Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Hanna Kamińska, Sędziowie Sędzia WSA Jakub Pinkowski, Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa (spr.), Protokolant Robert Powojski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2006 r. sprawy ze skargi Spółdzielni Pracy "P." w B. na decyzję Ministra Polityki Społecznej z dnia [...] października 2004 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych 1) uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia [...] października 2003 r. nr [...], 2) stwierdza, że uchylone decyzje nie mogą być wykonane w całości, 3) zasądza od Ministra Pracy i Polityki Społecznej na rzecz skarżącej kwotę 950 zł (słownie: dziewięćset pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. Sygn. akt III SA/Wa 1066/06 P O S T A N O W I E N I E Dnia 29 listopada 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Hanna Kamińska, Sędziowie Sędzia WSA Jakub Pinkowski, Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa (spr.), Protokolant Robert Powojski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2006 r. sprawy ze skargi Spółdzielni Pracy "P." w B. na decyzję Ministra Polityki Społecznej z dnia [...] października 2004 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych postanowił: poinformować Ministra Pracy i Polityki Społecznej o rażącym naruszeniu obowiązków wynikających z art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 , poz. 1270 ze zm.).

Prezes Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej Prezes Zarządu PFRON) decyzją z [...] października 2003r., na podstawie art. 49 ust. 1 i 2 i art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm., dalej ustawa o rehabilitacji) oraz art. 21 § 1 pkt 1 i § 3, art. 51 § 1, art. 53 § 1 i 4 oraz art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60, dalej powoływana jako O.p.), określił Spółdzielni Pracy "P." w B. wysokość zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej PFRON) za okres od stycznia 1999r. do czerwca 2000r. oraz za sierpień, wrzesień i październik 2000r. w wysokości 33.794,01 zł. W uzasadnieniu wskazano, iż w związku z wpłynięciem dokumentacji z Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z czynności kontrolnych wszczęto z urzędu postępowanie, w którym ustalono, iż strona zadeklarowała w nieprawidłowej wysokości zobowiązanie wobec PFRON, zaniżając tym samym obowiązkowe wpłaty.

Strona w odwołaniu z 11 listopada 2003r. wniosła: 1) o uchylenie ww. decyzji w części dotyczącej 31.652,02 zł i oddalenie roszczenia, oraz 2) o umorzenie zaległości wraz z odsetkami w pozostałym zakresie (tj. do kwoty 2.141,99 zł). Wyjaśniła, że w okresie objętym kontrolą zatrudniła dwie osoby niepełnosprawne (głuchonieme), które posiadały orzeczenia lekarskie wydane przed 1998r. zaliczeniu do grupy inwalidzkiej. Natomiast o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności orzeczono dopiero u jednej z osób (J. G.) od lipca 2000r., a u drugiej (W. M.) od listopada 2000r. Na ww. okoliczności strona przedłożyła stosowne zaświadczenia. Wskazała jednocześnie, że niepełnosprawność u ww. osób istniała od dzieciństwa lub od urodzenia. W dacie zatem dokonania obliczeń przez stronę umiarkowany stopień niepełnosprawności istniał i zasadnie korzystała z możliwości obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych, opierając się orzeczeniach wydanych przed 1998r. Nie zgodziła się z organem, że uchybienia formalne uniemożliwiały zastosowanie art. 21 ustawy o rehabilitacji.

W odniesieniu do 1999r. strona przyznała, iż w świetle przepisów rozporządzenia Ministra Pracy, Polityki Socjalnej z 18 września 1998r. (Dz. U. Nr 124, poz. 820 ze zm., dalej powoływane jako rozporządzenie z 1998r.) bezpodstawnie zaniżyła o 2.141,99 zł składki w styczniu i lutym, gdyż osoby niepełnosprawne wskazała w polu D5. W związku z tym, wystąpiła o umorzenie zaległości za 1999r., powołując się na zatrudnianie osób niepełnosprawnych i trudną sytuację finansową.

