

- jednoznaczne określenie czy jego zamiarem jest budowa zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych z częścią usługową prowadzona etapowo,

- ujednolicenie nazwy zamierzenia budowlanego, wskazanej we wniosku o pozwolenie na budowę z dnia [...] grudnia 2017 r. z treścią projektu budowlanego,

- przedłożenie decyzji Prezydenta [...] zatwierdzającej aktualną (wykonaną dla planowanej inwestycji) dokumentację geologiczno-inżynierską zgodnie z zapisem § 7 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie ustalania geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych (Dz. U. z 2012 r., poz. 463, ze zm.) oraz art. 93 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z dnia 2019 r., poz. 868),

- dołączenie do projektu budowlanego informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia ze względu na specyfikę projektowanego obiektu budowlanego, zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1b Prawa budowlanego,

- wykazanie zgodności planowanej inwestycji z § 29 ust 3 pkt 15 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu Dworca [...], zatwierdzonego uchwałą Nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] stycznia 2011 r., oraz z § 13 ust 3 pkt 1a miejscowego planu, w zakresie możliwości podłączenia planowanej inwestycji do miejskiej sieci wodociągowej,

- przedłożenie aktualnych warunków technicznych przyłączenia do sieci wodociągowej,

- jednoznaczne wskazanie sposobu liczenia wysokości budynków oraz ilości kondygnacji nadziemnych i podziemnych projektowanych budynków,

- przedłożenie, oryginalnej bądź poświadczonej za zgodność z oryginałem kopii decyzji Prezydenta [...] Nr [...] z dnia [...] maja 2017 r. o środowiskowych uwarunkowaniach,

- doprowadzenie projektu budowlanego do zgodności z § 8 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1935),

- uzupełnienie zaświadczeń projektantów poszczególnych branż, o których mowa w art. 12 ust. 7 Prawa budowlanego, aktualnych na dzień dokonania ostatnich zmian w projekcie budowlanym, oraz aktualnych oświadczeń projektantów opatrzonych podpisem i datą, o których mowa w art. 20 ust. 4 Prawa budowlanego.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie w imieniu inwestora odpowiedzi pisemnej udzielili projektanci , która to odpowiedź została przez Wojewodę [...] uznana za wyczerpująca i usuwającą wszelkie wątpliwości prawne.

Ze stanowiskiem organu odwoławczego nie można się zgodzić.

Zaskarżona decyzja w konsekwencji została wydana z naruszeniem przepisów zarówno miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jak i przepisów wykonawczych do Prawa budowlanego tj. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r.w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie ( Dz.U Nr 75, poz.690 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 18 listopada 2016r. w sprawie dokumentacji geologiczno-inżynierskiej .

Należy wskazać, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w § 29 ust 3 pkt 15 ustanawia zakaz wznoszenia stropu garażu ponad poziom terenu od strony ulic, zalecane wjazdy do garażu podziemnego w obrysie budynków.

Tymczasem z projektu budowlanego- uzupełnienia – tom VII- uzupełnienia II , sporządzonego w kwietniu 2019r. wynika, że pomimo podniesienia rzędnej terenu , w budynkach A i C , kondygnacja garażu -1, znajduje się fragmentami powyższej poziomu ukształtowanego terenu . Pamiętać przy tym należy, że zgodnie z § 3 pkt 15 warunków technicznych przez poziom terenu należy rozumieć przyjętą w projekcie rzędną terenu w danym miejscu działki budowlanej, a nie jak tego chce inwestor, punkt zetknięcia się ściany zewnętrznej z rzędną terenu w tym punkcie.

Wbrew twierdzeniom organu odwoławczego , usytuowanie bezpośrednio w pasie od ul. [...], pomieszczeń pomocniczych: komórek czy pomieszczeń technicznych nie konwaliduje faktu usytuowania stropu garażu ponad poziomem ulicy, co przesądza o sprzeczności z zapisem planu. Należy także pamiętać, że w miejscach wjazdów do garaży podziemnych od strony ul. [...], strop garażu w sposób ewidentny wyniesiony jest ponad poziom ulicy co ilustruje w sposób jednoznaczny wizualizacja budynków A i C ( strona internetowa inwestora https:/www. [...]). Potwierdzają to także przekroje i rzuty kondygnacji ujęte w projekcie budowlanym tom I.

