drukuj    zapisz    Powrót do listy

6322 Usługi opiekuńcze, w tym skierowanie do domu pomocy społecznej, Pomoc społeczna, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą decyzję I instancji, III SA/Kr 1079/17 - Wyrok WSA w Krakowie z 2017-11-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Kr 1079/17 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2017-11-09 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2017-09-15
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Barbara Pasternak
Hanna Knysiak-Sudyka /sprawozdawca/
Maria Zawadzka /przewodniczący/
Symbol z opisem
6322 Usługi opiekuńcze, w tym skierowanie do domu pomocy społecznej
Hasła tematyczne
Pomoc społeczna
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą decyzję I instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 1369 Art. 3, art. 134, ART. 135, ART. 145
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2016 poz 930 Art. 54
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - tekst jednolity
Dz.U. 2016 poz 23 Art. 7, art. 77, art. 80
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Zawadzka Sędziowie WSA Barbara Pasternak WSA Hanna Knysiak-Sudyka (spr.) Protokolant specjalista Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 listopada 2017 r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej M. S. sprawy ze skargi M. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 27 czerwca 2017 r. znak [...] w przedmiocie odmowy skierowania do domu pomocy społecznej uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 27 czerwca 2017 r., znak [...], wydaną po rozpoznaniu odwołania skarżącego M. C. od decyzji Burmistrza Gminy nr [...] z dnia [...] 2017 r., orzekającej o odmowie skierowania do domu pomocy społecznej - Ośrodka dla Osób Niepełnosprawnych [...], M, ul. G, działając na podstawie art. 54 ust. 1, ust. 2, ust. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 930) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1257) utrzymało zaskarżoną decyzję organu I instancji w mocy.

Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następującym stanie faktycznym i prawnym: opisaną wyżej decyzją organ I instancji orzekł o odmowie skierowania skarżącego do domu pomocy społecznej - Ośrodka dla Osób Niepełnosprawnych [...], B, ul. G.

W uzasadnieniu swojej decyzji organ I instancji przywołał art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej wskazując, iż prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej przysługuje osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych. Powołując się na materiał dowodowy zgromadzony w sprawie organ stwierdził, że skarżący prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, źródłem jego utrzymania jest renta socjalna wraz z rentą rodzinną w wysokości 1.471,26 zł, dodatek pielęgnacyjny w wysokości 208,67 zł oraz dodatek dla sieroty zupełnej w wysokości 392,20 zł. Nadto organ ustalił, że skarżący jest osobą całkowicie niezdolną do pracy i samodzielnej egzystencji, która powstała przed 16 rokiem życia, jest również osobą upośledzoną w stopniu umiarkowanym, dlatego też pozostaje pod stałą kontrolą lekarza specjalisty i systematycznie zażywa leki. Organ ustalił również, że skarżący uczestniczy w zajęciach terapeutycznych Powiatowego Środowiskowego Domu Samopomocy w K od 2011 r., mając tam zapewnione różne formy terapii i w Ośrodku przebywa od poniedziałku do piątku w godz. 9.00 - 15.30, gdzie ma zapewniony również gorący posiłek. Ponadto kilka razy w tygodniu do domu skarżącego przychodzi opiekunka wynajęta przez rodzinę skarżącego, która pomaga mu w czynnościach związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego, natomiast w soboty i niedziele skarżącemu pomagają siostry. Organ zwrócił również uwagę, że w listopadzie 2016 r. skarżący wraz z rodzeństwem odziedziczył po zmarłej matce spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i jak wynika z aktu notarialnego, dokonano działu spadku w ten sposób, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu bez spłat otrzymały dwie siostry skarżącego. W związku z tym przejmując prawo do lokalu, zdaniem organu I instancji siostry powinny zapewnić skarżącemu opiekę, gdyż w ten sposób pozbawił się on przysługujących mu środków finansowych, które w jego sytuacji zdrowotnej zapewniłyby mu możliwość zapewnienia odpowiedniej opieki, w szczególności w placówce całodobowej opieki. Organ wskazał, że w przypadku osób posiadających rodzinę, w pierwszej kolejności należy wykorzystać wsparcie rodziny.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył skarżący wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i orzeczenie o skierowaniu skarżącego do DPS, względnie o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Skarżący podniósł, że jest niezdolny do samodzielnego funkcjonowania i wymaga pełnej, ciągłej opieki nawet w najprostszych sprawach życia codziennego. Zarzucił także, że siostry skarżącego mają własne rodziny, małoletnie dzieci i mieszkają w znacznej odległości od K, a nadto nie posiadają warunków lokalowych, aby przyjąć skarżącego do swojego domu. Podkreślił, że opieka sprawowana aktualnie przez siostry skarżącego aż nadto wypełnia ich obowiązek alimentacyjny, jednakże mimo tego jest niewystarczająca, gdyż skarżący jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. Ponadto zapewnienie opieki skarżącemu nie może odbywać się kosztem zaniechania opieki nad małoletnimi dziećmi rodzeństwa skarżącego. Natomiast w przedmiocie działu spadku dotyczącego mieszkania skarżący wskazał, że obecnie jego sytuacja mieszkaniowa jest stabilna, gdyż zamieszkuje we własnym domu, nie uiszczając z tego tytułu żadnego czynszu, natomiast w przypadku ewentualnych spłat mógłby uzyskać kwotę ok. 26.000 zł. W konsekwencji skarżący stwierdził, że spełnia wszystkie przesłanki do przyznania wnioskowanej formy pomocy poprzez umieszczenie w domu pomocy społecznej.

