Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dariusz Dudra (spr.) Sędzia NSA Hanna Kamińska Sędzia del. WSA Cezary Kosterna po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 2 sierpnia 2017 r. sygn. akt I SA/Sz 35/17 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania do zwrotu dotacji wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem oraz dotacji pobranej w nadmiernej wysokości oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z 2 sierpnia 2017 r., sygn. akt I SA/Sz 35/17 po rozpoznaniu sprawy ze skargi J. K. - organu prowadzącego Prywatne Technikum Uzupełniające "[...]" w C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z [...] listopada 2016 r. w przedmiocie zwrotu dotacji wykorzystanej w 2013 r. niezgodnie z przeznaczeniem oraz dotacji pobranej w nadmiernej wysokości w 2013 r., 2014 r., 2015 r. wraz z odsetkami za zwłokę: w pkt I. uchylił zaskarżoną decyzję w części utrzymującej w mocy decyzję Starosty D. z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] w części ustalającej kwotę dotacji pobranej nienależnie w roku 2015 i w tym zakresie uchylił wskazaną decyzję Starosty D., w pkt II. w pozostałym zakresie skargę oddalił, zaś w pkt III. zasądził zwrot kosztów postępowania sądowego.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie faktycznym sprawy.

W toku kontroli okresowej przeprowadzonej w zakresie prawidłowości wykorzystania udzielonej dotacji, stwierdzono nieprawidłowości.

Starosta D. decyzją z [...] maja 2016 r. orzekł wobec skarżącego o obowiązku zwrotu dotacji wykorzystanej w 2013 r. niezgodnie z przeznaczeniem w 28.900 zł oraz zwrotu dotacji pobranej nienależnie w 2013 r. w kwocie 18.720 zł, w 2014 r. w kwocie 46.200 zł i w 2015 r. w kwocie 28.674 zł wraz z należnymi odsetkami liczonymi od wskazanych w decyzji terminów.

Orzekając na skutek odwołania strony Samorządowego Kolegium Odwoławczego (SKO) w K. decyzją z [...] czerwca 2016 r. uchyliło ww. decyzję 2 maja 2016 r. i przekazało sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Powodem takiego rozstrzygnięcia było naruszenie art. 107 § 3 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2016.23 ze zm.; dalej: k.p.a.), ze względu na brak należytego uzasadnienia faktycznego oraz prawnego oraz niewskazanie dowodów stanowiących podstawę orzekania o zwrocie dotacji. Przy tym dotacja określona w pkt. 2 decyzji organu I instancji, dotyczyła dotacji pobranej w nadmiernej wysokości a nie dotacji nienależnej, a także nie ustalono liczby słuchaczy, którzy nie spełnili wymogu frekwencji i nie podpisali się na liście obecności.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, Starosta D. decyzją z [...] sierpnia 2016 r. orzekł o zwrocie przez stronę dotacji wykorzystanej w 2013 r. niezgodnie z przeznaczeniem w wysokości 28.900 zł oraz zwrotu dotacji pobranej w nadmiernej wysokości w kwotach: 19.800 zł w 2013 r., 14.160 zł w 2014 r. i 15.903 zł w 2015 r., wraz z odsetkami.

Organ I instancji uznał bowiem, że środki dotacji udzielonej w 2013 r. na zadania określone w art. 90 ust. 3d ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (j.t. Dz.U. z 2015 r., poz. 2156) – dalej: "u.s.o." – podmiot prowadzący szkołę przeznaczył na zwrot części dotacji z roku 2011, wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem. W wyniku bowiem kontroli przeprowadzonej przez Urząd Kontroli Skarbowej został on zobowiązany do zwrotu części dotacji z 2011 r., którą to – w lipcu, sierpniu, wrześniu, październiku i listopadzie 2013 r. (w łącznej kwocie 28.900 zł) - zwrócił właśnie środkami finansowymi z dotacji otrzymanej w 2013 r.

