Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędzia del. WSA Agnieszka Miernik (spr.) Protokolant starszy inspektor sądowy Kamil Wertyński po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2016 r. sygn. akt II SA/Wa 61/16 w sprawie ze skargi W. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego . z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie dostępu do informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 12 sierpnia 2016 r. sygn. akt II SA/Wa 61/16 oddalił skargę W. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z [...] listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie dostępu do informacji publicznej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy:

W. M. we wniosku z [...] października 2015 r. skierowanym do Wójta Gminy [...] wystąpił o udzielenie informacji publicznej dotyczącej:

1) imion i nazwisk lub nazwisk autora lub autorów tekstów publikowanych w wydawanej przez Urząd Gminy w N. gazecie zatytułowanej "Wiadomości [...]" pod pseudonimem "X";

2) podania zatrudnienia tychże osób w Urzędzie Gminy N. lub podległych jednostkach samorządowych (czy są zatrudnione, a jeśli tak, to na jakiej podstawie);

3) podania wysokości wynagrodzenia ww. osób za artykuły publikowane w "Wiadomościach [...]" (czy dostają wynagrodzenie za artykuły, a jeśli tak, to w jakiej wysokości);

4) w przypadku zatrudniania ww. osób, udostępnienia kserokopii rzeczonych umów.

Wójt Gminy N. decyzją z [...] października 2015 r. nr [...] odmówił udzielenia informacji publicznej w zakresie dotyczącym autora lub autorów tekstów znajdujących się w wydawanej przez Urząd Gminy w N. gazecie, zatytułowanej "Wiadomości [...]". Organ wskazał, że zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 1 oraz 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 r. Nr 5 poz. 24 ze zm.) biuletyn "Wiadomości [...]" może być uznany za czasopismo. Zgodnie z art. 15 ust. 1 Prawa prasowego osoba publikująca pod pseudonimem "X", skorzystała z przysługującego jej prawa i zastrzegła do wiadomości redakcji swoje personalia.

W. M. złożył od powyższej decyzji odwołanie zarzucając jej naruszenie art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez nieudostępnienie informacji publicznej w zakresie działalności organu władzy publicznej, co w jego ocenie jest równoznaczne z naruszeniem istoty prawa do informacji publicznej. Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji. 

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267), w związku z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r. poz. 782 ze zm.), powoływanej dalej jako "u.d.i.p.", decyzją z [...] listopada 2015 r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy N. z [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej w zakresie dotyczącym autorów tekstów znajdujących się w wydawanej przez Urząd Gminy w N. gazecie zatytułowanej "Wiadomości [...]". Kolegium przyjęło, że żądane informacje mogą zostać zakwalifikowane jako informacje publiczne, jednak mając na uwadze art. 1 ust. 2 u.d.i.p. w związku z art. 15 ust. 1 Prawa prasowego, informacje te nie podlegają ujawnieniu. Prawo prasowe zaś ma zastosowanie do organów władzy publicznej, gdyż żaden z obowiązujących przepisów nie zawiera takiego wyłączenia podmiotowego. Kolegium podzieliło zatem stanowisko organu I instancji co do prawa autora tekstów publikowanych w czasopiśmie do zachowania w tajemnicy swego nazwiska. Podkreśliło, że jest to prawo, które przysługuje nie tylko dziennikarzowi, lecz każdej osobie, która jest autorem materiału prasowego i to niezależnie od tego, czy materiał ten został zakwalifikowany do publikacji, czy też nie, a także, czy autorzy materiału prasowego opublikują go w prasie publicznej lub prywatnej. Nie podzieliło przy tym opinii Regionalnej Izby Obrachunkowej zawartej w stanowisku z [...] maja 2014 r., na które powołał się wnioskodawca. Nie odniosło się do powołanego przez skarżącego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt I OSK 2822/13, gdyż uznało, że nie figuruje ono w dostępnych zbiorach orzeczeń.

