Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Maria Wiśniewska (spr.), Sędzia NSA Ewa Dzbeńska, Sędzia del. NSA Janusz Furmanek, Protokolant sekretarz sądowy Julia Chudzyńska, po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. i M. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 25 lipca 2012 r. sygn. akt II SA/Bd 468/12 w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami 1) uchyla zaskarżony wyrok w pkt 1 i 4 i w tym zakresie przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania, 2) oddala skargę kasacyjną M. K., 3) zasądza od M. K. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 25 lipca 2012 r., sygn. akt II SA/Bd 468/12, po rozpoznaniu skargi M. K.,

w pkt 1. uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] marca 2012 r., nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami, w zakresie utrzymującym w mocy decyzję Prezydenta Miasta T. z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...] w części dotyczącej zastosowania rygoru natychmiastowej wykonalności oraz uchylił decyzję Prezydenta Miasta T. z dnia [...] stycznia 2012 r. w części dotyczącej zastosowania rygoru natychmiastowej wykonalności; w pkt 2. oddalił skargę w pozostałym zakresie; w pkt 3. stwierdził, że zaskarżona decyzja w zakresie określonym w pkt 1. wyroku nie podlega wykonaniu; w pkt 4. zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. na rzecz skarżącego 457 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy.

Decyzją z dnia [...] maja 2011 r. Prezydent Miasta T. skierował M. K. na badania lekarskie, w związku z uzyskaną informacją, że był on leczony w Klinice Neurologicznej w B. z rozpoznaniem padaczki, co może prowadzić do niezdolności do prowadzenia pojazdów. Po przeprowadzeniu badań, lekarz Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w T. orzeczeniem nr [...] z dnia 8 lipca 2011 r. stwierdził u M. K. istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi. W związku z zakwestionowaniem przez M. K. orzeczenia lekarskiego

nr [...], dokumentacja diagnostyczno-orzecznicza została przesłana w trybie odwoławczym do Instytutu Medycyny Pracy im. [...] w Ł., który orzeczeniem nr [...] z dnia 9 stycznia 2012 r., po przeprowadzeniu badania, ponownie stwierdził u niego istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi.

Powyższe orzeczenie nr [...] stało się podstawą do wydania w dniu [...] stycznia 2012 r. przez Prezydenta Miasta T. decyzji w przedmiocie cofnięcia M. K. uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi z jednoczesnym nadaniem jej rygoru natychmiastowej wykonalności. Jako podstawę prawną decyzji wskazano art. 140 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, ze zm.).

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T., po rozpatrzeniu odwołania M. K., decyzją z dnia [...] marca 2012 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Organ II instancji, powołując się na orzeczenie ostateczne Instytutu Medycyny Pracy w Ł., wskazał, że wobec treści tego orzeczenia, organ I instancji nie miał innej możliwości jak zastosować art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] marca 2012 r. stała się przedmiotem skargi M. K. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

W odpowiedzi na skargę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wskazał w zaskarżonym wyroku, że ze względu na to, że na gruncie art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo

o ruchu drogowym jedyną przesłanką obligującą organ administracji do wszczęcia

z urzędu postępowania dotyczącego cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami

i wydania w tym przedmiocie decyzji jest stwierdzenie orzeczeniem lekarskim, wydanym w trybie rozporządzenia wykonawczego Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r., istnienia u kierowcy przeciwwskazań zdrowotnych do prowadzenia pojazdów, to niewątpliwie orzeczenie Instytutu Medycyny Pracy w Ł. z dnia 9 stycznia 2012 r. stanowiło wystarczający wymagany dowód skutkujący wydaniem niekorzystnego dla skarżącego rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu, związanie organu ostatecznym orzeczeniem wydanym przez uprawnionego lekarza Instytutu Medycyny Pracy w Ł. wykluczało możliwość przeprowadzenia w celu jego weryfikacji dowodów w postaci przesłuchania jako świadków lekarzy, czy też dowodu z opinii innych lekarzy, w tym biegłych, co do zawartych w tym orzeczeniu treści. Sąd nadmienił, że pogląd, iż organy administracji w ramach postępowań w przedmiocie cofnięcia prawa jazdy nie dysponują formalnoprawnymi podstawami do kontrolowania i podważania orzeczeń lekarskich wydanych w oparciu o rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. przyjmowany jest powszechnie (z pewnymi wyjątkami) w orzecznictwie sądów administracyjnych. Wychodzi się bowiem z założenia, że regulacja przewidziana

w wymienionym rozporządzeniu, a dotycząca czynności specjalistycznych, jakimi są badania lekarskie, sposób ich przeprowadzania i rozpoznawania odwołań stanowi procedurę kompleksową odrębną od procedury administracyjnej, a więc nie ma do niej odniesienia art. 76 § 3 k.p.a.