Minister Polityki Społecznej decyzją z [...] października 2004r., na podstawie art. 49 ust. 1 i 4 ustawy o rehabilitacji i art. 233 § 1 pkt 1 i art. 21 § 3 O.p., utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu wyjaśnił, iż materiał dowodowy przedstawiony przez organ pierwszej instancji wskazuje, iż strona przy wypełnianiu deklaracji za 1999r. i 2000r. popełniła błąd przy kwalifikowaniu stopnia niepełnosprawności w stosunku do dwóch zatrudnionych, przez co zaniżyła należne wpłaty na PFRON. Zastosowała bowiem zasadę ciągłości orzeczeń komisji lekarskich. Jednak w przypadku osób niepełnosprawnych nie zachodzi analogia. Pierwsze z orzeczeń kwalifikowały osoby zatrudnione u strony do III grupy inwalidzkiej, a orzeczenia otrzymane 31 stycznia i 4 października 2001r. orzekły o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Strona zatem dopiero od dat ostatnich orzeczeń miała prawo uwzględniać w deklaracjach osoby niepełnosprawne. Organ wyjaśnił też, w jakim terminie należało dokonywać wpłat na PFRON (do dnia 20 następnego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności powodujące powstanie obowiązku wpłat).

W skardze z 25 listopada 2004r., która wpłynęła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie 23 marca 2006r. strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w części dotyczącej zaległości w wysokości 31.652,02 zł, gdyż decyzja ta naruszała art. 21 ust. 1 ustawy o rehabilitacji oraz § 1 pkt 5 rozporządzenia z 1998r. Wyjaśniła jednocześnie, iż część zaległości w wysokości 2.141,99 zł zapłaciła, gdyż nie uwzględniono wniosku o umorzenie. Podniosła, iż w przypadku obu osób zatrudnionych, niezależnie od przyjętego nazewnictwa (w miejsce inwalidztwa wprowadzono stopnie niepełnosprawności) schorzenia osób zatrudnionych – głuchota i głuchoniemota – w świetle regulacji wynikających ze zmieniających się rozporządzeń (§ 1 pkt 5 i 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 21 kwietnia 1992r., obowiązującego do 31 grudnia 1998r., oraz z powołanego przez organy rozporządzenia z 1998r.) uprawniały do obniżenia wskaźnika zatrudnienia przy ustaleniu wpłat na PFRON. Zarówno orzeczenia przed, jak i po 1998r., wydane zostały na stałe, gdyż schorzenia osób niepełnosprawnych zatrudnianych przez stronę miały trwały charakter. Strona podniosła, iż zatrudnione osoby przedstawiły odpowiadające wymogom rozporządzenia z 1998r. orzeczenia o ustaleniu umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Minister Pracy i Polityki Społecznej odpowiadając na skargę podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, uznając zarzuty skargi za nieuzasadnione, wniósł też o oddalenie skargi. Wskazał, iż strona dopiero od lipca 2000r. i listopada 2000r. mogła zakwalifikować zatrudnione u siebie osoby, jako odpowiadające warunkom posiadania umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, zgodnie z rozporządzeniem z 1998r., a nie w okresie poprzedzającym, kiedy tego stopnia nie posiadały.

Strona w piśmie procesowym z 21 listopada 2006r. powtórzyła argumenty prezentowane wcześniej, uznając że prawidłowo zastosowała wskaźnik, określony w przepisach art. 21 ust. 1 ustawy o rehabilitacji. W jej ocenie mógł on być obniżony w razie zatrudnienia osób niepełnosprawnych ze schorzeniami szczególnie utrudniającymi wykonywanie pracy. Zatrudnienie i schorzenie dwóch pracowników były udokumentowane stosownymi orzeczeniami.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej przy uwzględnieniu kryterium zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.).

Kontrola sądowa zaskarżonych postanowień, decyzji bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - powoływanej dalej jako P.p.s.a.), sprawowana jest na zasadzie kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego (uchylić) akt wydany przez organ administracyjny wystarczające jest stwierdzenie przez Sąd, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 pkt 1 i 2 P.p.s.a.).

