Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 12 maja 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Jolanta Rosińska Sędziowie Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka (spr.) Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska Protokolant St. sekretarz sądowy Anna Łyżwa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 maja 2016 roku sprawy ze skargi Prokuratora Regionalnego w Łodzi na uchwałę Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 13 maja 2009 r. nr LVII/1078/09 w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie wprowadzenia Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Łodzi - stwierdza nieważność § 4 ust. 7 "Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Łodzi" stanowiącego załącznik do uchwały Rady Miejskiej w Łodzi nr LXII/1159/06 z dnia 1 lutego 2006 roku dodanego na podstawie § 1 pkt 3 d) uchwały Rady Miejskiej w Łodzi nr LVII/1078/09 z dnia 13 maja 2009 roku. LS

Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 13 maja 2009r. nr LVII 1078/09, zmieniającą uchwałę w sprawie wprowadzenia Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Łodzi z dnia 1 lutego 2006r. Nr LXII/1185/06, w zakresie § 1 punkt 3 d) uchwały zmieniającej. Wyżej wymienionej uchwale zarzucił istotne naruszenie prawa polegające na przekroczeniu ustawowego upoważnienia przewidzianego przepisem art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), dalej powoływanej jako "u.s.g.", w związku z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 13 września 1996r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. z 2005r. Nr 236, poz. 2008 ze zm.), dalej powoływanej jako "ustawa", poprzez dodanie na mocy § 1 pkt 3 d) zaskarżonej uchwały w § 4 Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Łodzi, uchwalonego w dniu 1 lutego 2006r., po ust. 6 ust. 7 w brzmieniu: "Niedopuszczalne jest dokarmianie gołębi w innych miejscach niż miejsca wskazane przez właściciela nieruchomości". W ocenie skarżącego tego rodzaju uregulowanie nie mieści się w dyspozycji przepisu art. 4 ust. 2 ustawy.

Prokurator Apelacyjny wyjaśnił, iż zmieniona zaskarżoną uchwałą uchwała Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 1 lutego 2006r. Nr LXII/1159/06 w sprawie wprowadzenia "Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Łodzi" utraciła moc na podstawie uchwały Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 5 grudnia 2012r. Nr LIII/1096/12 wprowadzającej nowy "Regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Łodzi". Niezależnie od tego, uchwała z 2006r. utraciła obowiązywanie z mocy prawa z dniem 2 stycznia 2013r. na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy z 1 lipca 2011r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 152, poz. 897). Natomiast uchwała z dnia 5 grudnia 2012r. została zastąpiona uchwałą Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 27 listopada 2013r. Nr LXXVI/1574/13 w sprawie wprowadzenia "Regulaminu czystości i porządku na terenie Miasta Łodzi", co do której Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 4 listopada 2015r. w sprawie II SA/Łd 690/15, stwierdził nieważność uchwały w określonej części.

W dalszej kolejności skarżący podkreślił, iż jedynie stwierdzenie nieważności uchwały rodzi skutek ex tunc, zaś w przypadku utraty mocy obowiązującej aktu prawa miejscowego, na skutek jego zmiany, poprzednie przepisy uchwały – w okresie jej obowiązywania – muszą być traktowane jako wiążące. Zatem – w ocenie Prokuratora – z uwagi na powyższe i zasadę ochrony praworządności i praw obywateli zasadne jest wystąpienie z przedmiotową skargą, mimo nieobowiązywania od ponad trzech lat uchwały z dnia 1 lutego 2006r. zmienionej zaskarżoną uchwałą z dnia 13 maja 2009r.

Zdaniem skarżącego naruszenie prawa w niniejszej sprawie polegało na naruszeniu przez organ uchwałodawczy przepisu art. 40 ust. 1 u.s.g., zgodnie z którym gminie – na podstawie upoważnień ustawowych – przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego, obowiązujących na obszarze gminy, co oznacza, iż akt ten winien zostać wydany na podstawie ustawy, a nadto w granicach w niej przewidzianych.

Autor skargi podniósł, iż Rada Miejska w Łodzi, wprowadzając w zaskarżonej uchwale § 1 punkt 3d), dodający w uchwale zmienianej w § 4 ustęp 7, zakazujący dokarmiania gołębi, wyszła poza kompetencje przyznane jej na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy, gdyż w dyspozycji żadnego ze wskazanych punktów tego przepisu nie mieści się regulacja, dotycząca dokarmiania gołębi.

