Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia NSA Maria Jagielska (spr.) Sędzia NSA Piotr Pietrasz Protokolant Patrycja Kozłowska po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej I. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 9 września 2015 r. sygn. akt II SA/Go 331/15 w sprawie ze skargi I. C. na decyzję Lubuskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 9 września 2015 r. o sygn. akt II SA/Go 331/15 oddalił skargę I. C. na postanowienie Lubuskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Gorzowie Wielkopolskim (dalej jako LPWIS) z dnia [...] marca 2015 r. w przedmiocie stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów.

Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia.

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Z. (dalej: PPIS) w dniu [...] października 2014 r. wystawił na I. S. (obecnie: C.) tytuł wykonawczy obejmujący obowiązek poddania jej małoletniego syna M. (urodzonego [...] grudnia 2012 r.) szczepieniom ochronnym przeciwko: błonicy, tężcowi, krztuścowi, zakażeniom wywołanym przez Haemophilus influenzae typu b, wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, poliomyelitis oraz odrze, śwince i różyczce. Postanowieniem z dnia [...] listopada 2014 r. organ nałożył na stronę grzywnę 500 zł w celu przymuszenia do wykonania rzeczonego obowiązku.

Pismem z dnia [...] grudnia 2014 r. zobowiązana wniosła następujące zarzuty w postępowaniu egzekucyjnym: 1. brak wymagalności obowiązku "w sytuacji nieistnienia wykonalności obowiązku (...)", 2. niedopuszczalność egzekucji administracyjnej, 3. prowadzenie egzekucji przez niewłaściwy organ.

Postanowieniem z dnia [...] marca 2015 r. LPWIS utrzymał w mocy postanowienie PPIS z dnia [...] stycznia 2015 r. – stanowisko wierzyciela o uznaniu zgłoszonych wyżej zarzutów za nieuzasadnione. Stwierdził, że obowiązek nałożony tytułem wykonawczym wynika z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2013 r. poz. 947 ze zm.; dalej także jako: u.z.z.z.), czyli z mocy prawa, zatem brak podstaw do jego konkretyzacji w formie decyzji administracyjnej. Zdaniem organu w sprawie nie miały zastosowania przepisy art. 33 u.z.z.z., bowiem dotyczą takich stanów faktycznych gdzie lekarz podejrzewa lub rozpoznaje zakażenie lub chorobę zakaźną. Obowiązkowe szczepienia ochronne, realizowane na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) i art. 17 ustawy dotyczą zaś osób zdrowych i mają na celu zapobieganie zakażeniom oraz chorobom zakaźnym. Co do zarzutu niewykonalności obowiązku o charakterze niepieniężnym, organ uznał go za nietrafny, ponieważ sposób realizacji obowiązku zawarty jest w Programie Szczepień Ochronnych na dany rok, wprowadzanym do stosowania na mocy art. 17 ust. 11 cyt. ustawy. W kwestii zarzutu prowadzenia egzekucji przez niewłaściwy organ egzekucyjny, LPWIS stwierdził, że w swoim postanowieniu PPIS przedstawił stanowisko wierzyciela w zakresie zarzutów zgłoszonych przez zobowiązanego, natomiast LPWIS działając jako organ odwoławczy, rozpatrzył sprawę dotyczącą stanowiska wierzyciela, zgodnie z art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r. Nr 212, poz. 1263 ze zm.).

Oddalając skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał zaskarżone postanowienie za zgodne z prawem i stwierdził, że istnieje przepis prawa nakazujący obowiązek poddania małoletniego dziecka szczepieniom ochronnym – jest to art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.z.z.z., stosownie do którego osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym, co należy rozumieć zgodnie z art. 2 pkt 26 tej ustawy, jako podanie szczepionki przeciw chorobie zakaźnej w celu sztucznego uodpornienia przeciwko tej chorobie. W przypadku osoby nieposiadającej pełnej zdolności do czynności prawnych odpowiedzialność za wypełnienie obowiązków, o których mowa w ust. 1, ponosi osoba, która sprawuje pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną, albo opiekun faktyczny (art. 5 ust. 2 ustawy). Zważywszy na regulację zawartą w akcie rangi ustawowej, obowiązek poddania się szczepieniom ochronnym nie wymaga wydania decyzji administracyjnej, gdyż wynika on wprost z przepisu prawa.