Sąd wskazał też, że skarżący jednak na etapie postępowania diagnostyczno - orzeczniczego miał możliwość, po wydaniu orzeczenia przez lekarza Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w T., z którym się nie zgadzał, zważywszy na okres ponad 5 miesięcy jaki upłynął od doręczenia mu tego orzeczenia do wydania orzeczenia lekarskiego II instancji, uzyskania stosownej opinii Wydziału Medycznego Uniwersytetu [...] w T. i przedłożenia jej w Instytucie Medycyny Pracy w Ł., jak również doręczenia lekarzowi tej jednostki kserokopii dokumentacji związanej z jego stanem zdrowia, którą to załączył do skargi, które to dokumenty uprawniony lekarz Instytutu mógł przy orzekaniu wykorzystać, jednak wymienionych działań skarżący zaniechał. Opinia Wydziału Medycznego Uniwersytetu [...] nawet korzystna dla skarżącego, sporządzona już po wydaniu orzeczenia przez medyczną jednostkę odwoławczą, jako nie mieszcząca się w procedurze określonej w rozporządzeniu i pochodząca od podmiotu w nim nie wymienionego, nie mogłaby być skuteczna jako przeciwdowód przeciwko treści orzeczenia lekarskiego z dnia 9 stycznia 2012 r. Niemniej skarżący miał również możliwość przedłożenia takiej opinii wraz z odwołaniem do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. od decyzji organu I instancji. Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności Sąd uznał, że zaskarżona decyzja w zakresie utrzymującym w mocy decyzję Prezydenta Miasta T., w części dotyczącej rozstrzygnięcia cofającego skarżącemu uprawnienia do prowadzenia pojazdów, nie narusza prawa.

Odnosząc się do kwestii zastosowania w decyzji organu I instancji rygoru natychmiastowej wykonalności, Sąd zauważył, że fakt oparcia cofnięcia uprawnień do prowadzenia pojazdów na przesłance określonej w art. 140 ust. 1 pkt 4 ustawy nie uzasadnia sam przez się zastosowania omawianego rygoru w trybie art. 108 k.p.a. Użycie w art. 108 § 1 k.p.a. pojęcia "niezbędności" niezwłocznego działania oznacza, że warunkiem orzeczenia o natychmiastowej wykonalności decyzji jest ustalenie,

iż nie można obejść się bez niezwłocznego wykonania określonego w decyzji obowiązku (uprawnienia), gdyż odsunięcie jego wydania w czasie zagraża wymienionym w tym przepisie dobrom, w tym m.in. zdrowiu lub życiu ludzkiemu. Tymczasem Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. wychodząc z błędnego założenia, że stwierdzenie na podstawie dwóch orzeczeń lekarzy istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do prowadzenia przez skarżącego pojazdów, wystarcza do zastosowania art. 108 k.p.a., zaniechało oceny, czy w okolicznościach rozpatrywanej sprawy zachodzi owa przesłanka niezbędności, to jest, czy istotnie ze stanem zdrowia skarżącego wiążą się takie zagrożenia dla życia, zdrowia użytkowników dróg, iż wymuszają one niezwłoczne, jeszcze zanim decyzja stanie się ostateczna, pozbawienie go możliwości bycia kierującym. Skoro Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. z obowiązku tego się nie wywiązało, podobnie zresztą jak i Prezydent Miasta T., który w uzasadnieniu swojej decyzji z dnia [...] stycznia 2012 r. całkowicie pominął kwestię zastosowania art. 108 k.p.a., co jest równoznaczne z naruszeniem art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia w tej części, Sąd uznając za zasadny zarzut skarżącego dotyczący przekroczenia w tejże części rozstrzygnięcia przez organ odwoławczy granic swobodnego uznania, orzekł na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.)

o uchyleniu zaskarżonej decyzji w zakresie określonym w pkt 1 sentencji. Jednocześnie na mocy art. 135 p.p.s.a. Sąd rozstrzygnął z tych samych przyczyn

o uchyleniu decyzji organu I instancji w zakresie zastosowania art. 108 k.p.a.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T., zaskarżając zaskarżony wyrok w zakresie pkt 1 i 4, w podstawach kasacyjnych wskazując na naruszenie przepisów postępowania:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.:

a) w zakresie w jakim Sąd orzekł o uchyleniu zaskarżonej decyzji w części, w której organ drugoinstancyjny nie orzekał i nie wydał żadnego rozstrzygnięcia, które znalazłoby swój wyraz w osnowie decyzji tego organu. Sentencja wyroku: "uchyla zaskarżoną decyzję w zakresie utrzymującym w mocy decyzję Prezydenta Miasta T. w części dotyczącej zastosowania rygoru natychmiastowej wykonalności" oznacza, że Sąd orzekł o uchyleniu aktu (osnowy) nieistniejącego;

b) w zakresie w jakim Sąd uznał, że organ II instancji nie orzekając w przedmiocie rygoru natychmiastowej wykonalności aktu organu I instancji, naruszył prawo

w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy (tj. treść osnowy rozstrzygnięcia organu II instancji);

c) w zakresie w jakim Sąd oddalając skargę co do istoty uznał, że należy uchylić

(w trybie art. 135 p.p.s.a.) także decyzję organu I instancji w części dotyczącej nadania rygoru natychmiastowej wykonalności w sytuacji, gdy jednocześnie nie stwierdził, aby rozstrzygnięcie organu odwoławczego było ad meriti niezgodne

z prawem, co oznacza, że ewentualne uchybienie organu I instancji nie miało wpływu na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.;

d) w zakresie w jakim Sąd stwierdził naruszenie przez organ I instancji art. 108 § 1 k.p.a. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, w sytuacji, gdy jednocześnie oddalił skargę co do istoty, a przede wszystkim ustalił, że biegli

w postępowaniu administracyjnym stwierdzili przeciwwskazania do kierowania przez skarżącego pojazdem ze względu na chorobę, której cechą są nadmierne

i gwałtowne wyładowania bioelektryczne w komórkach nerwowych.

2. art. 206 p.p.s.a. wobec niezastosowania w sytuacji, gdy skarga została uwzględniona tylko w części rozstrzygnięcia akcydentalnego (swoistego środka zapobiegawczego), a oddalona co do istoty sprawy w całości.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej Samorządowe Kolegium Odwoławcze podniosło, że rozstrzygnięcie organu II instancji o utrzymaniu w mocy decyzji organu I instancji, oznacza, że następuje utrzymanie w mocy rozstrzygnięcia ad meriti np. cofnięcia uprawnień. Jest to rozstrzygnięcie sprawy w całości. Natomiast rygor natychmiastowej wykonalności nie jest już przedmiotem orzekania przez organ drugoinstancyjny, bowiem ta część decyzji staje się bezprzedmiotowa w obliczu rozstrzygnięcia organu II instancji i zostaje zastąpiona regułą prawną, że decyzje ostateczne podlegają wykonaniu.

Wobec powyższego Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło

o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i w tym zakresie przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania w części obejmującej wpis od skargi kasacyjnej, a w pozostałym zakresie nie obciążania strony przeciwnej kosztami.

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Bydgoszczy wniósł również M. K., który zaskarżył wyrok w części dotyczącej punktu 2.

Skarżący na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. jako podstawę kasacyjną wskazał naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych w zw. z art. 76 § 2 i 3 k.p.a. poprzez uznanie, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze jako organ odwoławczy nie jest właściwym do przesłuchania na rozprawie zawnioskowanych przez stronę świadków pomimo złożenia przez stronę dokumentów sporządzonych przez prof. dr hab. med. Z. M. z Kliniki Neurologii [...] Wojskowego Szpitala Klinicznego w B., co powinno wzbudzić w organie odwoławczym uzasadnioną wątpliwość, co do orzeczenia lekarza Instytutu Medycyny Pracy w Ł. nr [...] i w rezultacie skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji ze wskazaniem powołania przez organ I instancji zawnioskowanego biegłego Wydziału Medycznego Uniwersytetu [...] w T., aby po przeprowadzeniu specjalistycznych badań w opinii wypowiedział się co do stanu zdrowia strony w zakresie uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi.

