Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Staniszewska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Maria Bohdanowicz Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek Protokolant st. sekr. sąd. Monika Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2011 r. sprawy ze skargi I.J. prowadzącej działalność pod firmą "O" na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów transportu drogowego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r. nr [...], II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, III. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz skarżącej I.J. prowadzącej działalność pod firmą "O" kwotę 597 zł (pięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie.

Decyzją z dnia [...] lipca 2011r. nr [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, działając na podstawie art. 92 ust. 1, ust. 2, ust. 4, ust. 7 i 8 i art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) oraz l.p.10.2 lit. a,b, Ip. 10.3 lit. a,b, załącznika do ustawy o transporcie drogowym, nałożył na I.J. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą "O" karę pieniężną w wysokości 22.800 zł za naruszenie przepisów dotyczących dopuszczalnego czasu pracy kierowców, wymaganego czasu odpoczynku kierowców, nieprawidłowego działania urządzenia rejestrującego, nieprawidłowego operowania przełącznikiem w urządzeniu rejestrującym oraz nieokazania wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu przez kierowcę.

W wyniku wniesionego przez stronę odwołania sprawę rozpatrywał Główny Inspektor Transportu Drogowego. Decyzją z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] organ odwoławczy uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Organ drugiej instancji wskazał na konieczność zbadania adnotacji poczynionych przez kierowców na odwrotach wykresówek, w kontekście przepisu art. 12 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i 2135/98 jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. WE L102/1 z 11 kwietnia 2006 r.), nadto na konieczność przesłuchania w charakterze świadka K.R. lub stronę. W ocenie organu drugiej instancji zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na jednoznaczne stwierdzenie, czy doszło do sankcjonowanych naruszeń przepisów prawa.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, działając na podstawie art. 92 ust. 1, pkt 2,7,8 i ust. 2, i art. 93 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) oraz l.p.10.2 lit. a,b, Ip. 10.3 lit. a.l.p. 10.4 lit.a i lit.b, l.p.10.5 lit.a, l.p.11.4.1, l.p. 4.2, l.p. 12.2.2, l.p.12.2.4, l.p.12.8 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, art. 31 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (DZ.U. z 2004 r. Nr 92, poz. 897 ze zm.) art. 4 lit. g, lit.h, lit. i, lit. k. lit.q, art. 6 ust. 1i ust. 3, art. 7, art. 8 ust. 1-9, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i 2135/98 jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. WE L102/1 z 11 kwietnia 2006 r.) i art. 13, art. 14 ust. 2, art. 15 ust. 1-3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. U. WE L370 z 31 grudnia 1985 r., ze zm.), nałożył na I.J. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą "O", karę pieniężną w wysokości 19. 900 zł z tytułu:

– skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do jednej godziny, oraz skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego za każdą rozpoczętą kolejną godzinę;

– przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do 30 minut;

– przekroczenia maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego - o czas powyżej 15 minut do jednej godziny oraz za każdą rozpoczętą godzinę;

– nieprawidłowego działania urządzenia rejestrującego, wykresówka zapisywana była zbyt długo;

– nieprawidłowego operowania przełącznikiem grup czasowych,

– nieokazania wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia

pojazdu podczas kontroli w przedsiębiorstwie,

– okazania wykresówki, która nie zawiera wszystkich danych o okresach aktywności kierowcy,

– nieprawidłowego operowania przełącznikiem cyfrowym urządzenia rejestrującego

umożliwiającym zmianę rodzaju aktywności kierowcy.

Organ umorzył postępowanie w zakresie naruszenia polegającego na przekroczeniu całkowitego czasu prowadzenia pojazdu w okresie dwutygodniowym przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do dwóch godzin.

Powyższa decyzja została wydana w oparciu o ustalenia poczynione w toku kontroli przeprowadzonej w siedzibie przedsiębiorcy w dniach od [...] maja 2009 r. do [...] czerwca 2009 r., obejmującej okres od dnia [...] maja 2008 r. do [...] maja 2009 r. Kontroli poddano pracę wykonywaną przez ośmiu kierowców. W wyniku przeprowadzonych działań kontrolnych ujawniono naruszenia w zakresie przepisów o czasie pracy kierowców, ustawy o transporcie drogowym oraz regulacji z zakresu wykonywania transportu drogowego. Naruszenia te polegały na skróceniu wymaganego przepisami dziennego czasu odpoczynku, przekroczeniu maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy, przekroczeniu maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu, przekroczeniu całkowitego czasu prowadzenia pojazdu w okresie dwutygodniowym. Organ stwierdził również naruszenia polegające na nieprawidłowym działaniu urządzeń rejestrujących oraz nieprawidłowym operowaniu przełącznikiem cyfrowym urządzenia rejestrującego umożliwiającego zmianę aktywności kierowcy. Nadto podczas kontroli stwierdzono naruszenie polegające na nieokazaniu wykresówki z dnia [...] września 2008 r. lub zaświadczenia potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu w tym dniu przez kierowcę R.T., a na wykresówkach tegoż kierowcy z dni [...] września 2008 r. i [...] października 2008 r. stwierdzono brak zapisów o okresach aktywności kierowcy.

