Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Henryk Ożóg, Sędziowie sędzia WSA Lidia Serwiniowska, sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków (spr.), , po rozpoznaniu w Wydziale IV na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 15 września 2016 r. sprawy ze skargi A. S. na bezczynność Komendanta Miejskiego Policji we W. w przedmiocie wydania decyzji administracyjnej I. zobowiązuje Komendanta Miejskiego Policji we W. do rozpoznania wniosku skarżącego zawartego w pismach z dnia 12 lutego 2015 r. i 10 marca 2015 r. w sprawie wypłaty dwudziestoprocentowego uposażenia, potrąconego za okres przebywania na zwolnieniu lekarskim w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; II. stwierdza, że bezczynność podmiotu zobowiązanego nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

A. S. złożył do tutejszego Sądu skargę na bezczynność Komendanta Komendy Miejskiej Policji we W. "w przedmiocie przekroczenia dopuszczalnego ustawowo terminu do wydania decyzji administracyjnej, oraz rażąco przewlekłe prowadzenie sprawy, nie zakończenie jej wydaniem decyzji administracyjnej oraz naruszenie obowiązujących w tej materii terminów i procedur.

W związku z powyższym wniósł o uwzględnienie skargi jako zasadnej, stwierdzenie, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, zobowiązanie organu do wydania rozstrzygnięcia w sprawie w terminie 1 miesiąca od dnia wydania wyroku, nadania wyrokowi klauzuli z art. 152 p.p.s.a.

W uzasadnieniu skargi podał, że w niniejszej sprawie prawo do rozsądnego rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej w terminach określanych w przepisach kodeksu postępowania administracyjnego zostało w sposób rażący naruszone. Podkreślił, że przed wniesieniem skargi składający skargę wykorzystał narzędzie administracyjne pod postacią zażalenia skierowanego do wyższego przełożonego.

Zarzucił, że organ zobowiązany na mocy prawa i zgodnie w wytycznymi ujętymi w uzasadnieniu postanowienia Sądu Rejonowego dla W. Ś. – X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 listopada 2015 r. nie zakończył jej wydaniem stosownej decyzji administracyjnej.

Stwierdził też, że słuszność skargi potwierdza wskazane przez w/w Sąd orzecznictwo.

Złożenie skargi przez skarżącego poprzedziły następujące czynności.

W dniu 12 lutego 2014 r. skarżący skierował do Komendanta Miejskiego Policji we W. raport następującej treści: wzywam do zwrotu kwoty potrąconej od wynagrodzenia. Długotrwałe zwolnienie spowodowane jest przewlekłą chorobą związaną ze specyficznymi warunkami służby i zostało ono potwierdzone orzeczeniem Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSW we W. nr [...] z dnia [...].01.2015 r. Zgodnie z art. 121 b ust. 5 p. 2 ustawy o Policji oraz opinią lekarza prowadzącego jak też lekarzy specjalistycznego MSW w J.G. Komendant Miejski Policji we W. odpowiadając na raport skarżącego poinformował, że zwrot 20% uposażenia obniżonego z tytułu nieobecności chorobowej może być dokonany jedynie po badaniu Komisji Lekarskiej, która orzeknie związek warunków służby z chorobą – zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków lub chorób pozostających w związku ze służbą z dnia 4 kwietnia 2014 r. (Dz.U. z 2014 r., poz. 616) oraz Rozporządzenia MSW z dnia 26 czerwca 2014 r. (Dz.U. poz. 866) w sprawie ustalenia uszczerbku na zdrowiu funkcjonariusza Policji (...).

W wyniku realizacji raportów skarżącego w dniu 19 stycznia 2015 r. Komisja Lekarska wydała orzeczenie [...], w którym stwierdziła, że schorzenie skarżącego nie figuruje w wykazie chorób, z powodu których przysługuje świadczenie odszkodowawcze oraz, że nie pozostaje ono w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby.

