drukuj    zapisz    Powrót do listy

6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części,  wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz, Budowlane prawo, Wojewoda, Oddalono skargę kasacyjną, II OSK 913/06 - Wyrok NSA z 2007-06-19, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 913/06 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2007-06-19 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2006-06-19
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Leszek Leszczyński
Maria Czapska -Górnikiewicz
Roman Hauser /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części,  wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz
Hasła tematyczne
Budowlane prawo
Sygn. powiązane
II SA/Op 169/05 - Wyrok WSA w Opolu z 2006-02-14
Skarżony organ
Wojewoda
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 1994 nr 89 poz 414 art. 37 ust. 1
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Hauser (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz Sędzia NSA Leszek Leszczyński Protokolant Agnieszka Kuberska po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. Ś. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 14 lutego 2006 r. sygn. akt II SA/Op 169/05 w sprawie ze skargi W. Ś. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] marca 2005 r. nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 14 lutego 2006 r. (sygn. akt II SA/Op 169/05) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę W. Ś. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] marca 2005 r. znak Nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę utrzymującą w mocy decyzję Starosty K. z dnia [...] stycznia 2005 r. (znak [...]) odmawiająca stwierdzenia wygaśnięcia decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z 4 sierpnia 1997 r. (znak: [...]) zatwierdzającej projekt budowlany oraz udzielającej A. M. pozwolenia na budowę pawilonu handlowego zlokalizowanego w K., przy ul. Ż.

Powyższy wyrok zapadł na tle następujących okoliczności faktycznych.

Decyzją z dnia z 4 sierpnia 1997 r. (znak: [...]) Kierownik Urzędu Rejonowego w O. na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 89, poz. 414 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku A. M. z dnia 29 lipca 1997 r. zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego miasta Krapkowice zatwierdzonego Uchwałą Rady Miejskiej w Krapkowicach Nr XIV/91/92 z dnia 3 lutego 1992 r. (Dziennik Urzędowy Województwa Opolskiego z dnia 2 marca 1992 r.) zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę pawilonu handlowego przy ul. Ż. w K., na działkach o nr. ewidencyjnych [...] oraz [...].

Następnie po rozpatrzeniu wniosku z dnia 17 kwietnia 1998 r. o przeniesienie pozwolenia na budowę na Spółkę cywilną "[...]" A. M. i M. M. wydano decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 21 kwietnia 1997 r. (Nr [...]), w której to organ ponownie zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę A. i M. M., wskazując, że wnioskodawcy spełniają warunki określone w art. 40 ustawy - Prawo budowlane.

Decyzją z 23 listopada 1999 r. Starosta K. uchylił powyższą decyzję pozwolenia budowlanego na podstawie art. 36a ust. 2 ustawy _Prawo budowlane w zw. z art. 104 ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego z uwagi na prowadzenie robót budowlanych niezgodnie z zatwierdzonym projektem i udzielonym pozwoleniem budowlanym oraz bez uzyskania decyzji o zmianie pozwolenia budowlanego.

Wojewoda Opolski decyzją z dnia 21 czerwca 2000 r. (Nr [...]) na podstawie art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 i art. 158 § 1 k.p.a. stwierdził z urzędu nieważność decyzji ostatecznej Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 21 kwietnia 1998 r. Nr [...]. W uzasadnieniu decyzji Wojewoda podniósł, że w decyzji z dnia 21 kwietnia 1998 r. organ ponownie zatwierdził projekt budowlany, udzielił pozwolenia na budowę i podkreślił, że inwestor spełnił warunki z art. 40 ustawy - Prawo budowlane. Wojewoda Opolski stwierdził, że art.40 w/w ustawy wyklucza możliwość ponownego udzielenia pozwolenia na budowę, zobowiązując organ wyłącznie do przeniesienia wydanego wcześniej pozwolenia na rzecz innego podmiotu. W konkluzji organ stwierdził, że decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego z 21 kwietnia 1998 r. jest dotknięta wadą nieważności, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 kpa, ponieważ została wydana z rażącym naruszeniem prawa.

Decyzją nr [...] z dnia 5 września 2000 roku Starosta K. przeniósł pozwolenie na budowę udzielone decyzją z dnia 4 sierpnia 1997 r. na rzecz A. M. i M. M.