W. M. wniósł na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, zarzucił naruszenie:

1) art. 61 ust. 1 Konstytucji RP przez nieudostępnienie informacji publicznej w zakresie działalności organu władzy publicznej, co prowadzi do naruszenia istoty prawa do informacji publicznej;

2) art. 1 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 u.d.i.p. przez jego zastosowanie w sytuacji, w jakiej wnioskowana informacja nie podlega ograniczeniu i nie ma zastosowania odmienny tryb udostępniania informacji publicznej.

Wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał twierdzenia zawarte w uzasadnieniu decyzji.

Wskazanym na wstępie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę. Sąd przyjął, że w sprawie spełniony jest zakres podmiotowy u.d.i.p., ponieważ Wójt Gminy N. jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej będącej w jego posiadaniu. Powołując art. 15 ust. 1 Prawa prasowego Sąd wskazał, że autorowi materiału prasowego przysługuje prawo zachowania w tajemnicy swego nazwiska. Prawo to przysługuje nie tylko dziennikarzowi, lecz każdej osobie, która jest autorem materiału prasowego – i to niezależnie od tego, czy materiał ten zostanie zakwalifikowany do publikacji, czy też nie. Przyznanie autorowi materiału prasowego prawa do zachowania w tajemnicy swojego nazwiska rodzi po stronie dziennikarzy, zwłaszcza redaktorów i redaktorów naczelnych, obowiązek chronienia anonimowości takiej osoby, nieujawnienia jej nazwiska. Obowiązek ten z mocy art. 15 ust. 3 Prawa prasowego dotyczy nie tylko dziennikarzy, lecz wszelkich osób zatrudnionych w redakcjach, wydawnictwach prasowych i innych prasowych jednostkach organizacyjnych. Spoczywa on więc także na pracownikach technicznych, a nawet na pracownikach obsługi, w równym stopniu ciążąc na sekretarkach, archiwistach, informatykach, co na sprzątaczkach, gońcach, portierach i windziarzach.

W ocenie Sądu organy orzekające w niniejszej sprawie prawidłowo uznały, że dane osobowe autora materiału prasowego są objęte ustawowo chronioną tajemnicą, określoną w art. 15 ust. 1 Prawa prasowego i odmówiły udzielenia informacji publicznej w zakresie dotyczącym autora lub autorów tekstów znajdujących się w wydawanej przez Urząd Gminy w N. gazecie zatytułowanej "Wiadomości [...]".

W. M. wniósł od powyższego wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj.:

- art. 61 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie, w jakim przepis ten stanowi, że konstytucyjne prawo do informacji o działalności organów władz publicznych i osób pełniących funkcje publiczne obejmuje także uzyskiwanie informacji o działalności innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, przez nadmierne ograniczenie konstytucyjnego prawa;

- art. 61 ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zakresie, w jakim przepis ten stanowi, o tym, że ograniczenie konstytucyjnego prawa do informacji publicznej może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa, przez nieuprawnione przyjęcie, że przepisy Prawa prasowego mogą znaleźć zastosowanie do organów władzy publicznej;

- art. 14 Konstytucji RP w zakresie, w jakim przepis ten stanowi o tym, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, przez nieuprawnione przyjęcie, że przepisy Prawa prasowego mogą znaleźć zastosowanie do organów władzy publicznej;

- art. 5 ust. 1 u.d.i.p. w zakresie, w jakim przepis ten stanowi o tym, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, przez błędne przyjęcie, że w niniejszej sprawie może dojść do ograniczenia prawa do informacji ze względu na tajemnicę prawnie chronioną;

- art. 15 ust. 1 Prawa prasowego w zakresie, w jakim przepis ten stanowi o tym, że autorowi materiału prasowego przysługuje prawo zachowania w tajemnicy swego nazwiska, przez błędne przyjęcie, że przepis ten znajdzie zastosowanie w niniejszej sprawie;

- art. 61 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w związku z art. 15 ust. 1 Prawa prasowego w zakresie, w jakim przepisy te stanowią podstawę ograniczenia konstytucyjnego prawa do informacji publicznej, bowiem błędne przyjęcie, że ograniczeniem prawa do informacji publicznych, dopuszczalnym na kanwie wskazanych przepisów Konstytucji RP, jest nieudostępnienie informacji o imionach i nazwiskach autorów tekstu opublikowanego w tytule prasowym wydawanym przez jednostkę samorządu terytorialnego.