Jednocześnie skarżący wyjaśnił, że w okresie działania uchwały, obowiązywał przepis karny stanowiący, iż karze grzywny podlega także ten, kto nie wykonuje obowiązków określonych w regulaminie. W tym okresie doszło do popełnienia przez jednego z mieszkańców Łodzi wykroczeń polegających na dokarmianiu, wbrew zakazowi, gołębi w miejscu innym niż miejsce wskazane przez właściciela nieruchomości, za co został ukarany karą grzywny. Podmiot ten zwrócił się do prokuratury o wystąpienie ze skargą o stwierdzenie nieważności uchwały w przedmiocie omawianego uregulowania.

Z powyższych względów skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały w zaskarżonej części, jako wprowadzającej rozwiązanie przekraczające delegację ustawową, co stanowi istotne naruszenie prawa.

W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w Łodzi wniosła o jej oddalenie. Organ wyjaśnił, że zaskarżone przez Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi uregulowanie § 4 ust. 7 Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Łodzi w brzmieniu: "Niedopuszczalne jest dokarmianie gołębi w innych miejscach, niż miejsca wskazane przez właściciela nieruchomości" (§ 1 pkt 3d) uchwały nr LVII/1078/09 Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 13 maja 2009r, zmieniającej uchwałę nr LXII/1159/06 Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 1 lutego 2006r. w sprawie wprowadzenia "Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Łodzi"), obowiązywało w okresie od dnia 12 lipca 2009r. do dnia 28 lutego 2013r.. Zaskarżone uregulowanie było już rozpoznawane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w sprawie II SA/Łd 1438/10. Wyrokiem z dnia 9 lutego 2011r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę z uwagi na brak wykazania przez skarżącego, że zaskarżona uchwała Rady Miejskiej w Łodzi narusza jego interes prawny.

Zdaniem organu uchwała z dnia 13 maja 2009r. nr LVII/1078/09 zmieniająca uchwałę tegoż organu nr LXII/1159/06 z dnia 1 lutego 2006r. w sprawie wprowadzenia "Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Łodzi", nie została podjęta z istotnym naruszeniem prawa. Rada Miejska w Łodzi poniosła, iż podjęła uchwałę w ramach swoich kompetencji i obowiązków nałożonych na nią przez art. 40 u.s.g. oraz art. 4 ustawy. Tym samym – w ocenie organu – nie zachodzi zarzucane w skardze, wprowadzenie w Regulaminie rozwiązań, które stanowią przekroczenie delegacji ustawowej, zawartej w art. 4 ust. 1 i 2 ustawy.

Organ gminy wyjaśnił w następnej kolejności, że art. 4 pkt 1 ustawy nakłada obowiązek na radę gminy ustalenia w drodze uchwały szczegółowych zasad utrzymania czystości i porządku na terenie gminy, w tym również obejmujących uprzątanie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego. Podkreślił, że miejsca, w których dokarmia się gołębie są bardzo zanieczyszczone pozostałościami karmy i odchodami a znacznemu zanieczyszczeniu ulegają również elewacje budynków, chodniki oraz ławki w parkach znajdujące się w pobliżu takich miejsc. Odstraszanie gołębi z miejsc szczególnie licznego ich zgromadzenia stanowi coroczny, znaczny wydatek w budżecie Miasta. Z tego względu – w ocenie Rady Miejskiej w Łodzi – celowe i uprawnione jest ustalenie, że dokarmianie gołębi możliwe jest tylko w miejscach wskazanych przez właściciela nieruchomości.

Na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 lutego 2016r. w sprawie utworzenia Wydziałów Zamiejscowych Departamentu do Spraw Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji Prokuratury Krajowej, prokuratur regionalnych, okręgowych i rejonowych oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości (Dz.U. z 2016r., poz. 207) – w oparciu o delegację ustawową art. 35 § 1 ustawy z dnia 28 stycznia 2016r. – Prawo o prokuraturze (Dz.U. z 2016r., poz. 177) – utworzona została Prokuratura Regionalna w Łodzi obejmująca obszar właściwości Prokuratur Okręgowych w: Łodzi, Ostrowie Wielkopolskim, Piotrkowie Trybunalskim, Płocku i Sieradzu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. poz. 270 zez zm.), dalej powoływanej jako "P.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej. Kontroli sądu administracyjnego poddane zostały między innymi akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej (art. 3 § 2 pkt 5 P.p.s.a.), a taki akt stanowi niewątpliwe zaskarżona uchwała Rady Miejskiej w Łodzi zmieniająca uchwałę w sprawie wprowadzenia "Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Łodzi".

