Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Irena Jakubiec - Kudiura (spr.), Sędzia WSA - Marek Krawczak, Sędzia WSA - Jarosław Stopczyński, Protokolant specjalista - Agnieszka Małyszko, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 września 2017 r. sprawy ze skargi O. (...) Sp. z o.o. w T. na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia (...) czerwca 2016 r. nr (...) w przedmiocie odmowy wypłaty dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej utrzymał w mocy decyzję Prezesa Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia [...] lutego 2016 r. znak [...], mocą której Prezes Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych odmówił stronie O. Sp. z o.o. dofinansowania do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych za wrzesień 2015 r.

Decyzja zapadła w następujących okolicznościach sprawy:

O. Sp. z o.o. z siedzibą w T. złożyła do PFRON wniosek Wn-D o wypłatę dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za miesiąc wrzesień 2015 r.

Decyzją z dnia [...] lutego 2016 r. Prezes Zarządu PFRON, odmówił spółce wypłaty wnioskowanego dofinansowania, gdyż uznał ją za pracodawcę znajdującego się w trudnej sytuacji ekonomicznej w rozumieniu art. 2 pkt 18 lit a rozporządzenia Komisji (UE) Nr 651/2014 uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. Urz. UE L 187 z 26 czerwca 2014 r., str. 1). Prezes wskazał, że zgodnie z art. 2 ust. 18 lit. a rozporządzenia Komisji (UE) Nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. Urz. UE seria L z 2014 r. Nr 187) "przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji" oznacza przedsiębiorstwo, w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością gdy ponad połowa jej subskrybowanego kapitału zakładowego została utracona w efekcie zakumulowanych strat.

Podkreślił, że z bilansu sporządzonego na dzień 30 września 2015 r. wynika, że wartość zakumulowanych strat wynosiła - 5.120.999,84 zł (strata z lat ubiegłych pomniejszona o zysk netto za okres od stycznia do września 2015 r.) i stanowiła 61.70 % subskrybowanego kapitału zakładowego w wysokości 8.300.000.00 zł, co nakazuje stwierdzenie, że ponad polowa subskrybowanego kapitału zakładowego spółki została utracona w efekcie zakumulowanych strat.

W odwołaniu do tej decyzji skarżąca wskazując na naruszenie treści art. 7 k.p.a. w zw. z art. 48a ustawy o rehabilitacji oraz art. 9 k.p.a. podniosła, że decyzja jest nieprawidłowa, w związku z czym wniosła o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Wskazała, że organ w sposób niewłaściwy ustalił, że skarżąca jest przedsiębiorstwem znajdującym się w trudnej sytuacji, ponieważ jak wskazuje się w literaturze, przedsiębiorstwo uznaje się za znajdujące się w trudnej sytuacji, jeżeli bez interwencji państwa prawie na pewno będzie skazane na zniknięcie z rynku w perspektywie krótko lub średnioterminowej – co nie dotyczy spółki. Podniosła, że zastosowany przez organ administracji sposób oceny sytuacji ekonomicznej wnioskodawcy nie jest jedynym możliwym sposobem. W literaturze przedmiotu, ale także w interpretacji prezentowanej przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wskazuje się, że jest to jedynie jeden z możliwych sposobów oceny. Mając na uwadze specyficzną sytuację ekonomiczną spółki, zasadnym było w tym przypadku zastosowanie kryteriów dodatkowych, celem bardziej precyzyjnej oceny sytuacji ekonomicznej spółki mając na uwadze fakt, że spółka została nabyta przez aktualnych właścicieli od A. S.A. z siedzibą w W. w 2011 r. i w momencie jej nabycia była ona na skraju bankructwa z wielomilionową stratą. Od czasu zmiany struktury własnościowej spółki i przeprowadzonej reorganizacji osiąga w każdym roku zysk, a jej rentowność nie budzi ani u kontrahentów, ani innych organów czy urzędów żadnych wątpliwości. Wskazywana przez organ administracji zakumulowana strata to wyłącznie strata bilansowa sprzed kilku lat i obejmuje w większości koszty związane z amortyzacją środków trwałych, która w żaden sposób nie obrazuje aktualnej sytuacji finansowej skarżącej. Ocena sytuacji ekonomicznej dokonana przez organ prowadzi do zniekształcenia faktycznej sytuacji spółki, a tym samym do jej oczywistego pokrzywdzenia. Niezależnie od tego organ obowiązany był do dokonania oceny na przestrzeni trzech lat od dnia złożenia stosownego wniosku.