Organ wskazał, że w toku ponownego rozpoznania sprawy strona dostarczyła karty pracy kierowcy. Omawiając okoliczności poszczególnych zdarzeń faktycznych, które doprowadziły do naruszeń przepisów, we wszystkich przypadkach organ stwierdzał, że strona nie okazała dokumentu ( wykresówki/ wydruku/karty dziennej) uzasadniającego odstąpienie od przestrzegania norm czasu prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków. Odnośnie naruszenia polegającego na nieokazaniu wykresówki z dnia [...] września 2008r. lub zaświadczenia potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu w tym dniu, organ wskazał, iż na wewnętrznej karcie pracy kierowcy widnieje wpis kierowcy R.T., zgodnie z którym kierowca zagubił tarczę tachografu z dnia z dnia [...] września 2008 r. Wezwany dwukrotnie w celu przesłuchania w charakterze świadka, R.T. na wezwanie nie stawił się.

Od powyższej decyzji I.J. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą "O" wniosła odwołanie. Skarżąca zarzuciła, że decyzja organu pierwszej instancji wydana została z naruszeniem przepisów art. 92a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, art. 77, 107 § 1 i § 3 k.p.a. Zdaniem strony rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło w oderwaniu od okoliczności faktycznych sprawy. Skarżąca zarzuciła, iż postępowanie wyjaśniające nie było prowadzone prawidłowo. W toku postępowania nie zebrano i nie rozpatrzono całego materiału dowodowego. Organ administracyjny dwukrotnie wzywał pracowników kontrolowanej firmy, zatrudnionych jako kierowców, w celu przesłuchania ich w charakterze świadków. Pomimo, że wezwane osoby nie stawiły, się, co skutkowało nałożeniem na nie grzywny, organ odstąpił od przeprowadzenia tej czynności procesowej. Zdaniem skarżącej dowód z przesłuchania kierowców mógł wyjaśnić istotne okoliczności w sprawie. W dalszej części odwołania skarżąca podjęła polemikę ze stanowiskiem organu odnośnie jej udziału w postępowaniu wyjaśniającym oraz terminowości podejmowanych przez organ czynności procesowych. Nadto zdaniem skarżącej w sprawie znajdował zastosowanie przepis art. 24 § 1 k.p.a., albowiem przy ponownym rozpoznawaniu sprawy przez organ pierwszej instancji, postępowania nie powinien prowadzić ten sam inspektor.

W ocenie skarżącej w sprawie znajdowały zastosowanie przepisy art. 92a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Na wewnętrznych kartach pracy kierowców, kierowcy szczegółowo i logicznie, w sposób wyczerpujący, w dniu wystąpienia zdarzenia, wyjaśnili okoliczności zdarzeń, na które zarówno kierowcy jak i skarżąca jako przedsiębiorca nie mieli wpływu. Omawiając okoliczności dotyczące poszczególnych zdarzeń skarżąca wskazywała, że przyczyną naruszeń przepisów był brak miejsca parkingowego, konieczność podjazdu w celu załadunku, opuszczenie miejsca parkowania przez kierowcę na polecenie Policji i przerwanie czasu odpoczynku, nieuwaga kierowcy skutkująca niewłączaniem przełącznika w urządzeniu rejestrującym czas pracy kierowcy. Skarżąca podkreślała wielokrotnie, iż stwierdzone naruszenia nie wpływały na stan bezpieczeństwa na drodze, a ich charakter wskazuje, że jako przedsiębiorca nie mogła ich przewidzieć.

