Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części, wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz, Budowlane prawo, Wojewoda, Oddalono skargę kasacyjną, II OSK 913/06 - Wyrok NSA z 2007-06-19, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
II OSK 913/06 - Wyrok NSA
|
|
|||
|
2006-06-19 | |||
|
Naczelny Sąd Administracyjny | |||
|
Leszek Leszczyński Maria Czapska -Górnikiewicz Roman Hauser /przewodniczący sprawozdawca/ |
|||
|
6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części, wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz | |||
|
Budowlane prawo | |||
|
II SA/Op 169/05 - Wyrok WSA w Opolu z 2006-02-14 | |||
|
Wojewoda | |||
|
Oddalono skargę kasacyjną | |||
|
Dz.U. 1994 nr 89 poz 414 art. 37 ust. 1 Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. |
|||
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Hauser (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz Sędzia NSA Leszek Leszczyński Protokolant Agnieszka Kuberska po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. Ś. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 14 lutego 2006 r. sygn. akt II SA/Op 169/05 w sprawie ze skargi W. Ś. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] marca 2005 r. nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną. |
||||
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 14 lutego 2006 r. (sygn. akt II SA/Op 169/05) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę W. Ś. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] marca 2005 r. znak Nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę utrzymującą w mocy decyzję Starosty K. z dnia [...] stycznia 2005 r. (znak [...]) odmawiająca stwierdzenia wygaśnięcia decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z 4 sierpnia 1997 r. (znak: [...]) zatwierdzającej projekt budowlany oraz udzielającej A. M. pozwolenia na budowę pawilonu handlowego zlokalizowanego w K., przy ul. Ż. Powyższy wyrok zapadł na tle następujących okoliczności faktycznych. Decyzją z dnia z 4 sierpnia 1997 r. (znak: [...]) Kierownik Urzędu Rejonowego w O. na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 89, poz. 414 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku A. M. z dnia 29 lipca 1997 r. zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego miasta Krapkowice zatwierdzonego Uchwałą Rady Miejskiej w Krapkowicach Nr XIV/91/92 z dnia 3 lutego 1992 r. (Dziennik Urzędowy Województwa Opolskiego z dnia 2 marca 1992 r.) zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę pawilonu handlowego przy ul. Ż. w K., na działkach o nr. ewidencyjnych [...] oraz [...]. Następnie po rozpatrzeniu wniosku z dnia 17 kwietnia 1998 r. o przeniesienie pozwolenia na budowę na Spółkę cywilną "[...]" A. M. i M. M. wydano decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 21 kwietnia 1997 r. (Nr [...]), w której to organ ponownie zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę A. i M. M., wskazując, że wnioskodawcy spełniają warunki określone w art. 40 ustawy - Prawo budowlane. Decyzją z 23 listopada 1999 r. Starosta K. uchylił powyższą decyzję pozwolenia budowlanego na podstawie art. 36a ust. 2 ustawy _Prawo budowlane w zw. z art. 104 ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego z uwagi na prowadzenie robót budowlanych niezgodnie z zatwierdzonym projektem i udzielonym pozwoleniem budowlanym oraz bez uzyskania decyzji o zmianie pozwolenia budowlanego. Wojewoda Opolski decyzją z dnia 21 czerwca 2000 r. (Nr [...]) na podstawie art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 i art. 158 § 1 k.p.a. stwierdził z urzędu nieważność decyzji ostatecznej Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 21 kwietnia 1998 r. Nr [...]