Po rozpatrzeniu odwołania skarżącej Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej decyzją z [...] czerwca 2016 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Minister wskazał, że zgodnie z art. 48a ust. 2 i ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r. (Dz.U. z 2011, Nr 127, poz. 721 ze zm.) środki PFRON, przyznane pracodawcy wykonującemu działalność gospodarczą na podstawie art. 26, art. 26a (dofinansowanie do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych), art. 26d i art. 32 ust. 1 pkt 2, stanowią pomoc na zatrudnienie pracowników niepełnosprawnych w rozumieniu rozporządzenia nr 651/2014. Pomoc ze środków PFRON nie może zostać udzielona lub wypłacona pracodawcy wykonującemu działalność gospodarczą i znajdującemu się w trudnej sytuacji ekonomicznej według kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących udzielania pomocy publicznej.

Podkreślił, że przepis art. 48a ust. 2 ustawy o rehabilitacji wyraźnie wskazuje, że dofinansowanie dla pracodawców do wynagrodzeń zatrudnionych przez nich osób niepełnosprawnych jest pomocą na zatrudnienie pracowników niepełnosprawnych w rozumieniu rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu w związku tym dofinansowanie to winno być zgodne z postanowieniami tego rozporządzenia. Podkreślił, że z załączonej do sprawy dokumentacji wynika, że strona jest średnim przedsiębiorstwem, gdyż spełnia przesłanki z definicji zawartej w art. 2 ust 1. i jednocześnie nie spełnia przesłanek o których mowa w ust. 2 i 3 ww. artykułu załącznika I do ww. rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014. Wobec powyższego, ze względu na wyżej wskazaną wielkość wnioskodawcy, przy ocenie jego sytuacji finansowej zastosowanie będzie miała definicja przedsiębiorstwa zagrożonego określona w tym rozporządzeniu.

W niniejszej sprawie zastosowanie ma również rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 marca 2010 r. w sprawie zakresu informacji przedstawianych przez podmiot ubiegający się o pomoc inną niż pomoc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie (Dz. U. z 2010 r. , Nr 53, poz. 312 ze zm). Informacje te przedstawiane są na formularzu zawierającym szczegółowy zakres informacji przedkładanych w formie odpowiedzi na konkretne pytania, niezbędnych do kompleksowej oceny sytuacji ekonomicznej podmiotu ubiegającego się o pomoc. Minister wskazał, że zasadnicze znaczenie w przedmiotowej sprawie ma również fakt, iż organ rozpatrujący sprawę bada sytuację ekonomiczną strony na dzień złożenia przez nią wniosku o udzielenie pomocy - wskazuje na to m.in. przepis art. 37 ust. 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, zgodnie z którym podmiot ubiegający się o pomoc inną niż pomoc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie jest zobowiązany do przedstawienia podmiotowi udzielającemu pomocy, wraz z wnioskiem o jej udzielenie, informacji dotyczących wnioskodawcy i prowadzonej przez niego działalności gospodarczej oraz informacji o otrzymanej pomocy publicznej, zawierających w szczególności wskazanie dnia i podstawy prawnej jej udzielenia, formy i przeznaczenia, albo oświadczenia o nieotrzymaniu pomocy. Wszelkie informacje dotyczące sytuacji ekonomicznej strony, są więc składane w dniu złożenia wniosku o udzielenie pomocy i na podstawie tych dokumentów dokonywana jest ocena, czy podmiot jest pracodawcą znajdującym się w trudnej sytuacji ekonomicznej według kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących udzielania pomocy publicznej. Ponadto przysługujące pracodawcy prawo do dofinansowania jest realizowane na podstawie wniosku złożonego do 25-go dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy, poprzez wypłatę (przelanie na rachunek bankowy) określonej kwoty, zaś pomoc, o której mowa w art. 26a ustawy o rehabilitacji jest ściśle związana z zatrudnieniem pracownika w określonym miesiącu.