Skarżący kasacyjnie wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uchylenie decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. oraz poprzedzającej ją decyzji Wójta Gminy N., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I instancji. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Jednocześnie wniósł o rozpoznanie sprawy na rozprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r. poz. 718; obecnie Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), powoływanej dalej jako "P.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, chyba że zachodzą przesłanki nieważności postępowania sądowego, wymienione w § 2 powołanego przepisu. W sprawie nie zachodzą okoliczności skutkujące nieważnością postępowania, określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., należy zatem ograniczyć się do zarzutów wskazanych w podstawie skargi kasacyjnej. Związanie granicami skargi kasacyjnej oznacza natomiast związanie wskazanymi w niej podstawami zaskarżenia oraz wnioskiem.

Granice skargi kasacyjnej wyznaczają wskazane w niej podstawy. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku determinują zakres kontroli dokonywanej przez sąd II instancji, który w odróżnieniu od sądu I instancji nie bada całokształtu sprawy, lecz tylko weryfikuje zasadność zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.

Skarga kasacyjna w niniejszej sprawie została oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia prawa materialnego i koncentruje się na wykazaniu, że do organów władzy publicznej nie stosuje się przepisów Prawa prasowego, a zatem w sprawie nie zachodzi konieczność ochrony jakiejkolwiek z wartości konstytucyjnych, w tym tajemnicy prawnie chronionej – danych osobowych autora materiału prasowego, a odmienne stanowisko organów administracji i Sądu I instancji w tej materii doprowadziło do naruszenia prawa do informacji publicznej. Stan faktyczny sprawy, który został ukształtowany przez treść wniosku o udzielenie informacji publicznej, nie został w sprawie zakwestionowany. Naczelny Sad Administracyjny uznał więc za prawidłowy stan faktyczny sprawy przyjęty przez Sąd I instancji.

Wprawdzie autor skargi kasacyjnej nie sprecyzował, jakiej postaci naruszenia prawa materialnego dopuścił się Sąd I instancji, tj. czy w sprawie doszło do błędnej wykładni, czy niewłaściwego zastosowania prawa materialnego, jednakże w świetle uzasadnienia skargi kasacyjnej zarzut nieudostępnienia informacji dotyczącej imienia i nazwiska autora materiału prasowego opublikowanego w tytule prasowym wydawanym przez jednostkę samorządu terytorialnego należało potraktować jako zarzut błędnego zastosowania art. 15 ust. 1 Prawa prasowego, zgodnie z którym autorowi materiału prasowego przysługuje prawo zachowania w tajemnicy swego nazwiska, które to błędne zastosowanie spowodowało naruszenie konstytucyjnego prawa do informacji publicznej, w szczególności przez naruszenie art. 5 ust. 1 u.d.i.p.

Odnosząc się do stanowiska strony skarżącej kasacyjnie należy w pierwszej kolejności podkreślić, że prawo dostępu do informacji publicznej jest prawem podmiotowym znajdującym podstawę w Konstytucji (art. 61 ust. 1 i 2), a podstawy i kryteria ograniczenia tego prawa wynikają zarówno z ogólnej regulacji art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, jak i z regulacji dotyczącej już wprost prawa dostępu do informacji publicznej, tj. z art. 61 ust. 3 Konstytucji RP. W myśl art. 31 ust. 3 Konstytucji ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. Zgodnie zaś z art. 61 ust. 3 Konstytucji ograniczenie prawa do uzyskiwania informacji publicznej, o którym mowa w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Powyższe regulacje konstytucyjne są adresowane zarówno do ustawodawcy, jak i do innych podmiotów realizujących porządek prawny. W sytuacji, gdy ustawodawca wprowadza ograniczenia prawa dostępu do informacji publicznej, należy przyjąć, że w zgodzie z Konstytucją, czyni to ze względu na wskazane wyżej wartości.

