drukuj    zapisz    Powrót do listy

6155 Uzgodnienia w sprawach z zakresu zagospodarowania przestrzennego, Zagospodarowanie przestrzenne, Minister Środowiska, Uchylono zaskarżone postanowienie, IV SA/Wa 2551/15 - Wyrok WSA w Warszawie z 2015-12-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Wa 2551/15 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2015-12-18 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-08-17
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Anna Falkiewicz-Kluj
Katarzyna Golat
Małgorzata Małaszewska-Litwiniec /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6155 Uzgodnienia w sprawach z zakresu zagospodarowania przestrzennego
Hasła tematyczne
Zagospodarowanie przestrzenne
Sygn. powiązane
II OSK 867/16 - Wyrok NSA z 2018-01-23
Skarżony organ
Minister Środowiska
Treść wyniku
Uchylono zaskarżone postanowienie
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art 53 ust 4 pkt 7 ust 5 ustawy z 27.03.2003 r., art 136, art 144, art 107 par 3, art 126 kpa
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec (spr.), Sędziowie sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj, sędzia WSA Katarzyna Golat, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 18 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi Gminy [...] na postanowienie Ministra Środowiska z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy 1. uchyla zaskarżone postanowienie, 2. zasądza od Ministra Środowiska na rzecz Gminy [...] kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

IV SA/Wa 2551/15

U Z A S A D N I E N I E

Zaskarżonym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie postanowieniem z dnia [...].05.2015 r. nr [...] Minister Środowiska przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I. instancji po uchyleniu postanowienia Dyrektora [...] Parku Narodowego (zwany dalej Dyrektorem Parku) z dnia [...].07.2013 r. nr [...] odmawiającego uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego z garażem w bryle budynku, na działce o nr ew. [...] w [...] w otulinie i przy granicy [...] Parku Narodowego. Stan faktyczny i prawny niniejszej sprawy przedstawia się następująco. Po raz pierwszy Dyrektor Parku odmówił uzgodnienia tej inwestycji postanowieniem z dnia [...].07.2013 r. Wyraził pogląd, że tego typu inwestycja, planowana do realizacji w otulinie Parku, będzie miała negatywny wpływ na przedmiot ochrony jakim jest przyroda Parku. Spowoduje zmniejszenie powierzchni obszarów niezabudowanych oraz zwężenie połączenia pomiędzy obszarami użytkowanymi rolniczo. Ponadto przedmiotowa działka znajduje się w sąsiedztwie korytarza ekologicznego, o randze krajowej oznaczonego jako [...] - kanał [...]. W opracowanej opinii - ekspertyzie wykazano na obecność w analizowanym obszarze wielu gatunków roślin i zwierząt kręgowych bytujących na tym terenie. Podano, że wskazany korytarz umożliwia bytowanie i krzyżowanie się populacji roślin i zwierząt zamieszkujących na tym obszarze. Zdaniem Dyrektora Parku, planowany pod zabudowę obszar powinien pozostać terenem otwartym, luźno zabudowanym, użytkowanym rolniczo. Dyrektor stwierdził też, że ze względu na ochronę ekosystemów Parku oraz gatunków zwierząt chronionych, występujących w tym miejscu, niewłaściwe jest wyznaczanie nieprzekraczalnej linii zabudowy w odległości zaledwie 12 m, od granicy Parku. Dyrektor Parku przywołał przepisy zawarte w ustawie o ochronie przyrody, dotyczące, m.in. celów powołania parku narodowego - art. 8 ust. 2 oraz ochrony przyrody - art. 2 ust. 2 pkt. 5.