W ocenie Sądu uzasadnia to zarzut naruszenia przez organ art. 35 ust 1 pkt 1 Prawa budowlanego w związku z § 29 ust 3 pkt 15 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z § 29 ust 3 pkt 5 miejscowego planu określa się maksymalną wysokość zabudowy – X kondygnacji - 37 m oraz dominantę przestrzenną o zróżnicowanej wysokości zabudowy- XI, XII, XVI kondygnacji - do 60 m z najwyższą częścią we wschodniej części terenu tj. od drogi [...]. Natomiast w myśl § 2 pkt 40 planu przez wysokość maksymalną lub minimalną należy rozumieć nieprzekraczalny pionowy wymiar budynku w metrach, mierzony od poziomu terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku nie będącym wyłącznie wejściem do pomieszczeń gospodarczych lub technicznych) do najwyższego punktu dachu budynku lub zbiegu połaci dachowych nad najwyższa kondygnacją użytkową budynku. Natomiast § 3 pkt 17 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych stanowi, że przez kondygnację podziemną należy rozumieć kondygnację zagłębioną poniżej poziomu przylegającego do niej terenu co najmniej w połowie jej wysokości w świetle, a także każdą usytuowaną pod nią kondygnację; zaś wszystkie pozostałe stanowią kondygnacje nadziemne.

Zadaniem organu odwoławczego , była więc analiza czy projekt budowlany, oba parametry wynikające w zapisów planu zachowuje. Przedmiotem oceny Wojewody winna być przede wszystkim kwalifikacja II kondygnacji garażowej ( górnej) co do której , biorąc pod uwagę wjazdy od strony ul. [...] ( poniżej terenu nasypu) budzi wątpliwości czy spełnia ona dyspozycję § 3 pkt 17 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, a w konsekwencji czy projekt budowlany pozostaje w zgodzie z § 29 ust 3 pkt 5 miejscowego planu.

W ocenie Sądu zaskarżona decyzja Wojewody w tym zakresie narusza art. 7 i 77 kpa w związku z art. 35 ust 1 pkt 1 Prawa budowlanego w związku z § 29 ust 3 pkt 5 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, bowiem organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji kolokwialnie stwierdził , pomimo wcześniejszych wątpliwości, że wysokość budynków A,B,C,D nie przekracza 37 m - 10 kondygnacji nadziemnych, zaś wysokość budynku E nie przekracza 60 m - 16 kondygnacji nadziemnych.

Zgodnie z art. 34 ust 3 pkt 4 Prawa budowlanego projekt budowlany powinien zawierać , w zależności od potrzeb, wyniki badań geologiczno- inżynierskich. W myśl § 7 ust 1 rozporządzenia Ministra Transportu , Budownictwa i gospodarki Morskiej z dnia 27 kwietnia 2012r. w sprawie ustalania geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych ( Dz.U z 2012r., poz. 463) w przypadkach obiektów budowlanych wszystkich kategorii geotechnicznych opracowuje się opinię geotechniczną. Jednak w przypadku obiektów budowlanych trzeciej kategorii geotechnicznej oraz w złożonych warunkach gruntowych drugiej kategorii wykonuje się dodatkowo dokumentację geologiczno- inżynierską , zgodnie z przepisami ustawy z dnia 9 czerwca 2011r. – Prawo geologiczne i górnicze (§ 7 ust 3 przywołanego rozp.). Biorąc pod uwagę złożoność warunków wodno-gruntowych (m. in. posadowienie poniżej poziomu wody gruntowej), inwestycje należy zakwalifikować do trzeciej kategorii geotechnicznej.

Inwestor przedłożył decyzję Prezydenta [...] Nr [...] z dnia [...] lutego 2013r. zatwierdzającą dokumentację geologiczno-inżynierską ustalającą geologiczno – inżynierskie warunki posadowienia kompleksu budynków mieszkaniowo- usługowych na dz. ew. nr [...], sporządzoną dla wcześniej planowanej ( a nie zrealizowanej ) inwestycji przez spółkę [...]. Jednocześnie do projektu dołączono kolejną dokumentację geologiczno- inżynierską z 2017r. sporządzoną dla przedmiotowej inwestycji, która nie została zatwierdzona decyzją przez właściwy organ.

W ocenie Sądu , wbrew stanowisku Wojewody, złożenie oświadczenia dr inż. [...] – jednego z autorów dokumentacji z 2013r. o jej aktualności dla przedłożonego przez [...] sp.z o.o. projektu budowlanego i zamierzenia inwestycyjnego nie jest wystarczające i nie spełnia warunków określonych w przepisach.