Powołując się na art. 48a ust. 3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji oraz art. 2 pkt 18 lit. a rozporządzenia nr 651/2014 Minister wyjaśnił, że przedsiębiorstwo uważa się za zagrożone, w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jeżeli ponad połowa jej subskrybowanego kapitału zakładowego została utracona w efekcie zakumulowanych strat. Taka sytuacja ma miejsce, gdy w wyniku odliczenia od rezerw (i wszystkich innych elementów uznanych za część środków własnych przedsiębiorstwa) zakumulowanych strat powstaje ujemna skumulowana kwota, która przekracza połowę subskrybowanego kapitału zakładowego.

Minister stwierdził w związku z tym, że analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (w tym dokumentów przesłanych przez stronę na etapie postępowania przed organem pierwszej instancji) wykazała, że na dzień 30 września 2015 r. wartość zakumulowanych strat wynosiła 5 120 999,84 zł (strata z lat ubiegłych pomniejszona o zysk netto za okres od stycznia do września 2015 r.) i stanowiła 61,70% subskrybowanego kapitału zakładowego w wysokości 8 300 000,00 zł. Oznacza to, że na dzień wystąpienia z wnioskiem Wn-D za wrzesień 2015 r. ponad połowa subskrybowanego kapitału zakładowego spółki została utracona w efekcie zakumulowanych strat. Powyższe wskazuje na to, że strona spełniła przesłankę wynikającą z art. 2 pkt 18 lit. a rozporządzenia Komisji (UE) Nr 651/2014 uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. Urz. UE L 187 z 26 czerwca 2014 r., str. 1). Należy zatem stwierdzić, że na dzień złożenia wniosku Wn-D za wrzesień 2015 r. strona znajdowała się w trudnej sytuacji ekonomicznej, o której mowa w art. 48a ust. 3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji i tym samym pomoc publiczna w postaci dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za ww. miesiąc nie może zostać udzielona.

Tak więc poprawa sytuacji ekonomicznej strony po dniu złożenia ww. wniosku i osiąganie zysku, nie ma wpływu na dokonane rozstrzygnięcie.

Od decyzji tej spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnosząc o jej zmianę oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji poprzez przyznanie spółce wnioskowanego przez nią dofinansowania ewentualnie o jej uchylenie i zasądzenie od organu zwrotu kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji spółka zarzuciła naruszenie przepisów procedury administracyjnej, a w szczególności:

art. 40 § 2 k.p.a. poprzez doręczenie zaskarżanej decyzji bezpośrednio stronie, a nie, jak wskazuje norma prawna wynikająca z przedmiotowego unormowania, pełnomocnikowi strony, w wyniku czego możliwość obrony swoich praw i przedstawienia stosownej argumentacji na poparcie swojego stanowiska została w sposób znaczący ograniczona;

art. 7 k.p.a. w związku z regulacją art. 48a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, poprzez niedostateczne wyjaśnienie istnienia bądź braku istnienia podstaw do uznania spółki skarżącej za "podmiot znajdujący się w trudnej sytuacji ekonomicznej", a w szczególności brak transparentnego wyjaśnienia przesłanek, jakimi organy administracji kierowały się interpretując termin "subskrybowany kapitał zakładowy" oraz utożsamiając to pojęcie z terminem "kapitał zakładowy" w rozumieniu przepisów k.s.h. oraz ustawy o rachunkowości;