. W uzasadnieniu decyzji Wojewoda podniósł, że w decyzji z dnia 21 kwietnia 1998 r. organ ponownie zatwierdził projekt budowlany, udzielił pozwolenia na budowę i podkreślił, że inwestor spełnił warunki z art. 40 ustawy - Prawo budowlane. Wojewoda Opolski stwierdził, że art.40 w/w ustawy wyklucza możliwość ponownego udzielenia pozwolenia na budowę, zobowiązując organ wyłącznie do przeniesienia wydanego wcześniej pozwolenia na rzecz innego podmiotu. W konkluzji organ stwierdził, że decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego z 21 kwietnia 1998 r. jest dotknięta wadą nieważności, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 kpa, ponieważ została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Decyzją nr [...] z dnia 5 września 2000 roku Starosta K. przeniósł pozwolenie na budowę udzielone decyzją z dnia 4 sierpnia 1997 r. na rzecz A. M. i M. M. 27 sierpnia 2001r. B. i W. Ś. złożyli do Starosty K. wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia decyzji z dnia 4 sierpnia 1997 r. Wniosek ten został załatwiony odmownie przez Starostę K. decyzją z dnia 19 września 2001 r. (znak pisma [...]). Na skutek odwołania Skarżących Wojewoda Opolski decyzją z dnia 5 grudnia 2001 r. (nr [...]) umorzył postępowanie odwoławcze, stwierdzając, iż w świetle art. 162 § 1 K.p.a. Skarżącym nie przysługuje charakter strony w postępowaniu o wygaśnięcie decyzji w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę. Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego we Wrocławiu i została uchylona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 5 maja 2004 r. (sygn. akt II SA/Wr 94/02). W wyroku tym WSA w Opolu wskazał, iż z art. 162 § 1 K.p.a. wynikają dwie normy prawne określające dwie alternatywne sytuacje dot. wygaśnięcia decyzji w przypadku gdy stała się ona bezprzedmiotowa: z mocy odrębnego przepisu albo po ustaleniu przez organ czy wygaśnięcie leży w interesie społecznym lub w interesie strony. Sąd w w/w wyroku stwierdził, że przyjmując konstrukcję nowego postępowania toczącego się na podstawie art. 162 § 1 K.p.a. w zw. z art. 37 ustawy - Prawo budowlane, obowiązkiem organu jest ustalenie stron postępowania wg art. 28 K.p.a., nie zaś na podstawie reguł wynikających z art. 162 § 1 pkt 1 K.p.a. in fine. Wojewoda Opolski na skutek wyroku WSA w Opolu z maja 2004 r. ponownie rozpatrując odwołanie B. i W. Ś. od decyzji Starosty K. z 19 września 2001 r. w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego z 4 sierpnia 1997 r. w przedmiocie pozwolenia na budowę, uchylił zaskarżoną decyzję Starosty i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Starosta K. ponownie rozpatrując sprawę, postanowił decyzją z dnia 10 listopada 2004 r. (znak sprawy [...]) umorzyć postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji z dnia 4 sierpnia 1997 r. (znak NB.I 7351/15/76/97), podając jako podstawę umorzenia brak po stronie B. i W. Ś. statusu strony. Na skutek ponownego odwołania Skarżących Wojewoda Opolski decyzją z dnia [...] stycznia 2005 r. (znak [...]) uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. W uzasadnieniu Wojewoda wskazał, że Starosta K. błędnie za podstawę ustalenia stron postępowania w sprawie wygaśnięcia decyzji wszczętej wnioskiem z 27 sierpnia 2001 r. przyjął kryteria wynikające z brzmienia przepisu art. 28 ust. 2 ustawy - Prawo budowlane obowiązującego od dnia 11 lipca 2003 r. - na mocy zaś art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych innych Ustaw do spraw wszczętych przed dniem jej wejścia w życie (to jest przed 11 lipca 2003 r.) a nie zakończonych decyzja ostateczną, stosuje się przepisy dotychczasowe, co oznacza, że organ nie miał podstawy do ustalania stron postępowania na podstawie art. 28 ustawy - Prawo budowlane. Uwzględniając powyższą decyzję Wojewody Opolskiego, jak również wyrok WSA w Opolu z maja 2004 r. Starosta K. decyzją z dnia [...] stycznia 2005 r. (znak [...]) odmówił stwierdzenia wygaśnięcia decyzji, stwierdzając, że na podstawie zebranego materiału dowodowego nie było podstaw do stwierdzenia wygaśnięcia decyzji z dnia 4 sierpnia 1997 r. na podstawie art. 37 ustawy - Prawo budowlane. Również od tej decyzji B. i Wojciech Ś. wnieśli dnia 14 lutego 2005 r. odwołanie. Organ odwoławczy - Wojewoda Opolski decyzją z dnia [...] marca 2005 r. (znak [...]) podjętą na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. (tekst jednolity Dz. U. Nr 98 poz. 1071 z 2000 r. ze zm.) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Starosty K. z [...] stycznia 2005 r., nr [...] odmawiającą stwierdzenia wygaśnięcia decyzji z 4 sierpnia 1997 r., nr [...] wydanej przez Kierownika Urzędu Rejonowego w O. zatwierdzającej projekt budowlany oraz udzielającej A. M. pozwolenia na budowę pawilonu handlowe zlokalizowanego w K. przy ul. Ż. W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia organ odwoławczy, odnosząc się do wniosku skarżących w przedmiocie wygaszenia decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z 4 sierpnia 1997 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej A. M. pozwolenia na budowę przedmiotowego pawilonu handlowego, przedstawił przebieg postępowania nadzorczego prowadzonego przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w powiecie k., który w 1999 r., nakazał inwestora wykonanie określonych robót budowlanych, a po doprowadzeniu obiektu do zgodności z zatwierdzonym projektem budowlanym decyzją z 29 marca 2000 r. zezwolił na ich wznowienie. Wojewoda Opolski stwierdził, że decyzja zezwalała na podjęcie wcześniej wstrzymanych robót, nie zastępowała pozwolenia na budowę udzielonego decyzją z 4 sierpnia 1997 przez Kierownika Urzędu Rejonowego w O., które następnie decyzją z września 2000 r., nr 41/2000 zostało na wniosek inwestora przeniesione na A. i M. M. Następnie Wojewoda Opolski, kierując się wskazaniami wyroku WSA w Opolu z dnia 5 maja 2004 r., sygn. akt II SA/Wr 94/02, uznał skarżących za stronę postępowania w przedmiocie wygaśnięcia decyzji oraz rozpatrzył sprawę na podstawie art. 37 Prawa budowlanego, według którego decyzja o pozwoleniu na budowę wygasa, jeżeli budowa nie została rozpoczęta przed upływem 2 lat od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna lub budowa została przerwana na czas dłuższy niż 2 lata. Na podstawie przeprowadzonego postępowania nie stwierdził, aby w sprawie występowały wyżej wymienione przesłanki do wygaśnięcia wskazanego pozwolenia na budowę. Starosta K., bowiem dokonał w tym zakresie stosownych ustaleń, analizując zapisy w dzienniku budowy i na podstawie tego urzędowego dokumentu, wydanego przez Urząd Rejonowy w O., Oddział Nadzoru Budowlanego w K., nr 15/76/97 z 12 marca 1998 r., stwierdzono, że rozpoczęcie robót budowlanych przy budowie przedmiotowego pawilonu nastąpiło 16 marca 1998 r., to jest w terminie ważności pozwolenia na budowę i budowa ta nie została przerwana na okres dłuższy niż 2 lata. Organ odwoławczy nie znalazł podstaw do podważenia tych ustaleń i żądania innych dowodów w sprawie przebiegu prowadzonych robót, mimo zarzutów podniesionych w odwołaniu, ponieważ skarżący nie powołali żadnych okoliczności mogących podważyć zapisy w dzienniku budowy. Podzielając w całej rozciągłości ustalenia faktyczne i wnioski organu I instancji uznał, że dopóki dowód ten nie został obalony, przysługuje mu pełna moc dowodowa. Skargę na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] marca 2005 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego W. Ś., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej decyzji Starosty K. z dnia [...] stycznia 2005r. nr [...] odmawiającej stwierdzenia wygaśnięcia decyzji z dnia 4 sierpnia 1997r. W skardze zarzucono naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy - przepisów art. art. 7, 77 i 80 kpa poprzez przyjęcie, iż skarżący nie przedstawił dowodu przeciwko treści dziennika budowy, mimo że wskazał szereg orzeczeń organów administracji z których wynika, iż budowa przedmiotowego pawilonu handlowego była prowadzona nie na podstawie decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 4 sierpnia 1997r., ale na podstawie decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 21 kwietnia 1998 r. której adresatem byli A. M. i M. M. Skarżący zarzucił, że organy pominęły milczeniem inne istotne w sprawie okoliczności, w szczególności fakty, że: postanowieniem z dnia 13.10.1999r., nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowił wstrzymać prace prowadzone na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 21.04.1998r. realizowane w K. przy ul. Ż; następnie decyzją z dnia 19.11.1999r., nr [...] PINB wydał decyzję nakazującą doprowadzenie wybudowanego budynku do zgodności z decyzją Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 21.04.1998r. decyzją z dnia 29.03.2000r, nr [...] PINB wydał decyzję zezwalającą na wznowienie robót budowlanych objętych pozwoleniem na budowę z dnia 21.04.1998r.; decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu z dnia 26.06.2000r. nr [...]