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 18 listopada 2016r. w sprawie dokumentacji hydrologicznej i dokumentacji geologiczno –inżynierskiej ( Dz.U z 2016r., poz.2033) w § 21 ust 1 stanowi, że część opisowa dokumentacji geologiczno-inżynierskiej sporządzonej w celu określenia warunków geologiczno- -inżynierskich na potrzeby posadawiania obiektów budowlanych, z wyłączeniem obiektów budownictwa wodnego i obiektów budowlanych inwestycji liniowych, oprócz elementów wymienionych w § 19 ust. 1 zawiera ponadto między innymi:

- charakterystykę projektowanego obiektu budowlanego, w szczególności jego wymiary, przewidywane obciążenia dla gruntu i głębokość posadowienia tego obiektu;

- założenia technologiczne i konstrukcyjno-budowlane projektowanego obiektu budowlanego;

- opis budowy geologicznej i geomorfologii rejonu, w którym ma być zlokalizowany projektowany obiekt budowlany.

Dokumentacja ta dotyczy więc nie tylko terenu ale także konkretnego obiektu budowlanego i oddziaływań tego obiektu na warunki gruntowe danego terenu.

Nie można więc uznać za zasadne twierdzenie inwestora i organu, że te same warunki gruntowo- wodne , potwierdzone badaniami gruntowymi oraz podobny zakres inwestycji ( a nawet węższy ze względu na ilość kondygnacji podziemnych) (aktualnej i według projektu z 2013r.- jak stwierdza organ) pozwala na odstąpienie od wymogu uzyskania nowej decyzji zatwierdzającej dokumentację geologiczno-inżynierską, skoro przepisy rozporządzenia wykonawczego wskazują na konieczność odniesienia się w tej dokumentacji do charakterystyki konkretnego projektowanego obiektu w tym założeń technologicznych i konstrukcyjno-budowlanych tego właśnie obiektu, a nie inwestycji zbliżonej. Należy także wskazać, że ocena konieczności zatwierdzenia takiej dokumentacji wykracza poza kompetencje organu architektoniczno-budowlanego, bowiem zgodnie z art. 93 ust 1 i 2 w związku z art. 161 ust 2 pkt 3 ustawy Prawo geologiczne i górnicze ( Dz.U. z 2016r., poz.1131 i 1991), dokumentacje geologiczne dotyczące warunków posadawiania obiektów budowlanych, podlegają zatwierdzeniu przez starostę działającego jako organ I instancji w sprawach należących do właściwości administracji geologicznej.

Podkreślenia jednocześnie wymaga, że Sąd nie wskazuje na utratę ważności decyzji Prezydenta [...] Nr [...] z dnia [...] lutego 2013r., a podnosi, że dokumentacja geologiczno –inżynierska nią zatwierdzona dotyczy innego zamierzenia inwestycyjnego obejmującego realizację innych obiektów budowlanych.

Z tych względów za uzasadniony należy uznać zarzut naruszenia przez Wojewodę [...] art. 34 ust 3 pkt 4 Prawa budowlanego w związku z § 7 ust 3 rozporządzenia Ministra Transportu , Budownictwa i gospodarki Morskiej z dnia 27 kwietnia 2012r. w sprawie ustalania geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych ( Dz.U z 2012r., poz. 463) w związku z art. 93 ust 1 i 2 w związku z art. 161 ust 2 pkt 3 ustawy Prawo geologiczne i górnicze ( Dz.U. z 2016r., poz.1131 i 1991) oraz § 21 ust 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 18 listopada 2016r. w sprawie dokumentacji hydrologicznej i dokumentacji geologiczno –inżynierskiej ( Dz.U z 2016r., poz.2033).

Zgodnie z 13 ust 3 pkt 1a miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego inwestycja musi być zaopatrzona przez miejską sieć wodociągową.