Minister Środowiska uchylił to rozstrzygnięcie postanowieniem z [...].10.2013 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I. instancji. Postanowieniem z [...].01.2014 r. Dyrektor Parku ponownie odmówił uzgodnienia tej inwestycji. Minister Środowiska natomiast utrzymał to rozstrzygnięcie w mocy postanowieniem z [...].03.2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 31.07.2014 r., sygn. akt IV SA/Wa 991/14, po rozpoznaniu skargi Gminy [...], uchylił postanowienie Ministra Środowiska z [...].10.2013 r. oraz stwierdził nieważność - jako wydanych bez podstawy prawnej - postanowienia Dyrektora Parku z [...].01.2014 r. oraz utrzymującego go w mocy postanowienia Ministra Środowiska z dnia z [...].03.2014 r. Uzasadniając ten wyrok Sąd stwierdził, że zakreślenie przez ustawodawcę 14- dniowego terminu, w którym może być dokonane uzgodnienie przez dyrektora parku narodowego miało służyć przyspieszeniu procesu inwestycyjnego, w szczególności etapu uzgodnień. Wobec tego Sąd wyraził pogląd, że organ odwoławczy, którym jest Minister Środowiska, samodzielnie winien ustalić, czy odmowa uzgodnienia była uprawniona. Gdy będzie to konieczne dla wyjaśnienia sprawy, może zlecać przeprowadzenie dalszych dowodów w sprawie organowi I. instancji. Minister w zaskarżonym obecnie rozstrzygnięciu zauważył, że rozpatrując przedłożony projekt warunków zabudowy organy obu instancji miały na uwadze problematykę o szerszym zakresie terytorialnym, niż obszar w granicach Parku i jego otuliny, mającym wpływ na stabilność procesów biologicznych na obszarze Parku. Podał, że dokonując uzgodnienia organy muszą mieć pewność, iż w otulinie Parku oraz tuż poza granicą otuliny Parku, korytarz ekologiczny nie ulegnie przerwaniu lub ograniczeniu, w przeciwnym przypadku nie miałby on żadnej wartości przyrodniczej. Konkludując Minister stwierdził, że Organ I. instancji powinien dokonać szczegółowej analizy "ustaleń", porównać je z wynikami własnych badań i obserwacji dotyczących przemieszczania się zwierząt oraz rozprzestrzeniania się roślin i grzybów, w szczególności do oraz z obszaru, na którym znajduje się planowane do realizacji przedsięwzięcie. Dyrektor Parku dla poparcia swoich ustaleń powinien zgromadzić materiał dowodowy potwierdzający istnienie w danym obszarze korytarza ekologicznego. Działania te dotyczą w istocie przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w oparciu art. 106 § 4 K.p.a., w związku z czym nie mogą być wykonane przez Ministra Środowiska. Stanowiłoby to naruszenie zasady dwuinstancyjności. Ponadto konieczne jest wykazanie, iż przedmiotowa działka znajduje, się w otulinie Parku. Należy również odnieść się do dowodów przedstawionych w sprawie przez stronę zażalającą się (inwestora, którym jest Gmina [...]), oceniając je w świetle istniejącej sytuacji przyrodniczo - przestrzennej, jak zalecił WSA.

W ocenie Ministra Środowiska, Dyrektor Parku, w trakcie prowadzonego postępowania wyjaśniającego, nie zgromadził wystarczających dowodów przesądzających o trafności rozstrzygnięcia oraz nie uzasadnił należycie swojego stanowiska. Ponadto, Minister Środowiska stwierdził konieczność zgromadzenia wszelkich dowodów i ustaleń tyczących stanu faktycznego przedmiotowej sprawy - w celu rozwikłania wszelkich wątpliwości, związanych z ewentualnościami kolizji planowanej inwestycji, a w szczególności z zagrożeniami dla przyrody Parku oraz próby sytuowania nowych nieruchomości (w tym przypadku nowej inwestycji mieszkaniowej z konieczną infrastrukturą techniczną na niezabudowanej działce) w terenie rolnym. Minister stwierdził, że uzasadnienie do wydanego postanowienia, przedstawione przez Dyrektora Parku, jest lakoniczne i opiera się na ogólnych stwierdzeniach, nie precyzując jakie zagrożenie dla przyrody Parku i dlaczego, będzie miała realizacja planowanego przedsięwzięcia. W ocenie Organu odwoławczego, Dyrektor Parku, w trakcie prowadzonego postępowania wyjaśniającego, nie zgromadził wystarczających dowodów wskazujących, że planowana inwestycja może być uznana za zagrożenie zewnętrzne (stosownie do art. 5 pkt 29 ustawy), dla chronionej przyrody Parku. Powinien wskazać jakiego rodzaju zagrożenia spowoduje lub może spowodować realizacja planowanej inwestycji, z uwagi na jej charakter oraz określić jej wpływ na przyrodę Parku, w tym na walory krajobrazowe, uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie. Konieczne jest odniesienie się do położenia przedmiotowej inwestycji w terenie oraz do jej kubatury, zgodnie z opracowanym projektem decyzji o warunkach zabudowy, a nie polemizowanie z zapisami występującymi w projekcie decyzji.

