Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Stanisław Nitecki Sędzia WSA Małgorzata Walentek Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Janecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 października 2009 r. sprawy ze skargi G. W. na bezczynność Prezydenta Miasta M. w przedmiocie informacji publicznej 1) zobowiązuje Prezydenta Miasta M. do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] roku w terminie 14 dni, 2) zasądza od Prezydenta Miasta M. na rzecz skarżącego kwotę [...] zł ( [...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia [...] r. skarżący G.W. wystąpił do Prezydenta Miasta M.- - z wnioskiem o udostępnienie wszystkich listów elektronicznych, które zostały odebrane i wysłane z poczty elektronicznej o adresie [...] w okresie od [...] do [...]r., poprzez przesłanie ich na adres elektroniczny: [...] bądź jeśli udzielenie informacji w tej formie nie będzie możliwe - w formie kserokopii na adres zamieszkania skarżącego.

W piśmie z dnia [...]r. Prezydent Miasta M. poinformował G.W., "że z uwagi na problemy techniczne" nie jest w stanie udostępnić wymienionemu żądanych tych informacji. Wskazał przy tym na art. 14 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej z dnia [...]r., nie przytaczając wszakże jego treści.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skarżący G.W. postawił zarzut bezczynności polegającej na nieudzieleniu przez Prezydenta Miasta M. odpowiedzi na jego wniosek z dnia [...]r. o udostępnienie informacji publicznej. Wniósł o zobowiązanie organu do udostępnienia żądanej przez niego informacji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że wnioskowane informacje należą do kategorii informacji publicznych, o jakich mowa w przepisach ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej, i podlegają udostępnieniu na mocy przepisów art. 2 ust. 1 tej ustawy. Podkreślił, że pomimo upływu terminu określonego wart. 13 ust. 1 powołanej ustawy, strona przeciwna nie udostępniła skarżącemu wnioskowanych informacji publicznych, pozostając w tym zakresie w bezczynności. Nie powiadomiła też w tym terminie o powodach opóźnienia i nie wskazała nowego terminu, w jakim udostępni skarżącemu wnioskowane informacje.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta M. wniósł o jej oddalenie. Podnosił, że przedmiotowy wniosek o udostępnienie informacji publicznej wpłynął do Urzędu Miasta M. w dniu [...] roku. W dniu [...] sporządzona została (a następnie wysłana listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru na adres zamieszkania skarżącego) odpowiedź organu administracji, w której podniesiono, że udostępnienie żądanych informacji jest niemożliwe ze względów technicznych. Pisma powyższego skarżący jednak nie odebrał z placówki pocztowej, pomimo dwukrotnej awizacji (w dniach [...] i [...]r.). Nie można zatem, zdaniem organu, podzielić wyrażonego w uzasadnieniu skargi stanowiska, iż w dniu jej wniesienia (data wpływu do Urzędu Miasta w M. - [...] roku) pozostawał on w stanie bezczynności. organ podkreślił, że jeżeli bezczynność organu administracji identyfikować ze stanem polegającym na niewykonywaniu przez ten organ prawem przewidzianych kompetencji, to w dacie wniesienia skargi stan taki nie istniał. Gdyby Skarżący podjął awizowane pismo, to mógłby, nie zgadzając się z jego treścią, skorzystać z innych, przewidzianych przepisami prawa środków prawnych w celu zanegowania stanowiska organu administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Problematyka dostępu do informacji publicznej uregulowana została w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.).

Zgodnie z art. 1 powołanej ustawy, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie.

Informację publiczną w świetle ugruntowanego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowi każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują, bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie swych kompetencji. Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób dotyczących go. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części go dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno – technicznej.

Obowiązek wydania decyzji administracyjnej ustawodawca przewidział natomiast tylko w takim wypadku, gdy informacja, której udostępnienia żąda określony podmiot jest informacją publiczną, lecz organ odmawia jej udostępnienia.