Kwestię tę Wojewoda [...] w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji skwitował stwierdzeniem , że budowa przyłączy zgodnie z treścią projektu zagospodarowania terenu została wyłączona do oddzielnego postępowania. Organ powołał się także na umowę z dnia [...] maja 2017r. która inwestor zawarł z Miejskim Przedsiębiorstwem Wodociągów i Kanalizacji w [...], dotyczącą realizacji sieci wodociągowej i kanalizacyjnej dla potrzeb projektowanego zespołu budynków, zgodnie z którą MPWiK zobowiązała się do pozyskania prawa do terenu w zakresie działki nr ew. [...] przez którą przyłącze miałoby być zrealizowane. Jednak umowa ta nie stanowi gwarancji ,że planowana inwestycja ma zapewnioną możliwość doprowadzenia miejskiej sieci wodociągowej w dacie udzielenia pozwolenia na budowę. Zwłaszcza, że pomimo upływu prawie trzech lat od jej zawarcia nie została wykonana w zakresie uzyskania prawa do działki nr ew. [...]. Z pewnością wpisana do Księgi Wieczystej nr [...] prowadzonej dla działki nr ew. [...], służebność przechodu i przejazdu na rzecz każdoczesnego użytkownika wieczystego działki nr ew. [...], nie obejmuje prawa do wykonania robót budowlanych związanych z realizacją przyłącza. Należy także zwrócić uwagę, że warunki techniczne przyłączenia do sieci wodociągowej i kanalizacji udzielone inwestorowi przez Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w [...] już po zawarciu przywołanej umowy bo w dniu 17 maja 2017r. oraz 23 czerwca 2017r. określając warunki dodatkowe zobowiązuje inwestora do opracowania dokumentacji technicznej, która powinna zawierać dokumenty stwierdzające stan własności terenu na którym zlokalizowana będzie projektowana zabudowa i projektowane uzbrojenie.

Zgodnie z art. 33 ust 1 Prawa budowlanego -pozwolenie na budowę dotyczy całego zamierzenia budowlanego. W przypadku zamierzenia budowlanego obejmującego więcej niż jeden obiekt, pozwolenie na budowę może, na wniosek inwestora, dotyczyć wybranych obiektów lub zespołu obiektów, mogących samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem. Jeżeli pozwolenie na budowę dotyczy wybranych obiektów lub zespołu obiektów, inwestor jest obowiązany przedstawić projekt zagospodarowania działki lub terenu, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1, dla całego zamierzenia budowlanego. Z przepisu tego wynika również, że obiekt budowlany, którego dotyczy pozwolenie na budowę musi być obiektem mogącym samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem. Oznacza to, że co do zasady projekt budowlany dotyczący obiektu budowlanego, na realizację którego wymagane jest uzyskanie pozwolenia na budowę, powinien obejmować także te elementy, których odrębna realizacja nie wymagałaby takiego pozwolenia. Zgodnie z treścią art. 3 pkt 1 i 9 ustawy Prawo budowlane, przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, natomiast przez urządzenia budowlane - urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Jak wyjaśnił to NSA w wyroku z dnia 14 czerwca 2012r. w sprawie sygn.akt II OSK 503/11 "pozwolenie musi obejmować całość zamierzenia budowlanego w tym jego części składowe i to w takiej postaci, by mógł on być użytkowany zgodnie z jego przeznaczeniem."

Przedmiotowe pozwolenie na budowę dotyczy zespołu budynków mieszkalno-usługowych, zatem inwestycji, która nie może funkcjonować zgodnie ze swoim przeznaczeniem bez wykonania przyłączy mediów, które w myśl definicji stanowią część obiektu budowlanego. Przyłącza te, mimo pominięcia przez inwestora we wniosku i projekcie, muszą stanowić część założenia budowlanego, zaś wyodrębnienie ich do odrębnego postępowania , w ocenie Sądu, stoi w sprzeczności z przytoczonym art. 33 ust. 1 ustawy Prawo budowlane. Wydanie pozwolenia na budowę na podstawie wniosku, obejmującego jedynie cześć, nie mogącą prawidłowo funkcjonować samodzielnie, zamierzenia budowlanego stanowi zatem naruszenie prawa materialnego. Odmiennie od przedstawionej należy ocenić jedynie sytuację, w której istnieje już uprzednio obiekt budowlany, co do którego zachodzi potrzeba budowy przyłączy. Rozdzielanie poszczególnych etapów procesu budowlanego i eliminowanie z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę poszczególnych jego części stanowi obejście prawa, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę rozmiar inwestycji oraz okoliczność, że na datę wydania pozwolenia na budowę inwestor nie legitymował się prawem do realizacji przyłącza wodociągowego i kanalizacyjnego przez działkę nr ew. [...].

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie , który w § 26 ust 1 stanowi, że działka budowlana przewidziana pod zabudowę budynkami przeznaczonymi na pobyt ludzi powinna mieć zapewnioną możliwość przyłączenia uzbrojenia działki lub bezpośrednio budynku do sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, elektroenergetycznej i ciepłowniczej, a dla budynków wymienionych w § 56 – także telekomunikacyjnej.