We wniesionej skardze Skarżąca Gmina, reprezentowana przez Burmistrza, zarzuciła naruszenie: art. 53 ust. 4 pkt 7 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U z 2015 r., poz. 199 ze zm.), a także art. 138 § 2 w związku z art. 126 i art. 144 K.p.a. w związku z art. 3 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Gmina [...] wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia Ministra Środowiska z dnia [...].05.2015 r. oraz o zasądzenie na rzecz Skarżącej kosztów postępowania sądowego. W ocenie Strony skarżącej Minister Środowiska naruszył art. 53 ust. 4 pkt 7 i ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu. Zdaniem Skarżącej, stosowanie art. 53 ust. 4 pkt 7 i ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu rozciąga się również na postępowanie zażaleniowe prowadzone przed Ministrem Środowiska (organem odwoławczym rozpatrującym zażalenie). Wyraziła pogląd, że skoro Dyrektor [...] Parku Narodowego (organ I. instancji) posiada zgodnie z art. 53 ust. 4 pkt. 7 i ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym tylko 14 dni na zajęcie stanowiska w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy, to również Minister Środowiska ma tylko 14 dni na wydanie postanowienia w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji warunków zabudowy. Po upływie 14 dniowego terminu projekt decyzji o warunkach zabudowy, zdaniem Skarżącej, został uzgodniony poprzez milczącą zgodę Ministra Środowiska w przedmiocie zażalenia na postanowienie Dyrektora [...] Parku Narodowego z dnia [...] lipca 2013r. nr [...]. Zdaniem strony skarżącej, WSA we wskazanym wyroku z dnia 31 lipca 2014 r. sygn. akt IV SA/Wa 991/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązał organ odwoławczy, by odniósł się także do dalszych zarzutów strony, sformułowanych na etapie wniesienia skargi. W ocenie Skarżacej, Minister Środowiska posiadał wszelkie dowody, uzasadniające zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie we wskazanym 14 dniowym terminie (art. 53 ust. 4 pkt 7 i ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu). Zaskarżone postanowienie Ministra Środowiska z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] zostało wydane bez podstawy prawnej (art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.) jako wydane po upływie 14 dni od dnia przekazania przez Sąd akt sprawy Ministrowi Środowiska, czyli terminu wynikającego z art. 53 ust. 4 pkt 7 i ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu. Wcześniej nastąpiło pozytywne uzgodnienie.

Skarżąca stwierdziła, że wobec upływu terminu do wyrażenia stanowiska przez organ I. instancji w przedmiocie uzgodnienia, w tym odmowy (14 dni od wpływu wniosku), nie znajduje racjonalnego uzasadnienia przekazanie temu organowi sprawy do ponownego rozpoznania. Wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonego postanowienia, w uzasadnieniu którego organ nie dokonał merytorycznej oceny zgromadzonych dotąd w sprawie materiałów dowodowych. W jej ocenie, gdy Minister Środowiska uchyla postanowienie Dyrektora [...] Parku Narodowego i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania, a upłynął już przedmiotowy termin na uzgodnienie, to Dyrektor [...] Parku Narodowego (organ I instancji) utracił już kompetencję do wydania postanowienia w przedmiotowej sprawie. Zaskarżone postanowienie Ministra Środowiska narusza wobec tego art. 138 § 2 K.p.a., choć główne źródło naruszenia tego przepisu prawa procesowego wynika z naruszenia normy prawa materialnego, tj. art. 53 ust. 4 pkt 7 i ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Postanowienie organu odwoławczego powinno wobec tego zostać uchylone przez Sąd.

Skarżąca stwierdziła, że skoro organ odwoławczy miał wątpliwości co do zasadności postanowienia Dyrektora [...] Parku Narodowego z dnia [...] lipca 2013r. nr [...] to powinien sprawę wyjaśnić i albo to postanowienie utrzymać w mocy, jeżeli były wystarczające do tego podstawy, albo po dokonaniu stosownych ustaleń uchylić postanowienie Dyrektora [...] Parku Narodowego z dnia [...] lipca 2013r. nr [...] i umorzyć postępowanie. Przy czym Minister Środowiska powinien dokonać tych czynności w przewidzianym do tego terminie czyli w ciągu 14 dni od doręczenia mu akt postępowania wraz prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zdaniem skarżącej, kiedy organ II. instancji rozpatruje zażalenie na postanowienie organu I. instancji - przepis art. 53 ust. 4 pkt 7 i ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi lex specialis do art. 138 § 2 w związku z art. 126 i art. 144 K.p.a. W piśmie procesowym z dnia 9.12.2015 r., uzupełniającym skargę, które do Sądu wpłynęło w dniu 17.12.2015 r. Skarżąca podtrzymała swe dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniosła o umorzenie przedmiotowego postępowania uzgodnieniowego.

W odpowiedzi na skargę Minister Środowiska wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje.