Sąd wskazał, że skoro obowiązek szczepień wynika bezpośrednio z przepisu prawa, to organ egzekucyjny, po uprzednim doręczeniu upomnienia i wystawieniu tytułu wykonawczego przez wierzyciela, doręczając go zobowiązanemu, uprawniony jest do wszczęcia postępowanie egzekucyjnego. Nie był więc trafny zarzut niedopuszczalności egzekucji.

Sąd stwierdził, że obowiązkowi poddania dziecka skarżącego szczepieniom ochronnym nie sprzeciwia się powołany w skardze art. 16 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2012 r. poz. 159 ze zm.; dalej: ustawa o prawach pacjenta), zgodnie z którym pacjent ma prawo do wyrażenia zgody na udzielenie określonych świadczeń zdrowotnych lub odmowy takiej zgody, po uzyskaniu informacji w zakresie określonym w art. 9. Cytowany przepis umiejscowiony jest w rozdziale 5 "Prawa pacjenta do wyrażania zgody na udzielanie świadczeń zdrowotnych". Poprzedzony został artykułem 15-tym, w myśl którego przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do wyrażania zgody na udzielanie świadczeń zdrowotnych albo odmowy takiej zgody, jeżeli przepisy odrębnych ustaw nie stanowią inaczej. Taką zaś odrębną ustawą jest, między innymi, u.z.z.z.

W ocenie Sądu, skarżący nietrafnie powoływał się również na art. 33 u.z.z.z. w związku z art. 31 ust. 1 i 2 Konstytucji RP. Przepisy artykułu 33 ustawy, nie dotyczą szczepień ochronnych, lecz działań organów państwowej inspekcji sanitarnej oraz lekarzy w przypadku podejrzenia lub rozpoznania zakażenia lub choroby zakaźnej. W orzecznictwie NSA wskazuje się, iż związek pomiędzy szczepieniami ochronnymi, a ochroną zdrowia jest oczywisty, przy czym chodzi nie tylko o zdrowie osoby poddanej szczepieniu ochronnemu, ale o zdrowie innych osób narażonych na zarażenie chorobami zakaźnymi. Nie ma przepisu, który wyłączałby obowiązek poddania dziecka obowiązkowym szczepieniom tylko ze względu na hipotetyczne powikłania.

Sąd wyjaśnił, że organy nie stosowały w tej sprawie art. 119 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r. poz. 1619 ze zm.; dalej: u.p.e.a.), więc nie mogło dojść do jego naruszenia, bo przedmiotem niniejszej sprawy nie było postanowienie o nałożeniu grzywny. Nie doszło również do naruszenia art. 29 § 1 u.p.e.a., gdyż kontroli legalności podlegały akty wydane nie przez organ egzekucyjny, ale przez wierzyciela i organ odwoławczy.

WSA nie zgodził się także z zarzutem błędnego przypisania sobie przez organy właściwości rzeczowej i przypomniał, że organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej w niniejszym postępowaniu nie występowały w roli organów egzekucyjnych, lecz w roli wierzyciela, mającego jedynie przedstawić w formie postanowienia swoje stanowisko odnośnie do zgłoszonych zarzutów (PPIS) oraz w roli organu odwoławczego (organu wyższego stopnia) względem tego wierzyciela, który rozpoznał zażalenie na wyrażone w formie postanowienia stanowisko w sprawie zarzutów (LPWIS). Działania LPWIS, występującego w postępowaniu egzekucyjnym w roli organu egzekucyjnego, stanowią przedmiot kontroli w postępowaniu zainicjowanym zażaleniem strony na postanowienie z dnia [...] kwietnia 2015 r. w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym.

