Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Busz (spr.) Sędziowie WSA Izabela Bąk – Marciniak WSA Tomasz Grossmann Protokolant st. sekr. sąd. Laura Szukała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09 października 2013 r. sprawy ze skargi J.S. na postanowienie W. Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] lutego 2013 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia 1. stwierdza nieważność zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego je postanowienia Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w O.W. z dnia [...] grudnia 2012r, nr [...] 2. określa, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w O.W. w dniu [...] grudnia 2012 r., działając na podstawie art. 26 §1 i 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. 2012 r., poz. 1015 ze zm., dalej u.p.e.a.), wobec niewykonania obowiązku wynikającego z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b i ust. 2 w zw. z art. 17 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. 2008 r., nr 234, poz. 1570 ze zm., dalej ustawa), dotyczącego poddania dziecka M.S. ur. [...] marca 2009 r. szczepieniom ochronnym zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych (Dz.U. 2011 r., nr 182, poz. 1086 – dalej rozporządzenie), w zakresie szczepienia przeciwko błonnicy, tężcowi, krztuścowi, Haemophilus influenzae typu B oraz poliomyelitis wystawił tytuł wykonawczy nr [...], znak [...], wskazując jako zobowiązanego matkę małoletniej J.S. oraz stwierdzając, że opisany powyżej obowiązek jest wymagalny i należy wobec tego wszcząć postępowanie egzekucyjne celem przymuszenia do jego wykonania.

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w O.W. postanowieniem z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...] celem wykonania opisanego powyżej obowiązku nałożył na zobowiązaną grzywnę w celu przymuszenia w wysokości 100 zł, wymierzając również na podstawie art. 64 a §1 pkt 1 u.p.e.a. opłatę w wysokości 10 zł za czynności egzekucyjne oraz orzekając o terminie i sposobie uiszczenia grzywny.

J.S. wniosła zażalenie na opisane powyżej postanowienie zarzucając naruszenie art. 6, art.10 §1, art. 77 §1, art. 81 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. – dalej k.p.a.). W zażaleniu zarzucono również naruszenie art. 16 ustawy z dnia 6 listopada 2008r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (j.t. Dz.U. z 2012r. poz. 159 – dalej ustawa o prawach pacjenta). W zażaleniu wskazano także na dotknięcie postanowienia wadą nieważności w postaci niewykonalności obowiązku w rozumieniu art. 156 §1 pkt 5 k.p.a.

W. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny postanowieniem z dnia [...] lutego 2013 r., nr [...] utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Organ odwoławczy odnosząc się do zarzutu dotyczącego naruszenia przepisu art. 10 § 1 oraz art. 81 k.p.a, a mianowicie błędu co do osoby zobowiązanego podkreślił, iż występuje on wtedy, gdy organ egzekucyjny podjął czynności egzekucyjne wobec osoby, którą błędnie uznał za zobowiązaną oraz której doręczył tytuł wykonawczy lub w przypadku, gdy w tytule wykonawczym wskazano osobę na której nie ciąży obowiązek. W niniejszej sprawie upomnienie znak: [...] z dnia [...].09.2012 r. oraz postanowienie nr [...] wraz tytułem wykonawczym nr [...] z dnia [...].12.2012 r. wydane przez organ I instancji zostało zaadresowane na matkę dziecka. Powołując się na art. 93 § 1, art. 95 § 1, art. 98 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy z dnia 15 czerwca 2012 r. (Dz. U. z 2012 r. poz. 788, z późn. zm.) organ stwierdził, że matka dziecka jest osobą, która może samodzielnie reprezentować dziecko i samodzielnie zarządzać jego sprawami, a organ I instancji mógł wydać postanowienie na matkę dziecka. Takie postępowanie znajduje potwierdzenie również w art. 5 ust. 2 ustawy. W związku z zarzutem dot. naruszenia art. 77 § 1 k.p.a., organ odwoławczy podkreślił, iż przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego organ I instancji przeprowadził postępowanie wyjaśniające z którego wynika, iż matka dziecka nie zgłosiła się z córką do przychodni w celu wykonania szczepień, dlatego nie zostało wykonane kwalifikacyjne badanie lekarskie.