. Skarżący wskazał nadto, że organ - Wojewoda Opolski wydał decyzję stwierdzają nieważność decyzji o pozwoleniu na budowę wydaną przez Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 21 kwietnia 1998r., a z treści odwołania inwestora jednoznacznie wynikało, że inwestycja była prowadzona na podstawie tej właśnie decyzji. W opinii Skarżącego, orzeczenia administracyjne wprost wskazują na fakt realizowania inwestycji na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę z dnia 21 kwietnia 1998 r., zatem dziennik budowy nie może obrazować przebiegu inwestycji skoro odwołuje się wyłącznie do decyzji dnia 4 sierpnia 1998r. Z rozdzielnika powyższych orzeczeń wynikało, że były kierowane zarówno do A. M. oraz M. M, tymczasem M. M. był adresatem wyłącznie decyzji z 21 kwietnia 1998 r. Zdaniem Skarżącego pominięcie przez organ analizy treści orzeczeń organów administracji pod kątem ustalenia na podstawie jakiego pozwolenia na budowę realizowano inwestycję świadczy o naruszeniu fundamentalnej zasady prawdy obiektywnej nakazującej organowi administracji wszechstronne wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy. W odpowiedzi na skargę organ - Wojewoda Opolski wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo podniósł, iż po zakończeniu postępowań prowadzonych przez Wojewodę Opolskiego w trybie odwoławczym i w trybie stwierdzenia nieważności decyzji w obrocie prawnym pozostały: decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 4 sierpnia 1997 r. oraz decyzja Starosty K. z dnia 5 września 2000 r., co oznaczało, że: inwestycja realizowana była na podstawie decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 4 sierpnia 1997 r. przeniesionej następnie decyzją Starosty K. z 5 września 2000 r. na nowych adresatów, czyli A. M. i M. M. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 14 lutego 2006 r. - sygn. akt II SA/Op 169/05, oddalił skargę W. Ś. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] marca 2005 r. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał, że organy administracyjne zobowiązane były jedynie do dokonania analizy decyzji z dnia 4 sierpnia 1997 r. w przedmiocie spełnienia przesłanek wymienionych w art. 37 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, a więc, czy inwestor rozpoczął inwestycję ciągu dwóch lat od uprawomocnienia się decyzji oraz czy nie przerwał budowy na ponad 2 lata. Ustalenia w tym zakresie organy oparły na dzienniku budowy, z którego wynikało, że inwestor rozpoczął budowę w ciągu dwóch lat od uprawomocnienia się decyzji (decyzja wydana została 4 sierpnia 1997 r.) - 16 marca 1998 r. i kontynuował budowę, nie przerywając jej na okres dłuższy niż 2 lata, gdyż tylko w takiej sytuacji mogłaby się zaktualizować podstawa prawna do stwierdzenia wygaśnięcia wskazanej przez skarżącego decyzji o pozwoleniu na budowę. Sąd podzielił argumentację organu odwoławczego, że relewantnym dokumentem w przedmiocie ustalenia czy zachodziły przesłanki z art. 37 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, był dziennik budowy, który zgodnie z wolą ustawodawcy - art. 45 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane jest dokumentem urzędowym poświadczającym przebieg robót budowlanych oraz zdarzeń i okoliczności zachodzących w toku robót budowlanych. Zgodnie z art. 78 § 1 kpa, dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Przepis art. 78 § 3 kpa dopuszcza obalenie domniemania zgodności z prawdą dokumentu urzędowego w drodze przeprowadzenia dowodu przeciwko treści takiego dokumentu. WSA w Opolu, powołując wyrok SN z dnia 5 października 1995 r. (sygn. III ARN 38/95, publ. OSNAPiUS 1996, nr 8, poz. 109) podniósł, iż domniemanie może być obalone wszelkimi środkami dowodowymi, jednakże strona, która zaprzecza prawdziwości dokumentu urzędowego, powinna tę okoliczność udowodnić. Sąd I instancji wskazał, iż powołane