Organ odwoławczy wskazał, iż skarżący (ur. [...] 1987 r.) orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia 18.07.2013 r. wydanym przez lekarza orzecznika ZUS uznany został za trwale całkowicie niezdolnego do pracy i trwale niezdolnego do samodzielnej egzystencji przed 16 rokiem życia.

Z oceny Powiatowego Środowiskowego Domu Samopomocy w K z dnia 24.02.2017 r. wynika, że skarżący jest osobą upośledzoną umysłowo w stopniu umiarkowanym, jest niesamodzielny i niezaradny życiowo, konieczny jest stały nadzór i dopilnowanie, ma zaburzoną koordynację wzrokowo - ruchową, małą sprawność fizyczną i manualną, nie radzi sobie z prostymi czynnościami. Często wyręcza się innymi osobami w sytuacjach, w których mógłby poradzić sobie samodzielnie lub chociaż spróbować, oczekuje pomocy w czynnościach samoobsługowych. W związku z tym, iż skarżący mieszka samotnie, rodzina wynajęła opiekunkę, która przychodzi kilka razy w tygodniu i pomaga mu w domu. Jednocześnie organ odwoławczy stwierdził, że skarżący ma w Placówce zapewnione różne formy terapii, pracuje z pedagogiem, psychologiem, uczestniczy w terapii zajęciowej, przychodzi do Placówki systematycznie i przebywa tam w godzinach od 9.00 do 15.30, mając zapewniony ciepły posiłek. Natomiast poza ośrodkiem obraca się w środowisku patologicznym, m.in. obstawia zakłady sportowe.

Z kolei z opinii dotyczącej sprawności wynika, że skarżący jest osobą sprawną ruchowo, samodzielnie poruszającą się i nie wymaga pomocy w tym zakresie. Wymaga natomiast pomocy w zaspokajaniu potrzeb życiowych ze względu na niepełnosprawność, takich jak przygotowanie posiłku, robienie zakupów, opłacanie rachunków, utrzymanie czystości w mieszkaniu, załatwianiu spraw urzędowych. Wskazano również, że skarżący porusza się samodzielnie zarówno po mieszkaniu, jak i w środowisku zamieszkania.

Organ odwoławczy wskazał, iż jak wynika z art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej przysługuje przy równoczesnym spełnieniu kolejno wszystkich przesłanek wynikających z tego przepisu, czyli: dana osoba wymaga całodobowej opieki z powodu wieku, choroby bądź niepełnosprawności, nadto nie może samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu i nie można jej zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych. Zatem brak spełnienia któregokolwiek z powyższych warunków stanowi przesłankę negatywną skierowania danej osoby do domu pomocy społecznej. Organ podniósł, że z treści powołanego wyżej przepisu wynika, iż wiek, choroba lub niepełnosprawność osoby starającej się o skierowanie musi być tego rodzaju, że uniemożliwia tej osobie nie tylko samodzielne funkcjonowanie w dotychczasowym środowisku, ale uniemożliwia tej osobie prawidłowe funkcjonowanie pomimo innych możliwości pomocy, a więc w przypadku ustalenia, że rozmiar i zakres usług opiekuńczych byłby niewystarczający. Umieszczenie w domu pomocy społecznej jest ostatecznością, stąd też skierowanie do domu pomocy społecznej jest najdalej idącą formą pomocy i traktowane jest jako ostateczność, przy braku możliwości zapewnienia pomocy w inny sposób i w innej formie.

Wobec powyższego w ocenie organu odwoławczego nie można przyjąć, że skarżący z uwagi na niepełnosprawność nie może samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu - oczywiście przy jednoczesnym zapewnieniu wsparcia w dotychczasowym środowisku w postaci pomocy ze strony opiekunki pomagającej w prowadzeniu domu, następnie pomocy rodziny oraz środowiskowego systemu wsparcia, jak właśnie uczestnictwo w terapiach i zajęciach w Powiatowym Środowiskowym Domu Samopomocy w K, gdzie skarżący przebywa w godz. od 9.00 do 15.30 i gdzie ma również zapewnione ciepłe posiłki. Organ zaznaczył, że skarżący pomimo upośledzenia w stopniu umiarkowanym jest osobą samodzielnie poruszającą się, wymagającą niewątpliwie pomocy w codziennym funkcjonowaniu, tym niemniej samodzielną w takim zakresie, że w ocenie organu regularna i częsta pomoc opiekunki w prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz doraźna pomoc rodziny, jak również systematyczne codzienne terapie i zajęcia w Placówce powinny zabezpieczyć pomoc dla skarżącego w najbardziej niezbędnym zakresie.