Podobne stanowisko jest prezentowane także w orzecznictwie ( por. wyroki: NSA z dnia 21 grudnia 2014r., sygn. akt II OSK 1472/10 - LEX nr 1134662, WSA w Krakowie z dnia 27 kwietnia 2012 r., sygn. akt 63/12 - LEX nr 1697097, WSA w Kielcach z dnia 17 grudnia 2013 r., sygn. akt II SA/Ke 646/13 - LEX nr 1426772 i z dnia 11 kwietnia 2013r. sygn. akt II SA/Ke 28/13 - LEX nr 1310165 ,WSA w Poznaniu z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. IV SA/Po 950/12 - LEX nr 1362411). Wyodrębnienie z projektu budowlanego przyłączy w celu wykonania ich w kolejnym etapie inwestycji, należy uznać za naruszenie art. 33 ust. 1 Prawa budowlanego, a brak rozwiązania w projekcie budowlanym kwestii budowy przyłączy i przewodów sieci do projektowanego obiektu należy rozpatrywać w kategorii niekompletności tego projektu.

Należy także podnieść, że organ odwoławczy z naruszeniem zasad wynikających z art. 7 i 77 k.p.a. nie rozważył kwestii spełnienia przez projekt wymogów wynikających z § 14 ust 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowania, zgodnie z którym, do działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi związanych należy zapewnić dojście i dojazd umożliwiający dostęp do drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu ich użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach odrębnych.

O konieczności zapewnienia dojazdu i dojścia do działek budowlanych, budynków i urządzeń z nimi związanych stanowi § 14 warunków technicznych. Skoro więc stosownie do art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, to kwestia dojazdu do planowanej inwestycji musiała zostać bezwzględnie określona w projekcie zagospodarowania terenu tej inwestycji.

Zakres i treść projektu budowlanego powinny być dostosowane do właściwości danego obiektu budowlanego, takich jak przeznaczenie, sposób użytkowania, usytuowanie, rozmiary, sposób i zakres oddziaływania na otoczenie i złożoność rozwiązań technicznych oraz rodzaj i specyfikę obiektu budowlanego.

Z kolei ustęp 3 pkt 1 art. 34 ustawy Prawo budowlane zawiera wymagania, jakim powinien odpowiadać projekt zagospodarowania działki w tym w szczególności układ komunikacyjny.

Na obligatoryjną zawartość projektu zagospodarowania działki lub terenu wskazuje § 8 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego ( Dz.U z 2018r., poz.1935). W myśl tego przepisu część rysunkowa tego projektu powinna określać m.in. usytuowanie, obrys i układ istniejących i projektowanych obiektów budowlanych, w tym urządzeń budowlanych z nimi związanych, z oznaczeniem wejść i wjazdów oraz liczby kondygnacji, układ komunikacji wewnętrznej przedstawiony w nawiązaniu do istniejącej i projektowanej komunikacji zewnętrznej, określający układ dróg wewnętrznych, dojazdów, bocznic kolejowych, parkingów, placów i chodników, w miarę potrzeby przekroje oraz profile elementów tego układu, charakterystyczne rzędne i wymiary.

Kwestią więc zasadniczą jest wykazanie przez inwestora, że projekt budowlany przewiduje rozwiązania komunikacyjne świadczące o zapewnieniu realnej, a nie jedynie orientacyjnej, możliwości dojazdu /dojścia do inwestycji, które byłyby zgodne z obowiązującymi przepisami. Przedmiotowy projekt budowlany nie został w tym zakresie oceniony przez organ odwoławczy. Tymczasem weryfikacja, czy dostęp do drogi publicznej jest odpowiedni stanowi obowiązek organu architektoniczno-budowlanego w ramach oceny zgodności projektu zagospodarowania terenu z przepisami w tym techniczno-budowlanymi.

Projekt budowlany zakłada dostęp do drogi publicznej ul. [...] poprzez ul. [...] oraz ul. [...] stanowiące prywatne działki pozostające w użytkowaniu wieczystym uczestników postępowania. Dostęp ten planowany jest więc przez działki [...] oraz [...]. Jak wynika z zapisów działu III Księgi Wieczystej nr [...], na rzecz każdoczesnego użytkownika wieczystego działek [...] ustanowiono służebność gruntowa polegająca na prawie przechodu i przejazdu pojazdów oraz na prawie wchodzenia na nieruchomość celem konserwacji, naprawy, modernizacji ogrodzenia, instalacji elektrycznej i ściekowej obsługującej wyłącznie działki nr ew. [...], a dostępnej wyłącznie z obciążonych działek nr ew. [...]. Sama analiza opisanego w Księdze Wieczystej prawa prowadzi do wniosku, że inwestor nie posiada prawa do dysponowania powyższymi nieruchomościami na cele budowlane, choć budowa zjazdu i wjazdu na nieruchomość inwestora wymagać będzie wykonania określonych robót budowlanych na działkach [...]. Kwestia ta nie była przedmiotem oceny organu.