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m. in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25.07.2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz.1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej P.p.s.a.) sprowadzają się do kontroli działalności organów administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Przy czym w myśl art. 134 P.p.s.a. Sąd rozstrzygając w granicach danej sprawy nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Należy także mieć na uwadze, że w myśl art. 153 ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie (...) było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Niniejsza sprawa rozpoznana została w postępowaniu uproszczonym, na podstawie art. 119 pkt 3 P.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem, sprawa mogła być rozpoznana w trybie uproszczonym, bowiem przedmiotem skargi było postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie. W myśl art. 120 P.p.s.a. w trybie uproszczonym sąd rozpoznał tę sprawę na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Sąd, badając na posiedzeniu niejawnym legalność zaskarżonego postanowienia Ministra Środowiska z dnia [...].05.2015 r., w oparciu o powołane przepisy i w granicach sprawy, doszedł do przekonania, że skarga częściowo oparta została na uzasadnionych podstawach. Organ odwoławczy nie zastosował się bowiem do wiążących wskazań, wynikających z prawomocnego wyroku WSA wydanego w tej sprawie z dnia 31.07.2014 r., sygn. akt IV SA/Wa 991/14. Należy zauważyć, że od czasu jego uprawomocnienia się nie doszło do zmiany przepisu prawa materialnego, stanowiącego podstawę rozstrzygania, a mianowicie art. 53 ust. 4 pkt. 7 i ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wobec tego stanowisko zajęte przez WSA we wskazanym prawomocnym wyroku wiąże zarówno Ministra jak i Sąd ponownie rozpatrujący tę sprawę.

Przede wszystkim zatem należy mieć na względzie, że WSA stwierdził nieważność zarówno postanowienia Dyrektora [...] Parku Narodowego z [...].01.2014 r. ponownie odmawiającego uzgodnienia tej inwestycji jak i utrzymującego je w mocy postanowienia Ministra Środowiska z [...].03.2014 r. - zaznaczając, że wydane zostały bez podstawy prawnej, bo w wyniku nieuprawnionego przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I. instancji, w następstwie uchylenia postanowienia Dyrektora [...] Parku Narodowego z dnia [...].07.2013 r. nr [...], odmawiającego uzgodnienia realizacji przedmiotowej inwestycji.

Podkreślenia wymaga, że Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził we wskazanym wyroku, iż "Bez znaczenia jest okoliczność, że w toku sprawy pierwotne postanowienie organu I. instancji w przedmiocie uzgodnienia (z [...] lipca 2013 r.), zostało uchylone przez organ odwoławczy. Nie skutkuje to otwarciem nieograniczonego terminu do ponownego rozpoznawania sprawy w I. instancji. Taka wykładnia prowadziłaby do bezskuteczności regulacji służących dyscyplinowaniu organu właściwego do spraw uzgodnienia do szybkiego zajęcia stanowiska w przedmiocie wniosku o uzgodnienie. Pogląd taki jest podzielany także w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, gdzie wskazuje się, że z uwagi na dyscyplinujący charakter regulacji statuujących instytucję tzw. milczącego uzgodnienia, nie jest dopuszczalne w sprawach, gdzie mechanizm ten znajduje zastosowanie, wydanie przez organ odwoławczy postanowienia o charakterze kasatoryjnym." Sąd Wojewódzki nie badał zatem, czy utrzymanie w mocy postanowienia odmownego było prawidłowe, a jedynie stwierdził, że rozstrzygnięcia obu instancji - postanowienie z [...].01.2014 r. oraz z [...].03.2014 r. dotknięte są nieważnością, z uwagi na brak podstawy prawnej do ich wydania, skoro poprzedzało je nieuprawnione skierowanie sprawy przez organ odwoławczy do I. instancji, po uchyleniu jej rozstrzygnięcia, a więc wadliwe postanowienie kasatoryjne Ministra z [...].10.2013 r. Sąd ten zatem, w wyroku wiążącym skład obecnie rozpoznający sprawę a uprzednio i Ministra, sformułował pogląd o niedopuszczalności wydania rozstrzygnięcia kasatoryjnego przez II. instancję przy rozpoznawaniu uzgodnień dokonywanych w oparciu o art. 53 ust. 4 pkt. 7 i ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. We wskazanym wyroku Sąd wyraźnie zaznaczył, że "Wobec upływu terminu do wyrażenia przez organ I. instancji stanowiska w przedmiocie uzgodnienia, w tym odmowy (14 dni od wpływu wniosku), nie znajduje racjonalnego uzasadnienia przekazanie mu sprawy do ponownego rozpoznania, zwłaszcza w świetle oceny organu odwoławczego, gdzie nie wyklucza się istnienia w sprawie przesłanek do odmowy uzgodnienia". Konkludując Sąd wyraził pogląd, że "konieczne jest ponowne orzeczenie organu odwoławczego w przedmiocie uzgodnienia, po dokonaniu wstępnie oceny, czy materiał dowodowy, niezbędny dla dokonania rozstrzygnięcia został zgromadzony. Organ ten może też - dodatkowo - zlecać przeprowadzenie dalszych dowodów organowi I. instancji (w granicach art. 136 w zw. z art. 144 K.p.a.). Dopiero, gdy orzeczenie zostanie stosownie uzasadnione (art. 107 §. 3 w zw. z art. 126 K.p.a.), w kontekście wskazania stanu faktycznego ustalonego przez organ, możliwa będzie sądowa kontrola legalności orzeczenia, gdy chodzi o jego zgodność z regulacjami materialnoprawnymi. Sąd administracyjny nie może zastąpić organu odwoławczego, gdy chodzi o dokonywanie istotnych ustaleń faktycznych w sprawie (w danym przypadku dodatkowych środków dowodowych, przeprowadzonych po uchyleniu uprzedniego orzeczenia organu I instancji)".