Odnosząc się do zarzutu opartego na art. 16 ustawy o prawach pacjenta organ odwoławczy stwierdził, iż wykonanie obowiązku wynikającego z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z mocy prawa zabezpieczone jest przymusem administracyjnym oraz odpowiedzialnością regulowaną przepisami ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2010 r. Nr 46, poz. 275 ze zm.). Ponadto nawiązując do informacji Głównego Inspektora Sanitarnego dot. nowelizacji ustawy stwierdzono, że zgodne z art. 68 ust. 1 Konstytucji RP każdy ma prawo do ochrony zdrowia, a władze publiczne są obowiązane do zwalczania chorób epidemicznych (art. 68 ust. 4 Konstytucji RP). Szczepienia ochronne stanowią jedną z najskuteczniejszych, a czasami jedyną formę zapobiegania chorobom zakaźnym, zwłaszcza w stosunku do tych chorób, przeciw którym współczesna medycyna nadal nie dysponuje żadnym leczeniem o charakterze przyczynowym. Nałożenie przez ustawodawcę powszechnego obowiązku poddawania się szczepieniom ochronnym przeciw wybranym chorobom zakaźnym zapewnia odpowiednio wysoki odsetek osób poddających się szczepieniom i skutecznie zmniejsza ryzyko epidemicznego szerzenia się chorób zakaźnych w populacji. Wprowadzenie obowiązkowych szczepień ochronnych przeciw wybranym chorobom zakaźnym zmniejsza także społeczne skutki związane z ciężkimi zdrowotnymi następstwami chorób zakaźnych.

Odpowiadając na zarzut dotyczący naruszenia art. 6 k.p.a. organ odwoławczy poinformował, że wykonanie obowiązku z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z mocy prawa zabezpieczone jest przymusem administracyjnym oraz odpowiedzialnością regulowaną przepisami ustawy z 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2010r. Nr 46, poz. 275 ze zm.). W ustawie zawarta jest delegacja dla określenia wykazu chorób zakaźnych objętych obowiązkiem szczepień ochronnych, do określenia osób lub grup osób obowiązanych do poddania się szczepieniom, wieku i innych okoliczności stanowiących przesłankę do nałożenia obowiązku szczepienia na te osoby. Wydane na mocy delegacji ustawowej rozporządzenie ustala obowiązek przeprowadzenia szczepień ochronnych. Obowiązek przeprowadzenia szczepienia jest zatem obowiązkiem wynikającym bezpośrednio z przepisów prawa. W przypadku jego niewykonania, właściwy organ tj. PPIS jest uprawniony, jako wierzyciel obowiązku, do żądania wykonania go w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym. Warunkiem wszczęcia postępowania egzekucyjnego, jest poprzedzenie go upomnieniem.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego niewykonalności obowiązku szczepienia wynikającego z faktu, że zarówno ustawa jak i rozporządzenie nie określają konkretnego preparatu, którego należy użyć do wykonania szczepienia oraz konkretnego terminu, w którym należy je wykonać, organ odwoławczy stwierdził, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do poddawania się szczepieniom ochronnym. Sposób realizacji obowiązku zawarty jest w Programie Szczepień Ochronnych na dany rok wprowadzony na mocy art. 17 ust. 11 ustawy. Zdaniem organu odwoławczego nietrafny jest również zarzut, iż przywołane przez matkę małoletniej akty prawne nie precyzują w jakim terminie należy przeprowadzić szczepienia ochronne. W § 3 rozporządzenia określa się bowiem, w jakim wieku należy przeprowadzić u dziecka szczepienia, aby uzyskało ono pełną odporność na daną jednostkę chorobową. Natomiast w przypadku niezachowania kalendarza szczepień, lekarz ustała indywidualny dla danego dziecka program szczepień ochronnych, co daje możliwość wykonania i uzupełnienia szczepień w dowolnym, wskazanym przez lekarza terminie.

J.S. kwestionując powyższe postanowienie, wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu domagając się uchylenia postanowienia I i II instancji i wnosząc o umorzenie postępowania egzekucyjnego. W skardze podtrzymano zarzuty zawarte w zażaleniu.

W. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w P. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując swą dotychczasową argumentację i odnosząc się do zarzutów skarżącej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002r., nr 153, poz. 1269) i art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej P.p.s.a.), sprowadza się do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta ogranicza się więc do zbadania czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego i procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, czy zgodnie z art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a. dokonano ustalenia stanu faktycznego, a dokonana ocena tych ustaleń znajduje oparcie w materiale dowodowym i uzasadnieniu decyzji sporządzonym zgodnie z art. 107 k.p.a., a więc w sposób przekonywujący. Ponadto, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany powołaną podstawą prawną (art. 134 §1 P.p.s.a.).