W pierwszej kolejności Sąd zauważa, że w sprawie organy administracji publicznej powinny określić wysokość zobowiązania z tytułu wpłat na PFRON za poszczególne miesiące 1999r. i 2000r. w odrębnych decyzjach, z uwagi na to, iż wpłaty na PFRON regulowane są miesięcznie, a nie rocznie i okresem rozliczeniowym jest miesiąc, a nie rok. Zobowiązania z tytułu wpłat na PFRON są zatem zobowiązaniami miesięcznymi. Świadczy, o tym treść art. 21 ust. 1 ustawy o rehabilitacji, z którego wynika, że pracodawca zatrudniający co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy jest obowiązany, z zastrzeżeniem ust. 2-5 i art. 22, dokonywać miesięcznych wpłat na Fundusz. Do tych wpłat znajduje więc zastosowanie art. 21 § 3 O.p. Podnieść w tym miejscu także należy, iż w przypadku, gdy pracodawca nie dokona należnej wpłaty bądź dokona wpłaty zaniżonej, Prezes Funduszu zobligowany jest do wydania decyzji (art. 49 ust. 4 ustawy o rehabilitacji) za okresy miesięczne, bo o takich stanowi art. 49 ust. 1 ustawy o rehabilitacji. Wyżej wskazane przepisy są jednoznaczne i nie budzą wątpliwości interpretacyjnych. Sporządzanie deklaracji za okresy roczne nie powoduje, iż zobowiązania miesięczne, po zakończeniu roku, przekształcają się w zobowiązania roczne. Tym samym nie ma podstaw prawnych do łączenia zobowiązań miesięcznych z różnych lat. Przepisy dotyczące wpłat na PFRON nie stanowią o zobowiązaniach rocznych, a tylko w takim przypadku byłoby możliwe sumowanie zobowiązań miesięcznych i podawanie ich wspólnej wysokości. Nieprawidłowe jest zatem określenie w decyzji organu pierwszej instancji łącznej wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na PFRON za poszczególne miesiące 1999r. i 2000r.

Sąd stwierdza również, iż w poszczególnych miesiącach 1999r. oraz 2000r. występowały zróżnicowane stany prawne, np. z powodu nowelizowania art. 21 ustawy o rehabilitacji. Organ drugiej instancji nie zwrócił ponadto uwagi, że od 1 stycznia 2003r., zgodnie z art. 21 § 3 O.p., który do wpłat na PFRON znajduje odpowiednie zastosowanie na podstawie art. 49 ust. 1 ustawy o rehabilitacji, określana jest wysokość zobowiązania, a nie zaległości i odsetek, jak to było w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2002r. W sytuacji, gdy organ pierwszej instancji prawidłowo wskazuje na zobowiązanie podatkowe, niezrozumiałe jest odwoływanie się przez organ wyższej instancji w uzasadnieniu decyzji z [...] października 2004r. do pojęcia zaległości i odsetek, a tym samym do brzmienia art. 21 § 3 O.p. sprzed 1 stycznia 2003r., szczególnie, gdy utrzymano w mocy decyzję Prezesa PFRON.

W uzasadnieniach decyzji organów obu instancji, a w szczególności w decyzji Prezesa PFRON, nie przedstawiono ponadto stanu faktycznego w sposób pozwalający na stwierdzenie, jakie okoliczności faktyczne miały miejsce oraz uzasadniały określenie wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na PFRON w takiej, a nie innej kwocie, w poszczególnych miesiącach 1999r. i 2000r. Obowiązek taki płynął z art. 7 i art. 107 § 1 i 3 k.p.a. w związku z art. 11 k.p.a. Stwierdzenie przez Ministra Polityki Społecznej, iż "strona przy wypełnianiu deklaracji za 1999r. i 2000r. popełniła błąd przy kwalifikowaniu stopnia niepełnosprawności w stosunku do dwóch osób zatrudnionych w Spółdzielni. Zastosowała zasadę ciągłości orzeczeń komisji lekarskich jako kolejne orzeczenia. Jednak w przypadku tych osób nie zachodzi taka analogia, gdyż pierwsze orzeczenia kwalifikowały ich do III grupy inwalidzkiej, a otrzymane orzeczenia wydane w dniu 31 stycznia 2001r. i w dniu 4 października 2001r. orzekały dla tych osób umiarkowany stopień niepełnosprawności," ma natomiast charakter ogólnikowy i nie wyjaśnia stanu sprawy w sposób należyty, także w odniesieniu do wysokości zobowiązań z tytułu wpłat na PFRON w poszczególnych miesiącach. Organ drugiej instancji powinien też wyjaśnić na czym polegał błąd strony skarżącej. W zaskarżonej decyzji, którą utrzymano w mocy decyzję Prezesa PFRON należało również umieścić konkretne wyliczenia, skoro zabrakło ich w decyzji organu pierwszej instancji, pozwalające na stwierdzenie czy rzeczywiście doszło do nieprawidłowego określenia przez stronę wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych.