Organ wskazał na możliwość ubiegania się przez osoby wymagające pomocy z uwagi na stan zdrowia czy niepełnosprawność o przyznanie usług opiekuńczych, których przyznanie niewątpliwie wyprzedza całodobową opiekę, jaką jest skierowanie do DPS. Alternatywną formą pomocy w tym zakresie jest także skierowanie do mieszkania chronionego, zgodnie z art. 53 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, co także jako rodzaj pomocy wyprzedza umieszczenie danej osoby w DPS.

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniósł skarżący M. C. Zdaniem skarżącego odmowna decyzja spowoduje narażenie jego życia i zdrowia, narażenie na utratę jego własnego mienia, narażenie na wciągnięcie w margines społeczny, nałogi, a także naruszenie prawa do szacunku, godnego życia wolnego od poniżania, przymusu, ośmieszania.

Skarżący wniósł o uchylenie decyzji i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przed organem, czyli o skierowanie go do Domu Pomocy Społecznej.

Skarżący wskazał, że jest niepełnosprawny umysłowo i wymaga całodobowej opieki. Do roku 2013 opiekowała się nim matka, która zmarła. Od tej pory mieszka sam. Ma zapewnioną opiekę jedynie wówczas, gdy przebywa w Środowiskowym Domu Samopomocy, a to jest stanowczo za mało. Z racji swych ograniczeń skarżący nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, absolutnie nie powinien mieszkać sam, nie jest w stanie opanować nawyku zamykania mieszkania, (przez co naraża się na zniszczenie czy utratę własnego mienia) nie opanował nawyku wyłączania sprzętów, nie potrafi sam zatroszczyć się o zakup i przygotowanie posiłków, ma bardzo duże trudności w prowadzeniu gospodarstwa domowego. Istnieje duże zagrożenie życia i zdrowia skarżącego. Nie potrafi załatwić żadnych spraw urzędowych. Jest osobą otwartą i ufną, przez co w środowisku jest zaczepiany, manipulowany przez środowisko i wykorzystywany, pojony i nakłaniany przez pijących alkohol do opłacania im zakupu alkoholu, nakłaniany do spożywania go aż do upicia się, potem w tej grupie staje się przedmiotem ośmieszenia i poniżania. Istnieje duże zagrożenie, że zostanie wciągnięty w nałogi przez osoby z marginesu społecznego. W kolejne dni po takich zdarzeniach nie ma za co kupić do jedzenia. Rodziny nie stać na opłacanie nowej opiekunki.

Siostry skarżącego, posiadające własne rodziny, mają na utrzymaniu małe dzieci i nie są już w stanie zapewnić mu niezbędnej pomocy w formie opiekuńczych. Skarżący jest otwarty i ufny do ludzi, może w związku z tym paść ofiarą oszustwa. Skarżący podniósł, że spełnia wszystkie warunki dla umieszczenia go w Domu Pomocy Społecznej, gdyż nie może samodzielnie funkcjonować, a rodzina niestety nie może zapewnić mu niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Prokurator Prokuratury Rejonowej M. S. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1066) stanowi, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy wojewódzki sąd administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżony akt administracyjny według kryterium zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie jego wydania.

Zgodnie z treścią art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.; zwanej dalej "p.p.s.a.") sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanymi granicami skargi (art. 134 ustawy).

Z brzmienia art. 145 § 1 p.p.s.a. wynika natomiast, że w przypadku, gdy sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Kontrola zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji prowadzi do wniosku, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu organy dokonując analizy sytuacji skarżącego w świetle art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej naruszyły art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1257) w stopniu, który mógł istotnie wpłynąć na rozstrzygnięcie, a o czym będzie mowa niżej.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, nie mogącej samodzielnie funkcjonować w życiu codziennym, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych, przysługuje prawo do umieszczania w domu pomocy społecznej. Jak więc wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 1 czerwca 2017 r. III SA/Kr 421/17 "organ obowiązany jest więc ustalić, (...) czy wnioskodawca wymaga całodobowej opieki z powodu wieku, choroby, niepełnosprawności, a w dalszej kolejności - czy istnieje możliwość zagwarantowania wnioskodawcy właściwych usług opiekuńczych". W przedmiotowej sprawie organy oparły swoje rozstrzygnięcia na stanowisku, iż co prawda skarżący wymaga opieki w związku z niepełnosprawnością i niemożnością samodzielnego funkcjonowania w życiu codziennym, jednak pomoc może być mu zapewniona w postaci dotychczasowej, to jest w formie zajęć terapeutycznych oraz pomocy ze strony rodziny i płatnej opiekunki.