27 sierpnia 2001r. B. i W. Ś. złożyli do Starosty K. wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia decyzji z dnia 4 sierpnia 1997 r. Wniosek ten został załatwiony odmownie przez Starostę K. decyzją z dnia 19 września 2001 r. (znak pisma [...]). Na skutek odwołania Skarżących Wojewoda Opolski decyzją z dnia 5 grudnia 2001 r. (nr [...]) umorzył postępowanie odwoławcze, stwierdzając, iż w świetle art. 162 § 1 K.p.a. Skarżącym nie przysługuje charakter strony w postępowaniu o wygaśnięcie decyzji w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę. Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego we Wrocławiu i została uchylona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 5 maja 2004 r. (sygn. akt II SA/Wr 94/02).

W wyroku tym WSA w Opolu wskazał, iż z art. 162 § 1 K.p.a. wynikają dwie normy prawne określające dwie alternatywne sytuacje dot. wygaśnięcia decyzji w przypadku gdy stała się ona bezprzedmiotowa: z mocy odrębnego przepisu albo po ustaleniu przez organ czy wygaśnięcie leży w interesie społecznym lub w interesie strony. Sąd w w/w wyroku stwierdził, że przyjmując konstrukcję nowego postępowania toczącego się na podstawie art. 162 § 1 K.p.a. w zw. z art. 37 ustawy - Prawo budowlane, obowiązkiem organu jest ustalenie stron postępowania wg art. 28 K.p.a., nie zaś na podstawie reguł wynikających z art. 162 § 1 pkt 1 K.p.a. in fine.

Wojewoda Opolski na skutek wyroku WSA w Opolu z maja 2004 r. ponownie rozpatrując odwołanie B. i W. Ś. od decyzji Starosty K. z 19 września 2001 r. w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego z 4 sierpnia 1997 r. w przedmiocie pozwolenia na budowę, uchylił zaskarżoną decyzję Starosty i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Starosta K. ponownie rozpatrując sprawę, postanowił decyzją z dnia 10 listopada 2004 r. (znak sprawy [...]) umorzyć postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji z dnia 4 sierpnia 1997 r. (znak NB.I 7351/15/76/97), podając jako podstawę umorzenia brak po stronie B. i W. Ś. statusu strony.

Na skutek ponownego odwołania Skarżących Wojewoda Opolski decyzją z dnia [...] stycznia 2005 r. (znak [...]) uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. W uzasadnieniu Wojewoda wskazał, że Starosta K. błędnie za podstawę ustalenia stron postępowania w sprawie wygaśnięcia decyzji wszczętej wnioskiem z 27 sierpnia 2001 r. przyjął kryteria wynikające z brzmienia przepisu art. 28 ust. 2 ustawy - Prawo budowlane obowiązującego od dnia 11 lipca 2003 r. - na mocy zaś art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych innych Ustaw do spraw wszczętych przed dniem jej wejścia w życie (to jest przed 11 lipca 2003 r.) a nie zakończonych decyzja ostateczną, stosuje się przepisy dotychczasowe, co oznacza, że organ nie miał podstawy do ustalania stron postępowania na podstawie art. 28 ustawy - Prawo budowlane.

Uwzględniając powyższą decyzję Wojewody Opolskiego, jak również wyrok WSA w Opolu z maja 2004 r. Starosta K. decyzją z dnia [...] stycznia 2005 r. (znak [...]) odmówił stwierdzenia wygaśnięcia decyzji, stwierdzając, że na podstawie zebranego materiału dowodowego nie było podstaw do stwierdzenia wygaśnięcia decyzji z dnia 4 sierpnia 1997 r. na podstawie art. 37 ustawy - Prawo budowlane.

Również od tej decyzji B. i Wojciech Ś. wnieśli dnia 14 lutego 2005 r. odwołanie.

Organ odwoławczy - Wojewoda Opolski decyzją z dnia [...] marca 2005 r. (znak [...]) podjętą na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. (tekst jednolity Dz. U. Nr 98 poz. 1071 z 2000 r. ze zm.) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Starosty K. z [...] stycznia 2005 r., nr [...] odmawiającą stwierdzenia wygaśnięcia decyzji z 4 sierpnia 1997 r., nr [...] wydanej przez Kierownika Urzędu Rejonowego w O. zatwierdzającej projekt budowlany oraz udzielającej A. M. pozwolenia na budowę pawilonu handlowe zlokalizowanego w K. przy ul. Ż.

