Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Przegalińska, Sędziowie Sędzia WSA Marzena Kowalewska,, Sędzia WSA Joanna Wojciechowska (spr.), Protokolant Edyta Wójtowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 września 2008 r. sprawy ze skargi D. U.M. w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2003 r. oddala skargę

Prezydent Miasta Ś. decyzją z dnia [...]r. na podstawie art. 21 § 1 pkt 1 i § 3, art. 63 § 1 i art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa /Dz. U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 ze zm./, art. 1c, 2 ust. 1 pkt 1

i 2, art. 3 ust. 1 pkt 4 lit.a, art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 5 ust. 1 pkt 1 lit.c i pakt 2 lit.a,b,e, art. 6 ust. 3, 4 i 5, art. 7 ust. 1 pkt 2, 4a i 6, ustawy z dnia 12 stycznia 1991r.

o podatkach i opłatach lokalnych w brzmieniu obowiązującym w 2003r. /Dz. U

z 2002r., Nr 9, poz. 31 ze zm./, § 1 pkt 1, 2, 5 i 8c Uchwały Nr [...] Rady Miasta Ś. z dnia [...]r. w sprawie wysokości podatku od nieruchomości / Dz. Urz. Woj. Nr 91, poz. 1964/ określił U. M. w S. wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za [...] rok w kwocie [...] zł.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że U. M. w S. obliczył

i uiścił kwotę należnego podatku od nieruchomości w wysokości [...] zł wskazując do opodatkowania:

- grunty pozostałe- [...]m2 przez [...] miesięcy oraz [...]m2 przez [...] miesiące oraz [...]m2 przez [...] miesiące;

-budynki mieszkalne- [...]m2;

-budynki związane z działalnością gospodarcza- [...]m2;

-budynki pozostałe- [...]m2, w tym [...] o wys. od 1,40m do 2,20m.

Organ wszczął postępowanie w sprawie wysokości podatku od nieruchomości za [...] rok z uwagi na niewskazanie do opodatkowania całości gruntów będących

w jego posiadaniu / głównie pod morskimi wodami wewnętrznymi/.

Organ wskazał, że grunty pod morskimi wodami wewnętrznymi znajdowały się w [...] roku w posiadaniu U. M. w S., co znajduje potwierdzenie w decyzjach Prezydenta Miasta Ś. stwierdzającego zgodnie z art. 217 ustawy z dnia 18 lipca 2001r. Prawo wodne-przejście w trwały zarząd U. M. w S. mienia Skarbu Państwa obejmującego wody morskie wewnętrzne oraz grunty pokryte tymi wodami z dniem [...]r.

Dotyczyło to decyzji nr [...] z dnia [...]r. obejmującej działki gruntów nr :

- obręb [...];

- obręb [...];

- obręb [...];

-obręb [...];

-obręb [...];

-obręb [...];

- obręb [...];

- obręb [...];

- obręb [...];

- obręb [...];

- obręb [...];

oraz decyzji nr [...] z dnia [...]r. obejmująca działki gruntu nr :

- obręb [...];

- obręb [...].

Treny te stanowią grunty pod rzeką Ś, Basenem P. Kanałem M., Zalewem S., Kanałem P., Kanałem M., Basenem B., rzeką S., Jeziorem W., P..

Organ wskazał powierzchnie w/w działek według wypisów z ewidencji gruntów

i budynków. Organ przywołał treść art. 2 ust. 2 ustawy o podatkach lokalnych

w brzmieniu z 2003r. i podał, że grunty oznaczone w ewidencji gruntów i budynków jako WM- morskie wody wewnętrzne, podlegały podatkowi podatkiem od nieruchomości, bowiem nie podlegały opodatkowaniu podatkiem rolnym lub leśnym.

Organ podał, że wolne od opodatkowania były grunty m.in. pod wodami płynącymi i kanałami żeglownymi, z wyjątkiem jezior oraz gruntów zajętych pod zbiorniki wodne retencyjne lub elektrowni wodnych. Wobec braku powyższych definicji w ustawie o podatkach lokalnych, organ odwołał się do Prawa wodnego, gdzie za wody płynące mogą być uznane jedynie wody śródlądowe, które odróżnia się od pojęcia morskich wód wewnętrznych. Podział taki występuje także

w rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa w sprawie ewidencji gruntów i budynków / Dz. U z 2001r., Nr 38, poz. 454/, które rozróżnia grunty pod wodami morskimi wewnętrznymi, powierzchniowymi płynącymi

i stojącymi.