Przedmiotem kontroli zgodności z prawem w niniejszym postępowaniu było postanowienie WPWIS z dnia [...] lutego 2013 r. oraz poprzedzające jego wydanie czynności egzekucyjne, na podstawie których na skarżącą nałożona została grzywna w kwocie 100 zł, celem przymuszenia do wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym nr [...].

Zgodnie z art. 122 ust. 1 u.p.e.a., grzywna w celu przymuszenia nakładana jest przez organ egzekucyjny, który przystępując do czynności egzekucyjnych doręcza zobowiązanemu odpis tytułu wykonawczego, który wcześniej nie został doręczony. Rozpoznając niniejszą sprawę należy w pierwszej kolejności poddać analizie właściwość rzeczową organu egzekucyjnego do prowadzenia postępowania egzekucyjnego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy, osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym w ramach Narodowego Programu Szczepień Ochronnych. Analiza powyższego przepisu wskazuje, że obowiązek poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym wynika z mocy przepisu prawa, nie ma zatem podstawy prawnej do jego konkretyzacji w formie decyzji administracyjnej. Tak też stanowi art. 17 ust. 1 ustawy wskazując, że osoby, określone na podstawie ust. 10 pkt 2, są obowiązane do poddawania się szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym określonym na podstawie ust. 10 pkt 1, zwanym dalej "obowiązkowymi szczepieniami ochronnymi". Co niezwykle istotne, jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 32/11, wykonanie tego obowiązku z mocy prawa zabezpieczone jest przymusem administracyjnym oraz odpowiedzialnością regulowaną przepisami ustawy z 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (t.j. Dz. U. 2010 r., nr 46, poz. 275 ze zm.). Oznacza to, że wynikający z przepisów obowiązek poddania dziecka szczepieniu ochronnemu, jest bezpośrednio wykonalny. Jego niedochowanie aktualizuje obowiązek wszczęcia postępowania egzekucyjnego, którego rezultatem będzie poddanie dziecka szczepieniu ochronnemu.

Twierdzenie, że obowiązek poddania małoletniego dziecka obowiązkowym szczepieniom ochronnym stanowi obowiązek wynikający z mocy prawa pozwala zastanowić się nad organem właściwym do prowadzenia postępowania egzekucyjnego w zakresie jego przymusowego wykonania. Zgodnie z art. 20 ust. 1 u.p.e.a. organem egzekucyjnym w zakresie egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym jest: 1) wojewoda; 2) właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego w zakresie zadań własnych, zadań zleconych i zadań z zakresu administracji rządowej oraz obowiązków wynikających z decyzji i postanowień z zakresu administracji publicznej wydawanych przez samorządowe jednostki organizacyjne; 3) kierownik wojewódzkiej służby, inspekcji lub straży w odniesieniu do obowiązków wynikających z wydawanych w imieniu własnym lub wojewody decyzji i postanowień; 4) kierownik powiatowej służby, inspekcji lub straży w odniesieniu do obowiązków wynikających z wydawanych w zakresie swojej właściwości decyzji i postanowień.

Analiza u.p.e.a. wskazuje więc, że kierownicy wojewódzkich (i powiatowych) służb, inspekcji i straży, do których niewątpliwie należy zaliczyć organy inspekcji sanitarnej, są organami egzekucyjnymi jedynie w odniesieniu do obowiązków wynikających z wydanych przez siebie decyzji i postanowień. Tego rodzaju ograniczenie nie dotyczy jednakże wojewody. W ocenie Sądu należy więc przyjąć, że wojewoda jest organem właściwym do prowadzenia egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym, wynikających zarówno z wydanych przez siebie rozstrzygnięć indywidualnych (decyzji, postanowień), jak i obowiązków niepieniężnych wynikających wprost z mocy przepisów prawa. Podobne stanowisko przyjmuje się w doktrynie, wskazując, że art. 20 u.p.e.a. wprowadza ogólną zasadę właściwości rzeczowej wojewody, co do prowadzenia postępowania egzekucyjnego zarówno w przypadku obowiązków wynikających z aktów indywidualnych, jak i obowiązków wynikających wprost z aktów normatywnych (W. Piątek, A. Skoczylas, w: red. R. Hauser, A. Skoczylas, Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz, Warszawa 2012 r., str. 142).