Na wstępie wyjaśnić trzeba, że z uwagi na treść art. 52 § 1 i art. 53 § 3 P.p.s.a. skarga złożona przez prokuratora nie wymaga uprzedniego wyczerpania środków zaskarżenia, a jej wniesienie nie jest ograniczone żadnym terminem.

Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 P.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności (art. 147 § 1 P.p.s.a.). W razie nieuwzględnienia skargi sąd skargę oddala (art. 151 P.p.s.a.). Zgodnie z art. 134 § 1 P.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej uchwały stanowiły przepisy powołanej powyżej ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, w brzmieniu obowiązującym w dniu 13 maja 2009r., a więc w dacie podjęcia uchwały zmieniającej, wprowadzającej do "Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Łodzi" zaskarżony przepis § 4 ust. 7.

Przepis art. 4 ust 1 i 2 ustawy stanowi, iż rada gminy, po zasięgnięciu opinii państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, uchwala regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy, zwany dalej "regulaminem"; regulamin jest aktem prawa miejscowego. Regulamin określa szczegółowe zasady utrzymania czystości i porządku na terenie gminy dotyczące:

1) wymagań w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie nieruchomości obejmujących:

a) prowadzenie we wskazanym zakresie selektywnego zbierania i odbierania odpadów komunalnych, w tym powstających w gospodarstwach domowych, odpadów niebezpiecznych, odpadów wielkogabarytowych i, zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, zużytych baterii i zużytych akumulatorów oraz odpadów z remontów,

b) uprzątanie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego,

c) mycie i naprawy pojazdów samochodowych poza myjniami i warsztatami naprawczymi;

2) rodzaju i minimalnej pojemności urządzeń przeznaczonych do zbierania odpadów komunalnych na terenie nieruchomości oraz na drogach publicznych, warunków rozmieszczania tych urządzeń i ich utrzymania w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym, przy uwzględnieniu:

a) średniej ilości odpadów komunalnych wytwarzanych w gospodarstwach domowych bądź w innych źródłach,

b) liczby osób korzystających z tych urządzeń;

3) częstotliwości i sposobu pozbywania się odpadów komunalnych i nieczystości ciekłych z terenu nieruchomości oraz z terenów przeznaczonych do użytku publicznego;

4) maksymalnego poziomu odpadów komunalnych ulegających biodegradacji dopuszczonych do składowania na składowiskach odpadów;

5) innych wymagań wynikających z gminnego planu gospodarki odpadami;

6) obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku;

7) wymagań utrzymywania zwierząt gospodarskich na terenach wyłączonych z produkcji rolniczej, w tym także zakazu ich utrzymywania na określonych obszarach lub w poszczególnych nieruchomościach;

8) wyznaczania obszarów podlegających obowiązkowej deratyzacji i terminów jej przeprowadzania.

Podkreślenia wymaga, że regulamin utrzymania czystości i porządku, jako akt niższej rangi wydany w wykonaniu delegacji ustawowej nie może wykraczać poza zakres spraw ścisłe w nim określonych. Nie jest więc dopuszczalna wykładnia rozszerzająca przepisu art. 4 ust. 2 ustawy. Przypomnieć należy, że organy samorządu ustanawiają akty prawa miejscowego na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie (art. 87 i 94 Konstytucji RP). Inaczej mówiąc rada gminy nie ma prawa do stanowienia aktów prawa miejscowego regulujących zagadnienia inne niż wymienione w tym przepisie, ani też podejmowania regulacji w inny sposób niż wskazany przez ustawodawcę, gdyż oznaczałoby to wykroczenie poza zakres delegacji ustawowej. Regulacja podustawowa wykraczająca poza upoważnienie zawarte w ustawie narusza zarówno normę upoważniającą, jak i konstytucyjną zasadę praworządności. Wszelkie odstępstwa od katalogu wymienionego w art. 4 ust. 2 ustawy stanowią istotne naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności aktu prawa miejscowego w całości lub w części. Konieczność uszczegółowienia regulacji ustawowej nie może prowadzić do objęcia regulacją aktu niższego rzędu zagadnień niewynikających wprost z przepisów ustawy.