Organ biorąc pod uwagę definicję kanału żeglugowego zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego pod red. M. Szymczaka i pism Dyrektora Urzędu Morskiego przyjął, że powierzchnia pod kanałem żeglugowym znajdującym się na terenie gminy Ś. wynosi [...]m2.

Organ weryfikując dane gruntów i budynków wykazanych przez Urząd Morski w S. do opodatkowania w 2003r., stwierdził nieprawidłowości:

- budynki na działce nr [...]

Podatnik zgłosił do opodatkowania [...]m2 budynków mieszkalnych, [...]m2 jako budynki pozostałe oraz [...]m2 jako budynki zwolnione /działalność leśna/-razem [...]m2. Organ stwierdził, że z akt /wniosek najemcy o wykup lokalu mieszkalnego, wyciąg z operatu szacunkowego działki nr [...], protokołu zdawczo-odbiorczego działki nr [...] i [...] wynika, że wielkość budynku mieszkalnego wynosiła [...]m2, a pozostałych budynków- [...]m2. W toku postępowania podatnik złożył wyjaśnienia i organ przyjął, iż powierzchnia budynku mieszkalnego wynosiła [...]m2, powierzchnia budynków podlegających zwolnieniu jako budynki gospodarcze związane z działalnością leśną-[...]m2, natomiast powierzchnia budynków pozostałych- [...]m2.

- budynki na działce nr [...]

Podatnik zgłosił do opodatkowania budynek pozostały o pow. [...]m2.

Organ na podstawie akt i wyjaśnień strony ustalił, iż powierzchnia użytkowa budynków wynosiła [...]m2.

- budynki na działce nr [...]

Podatnik zgłosił do opodatkowania budynek pozostały o pow. [...]m2 oraz [...]m2 budynków zwolnionych.

Organ na podstawie akt i wyjaśnień strony ustalił, iż powierzchnia użytkowa budynków wyniosła [...]m2.

Organ na podstawie zebranego materiału dowodowego uwzględnił zwolnienia od podatku od nieruchomości w postaci:

- budynków gospodarczych lub ich części związanych z działalnością leśną podatnika o wielkości powierzchni według złożonej deklaracji (art. 7 ust.1 pkt 4 lit.a w/w ustawy);

- budynków wpisanych indywidualnie do rejestru zabytków (art. 7 ust. 1 pkt 6 w/w ustawy) na mocy decyzji Wojewody S. o wielkości powierzchni według wyjaśnień podatnika i operatu szacunkowego;

- gruntów pod budowlami infrastruktury portowej oraz budowlami zapewniającymi dostęp do portów i przystani morskich (art. 7 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy) o wielkości powierzchni na podstawie ewidencji gruntów i budynków i wyjaśnień podatnika.

Organ ustalił podatnikowi podatek od nieruchomości za [...] rok na podstawie stawek tego podatku wynikającego z Uchwały Nr [...] Rady Miasta Ś. z dnia [...]r. w sprawie wysokości podatku od nieruchomości w rozbiciu na grunty i budynki. Przedstawił tabele obrazujące sposób pustelnia powyższego podatku.

Dyrektor U. M. w S. złożył odwołanie od powyższej decyzji i wniósł o jej uchylenie w części w jakiej przewyższa ona wartość zapłaconego podatku za [...]r. zgodnie ze złożoną deklaracją.

Zarzucił organowi naruszenie:

1/ naruszenie przepisów prawa materialnego przez niewłaściwą interpretację i błędne zastosowanie:

- art. 2 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w brzmieniu na 2003r. przez niezastosowanie go w odniesieniu do gruntów pokrytych morskimi wodami wewnętrznymi;

- § 68 ust. 4 i ust. 6 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków / Dz. U. Nr 38, poz. 454/ poprzez przyjęcie, że grunty pokryte morskimi wodami wewnętrznymi nie stanowią gruntów pod wodami powierzchniowymi płynącymi;

2/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonej decyzji, polegający na przyjęciu, że grunty pokryte morskimi wodami wewnętrznymi:

- nie stanowią gruntów pod wodami płynącymi i kanałami żeglownymi jak również że nie stanowią gruntów Skarbu Państwa pokrytych wodami jezior o ciągłym dopływie lub odpływie wód powierzchniowych lub gruntów zajętych pod sztuczne zbiorniki wodne;

- podlegają podatkowi od nieruchomości i nie są zwolnione od tego podatku.