Warto w tym miejscu zaznaczyć, że dysponent informacji publicznej jest zobowiązany do jej udostępnienia tylko wtedy, gdy informacja ta nie została wcześniej udostępniona i nie funkcjonuje w obiegu publicznym, co nie pozwala zainteresowanemu zapoznać się z jej treścią inaczej niż wskutek złożenia wniosku do odpowiedniego organu o udzielenie informacji.

Z bezczynnością organu w sprawie udostępnienia informacji publicznej będziemy mieli zatem do czynienia, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno - technicznej w przedmiocie udostępnienia żądanej informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje.

Jednocześnie należy podkreślić, że w tego typu sprawach wnioskodawca domaga się udzielenia informacji, czyli wskazania zgodnego z wnioskiem. Przedstawienie informacji innej niż ta, na którą oczekuje wnioskodawca lub też informacji wymijającej, może powodować jego uzasadnione wątpliwości co do tego, czy organ w ogóle udzielił odpowiedzi, co w takiej sytuacji należy traktować jako nieudzielanie żądanej informacji

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i 15 ust. 2. Natomiast jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

W niniejszej sprawie skarżący wystąpił z żądaniem udostępnienia informacji publicznej w przedmiocie udostępnienia wszystkich listów elektronicznych, które zostały odebrane i wysłane z poczty elektronicznej o adresie [...] w okresie od [...] do [...]r., poprzez przesłanie ich na adres elektroniczny: [...] bądź jeśli udzielenie informacji w tej formie nie będzie możliwe - w formie kserokopii na adres zamieszkania skarżącego.

W ocenie Sądu żądanie skarżącego dotyczyło informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Zdaniem zaś organu, załatwił on wniosek skarżącego poprzez wysłanie do niego – wyżej już przytoczonego - pisma z dnia [...]r..

Sąd po przeanalizowaniu materiału dowodowego nie podzielił stanowiska organu administracji.

Analiza treści pisma z dnia [...]r. wskazuje, że skarżącemu nie udzielono odpowiedzi zgodnie z żądaniem i co więcej wskazuje na niezrozumienie przez organ treści przywołanego tamże przepisu prawa.

Wskazany przez organ przepis art. 14 ust. 1 omawianej ustawy stanowi bowiem, że udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Przepis ten należy wszakże odczytywać łącznie z jego ustępem 2, który stanowi, że jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się.

Innymi słowy przepis art. 14 ust. 1 omawianej ustawy dotyczy odmowy udzielenia informacji w określonej formie, a nie odmowy udzielenia danej informacji w ogóle.

Z analizy treści pisma organu do skarżącego z dnia [...]r. wynika natomiast jedynie informacja o odmowie udostępnienia żądanej informacji w ogóle "z uwagi na problemy techniczne".

Organ nie wskazał bowiem w tym piśmie , że informacji nie może udzielić we wskazanej przez skarżącego formie (w formie poczty elektronicznej lub kserokopii dokumentów) oraz co istotne nie wskazał , w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie (art. 14 ust. 2 ustawy).

Powyższe prowadzi do wniosku, iż wspomniane pismo organu w zasadzie należy traktować jako odmowę udzielenia informacji publicznej.

Tymczasem jak już wspomniano wyżej zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 cyt. wyżej ustawy odmowa udostępnienia informacji publicznej (...) przez organ władzy publicznej następuje w drodze decyzji.

Stąd też podjęte dotąd działania organu nie zasługują na akceptację.

Organ winien bowiem w przypadku niemożności udzielenia skarżącemu żądanej informacji we wskazanej przez skarżącego formie, wskazać mu - w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie (art. 14 ust. 2 ustawy). Względnie w przypadku, gdy zamierza odmówić skarżącemu udzielenia żądanej informacji uczynić to w prawem przewidzianej formie, a mianowicie w formie decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 ustawy).

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w oparciu o art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.

Konsekwencją niniejszego rozstrzygnięcia Sądu jest konieczność ponownego rozpatrzenia wniosku skarżącego przez organ, z uwzględnieniem oceny prawnej i wskazań zawartych w uzasadnieniu niniejszego wyroku, stosownie do treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O kosztach postępowania orzeczono po myśli art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.