naruszenie przepisu prawa materialnego w postaci art. 48a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w związku i przepisami rozporządzenia Komisji (UE) NR 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107i 108 Traktatu poprzez błędną interpretację przepisów wskazanych aktów prawnych wprowadzających definicję podmiotu znajdującego się w trudnej sytuacji ekonomicznej i bezpodstawne przyjęcie, że "subskrybowany kapitał zakładowy" w rozumieniu przepisów rozporządzenia wspólnotowego to termin równoznaczny z "kapitałem zakładowym" w rozumieniu przepisów prawa polskiego, a w konsekwencji uznanie, że wysokość "subskrybowanego kapitału zakładowego" powinna być ustalona w oparciu o bilans sporządzany na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości, w sytuacji, w której zgodnie z zasadami techniki prawodawczej (§ 10 rozporządzenia z dnia 20 czerwca 2002r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej"), do oznaczenia jednakowych pojęć używa się jednakowych określeń, a różnych pojęć nie oznacza się tymi samymi określeniami, co oznacza, że skoro ustawodawca wprowadził do obowiązującego porządku prawnego termin "subskrybowany kapitał zakładowy" to pojęcie to nie oznacza tego samego, co kapitał zakładowy w rozumieniu innych przepisów. W konsekwencji organy stosujące prawo (w tym organy wydające decyzje w niniejszej sprawie) winny dokonać wykładni pojęcia "subskrybowany kapitał zakładowy" odpowiadającej ratio legis unormowań rozporządzenia wspólnotowego z dnia 17 czerwca 2014 r., a zatem także z uwzględnieniem wytycznych dyrektywy 2013/34/UE z dnia 26 czerwca 2013 r., w której ustawodawca wspólnotowy wskazuje różne sposoby ustalania wysokości subskrybowanego kapitału zakładowego, dalece odbiegające od prostego algorytmu stosowanego przez organy działające w niniejszej sprawie.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, że kwestionuje stanowisko organów orzekających w sprawie przede wszystkim z uwagi na błędną, w jej ocenie, wykładnię terminu: "subskrybowany kapitał zakładowy" oraz brak właściwej subsumcji przywołanych w podstawie prawnej zaskarżanej decyzji unormowań w kontekście interpretacji pojęcia "subskrybowany kapitał zakładowy".

Skarżąca podkreśliła, że w toku niniejszego postępowania przedstawiła szereg dokumentów, w tym bilans oraz rachunek zysków i strat za okres żądany przez organ administracji pierwszej instancji, które stanowiły dla organów punkt odniesienia, na podstawie którego ustalone zostały wartości umożliwiające zastosowanie algorytmu wynikającego z rozporządzenia wspólnotowego, przy czym przepisy rozporządzenia wspólnotowego z dnia 17 czerwca 2014 r. w żadnym miejscu - poza art. 2 pkt 18 lit. a rozporządzenia - nie określają jak ustalić wysokość subskrybowanego kapitału zakładowego, zatem nie ma podstawy prawnej do uznania, że wartość ta jest równoznaczna z bilansowym ujęciem kapitału zakładowego spółki. Nadto należy zważyć na wytyczne, jakie daje w tym zakresie dyrektywa 2013/34/UE z dnia 26 czerwca 2013 r., w której określono trzy alternatywne sposoby wyceny aktywów trwałych przedsiębiorstwa, tj. wycenę aktywów wg ogólnych zasad sprawozdawczości finansowej (art. 6 dyrektywy) wycenę aktywów według wartości zaktualizowanej (art. 7 dyrektywy) oraz wycenę według wartości godziwej (art. 8 dyrektywy).