Po rozpoznaniu odwołania, decyzją z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy poddał powtórnej analizie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, m.in. karty poszczególnych kierowców zatrudnionych w prowadzonym przez skarżącą przedsiębiorstwie.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w odwołaniu strony Główny Inspektor Transportu Drogowego stwierdził, że w toku postępowania przed organem pierwszej instancji nie doszło do naruszenia art. 7, 77 oraz 24 k.p.a

Ustosunkowując się do przedstawionej przez skarżącą argumentacji, organ odwoławczy wskazał w szczególności, iż przedłużenie czasu odpoczynku odebranego zbyt późno nie stanowi podstawy do uchylenia odpowiedzialności za popełnione naruszenie. Organ stwierdził, że okazana przez przedsiębiorcę karta pracy kierowcy nie może być dowodem w sprawie, gdyż nie stanowi dokumentu dopuszczonego przez art. 12 rozporządzenia (WE) nr 56/2006. W toku kontroli strona nie przedstawiła dokumentu uzasadniającego odstępstwo od przestrzegania przepisów dotyczących maksymalnych okresów prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw i odpoczynku. Kierowcy nie dokonywali stosownych adnotacji na wydrukach z tachografu cyfrowego.

W ocenie organu odwoławczego zebrany w sprawie materiał dowodowy był wystarczający do wydania decyzji. Po dostarczeniu przez stronę kart pracy kierowców, po ich uważnej analizie, okazały się być one wystarczającym dowodem na zaistnienie zarzucanych naruszeń. Natomiast zeznania świadków na okoliczność powodów odstępstwa od przepisów, nic nowego do sprawy wnieść nie mogły. Zdaniem organu odwoławczego w niniejszej sprawie nie mają zastosowania przepisy wyłączające odpowiedzialność za stwierdzone naruszenia zgodnie z art. 92a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym.

Organ wskazał, iż przedsiębiorca transportowy jako odpowiedzialny za właściwą organizacje przewozu, musi uważnie planować przejazd kierowcy, tak aby był on bezpieczny i uwzględniał występujące na drogach korki, warunki atmosferyczne oraz dostęp do odpowiednich parkingów. Kierowca powinien bezwzględnie przestrzegać przepisy i nie przekraczać dopuszczalnego czasu prowadzenia pojazdu, za wyjątkiem wystąpienia okoliczności wyjątkowych i nieprzewidzianych. Odstępstwo od przepisów kierowca winien wskazać na wykresówce lub na wydruku urządzenia rejestrującego, albo w planie pracy natychmiast po zatrzymaniu się. Kierowcy nie dokonali wymaganych adnotacji na rewersach wykresówek lub wydruku z tachografu. Obowiązujące przepisy nie pozwalają na zastąpienie dowodów w postaci wykresówek, wydruku urządzenia rejestrującego, albo planu pracy zapisami poczynionymi na kartach planu pracy kierowcy. Dokumenty te zostały wytworzone przez przedsiębiorcę dla jego własnych potrzeb, które zostały okazane już po doręczeniu stronie protokołu kontroli.

Na powyższą decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego I.J. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą "O" oraz jej pełnomocnik, wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W skardze strona skarżąca podniosła zarzuty oraz oparła się na argumentacji zawartych w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji. Dodatkowo strona skarżąca wskazała na konieczność przeprowadzenia dowodu ze zeznań w charakterze świadków kierowców, zarzucając iż pominięcie tegoż dowodu spowodowało naruszenie art. 77 k.p.a, albowiem stan faktyczny sprawy nie został wyjaśniony.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Skarga okazała się zasadna.

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 1 § 1 ustawy z dnia 25

lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (DZ.U. z 2002r. Nr 153 poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola, o której mowa w art. 1 § 1 ustawy sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej ( § 2).

Badając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji Sąd stwierdził, że

wydana ona została z naruszeniem przepisów prawa, w stopniu skutkującym konieczność jej wyeliminowania z obrotu prawnego.

Na podstawie art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (DZ.U. z 2002 r. Nr 153 poz.1570 ze zm.) - dalej p.p.s.a., Sąd uchylił również decyzję organu pierwszej instancji.

Podstawą orzekania w sprawie administracyjnej jest prawidłowo ustalony stan faktyczny sprawy oraz konkretny przepis prawa materialnego. Postępowanie poprzedzające wydanie decyzji administracyjnej regulują przepisy prawa procesowego.

Wszczynając postępowanie administracyjne, organ rozpoczyna pewien proces, którego ramy i zasady prowadzenia wynikają z przepisów procesowych, a którego celem jest wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia. Podjęcie i przeprowadzenie przez organ konkretnych czynności procesowych w ramach danego postępowania wyjaśniającego, uwarunkowane jest oczywiście normą prawa materialnego, gdyż to ona wyznacza kierunek postępowania administracyjnego. Stąd tak istotne jest dokładne ustalenie stanu faktycznego sprawy i wyjaśnienie wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności. Braki w powyższym zakresie uniemożliwiają ustalenie, czy dana norma prawa materialnego może znaleźć w sprawie zastosowanie.

