Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maria Wiśniewska Sędziowie sędzia NSA Anna Łukaszewska-Macioch sędzia del. WSA Jacek Fronczyk (spr.) Protokolant Urszula Radziuk po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 lipca 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 561/08 w sprawie ze skargi A. D. na decyzję Wojskowego Prokuratora Okręgowego w Warszawie z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie uposażenia prokuratora wojskowej prokuratury garnizonowej oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 16 lipca 2008 r. o sygn. akt II SA/Wa 561/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. D. na decyzję Wojskowego Prokuratora Okręgowego w Warszawie z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie uposażenia prokuratora wojskowej prokuratury garnizonowej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Wojskowy Prokurator Garnizonowy w Krakowie decyzją z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] przyznał A. D., z dniem 1 stycznia 2008 r.:

1) na podstawie art. 80 ust. 1 pkt 3 i art. 104 ust. 1 w związku z art. 80 ust. 4 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750 ze zm.) oraz § 24 pkt 4 i § 25 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 8 czerwca 2004 r. w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 141, poz. 1497 ze zm.), dodatek za długoletnią służbę wojskową, oraz

2) na podstawie art. 80 ust. 2 i art. 104 ust. 1 w związku z art. 80 ust. 4 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz § 2 pkt 4, § 3, § 4 ust. 3 pkt 5 rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 21 maja 2004 r. w sprawie dodatku wyrównawczego dla żołnierzy zawodowych pełniących zawodową służbę wojskową na stanowiskach aplikantów, asesorów i sędziów sądów wojskowych oraz aplikantów, asesorów i prokuratorów wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U. Nr 135, poz. 1440), dodatek wyrównawczy dla prokuratorów.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że staż pracy dla uzyskania stawki awansowej na stanowisku prokuratora dla A. D. liczony jest od dnia 31 stycznia 2001 r. i w związku z tym przysługuje mu uposażenie równe wynagrodzeniu prokuratora prokuratury rejonowej w stawce awansowej podstawowej.

Od powyższej decyzji A. D. wniósł odwołanie. Podniósł w nim, że organ naruszył prawo, tj. art. 62 ust. 1c ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (t. j.: Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 206 ze zm.), gdyż na stanowisko prokuratora wojskowej prokuratury garnizonowej został powołany przez Ministra Sprawiedliwości z dniem 1 grudnia 2000 r. i od tego też dnia objął i wykonywał obowiązki prokuratora. Dodatkowo wskazał, że decyzja Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] stycznia 2001 r. nie określała daty wyznaczenia go na nowe stanowisko oraz zwolnienia z poprzednio zajmowanego, a stanowisko, na które został wyznaczony, nie było tym samym, które wcześniej zajmował. Z tych względów, zdaniem A. D., zasadne jest przyznanie mu wynagrodzenia w pierwszej stawce awansowej od dnia 1 grudnia 2007 r., gdyż okres niezbędny do nabycia uprawnienia do uposażenia w pierwszej stawce awansowej biegnie od dnia 1 grudnia 2000 r., tj. od dnia powołania na stanowisko prokuratora, a nie od dnia 31 stycznia 2001 r., tj. od dnia wyznaczenia na konkretne stanowisko prokuratora.

Wojskowy Prokurator Okręgowy w Warszawie decyzją z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję i wskazał, że stosownie do treści art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (t. j.: Dz. U. z 1994 r. Nr 19, poz. 70 - stan prawny na dzień 1 grudnia 2000 r. i 31 stycznia 2001 r.), prokuratorów wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury wyznacza, przenosi i zwalnia ze stanowisk służbowych Minister Obrony Narodowej na wniosek Naczelnego Prokuratora Wojskowego, w trybie określonym w ustawie o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych. Natomiast zgodnie z treścią § 48 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 grudnia 1996 r. w sprawie służby wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 7, poz. 38), oficera służby stałej na stanowisko prokuratora wojskowej jednostki organizacyjnej prokuratury wyznacza Minister Obrony Narodowej, a na mocy § 45 ust. 1 tego rozporządzenia czas pełnienia służby na stanowisku służbowym liczy się od dnia faktycznego objęcia tego stanowiska, ogłoszonego w rozkazie dowódcy jednostki po wydaniu rozkazu personalnego o wyznaczeniu żołnierza zawodowego na to stanowisko przez właściwy organ wojskowy.