W tym stanie rzeczy zasadne jest pytanie - na jakiej podstawie organy orzekające w niniejszej sprawie przyjęły a priori założenie, że wartość "subskrybowanego kapitału zakładowego" ustalana na potrzeby związane z zastosowaniem przepisów rozporządzenia wprowadzającego, to pojęcie ustalane wyłącznie na podstawie danych z bilansu spółki odzwierciedlających bilansową wartość kapitału zakładowego. Spółka wskazała, że bezrefleksyjne i pozbawione wnikliwej analizy stanu faktycznego działanie organów administracji, sprowadzające się de facto do mechanicznego wręcz zastosowania prostego algorytmu zakładającego porównanie kapitału zakładowego i straty bilansowej celem stwierdzenia czy przedsiębiorca spełnia przesłanki warunkujące uznanie go za "podmiot znajdujący się w złej sytuacji ekonomicznej" jest - w świetle obowiązujących unormowań niedopuszczalne. Tym samym konieczna jest weryfikacja wydanych w sprawie decyzji administracyjnych

W odpowiedzi na skargę Minister wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Na wstępie sąd stwierdza, że podziela ustalenia faktyczne i prawne dokonane przez organ, w tym w zakresie dotyczącym badania w przedmiotowej sprawie sytuacji ekonomicznej strony na datę złożenia wniosku o wypłatę przedmiotowego dofinansowania. Wynika to z faktu, że organ ocenia zasadność przyznania pomocy na podstawie danych wynikających z wniosku oraz informacji do niego załączonych, a więc według danych (w tym danych o sytuacji ekonomicznej) z dnia złożenia wniosku. Skoro pomoc publiczna w formie dofinansowania do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych wiąże się z zatrudnieniem pracownika w określonym miesiącu, to prawo do tej pomocy jest nabywane z ostatnim dniem okresu sprawozdawczego, a pomoc jest udzielana, jeżeli od tej daty jest możliwe ustalenie, czy zostały spełnione warunki do wystąpienia o wypłatę pomocy. Potwierdza to treść art. 33 rozporządzenia nr 651/2014 stanowiąca: " art. 33: 1. Pomoc na zatrudnianie pracowników niepełnosprawnych jest zgodna z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 Traktatu i wyłączona z obowiązku zgłoszenia, o którym mowa w art. 108 ust. 3 Traktatu, jeżeli spełnione są warunki ustanowione w niniejszym artykule i w rozdziale I. 2. Za koszty kwalifikowalne uznaje się koszty płacy w danym okresie zatrudnienia pracownika niepełnosprawnego. (...) 5. Intensywność pomocy nie przekracza 75 % kosztów kwalifikowalnych." Wynika to również z treści wskazywanych przez organ przepisów w postaci art. 37 ust. 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, art. 26 b ust. 1, art. 26 c ust. 1 pkt 2 ustawy o rehabilitacji oraz § 4pkt 1 rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 22 czerwca 2016 r. w sprawie miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych (Dz. U. 2016 poz. 951).

Tak więc pomoc dotyczy pokrycia wskazanej części kosztów kwalifikowanych, jako kosztów płacy, poniesionych w konkretnym okresie zatrudnienia pracownika niepełnosprawnego przy spełnieniu w tym okresie warunków przewidzianych prawem i tak też stanowi przepis art. 2 pkt.28 rozporządzenia 651/2014 wskazując w definicjach, iż "data przyznania pomocy" oznacza dzień, w którym beneficjent nabył prawo otrzymania pomocy zgodnie z obowiązującym krajowym systemem prawnym.

Powyższe stanowisko jest podzielane przez orzecznictwo, np. w wyroku: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 września 2013r. , sygn. akt II GSK 765/12, z dnia 25 lutego 2015r., sygn. akt II GSK 464/14. W wyroku z dnia 4 marca 2014 r., sygn. akt II GSK 2078/12, NSA uznał, że sytuacja ekonomiczna pracodawcy jest badana na datę złożenia poprawnie wypełnionego i kompletnego wniosku, a poprawa sytuacji po tej dacie nie ma znaczenia dla oceny spełniania warunków uprawniających do otrzymania dofinansowania.