Zdaniem podatnika zgodnie z art. 2 ust. 3 pkt 2 w/w ustawy nie podlegają opodatkowaniu grunty pod wodami płynącymi i kanałami żeglownymi. Zdaniem podatnika, wody znajdujące się na wskazanych działkach w zaskarżonej decyzji są wodami płynącymi, a większość z nich położona jest w granicach portu morskiego Ś. Organ mógłby się o tym przekonać na wizji lokalnej. Według podatnika ustawodawca nie zawęził pojęcia-wody płynące do kategorii śródlądowych powierzchniowych wód płynących. O słuszności tego poglądu świadczą zmiany

w ustawie o podatkach lokalnych z 7 grudnia 2006r. dodane w art. 1a ust. 3 pkt 7 i 8. Wody morskie mają zawsze charakter wód powierzchniowych płynących i są wolne od opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 2 w/w ustawy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. decyzją z dnia [...]r. nr [...] na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia

29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa / Dz. z 2005r., Nr 8, poz.60 ze zm./, art. 2, art. 3, art. 4, art. 5, art. 6 ust. 1-8 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach

i opłatach lokalnych / Dz. U. z 2002, Nr 9, poz. 84 ze zm./, art. 5 , art. 217 ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001r. Prawo wodne / Dz. U z 2001r., nr 115, poz. 1229 ze zm./, art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1991r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej / Dz. U. z 2003r., Nr 153, poz. 1502 ze zm./, art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne

i kartograficzne / Dz. U. z 2005r., Nr 240, poz. 2027 ze zm./ po rozpoznaniu odwołania U. M. w S. od decyzji Prezydenta Miasta Ś. z dnia [...]r., utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

Organ stwierdził, że stosownie do art. 4 pkt 1 ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej i administracji morskiej wody Kanału M., Kanału P., Zalewu S., Jeziora W., rzeki Ś., rzeki P., rzeki S. basenu P. i Basenu B., a także rozlewiska tych wód stanowią morskie wody wewnętrzne, zaś grunty pod tymi wodami są własnością Skarbu Państwa.

Organ wskazał, że ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie definiuje pojęć " wody płynące", "jezioro", "kanał żeglugowy", "sztuczny zbiorki wodny", zaś ustawa Prawo wodne rozróżnia pojęcia "wody morza terytorialnego i morskie wody wewnętrzne" od pojęcia "pozostałe wody"- które stanowią "wody śródlądowe", dzielące się na wody płynące i stojące. Organ podał, że podział taki jest ugruntowany w rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa

w sprawie ewidencji gruntów i budynków /Dz. U z 2001r., Nr 38, poz. 454/, które jest podstawą do dokonania wpisów do ewidencji gruntów i budynków, a te są wiążące dla organu podatkowego w zakresie wymiaru podatku /art. 21 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne/. Zdaniem organu, wobec powyższego wewnętrzne wody morskie podlegają podatkowi od nieruchomości, gdyż wolne od opodatkowania są grunty pod wodami płynącymi i kanałami żeglugowymi, z wyjątkiem jezior oraz gruntów zajętych pod zbiorniki wodne retencyjne lub elektrowni wodnych / art. 2 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych/. Wskazane powyżej grunty oznaczone są w ewidencji gruntów i budynków symbolem Wm / wewnętrzne wody morskie/ , a nie Wp / wody płynące/.

Organ przytoczył definicje kanału żeglownego jako sztucznego cieku wodnego, fragmentu drogi wodnej, którego celem jest połączenie istniejących naturalnych dróg wodnych, znacznie ułatwiających żeglugę i skracające czas podróży statków. Organ wskazał, że Kanał M. został przekopany przez Wyspę U., w celu usprawnienia żeglugi miedzy S. a Morzem B., zaś Kanał P. został przekopany w południowo- wschodniej części wyspy U., w celu usprawnienia żeglugi między S. a B., łączy rzekę Ś. z Zalewem S. Kolegium podało, że organ I instancji przyjął na podstawie wyjaśnień podatnika powierzchnię toru wodnego stanowiącego kanał żeglowny, pomimo iż powierzchnia ta jest większa niż wynikająca z danych z ewidencji gruntów

i budynków. Wobec powyższego Kolegium mając na względzie art. 234 Ordynacji podatkowej uznało stanowisko organu I instancji.