Wydane orzeczenie uniemożliwia podjęcie decyzji o zwrocie skarżącemu obniżonego uposażenia. Decyzja taka w kontekście wydanego orzeczenia byłaby niezgodna z obowiązującym prawem.

W związku z powyższym raport z dnia 12 lutego 2014 r. nie może być rozpatrzony z wolą skarżącego.

W dniu 10 marca 2015 r. skarżący skierował do Komendanta Komendy Miejskiej Policji we W. pismo określone jako wezwanie do usunięcia naruszenia prawa i wydania decyzji. Wniósł w nim o wydanie decyzji administracyjnej "w przedmiocie dokonywanych mi, począwszy od dnia 27 czerwca 2014 r. potrąceń należności finansowych z pensji w kwocie po 859,20 (...), ze szczególnym zwróceniem uwagi na powołanie konkretnego przepisu prawa materialnego upoważniającego do dokonywania tychże potrąceń, 2) wydanie decyzji administracyjnej w przedmiocie nabycia prawa do odsetek za zwłokę w wypłacie potrąconego mi uposażenia liczonych od dnia wymagalności do dnia zapłaty, 3) załatwienie sprawy w sposób przewidziany ustawą oraz z zachowaniem stosownych terminów". Zauważył też, "że czym innym jest prawo do odszkodowania z tytułu choroby zawodowej, a czym innym prawo do 100% uposażenia za okres niezdolności do służby spowodowanej czynnikami szkodliwymi występującymi w jej środowisku".

Odpowiadając na powyższe pismo Komendant Miejski Policji we W. pismem z dnia 19 marca 2015 r. poinformował, że treść orzeczenia [...] z dnia [...] stycznia 2015 r., choroba skarżącego, nie pozostaje w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby. Uniemożliwia ubieganie się o zwrot obniżonej z tytułu choroby części uposażenia. Ponadto poinformował, że w przedmiocie potrąceń 20% uposażenia obniżonego z tytułu nieobecności chorobowej nie wydaje się decyzji administracyjnej, ponieważ następuje to z urzędu, na mocy ustawy o Policji z dnia 6 kwietnia 1990 r. – art.

121 b pkt 1.

W dniu 1 czerwca 2015 r. skarżący skierował do Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we W. za pośrednictwem Komendanta Komendy Miejskiej Policji we W. "odwołanie od niewydanej decyzji w sprawie wypłaty uposażenia".

Wniósł w nim o: rozpoznanie odwołania od niewydanej przez Komendanta Komendy Miejskiej Policji we W. decyzji w sprawie wypłaty pełnego 100% uposażenia za okres zwolnienia lekarskiego (...) poprzez ustalenie, że zwolnienie lekarskie związane było z chorobą pozostającą w związku ze służbą w Policji. Zgodnie z treścią orzeczenia Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSW we W. Nr [...] z dnia [...] marca 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi od chwili wymagalności do chwili zapłaty spornego roszczenia. Zawnioskował również dopuszczenie nowych dowodów w sprawie jak również zaliczenie do materiału dowodowego istniejących już dokumentów.

Uzasadniając złożony wniosek powołał treść swojego pisma kierowanego do Komendanta Miejskiego Policji we W. z dnia [...] marca 2015 r. i treść odpowiedzi adresata.

Powołując się na art. 4779 § 4 k.p.c. wniósł o rozpoznanie sprawy w trybie postępowania sądowego dotyczącego ubezpieczeń społecznych, bowiem jak wynika z rodzaju świadczenia oraz przedmiotu sporu sądem właściwym dla niniejszej sprawy jest sąd pracy i ubezpieczeń społecznych.

Powołał także wymienione wyżej orzeczenie lekarskie z dnia 26 marca 2015 r., które według skarżącego stwierdza, że schorzenie wymienione w pkt 11.1 orzeczenia powoduje inwalidztwo w związku ze służbą w Policji. Podał też, że zwolnienie lekarskie na którym przebywał przed wydaniem opisanego orzeczenia spowodowane było również tą samą jednostką chorobową.