Konsekwentnie możliwość prowadzenia postępowania egzekucyjnego obowiązku o charakterze niepieniężnym przez organy inspekcji sanitarnej musi wynikać bezpośrednio z przepisów szczególnych. Rozważenia więc wymagało, czy organy powyższe są wyraźnie umocowane do prowadzenia egzekucji dotyczącej obowiązku poddania małoletniego szczepieniu ochronnemu.

Zgodnie z ustawą z dnia 14 marca 1985r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (j.t. z 2011r. nr 212, poz. 1263 ze zm. – dalej u.p.i.s,), organy inspekcji sanitarnej zostały powołane do sprawowania kontroli przestrzegania przepisów określających wymagania higieniczne i zdrowotne (art. 4 ust. 1 powołanej powyżej ustawy). W ramach przysługujących im kompetencji są one również uprawnione do wydawania zarządzeń i decyzji lub występowania do innych organów o ich wydanie – w wypadkach określonych w przepisach o zwalczaniu chorób zakaźnych, co wynika wprost z art. 5 pkt. 4 u.p.i.s. Zgodnie z powyższą ustawą, powiatowy inspektor sanitarny jest uprawniony do wydania decyzji nakładającej obowiązki na osobę zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną albo osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub osobę, która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego (art. 33 ust. 1 ustawy). Ustawa nie przewiduje natomiast możliwości wydania decyzji dotyczących szczepień ochronnych. Wynika to z faktu, że jak powyżej wskazano obowiązek poddania dziecka szczepieniu ochronnemu, jest bezpośrednio wykonalny – wynika wprost z przepisów prawa. Brak jest więc władczego rozstrzygnięcia organu inspekcji sanitarnej (powiatowego inspektora sanitarnego), w formie decyzji administracyjnej, które nakazywałaby poddać małoletnie dziecko szczepieniu ochronnemu. Wobec powyższego brak jest podstaw do uznania, aby organem właściwym do prowadzenia egzekucji powyższego obowiązku niepieniężnego, w rozumieniu art. 20 ust. 1 u.p.e.a., a tym samym do nakładania grzywny w celu przymuszenia, był powiatowy inspektor sanitarny. Organem mającym ogólną właściwość do prowadzenia postępowania egzekucyjnego w zakresie obowiązków niepieniężnych jest bowiem wojewoda. Stąd też organy inspekcji sanitarnej nie były właściwe co do nałożenia na skarżącą grzywny w celu przymuszenia wykonania obowiązku poddania małoletniego szczepieniu ochronnemu. Taką kompetencję posiada natomiast – jak wspomniano – wojewoda. Tak samo w orzecznictwie NSA wskazano, że z uwagi na brak władczego rozstrzygnięcia organu inspekcji sanitarnej w formie decyzji administracyjnej, które nakazywałoby poddanie małoletniego dziecka szczepieniu ochronnemu nie ma podstaw do uznania, aby organem właściwym do prowadzenia egzekucji powyższego obowiązku niepieniężnego, w rozumieniu art. 20 ust. 1 u.p.e.a., a tym samym do nakładania grzywny w celu przymuszenia, był powiatowy inspektor sanitarny (wyrok NSA z 1 sierpnia 2013 r., II OSK 745/12, baza orzeczeń NSA).

Zgodnie z art. 18 u.p.e.a., jeżeli przepisy u.p.e.a. nie stanowią inaczej, w postępowaniu egzekucyjnym odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy k.p.a. Na gruncie postępowania egzekucyjnego ustawodawca dozwala na wykorzystanie instytucji stwierdzenia nieważności decyzji, przy czym zamiast decyzji na gruncie egzekucyjnym stwierdzeniu nieważności mogą podlegać wydawane w toku postępowania postanowienia (tak zob. K. Sobieralski, Stosowanie procedury administracyjnej w postępowaniu egzekucyjnym w administracji w orzecznictwie sądów administracyjnych, w: red. A. Skoczylas, J. Stankowski, Aktualne problemy postępowania egzekucyjnego w administracji, Wrocław 2013 r., str. 46-47). Z tego względu, kontrolowane w niniejszym postępowaniu sądowym postanowienia organów I i II instancji, jako wydane z naruszeniem przepisów o właściwości rzeczowej, podlegały stwierdzeniu nieważności na podstawie art. 156 §1 pkt 1 kpa w zw. z art. 18 u.p.e.a.