Mając na uwadze, że planowana inwestycja zakłada realizację 1238 miejsc postojowych, należy stwierdzić, iż generować ona będzie bardzo wzmożony ruch kołowy , co uzasadnia konieczność przeprowadzenia wnikliwej analizy obsługi komunikacyjnej projektowanego zamierzenia w kontekście spełnienia wymagań § 14 warunków technicznych.

Z obowiązku tego, z którego Wojewoda się nie wywiązał, nie zwalnia brak konieczności uzgodnienia projektu przez Zarząd Dróg Miejskich z uwagi na treść art. 35 ust 3 ustawy o drogach publicznych, biorąc pod uwagę wielkość inwestycji oraz aktualne wykorzystywanie ul. [...] jako jednego z dojazdów do [...].

Należy natomiast podzielić stanowisko organu odwoławczego o braku kompetencji do kwestionowania istnienia wyżej opisanej służebności gruntowej wpisanej do Księgi Wieczystej.

W kontrolowanej sprawie nie doszło do uchylenia wpisu prawa służebności gruntowej na rzecz każdoczesnego użytkownika wieczystego działek nr ew. [...] w trybie przewidzianym ustawą – w szczególności na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Ów stan prawny dla organu prowadzącego postępowanie o udzielenie pozwolenia na budowę jest wiążący. Wzruszalne domniemanie z art. 3 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, istnieje, mimo że zapadł nieprawomocny wyrok Sądu Rejonowego [...] w [...] z dnia [...] lipca 2019r., sygn.akt IC [...] nakazujący wykreślenie z działu III KW nr [...] oraz działu I KW nr [...] służebności gruntowej prawa przechodu i przejazdu.

Wpis do księgi wieczystej jest orzeczeniem (art. 6268 § 1 kpc; J. Gudowski w: red. T. Ereciński, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Wolters Kluwer 2016, s. 473, uw. 8) sądu cywilnego, którego treść wiąże wszystkie inne sądy oraz organy (art. 365 § 1 kpc). Domniemywa się, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym (art. 3 ust. 1 kwh). Z tej przyczyny organ administracyjny nie ma możliwości, by w toku postępowania, jakie przed nim się toczy, dokonywać odmiennych ustaleń prawnych od tych, jakie wynikają z prawomocnych orzeczeń sądowych, w tym z wpisów dokonanych w księdze wieczystej. Zasada wyrażona w art. 3 kwh wyklucza jakąkolwiek kontrolę w postępowaniu administracyjnym, dotyczącą treści wpisów własności w tychże księgach (wyrok NSA z 6 kwietnia 1999 r., IV SA 2338/98, Lex 47173). Wprawdzie w orzecznictwie Sądu Najwyższego istnieje pewna rozbieżność poglądów w omawianej materii, ale dotyczy ona jedynie tego, czy domniemanie, wynikające z wpisu do księgi wieczystej (art. 3 kwh) może być obalone tylko w procesie o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym (uchwała 7 Sędziów SN z 10 lutego1951 r., I C 741/50, OSN 1951, poz. 2; uchwała SN z 20 marca 1969 r., III CZP 11/69, OSNCP 1969/12/210; 26 kwietnia 1977 r., III CZP 25/77, OSNCP 1977/12/228, 13 stycznia 2011 r., III CZP 123/10; wyrok SN z 21 marca 2001 r., III CKN 325/00, Lex 52385; 4 marca 2011 r., I CSK 340/10, Lex 785271), czy też przeprowadzenie tego rodzaju przeciwdowodu może nastąpić również w każdym innym postępowaniu sądowym jako przesłanka rozstrzygnięcia (orzeczenie SN z 17 czerwca 1960 r., III CR 328/60, OSPiKA 1961/6/162), w tym w postępowaniu o stwierdzenie nabycia własności przez zasiedzenie (uchwała SN z 26 marca 1993 r., III CZP 14/93, OSNC 1993/11/96, aprobowana przez S. Rudnickiego, Ukwh. Komentarz, s. 37, uw. 3). Owa rozbieżność nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia w kontrolowanej sprawie.