Organ wskazał w decyzji, że obowiązek wynikający z treści § 45 ust. 1 nie został dopełniony, gdyż dowódca jednostki, w której A. D. objął stanowisko służbowe, w rozkazie dziennym z dnia [...] lutego 2001 r. nr [...] podał tylko fakt zwolnienia A. D. z zajmowanego stanowiska służbowego i wyznaczenia go na stanowisko służbowe - prokuratora Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w Opolu. W związku z tym, Wojskowy Prokurator Okręgowy w Warszawie uznał, że datą faktycznego objęcia stanowiska służbowego prokuratora WPG w Opolu był dzień 31 stycznia 2001 r., tj. dzień wydania przez Ministra Obrony Narodowej decyzji o wyznaczeniu na stanowisko prokuratora WPG w Opolu, i stwierdził, że data 31 stycznia 2001 r., dotycząca stażu pracy dla uzyskania stawki awansowej, została w zaskarżonej decyzji przyjęta właściwie.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję A. D. zarzucił naruszenie art. 62 ust. 1c ustawy o prokuraturze, przedstawiając argumentację taką, jakiej użył w odwołaniu.

W odpowiedzi na skargę Wojskowy Prokurator Okręgowy w Warszawie, powołując się na ustalony stan faktyczny i prawny, wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oceniając legalność zaskarżonej decyzji, uznał, że nie narusza ona prawa.

Przed przystąpieniem do rozważań bezpośrednio dotyczących zaskarżonej decyzji, Sąd poczynił kilka uwag natury ogólnej. Stwierdził, że ustawa o prokuraturze normuje kwestie związane z działalnością i organizacją prokuratury, obowiązkami i prawami prokuratorów, odpowiedzialnością dyscyplinarną prokuratorów, aplikacjami i aplikantami prokuratorskimi. Zauważył także, że rozdział 8 tej ustawy zawiera unormowania szczególne, dotyczące prokuratorów wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury, co oznacza, że przepisy tego rozdziału odmiennie, niż zapisy rozdziałów poprzedzających, regulują kwestie związane z zatrudnieniem na stanowisku prokuratora w wojskowej jednostce organizacyjnej prokuratury, tj. wyznaczaniem, przenoszeniem i zwalnianiem ze stanowisk służbowych; delegowaniem prokuratora wojskowej jednostki organizacyjnej prokuratury; kar dyscyplinarnych za przewinienia dyscyplinarne i wykroczenia; uposażeniem. Sąd wskazał przy tym, że treść art. 116 ustawy o prokuraturze stanowi, że do prokuratorów, asesorów i aplikantów wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury, będących oficerami, stosuje się w sprawach nieuregulowanych niniejszą ustawą przepisy dotyczące żołnierzy zawodowych lub służby okresowej, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5. Natomiast art. 116 ust. 4 ustawy podnosi, że uposażenie prokuratorów, asesorów i aplikantów wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury, będących oficerami, określają przepisy o uposażeniu żołnierzy.

W dalszych motywach wyroku WSA w Warszawie wyjaśnił, że stosunek służbowy prokuratora wojskowej jednostki organizacyjnej prokuratury jest stosunkiem mieszanym, gdyż jest on normowany przez dwie ustawy: ustawę o prokuraturze, a poprzez treść art. 116 ust. 1 tej ustawy również przez ustawę o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.

Sąd stwierdził, że w dniu 1 grudnia 2000 r. Minister Sprawiedliwości - Prokurator Generalny, na podstawie art. 11 ustawy o prokuraturze, powołał A. D. na stanowisko prokuratora. Z uwagi na fakt, że skarżący pełnił zawodową służbę wojskową, to w stosunku do niego miał zastosowanie art. 111 ust. 1 ustawy o prokuraturze, z treści którego wynika, że prokuratora wojskowej jednostki organizacyjnej prokuratury wyznacza Minister Obrony Narodowej na wniosek Naczelnego Prokuratora Wojskowego, w trybie określonym w przepisach o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych. Na podstawie art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (t. j.: Dz. U. z 1997 r. Nr 10, poz. 55 ze zm.), żołnierza zawodowego wyznacza się na stanowisko służbowe stosownie do potrzeb Sił Zbrojnych, w zależności od kwalifikacji i opinii służbowej, natomiast stosownie do treści art. 35 ust. 5 powołanej ustawy, żołnierza zawodowego wyznacza na stanowisko służbowe i zwalnia z tego stanowiska Minister Obrony Narodowej. Realizując powyższe unormowania prawne, Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] stycznia 2001 r. nr [...] zwolnił A. D. z zajmowanego stanowiska (asesora w Wojskowej Prokuraturze Garnizonowej w Opolu) i wyznaczył na stanowisko służbowe prokuratora w Wojskowej Prokuraturze Garnizonowej w Opolu. Z treści § 39 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 grudnia 1996 r. w sprawie służby wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 7, poz. 38 ze zm.) wynika, że żołnierz w służbie stałej pełni zawodową służbę wojskową na stanowisku służbowym, natomiast na podstawie § 45 tego rozporządzenia, czas pełnienia służby na stanowisku służbowym liczy się od dnia faktycznego objęcia tego stanowiska, ogłoszonego w rozkazie dowódcy jednostki po wydaniu rozkazu personalnego o wyznaczeniu żołnierza zawodowego na to stanowisko przez właściwy organ wojskowy.