Sąd Rejonowy dla W.-Ś. X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we W. postanowieniem z dnia 23 czerwca 2015 r. we Wrocławiu na podstawie art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. odrzucił odwołanie wnioskodawcy. Postanowienie to na skutek rozpoznania zażalenia skarżącego zostało przez Sąd Okręgowy we W. uchylone a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy uzasadniając rozstrzygnięcie stwierdził, że przedmiotem sporu jest wysokość uposażenia wnioskodawcy. Wskazując zaś na orzecznictwo sądowoadministracyjne, że roszczenia finansowe funkcjonariuszy Policji mogą być dochodzone przez policjantów w drodze administracyjnoprawnej i sądowoadministracyjnej, co oznacza, że w przypadku wniosku o wysokość uposażenia winno zapaść rozstrzygnięcie w drodze administracyjnej.

Sąd Rejonowy dla W.-Ś. X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we W. ponownie rozpoznając sprawę postanowieniem z dnia 12 listopada 2015 r. uznał się niewłaściwym i sprawę przekazał Komendantowi Wojewódzkiemu Policji we W. jako właściwemu miejscowo i rzeczowo.

Sąd stwierdził, że "brak jest przepisów regulujących wprost procedurę, która obowiązywałaby w przypadkach ustalających związek jak w art. 121 b ustawy o Policji".

Wskazał także na orzecznictwo sądowoadministracyjne, z którego wynika, że w kwestii uposażenia policjanta właściwe są organa policji.

Zatem zgodnie z art. 464 § 1 k.p.c. odrzucenie pozwu nie może nastąpić z powodu niedopuszczalności drogi sądowej, gdy do rozpoznania sprawy właściwy jest inny organ. W tym przypadku Sąd przekaże mu sprawę.

W dniu 5 stycznia 2016 r. Komendant Komendy Miejskiej we W. zawiadomił skarżącego - w związku z otrzymaniem akt w sprawie, w której orzekał Sąd Rejonowy dla W. – Ś., i w związku z wydanym przez ten Sąd postanowieniem – w odpowiedzi na znajdujące się odwołanie z dnia 1 czerwca 2015 r. i wezwanie z dnia 10 marca 2015 r., że w związku z treścią art. 121 b ust. 1 o Policji policjant przebywający na zwolnieniu lekarskim otrzymuje 80% uposażenia, chyba że istnieje związek choroby ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby. W przypadku skarżącego taki związek nie istnieje co wynika z orzeczenie WKL z dnia 19 stycznia 2015 r.

Z powołanego przepisu oraz art. 121 f ustawy o Policji wynika, że potrącenia z uposażenia za okres przebywania na zwolnieniu lekarskim dokonuje się z mocy prawa bez konieczności wydawania decyzji. Ustawodawca w nowelizacji art. 121 wskazał przypadki, w których istnieje konieczność wydania decyzji, od których przysługuje odwołanie do wyższego przełożonego.

Analiza wskazanych przepisów w konfrontacji z indywidualną sytuacją skarżącego potwierdza, że ustalenia wysokości uposażenia za okres przebywania na zwolnieniu lekarskim jest czynnością materialno-techniczną i nie wymaga wydania decyzji.

W dniu 18 stycznia 2016 r. wnioskodawca skierował do Komendanta Wojewódzkiego Policji za pośrednictwem Komendanta Komendy Miejskiej Policji we W. zażalenie na bezczynność z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa i wszczęcia postępowania dyscyplinarnego.

Komendant Wojewódzki Policji we W. postanowieniem z dnia [...] lutego 2016 r. uznał zażalenie skarżącego z dnia 18 stycznia 2016 r. na bezczynność Komendanta Miejskiego Policji we W. za nieuzasadnione.