Sąd stwierdza, że stosując przepis art. 26a ustawy o rehabilitacji (stanowiącym przesłanki nabycia uprawnienia przez pracodawcę) oraz dokonując jego wykładni należy mieć na uwadze treść przepisów unijnych zezwalających na udzielanie tego rodzaju pomocy przepisami krajowymi. Wykładnia przepisów krajowych powinna być zgodna z wykładnią przepisów unijnych. W ramach art. 26a ust. 9a pkt.1 ustawy o rehabilitacji przewidziano odmowę dopłaty dofinansowania w przypadku zaistnienia okoliczności wskazanych w art. 48a ust.3 ustawy. Przepis art.48a ust.3 pkt.1 stanowi, że pomoc ze środków Funduszu nie może zostać udzielona lub wypłacona pracodawcy wykonującemu działalność gospodarczą znajdującemu się w trudnej sytuacji ekonomicznej według kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących udzielania pomocy publicznej. Wymieniony przepis odsyła wprost do stosowania rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu. Rozporządzenie nr 651/2014 w art. 1 ust.4 pkt. c dotyczącym zakresu stosowania wprost stanowi, że "Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do (...) c) pomocy dla przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji, z wyjątkiem programów pomocy mających na celu naprawienie szkód spowodowanych niektórymi klęskami żywiołowymi." Dalej rozporządzenie to w art. 2 pkt. 18 określa kryteria trudnej sytuacji ekonomicznej przedsiębiorcy. Są nimi: "Art.2 Definicje. Do celów niniejszego rozporządzenia przyjmuje się następujące definicje: "pkt 18"przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji" oznacza przedsiębiorstwo, wobec którego zachodzi co najmniej jedna z poniższych okoliczności: a) w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (innej niż MŚP, które istnieje od mniej niż trzech lat lub, do celów kwalifikowalności pomocy na finansowanie ryzyka, MŚP w okresie siedmiu lat od daty pierwszej sprzedaży komercyjnej, które kwalifikuje się do inwestycji w zakresie finansowania ryzyka w następstwie przeprowadzenia procedury due diligence przez wybranego pośrednika finansowego), w przypadku gdy ponad połowa jej subskrybowanego kapitału zakładowego została utracona w efekcie zakumulowanych strat. Taka sytuacja ma miejsce, gdy w wyniku odliczenia od rezerw (i wszystkich innych elementów uznawanych za część środków własnych przedsiębiorstwa) zakumulowanych strat powstaje ujemna skumulowana kwota, która przekracza połowę subskrybowanego kapitału zakładowego. Do celów niniejszego przepisu "spółka z ograniczoną odpowiedzialnością" odnosi się w szczególności do rodzajów jednostek podanych w załączniku I do dyrektywy 2013/34/UE, a "kapitał zakładowy" obejmuje, w stosownych przypadkach, wszelkie premie emisyjne; b) w przypadku spółki, w której co najmniej niektórzy członkowie ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za jej zadłużenie (innej niż MŚP, które istnieje od mniej niż trzech lat lub, do celów kwalifikowalności pomocy na finansowanie ryzyka, MŚP w okresie siedmiu lat od daty pierwszej sprzedaży komercyjnej, które kwalifikuje się do inwestycji w zakresie finansowania ryzyka w następstwie przeprowadzenia procedury due diligence przez wybranego pośrednika finansowego), w przypadku gdy ponad połowa jej kapitału wykazanego w sprawozdaniach finansowych tej spółki została utracona w efekcie zakumulowanych strat. Do celów niniejszego przepisu "spółka, w której co najmniej niektórzy członkowie ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za jej zadłużenie" odnosi się w szczególności do rodzajów jednostek wymienionych w załączniku II do dyrektywy 2013/34/UE; c) niezależnie od rodzaju spółki, jeżeli spełnia ona kryteria w prawie krajowym w zakresie podlegania zbiorowej procedurze upadłościowej; d) w sytuacji gdy przedsiębiorstwo otrzymało pomoc na ratowanie i nie spłaciło do tej pory pożyczki ani nie zakończyło umowy o gwarancję lub otrzymało pomoc na restrukturyzację i nadal podlega planowi restrukturyzacyjnemu; e) W przypadku przedsiębiorstwa, które nie jest MŚP, jeśli w ciągu ostatnich dwóch lat: 1) stosunek księgowej wartości kapitału obcego do kapitału własnego tego przedsiębiorstwa przekracza 7,5 oraz 2) wskaźnik pokrycia odsetek zyskiem EBITDA tego przedsiębiorstwa wynosi poniżej 1,0."