Zdaniem Sądu, § 45 rozporządzenia wskazuje na 3 przesłanki, od których spełnienia liczy się czas pełnienia służby, tj.: data dzienna objęcia stanowiska służbowego, rozkaz personalny dowódcy jednostki wojskowej o faktycznym objęciu wyznaczonego stanowiska służbowego, rozkaz personalny właściwego organu wojskowego o wyznaczeniu żołnierza zawodowego na stanowisko służbowe. Z kolei warunkiem wykonania § 45 rozporządzenia jest wydanie decyzji o objęciu wyznaczonego stanowiska służbowego ze wskazaniem daty objęcia tego stanowiska na podstawie rozkazu personalnego o wyznaczeniu na stanowisko służbowe. Wojskowy Prokurator Garnizonowy w Opolu rozkazem z dnia [...] lutego 2001 r. nr [...] stwierdził fakt zwolnienia A. D. z zajmowanego stanowiska służbowego i wyznaczenia na stanowisko służbowe Prokuratora Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w Opolu. Rozkaz ten nie "mówi" wprost o objęciu przez A. D. wyznaczonego stanowiska, jak również nie wskazuje daty dziennej objęcia wyznaczonego stanowiska, lecz poprzez wskazanie na decyzję Ministra Obrony Narodowej o wyznaczeniu na stanowisko, potwierdza faktyczne objęcie wyznaczonego stanowiska przez A. D. z dniem wydania przez tegoż Ministra decyzji o wyznaczeniu.

Sąd uznał zatem, że organ, mając tak ustalony stan faktyczny, zasadnie przyjął, że datą objęcia stanowiska służbowego prokuratora Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w Opolu jest data 31 stycznia 2001 r. - zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 111 ust. 1 ustawy o prokuraturze.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego, Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja nie narusza treści art. 62 ust. 1c ustawy o prokuraturze. Prokurator, obejmując stanowisko, otrzymuje wynagrodzenie zasadnicze w stawce podstawowej. Wynagrodzenie zasadnicze prokuratora podwyższa się do wysokości stawki pierwszej awansowej po siedmiu latach pracy na danym stanowisku prokuratorskim. W stosunku do A. D., który jest żołnierzem zawodowym, w zakresie uposażenia, ma zastosowanie art. 116 ust. 4 ustawy o prokuraturze, który wyraźnie odsyła do ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych. Z treści art. 78 ust. 3 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych wynika, że żołnierzowi zawodowemu wyznaczonemu na stanowisko służbowe uposażenie zasadnicze przysługuje od dnia objęcia tego stanowiska. Natomiast na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 17 tej ustawy, objęcie stanowiska służbowego to określony w rozkazie dowódcy jednostki wojskowej dzień przystąpienia żołnierza zawodowego do wykonywania obowiązków służbowych na stanowisku służbowym, na które żołnierz został wyznaczony decyzją uprawnionego organu. A. D. objął wyznaczone stanowisko z dniem 31 stycznia 2001 r., tj. z dniem wyznaczenia go w decyzji Ministra na stanowisko służbowe prokuratora WPG w Opolu, tak więc staż pracy dla uzyskania stawki awansowej, wynikającej z art. 62 ust. 1c ustawy o prokuraturze, na stanowisku prokuratora wojskowej prokuratury garnizonowej należy liczyć od tego dnia, a zatem od dnia 31 stycznia 2008 r. przysługuje skarżącemu wynagrodzenie zasadnicze w stawce pierwszej awansowej.

Sąd podniósł jednocześnie, że okoliczność otrzymywania przez prokuratora uposażenia w wysokości przysługującej na stanowisku prokuratora wojskowej prokuratury garnizonowej przez okres poprzedzający formalne objęcie obowiązków na tym stanowisku, jak również wykonywanie w tym czasie czynności prokuratora - nie może przesądzać o wcześniejszym nabyciu uprawnienia do wyższego uposażenia, niżby to wynikało z daty decyzji Ministra Obrony Narodowej o wyznaczeniu oficera na konkretne stanowisko służbowe, tj. prokuratora Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w Opolu. Sąd powtórzył za Sądem Najwyższym, że o tym, jakie stanowisko prokurator zajmuje, decyduje stanowisko pełnienia służby, a nie faktycznego wykonywania obowiązków (uchwała z dnia 8 grudnia 2005 r. I PZP 3/05 - Lex nr 164220).

