Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wiesław Kisiel (spr.) Sędziowie sędzia NSA Bożena Walentynowicz Sędzia del. NSA Zofia Flasińska Protokolant Agnieszka Kuberska po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2010r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Z. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 23 czerwca 2010 r. sygn. akt IV SA/Po 117/10 w sprawie ze skarg M. P. i Z. B. na uchwałę Rady Miasta Poznania z dnia 7 lipca 2009 r. nr LVIII/757/V/2009 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.

1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 23 czerwca 2010 r., IV SA/Po 117/10, oddalił skargi M. P. oraz Z. B. na uchwałę Rady Miasta Poznania z dnia 7 lipca 2009 r., nr LVII/757/V/2009, w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "Rataje- Łacina" część B w Poznaniu. Wyrok został wydany w następującym stanie sprawy.

M. P. oraz Z. B. w powyższych skargach zarzucili Radzie naruszenie art.15 ust.2 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz.U. 2010, nr 17, poz.95). Uchybienie to miało polegać na braku zamieszczenia na uchwale podpisu organu wydającego akt. Natomiast naruszenie artykułów 2, 7, 8, 64 i 94 Konstytucji RP oraz art.1 ust.2 pkt 1 w zw. z art.2 pkt 1, 5, 7 i 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003r. nr 80, poz.717 ze zm. powoływana w dalszym ciągu niniejszego uzasadnienia jako "u.plan.zag.prz.") polegało (zdaniem skarżących) na przekroczeniu władztwa planistycznego i ustalenie przeznaczenia działek należących do skarżących w sposób naruszający prawo własności oraz na naruszeniu wymagań ładu przestrzennego. Naruszono również artykuły 17 i 20 u.plan.zag.prz. poprzez niezachowanie wymogów procedury uchwalania planu, a w szczególności - brak wymaganych uzgodnień oraz odrębnej uchwały rady stwierdzającej zgodność planu ze studium.

Skarżący podnieśli, że są właścicielami działek oznaczonych ewidencyjnie numerami: [...], [...], [...] i [...], ark. 1, obręb Chartowo, położonych w Poznaniu przy ul. [...]. Na mocy zaskarżonej uchwały przeznaczono ich nieruchomość na parking. W § 46 załącznika nr 2 do uchwały negatywnie rozpatrzono złożone uwagi do planu.

2. Wyrokiem z dnia 23 czerwca 2010 r., IV SA/Po 117/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargi M. P. oraz Z. B. na uchwałę Rady Miasta Poznania z dnia 7 lipca 2009 r., nr LVII/757/V/2009.

Redakcja art.20 ust.1 u.plan.zag.prz. wskazuje na zasadność podjęcia odrębnej uchwały rady gminy w kwestii zgodności ustaleń projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy, ale wymogu tam zawartego nie można traktować w kategoriach bezwzględnego obowiązku rady, skutkującego nieważnością planu miejscowego, wówczas, gdy rada gminy ową zgodność stwierdzi w uchwale podejmującej plan. Przemawia za tym zarówno brzmienie art.10 ust.1 u.plan.zag.prz. nie przewidując wprost obowiązku podejmowania odrębnej uchwały w analizowanej kwestii, jak i restrykcyjny charakter regulacji art.28 u.plan.zag.prz. zastrzeżonej do przypadków najcięższych naruszeń prawa przy sporządzaniu projektu planu.

Sąd nie uwzględnił zarzutu naruszenia art.17 u.plan.zag.prz. Skarżący nie wyjaśnili bowiem, jakich uzgodnień nie uzyskał organ sporządzający projekt planu. Stosownie do ustawy o dostępie do informacji publicznej skarżący mogli się zapoznać z dokumentacją planistyczną i stwierdzić, czy i jakich uzgodnień nie uzyskano.

Również zamieszczenie listy uwag wraz informacją o sposobie ich rozstrzygnięcia w załączniku do uchwały nie świadczy o tym, iż uwagi wnoszone przez osoby kwestionujące ustalenia przyjęte w wyłożonym do publicznego wglądu projekcie planu nie zostały należycie rozpatrzone.

Organ wskazał przesłanki merytoryczne uzasadniające przyjęte w planie rozwiązania projektowe. Funkcja parkingu została zachowana dla części terenu, ponieważ jego parametry oraz zlokalizowane elementy sieci i obowiązujące od niej strefy uniemożliwiają lokalizację budynków, a w kontekście terenów rekreacyjnych Malty i organizowanych w ich ramach imprez masowych jest uzasadniona.

Z uwagi na istniejące sieci infrastruktury technicznej niemożliwa jest lokalizacja zabudowy na działkach skarżących. Poszerzenie ul. abpa A. Baraniaka (02KD-G) (o ok. 16,0 m - 20,0 m) wynika z zaprojektowania przekroju ulicy w sposób poprawiający bezpieczeństwo, zaś studium w punkcie 8.8 uznano potrzebę wyznaczenia ogólnodostępnych parkingów dla autobusów turystycznych wskazując istniejące parkingi przy ul. abpa A. Baraniaka".

3. W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu Z. B. zarzucił Sądowi (a) błędną wykładnię art.1 ust.2 pkt 1, 6 i 7 u.plan.zag.prz. na skutek przyjęcia, że zaskarżona uchwała nie narusza wymogów ładu przestrzennego panującego na objętym nią obszarze; (b) niewłaściwą interpretację art.3 ust.1 w zw. z art.4 u.plan.zag.prz. oraz w zw. z art.64 ust.3 i art.31 ust.3 Konstytucji RP na skutek przyjęcia, że uchwalając zaskarżoną uchwałę Rada Miasta Poznania nie przekroczyła przysługującego jej władztwa planistycznego, (c) niewłaściwą interpretację i błędne zastosowanie art.28 ust.1 u.plan.zag.prz. w wyniku przyjęcia, że w sprawie nie doszło do istotnego naruszenia zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zarzucono również naruszenie przepisów postępowania - art.3 § 1 w związku z art.134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz.1270 ze zm., powoływana dalej jako "P.p.s.a. ") poprzez jego błędną interpretację i w związku z tym nieprawidłowe dokonanie oceny legalności zaskarżonej uchwały oraz art.151 P.p.s.a. przez bezpodstawne oddalenie skargi.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Naczelny Sąd Administracyjny nie uwzględnił zarzutu przekroczenia przez Radę Gminy dopuszczalnych granic władztwa planistycznego.

Strona nie podważyła prawdziwości i wiarygodności argumentacji przedstawionej przez Radę Gminy i Sąd I. instancji, a nawet - w ogóle do tej argumentacji nie nawiązała. Zarzut naruszenia przez plan wymogów ładu przestrzennego nie został w ogóle skonfrontowany z twierdzeniami Rady i Sądu I. instancji o zasadniczym ograniczeniu swobody inwestycyjnej przez infrastrukturę, istniejącą już w terenie.

Skarga kasacyjna zawiera twierdzenie, że sąd nie dostrzegł braku pogłębionych analiz, mogących podpowiedzieć optymalne wykorzystanie terenu (s.16), ale nie wykazała rzeczywistej potrzeby sporządzenia takich analiz w sytuacji kolizji takiej zabudowy z istniejącą infrastrukturą, jak również — zgodności planu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Poznania.

Zarzut naruszenia art.134 P.p.s.a. przez Sąd I. instancji nie może być uwzględniony, skoro Sąd I. instancji obszernie i wyczerpująco uzasadnił merytorycznie zaskarżony wyrok, ustosunkowując się konkretnie i rzeczowo do poszczególnych zarzutów skargi.

Skarga kasacyjna dla swej skuteczności musi zawierać zarówno zarzuty naruszenia prawa przez Sąd I. instancji, jak również — wiarygodnie i przekonujące uzasadnienie (art.176 P.p.s.a. ). Wymóg ten nie został spełniony, albowiem skarga kasacyjna nie zawiera polemiki ze stanowiskiem Sądu I. instancji wyrażonym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a nawet więcej: skarga kasacyjna przemilcza treść uzasadnienia tego wyroku.

Z powyższych powodów nie mógł być uwzględniony zarzut przekroczenia przez Radę dopuszczalnych granic ingerencji przez planistę gminnego w uprawnienia właścicielskie. Tym samym nietrafny jest zarzut interpretacji prawa i oceny planu z naruszeniem artykułów 64 i 31 Konstytucji RP.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, orzekając na podstawie art.184 P.p.s.a.