przez Skarżącego okoliczności nie mogą podważyć faktu, iż inwestycja była realizowana na podstawie decyzji z sierpnia 1997 r., wydanej przez Kierownika Urzędu Rejonowego w O., jak też stanowiska, że dziennik budowy, korzystając z domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone, potwierdza przebieg robót budowlanych oraz zdarzeń i okoliczności zachodzących w toku wykonywania robót budowlanych i dowodzi, iż inwestycja w przedmiotowej sprawie została rozpoczęta w okresie ważności decyzji udzielającej pozwolenia na budowę, jak również fakt, iż inwestycji nie przerwano na okres dłuższy niż 2 lata. Sąd odniósł się do wyeliminowanej z obrotu prawnego w drodze stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 21 kwietnia 1998 r. Nr [...], której przedmiotem było przeniesienie pozwolenia na budowę na rzecz innego podmiotu. W myśl wówczas obowiązującego art. 40 Prawa budowlanego, organ, który wydał decyzję, określoną w art. 28, był obowiązany, za zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana, do przeniesienia tej decyzji na rzecz innej osoby, jeżeli przyjmował ona wszystkie warunki zawarte w tej decyzji oraz wykazała się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Treść przywołanego przepisu prowadzi do wniosku, że zmiana podmiotu decyzji o pozwoleniu na budowę w trybie art. 40 Prawa budowlanego nie powoduje wyeliminowania wydanego pozwolenia na budowę, dochodzi jedynie do przeniesienia tej decyzji na inny podmiot. Jest to zatem wyłącznie zmiana adresata decyzji o pozwoleniu na budowę, której organ administracji nie może odmówić, jeśli spełnione są warunki określone tym przepisem. Inwestycja realizowana jest na podstawie wydanego pozwolenia na budowę, a nowy adresat kontynuuje zamierzenie inwestycyjne; określone w pozwoleniu na budowę, przyjmując warunki w nim zawarte. Stwierdzenie nieważności takiej decyzji również nie eliminuje z obrotu prawnego decyzji o pozwoleniu na budowę, bowiem ten skutek prawny obejmuje tylko i wyłącznie decyzję zweryfikowaną. Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł W. Ś., wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Opolu. Na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi zarzucił wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść orzeczenia - art. 141 § 4 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 21 kwietnia 1998r. nr [...] była decyzją o przeniesieniu pozwolenia na budowę mimo, że z jej treści wynika - zdaniem Skarżącego - iż jest to decyzja o pozwoleniu na budowę. Skarżący stwierdził, iż na skutek takiej kwalifikacji prawnej powyższej decyzji Sąd I Instancji przyjął, iż nie było przerwy w realizacji budowy przekraczającej dwa lata. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zgodnie z przepisem art. 15 § 1 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a., Sąd ten rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych, stosownie do przepisów ustawy. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania (art. 183 § 1 p.p.s.a.). W niniejszej sprawie tego rodzaju nieważność nie występuje. Skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Na mocy przepisu art. 174 ustawy - P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: - naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, - naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Przy naruszeniu prawa procesowego należy wskazać przepisy tego prawa naruszone przez Sąd, na czym polegało uchybienie tym przepisom i dlaczego uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarżący jako naruszone przez sąd I instancji przepisy prawa procesowego wskazał przepis art. 141 § 4. Przepis ten ma następujące brzmienie: "Uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania". Zarzucił też naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy - p.p.s.a., który stanowi: "Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi: (...) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy". W ocenie Sądu Skarżący nie wykazał jaki realny wpływ na wynik zawisłej sprawy miałoby uchybienie wskazanym wyżej przepisom proceduralnym. Twierdzenia Skarżącego odnoszące się do unieważnionej decyzji z 21 kwietnia 1998 r. są bez znaczenia dla niniejszej sprawy. Decyzje administracyjne, jakie były przedmiotem kontroli pod względem legalności dokonanej przez sąd wojewódzki nie dotyczyły decyzji z dnia 21 kwietnia 1998 r., lecz ostatecznej decyzji zatwierdzającej projekt i udzielającej pozwolenia na budowę. Skarżący w skardze kasacyjnej wywodzi natomiast argumenty na poparcie zasadności wniesionej skargi z treści decyzji administracyjnej z dnia 21 kwietnia 1998 r., która nie istnieje w obrocie prawnym w wyniku stwierdzenia jej nieważności decyzją Wojewody Opolskiego z 21 kwietnia 1998 r. Sam Skarżący w uzasadnieniu skargi kasacyjnej stwierdza wyraźnie, iż decyzja z 1998 r. została wyeliminowana z obrotu prawnego. Decyzja z 4 sierpnia 1997 r. nie została natomiast wyeliminowana z obrotu prawnego ani przez wydanie decyzji z 21 kwietnia 1998 r., ani też przez wydanie decyzji Starosty K. z 5 września 2000 r. o przeniesieniu pozwolenia na budowę. Z akt sprawy wynika, że okoliczności powoływane przez skarżącego przed sądem I instancji jako przemawiające za uwzględnieniem skargi, t.j. okoliczność nie rozpoczęcia prac budowlanych przez inwestora w ustawowym terminie, co prowadziłoby do utraty ważności pozwolenia na budowę udzielonego decyzja z dnia 4 sierpnia 1997 r. i stwierdzenia wygaśnięcia decyzji na podstawie art. 37 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, były przedmiotem postępowania przed Powiatowym i Wojewódzkim Inspektoratem Nadzoru Budowlanego, jak również przed Głównym Urzędem Nadzoru Budowlanego. Organy powyższe nie stwierdziły uchybień w procesie inwestycyjnym. Należy również zauważyć, że zarówno w trakcie postępowania administracyjnego, jak też w postępowaniu sądowoadministracyjnym przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Opolu Skarżący nie wykazał, iż zapisy w dzienniku budowy nie odzwierciedlają rzeczywistego stanu inwestycji. Na podstawie zaś danych tam zawartych organy administracyjne - Starosta Krapkowicki oraz Wojewoda Opolski nie stwierdziły, że zostały spełnione przesłanki wygaśnięcia decyzji o pozwoleniu na budowę, wskazane w art. 37 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane. W związku z tym nie dysponowały one jakąkolwiek możliwością stwierdzenia wygaśnięcia decyzji z 4 sierpnia 1997 r. na podstawie obowiązujących przepisów ustawy - Prawo budowlane, które w zakresie wygaśnięcia decyzji, mających za przedmiot udzielenie pozwolenia na budowę maja charakter legis specialis w stosunku do przepisów K.p.a. Na wynik sprawy nie mają wpływu te rozważania sądu I instancji zawarte w zaskarżonym wyroku odnoszące się do unieważnionej przez Wojewodę Opolskiego ostatecznej decyzji z dnia 21 kwietnia 1998 r. Nr [...]. Sąd w niniejszym składzie podziela ogólne rozważania sądu I instancji dotyczące istoty instytucji przeniesienia decyzji z art.40 ustawy - Prawo budowlane. Sąd I instancji nie wskazał jednak na wynikającą z akt okoliczność, że w unieważnionej decyzji wydanej po rozpatrzeniu wniosku o przeniesienie decyzji o udzieleniu pozwolenia na budowę, organ ponownie wydał pozwolenie na budowę i zatwierdził projekt budowlany, co w istocie przesądziło o tym, iż decyzja ta została przez Wojewodę zakwalifikowana jako kolejna decyzja wydana w tej samej sprawie. Właściwa i prawidłowa decyzja przenosząca na inny podmiot pozwolenie na budowę udzielone w decyzji z dnia 4 sierpnia 1997 r. została wydana przez Starostę Krapkowickiego w dniu 5 września 2000 r. Sąd podkreśla, że twierdzenia Skarżącego odnoszące się do decyzji z dnia 21 kwietnia 1998 r. nie mają znaczenia dla wyniku niniejszej sprawy, ponieważ nie była ona przedmiotem kontroli organów administracyjnych w trakcie postępowania administracyjnego, którego legalność oceniał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w zaskarżonym skargą kasacyjna wyroku. W tym stanie rzeczy, skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, a wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego mimo częściowo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu. Z tych względów, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd orzekł jak w sentencji. |