Sąd stwierdza również, że organy administracyjne w tej konkretnej sprawie wykazały się zbytnim formalizmem przy jednoczesnym niedołożeniu starań do wyczerpującego zbadania i rozpatrzenia materiału dowodowego sprawy oraz uwzględnienia interesu społecznego i słusznego interesu obywateli (art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.). Niepełnosprawność osób fizycznych, które były zatrudnione przez stronę miała charakter trwały – głuchota i głuchoniemota - istniała od dzieciństwa lub od urodzenia. Świadczą o tym zaświadczenia stosownych organów i to zarówno wydane przed 1998r., jak również w 2001r. Z akt sprawy wynika też, iż osoby niepełnosprawne (wcześniej zwane inwalidami) były zatrudniane przez stronę skarżącą od dłuższego czasu z uwagi na niepełnosprawność, która trwa nieprzerwanie od urodzenia lub od dzieciństwa. Tym samym sama zmiana nazewnictwa w ustawie o rehabilitacji z inwalidztwa na niepełnosprawność nie może powodować negatywnych konsekwencji dla strony skarżącej i pozbawiać uprawnień płynących z art. 21 ustawy o rehabilitacji w zakresie zmniejszenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych, jeśli w sposób prawidłowy dokonano obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Zaświadczenie organu orzekającego o niepełnosprawności nie konstytuuje niepełnosprawności, która istnieje obiektywnie. W orzeczeniu stwierdza się bowiem stopień (rodzaj) niepełnosprawności (znaczny, umiarkowany, lekki). Niepełnosprawność przez ustawodawcę została określona jako - stan fizyczny, psychiczny, umysłowy trwale lub okresowo utrudniający, ograniczający bądź uniemożliwiający wypełnianie ról społecznych, a w szczególności zdolności do wykonania pracy zawodowej. Inwalidztwo jest natomiast częściową niezdolnością do wykonywania pracy zawodowej, spowodowaną długotrwałym lub trwałym naruszeniem sprawności organizmu. O inwalidztwie mówi się, gdy choroba trwa powyżej sześciu miesięcy. Tym samym każdy inwalida będzie uznawany za niepełnosprawnego. Niepełnosprawność jest bowiem szerszym pojęciem niż inwalidztwo.

Sąd nie kwestionuje, iż z art. 1 ustawy o rehabilitacji wynika, iż osoba niepełnosprawna ma obowiązek uzyskać orzeczenie o stwierdzonym u niej stopniu niepełnosprawności. Niemniej jednak w sytuacji, gdy niepełnosprawność, co w sposób niewątpliwy wynika z orzeczeń stosownych organów, także tych, które posługiwały się jedynie innym nazewnictwem (inwalidztwo), ma charakter trwały, brak jest podstaw do twierdzenia, tak jak czyni to Minister Polityki Społecznej w zaskarżonej decyzji, iż o niepełnosprawności można mówić dopiero od daty wydania orzeczenia o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Niepełnosprawność określana wcześniej, jako inwalidztwo trwała u osób zatrudnianych przez skarżącą od urodzenia albo od dzieciństwa. Tym samy określenie (nazwanie) jedynie rodzaju (stopnia) niepełnosprawności jako umiarkowany nie przesądza o braku niepełnosprawności w dniu, kiedy strona skarżąca dokonywała obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 lub 2 ustawy o rehabilitacji. Jeśli okazałby się, że strona skarżąca w sposób prawidłowy zastosowała dyspozycję § 2 rozporządzenia z 1998r., które obowiązywało od 1 stycznia 1999r. i tym samym należycie obniżyła wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych o prawidłowe kwoty, bezpodstawne byłoby określanie przez organ wysokości zobowiązania podatkowego w innej wysokości niż wskazana w deklaracjach przez stronę. W związku z tym, iż zarówno w zaskarżonej decyzji, jak również poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji brak ustaleń z tego zakresu, na co wskazują uzasadnienia obu decyzji, okoliczności te powinny być wyjaśnione w postępowaniu przed organami administracji publicznej, a informacja o tym należy zamieścić w uzasadnieniach decyzji wydawanych przy ponownym rozpatrywaniu spraw.

Sąd zwraca również uwagę, że w świetle unormowań prawnych, mających zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, do obniżenia wskaźnika, o którym mowa w art. 21 ust. 1 lub 2 ustawy o rehabilitacji, ważne jest ustalenie, jaki rodzaj schorzenia występuje u osoby niepełnosprawnej. W § 1 pkt 5 powoływanego wyżej rozporządzenia z 1998r. wskazuje się głuchotę, głuchoniemotę, jako schorzenia uzasadniające obniżenie wskaźnika, o którym mowa w art. 21 ust. 1 lub 2 ustawy o rehabilitacji. W sprawie niewątpliwym jest, że osoby zatrudnione u strony skarżącej posiadały wyżej wymienione schorzenia - głuchotę, głuchoniemotę. Tym samym brak jedynie formalnego zaświadczenia o stwierdzeniu stopnia niepełnosprawności, przy jednoczesny posiadaniu zaświadczeń od odpowiedniego organu o zaliczeniu do grupy inwalidztwa z powodu posiadania ww. schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika, o którym mowa w art. 21 ust. 1 lub 2 ustawy o rehabilitacji oraz prawidłowe zastosowanie się przez stronę skarżącą do treści § 2 rozporządzenia z 1998r., który dotyczy sposobu obliczania obniżonego wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych nie mogło stanowić podstawy do określania zobowiązania podatkowego w innej wysokości niż wskazana w deklaracji złożonej przez stronę. Tylko wówczas, gdyby strona skarżąca naruszyła dyspozycję § 2 rozporządzenia z 1998r., wydanego na mocy art. 21 ust. 7 ustawy o rehabilitacji, bądź inne przepisy dotyczące dokonywania wpłat na PFRON, zasadne byłoby określenia zobowiązania z tytułu wpłat na przez organ. Z zaskarżonej decyzji, ani poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji nie wynika, iż miało to miejsce.

W ocenie Sądu wyżej wskazane uchybienia proceduralne, jak również niewłaściwe zastosowanie przepisów prawa materialnego uzasadniały wyeliminowanie z obrotu prawnego, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) P.p.s.a., zarówno zaskarżonej decyzji Ministra Polityki Społecznej, jak i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji. Sąd uwzględniając treść art. 152 P.p.s.a. orzekł o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji. Postanowienie o kosztach sądowych wydano na podstawie art. 200 P.p.s.a. w związku z art. 209 P.p.s.a. i art. 205 P.p.s.a.

UZASADNIENIE

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 55 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej P.p.s.a.) informuje Ministra Pracy i Polityki Społecznej o rażącym uchybieniu obowiązków popełnionych w związku z nie przekazaniem w terminie przewidzianym w art. 55 § 2 P.p.s.a. skargi Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę, tj. w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia.

Z akt sprawy wynika, iż zaskarżona decyzja została doręczona stronie skarżącej w dniu 2 listopada 2004r. (k. 39 akt sądowych). Należy też uznać, że skarga została wniesiona przez stronę w dniu 25 listopada 2004r., gdyż taka data widnieje na tym piśmie procesowym wszczynającym postępowanie sądowe. W aktach sprawy brak jest natomiast koperty potwierdzającej nadanie tego pisma w innej dacie.

Sąd stwierdza ponadto, iż organ drugiej instancji, mimo iż skarga została do niego wniesiona w listopadzie 2004r. przesłał ją do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę dopiero w dniu 21 marca 2006 r., a więc po blisko 1,5 roku od dnia jej wniesienia przez stronę do organu. Tym samym w sposób rażący naruszono obowiązek przekazania skargi Sądowi wraz z aktami sprawy w terminie wskazanym w art. 54 § 2 P.p.s.a.

Zasadne było zatem sporządzenie i skierowanie, na mocy 55 § 3 P.p.s.a. w związku z art. 54 § 2 P.p.s.a. oraz w związku z art. 160 P.p.s.a. postanowienia sygnalizacyjnego.