Dlatego też, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, 1270 ze zm.), oddalił skargę.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną złożył A. D., zarzucając naruszenie prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię przepisu art. 62 ust. 1c ustawy o prokuraturze, polegającą na przyjęciu, że okres pełnienia przez niego obowiązków na stanowisku prokuratora Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w Opolu winien być liczony od dnia 31 stycznia 2001 r., zamiast od dnia 1 grudnia 2000 r. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Podstawy te determinują kierunek postępowania Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wobec niestwierdzenia z urzędu nieważności postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza swoje rozważania do oceny wskazanych w skardze podstaw kasacyjnych.

Skarga kasacyjna analizowana pod tym kątem nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, co sprawia, że nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem postawiony zarzut naruszenia prawa materialnego wykazuje braki w sposobie sformułowania, przez co jest nie tylko nietrafny, ale także nie może doprowadzić do pełnej kontroli kasacyjnej zaskarżonego wyroku.

Naruszenie prawa materialnego może przejawiać się w dwóch postaciach: jako błędna wykładnia albo jako niewłaściwe zastosowanie określonego przepisu. Naruszenie prawa materialnego, będące następstwem błędnej jego wykładni, można określić jako nadanie innego znaczenia treści zastosowanego przepisu, czyli polega na mylnym zrozumieniu poszczególnego zwrotu lub treści i tym samym znaczenia przepisu lub też tylko pojęcia występującego w jego treści. Z kolei niewłaściwe zastosowanie prawa może polegać na pominięciu obowiązującego przepisu, który powinien być zastosowany w konkretnej sprawie. Wadliwość tej postaci naruszenia prawa sprowadza się więc w istocie do wadliwego wyboru przez sąd orzekający normy prawnej lub mylnej subsumpcji.

Stawiając w skardze kasacyjnej zarzut błędnej wykładni, strona obowiązana jest nie tylko wskazać, jak dany przepis prawa winien być odczytywany, ale również wyjaśnić, dlaczego przyjęta przez Sąd I instancji interpretacja przepisu jest niewłaściwa (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 czerwca 2006 r. o sygn. akt I OSK 24/06, LEX nr 266229). Niewłaściwa interpretacja przepisu prawa ma miejsce wówczas, gdy sąd dokonuje błędnej jego wykładni, czyli takiej, która nie odpowiada żadnej z dopuszczalnych reguł wykładni prawa, uznając przy tym za prawidłowe mylne rozumienie przepisu przez organy administracji.

W niniejszej sprawie, abstrahując od tego, że kasator nie przytoczył pełnego oznaczenia aktu prawnego, którego przepis - jego zdaniem - został naruszony i nie wskazał publikatora, co jest wadą skargi kasacyjnej, to również, zarzucając Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię art. 62 ust. 1c ustawy o prokuraturze - jak należy wnosić - ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (t. j.: Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 206 ze zm.), polegającą na nieprawidłowym przyjęciu, że okres pełnienia przez skarżącego obowiązków na stanowisku prokuratora Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w Opolu winien być liczony od dnia 31 stycznia 2001 r., zamiast od dnia 1 grudnia 2000 r., w istocie zakwestionował jego niewłaściwe zastosowanie, co znajduje także potwierdzenie w motywach dotyczących tego zarzutu. Tak postawiony nie może być kwalifikowany w kategoriach prawidłowo sformułowanego zarzutu.

Błędne zastosowanie (bądź niezastosowanie) przepisów materialnoprawnych zasadniczo każdorazowo pozostaje w ścisłym związku z ustaleniami stanu faktycznego sprawy. W konsekwencji oznaczać to będzie brak możliwości skutecznego powoływania się na zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego, o ile równocześnie nie zostaną także skutecznie zakwestionowane ustalenia faktyczne, na których oparto zaskarżony wyrok. Brak podstaw i zarzutów kasacyjnych, dotyczących stanu faktycznego, powoduje, że Naczelny Sąd Administracyjny, będąc związany granicami skargi kasacyjnej, nie może wypowiadać się w tym zakresie.

Z uwagi na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny, działając w oparciu o art. 184 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł, jak w sentencji wyroku.