W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia organ odwoławczy, odnosząc się do wniosku skarżących w przedmiocie wygaszenia decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z 4 sierpnia 1997 r. zatwierdzającej projekt

budowlany i udzielającej A. M. pozwolenia na budowę przedmiotowego pawilonu handlowego, przedstawił przebieg postępowania nadzorczego prowadzonego przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w powiecie k., który w 1999 r., nakazał inwestora wykonanie określonych robót budowlanych, a po doprowadzeniu obiektu do zgodności z zatwierdzonym projektem budowlanym decyzją z 29 marca 2000 r. zezwolił na ich wznowienie.

Wojewoda Opolski stwierdził, że decyzja zezwalała na podjęcie wcześniej wstrzymanych robót, nie zastępowała pozwolenia na budowę udzielonego decyzją z 4 sierpnia 1997 przez Kierownika Urzędu Rejonowego w O., które następnie decyzją z września 2000 r., nr 41/2000 zostało na wniosek inwestora przeniesione na A. i M. M.

Następnie Wojewoda Opolski, kierując się wskazaniami wyroku WSA w Opolu z dnia 5 maja 2004 r., sygn. akt II SA/Wr 94/02, uznał skarżących za stronę postępowania w przedmiocie wygaśnięcia decyzji oraz rozpatrzył sprawę na podstawie art. 37 Prawa budowlanego, według którego decyzja o pozwoleniu na budowę wygasa, jeżeli budowa nie została rozpoczęta przed upływem 2 lat od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna lub budowa została przerwana na czas dłuższy niż 2 lata. Na podstawie przeprowadzonego postępowania nie stwierdził, aby w sprawie występowały wyżej wymienione przesłanki do wygaśnięcia wskazanego pozwolenia na budowę. Starosta K., bowiem dokonał w tym zakresie stosownych ustaleń, analizując zapisy w dzienniku budowy i na podstawie tego urzędowego dokumentu, wydanego przez Urząd Rejonowy w O., Oddział Nadzoru Budowlanego w K., nr 15/76/97 z 12 marca 1998 r., stwierdzono, że rozpoczęcie robót budowlanych przy budowie przedmiotowego pawilonu nastąpiło 16 marca 1998 r., to jest w terminie ważności pozwolenia na budowę i budowa ta nie została przerwana na okres dłuższy niż 2 lata. Organ odwoławczy nie znalazł podstaw do podważenia tych ustaleń i żądania innych dowodów w sprawie przebiegu prowadzonych robót, mimo zarzutów podniesionych w odwołaniu, ponieważ skarżący nie powołali żadnych okoliczności mogących podważyć zapisy w dzienniku budowy. Podzielając w całej rozciągłości ustalenia faktyczne i wnioski organu I instancji uznał, że dopóki dowód ten nie został obalony, przysługuje mu pełna moc dowodowa.

Skargę na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] marca 2005 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego W. Ś., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej decyzji Starosty K. z dnia [...] stycznia 2005r. nr [...] odmawiającej stwierdzenia wygaśnięcia decyzji z dnia 4 sierpnia 1997r.

W skardze zarzucono naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy - przepisów art. art. 7, 77 i 80 kpa poprzez przyjęcie, iż skarżący nie przedstawił dowodu przeciwko treści dziennika budowy, mimo że wskazał szereg orzeczeń organów administracji z których wynika, iż budowa przedmiotowego pawilonu handlowego była prowadzona nie na podstawie decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 4 sierpnia 1997r., ale na podstawie decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 21 kwietnia 1998 r. której adresatem byli A. M. i M. M. Skarżący zarzucił, że organy pominęły milczeniem inne istotne w sprawie okoliczności, w szczególności fakty, że:

postanowieniem z dnia 13.10.1999r., nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowił wstrzymać prace prowadzone na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 21.04.1998r. realizowane w K. przy ul. Ż;

następnie decyzją z dnia 19.11.1999r., nr [...] PINB wydał decyzję nakazującą doprowadzenie wybudowanego budynku do zgodności z decyzją Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 21.04.1998r.

decyzją z dnia 29.03.2000r, nr [...] PINB wydał decyzję zezwalającą na wznowienie robót budowlanych objętych pozwoleniem na budowę z dnia 21.04.1998r.; decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu z dnia 26.06.2000r. nr [...].