Z zacytowanych przepisów wyraźnie wynika, że zostały w nich określone wszystkie kryteria dotyczące trudnej sytuacji przedsiębiorstwa uniemożliwiającej przyznania dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych. Kryteria są samoistne i nie zachodzi potrzeba ich łącznego spełnienia.

Organ prawidłowo ustalił w sprawie, że dokumentacja finansowa spółki sporządzona na dzień złożenia wniosku o wypłatę dofinansowania wprost wskazuje na trudną sytuację spółki w rozumieniu przesłanki opisanej w art.2 pkt.18 lit. a rozporządzenia nr 651/2014 ponieważ na dzień 30 września 2015 r. wartość zakumulowanych strat wynosiła 5 120 999,84 zł (strata z lat ubiegłych pomniejszona o zysk netto za okres od stycznia do września 2015 r.) i stanowiła 61,70% subskrybowanego kapitału zakładowego w wysokości 8 300 000,00 zł. Oznacza to, że na dzień wystąpienia z wnioskiem Wn-D za wrzesień 2015 r. ponad połowa subskrybowanego kapitału zakładowego spółki została utracona w efekcie zakumulowanych strat.

Nie ulega wątpliwości, że skarżąca jest spółką z ograniczona odpowiedzialnością i stanowi podmiot o jakim mowa w załączniku nr I do dyrektywy 2013/14 UE. Odnosząc się do zarzutów spółki dotyczących jej zdaniem braku podstaw do utożsamiania pojęcia "subskrybowany kapitał zakładowy" o jakim mowa w art. 2 pkt 18 lit. a i pojęcia kapitał zakładowy w rozumieniu kodeksu spółek handlowych, przy braku jego jednoznacznej definicji należy uznać, że stanowisko organu dotyczące oceny sytuacji ekonomicznej przedsiębiorstwa dla celów przyznania dofinansowania w zgodzie z treścią art. 2 pkt 18 lit. a rozporządzenia nr 651/2014 - jest prawidłowe. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na to, że ustawodawca posługuje się określeniem "subskrybowany kapitał zakładowy" i "kapitał zakładowy", co już zdaniem Sądu stanowi wskazówkę przemawiającą za tym, że ustawodawca unijny stanowi o kapitale zakładowym. Nadto należy przypomnieć, że zgodnie z art. 163 ksh ażeby powstała spółka z o.o. wymaga się zawarcia umowy spółki, wniesienia przez wspólników wkładów na pokrycie całego kapitału zakładowego, a w razie objęcia udziału za cenę wyższą od wartości nominalnej, także wniesienia nadwyżki, z uwzględnieniem art. 158 § 11,,powołania zarządu, ustanowienia rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej, jeżeli wymaga tego ustawa lub umowa spółki, wpisu do rejestru. Art. 166 i 167 ksh określają wymogi związane ze zgłoszeniem spółki z o.o. do sądu rejestrowego i wśród nich jest wymóg wniesienia pełnych wkładów przez wspólników na poczet kapitału zakładowego – a więc objęcia udziałów, co podlega rejestracji. W tym kontekście przyznając stronie rację, że rozporządzenie nr 651/2014, nie zawiera definicji "subskrybowany kapitał zakładowy", zdaniem Sadu nie można pomijać okoliczności związanych z koniecznością posiadania zarejestrowanego kapitału zakładowego stanowiącego wkłady objęte przez wspólników. Należy wskazać w tym miejscu, że zgodnie