Organ nie podzielił stanowiska podatkowego dotyczącego zastosowania pojęcia wód płynących do morskich wód wewnętrznych, bowiem stoi temu na przeszkodzie art. 21 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz rozróżnienie między tymi wodami. Do czasu zmian w przepisach obowiązujących w zakresie ewidencji gruntów i budynków zapisy te mają dla organów podatkowych wiążące znaczenie.

Organ wskazał, że trwały zarząd w odniesieniu do gruntów będących przedmiotem zaskarżonej decyzji stwierdzony został decyzjami Prezydenta Miasta Ś. wydanymi w [...]r. i [...]r. na mocy art. 217 w/w ustawy. Przepis ten stanowi lex specialis w stosunku do art. 48 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r.

o gospodarce nieruchomościami, zgodnie z którym trały zarząd ustanawia na rzecz jednostki organizacyjnej, po złożeniu przez nią wniosku, właściwy organ w drodze decyzji.

Organ stwierdził, że organ I instancji działał prawidłowo dokonując określenia we właściwej wysokości podatku od nieruchomości podatnikowi.

Dyrektor Urzędu Morskiego w S. złożył skargę na powyższą decyzje i wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania bądź o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Zarzucił organowi:

1/ naruszenie przepisów prawa materialnego przez niewłaściwą interpretację i błędne zastosowanie:

- art. 2 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w brzmieniu na 2003r. przez niezastosowanie go w odniesieniu do gruntów pokrytych morskimi wodami wewnętrznymi;

- art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne / dz. z 2005r., nr 240, poz. 2027/ i § 68 ust. 4 i ust. 6 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków /Dz. U. Nr 38, poz. 454/ poprzez przyjęcie, że grunty pokryte morskimi wodami wewnętrznymi nie stanowią gruntów pod wodami powierzchniowymi płynącymi;

2/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonej decyzji, polegający na przyjęciu, że grunty pokryte morskimi wodami wewnętrznymi nie stanowią gruntów pod wodami płynącymi i kanałami żeglownymi jak również że nie stanowią gruntów Skarbu Państwa pokrytych wodami jezior o ciągłym dopływie lub odpływie wód powierzchniowych lub gruntów zajętych pod sztuczne zbiorniki wodne.

Podatnik podtrzymał argumenty zawarte w odwołaniu. Zdaniem podatnika, art. 2 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatkach lokalnych mówi o wodach płynących bez ich wyszczególnienia- czy są to wody morskie, śródlądowe, powierzchniowe, podziemne itp., zaś art. 5 ustawy prawo wodne –stanowi o "śródlądowych wodach powierzchniowych", które dzieli na płynące i stojące, zaś § 68 ust. 4 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków- o "wodach powierzchniowych płynących". Wszelka niespójność pojęć ustawowych i wątpliwości interpretacyjne winny być rozstrzygane na korzyść podatnika. Według podatnika wewnętrzne wody morskie są wodami powierzchniowymi płynącymi i są wolne od opodatkowania w/w podatkiem.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie i podtrzymało argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. u s t a l i ł, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Skarga nie jest zasadna.

Zdaniem skarżącej, organy podatkowe naruszyły art. 2 ust. 3 pkt 2 ustawy

o podatkach i opłatach lokalnych w brzmieniu obowiązującym w 2003 r. przez przyjęcie, iż grunty pod morskimi wodami wewnętrznymi, oznaczone w ewidencji gruntów i budynków symbolem Wm, nie podlegały wyłączeniu na podstawie wskazanego przepisu, gdyż nie są "gruntami pod wodami płynącymi".

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż wszelkiego rodzaju wyłączenia czy też zwolnienia, przewidziane w prawie podatkowym należy interpretować ściśle, a co za tym idzie niedopuszczalne jest stosowanie w tym zakresie wykładni rozszerzającej. W tym względzie zarówno doktryna jak i orzecznictwo sądowe są zgodne podkreślając, iż przy interpretacji przepisów dotyczących wyłączeń lub zwolnień, należy pamiętać o podatkowym rozumieniu definiowanych pojęć zawartych w tych przepisach.