Nie ma podstaw, aby nie przyjmować, że takimi właśnie kryteriami kierował się ustawodawca wprowadzając w ustawowej regulacji art. 5 ust. 1 u.d.i.p. kategorię tajemnic ustawowo chronionych jako wartości uzasadniającej ograniczenie prawa dostępu do informacji publicznej. Przepisy wskazujące kryteria oceny istnienia tajemnic ustawowo chronionych i stanowiące tym samym podstawę do rekonstruowania, łącznie z treścią art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p., normy ustawowej będącej podstawą ograniczenia prawa do informacji publicznej, mogą określać zakres ograniczenia prawa do informacji publicznej w poszczególnych obszarach regulacji prawnej i nie ma podstaw do przyjmowania, że w ten sposób dochodzi do naruszenia wskazanych wyżej norm konstytucyjnych. Określenie w art. 15 Prawa prasowego przedmiotu tajemnicy dziennikarskiej służy realizacji zasady wolności prasy (art. 1 Prawa prasowego) i ma głęboki sens społeczny (E. Ferenc-Szydełko, Komentarz do art. 15 ustawy – Prawo prasowe, stan prawny na 19.07.2013, LEX). Na potwierdzenie powyższych rozważań należy przedstawić tezę wyrażoną przez Sąd Najwyższy w uchwale z 22 listopada 2002 r. sygn. akt I KZP 26/02, OSNKW 2003, nr 1-2, poz. 6, że "Ochrona tajemnicy dziennikarskiej idzie dalej niż ochrona tajemnicy adwokackiej, radcowskiej i lekarskiej, gdyż w odniesieniu do tych trzech ostatnich tajemnic możliwe jest całościowe zwolnienie od ich zachowania (...), podczas gdy w odniesieniu do tajemnicy dziennikarskiej zwolnienie to nie może dotyczyć danych umożliwiających identyfikację autora materiału prasowego, listu do redakcji lub innego materiału o tym charakterze, jak również identyfikacji osób udzielających informacji opublikowanych lub przekazanych do opublikowania, jeżeli osoby te zastrzegły nieujawnianie tych danych. (...) tajemnica dziennikarska w odniesieniu do jej zasadniczego trzonu ma charakter bezwzględny. Niemożliwe jest bowiem przesłuchanie dziennikarza zarówno przez sąd, jak i tym bardziej za zezwoleniem sądu co do okoliczności, które pozwalałyby na ujawnienie danych umożliwiających identyfikację zarówno informatorów dziennikarzy, jak i autorów materiałów prasowych oraz listów do redakcji".

Zgodzić się trzeba ze stanowiskiem Sądu I instancji, że sformułowane w treści art. 15 ust. 1 Prawa prasowego prawo do zachowania w tajemnicy swojego nazwiska jest prawem, które przysługuje nie tylko dziennikarzowi, lecz każdej osobie, która jest autorem materiału prasowego - i to niezależnie od tego, czy materiał ten zostanie zakwalifikowany do publikacji czy też nie. I powtórzyć przyjdzie za Sądem I instancji, że przyznanie autorowi materiału prasowego prawa do zachowania w tajemnicy swojego nazwiska rodzi po stronie dziennikarzy, zwłaszcza redaktorów i redaktorów naczelnych, obowiązek chronienia anonimowości takiej osoby, nieujawnienia jej nazwiska. Obowiązek ten z mocy art. 15 ust. 3 Prawa prasowego dotyczy nie tylko dziennikarzy, lecz wszelkich osób zatrudnionych w redakcjach, wydawnictwach prasowych i innych prasowych jednostkach organizacyjnych. Spoczywa on więc także na pracownikach technicznych, a nawet na pracownikach obsługi, w równym stopniu ciążąc na sekretarkach, archiwistach, informatykach, co na sprzątaczkach, gońcach, portierach i windziarzach (Jacek Sobczak, Komentarz do Prawa prasowego, LEX, 2008).