Ze znajdujących się w aktach sprawy dokumentów wynika, że skarżący jest osobą o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, który datuje się od dzieciństwa na stałe (orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z 10.04.2003 r.). Z zaświadczenia lekarskiego z 10 stycznia 2017 r. wynika, że skarżący jest osoba przewlekle chorą i wymaga z tego powodu pielęgnacji. Z pisma Powiatowego Środowiskowego domu Samopomocy w K z 24 lutego 2017 r. wynika, że skarżący jest osobą upośledzoną umysłowo w stopniu umiarkowanym, jest niesamodzielny i niezaradny życiowo. Konieczny jest stały nadzór i dopilnowanie. W szczególności skarżący nie umie przygotowywać sobie posiłków, nie radzi sobie z prostymi codziennymi czynnościami, na przykład z ubieraniem się czy myciem. Nie jest w stanie samodzielnie rozsądnie gospodarować swoimi środkami finansowymi.

Powyższe okoliczności sprawiają, że skarżącego niewątpliwie należy uznać za osobę wymagającą całodobowej opieki z powodu niepełnosprawności, która nie może samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu. Organy zresztą temu nie przeczą.

Każde postępowanie administracyjne opierające się na konieczności ustalenia stanu faktycznego (a tak było w tej sprawie, ponieważ organ powinien był ustalić stan sprawy pod kątem spełnienia przesłanek z art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej) powinno dążyć do ustalenia tzw. prawdy obiektywnej zgodnie z art. 7 kodeksu postepowania administracyjnego. Przepis ten stanowi, że w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Zasada prawdy obiektywnej (czyli obowiązek ustalenia jak jest naprawdę) jest naczelną zasadą postępowania administracyjnego. Z kolei zgodnie z art. 77 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Następnie zgodnie z art. 80 k.p.a. organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona.

Organy dokonując ustaleń w zakresie stanu rodzinnego skarżącego i możliwości zapewnienia mu opieki w formie usług opiekuńczych ograniczył się do dowodu z rodzinnego wywiadu środowiskowego. Na jego podstawie organy ustaliły, że skarżący prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe. Ma rodzeństwo, które nie jest w stanie zapewnić mu opieki, natomiast wynajmuje opiekunkę. Z akt sprawy wynika, że do 2013 roku skarżącym opiekowała się matka, która zmarła. Jeden z braci skarżącego zamieszkuje w K, drugi jest bezdomny. Siostry zamieszkują w K i B. W oparciu o taki materiał dowodowy organy przyjęły, że rodzina jest w stanie zapewnić skarżącemu właściwą opiekę

Sąd nie neguje, że zasadniczo, umieszczenie w domu pomocy społecznej jest ostatecznością. Jednakże, jak wskazywał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 1 czerwca 2017 r., III SA/Kr 421/17 (powołując przy tym inne orzeczenia sądów administracyjnych): czym innym jest zdolność do samoobsługi i wymuszone samotnością samodzielne prowadzenie gospodarstwa i załatwianie pilnych spraw, a czym innym możliwość samodzielnego funkcjonowania w życiu codziennym w sensie obiektywnym. Nadto twierdzenie o możliwościach rodzeństwa sprawowania opieki nad skarżącym jest gołosłowne. Organy nie ustaliły, jaka jest sytuacja rodzinna, mieszkaniowa i finansowa rodzeństwa skarżącego. Sam skarżący podniósł, że siostry mają własne rodziny i małoletnie dzieci, i z tej przyczyny nie mogą sprawować nad nim pieczy. Nie można wymagać od rodzeństwa skarżącego, by zrezygnowało z pracy czy zaniedbywało własne rodziny w celu zapewnienia skarżącemu właściwej opieki.

W ponownym postępowaniu organy przeprowadzą postepowanie na okoliczność ustalenia, czy rodzeństwo skarżącego dysponuje realnymi możliwościami sprawowania nad nim opieki i ponownie ocenią z uwzględnieniem wszystkich dowodów w sprawie, czy skarżący spełnia przesłanki z art. 54 ust.1 ustawy o pomocy społecznej pozwalające na przyznanie mu domu opieki społecznej, mając na uwadze, iż kwestia, że skarżący nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu została już wcześniej przez organy przesądzona, jak również to, że sam fakt posiadania rodzeństwa nie może przesądzać o odmowie skierowania do domu pomocy społecznej.

Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Powołane przepisy stanowią, że Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c); Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135).



Powered by SoftProdukt