Przedmiotem badania Sądu w niniejszej sprawie była decyzja administracyjna, mocą której na skarżącą I.J. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą "O", nałożona została kara pieniężna w wysokości 19. 900 zł za naruszenie przepisów prawa dotyczących dopuszczalnego czasu pracy kierowców, wymaganego czasu odpoczynku kierowców, nieprawidłowego działania urządzenia rejestrującego czas pracy kierowców, nieprawidłowego operowania przełącznikiem w urządzeniu rejestrującym oraz nieokazania podczas kontroli wymaganych dokumentów. Naruszenia obowiązujących przepisów stwierdzone zostały podczas kontroli, która miała miejsce w dniach [...] maja 2009 r. do [...] czerwca 2009 r. w siedzibie przedsiębiorcy i obejmowała okres od [...] maja 2008 r. do [...] maja 2009 r. Wyniki kontroli zawarte zostały w protokole kontroli z dnia [...] czerwca nr [...].

W toku postępowania strona podnosiła, iż okoliczności towarzyszące poszczególnym zdarzeniom, w wyniku których doszło do naruszenia przepisów prawa, są tego rodzaju, że skarżąca jako wykonująca przewóz drogowy nie miała wpływu na ich zaistnienie, w szczególności wskazywała, że nie miała wpływu na konkretne zachowania kierowców, które doprowadziły do naruszeń. W ocenie skarżącej w sprawie zachodziły podstawy do zastosowania przepisu art. 92 a ust. 4 oraz art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym. Opisując poszczególne zdarzenia, skarżąca wykazywała iż były one od niej - jako przedsiębiorcy • niezależne, wynikały z pomyłki bądź roztargnienia kierowcy, lub też były wynikiem zdarzeń niemożliwych do przewidzenia. Zdaniem skarżącej okoliczności faktyczne poszczególnych zdarzeń świadczą o tym, że jako przedsiębiorca nie mogła zaistniałym naruszeniom zapobiec.

Stosownie do treści art. 92a. ust. 4 ustawy postępowania administracyjnego wobec przedsiębiorcy lub podmiotu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 pkt 3, nie wszczyna się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia. Z treści ust. 1 art. 92a wynika, że przepis powyższy ma zastosowanie tylko do naruszeń stwierdzonych podczas kontroli drogowej. A zatem słuszne było stanowisko organów orzekających, zgodnie z którym rozpatrywanej sprawie przytoczony przepis ustawy nie mógł znaleźć zastosowania, albowiem postępowanie zainicjowane zostało kontrolą przeprowadzoną w przedsiębiorstwie strony.

W myśl art. 93 ust. 7 ustawy przepisów ust. 1-3 nie stosuje się, jeżeli stwierdzone zostanie, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. W takiej sytuacji, właściwy ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli organ wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej. Przepis ust. 5 stosuje się odpowiednio.

Według stanowiska skarżącej, stany faktyczne poszczególnych zdarzeń, które doprowadziły do naruszeń prawa, wskazują iż nie była ona ich w stanie przewidzieć, stąd też co do poszczególnych, opisanych w odwołaniu naruszeń, zastosowanie powinien znaleźć przepis art. 93 ust. 7 ustawy.

Odpowiedzialność podmiotu wykonującego przewóz drogowy, oparta na normie prawnej art. 92 ust. 1 ustawy, nie jest bezwzględna. Na przedsiębiorcę trudniącego się przewozem drogowym ustawodawca nałożył szereg obowiązków, których realizacja doprowadzić ma do zapewnienia bezpieczeństwa na drogach. Z woli ustawodawcy nie każde obiektywnie stwierdzone naruszenie przepisów dotyczących transportu drogowego, musi pociągnąć za sobą sankcję w postaci kary pieniężnej przewidzianej w art. 92 ustawy.

W art. 92a ust. 4 i art. 93 ust 7 ustawy ustawodawca przewidział możliwość uwolnienia się podmiotu od tejże odpowiedzialności. Ciężar udowodnienia, że zachodzą podstawy do zastosowania tychże przepisów ustawy spoczywa na kontrolowanym podmiocie; to on ma dowieść iż - w przypadku sytuacji opisanej w art. 93 ust. 7 - nie mógł przewidzieć okoliczności, które doprowadziły do zarzucanych mu naruszeń prawa. Co do kwestii udowodnienia istotnych dla danego zagadnienia okoliczności, należy stosować reguły wynikające z kodeksu postępowania administracyjnego (kpa). Strona wszelkimi dostępnymi dowodami ma prawo dowodzić, że istnieją podstawy do zastosowania przepisu art. 93 ust. 7 ustawy. Rolą organu jest natomiast wnikliwe i wszechstronne zbadanie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Przeprowadzając proces badania materiału dowodowego organ winien kierować się przepisami art. 7 i 77 § 1 kpa.