Analogiczny pogląd wyraża doktryna, przyjmując, że domniemania wynikające z ksiąg wieczystych "są wzruszalne, ich obalenie wymaga przeprowadzenia dowodu przeciwnego albo w procesie o uzgodnienie stanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, albo w każdym innym postępowaniu sądowym jako przesłanka rozstrzygnięcia sprawy" (S. Rudnicki, Własność nieruchomości, LexisNexis 2007, s. 283; B. Jelonek-Jarco w: red. J. Pisuliński, Księgi wieczyste i hipoteka. Komentarz, LexisNexis 2014, s. 100-103, uw. 26-33). Pogląd ten podzielił również Trybunał Konstytucyjny, który w części III lit. C uzasadnienia wyroku z 21 lipca 2004 r., SK 57/03, OTK-A 2004/7/69, powoływał się m.in. na wyrażone w tej kwestii właśnie stanowisko doktryny. Utrwalonym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego jest pogląd, że domniemywa się, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Właściwym dla podważenia istniejącego wpisu w księdze wieczystej jest postępowanie przed sądem powszechnym (wyrok NSA z 20 maja 2014 r., II OSK 3004/12, Lex 1766619; z 27 sierpnia 2015 r., I OSK 989/14, Lex 1984491; z 16 czerwca 2016 r., I OSK 2205/14, Lex 2082525). Z tej przyczyny organ administracyjny nie ma możliwości, by w toku postępowania, jakie przed nim się toczy, dokonywać odmiennych ustaleń prawnych od tych, jakie wynikają z prawomocnych orzeczeń sądowych, w tym z wpisów dokonanych w księdze wieczystej. Kwestia przeprowadzenia dowodu przeciwko domniemaniu, wynikającemu z treści wpisu ujawnionego w księdze wieczystej jest zagadnieniem prawa cywilnego.

Z tych przyczyn za nieuzasadnione należy uznać zarzuty dotyczące braku dostępu terenu inwestycyjnego do drogi publicznej oraz nieposiadania przez inwestora prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, podczas gdy legitymuje się on wpisanym do Księgi Wieczyste prawem użytkowania wieczystego działek nr ew. [...].

W tym kontekście nietrafnym jest także zarzut niezastosowania przez organ art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. W tym miejscu należy zauważyć, że Prezydent [...] postanowieniem Nr [...] z dnia [...] lutego 2018r. zawiesił postępowanie w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę ze względu na toczące się wówczas postępowanie o uzgodnienie treści Ksiąg Wieczystych z rzeczywistym stanem prawnym. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę na kasacyjne postanowienie Wojewody [...], wyrokiem z dnia 21 grudnia 2018r.,w sprawie sygn. akt VII SA/Wa 1020/18, wyraził wiążącą i aktualną ocenę prawną, że nie ma bezpośredniej zależności pomiędzy wynikiem postępowania sądowego, a niniejszym postępowaniem administracyjnym. Natomiast samo wskazanie na to, że wynik toczącego się postępowania sądowego o uzgodnienie treści ksiąg wieczystych z rzeczywistym stanem prawnym może mieć wpływ na przedmiotowe postępowanie, nie świadczy o braku możliwości rozpoznania niniejszej sprawy. Zagadnienie wstępne zachodzi bowiem wówczas, gdy organ nie dysponuje elementem pozwalającym na wydanie w ogóle decyzji. Zagadnieniem wstępnym jest więc tylko taka kwestia, która uniemożliwia wydanie rozstrzygnięcia w danej sprawie. Natomiast to, że wynik innego postępowania może mieć wpływ na treść decyzji, nie może przesądzać o istnieniu zagadnienia wstępnego (por. wyrok NSA z 5 grudnia 2017 r. sygn. akt II OSK 374/17). Sąd w składzie orzekającym podziela także pogląd, że gdyby w wyniku prawomocnego zakończenia sporu cywilnego okazało się, że służebność rzeczywiście nie istnieje, a ocena organu architektoniczno-budowlanego oparta byłaby na innym ustaleniu, ostateczna decyzja tego organu może być zwalczana w trybie wznowienia, w nawiązaniu do przesłanki określonej w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.

W ocenie Sądu nie doszło także do naruszenia przez organ II instancji art. 35 ust 1 pkt 3 w związku z art. 20 ust 1 pkt 1b Prawa budowlanego, zgodnie z którym do podstawowych obowiązków projektanta należy sporządzenie informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia ze względu na specyfikę projektowanego obiektu budowlanego, uwzględnianej w planie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia. Inwestor wymaganej informacji nie dołączył do projektu budowlanego, co umknęło organowi I instancji, jednak na wezwanie Wojewody [...] ten brak projektu został uzupełniony. Zdaniem Sądu nie uniemożliwiało to procedowanie organu odwoławczego korzystającego z art. 136 k.p.a i nie naruszyło zasady dwuinstancyjności określonej w art. 15 k.p.a.