Ze wskazanych przyczyn skarga zasługiwała na uwzględnienie. Stanowisko wyrażone przez WSA we wskazanym wyroku wiązało bowiem Ministra, rozpoznającego wskazane zażalenie. Nie jest natomiast trafny zarzut skargi, że organ odwoławczy ma również otwarty 14-dniowy termin na zajęcie stanowiska w sprawie. Wniosek taki nie wypływa z obowiązujących przepisów prawa. Poglądu takiego nie sformułował też Sąd we wskazanym, wiążącym wyroku. Stwierdził jedynie, że "z uwagi na zakreślony ustawowo krótki i nieprzekraczalny termin zajęcia stanowiska przez organ uzgadniający, w danym postępowaniu wpadkowym zasięgnięcie opinii biegłego, z przyczyn techniczno-organizacyjnych, nie wydaje się - co do zasady - możliwe. Jednocześnie, w przypadku zgromadzenia dowodów w oparciu o wiedzę specjalistyczną pracowników danego urzędu, rolą organu orzekającego w sprawie (jego piastuna czy osoby upoważnionej do podpisania orzeczenia), gdy zostaną podniesione określone zarzuty, co do prawidłowości dokonanych ustaleń, jest ocena m.in., czy konkretne osoby dysponowały konieczną wiedzą - w kontekście kierunku wykształcenia, uzyskanych tytułów i stopni naukowych, czy np. wystarczająco długiej praktyki zawodowej – aby konkretne, przedstawione przez nie, informacje mogły być uznane za wiarygodne". W tym stanie rzeczy, wobec sformułowanego i wiążącego poglądu WSA, że organowi I. instancji termin do uzgodnienia już upłynął - nie było uprawnione przekazanie przez Ministra Środowiska sprawy owego uzgodnienia Dyrektorowi [...] Parku Narodowego do ponownego rozpoznania.

Obowiązkiem Ministra było zatem zajęcie merytorycznego stanowiska w sprawie, a więc utrzymanie w mocy postanowienia I. instancji po ustaleniu, że jest prawidłowe lub uchylenia go ze wskazaniem ewentualnych wadliwości tego rozstrzygnięcia i uzgodnienie przedmiotowej inwestycji. Nie było natomiast podstaw, wbrew zarzutom skargi, do uchylenia go i umorzenia postępowania uzgodnieniowego. Na możliwość takiego rozstrzygnięcia nie wskazywał też WSA we wskazanym, wiążącym wyroku. Postępowanie to nie mogło być uznane za bezprzedmiotowe, skoro inwestor podtrzymywał zamiar realizacji tej inwestycji, a organ I. instancji odmówił jej uzgodnienia z zachowaniem owego 14-dniowego terminu. Na marginesie jedynie należy zauważyć, że środkiem prowadzącym do zdyscyplinowania odwoławczego organu uzgodnieniowego może być natomiast skarga na jego bezczynność, względnie przewlekłość.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie - w pkt. 1 sentencji - orzekł na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 153 P.p.s.a. oraz art. 119 pkt 3 w zw. z art. 120 P.p.s.a.

O kosztach postępowania – w pkt 2 sentencji - orzeczono na podstawie art. 200 P.p.s.a.

Po uprawomocnieniu się niniejszego wyroku, ponownie rozpoznając sprawę, należy zastosować się do wskazań i oceny prawnej zawartych w uzasadnieniu niniejszego orzeczenia oraz w prawomocnym wyroku WSA z dnia 31.07.2014 r., sygn. akt IV SA/Wa 991/14.



Powered by SoftProdukt