Poza tym należy mieć na uwadze, że wymienione w art. 4 ust. 2 ustawy elementy regulaminu utrzymania czystości i porządku mają charakter obligatoryjny. Uchwalając regulamin rada gminy winna zawrzeć w nim postanowienia odnoszące się do wszystkich enumeratywnie wymienionych w powołanym przepisie zagadnień. Określając zakres owych zagadnień ustawodawca nie posłużył się bowiem sformułowaniem "w szczególności", "może określić", lecz użył pojęcia "regulamin określa" (vide wyrok NSA z dnia 9 września 2014r. w sprawie II OSK 654/14; wyrok NSA z dnia 8 listopada 2012r. w sprawie II OSK 2012/12; wyroki WSA w Gliwicach z dnia 3 lipca 2014r. w sprawie II SA/Gl 465/14; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 23 października 2013r. w sprawie IV SA/Po 748/13; wyrok WSA w Szczecinie z dnia 18 kwietnia 2013r. w sprawie II SA/Sz 238/13, http://orzeczenia.nsa.gov.pl ).

Jednocześnie wypada wskazać na regulację rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz.U. Nr 100 poz. 908), zgodnie z którą w akcie prawa miejscowego zamieszcza się tylko przepisy regulujące sprawy przekazane do unormowania w przepisie upoważniającym (§ 115 w związku z § 143 tegoż rozporządzenia), przy czym nie powtarza się przepisów ustawy upoważniającej (§ 118 w związku z § 143 tegoż rozporządzenia). Jakakolwiek modyfikacja przepisu ustawowego przez rzeczony akt jest niedopuszczalna i jest uznawana w orzecznictwie za rażące naruszenie prawa powodujące nieważność aktu (vide: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 30 czerwca 2011r. w sprawie IV SA/Po 431/11; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 10 grudnia 2014r. w sprawie IV SA/Po 746/14; wyrok WSA w Łodzi z dnia 13 sierpnia 2014r. w sprawie II SA/Łd 515/15, http://orzeczenia.nsa.gov.pl ).

Odnosząc się do zarzutu postawionego zaskarżonej uchwale wskazać należy, że w § 4 ust. 7 Regulaminu, poprzez użycie zwrotu "niedopuszczalne jest" w istocie ustanowiono zakaz dokarmiania gołębi w innych miejscach niż miejsca wskazane przez właścicieli nieruchomości. Analiza powyższego zapisu i jego porównanie z treścią art. 4 ust. 2 ustawy jasno wskazuje, iż lokalny prawodawca nadużył władztwa w zakresie tworzenia prawa. Przepis art. 4 ust. 2 ustawy nie upoważnia bowiem do formułowania w regulaminie określonych zakazów, a jedynie do określenia wymagań w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie nieruchomości. Tym samym kwestionowana regulacja poprzez posłużenie się zakazem określonego zachowania wykracza poza materię określoną w ustawie (vide: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 22 stycznia 2014r. w sprawie IV SA/Po 792/13; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2013r. w sprawie IV SA/Po 784/13; wyrok WSA w Łodzi z dnia 17 marca 2015r. w sprawie II SA/Łd 1196/14; wyrok WSA w Łodzi z dnia 8 lipca 2015r. w sprawie II SA/Łd 404/15; wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 czerwca 2014r. w sprawie II SA/Wr 153/14, https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Z przekroczeniem upoważnienia ustawowego Rada Miejska w Łodzi wprowadziła do uchwały regulację dotyczącą gołębi. Ustawa w art. 4 ust. 2 pkt 6 upoważniła bowiem organ gminy do uregulowania obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, w rozumieniu art. 4 pkt 17 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt (Dz.U. z 2003r., nr 106, poz. 1002 ze zm.), a do takich zwierząt nie należą z pewnością gołębie (vide: wyrok NSA z dnia 29 kwietnia 2009r. w sprawie II OSK 1953/08; wyrok NSA z dnia 8 listopada 2012r. w sprawie II OSK 2023/12; wyrok NSA z dnia z dnia 18 lutego 2014r. w sprawie II OSK 2746/13, https://orzeczenia.nsa.gov.pl). W tej sytuacji brak jest podstaw do regulowania w uchwale w sposób szczegółowy obowiązków odnoszący się do utrzymania, w tym karmienia, czy dokarmiania gołębi. Dokarmianie ptaków nie dotyczy zwierząt domowych w rozumieniu ustawy o ochronie zwierząt i nie może być przedmiotem regulacji w regulaminie utrzymania czystości i porządku w gminach (vide: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 15 lipca 2015r. w sprawie IV SA/Po 389/15 https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Nadto wadliwa jest argumentacja organu upatrująca w przepisie art. 4 ust. 2 pkt 1b ustawy, podstawy prawnej do wprowadzenia zakazu dokarmiania gołębi poza miejscami wskazanymi przez właściciela nieruchomości. Przepis ten upoważnia jedynie do określania w regulaminie wymagań w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie nieruchomości obejmujących uprzątanie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego. Przepis ten stanowi bowiem podstawę wyłącznie do określenia wymagań w zakresie uprzątania zanieczyszczeń. Nie odnosi się zaś do kwestii objętych kwestionowaną przez Prokuratora regulacją, nawet jeśli w sposób pochodny kwestionowane postanowienie regulaminu może przyczynić się do ograniczenia powstawania zanieczyszczeń pochodzących od gołębi.