Następną czynnością skarżącego było wywiedzenie do tutejszego Sadu w dniu 26 marca 2016 r. skargi na bezczynność Komendanta Komendy Miejskiej we W. – opisanej na wstępie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Przywołał stan faktyczny sprawy opisany wyżej.

Podał, że wbrew twierdzeniom wnioskodawcy postanowienie Sądu Rejonowego dla W. – Ś. w sprawie [...], nie nakładało na Komendanta Miejskiego Policji we W. obowiązku wydania w niniejszej sprawie decyzji administracyjnej.

Opisanym postanowieniem Sąd wskazał jedynie na fakt, iż w sprawie dotyczącej wypłaty uposażenia funkcjonariuszowi Policji droga sądowa jest niedopuszczalna.

W ocenie organu sposób załatwienia wniosku skarżącego jest zgodny z przepisami art. 121 b i ustawy o Policji.

Stwierdzono także, że art. 121 b ust. 5 i 6, art. 121 i przewiduje sytuacje, w których policjant zachowuje prawo do 100% uposażenia – w tym między innymi wówczas, gdy zwolnienie lekarskie obejmuje okres, w którym policjant jest zwolniony od zajęć służbowych z powodu choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby.

Z orzeczenia Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSW we W. z dnia 19 stycznia 2015 r. wynika, że nie została spełniona w/w przesłanka ust. 5 pkt 2 ustawy o Policji – t.j. zwolnienie od zajęć służbowych z powodu choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby.

Z brzmienia art. 121 b ust. 1, art. 121 f – ustawy o Policji należy wnioskować, że naliczenie uposażenia policjantów za okres przebywania na zwolnieniu lekarskim dokonuje się z mocy prawa. Za takim stanowiskiem przemawia fakt, że nowelizując art. 121 ustawy o Policji ustawodawca wskazał przypadki, w których istnieje konieczność wydania decyzji administracyjnej i nie objął tą regulacją spraw dotyczących ustalenia wysokości uposażenia za okres zwolnienia lekarskiego. Przywołał też orzecznictwo, które według organu potwierdza przedstawione stanowisko.

Ostatecznie stwierdzono, że skarga wnioskodawcy nie znajduje uzasadnionych podstaw. Realizacja obowiązków w zakresie naliczenia i wypłaty skarżącemu uposażenia za okres zwolnienia lekarskiego, nastąpiła bowiem wprost, z mocy prawa – w formie czynności materialno-technicznej, bez konieczności wydawania decyzji administracyjnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Podstawę materialnoprawną złożonego wniosku stanowi art. 3 § 2 pkt 8 w związku z art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) dalej p.p.s.a.

Pierwszy z powołanych przepisów daje sądowi administracyjnemu legitymację do rozpoznania skargi na bezczynność organów w załatwieniu spraw określonych w pkt 1-4, drugi określa czynności jakie może podjąć w przypadku stwierdzeniu bezczynności. Przepis art. 149 p.p.s.a. stanowi, że Sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 a albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu interpretacji, albo do dokonania czynności: (...) § 1. Jednocześnie Sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Istotą zatem sprawy jest, czy organ pozostaje w bezczynności, czy bezczynność taka miała miejsce w dacie zgłoszenia wniosku. Celem bowiem postępowania sądowoadministracyjnego opartego na art. 149 p.p.s.a. jest zobowiązanie organu do podjęcia nakazanych prawem działań.

Analiza akt pod wskazanym wyżej kątem daje podstawę do uznania, że organ był bezczynny w dacie złożenia skargi. Bezczynność ma miejsce w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie, a takich działań nie podjął (wyrok NSA z dnia 14 czerwca 1983 r. SA/Wr 6/83 z dnia 20 lipca 1999 r.; I SAB/60/99/OSP 2000, Nr 6, poz. 87).