Wobec powyższego, M. K. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej pkt 2 i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że stanowisko Sądu wyklucza przeprowadzenie weryfikacji jednoosobowego ostatecznego orzeczenia wydanego przez lekarza Instytutu Medycyny Pracy w Ł. (jedynie w oparciu o dokumentację bez przeprowadzenia badań, do przeprowadzenia których jest zobligowany lekarz Instytutu) przez przeciwdowód w postaci opinii Wydziału Medycznego Uniwersytetu [...] w T., czyli zespołu biegłych, którzy swoje wnioski oparliby na dostępnych dokumentach i wynikach specjalistycznych badań. Stanowisko to, zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną, stoi w opozycji do art. 76 § 1 i 3 k.p.a.,

w którym ustawodawca dopuścił przeprowadzenie dowodu przeciwko dokumentom urzędowym bez żadnych ograniczeń. Ponadto skoro, zdaniem Sądu, strona mogła przedłożyć organowi II instancji wraz z odwołaniem opinię Wydziału Medycznego,

to skutkiem takiego przedłożenia powinno być dopuszczenie tej opinii jako przeciwdowodu i uznanie za dopuszczalne takiego działania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze na podstawie art. 76 k.p.a.

W odpowiedzi na powyższą skargę kasacyjną Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. wniosło o oddalenie skargi kasacyjnej M. K.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie zauważyć należy, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jedynie pod rozwagę z urzędu nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego, dlatego też Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznanie sprawy ograniczył do zbadania zasadności zarzutów podniesionych w podstawach złożonych skarg kasacyjnych.

W niniejszej sprawie skarżący kasacyjnie – Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. i M. K. – oparli skargi kasacyjne na podstawie naruszenia przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.).

Skarga kasacyjna Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. została oparta na usprawiedliwionych podstawach. Podniesione w tej skardze zarzuty naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 108 § 1 k.p.a.

są bowiem uzasadnione. Trafnie zarzucono, że wobec przymiotu ostateczności przysługującemu rozstrzygnięciu organu II instancji, decyzja organu I instancji,

w części nadającej rygor natychmiastowej wykonalności, stała się bezprzedmiotowa.

Zgodnie z art. 130 § 1 i 2 k.p.a. – przed upływem terminu do wniesienia odwołania decyzja nie ulega wykonaniu (§ 1), a wniesienie odwołania w terminie wstrzymuje wykonanie decyzji (§ 2). Wyjątki od tej ogólnej reguły zostały zawarte

w § 3 i § 4 przepisu art. 130 k.p.a. Jednym z nich jest wypadek, gdy decyzji

został nadany rygor natychmiastowej wykonalności (art. 108 k.p.a.).

Wspomniany skutek wniesienia odwołania w postaci zawieszenia wykonania decyzji (tzw. suspensywność) oznacza jednocześnie, że w konsekwencji podlega wykonaniu decyzja ostateczna (art. 16 § 1 k.p.a.). Bezwzględna suspensywność odwołania nie dotyczy przypadku, gdy decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności. W takim przypadku tylko organ odwoławczy może wstrzymać wykonanie decyzji. Jeżeli tego nie uczyni to rygor natychmiastowej wykonalności nadany decyzji organu I instancji, od której zostało wniesione odwołanie upada wraz z wydaniem decyzji organu II instancji po rozpoznaniu środka odwoławczego.

W rozpoznawanej sprawie została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ostateczna decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] marca 2012 r. Na skutek wydania

tej decyzji, której to z mocy prawa przysługuje przymiot ostateczności i związanej

z tym wykonalności, natomiast stracił swoją moc rygor natychmiastowej wykonalności nadany w trybie art. 108 § 1 k.p.a. decyzji organu instancyjnej. Tym samym bezprzedmiotowe było orzekanie w tej kwestii przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, zwłaszcza, że w pozostałym zakresie co do zasady skarga została oddalona, gdyż decyzja odpowiadała prawu. W takiej sytuacji, bez znaczenia dla oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji był fakt, że nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji organu I instancji nie zostało właściwie uzasadnione, na co wskazał Sąd I instancji, bowiem naruszenie tych przepisów procesowych przez organ nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy. Tym samym brak było podstawy do uwzględnienia przez Sąd Wojewódzki skargi w tym zakresie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.

Natomiast odnosząc się do zarzutów skargi kasacyjnej M. K. zauważyć wypada, że w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, iż orzeczenie lekarskie - o jakim mowa w § 10 ust. 1 i 4 oraz § 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 133) - nie ma cech opinii biegłego w rozumieniu przepisu art. 75 § 1 k.p.a. (por. wyrok NSA z 11.01.2007 r., I OSK 251/06, Lex nr 291185).

Tryb wydawania orzeczeń lekarskich, regulowany wymienionym wyżej rozporządzeniem z dnia 7 stycznia 2004 r., jest specjalistycznym postępowaniem diagnostycznym o charakterze orzeczniczym. Badania lekarskiego i wydania orzeczenia lekarskiego dokonuje uprawniony lekarz (§ 3 ust. 1 rozporządzenia), przy czym jako instancja odwoławcza wskazany został wojewódzki ośrodek medycyny pracy (§ 12 ust. 2 rozporządzenia), a w przypadku gdy orzeczenie wydał uprawniony lekarz zatrudniony w takim ośrodku, enumeratywnie wymienione podmioty w § 12 ust. 3 rozporządzenia, w tym Instytut Medycyny Pracy im. [...] w Ł. (pkt 1). Orzeczenia lekarskie zapadłe w trybie tej procedury, nie podlegają weryfikacji przez organy administracji publicznej w prowadzonych przez nie postępowaniach o wydanie lub cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi, co oznacza że organy te są związane takimi orzeczeniami i nie mają jakichkolwiek podstaw formalnoprawnych do kwestionowania okoliczności objętych treścią tych orzeczeń (por. wyrok NSA z dnia 25.10.2011 r., I OSK 1859/10, Lex nr 1069624). Wskazuje na to choćby posługiwanie się konsekwentnie w przedmiotowym rozporządzeniu nazwą "orzeczenie lekarskie", (którego wzór został określony w załączniku do rozporządzenia) oraz dwuinstancyjność postępowania wskazująca, że wydane przez uprawnionego lekarza podmiotu odwoławczego orzeczenie lekarskie "jest ostateczne" (§ 13 ust. 2 rozporządzenia). Wiąże się to

z brakiem możliwości jego dalszego kwestionowania. Atrybut "ostateczności" orzeczenia lekarskiego powiązano z jego niepodważalnością, tym samym przedmiotowe orzeczenie nie może być utożsamiane z opinią biegłego podlegającą ocenie organu w ramach postępowania dowodowego.

Przyjęcie przeciwnego stanowiska oznaczałoby, że organ administracji orzekający w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi zostałby upoważniony między innymi do oceny dokumentacji medycznej oraz wyników badań, w oparciu o które wydano orzeczenie lekarskie, gdyż jak wynika

z załącznika nr 5 do rozporządzenia, wzór orzeczenia lekarskiego w nim określony nie przewiduje uzasadnienia. Powyższe czynności nie tylko przekraczałyby kompetencje organu, lecz wręcz byłoby to niemożliwe, gdyż organ nie posiada specjalistycznej wiedzy medycznej.

Należy zatem stwierdzić, że jeżeli orzeczenie lekarskie wydane w trybie rozporządzenia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badania lekarskiego kierowców

i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami zostało wydane przez uprawnionego lekarza i spełnia warunki formalne określone w załączniku nr 5 do tego rozporządzenia, to nie jest możliwe skuteczne jego kwestionowanie poprzez przeprowadzenie dowodu przeciwnego. Kwestionowane orzeczenie lekarskie jest dokumentem urzędowym, któremu kodeks postępowania administracyjnego przyznaje zwiększoną moc dowodową w zakresie co nim stwierdzono, bowiem dokument ten jak wskazano wyżej został sporządzony w przypisanej formie i przez powołane do tego organy w zakresie ich działania – rzeczowo, miejscowo i instancyjnie. Podniesiony w skardze kasacyjnej przez M. K. zarzut naruszenia art. 76 § 2 i 3 k.p.a. jest więc niezasadny, jak i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach.

Wobec powyższego, skoro podniesione w skardze kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. zarzuty naruszenia prawa procesowego okazały się uzasadnione, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok w pkt 1 i 4 i w tym zakresie przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu

w Bydgoszczy. Skarga kasacyjna M. K. zaś jako niezasadna została oddalona na podstawie art. 184 p.p.s.a. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a.