Jednocześnie podkreślić należy, że uchylenie kwestionowanej uchwały i jej nieobowiązywanie w czasie ferowania wyroku w niniejszej sprawie, nie wyklucza możliwości stwierdzenia jej nieważności. Skutki derogacji zaskarżonej uchwały obejmują bowiem wyłącznie okres od momentu wejścia w życie uchwały derogującej, a więc od dnia 28 lutego 2013r., kiedy weszła w życie uchwała Rady Miejskiej w Łodzi nr LIII/1096/12 z dnia 5 grudnia 2012r. w sprawie wprowadzenia "Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Łodzi" (skutek ex nunc). Natomiast sprzeczna z prawem uchwała organu gminy stanowiąca akt prawa miejscowego jest nieważna (art. 91 ust. 1 u.s.g.). Nieważność ta rozciąga się na cały okres obowiązywania tegoż aktu, poczynając od momentu jego uchwalenia. Tak więc nawet derogacja sprzecznego z prawem aktu prawa miejscowego nie czyni bezprzedmiotowym orzekania w przedmiocie jego nieważności. Stwierdzenie nieważności takiego aktu następuje bowiem ze skutkiem ex tunc, czyli od momentu jego uchwalenia. (vide: uchwała TK z dnia 14 września 1994r. w sprawie W 5/94, OTK 1994, cz. II, poz. 44; uchwała TK z dnia 14 lutego 1994r. w sprawie K 10/93, OTK 1994, cz. I, poz. 7; wyrok NSA z dnia 27 września 2007r. w sprawie II OSK 1046/07).

Na przeszkodzie w stwierdzeniu nieważności kwestionowanego postanowienia nie stoi także wyrok tutejszego Sądu z dnia 9 lutego 2011r. w sprawie II SA/Łd 1438/10, z uwagi na to, iż podstawą skargi wniesionej w tejże sprawie był przepis art. 101 u.s.g. stanowiący, iż upoważnionym do wniesienia skargi do sądu administracyjnego jest podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej. Oddalenie skargi w tej sprawie było następstwem ustalenia, że skarżący nie posiadał interesu prawnego w zaskarżeniu kwestionowanego postanowienia uchwały. Mając natomiast na uwadze, iż zaskarżona uchwała nie dotyczy interesu prawnego czy uprawnienia prokuratora (vide: wyrok NSA z dnia 24 listopada 2005r. w sprawie I OSK 1065/05, Lex nr 196653), to powyższe kryterium nie stanowi podstawy ocen zasadności skargi wniesionej w niniejszej sprawie.

Mając na względzie powyżej wskazane naruszenie prawa, mające charakter istotny, skutkujący koniecznością wyeliminowania zaskarżonego postanowienia uchwały z obrotu prawnego, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 147 P.p.s.a.

k.ż.