Termin do podjęcia określonej czynności określa art. 35 i 36 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 98 poz. 1071 ze zm.) dalej k.p.a. W myśl art. 35 k.p.a. organy są obowiązane załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki (§ 1 i § 2). Załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej – nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania, zaś w postępowaniu odwoławczym – w ciągu miesiąca od dnia otrzymania odwołania

(§ 3). O każdym przypadku niezałatwienia sprawy w terminie określonym w art. 35 lub w przepisach szczególnych organ administracji publicznej jest zobowiązany zawiadomić strony, podając przyczyny zwłoki i wskazując nowy termin załatwienia sprawy" (art. 36 § 1 k.p.a.).

Art. 37 k.p.a. w § 1 stanowi zaś, że na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 lub ustalonym w myśl art. 36 stronie służy zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest to w jakiej formie powinien być załatwiony wniosek skarżącego o wypłatę 20% uposażenia potrąconego w związku z przebywaniem skarżącego na zwolnieniu lekarskim. Wniosek taki oraz żądanie wypłacenia odsetek został przekazany organowi, w dniu 12 lutego 2015 r. i 10 marca 2015 r. Skarżący domagał się rozpoznania jego wniosku w formie decyzji administracyjnej. Organ twierdził zaś, że jest to czynność materialno-techniczna, nie wymagająca formy decyzji.

Regulacje dotyczące uposażenia w razie choroby zawiera art. 121 b ustawy o Policji. Stanowi on, że w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim policjant otrzymuje 80% uposażenia (ust. 1). Jeżeli zwolnienie lekarskie obejmuje okres, w którym policjant jest zwolniony od zajęć służbowych z powodu (...) 2) choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby – zachowuje on prawo do 100% uposażenia.

Zasady obliczenia uposażenia w razie choroby określa art. 121 f ustawy. W ust. 1 stanowi jak należy obliczyć podstawę uposażenia. W ust. 2 ustawodawca stwierdził, że przy obliczeniu uposażenia za okres przebywania na zwolnieniu lekarskim przyjmuje się uposażenie za jeden dzień przebywania na zwolnieniu lekarskim stanowi 1/30 uposażenia, o którym mowa w art. 121 b. Ust. 3 mówi, iż w przypadku gdy policjant pobrał już uposażenie za okres, w którym przebywał na zwolnieniu lekarskim, potrąca się odpowiednią część uposażenia przy najbliższej wypłacie. Rozliczenie policjanta, który przebywał na zwolnieniu lekarskim w ostatnim miesiącu pełnienia służby określa ust. 4.

Niewątpliwie czynności opisane w art. 121 f, które są realizacją normy zawartej w art. 121 b ust. 1 są czynnościami materialno-technicznymi wynikającymi z ustawy. Ustawa szczegółowo określa sposób obliczenia uposażenia, które jest przedmiotem potrącenia oraz zasady według których potrąca się odpowiednią część uposażenia w związku z przebywaniem na zwolnieniu lekarskim.

W niniejszej sprawie nie mamy do czynienia ze wskazanymi sytuacjami. Z wniosków skarżącego z dnia 12 lutego 2015 r. i 10 marca 2015 r. wynika, że przedmiotem sporu nie jest sposób obliczenia uposażenia, czy zasady według których dokonuje się potrącenia. Przedmiotem sporu jest interpretacja przepisu art. 121 b ustawy o Policji w zakresie zastosowania tego przepisu. Skarżący wskazując na dwa orzeczenia Wojewódzkich Komisji Lekarskich z dnia 19 stycznia 2015 r. i 12 marca 2015 r. stwierdzili, że brak jest podstaw do potrącenia z uposażenia 20%. Uważa, że zaistniał przypadek określony w art. 121 b ust. 5 pkt 2 ustawy, choroba w związku z którą przebywał na zwolnieniu lekarskim powstała w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby, co skutkuje tym, że zachowuje on prawo do 100% uposażenia. Według skarżącego z powołanych orzeczeń lekarskich jednoznacznie wynika związek choroby z wykonywaną pracą.