Organ I instancji wyjaśnił, że stosownie do art. 90 ust. 3 d u.s.o., dotacje przeznaczone są na dofinansowanie realizacji zadań szkoły w zakresie kształcenia, wychowania i opieki, zatem mogą być wykorzystane wyłącznie na cele wskazane szczegółowo w przepisach tej ustawy i dofinansowanie to powinno dotyczyć wydatków bieżących. Nadto, stwierdził, że przez sfinansowanie z dotacji udzielonej w 2013 r. zwrotu dotacji pobranej w roku 2011, Strona naruszyła przepisy art. 5 ust. 7 i art. 90 ust. 4 u.s.o., gdyż w żaden sposób nie uzasadniają one wydatkowania dotacji na zobowiązania wynikłe z niewłaściwego wykorzystania wcześniej udzielonej dotacji. Taki wydatek (w kwocie 28.900 zł) wyłączony jest więc z finansowania dotacją.

Odnośnie dotacji określonej w pkt. 2 ww. decyzji, tj. dotyczącego dotacji pobranej w nadmiernej wysokości organ I instancji wskazał, że w dniu 1 stycznia 2013 r. w życie wszedł znowelizowany przepis u.s.o., który w sposób bezpośredni uzależnił dotację na słuchacza od jego frekwencji na zajęciach w ciągu miesiąca - dotacja należy się, bowiem jeśli słuchacz uczestniczył w minimum 50% zajęć w miesiącu. Po dokonaniu szczegółowej analizy dzienników lekcyjnych ww. szkoły ustalono, że część słuchaczy nie uczestniczyła w minimum połowie zajęć w poszczególnych miesiącach, a Strona nie dokonywała korekt wniosków miesięcznych o udzielenie dotacji z tego tytułu. Dane o liczbach słuchaczy spełniających kryterium obecności, wynikające z przeanalizowanych dzienników lekcyjnych w większości przypadków różniła się od liczby wskazywanej przez Stronę w comiesięcznych wnioskach o dotację.

Orzekając na skutek odwołania skarżącego Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z [...] listopada 2016 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy podkreślił, że zgodnie z art. 90 ust. 3d u.s.o. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r., dotacje mogły być wykorzystane wyłącznie na pokrycie wydatków bieżących szkoły lub placówki. Z uwagi zatem na treść art. 90 ust 3 d u.s.o., nie wszystkie wydatki bieżące mogą być sfinansowane z dotacji przyznanej szkole. Takiego rozumienia pojęcia wydatków bieżących nie zmienia fakt zmiany przepisu art. 90 ust. 3d u.s.o. z dniem 1 stycznia 2014 r. Wprowadzona zmiana polegała na wykreśleniu pojęcia "wydatki bieżące" i zastąpieniu go enumeratywnym wyliczeniem rodzajów wydatków, które mogą być pokrywane z dotacji oświatowej. Do takich "wydatków bieżących" nie można zaliczyć dokonania zwrotu części dotacji z roku 2011, uznanej inną decyzją za dotację pobraną nienależnie - jest to bowiem wydatek wyłączony z finansowania dotacją.

Uzasadniając pkt II zaskarżonego wyroku (w zakresie w którym oddalono skargę strony) WSA w Szczecinie wyjaśnił, iż w zakresie dotacji wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem w roku 2013 w kwocie 28.900 zł, zaskarżona decyzja pozostaje w zgodzie z prawem.

W ocenie Sądu, prawidłowo organy obu instancji uznały, że dokonana przez Skarżącego (w lipcu, sierpniu, wrześniu, październiku i listopadzie 2013 r., w łącznej kwocie 28.900 zł) spłata części dotacji z 2011 r. – uznanej inną decyzją za dotację pobraną nienależnie – środkami finansowymi z dotacji otrzymanej w 2013 r., w żaden sposób nie może być uznana za przeznaczenie tej dotacji na cele określone w art. 90 ust. 3d u.s.o., tj. na realizację zadań szkoły w zakresie kształcenia, wychowania i opieki, w tym kształcenia specjalnego i profilaktyki społecznej, poprzez ich wykorzystanie "wyłącznie na pokrycie wydatków bieżących szkoły" – także przy uwzględnieniu definicji "wydatków bieżących", zawartej w art. 124 ust. 3 w zw. z at. 236 ust. 2 u.f.p. Nie były to bowiem tego rodzaju wydatki lecz spłata zobowiązania finansowego Skarżącego na rzecz Powiatu D. określonego w innej decyzji i nie ma przy tym znaczenia, że źródłem tego zobowiązania było nienależne pobranie innej dotacji na rzecz szkoły (za rok 2011).

W odniesieniu do ustalenia przez organy kwot dotacji pobranych w nadmiernej wysokości w latach 2013 i 2014 (pkt 2 i 4 decyzji organu I instancji), Sąd I instancji nie stwierdził aby dokonane przez organy w ww. zakresie czasowym ustalenia faktyczne były nieprawidłowe, dokonane bez przeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego, w tym np. bez przesłuchania nauczycieli prowadzących zajęcia w szkole, odnotowujących w dziennikach lekcyjnych obecność słuchaczy. Zasadnie organ odwoławczy przyjął, że Skarżący występując o dotacje obowiązany był (co najmniej od 1 marca 2013 r.) dokumentować obecność słuchaczy na zajęciach, m.in. w celu ustalenia, na ilu słuchaczy przysługuje dotacja w danym miesiącu, a następnie dla potrzeb kontroli prawidłowości wniosków o dotacje.

J. K. wniósł skargę kasacyjną od powyższego wyroku domagając się jego uchylenia w części tj. pkt II orzeczenia i przekazania sprawy WSA do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z 30 sierpnia 2002 r - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2016, poz. 718; dalej: p.p.s.a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie przepisów art. 90 ust. 3, art. 90 ust. 3d, art. 90 ust. 4 i art. 5 ust. 7 u.s.o., poprzez uznanie dotacji w wysokości 28.900,00 zł w roku 2013 jako wydatkowanej niezgodnie z przeznaczaniem oraz dotacji w łącznej wysokości 33.960,00 zł w latach 2013 i 2014 jako pobranej w nadmiernej wysokości.

2. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 6, art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. poprzez niezebranie i nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego oraz niepodjęcie wszelkich niezbędnych kroków celem dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy.

Argumentację na poparcie powyższych zarzutów skarżący kasacyjnie przedstawił w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15zzs4 ust. 1 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1842) sprawę skierowano na posiedzenie niejawne.

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, co oznacza, że Sąd jest związany podstawami określonymi przez ustawodawcę w art. 174 p.p.s.a. i wnioskami skargi zawartymi w art. 176 p.p.s.a.

Zasada związania granicami skargi kasacyjnej nie dotyczy jedynie nieważności postępowania, o której mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a. Żadna jednak ze wskazanych w tym przepisie przesłanek w stanie faktycznym sprawy nie zaistniała.

Postawione przez podatnika w skardze kasacyjnej zarzuty należało uznać za nieusprawiedliwione.

Odnosząc się zatem do postawionych w skardze kasacyjnej dwóch zarzutów stwierdzić przede wszystkim należy, że w orzecznictwie NSA zarysowała się linia orzekania, z której wynika, że w sytuacji, kiedy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania. Do kontroli subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przepis prawa materialnego można przejść dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został skutecznie podważony (por. np. wyrok z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt II GSK 819/11, LEX nr 1217424 oraz wyrok z dnia 26 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1842/08, LEX nr 596025).

W zarzucie procesowym skarżący kasacyjnie wskazał na naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w powiązaniu z art. 6, art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1 i 80 k.p.a. poprzez niezebranie i nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego oraz niepodjęcie wszelkich niezbędnych kroków celem dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy.

W uzasadnieniu w zakresie tego zarzutu głównie wskazano na fakt wyrywkowej kontroli obecności słuchaczy na zajęciach. Wskazano, że ta wyrywkowa kontrola nie dotyczyła tylko 2015 r., co do którego Sąd I instancji uchylił w części decyzje zarówno SKO, jak i organu I instancji, ale i roku 2014.

Z zarzutem tym zgodzić się nie można, gdyż nie ma on wpływu na wynik sprawy. Wskazać wprawdzie należy, że metodę wyrywkową w zakresie kontroli frekwencji słuchaczy na zajęciach organ kontrolujący zastosował także w roku 2014, bowiem taki sposób kontroli frekwencji słuchaczy na zajęciach dotyczył roku szkolnego 2014/2015, jednak wynik tej kontroli w zakresie roku 2014 nie wskazał na pobranie dotacji w nadmiernej wysokości. Jak bowiem odnotowano w protokole kontroli z dnia 19 stycznia 2016 roku organ dotujący stwierdził, że począwszy od dnia 1 marca 2013 r. metodą pełną sprawdzono frekwencję słuchaczy na zajęciach na podstawie zapisów w dziennikach w okresie 2012/2013 i 2013/2014. Metodą wyrywkową sprawdzono zaś frekwencję w roku szkolnym 2014/2015.

W ramach tej kontroli w zakresie roku szkolnego 2014/2015 ustalono, że w okresie tego roku szkolnego w miesiącach przypadających na rok 2014 liczba słuchaczy, którzy spełnili warunek 50% obecności na zajęciach była wyższa niż liczba słuchaczy zgłoszonych do dotacji. Jak wynika bowiem z decyzji SKO z tabeli nr 2 (s. 10 decyzji) liczba słuchaczy, którzy spełnili warunek 50% obecności na zajęciach w miesiącu wrześniu wyniosła 69, zaś słuchaczy zgłoszonych do dotacji było w tym miesiącu 67. W październiku słuchaczy spełniających ww. warunek było 71 a zgłoszonych do dotacji 67, w listopadzie słuchaczy spełniających warunek było 68 a zgłoszonych do dotacji 67, natomiast w grudniu słuchaczy spełniających warunek było 67 a zgłoszonych do dotacji było 66. Nie doszło zatem w roku 2014 do pobrania dotacji w nadmiernej wysokości.

Odnosząc się dalej do kwestii podniesionych w skardze kasacyjnej w przedmiocie nadmiernie pobranej dotacji wskazać należy, że zasadnie organ odwoławczy przyjął, że Skarżący występując o dotacje obowiązany był (co najmniej od 1 marca 2013 r.) dokumentować obecność słuchaczy na zajęciach, m.in. w celu ustalenia, na ilu słuchaczy przysługuje dotacja w danym miesiącu. W myśl bowiem treści art. 90 ust. 3 u.s.o. (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r.): "Dotacje dla szkół niepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych niewymienionych w ust. 2a przysługują na każdego ucznia uczestniczącego w co najmniej 50% obowiązkowych zajęć edukacyjnych w danym miesiącu, w wysokości nie niższej niż 50% ustalonych w budżecie odpowiednio danej gminy lub powiatu wydatków bieżących ponoszonych w szkołach publicznych tego samego typu i rodzaju w przeliczeniu na jednego ucznia, pod warunkiem że osoba prowadząca szkołę niepubliczną poda organowi właściwemu do udzielania dotacji planowaną liczbę uczniów nie później niż do dnia 30 września roku poprzedzającego rok udzielania dotacji, (...).".

Zasadnie, w ocenie NSA, Sąd I instancji stwierdził, że do kontrolujących podmiot prowadzący szkołę nie należy ustalanie na podstawie innych niż dzienniki lekcyjne i listy obecności dowodów, w szczególności np. na podstawie rozmów z nauczycielami lub uczniami, czy konkretni słuchacze faktycznie uczestniczyli w wymaganej liczbie zajęć. Wiarygodność takich informacji po ponad dwóch latach od zdarzenia może bowiem budzić istotne wątpliwości, gdy tymczasem dzienniki i listy obecności pozwalają i nakazują odnotowywanie obecności w sposób wiarygodny.

Na aprobatę zasługuje też stanowisko WSA odnoszące się do twierdzeń skarżącego kasacyjnie dotyczących ustawy o ochronie danych osobowych oraz frekwencji słuchaczy na zajęciach w kwietniu, w miesiącach maj-czerwiec oraz lipiec-sierpień. Za nieznajdujące usprawiedliwienia w obowiązujących przepisach prawa należy uznać twierdzenia skarżącego o odmowie składania podpisów przez słuchaczy z powoływaniem się na ustawę o ochronie danych osobowych - skoro ich dane osobowe były już wpisane na listę obecności. Także twierdzenie, że słuchacze faktycznie kończąc zajęcia, w których wymagana jest ich obecność w kwietniu, w miesiącach maj-czerwiec przygotowują się do egzaminów i zdają egzaminy, a w okresie lipiec-sierpień nie chodzą do szkoły, gdyż są wakacje - nie mogło być uwzględnione. Przepisy u.s.o. w tym zakresie są jednoznaczne, odnoszą się do liczby obowiązkowych zajęć edukacyjnych w danym miesiącu, a więc tych zaplanowanych przez szkołę, wykazanych w dzienniku, zatem niespełnienie wymogu 50% frekwencji słuchacza w zajęciach w maju i czerwcu pozbawia podmiot prowadzący szkołę dotacji na takich uczniów. Z kolei za okres wakacji (lipiec i sierpień) - stosownie do art. 90 ust. 3h u.s.o. dotacje przysługują na "każdego ucznia, który w czerwcu spełnił warunek uczestniczenia w zajęciach, o którym mowa w ust. 3" - co zostało spełnione w decyzjach organów.

Wskazać jeszcze końcowo w zakresie zarzutu procesowego należy, że w tej podstawie kasacyjnej zarzut ten ujęto w sposób bardzo ogólny, bez konkretnego wskazania w jakim zakresie doszło do naruszenia powołanych w zarzucie przepisów. Jedynie uzasadnienie skargi kasacyjnej w pewnym stopniu pozawalało na ustalenie, co też strona faktycznie kwestionuje. Podnieść w tym zakresie należy, że zarzut procesowy zgodnie z art. 174 pkt 2 p.p.s.a., musi wskazywać takie naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Oznacza to obowiązek zaprezentowania przez składającego skargą kasacyjną wywodu, że gdyby nie to naruszenie to zaskarżone orzeczenie miałoby inne rozstrzygniecie (że Sąd I instancji nie oddaliłby skargi w zakwestionowanym zakresie), że zaskarżona decyzja miałaby inną treść. Złożona skarga kasacyjna w zakresie tych innych kwestii podnoszonych w jej treści tego nie czyni, np. w zakresie kwestionowania wysokości dotacji na jednego słuchacza.

Tym samym postawiony zarzut procesowy należało uznać za nieusprawiedliwiony.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego, w którym to wskazano na naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w powiązaniu z art. 90 ust. 3, art. 90 ust. 3d, art.. 90 ust. 4, art. 5 ust. 7 ustawy o systemie oświaty, poprzez uznanie dotacji w wysokości 28.900 zł w roku 2013 jako wydatkowanej niezgodnie z przeznaczeniem oraz dotacji w łącznej wysokości 33.960 zł w latach 2013 i 2014 jako pobranej w nadmiernej wysokości, stwierdzić należy, że jest on również niezasadny.

W myśl art. 90 ust. 3d u.s.o. dotacje, o których mowa w ust. 1a-3b, są przeznaczone na dofinansowanie realizacji zadań szkoły lub placówki w zakresie kształcenia, wychowania i opieki, w tym profilaktyki społecznej. Dotacje mogą być wykorzystane wyłącznie na pokrycie wydatków bieżących szkoły lub placówki. Powołany przepis od dnia 1 stycznia 2014 r. otrzymał nowe brzmienie, m.in. poprzez zdefiniowanie w pkt 1 wydatków bieżących, które obejmują każdy wydatek poniesiony na cele działalności szkoły, (...), w tym na wynagrodzenie osoby fizycznej prowadzącej szkołę, (...), jeżeli odpowiednio pełni funkcję dyrektora szkoły, (...), z wyjątkiem wydatków na inwestycje i zakupy inwestycyjne, zakup i objęcie akcji i udziałów lub wniesienie wkładów do spółek prawa handlowego", a ponadto dodano pkt 2, dotyczący możliwości sfinansowania zakupu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, obejmujących (lit. a-e) m.in. książki i inne zbiory biblioteczne, środki dydaktyczne, sprzęt sportowy i rekreacyjny, meble, pozostałe środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne o wartości nieprzekraczającej wielkości ustalonej w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych, dla których odpisy amortyzacyjne są uznawane za koszt uzyskania przychodu w 100% ich wartości, w momencie oddania do używania.

Od dnia 31 marca 2015 r. pkt 1 ustępu 3d otrzymał brzmienie: pokrycie wydatków bieżących szkół, (...), obejmujących każdy wydatek poniesiony na cele działalności szkoły, (...), w tym na: wynagrodzenie osoby fizycznej prowadzącej szkołę, (...), jeżeli odpowiednio pełni funkcję dyrektora szkoły, (...) (lit. a), sfinansowanie wydatków związanych z realizacją zadań organu prowadzącego, o których mowa w art. 5 ust. 7 (lit. b) - z wyjątkiem wydatków na inwestycje i zakupy inwestycyjne, zakup i objęcie akcji i udziałów lub wniesienie wkładów do spółek prawa handlowego.

Ostatni z powołanych przepisów, a mianowicie art. 5 ust. 7 u.s.o., w brzmieniu do dnia 30 marca 2015 r., stanowił, że organ prowadzący szkołę lub placówkę odpowiada za jej działalność. Do zadań organu prowadzącego szkołę lub placówkę należy w szczególności: zapewnienie warunków działania szkoły lub placówki, w tym bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wychowania i opieki (pkt 1); wykonywanie remontów obiektów szkolnych oraz zadań inwestycyjnych w tym zakresie (pkt 2); zapewnienie obsługi administracyjnej, finansowej, w tym w zakresie wykonywania czynności, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2-6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.), i organizacyjnej szkoły lub placówki (pkt 3); wyposażenie szkoły lub placówki w pomoce dydaktyczne i sprzęt niezbędny do pełnej realizacji programów nauczania, programów wychowawczych, przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów oraz wykonywania innych zadań statutowych (pkt 4).

W ocenie NSA, zasadnie organy orzekające w sprawie uznały, co zaakceptował też Sąd I instancji, że wobec braku przed 2014 r. w ustawie o systemie oświaty definicji "wydatków bieżących" należało - zgodnie z zasadami wykładni systemowej – zaczerpnąć w sposób odpowiedni z definicji takiego pojęcia, zawartego w art. 124 ust. 3 w zw. z at. 236 ust. 2 u.f.p. Zgodnie z art. 124 ust. 1 u.f.p., do wydatków budżetu państwa zalicza się m.in. (pkt 3) wydatki bieżące jednostek budżetowych i wydatki majątkowe (pkt 4). Wydatki bieżące - zgodnie z ust. 3 tego artykułu - "obejmują: wynagrodzenia i uposażenia osób zatrudnionych w państwowych jednostkach budżetowych oraz składki naliczane od tych wynagrodzeń i uposażeń (pkt 1); zakupy towarów i usług (pkt 2); koszty utrzymania oraz inne wydatki związane z funkcjonowaniem jednostek budżetowych i realizacją ich statutowych zadań (pkt 3); koszty zadań zleconych do realizacji jednostkom zaliczanym i niezaliczanym do sektora finansów publicznych, z wyłączeniem organizacji pozarządowych (pkt 4). Z kolei z ust. 4 wynika, że wydatki majątkowe obejmują: wydatki na zakup i objęcie akcji oraz wniesienie wkładów do spółek prawa handlowego (pkt 1); wydatki inwestycyjne państwowych jednostek budżetowych oraz dotacje celowe na finansowanie lub dofinansowanie kosztów inwestycji realizowanych przez inne jednostki (pkt 2).

Stosownie zaś do art. 236 ust. 2 u.f.p. przez wydatki bieżące budżetu jednostki samorządu terytorialnego rozumie się wydatki budżetowe niebędące wydatkami majątkowymi.

Zdaniem NSA, mając na względzie przywołane przepisy, prawidłowo organy obu instancji, a w ślad za nimi Sąd I instancji uznały, że dokonana przez skarżącego kasacyjnie spłata części dotacji z 2011 r. - uznanej inną decyzją za dotację pobraną nienależnie - środkami finansowymi z dotacji otrzymanej w 2013 r., w żaden sposób nie może być uznana za przeznaczenie tej dotacji na cele określone w art. 90 ust. 3d u.s.o., tj. na realizację zadań szkoły w zakresie kształcenia, wychowania i opieki, w tym kształcenia specjalnego i profilaktyki społecznej, poprzez ich wykorzystanie wyłącznie na pokrycie wydatków bieżących szkoły. Nie były to bowiem tego rodzaju wydatki lecz spłata zobowiązania finansowego skarżącego na rzecz Powiatu określonego w innej decyzji i nie ma przy tym znaczenia, że źródłem tego zobowiązania było nienależne pobranie innej dotacji na rzecz szkoły (za rok 2011).

W świetle wywodów odnoszących się do naruszenia przepisów procesowych w zakresie pobrania dotacji w nadmiernej wysokości, także zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego dotyczące tego przedmiotowego zakresu, należało uznać za nieusprawiedliwione. Organy prawidłowo bowiem zinterpretowały w tym zakresie przepisy prawa materialnego oraz dokonały subsumcji ustalonego stanu faktycznego pod znajdujące w sprawie zastosowanie przepisy prawa materialnego, co zasadnie zaakceptował Sąd I instancji.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi za niezasadne i oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a.