Powyższa analiza art. 15 ust. 1 Prawa prasowego prowadzi do wniosku, że przepis ten wyłącza obowiązek ujawnienia danych osobowych dziennikarza - autora artykułu prasowego w takiej sytuacji, gdy zastrzegł on anonimowość swojego nazwiska, inaczej mówiąc, posłużył się przy sygnowaniu artykułu prasowego pseudonimem. W takiej sytuacji administrator danych powinien kategorycznie odmówić ujawnienia danych osobowych takiego dziennikarza, wskazując, że posługiwał się on pseudonimem.

W tym stanie rzeczy rekonstruowana z przepisów art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. i art. 15 ust. 1 Prawa prasowego norma ograniczająca prawo dostępu do informacji publicznej w obszarze regulacji Prawa prasowego nie narusza konstytucyjnych podstaw wyznaczających kryteria ograniczenia tego prawa podmiotowego.

Nie można też przyznać racji skarżącemu kasacyjnie w kwestii tego, że Prawo prasowe nie może mieć zastosowania do organów władzy publicznej. Zgodnie z art. 8 ust. 1 Prawa prasowego wydawcą może być osoba prawna, fizyczna lub inna jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej. W szczególności wydawcą może być organ państwowy, przedsiębiorstwo państwowe, organizacja polityczna, związek zawodowy, organizacja spółdzielcza, samorządowa i inna organizacja społeczna oraz kościół i inny związek wyznaniowy. Nie ma zatem wątpliwości, że wydawcą może być również gmina, a wydawanie gazety samorządowej pozostaje w zakresie realizacji zadań gminy wymienionych w art. 7 ust. 1 pkt 17 i 18 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r. poz. 994 ze zm.). Stosownie do tych przepisów zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, w szczególności wspierania i upowszechniania idei samorządowej, w tym tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych i wdrażania programów pobudzania aktywności obywatelskiej, a także promocji gminy.

Należy przy tym zauważyć, że w niniejszej sprawie podstawą odmowy dostępu do informacji publicznej był przede wszystkim art. 5 ust. 1 u.d.i.p. Skoro przepis art. 15 ust. 1 Prawa prasowego wyłącza z dostępu do informacji publicznej nazwisko autora materiału prasowego przyznając tej informacji status objętej tajemnicą dziennikarską, w rozumieniu ustawy Prawo prasowe, to brak uzasadnionych podstaw do kwestionowania prawidłowości ograniczenia w niniejszej sprawie prawa do informacji publicznej w wyniku błędnego zastosowania art. 5 ust. 1 u.d.i.p. odsyłającego do "tajemnic ustawowo chronionych". W sytuacji, w której Sąd I instancji uznał, że objęte wnioskiem, a potem skargą, dane osobowe autora mieszczą się w zakresie art. 15 ust. 1 Prawa prasowego i z tego powodu nie podlegają udostępnieniu, to zarzut naruszenia powołanych w skardze kasacyjnej przepisów art. 5 ust. 1 u.d.i.p. w związku z art. 15 ust. 1 Prawa prasowego nie mógł być skuteczny w niniejszej sprawie bez jednoczesnego podważenia przyjętego przez Sąd stanowiska o uznaniu informacji objętych wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej za podlegające treści art. 15 ust. 1 Prawa prasowego. Skoro zarzutów w tym zakresie, tj. dotyczących oceny stanu faktycznego nie podniesiono w skardze kasacyjnej, to tym samym zarzut niewłaściwego zastosowania wskazanych przepisów nie mógł odnieść skutku. W tym stanie rzeczy, orzeczenie Sądu I instancji, prawidłowo rozstrzygające o słuszności odmowy udostępnienia informacji objętych dyspozycją przepisu art. 15 ust. 1 Prawo prasowe nie naruszało wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów art. 7, art. 14 i art. 61 ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, z których wynika zasada działania organów władzy na podstawie i w granicach prawa, zapewnienia wolności prasy i innych środków masowego przekazu i dopuszczalność ograniczenia w drodze ustawy prawa dostępu do informacji publicznej, oraz art. 5 ust. 1 u.d.i.p.

Z powyższych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny skargę kasacyjną, która nie miała uzasadnionych podstaw, oddalił w oparciu o art. 184 P.p.s.a.