Odwołując się do treści art. 20 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. Nr 31, poz. 206 ze zm.) WSA stwierdził, że brak jest podstaw do uznania, iż Wojewoda Lubuski nie mógł przekazać Lubuskiemu Państwowemu Wojewódzkiemu Inspektorowi Sanitarnemu w Gorzowie Wlkp., w drodze porozumienia, prowadzenia spraw z zakresu egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym na terenie województwa lubuskiego dotyczących poddania osób małoletnich obowiązkowym szczepieniom ochronnym. Porozumienie z dnia 23 kwietnia 2014 r. w tym przedmiocie zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Województwa Lubuskiego (z 2014 r. poz. 931), zgodnie z wymogiem przewidzianym w art. 20 ust. 2 cyt. wyżej ustawy, przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego w tej sprawie, zatem mogło być stosowane.

Skargą kasacyjną I. C. domagała się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenia kosztów postępowania wg norm prawem przepisanych, jak również przeprowadzenia rozprawy, zarzucając naruszenie:

– prawa materialnego:

1) art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.z.z.z. poprzez błędną jego wykładnię i przyjęcie, że w niniejszej sprawie zachodzi przymus poddania się obowiązkowi szczepień ochronnych;

2) art. 31 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 16 ustawy o prawach pacjenta poprzez błędne ich niezastosowanie i przyjęcie, że w niniejszej sprawie należy określonymi środkami przymusu spowodować wykonanie rzekomego obowiązku szczepienia;

– przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy:

3) art. 119 § 1 u.p.e.a. poprzez jego zastosowanie w sytuacji nieistnienia wykonalności obowiązku w dniu wydania postanowień przez organy I i II instancji, albowiem obowiązek ten można wykonać do 19 roku życia dziecka;

4) art. 119 § 1 w zw. z art. 2 § 1 ust. 10 u.p.e.a. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt b) u.z.z.z. poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy obowiązek określony w art. 5 ust. 1 pkt b) u.z.z.z. nie podlega egzekucji albowiem dotyczy on wyłącznie dzieci chorych lub zakażonych, a nie zdrowych;

5) art. 29 § 1 u.p.e.a poprzez niezbadanie dopuszczalności egzekucji administracyjnej tytułu wykonawczego wystawionego przez PPIS z dnia [...] października 2014 r.;

6) art. 20 § 1 u.p.e.a. poprzez przypisanie właściwości rzeczowej w niniejszej sprawie organowi I i II instancji;

7) art. 145 § 1 pkt 1 ppkt a) i c) p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie i nieuchylenie zaskarżonych postanowień.

Skarżąca kasacyjnie wniosła ponadto o zwrócenie się przez Naczelny Sąd Administracyjny do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym o zgodność art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.z.z.z. w takim rozumieniu, że nakłada on przymus egzekwowalny w drodze postępowania egzekucyjnego w administracji na osoby sprawujące pieczę nad osobami małoletnimi z m.in. art. 2, art. 7, art. 31 ust. 1, art. 48 ust. 1 Konstytucji RP.

LPWIS nie udzielił odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Skarga kasacyjna złożona w tej sprawie obejmuje zarówno zarzuty naruszenia prawa materialnego w rozumieniu art. 174 pkt 1 p.p.s.a. przez błędną wykładnię, jak też błędne niezastosowanie, jak również zarzuty naruszenia przepisów postępowania w rozumieniu art. 174 pkt 2 p.p.s.a., którym uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zarzuty skargi kasacyjnej są niezasadne, a wyrok Sądu I instancji kontrolowany przez Naczelny Sąd Administracyjny w granicach wskazanych podstaw kasacyjnych nie narusza prawa, mimo jego dostrzeżonych wad, które z racji braku stosownych zarzutów kasacyjnych nie mogą prowadzić do uchylenia skarżonego wyroku, gdyż Naczelny Sąd Administracyjny z mocy art. 183 § 1 p.p.s.a. jest związany granicami skargi kasacyjnej, zaś z urzędu pod rozwagę bierze jedynie przesłanki nieważności postępowania, jakie to zostały enumeratywnie wymienione w treści art. 183 § 2 pkt 1-6 p.p.s.a. Nieważność postępowania w rozpoznawanej sprawie nie zaistniała.

Oceniając zarzuty naruszenia prawa materialnego postawione w pkt 1 i 2 petitum skarg kasacyjnej uznać należy, że są one nieuzasadnione. Na pełną aprobatę zasługuje bowiem stanowisko Sądu I instancji, który dokonał prawidłowej wykładni art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.z.z.z., w oparciu o utrwalone poglądy wyrażane dotychczas w judykaturze Naczelnego Sądu Administracyjnego w tym zakresie. Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.z.z.z. osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do poddawania się szczepieniom ochronnym. Przepis ten należy odczytywać w powiązaniu z art. 17 ust. 1 u.z.z.z. oraz rozporządzeniem wykonawczym ministra właściwego do spraw zdrowia, wydanym na podstawie art. 17 ust. 10 pkt 1 i 2. Nie ma żadnych wątpliwości, że wskazane przepisy wprowadzają, z mocy prawa, obowiązek poddawania się szczepieniom ochronnym. W przypadku osób małoletnich (w tej sprawie dziecka) za wykonanie tego obowiązku odpowiedzialność ponoszą osoby, które sprawuję nad nimi prawną pieczę (rodzice), co wynika z art. 5 ust. 2 u.z.z.z. Podkreślić trzeba, że dotychczasowe poglądy orzecznicze Naczelnego Sądu Administracyjnego w omawianej materii potwierdził także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 stycznia 2016 r. sygn. akt V KK 306/15 (LEX nr 1963649), stwierdzając, że "(...) obowiązek rodziców poddania dziecka obowiązkowym szczepieniom ochronnym jest obowiązkiem prawnym, od którego uwolnić mogą jedynie konkretne przeciwwskazania lekarskie do szczepienia. Z art. 5 ust. 1 ustawy [...] wynika wprost, że osoby przebywające na terytorium kraju są obowiązane, na zasadach określonych w tej ustawie, do poddania się szczepieniom ochronnym. Analiza przepisów przywołanej ustawy [...] pozwala [...] wyinterpretować normę prawną, która ustanawia prawną powinność poddania dziecka szczepieniu ochronnemu, tzn. określa wszystkie istotne cechy tego obowiązku. Wskazuje bowiem podmiot na którym ten obowiązek ciąży, okoliczności, w których obowiązek ten się aktualizuje oraz jego zakres. Obowiązek poddania małoletniego obowiązkowym szczepieniom ochronnym wynika więc z mocy przepisów ustawowych. Brak jest zatem podstawy prawnej do jego konkretyzacji w formie decyzji administracyjnej.". W przywoływanym wyroku SN zauważył ponadto: "(...) obowiązek poddania dziecka szczepieniu ochronnemu jest bezpośrednio wykonalny. Jego niedochowanie aktualizuje obowiązek wszczęcia postępowania egzekucyjnego, którego zamierzonym rezultatem ma być poddanie dziecka szczepieniu ochronnemu. Zaniechanie poddania się obowiązkowemu szczepieniu, mimo zastosowania środków egzekucji administracyjnej rodzi odpowiedzialność karnoadministracyjną (...)".

Rozważania powyższe z całą stanowczością pozwalają odrzucić zarzut skargi kasacyjnej, postawiony w pkt 1 jej petitum, a oparty na błędnej jakoby wykładni przez Sąd I instancji art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.z.z.z. poprzez przyjęcie, że w niniejszej sprawie zachodzi przymus poddania się obowiązkowi szczepień ochronnych. Sąd prawidłowo odczytał treść normatywną art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.z.z.z., zaś istnienie wyrażonego w nim obowiązku nie podlega dyskusji. W tym zakresie por. dodatkowo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 czerwca 2017 r. sygn. akt II GSK 2398/15 (dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

W drugim zarzucie kasacyjnym naruszenia prawa materialnego (patrz: zarzut z pkt 2 petitum skargi kasacyjnej), skarżąca kasacyjnie wskazuje, że zarówno przepisy Konstytucji RP, jak i ustawy o ochronie praw pacjenta nie pozwalają organom państwa na przymuszenie osoby do wykonania rzekomego – jak błędnie twierdzi – obowiązku poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym. Również i ten zarzut nie mógł zostać uwzględniony. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, posługując się argumentem natury konstytucyjnej i powołując art. 31 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP (z których wynika prawna ochrona wolności człowieka i niemożność przymuszania do czynienia tego, co nie jest prawem nakazane) oraz art. 16 ustawy o prawach pacjenta (z kolei z tego przepisu wynika prawo pacjenta do zgody lub odmowy wyrażenia zgody na udzielenie określonych świadczeń zdrowotnych), skarżąca zdaje się nie zauważać dwóch zasadniczych kwestii. Po pierwsze, Sąd I instancji trafnie wyłożył w uzasadnieniu wyroku, że w tej sprawie nie znajduje zastosowania art. 16 ustawy o prawach pacjenta, gdyż jego stosowanie wyklucza art. 15 ustawy (czyt. str. 17 uzasadnienia wyroku), po wtóre zaś, chroniona Konstytucją wolność człowieka nie ma charakteru absolutnego i doznaje stosownych ograniczeń m.in. ze względu na ochronę zdrowia (art. 31 ust. 3 Konstytucji). Zgodnie natomiast z art. 68 ust. 1 Konstytucji RP każdy ma prawo do ochrony zdrowia, a władze publiczne są obowiązane do zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej dzieciom (art. 68 ust. 3 Konstytucji). Nie wymaga pogłębionych wyjaśnień, że obowiązek poddania dziecka szczepieniom ochronnym realizuje wskazywane wyżej powinności państwa względem jednostki oraz ogółu społeczeństwa. W rozpoznawanej sprawie nie bez znaczenia pozostaje także to, że – jak stanowi art. 95 § 3 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682) – władza rodzicielska powinna być wykonywana tak, jak tego wymaga dobro dziecka i interes społeczny. W realiach demokratycznego państwa prawnego tak dobro dziecka, jak i interes społeczny jednoznacznie wymagają aby rodzice dziecka korzystali z osiągnięć współczesnej medycyny w sposób wolny od ideologicznych uprzedzeń i dobrowolnie poddawali dziecko szczepieniom ochronnym m.in. po to, by uniknąć stosowania przez organy państwa przymusu dla wykonania tego obowiązku, nakazanego art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.z.z.z. i równocześnie, by chronić prawa dziecka, których ochronę zapewnia Rzeczpospolita Polska (art. 72 ust. 1 Konstytucji). Nie doszło zatem do naruszenia art. 31 ust. 1 i 2 Konstytucji ani art. 16 ustawy o prawach pacjenta poprzez tolerowanie przez Sąd I instancji błędnego niezastosowania tych przepisów w niniejszej sprawie.

Z uwagi na to, że oba omówione zarzuty naruszenia prawa materialnego okazały się nieuzasadnione Sąd I instancji nie mógł zastosować art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. i uchylić zaskarżonego postanowienia na tej podstawie prawnej, co czyni niezasadnym pierwszą część zarzutu z pkt 7 petitum skargi kasacyjnej.

Przechodząc do oceny zarzutów naruszenia przepisów postępowania (pkt 3 do 7 w części petitum skargi kasacyjnej), rozważania w tym przedmiocie poprzedzić należy ogólnym stwierdzeniem, że Sąd I instancji poddał kontroli pod względem zgodności z prawem stanowisko wierzyciela w zakresie zarzutów zgłoszonych przez zobowiązanego w postępowaniu egzekucyjnym, ponieważ skarga została wniesiona przed 15 sierpnia 2015 r., czyli przed zmianą art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a., który obecnie uniemożliwia kontrolę legalności takich postanowień, do czego odniósł się Sąd, a co nie jest sporne.

Zarzuty naruszenia przepisów postępowania są nieuzasadnione z następujących powodów. Sformułowane w pkt 3 i 4 petitum skargi kasacyjnej zarzuty naruszenia art. 119 § 1 u.p.e.a. uznać należy za bezprzedmiotowe w realiach niniejszej sprawy. Jest tak dlatego, że art. 119 § 1 u.p.e.a. reguluje grzywnę nakładaną w celu przymuszenia do wykonania obowiązku objętego tytułem wykonawczym, a zatem nie mógł stanowić i nie stanowił podstawy prawnej kontrolowanego przez Sąd I instancji postanowienia dot. – jak wyżej nieprzypadkowo wskazano – stanowiska wierzyciela w sprawie zgłoszonych zarzutów, wydanego na podstawie przepisu art. 34 § 1 u.p.e.a., czego nie dostrzega się w skardze kasacyjnej. Niemniej jednak, odnosząc się do tych zarzutów zdecydowanego podkreślenia wymaga, że jeżeli art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.z.z.z. wprowadza obowiązek poddania dziecka szczepieniom ochronnym, to żadnej wątpliwości nie powinno ulegać, iż obejmuje on wyłącznie dziecko zdrowe. Twierdząc, że obowiązek ten dotyczy dziecka chorego lub zakażonego autorka skargi kasacyjnej popełnia tym samym błąd logiczny. Wszak dziecka chorego lub zakażonego nie można poddać szczepieniom ochronnym mającym chronić/uodparniać przed chorobami.

Bezprzedmiotowe, a przez to pozbawione usprawiedliwionych podstaw są także zarzuty sformułowane w pkt 5 i 6 petitum skargi kasacyjnej, ponieważ nie podważają wyroku Sądu I instancji z perspektywy wadliwości kontroli postanowienia wyrażającego stanowisko wierzyciela co do zgłoszonych zarzutów, tylko kwestionują dopuszczalność prowadzenia egzekucji (art. 29 § 1 u.p.e.a.) i właściwość rzeczową organu I i II instancji (art. 20 § 1 u.p.e.a.). Jak wiadomo, wątpliwości te mogą być przedmiotem zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym, wnoszonych na podstawie art. 33 § 1 u.p.e.a., i w takim postępowaniu powinny być rozpoznawane, zaś w tej sprawie nie podważają skutecznie stanowiska wierzyciela co do zarzutów objętego kontrolą Sądu I instancji. Zastrzeżenia jednakże wymaga, iż zarzuty skargi kasacyjnej wykluczają kontrolę wyroku w części, w której Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że art. 20 ust. 1 ustawy o wojewodzie i administracji rządowej w województwie stanowił adekwatną podstawę ustawową dla zawarcia przez Wojewodę Lubuskiego i Lubuskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Gorzowie Wielkopolskim porozumienia z dnia 23 kwietnia 2014 r. w sprawie powierzenia prowadzenia spraw z zakresu egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym (Dz. U. Woj. Lubuskiego z 2014 r. poz. 931), choćby nawet to stwierdzenie Sądu nie było prawidłowe. Skarga kasacyjna nie podnosi zarzutu naruszenia art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, czego nie niweluje niejasny fragment jej uzasadnienia (str. 7-8), dlatego ta kwestia musiała pozostać poza kontrolą kasacyjną sprawowaną przez Naczelny Sąd Administracyjny w nieprzekraczalnych granicach wyznaczonych art. 183 § 1 p.p.s.a., a co zasygnalizowano na wstępie.

Skoro zatem omówione zarzuty naruszenia przepisów postępowania okazały się nieuzasadnione to Sąd I instancji nie mógł zastosować art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i uchylić zaskarżonego postanowienia na tej podstawie prawnej, co czyni niezasadnym drugą część zarzutu z pkt 7 petitum skargi kasacyjnej.

Odnosząc się do wniosku skarżącej kasacyjnie o skierowanie do Trybunału Konstytucyjnego pytania prawnego w przedmiocie zgodności art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.z.z.z. z powołanymi w skardze kasacyjnej wzorcami konstytucyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny uznaje ten wiosek za niezasadny, ponieważ nie podziela stanowiska skarżącej w tym zakresie, a zarazem nie dostrzega potrzeby kierowania stosownego pytania do Trybunału Konstytucyjnego.

Ponadto wyjaśnienia wymaga, że jeśli skarżąca kasacyjnie w dalszym ciągu będzie uważała, że art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.z.z.z. jest niezgodny z Konstytucją, to art. 79 tajże Konstytucji gwarantuje jej prawo do wniesienia skargi konstytucyjnej.

Z wymienionych powodów oraz na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji wyroku.