Rozstrzygnięcie powyższego problemu nie może nastąpić w formie materialno-technicznej (chyba, że przy pozytywnym uwzględnieniu żądania przez wypłatę 20% potrąconego uposażenia).

Przepisy ustawy o Policji nie zawierają uregulowania w jakiej formie następuje rozstrzygnięcie sporu w przedmiocie wysokości uposażenia w sprawie choroby.

Art. 121 b w ust. 7 zawiera postanowienie, że związek zwolnienia od zajęć służbowych z czynami, o których mowa w ust. 6 pkt 3, stwierdza, w drodze decyzji, przełożony policjanta.

Powyższy przepis dał organowi podstawę do twierdzenia, że ustawa tylko w omawianym zakresie przewiduje wydanie decyzji.

Tymczasem w doktrynie oraz orzecznictwie wskazuje się na konstrukcję domniemania załatwienia sprawy w drodze decyzji. Według tych poglądów, jeżeli przepis prawny nie określa formy konkretyzacji sytuacji prawnej obywatela, organ administracji publicznej powinien dokonać jej w formie decyzji administracyjnej (J. Jendrośka, B. Adamiak Glosa do wyroku NSA z dnia 27 kwietnia 1981 r., sygn. akt SA 761/81 – OSP KA nr 5/82; A. Wróbel Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz Małgorzata Jaśkowska, Andrzej Wróbel, Zakamycze 2005 str. 611).

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalił się również pogląd, że roszczenia finansowe funkcjonariuszy Policji mogą być dochodzone przez policjantów na drodze administracyjnoprawnej i sądowoadministracyjnej – wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2001 r., sygn. akt II SA 2591/01. Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie akceptując powyższy pogląd przychyla się do stwierdzenia tegoż Sądu (NSA), iż inne rozumowanie prowadziłoby do pozbawienia funkcjonariusza Policji ochrony prawnej w dochodzeniu ich roszczeń ze stosunku służbowego, który jest stosunkiem administracyjnoprawnym i w stosunku do którego nie stosuje się przepisów prawa pracy i nie ma możliwości realizacji takiego rodzaju roszczeń przed sądem powszechnym - sądem pracy.

Powyższe rozważania dają podstawę do stwierdzenia, że uzasadnione jest żądanie skarżącego wydania w dochodzonej sprawie decyzji administracyjnej.

Poza sporem pozostaje, że organ w sprawie żądania skarżącego wypłacenia potrąconego 20% uposażenia nie wydał decyzji.

Niesporne jest też, że organ reagował na pisma strony. Na wniosek skarżącego w dniu 12 lutego 2015 r. – odpowiedział pismem z dnia 25 lutego 2015 r., na pismo z dnia 10 marca 2015 r. – pismem z dnia 19 marca 2015 r.

Jednakże nie można przyjąć, że mają walor władczych rozstrzygnięć organu. Zawierają tylko wyjaśnienia, które mają walor informacyjny.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 149 § 1 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w pkt I wyroku. Uznając jednocześnie, że skarżący wyczerpał tryb określony w art. 37 k.p.a.

Pismem z dnia 18 stycznia 2016 r. wniósł bowiem do Komendanta Wojewódzkiego Policji we W. zażalenie i wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, rozpoznane negatywnie przez organ postanowieniem z dnia 25 lutego 2015 r.

Jednocześnie Sąd uznał, że brak jest podstaw do stwierdzenie, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (ust. 1a art. 149 p.p.s.a.).

Okres bezczynności organu wprawdzie wynosił w dacie orzekania ponad rok czasu, nie mniej jednak jak wyżej powiedziano, organ na wszelkie pisma strony reagował natychmiast, choć w niewłaściwej formie. Niewłaściwa forma była wynikiem interpretacji przepisów. Nie miały one charakteru jednoznacznego.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak wyżej.

H.B. 29.09.2016 r.