Należy także podkreślić, że wbrew formułowanym zarzutom, inwestor postanowieniem z dnia [...] października 2018r. Nr [...] uzyskał zgodę na odstępstwo od warunków określonych w art. 53 ust 2 i art. 54 ustawy z dnia 28 marca 2003r. o transporcie kolejowym ( Dz.U. z 2019r., poz.710 ze zm.) oraz wykonanie robót ziemnych w odległości mniejszej niż określone w § 4 ust 1 i ust 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 7 sierpnia 2008 r. w sprawie usytuowania budowli, budynków, drzew i krzewów oraz wykonywania robót ziemnych w sąsiedztwie linii kolejowych, a także sposobu urządzania i utrzymywania zasłon odśnieżnych oraz pasów przeciwpożarowych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1227, ze zm.), w zakresie: urządzenia pasa pieszo-jezdnego z drogą pożarową w odległości 0,0 do 4,5 m od granicy działki ew. nr [...] z obrębu [...], usytuowania obiektów budowlanych w formie chodników, schodów terenowych, skarp ziemnych i urządzonych terenów zieleni, prowadzenia prac ziemnych w pasie 4,5 do 20,0 m, związanych z planowanym osiedlem oraz prowadzenia robót ziemnych związanych z realizacją części podziemnej oraz nadziemnej budynku mieszkalnego E w odległości mniejszej niż 20m lecz nie mniejszej niż 10m od granicy działki ew. [...].

Sąd nie uwzględnił także zarzutu pominięcia w postępowaniu Polskiego Związku Działkowców- Okręgowego Zarządu [...] oraz [...] S.A, przede wszystkim z tego względu, iż tylko podmiot, który uznaje, że bez swej winy nie brał udziału w postępowaniu jest uprawniony do podnoszenia tego zarzutu, co powoduje zaistnienie przesłanki wznowieniowej określonej w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. Inne podmioty nie mogą się skutecznie na tę okoliczność powoływać. Wyjaśnić należy, iż przesłanka wznowieniowa polegająca na niezapewnieniu stronie udziału w postępowaniu administracyjnym bez jej winy (art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.) wiąże się ściśle z art. 147 k.p.a., stosownie do którego wznowienie postępowania z tej przyczyny następuje tylko na żądanie strony. Takie rozwiązanie ustawowe powoduje, że tylko od woli strony, która została pominięta w postępowaniu zależy, czy skorzysta z prawa do żądania wznowienia, ewentualnie podniesienia zarzutu zaistnienia przesłanki wznowieniowej w skardze wniesionej do sądu administracyjnego. Inne podmioty nie mają prawa do zastępowania uprawnionej strony i korzystania z zarzutu wystąpienia podstaw do wznowienia, powołując się na to, że nie wszystkie podmioty, które powinny brać udział w postępowaniu, zostały do udziału w nim dopuszczone. Powyższy pogląd jest obecnie dominujący w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Potwierdzeniem tego stanowiska jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 czerwca 2011 r. sygn. akt II OSK 990/10 publikowany w zbiorze LEX nr 898486, w którym przyjęto, że zasadą jest, iż prawami procesowymi rozporządza strona. Dlatego też jeżeli strona, która została pozbawiona udziału w postępowaniu administracyjny nie wniesie skargi, nie można wbrew jej stanowisku uznać, że zaistniała w sprawie okoliczność uzasadniająca wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. i w związku z tym uchylić zaskarżoną decyzję z przyczyny wskazanej w art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a.

Sąd dostrzega także, że w toku postępowania doszło do naruszenia art. 10 § 1 k.p.a, bowiem organ I instancji w zawiadomieniu o zebraniu materiału dowodowego nie wskazał terminu w jakim strony mają możliwość wypowiedzenia się co do zebranych dowodów, a następnie wydania decyzji bez wcześniejszego oczekiwania przez 7 dnia na zajęcie stanowiska przez strony, jednak uchybienie to ze względu na aktywność stron i ich pełnomocników oraz możliwość zapoznawania się z aktami w toku postępowania, należy uznać za nie mające wpływu na wynik sprawy.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ odwoławczy weźmie pod uwagę powyższe rozważania dotyczące zarówno naruszeń prawa procesowego jak i materialnego.

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c oraz art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji.