Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Leszek Kleczkowski Sędziowie: Sędzia WSA Ewa Kruppik-Świetlicka Sędzia WSA Mirella Łent (spr.) Protokolant Asystent sędziego Waldemar Dąbrowski po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 28 lipca 2009 r. sprawy ze skargi Z. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. na rzecz Z. W. kwotę 100 (sto) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. decyzją z dnia [...] utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...]. ustalającą Z. W. podatek od nieruchomości za budynki pozostałe i grunty pozostałe za 2009r. w kwocie 112,00 zł.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy przywołał następujący stan faktyczny i prawny: na mocy aktu notarialnego Repertorium A nr [...] z dnia [...] została ustanowiona odrębna własność lokalu mieszkalnego i garażu o powierzchni 16,00 m2 oraz przeniesiono ich własność. Z powyższego aktu notarialnego wynika, że podatnik wniósł o odłączenie z księgi wieczystej lokalu użytkowego - garażu nr 5g i założenie dla niego odrębnej księgi wieczystej. Z własnością lokalu użytkowego - garażu związany jest udział wynoszący 1600/302305 części we własności nieruchomości objętej KW [...], której powierzchnia wynosi 4908 m2.

Podatnik w dniu [...] złożył w Urzędzie Miasta B. w Wydziale Podatków i Opłat Lokalnych Informację w sprawie podatku od nieruchomości wykazując budynki pozostałe - garaże o pow. 16 m2, a także grunty pozostałe nie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej od osób i ich małżonków dla których jedynym źródłem utrzymania jest emerytura lub renta, zamieszkujących samodzielnie oraz prowadzących samodzielne gospodarstwo domowe wskazując swój udział w gruncie wynoszący 4908 m2 x 1600 : 302305 - tj. 25,98 m2.

Z zapisów kartotek lokali w ewidencji gruntów i budynków wynika, że funkcja przedmiotowego lokalu jest niemieszkalna i oznaczona jako garaż.

W ocenie organu odwoławczego organ I instancji prawidłowo ustalił wymiar podatku za 2009r., uwzględniając stawki opłat określonych w Uchwale nr XXXVII/522/08 Rady Miasta B. z dnia 29 października 2008r. w sprawie określenia stawek podatku od nieruchomości (Dz. Urz. Woj. Kuj. - Pom. Nr 154 poz. 22369), w tym prawidłowo zastosował ulgę podatkową dotyczącą gruntów pozostałych, niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej od osób i ich małżonków, dla których jedynym źródłem utrzymania jest emerytura lub renta, zamieszkujących samodzielnie oraz prowadzących samodzielne gospodarstwo domowe.

Organ odwoławczy podkreślił przy tym, że podatnik sam złożył wniosek o założenie dla przedmiotowego lokalu odrębnej księgi wieczystej, a z zapisów rejestru lokali wynika jednoznacznie, że funkcja tego lokalu jest niemieszkalna.

Właściwe jest zatem przyjęcie opodatkowania tego lokalu stawką określoną zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit e ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006r. Nr 121 póz. 844 ze zm.), tj. według stawki odpowiedniej dla kategorii budynków pozostałych lub ich części.

Organ na poparcie swojego stanowiska w sprawie przytoczył wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 23 listopada 2007r. (sygn. akt I SA/Bk 407-408/07), w którym sąd stwierdził, że garaż stanowi odrębną nieruchomość do celów podatkowych, jeżeli został nabyty na podstawie odrębnego aktu notarialnego i założono dla niego osobną księgę wieczystą. Fakt, że znajduje się on w budynku mieszkalnym, nie przesądza, że stanowi lokal mieszkalny i można do niego stosować niższe stawki podatkowe. Zdaniem organu skoro garaż został przekazany w drodze osobnego aktu notarialnego musiał, więc zostać wcześniej wyodrębniony zgodnie z przepisami ustawy Prawo o własności lokali, jako lokal o innym (niż cele mieszkalne) przeznaczeniu.

Stosownie do art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100 póz. 1086 ze zm.) dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków są podstawą m. in. do realizacji podatków, stąd organ podatkowy zobowiązany był do opodatkowaniu nieruchomości na podstawie zapisów w tej ewidencji zawartych. Dane te mają status dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 194 Ordynacji podatkowej, co oznacza, że stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Jeżeli zatem przedmiotowy garaż figuruje w wypisie z rejestru lokali, wchodzącego w skład ewidencji gruntów i budynków, jako lokal pełniący funkcje niemieszkalne, organ podatkowy musi się do tego zastosować przy wydawaniu decyzji ustalającej wymiar zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości.

Powyższą decyzję organu II instancji Z. W. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy i wniósł o jej uchylenie, jak również o uchylenie poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta B.

Skarżący zarzucił obu decyzjom naruszenie prawa poprzez:

1. nieuwzględnienie definicji budynku mieszkalnego zawartej w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych,

2. nieuwzględnienie art. 20 ust. 1 pkt 2 Prawa geodezyjnego i kartograficznego w zakresie położenia lokalu będącego częścią budynku,

3. nieuwzględnienie art. 4 ust. 1 pkt 2 Ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w zakresie powierzchni użytkowej budynków lub ich części.

Skarżący podkreślił, ze sąsiednie garaże, które nie są wydzielone z zasobów Spółdzielni opodatkowane są podatkiem za powierzchnię użytkową wg stawki "budynek mieszkalny lub część powierzchni" tj. dziesięciokrotnie niższą niż jego garaż. Takie zróżnicowanie powoduje, jego zdaniem, brak równouprawnienia podmiotów.

Ponadto zarzucił SKO, iż powołało się na rozstrzygniecie sądu administracyjnego dokonane w innej sprawie, a nie odniosło się do stanowiska Ministerstwa Finansów w sprawie podatków od garaży, zaprezentowanego w artykule w Gazecie Prawnej z dnia 17 marca 2009r.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.; dalej p.p.s.a.) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a. sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c p.p.s.a.), a także, gdy decyzja lub postanowienie organu dotknięte jest wadą nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.). Sąd dopatrzył się naruszenia prawa procesowego w kwestii wyjaśnienia stanu faktycznego. Owo naruszenie dotyczy art. 122 i 187 § 1 i 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zwanej dalej o.p., i mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podstawę prawną działania organu stanowił art. 5 ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2006r., Nr 121, poz. 844 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, Rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że stawki nie mogą przekroczyć rocznie od budynków lub ich części granice różne w przypadku mieszkalnych (lit.a)), związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej (lit. b)), zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu kwalifikowanym materiałem siewnym (lit. c)), zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych (lit.d)), pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego (lit. e)). Organ odmówił prawa do zastosowania stawek z lit. a).

W ocenie WSA zapis art. 5 ust 1 pkt 2) uPoLok wskazuje, że w uchwale gminy można rozróżnić pod względem granic stawek podatkowych – budynki lub ich części, mieszkalne, przy czym słowo "mieszkalne" dotyczy rodzaju budynku, co do jego podstawowej funkcji użytkowej, a nie funkcji poszczególnych lokali, ponieważ przedmiotem opodatkowania jest budynek lub jego część (art. 2 ust. 1 pkt 2)). Temu zapisowi odpowiada wyszczególnienie przyjęte w art. 5 ust. 1 pkt 2) uPoLok. Tak zapisując, ustawodawca nie oddzielił przedmiotowo budynku od jego części. Innymi słowy nie ma dwu odrębnych przedmiotów opodatkowania: 1. budynku, 2. części budynku. Zatem jednemu przedmiotowi opodatkowania można przypisać jedną cechę: mieszkalny albo niemieszkalny.

W ocenie organu, wydzielony pod względem własności garaż, ze względu na swą funkcję użytkową podlega opodatkowaniu stawką podatkową stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 2) lit. e) uPoLok. Zatem pomija się okoliczność (jako nieistotną) to czy budynek w jakim się garaż znajduje jest budynkiem mieszkalnym.

Tymczasem jak wcześniej wskazano to rodzaj budynku determinuje wysokość stawki podatkowej. Rodzaj budynku staje się okolicznością istotną z punktu widzenia art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a) i e) uPoLok.

Takie rozumienie nie jest sprzeczne z zapisami ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2005r., Nr 240, poz. 2027 ze zm.). Zgodnie z jej art. 21 ust. 1, podstawę wymiaru podatków i świadczeń stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Rację ma organ przyjmując, że dane zawarte w ewidencji mają walor dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 194 Ordynacji podatkowej. Podważenie tych zapisów bądź też ich zmiana może nastąpić w postępowania prowadzonym przed właściwymi w tej sprawie organami administracji. W postępowaniu podatkowym przeprowadzenie tego rodzaju postępowania nie jest możliwe.

Przepis art. 21 ust. 1 p.g.k. nie wymaga dalszej wykładni stanowiąc wprost o tym, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią m.in. podstawę wymiaru podatku. Przez podstawę wymiaru podatku należy rozumieć zarówno określenie przedmiotu opodatkowania, zaliczenie do właściwej stawki podatkowej jaki i objęcie określonych gruntów zwolnieniem od opodatkowania. Podstawowym kryterium rozgraniczającym zaliczenie do przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, podatkiem rolnym, czy też podatkiem leśnym było od dnia 1 stycznia 2003 r. właściwe sklasyfikowanie w ewidencji gruntów i budynków (por. II FSK 372/07, wyrok NSA).

Jednakże dokonując podziału na budynki czy lokale, mieszkalne albo niemieszkalne, ustawodawca w tych przepisach nie ingeruje w sam podział przedmiotu opodatkowania dokonany w ustawie podatkowej.

W takim wypadku organ miał obowiązek zbadać czy garaż znajdował się w budynku mieszkalnym w ramach postępowania dowodowego. Art. 187 § 1 i 191 op zapewnia gwarancje zasadzie prawdy materialnej (art. 122 op). Przepis zobowiązuje organ do poszukiwania okoliczności faktycznych w sposób zapewniający rozstrzygnięcie oparte na prawdziwych elementach stanu faktycznego. Doczekał się bogatego komentarza zarówno w orzecznictwie jak i doktrynie. Znaczy tyle, że aby ocena materiału dowodowego nie przekroczyła granic swobody, materiał musi być zgromadzony w sposób zupełny (obejmować wszystkie okoliczności istotne zakreślone brzmieniem podstawy materialnej), muszą być uwzględnione wszystkie dowody, a ustalenia powinny być dokonywane w świetle pełnego kontekstu sprawy.

Brak ustaleń co do rodzaju budynku w jakim znajduje się opodatkowany garaż oznacza niezupełność materiału dowodowego w świetle art. 5 ust. 1 pkt 2) lit. e) w zw. z brzmieniem lit. a) uPoLok. i tym samym czyni wnioski organu dowolnymi. Ponieważ kwestia ta odnosi się do wysokości opodatkowania i tym samym jej nie wyjaśnienie może mieć istotny wpływ na wynik sprawy, stosownie do art. 145 § 1 pkt 1) lit. c) p.p.s.a. decyzję należało wyeliminować.

W ponownie przeprowadzonym postępowaniu, zgodnie z art. 153 p.p.s.a., organ zastosuje prawo w rozumieniu przedstawionym w niniejszym wyroku.

Mając na względzie powyższe oraz art. 152 orzeczono jak w sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.

.