Zgodnie z art. 2 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych

w brzmieniu na 2003 r. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegały grunty pod wodami płynącymi i kanałami żeglownymi, z wyjątkiem jezior oraz gruntów zajętych na zbiorniki wodne retencyjne lub elektrowni wodnych.

Z uwagi, iż powyższa ustawa nie określiła pojęć wód płynących i kanału żeglownego konieczne było odwołanie się do innych ustaw i wykładni językowej.

Zdaniem Sądu, organ prawidłowo oprał się na definicji zawartej w art. 5 ustawy Prawo wodne, która dzieli wody na powierzchniowe i podziemne. Do wód śródlądowych zalicza się wody za wyjątkiem wód morza terytorialnego i morskich wód wewnętrznych ( ust. 2). Śródlądowe wody powierzchniowe dzielą się na:

- płynące – w ciekach naturalnych, kanałach oraz w źródłach, z których cieki biorą początek;

- stojące- znajdujące się w jeziorach oraz innych naturalnych zbiornikach wodnych niezwiązanych z ciekami naturalnymi ( ust. 3).

Przepisy o wodach płynących miały zastosowanie do jezior oraz innych zbiorników wodnych o ciągłym dopływie lub odpływie wód powierzchniowych, a także wód znajdujących się w sztucznych zbiornikach wodnych usytuowanych na wodach płynących ( ust.4).

Z powyższego wynika, iż pojęcie wód płynących dotyczy jedynie wód śródlądowych i nie ma zastosowania do wewnętrznych wód morskich, co znajduje także potwierdzenie w uzasadnieniu projektu zmian do ustawy o podatkach

i opłatach lokalnych dot. art. 7 ust. 1 pkt 6 w/w ustawy zmienionego przez art. 34 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz

o zmianie niektórych staw regulujących zasady opodatkowania ( Dz. U. z 1992r., Nr 21, poz. 86) z dniem 1 stycznia 1992r.

Należy zauważyć, że ani ustawa o podatkach i opłatach lokalnych, ani też inne ustawy, w tym ustawa Prawo wodne, nie zawierają definicji pojęcia "gruntów pod wodami płynącymi".

Zaliczenia gruntów do poszczególnych użytków gruntowych dokonuje natomiast rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia

29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454), które w § 68 stanowi, iż kryteria zaliczania gruntów do poszczególnych użytków gruntowych określa załącznik Nr 6 do tego rozporządzenia.

Zdaniem Sądu, organy podatkowe miały podstawę do przyjęcia, że decydujące znaczenie przy klasyfikacji spornych gruntów ma wypis z ewidencji gruntów i budynków. Możliwość odwołania się do tych regulacji wynika wprost

z zapisu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne

i kartograficzne, zgodnie z którym podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości

w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych, stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów

i budynków. Konieczność sięgania do zapisów tej ewidencji i jej znaczenie dla wymiaru podatku od nieruchomości i podatku rolnego potwierdza utrwalona linia orzecznictwa (wyroki NSA Nr SA/Wr 1703/94 z 11.04.1995 r., Nr II SA 1685/93

z 18.05.1994 r., III SA 911/94 z dnia 12.01.1994 r., Nr III SA 747/93 z 29.12.1993 r.).

Podzielając pogląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt III SA 911/94 z 12 stycznia 1994r. należy stwierdzić, że ewidencja gruntów

i budynków jest urzędowym źródłem informacji faktycznych wykorzystywanych

w postępowaniach administracyjnych, w tym i w postępowaniu podatkowym. Ma moc wiążącą zarówno dla obywateli, jak i dla organów państwowych w zakresie danych dotyczących opisu gruntów (ich położenia, konkretnych granic, rodzaju użytków i ich jakości - klasy bonitacyjnej). Ewidencja służy bowiem nie ochronie praw poszczególnych podmiotów do gruntów, ale polityce fiskalnej państwa. Dane zaś zawarte w tej ewidencji są zapisywane na podstawie określonych dokumentów: prawomocnych orzeczeń sądowych, aktów notarialnych, ostatecznych decyzji administracyjnych, aktów normatywnych, opracowań geodezyjnych

i kartograficznych, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego

i kartograficznego, zawierających wykazy zmian ewidencji, dokumentacji architektoniczno-budowlanej gromadzonej i przechowywanej przez administrację publiczną.