W badanej sprawie, w celu wyjaśnienia stanu faktycznego, organ pierwszej instancji wezwał w charakterze świadków cztery osoby zatrudnione w przedsiębiorstwie skarżącej jako kierowcy. O terminach zaplanowanych przesłuchań organ poinformował stronę postępowania. Ponieważ na wyznaczony termin żadna z wezwanych osób nie stawiła się, organ skierował do nich następne wezwanie, które również okazało się nieskuteczne. W tej sytuacji postanowieniami z dnia [...] maja 2010 r. organ nałożył grzywny w wysokości po 250, zł. Rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji zapadło bez przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków. W procedurze administracyjnej pozostaje poza sporem, iż to organ administracyjny jest gospodarzem postępowania. Do niego należy podejmowanie kolejnych czynności procesowych i wyznaczanie ich terminów, w tej kwestii organ winien kierować się przepisami procesowymi. Należy jednak pamiętać, że naczelną zasadą postępowania administracyjnego jest wyjaśnienie prawdy obiektywnej i tej zasadzie winny być podporządkowane wszystkie czynności organu w ramach prowadzonego postępowania. Skoro dla wyjaśnienia stanu faktycznego organ uznał za konieczne przesłuchanie w charterze świadków poszczególne osoby zatrudnione w charakterze kierowców, które były bezpośrednimi uczestnikami zdarzeń doprowadzających do naruszeń prawa, w ocenie Sądu, należało zgodnie z wnioskiem strony zawartym w piśmie z dnia [...] kwietnia 2010 r. uzgodnić terminy przesłuchań, tak aby charakter wykonywanej pracy nie stał w kolizji z daną czynnością procesową.

Dodatkowo zauważyć wypada, że przedstawiony powyżej tryb postępowania organu pozostaje w sprzeczności z wynikającą z art. 8 kpa zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa, W myśl tej zasady organy administracji publicznej obowiązane są prowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli do organów Państwa oraz świadomość i kulturę prawną obywateli. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, iż nie pozwala on na jednoznaczne przyjęcie, że w sprawie nie zachodzą przesłanki do zastosowania przepisu art. 93 ust. 7 ustawy. Stan faktyczny sprawy nie został wyjaśniony wyczerpująco, okoliczności poszczególnych zdarzeń nie są ustalone na tyle dokładnie, aby przyjąć w sposób nie budzący wątpliwości, że skarżąca powinna je przewidzieć. Sam fakt zaistnienia naruszeń nie budzi w sprawie wątpliwości i co do zasady nie jest przez skarżącą kwestionowany. Jednak w sprawie sporną kwestią jest, czy przedsiębiorca wykonujący przewóz drogowy, a zatem jako podmiot profesjonalnie działający na danym rynku, mógł te zdarzenia przewidzieć. Nie można bowiem a priori zakładać, że skarżąca będąc profesjonalistą w danej dziedzinie, winna dane zdarzenia przewidzieć. W tym zakresie koniecznym wydaje się wnikliwe ustalenie wszystkich okoliczności towarzyszących poszczególnym kwestionowanym przez stronę zdarzeniom. Aby powyższe osiągnąć organ winien rozważyć przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków osób, których zeznania mogą wyjaśnić sporne kwestie. Przyjęty w kpa otwarty system dowodów nie wyklucza oczywiście skorzystanie z innych, prawem dopuszczonych źródeł dowodowych. Należy pamiętać, że ze względu na wysokość nałożonej na skarżącą kary, nawet częściowe uwzględnienie zarzutów skarżącej, może mieć wpływ na ostateczną wysokość kary pieniężnej.

Nadto wskazać należy, iż organ w uzasadnieniu decyzji w sposób niedostateczny odniósł się do żądania strony w zakresie zastosowania w sprawie art. 93 ust. 7, Motywy niezastosowania tego przepisu w sprawie nie zostały przedstawione w sposób jednoznaczny i przekonywujący, co może nasuwać przypuszczenie, że w tym zakresie decyzja dotknięta jest wadą dowolności (art. 80 k.p.a. - zasada swobodnej oceny dowodów). Uznając, że nie zachodzą podstawy do zastosowania wymienionego powyżej przepisu, organ winien szczegółowo wyjaśnić przesłanki przyjętego stanowiska. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji tego wymogu nie spełnia.

Z powyższych względów zaskarżona decyzja oraz decyzja ją poprzedzająca na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit."c" p.p.s.a. podlegały uchyleniu. Na podstawie art. 152 Sąd orzekł, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i 205 p.p.s.a.