Niezależnie od powyższej wadliwości prowadzonego postępowania, całkowicie dyskwalifikującej podjęte w postępowaniu rozstrzygnięcia wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie organy sanitarne uznały, że stroną postępowania jest wyłącznie skarżąca, kierując do niej tytuł wykonawczy, jak i postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia. Organy nie wyjaśniły przy tym, czy małoletnia pozostaje pod władzą rodzicielską obydwóch rodziców. Niewątpliwie postępowanie egzekucyjne ma charakter represyjny, więc wydaje się oczywiste, że jego prowadzenie w stosunku tylko do jednego z rodziców jest oczywiście niesprawiedliwe. Dodatkowo skierowanie upomnienia w stosunku tylko do jednego z rodziców, ogranicza działanie lub może ograniczyć działanie drugiego z rodziców w zakresie realizacji obowiązku sprawowania władzy rodzicielskiej. Wyjaśnienia dodatkowo wymaga, że prowadząc postępowanie egzekucyjne wyłącznie w stosunku do matki, organy naruszyły przepisy prawa materialnego określone w art. 93 § 1 i art. 97 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Z istoty władzy rodzicielskiej wynika zasada jej wspólnego, dwuosobowego wykonywania przez równouprawnionych rodziców. Mają oni obowiązek i kompetencje do wspólnego rozstrzygania wszystkich istotnych spraw małoletniego dziecka, w tym niewątpliwie o ewentualnym nie stosowaniu się do obowiązkowego szczepienia własnych dzieci. W tym zakresie decyzja rodziców jako istotna dla dziecka powinna być wspólna, podobnie jak wspólna jest odpowiedzialność za tą decyzję (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 października 2012 r., sygn. akt III Sa/Kr 1532/11, baza orzeczeń NSA). Oczywiście jeżeli dziecko pozostaje pod władzą rodzicielską obojga rodziców, każde z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka. Także w istotnych sprawach dziecka każdy z przedstawicieli ustawowych jest umocowany do złożenia oświadczenia woli odnośnie małoletniego. Czym innym jest bowiem prawo działania w charakterze przedstawiciela ustawowego w relacjach z osobami, urzędami, a czym innym podejmowanie merytorycznego stanowiska w istotnej sprawie dziecka. W tym zakresie musi być uzgodniona wola rodziców, którą oczywiście władny jest skutecznie przedstawić każdy z rodziców. Jednak zawsze odpowiedzialność z uzgodnionej decyzji będą ponosić wspólnie. W związku z tym postępowanie wywołane taką wspólną decyzją musi się toczyć w stosunku do obojga rodziców. Niewątpliwie w niniejszej sprawie osobami odpowiedzialnymi za poddanie małoletnich dzieci obowiązkowym szczepieniom ochronnym są ich rodzice.

Sąd podkreśla dodatkowo, że art. 5 ust. 2 ustawy, wskazuje, iż w przypadku osoby nieposiadającej pełnej zdolności do czynności prawnych odpowiedzialność za wypełnienie obowiązków, o których mowa w ust. 1 (m.in. poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym w ramach Narodowego Programu Szczepień Ochronnych), ponosi osoba, która sprawuje prawną pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną, albo opiekun faktyczny w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawach pacjenta. W przedmiotowej sprawie nie wyjaśniono jednakże, czy małoletnia pozostaje pod prawną opieką obojga rodziców. Brak wyjaśnienia powyższej okoliczności nie tylko stanowi naruszenie podstawowych zasad postępowania administracyjnego określonych w art. 7 oraz art. 77 § 1 kpa, ale uniemożliwia również dokonanie oceny prawidłowości upomnienia oraz wystawionego tytułu wykonawczego.

Mając powyższe na względzie Sąd, w pkt 1 na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w zw. z art. 156 §1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 18 u.p.e.a. stwierdził nieważność postanowienia z dnia 28 lutego 2013 r., oraz poprzedzającego je postanowienia z dnia

31 grudnia 2012 r.

Uwzględniając powyższe wskazać należy, że PPIS jest zobowiązany do przekazania sprawy do organu właściwego, natomiast w ramach ponownie prowadzonego postępowania egzekucyjnego niezbędne jest spełnienie wszystkich ustawowych obowiązków dotyczących formy tytułu egzekucyjnego. W ramach ponownie prowadzonego postępowania organ właściwy wyjaśni, czy małoletnia pozostaje pod władzą rodzicielką obojga rodziców, a w konsekwencji właściwie określi podmioty zobowiązane.

W pkt 2 wyroku Sąd działając na podstawie art. 152 p.p.s.a. orzekł, że zaskarżone postanowienie nie może zostać wykonane.