Przyjmując zatem, iż dla potrzeb podatku od nieruchomości, podstawowe znaczenie ma sklasyfikowanie i stosowne oznaczenie danego gruntu w tej ewidencji, zdaniem Sądu rozpoznającego sprawę organy podatkowe zobowiązane były orzekać zgodnie z zawartymi w niej zapisami. Zarzut strony skarżącej naruszenia przez organu podatkowe art. 21 Prawa geodezyjnego i kartograficznego jest tym samym bezpodstawny.

Bezspornym jest, iż nieopodatkowane przez stronę skarżącą grunty zostały oznaczone w ewidencji gruntów symbolem Wm.

Według klasyfikacji gruntów przyjętej w powołanym załączniku 6 do rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, ustawodawca w pkt 6 dokonał podziału gruntów pod wodami na 3 kategorie:

1) grunty pod morskimi wodami wewnętrznymi - oznaczone symbolem Wm,

2) grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi - oznaczone symbolem Wp,

3) grunty pod wodami powierzchniowymi stojącymi - oznaczone symbolem Ws.

W ocenie Sądu przedstawiony powyżej podział gruntów, nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż są to kategorie odrębne, rozłączne. Wobec tego, grunty pod morskimi wodami wewnętrznymi w żaden sposób nie można zaliczyć do gruntów pod wodami płynącymi. Przyjmując zatem wcześniejsze ustalenia co do tego, że przy opodatkowani gruntów decydującą rolę odgrywa oznaczenie w ewidencji gruntów

i budynków gruntów, przypisana spornym gruntom klasyfikacja Wm (grunty pod morskimi wodami wewnętrznymi), dyskwalifikuje je jako grunty pod wodami płynącymi w rozumieniu art. 2 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Zaznaczyć należy także, że mimo podstawowego znaczenia danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków, organy podatkowe zobowiązane są brać pod uwagę inne dane zawarte w odrębnych dokumentach, w przypadku ich braku

w powyższej ewidencji.

W niniejszej sprawie dotyczy to danych związanych z kanałami żeglownymi, których powierzchnia nie jest określona w w/w ewidencji.

Z uwagi, iż ustawa podatkowa nie zawiera definicji kanału żeglownego, zdaniem Sądu, organ I instancji prawidłowo posłużył się definicją językową zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN pod red. M. Szymczaka, przyjmując, iż jest to sztuczne połączenie wód rozdzielonych lądem, przekop łączący drogi wodne, sztuczna droga wodna; przekop na dnie basenu wodnego, mający na celu zwiększenie głębokości wody i ułatwiający żeglugę.

W niniejszej sprawie takim kanałem żeglownym jest tor wodny S. – Ś., którego część powierzchni znajdującej się na terenie gminy Świnoujście i którą to powierzchnię organ I instancji wyłączył z opodatkowania podatkiem od nieruchomości zgodnie z art. 2 w/w ustawy.

W tym miejscu Sąd wskazuje, że pogląd organu odwoławczego przywołującego definicje kanału żeglownego według wikipedii (wolna encyklopedia internetowa), iż jedynie sztuczne przekopy w postaci kanału P.

i M. (części toru wodnego S. – Ś.) mogą być wyłączone

z opodatkowania w/w podatkiem, jest nieprawidłowy. Wobec braku definicji ustawowej kanału żeglownego organ winien przyjąć definicję językowa zawartą

w słownikach i encyklopediach wydanych przez stosowne instytucje, a nie definicją zawartą w wikipedii / gdzie autor definicji nie musi mieć żadnych konkretnych kwalifikacji/. Kanał żeglowny służy żegludze, dlatego też należało przyjąć w ramach przedmiotowej sprawy, jak zrobił to organ I instancji, również powierzchnię pogłębionego toru wodnego (sztucznie wytworzonego). Ś.- geograficznie jest cieśnią, a nie rzeką (mimo powszechności występowania nazwy rzeka Ś.). Powyższe uchybienia nie miały jednak wpływu na wynik sprawy.

Nie znajdując, w tych warunkach, podstaw do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja ostateczna niezgodna jest z prawem, a także nie znajdując przesłanek do uznania, iż decyzja ta wydana została z mającym co najmniej istotny wpływ na wynik sprawy naruszeniem przepisów postępowania podatkowego, stosownie do przepisu art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z ze zm.) orzec należało o oddaleniu skargi jako nieuzasadnionej.