ze słownikiem Dobry słownik pl. pojęcie słowa" subskrypcja" oznacza np. abonować, prenumerować, zadeklarować (również zobowiązać się do zakupu i dokonania zapłaty). Należy podkreślić w związku z tym, że uznanie, iż kwestionowane przez stronę określenie subskrybowany kapitał zakładowy oznacza w istocie kapitał zakładowy, jest całkowicie uzasadnione i zgodne z treścią art. 2 pkt 18 lit. a rozporządzenia nr 651/2014. Zauważenia też wymaga, że mimo obiekcji strony przepis ten jednoznacznie określa sposób w jaki ma zostać dokonana ocena tego, czy podmiot taki jak skarżąca, znajduje się w trudnej sytuacji, wskazując metodę tej oceny. W tym stanie rzeczy pogląd strony wyrażony w skardze a dotyczący tego, że ocena ta miałaby zostać dokonana zgodnie z zapisami dyrektywy nr 2013/34 UE, która dotyczy sprawozdań finansowych i w art. 2 pkt 18 lit. a została przywołana tylko w kontekście definicji spółki z o.o. jest bezzasadny. Odnosząc się do argumentów strony dotyczących okoliczności związanych z koniecznością analizy jej sytuacji ekonomicznej w okresie 3 lat poprzedzających wniosek, Sąd podziela stanowisko organów, że przepis art. 2 pkt 18 lit a, nie zawiera takiego wymogu. Jeśli zaś chodzi o twierdzenia, że sytuacja strony powinna być oceniana ze względu na jej specyficzną sytuację oraz okoliczność, że bezsporne straty powstały do 2011 r., a skarżąca w kolejnych latach poprawia swoją kondycję finansową i notuje zyski, okoliczności te nie mają w sprawie znaczenia, ponieważ nie są one elementem koniecznej do przeprowadzenia oceny tego, czy podmiot ubiegający się o dofinansowanie znajduje się w trudnej sytuacji.

Odnosząc się do kwestii naruszenia treści art. 40 § 2 k.p.a. należy przyznać rację stronie, że doszło do jego naruszenia ponieważ decyzja organu II instancji została doręczona bezpośrednio stronie zamiast ustanowionemu pełnomocnikowi, do którego przesłano decyzję informacyjnie jak wynika z zapisu na decyzji wskazującego na jej odbiorców. Tym niemniej okoliczność ta nie mogła doprowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji ponieważ art. 40 § 2 k.p.a., ma charakter gwarancyjny czyli jego stosowanie ma zapewnić ochronę interesów strony chroniąc ja przed ujemnymi skutkami zaniedbań organu. W przedmiotowej sprawie pełnomocnik skarżącej wniósł w terminie profesjonalnie opracowaną skargę zatem strona nie poniosła ujemnych konsekwencji zaniedbania organu w zakresie niewłaściwego doręczenia decyzji (tak np. post. NSA z dnia 3 grudnia 2010 r. I OSK 1940/10). W przedstawionej sytuacji należy uznać, że uchybienie to nie ma znaczenia dla bytu sprawy.

Mając powyższe okoliczności na względzie i uznając, że nie doszło do naruszenia pozostałych przepisów prawa wskazywanych w skardze jak również uznając, że nie doszło do naruszenia innych przepisów, które skutkowałyby uchyleniem decyzji, czy też stwierdzeniem jej nieważności Wojewódzki Sad Administracyjny na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę.