Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Dałkowska-Szary Sędziowie NSA Małgorzata Miron del. WSA Paweł Groński (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Hubert Sęczkowski po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Rady Gminy [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 19 marca 2015 r. sygn. akt II SA/Kr 1424/14 w sprawie ze skargi E.G. na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy [...] w terenach przeznaczonych do zainwestowania-obszar [...] 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Gminy [...] na rzecz E.G. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 marca 2015 r. sygn. akt II SA/Kr 1424/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi E.G. na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] października 2007 r. (nr [...] ) w sprawie uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego gminy [...] stwierdził nieważność § 26 ust. 5 tej uchwały oraz jej części graficznej stanowiącej załącznik nr 1 w zakresie działek nr: [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...]położonych w obszarze o symbolu [...]; w pozostałej części skargę oddalił oraz zasądził na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania.

Ze stanu faktycznego sprawy przyjętego przez Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia wynika, że Rada Gminy [...] dnia [...] października 2007 r., na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 ze zm.) i art. 20 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.) podjęła uchwałę nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy [...] w terenach przeznaczonych do zainwestowania - obszar [...],[...],[...],[...]. Zgodnie z tą uchwałą, tereny stanowiące działki ew. nr [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] i [...]w miejscowości L., zostały przeznaczone (zarezerwowane) pod powiększenie istniejącego cmentarza (tereny oznaczone symbolem [...]), pasy izolujące tereny cmentarne od innych terenów ([...]), parkingi, drogi oraz kościół.

Pismem z dnia [...] lipca 2014 r. E.G. wezwała Radę Gminy [...] do usunięcia naruszenia prawa dokonanego w związku z uchwaleniem tego planu. Strona podała, że jest właścicielem działki nr ew. [...] położonej przy ul. [...] w L., która sąsiaduje przez drogę z terenem rozbudowanego cmentarza. Stwierdziła, że uchwała narusza jej interes prawny, ponieważ granica rozbudowanego cmentarza jest oddalona (odsunięta) zaledwie 40 metrów od jej budynku mieszkalnego oraz studni. Strona dodała, że w świetle art. 15 ust. 2 pkt 1 i pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie ma podstaw prawnych do objęcia jedną sferą planistyczną dwóch terenów o odmiennym przeznaczeniu: terenu cmentarza istniejącego i terenu pod rozbudowę cmentarza (§ 26 m.p.z.p.) oraz zarzuciła nieprecyzyjne wyznaczenie terenów zieleni izolacyjnej (§ 27 m.p.z.p.).

E.G. pismem z dnia [...] września 2014 r. wniosła skargę na tę uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, domagając się stwierdzenia jej nieważności w części tekstowej i graficznej, w zakresie w jakim ustala przeznaczenie terenów pod cmentarz (symbol [...]) i zieleń izolacyjną ([...] i [...]). Zaskarżonej uchwale zarzuciła naruszenie:

a) art. 140 k.c.,

b) art. 6 ust. 1 u.p.z.p.,

c) art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji RP przez ograniczenie prawa do dysponowania nieruchomością i jej zagospodarowania nieproporcjonalnie do celów koniecznych dla zapewnienia racjonalnej gospodarki przestrzennej oraz ponad usprawiedliwione potrzeby publiczne, a w konsekwencji nadużycie władztwa planistycznego gminy,

d) art. 15 ust. 2 pkt 1 i pkt 9 u.p.z.p., przez objęcie jedną strefą planistyczną "[...]" dwóch terenów o odmiennych przeznaczeniach, tj.: terenu istniejącego cmentarza i terenu pod rozbudowę cmentarza oraz wyznaczenie nieprawidłowego obszaru ochrony sanitarnej cmentarza,

e) art. 1 ust. 2 i art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz.U. z 2011 r. nr 118, poz. 687 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz. U. nr 52 poz. 315) przez lokalizację cmentarza w pobliżu zabudowań mieszkalnych,

f) § 2 ust. 1 pkt 1 i 2, § 3 ust. 1 powołanego rozporządzenia przez nieuwzględnienie faktu, że jej budynek mieszkalny i studnia z wodą pitną znajdą się w strefie izolującej rozbudowywanego cmentarza, w odległości 40 m. od terenu przeznaczonego na jego rozbudowę.

W oparciu o powyższe zarzuty wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w podanym zakresie i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżąca rozwinęła powyższe zarzuty. Uzasadniając zarzut naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 1 i pkt 9 u.p.z.p. podniosła, że z § 26 uchwały wynika, że Rada Gminy [...], potraktowała "teren cmentarzy" (oznaczony symbolem [...]) jako całość, pomimo iż w skład tego terenu wchodzą: teren istniejącego cmentarza, do którego nie stosuje się przepisów rozporządzenia i teren przeznaczony pod rozbudowę, do którego te przepisy znajdują zastosowanie. To postanowienie planu sugeruje w sposób jednoznaczny, że jest to teren cmentarza istniejącego, którego integralną częścią jest teren przeznaczony pod jego rozbudowę, co oznacza, że do tego cmentarza, obejmującego część istniejącą i część planowaną nie ma zastosowania rozporządzenie Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze.

Skarżąca zauważyła, że w świetle § 7 powołanego rozporządzenia, nie ma ono zastosowania do cmentarzy, które istniały przed dniem 16 września 1959 r. (wejściem w życie tego rozporządzenia). Nie można jednak przyjąć, że rozporządzenie nie ma zastosowania do cmentarzy rozbudowywanych po dniu wejścia rozporządzenia w życie.

Użyte zatem w uchwale Rady Gminy [...] pojęcie teren cmentarza jako jedna sfera planistyczna, oznaczona na rysunku planu symbolem [...] stanowi obejście przepisów rozporządzenia, ponieważ zwalnia tę część nowobudowaną z wymogów sanitarnych wskazanych w rozporządzeniu.

Skarżąca podkreśliła, że w zaskarżonej uchwale teren cmentarza bez rozgraniczenia na część istniejącą i przeznaczoną do rozbudowy znajduje się w odległości 40 m od jej domu i ujęcia wody pitnej (studni), a więc niezgodnie z wymogami określonymi w § 1 ust. 2 i § 3 ust. 1 rozporządzenia.

Rada Gminy [...] w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie. Organ przyznał, że część działki skarżącej mieści się w jednym z terenów zieleni izolacyjnej ([...]) w pasie przy drodze (ok. 33 m.) i w związku z tym nie jest na niej dopuszczalna nowa zabudowa. Budynek mieszkalny skarżącej może jednak być rozbudowywany, podlegać remontowi. Ten budynek jest usytuowany w odległości większej niż 50 m od poszerzonej części cmentarza, dlatego powiększenie cmentarza nie powoduje dla strony żadnych innych skutków.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 19 marca 2015 r. sygn. akt II SA/Kr 1424/14, stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części tekstowej w zakresie § 26 ust. 5 oraz graficznej - w zakresie działek nr: [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...]położonych w obszarze o symbolu [...]; w pozostałej części oddalił skargę oraz zasądził na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania.

Sąd I instancji podniósł, że zaskarżona uchwała bezspornie ogranicza uprawnienia właścicielskie skarżącej, ponieważ ogranicza prawo zabudowy jej nieruchomości nr [...].

Przechodząc do merytorycznej oceny zaskarżonej uchwały Sąd podał, że nie ma podstaw prawnych do przyjęcia, że objęcie jednym symbolem terenów cmentarza istniejącego i terenów przeznaczonych pod jego poszerzenie narusza prawo i uzasadnia stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu w zakresie odnoszącym się do całego terenu oznaczonego symbolem [...] (teren cmentarzy).

Zdaniem Sądu I instancji postanowienia zaskarżonego planu miejscowego odnoszące się do terenów przeznaczonych pod poszerzenie wyznaniowego cmentarza katolickiego naruszają prawo z następujących powodów:

1. z akt sprawy wynika, że inicjatorem rozszerzenia cmentarza był Proboszcz Parafii Rzymskokatolickiej w L., nie zaś biskup diecezjalny, ani wyższy przełożony zakonu, co jest niezgodne z art. 1 ust 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych w zw. z art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2013 r. poz. 1169 ze zm.). Ostatni z powołanych przepisów jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 14 ust. 4 u.p.z.p., według którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego rada gminy podejmuje z własnej inicjatywy lub na wniosek wójta, burmistrza albo prezydenta miasta;

2. w kwestii rozszerzenia cmentarza nie uzyskano zgody państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, w aktach planistycznych znajduje się jedynie uzgodnienie projektu planu przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w [...] dokonane w trybie art. 17 u.p.z.p. Uzgodnienie w tym trybie nie jest jednak tożsame, ani nie zastępuje zgody wyrażanej na podstawie art. 1 ust 3 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych,

3. rozszerzenie cmentarza jest niezgodne ze studium,

4. w aktach sprawy nie ma kompletnej dokumentacji z której wynikałoby, że teren przeznaczony pod powiększenie cmentarza spełnia wymogi określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki Komunalnej z 25 sierpnia 1959 r. Sąd I instancji zgodził się ze skarżącą, że to rozporządzenie ma zastosowanie w razie powiększenia cmentarza po dniu wejścia w życie rozporządzenia. Odmienna wykładnia nie jest prawidłowa i przykładowo może prowadzić do rozszerzenia małego cmentarza do powierzchni kilkakrotnie go przewyższającej z pominięciem przepisów rozporządzenia. Ponadto zupełnie inne zagrożenia sanitarne związane są z małym istniejącym od dziesięcioleci cmentarzem, a zupełnie inne z cmentarzem powiększonym czy nowym.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przyjął, powołując się na wyrok NSA z dnia 6 lutego 2008 r. sygn. akt II OSK 1611/07, że przewidziane w przepisach rozporządzenia wymagania co do terenów przeznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod cmentarze, winny być spełnione na etapie uchwalania planu i że nie ma podstaw do tego, aby dopuszczać możliwość spełnienia tych wymagań dopiero na etapie urządzania cmentarzy. Z powyższych przyczyn, za wadliwe należy uznać przyjęte przez organ planistyczny przeznaczenie terenu pod rozszerzenie istniejącego cmentarza, bez uprzedniego ustalenia, że teren na ten cel przeznaczony spełnia wymagania rozporządzenia, co uzasadnia stwierdzenie nieważności części tekstowej planu w zakresie § 26 ust. 5, który stanowi, że poszerzenie terenu cmentarza może nastąpić po spełnieniu wymogów zawartych w przepisach odrębnych dotyczących lokalizacji cmentarzy i zasad pochówku oraz części graficznej w zakresie działek przeznaczonych pod poszerzenie cmentarza.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie nie podzielił zarzutów skargi dotyczących przyjętych w planie warunków zabudowy i zagospodarowania terenów przeznaczonych pod zieleń izolacyjną. Sąd zauważył, że zgodnie z § 27 ust. 4 kwestionowanej uchwały, na tym obszarze jest zakazana budowa nowych obiektów budowlanych oraz nadbudowa i rozbudowa istniejących budynków. Istniejące obiekty budowlane mogą być użytkowane w sposób dotychczasowy, podlegać przebudowie i remontom. Wprowadzono także obowiązek podłączenia do sieci wodociągowej budynków korzystających z wody w obszarze 150 m. od granic cmentarza. Sąd stwierdził, że przyjęte rozwiązania starają się pogodzić funkcjonowanie faktycznie istniejących obok siebie obiektów o kolizyjnym przeznaczeniu, nie ingerując nadmiernie w zakres uprawnień właścicieli nieruchomości znajdujących się w pobliżu cmentarza. Ponadto ograniczenia w zakresie zabudowy, jeśli chodzi o tereny już w jakimś stopniu zabudowane, dotyczą terenów w strefie 50 metrów od granic cmentarza, a zatem znacznie mniej niż norma wynikająca z przepisów rozporządzenia.

Rada Gminy [...] zaskarżyła pkt 1 wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 19 marca 2015 r. sygn. akt II SA/Kr 1424/14 skargą kasacyjną, wnosząc o jego uchylenie w tej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Wnosząca skargę kasacyjną zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi, na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a., naruszenie:

a) art. 141 § 4 p.p.s.a. przez brak wymaganego, wystarczającego uzasadnienia wyroku w odniesieniu do stwierdzenia, że poszerzenie cmentarza jest niezgodne ze studium,

b) art. 106 § 3 p.p.s.a. w zw. z art. 227 i art. 233 k.p.c. przez uznanie przez Sąd I instancji sprawy za dostatecznie wyjaśnioną, zaniechanie dokonania wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz przeprowadzenia dowodów z urzędu, w szczególności wnikliwego rozpoznania okoliczności złożenia wniosku o poszerzenie cmentarza, w sytuacji gdy wezwanie do przedłożenia dokumentu umocowania proboszcza Parafii [...] do działania w imieniu biskupa diecezjalnego nie przedłużyło by nadmiernie postępowania w sprawie i wyjaśniło powstałe wątpliwości co do spełnienia wymogów takiego wniosku,

c) art. 147 § 1 p.p.s.a. przez jego błędne zastosowanie i stwierdzenie nieważności części uchwały,

d) art. 151 p.p.s.a. przez jego niezastosowanie i nie oddalenie skargi.

Wskazując na podstawę kasacyjną określoną w art. 174 pkt 1 p.p.s.a, wnosząca skargę kasacyjną zarzuciła naruszenie :

a) art. 42 ust.1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczpospolitej Polskiej przez błędne przyjęcie, że wniosek o przeznaczenie terenu na cele obejmujące inwestycje sakralne, kościelne oraz katolickie cmentarze wyznaniowe w planach zagospodarowania przestrzennego może złożyć wyłącznie biskup diecezjalny lub wyższy przełożony zakonny, z wyłączaniem osób umocowanych do takich działań na mocy wyraźnie udzielonych pełnomocnictw,

b) art. 1 ust. 2 pkt 9 i art. 4 ust. 1 u.p.z.p. przez ich niezastosowanie i przejęcie prymatu prawa własności nad interesem publicznym oraz ograniczenie władztwa planistycznego gminy,

c) art. 1 ust. 3 ustawy z 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych przez błędne przyjęcie, że wszelkie sprawy związane z poszerzeniem cmentarza winny być ustalone i uzgodnione przed złożeniem wniosku do planu.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ stwierdził, że Sąd I instancji pominął, że powiększenie istniejącego cmentarza parafialnego jest celem publicznym, niekwestionowanym przez społeczeństwo. Sąd pominął tę okoliczność i w ten sposób naruszył władztwo planistyczne gminy.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 1 ust. 3 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych, wnoszący skargę kasacyjną wywiódł, że ten przepis "nie jest jasno sformułowany i może być rożnie interpretowany". Zdaniem strony jest dopuszczalne, aby władza kościelna, która zadecydowała o konieczności podjęcia działań związanych z poszerzeniem cmentarza i wystąpiła z wnioskiem o ujęcie tego przedsięwzięcia w planie miejscowym, dokonywała następnie "rozpoznania przydatności gruntu" pod poszerzenie cmentarza.

W rozpoznawanej sprawie takie czynności dokonano, uzyskując dokumentację geologiczno-inżynierską skróconą dla określenia warunków podłoża pod planowaną rozbudowę cmentarza, która potwierdza przydatność gruntu pod rozbudowę cmentarza w świetle wymogów rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej w sprawie określenia jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze. Te ustalenia zostały uwzględnione w projekcie planu i przedstawione w prognozie oddziaływania ustaleń planu na środowisko. Sąd I instancji całkowicie pominął te dokumenty.

Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną WSA nie miał podstaw prawnych do przyjęcia, że wymóg zgody właściwego organu inspekcji sanitarnej na poszerzenie cmentarza, o której mowa w art. 1 ust. 3 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych, musi nastąpić przed złożeniem wniosku do planu miejscowego. W jego ocenie uzgodnienie projektu planu z powiatowym inspektorem sanitarnym wypełnia ten wymóg.

E.G. w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniosła o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest uzasadniona i dlatego podlega oddaleniu.

Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku uznał, że istnieją podstawy prawne do uwzględnienia skargi E.G. i stwierdzenia nieważności uchwały Rady Gminy [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego tej gminy w części odnoszącej się do terenów przeznaczonych pod poszerzenie wyznaniowego cmentarza katolickiego (§ 26 ust. 5 części tekstowej oraz graficznej - w zakresie działek nr: [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] położonych w obszarze o symbolu [...]).

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że zaskarżona uchwała naruszyła prawo.

NSA nie uznaje za zasadny zarzut dotyczący naruszenia art. 42 ust. 1 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczpospolitej Polskiej i podziela w tym zakresie argumentację Sądu I instancji. Sporny przepis stanowi, że wniosek o przeznaczenie określonego terenu pod katolicki cmentarz wyznaniowy musi pochodzić od biskupa diecezjalnego lub wyższego przełożonego zakonnego. Wnoszący skargę kasacyjną nie kwestionuje, że wymienione podmioty takiego wniosku nie złożyły. Podnosi natomiast, że Sąd I instancji niezasadnie uznał sprawę za dostatecznie wyjaśnioną, zamiast na podstawie art. 106 § 3 p.p.s.a. w zw. z art. 227 i art. 233 k.p.c. wezwać do przedłożenia dokumentu umocowania proboszcza Parafii [...] do działania w imieniu biskupa diecezjalnego.

Zarzuty te nie są uzasadnione, ponieważ nie ulega wątpliwości, że wbrew art. 42 ust. 1 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczpospolitej Polskiej, wniosek został złożony przez proboszcza działającego we własnym imieniu, a nie na podstawie upoważnienia właściwego biskupa. Tylko wówczas, gdyby z tego wniosku wynikało, że proboszcz działa w imieniu biskupa zachodziłaby podstawa do wezwania wnioskodawcy do wykazania jego umocowania do działania w tej sprawie w imieniu biskupa. Taka sytuacja, jak już powiedziano, w niniejszej sprawie nie występuje.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu I instancji co do tego, że przewidziane przez prawo wymagania co do terenów przeznaczonych w planie miejscowym pod cmentarze powinny być spełnione na etapie planu, a nie dopiero na etapie urządzenia cmentarza. Dlatego też nie jest uzasadniony zarzut dotyczący naruszenia art. 1 ust. 3 ustawy o cmentarzach. Według tego przepisu, wszelkie władze kościelne decydują o założeniu lub rozszerzeniu cmentarza wyznaniowego, które może nastąpić na terenie przeznaczonym na ten cel w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, po uzyskaniu zgody właściwego inspektora sanitarnego. W świetle tego nie można przyjąć, że "wszelkie sprawy związane z poszerzeniem cmentarza" winny być ustalone i uzgodnione dopiero na etapie urządzenia cmentarza. Decyzja władzy kościelnej o założeniu lub rozszerzeniu cmentarza może być zatem podjęta dopiero po przeznaczeniu określonego terenu na ten cel w planie zagospodarowania i po uzyskaniu zgody właściwego inspektora sanitarnego. Co istotne, warunek uzyskania zgody nie może być uznany za spełniony, jeżeli w trakcie trwania procedury planistycznej, zmierzającej do uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obejmującego teren projektowanego cmentarza, organ Inspekcji Sanitarnej zajmie stanowisko (wyrazi opinię, dokona uzgodnienia) w zakresie spełnienia wymagań higienicznych i zdrowotnych przez projekt planu.

Nie są również uzasadnione zarzuty naruszenia art. art. 1 ust. 2 pkt 9 i art. 4 ust. 1 u.p.z.p. przez ich niezastosowanie i przejęcie prymatu prawa własności nad interesem publicznym oraz ograniczenie władztwa planistycznego gminy. Według Rady Gminy [...], Sąd I instancji niezasadnie ograniczył uprawnienia organu wynikające z władztwa planistycznego i całkowicie pomiął, że organ uchwalając sporny plan zagospodarowania przestrzennego działał w interesie publicznym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego gminy należy do zadań własnych gminy. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego - jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy - następuje ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu. Według art. 1 ust. 2 pkt 9 tej ustawy, w planowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza m. in. potrzeby interesu publicznego. Należy jednak podkreślić, że władztwo planistyczne gminy nie jest nieograniczone, gmina ma oczywiście obowiązek kierować się interesem publicznym, lecz musi działać w granicach prawa. Innymi słowy, naruszenia prawa nie można uzasadniać tym, ze określona uchwała jest oczekiwana przez społeczeństwo i znajduje jego aprobatę.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. przez niedostateczne uzasadnienie stanowiska, że poszerzenie cmentarza jest niezgodne ze studium, NSA uznaje ten zarzut za uzasadniony, jednakże wspomniane naruszenie nie miało wpływu na wynik sprawy, ponieważ strona wnosząca skargę kasacyjną nie zakwestionowała prawdziwość tego stwierdzenia, nie wykazała, że poszerzenie cmentarza jest zgodne ze studium.

Z powyższego wynika, że Sąd I instancji zasadnie stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej terenów przeznaczonych pod poszerzenie katolickiego cmentarza wyznaniowego, w związku z tym nie można mu zarzucić naruszenia art. 147 § 1 p.p.s.a. przez jego zastosowanie i w konsekwencji naruszenia art. 151 p.p.s.a. przez jego niezastosowanie.

Z tych wszystkich powodów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną organu. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 204 pkt 2 powołanej ustawy.