Skarżący wskazał nadto, że organ - Wojewoda Opolski wydał decyzję stwierdzają nieważność decyzji o pozwoleniu na budowę wydaną przez Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 21 kwietnia 1998r., a z treści odwołania inwestora jednoznacznie wynikało, że inwestycja była prowadzona na podstawie tej właśnie decyzji.

W opinii Skarżącego, orzeczenia administracyjne wprost wskazują na fakt realizowania inwestycji na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę z dnia 21 kwietnia 1998 r., zatem dziennik budowy nie może obrazować przebiegu inwestycji skoro odwołuje się wyłącznie do decyzji dnia 4 sierpnia 1998r. Z rozdzielnika powyższych orzeczeń wynikało, że były kierowane zarówno do A. M. oraz M. M, tymczasem M. M. był adresatem wyłącznie decyzji z 21 kwietnia 1998 r.

Zdaniem Skarżącego pominięcie przez organ analizy treści orzeczeń organów administracji pod kątem ustalenia na podstawie jakiego pozwolenia na budowę realizowano inwestycję świadczy o naruszeniu fundamentalnej zasady prawdy obiektywnej nakazującej organowi administracji wszechstronne wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy.

W odpowiedzi na skargę organ - Wojewoda Opolski wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo podniósł, iż po zakończeniu postępowań prowadzonych przez Wojewodę Opolskiego w trybie odwoławczym i w trybie stwierdzenia nieważności decyzji w obrocie prawnym pozostały: decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 4 sierpnia 1997 r. oraz decyzja Starosty K. z dnia 5 września 2000 r., co oznaczało, że: inwestycja realizowana była na podstawie decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 4 sierpnia 1997 r. przeniesionej następnie decyzją Starosty K. z 5 września 2000 r. na nowych adresatów, czyli A. M. i M. M.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 14 lutego 2006 r. - sygn. akt II SA/Op 169/05, oddalił skargę W. Ś. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] marca 2005 r. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał, że organy administracyjne zobowiązane były jedynie do dokonania analizy decyzji z dnia 4 sierpnia 1997 r. w przedmiocie spełnienia przesłanek wymienionych w art. 37 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, a więc, czy inwestor rozpoczął inwestycję ciągu dwóch lat od uprawomocnienia się decyzji oraz czy nie przerwał budowy na ponad 2 lata. Ustalenia w tym zakresie organy oparły na dzienniku budowy, z którego wynikało, że inwestor rozpoczął budowę w ciągu dwóch lat od uprawomocnienia się decyzji (decyzja wydana została 4 sierpnia 1997 r.) - 16 marca 1998 r. i kontynuował budowę, nie przerywając jej na okres dłuższy niż 2 lata, gdyż tylko w takiej sytuacji mogłaby się zaktualizować podstawa prawna do stwierdzenia wygaśnięcia wskazanej przez skarżącego decyzji o pozwoleniu na budowę.

Sąd podzielił argumentację organu odwoławczego, że relewantnym dokumentem w przedmiocie ustalenia czy zachodziły przesłanki z art. 37 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, był dziennik budowy, który zgodnie z wolą ustawodawcy - art. 45 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane jest dokumentem urzędowym poświadczającym przebieg robót budowlanych oraz zdarzeń i okoliczności zachodzących w toku robót budowlanych. Zgodnie z art. 78 § 1 kpa, dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Przepis art. 78 § 3 kpa dopuszcza obalenie domniemania zgodności z prawdą dokumentu urzędowego w drodze przeprowadzenia dowodu przeciwko treści takiego dokumentu. WSA w Opolu, powołując wyrok SN z dnia 5 października 1995 r. (sygn. III ARN 38/95, publ. OSNAPiUS 1996, nr 8, poz. 109) podniósł, iż domniemanie może być obalone wszelkimi środkami dowodowymi, jednakże strona, która zaprzecza prawdziwości dokumentu urzędowego, powinna tę okoliczność udowodnić.

Sąd I instancji wskazał, iż powołane przez Skarżącego okoliczności nie mogą podważyć faktu, iż inwestycja była realizowana na podstawie decyzji z sierpnia 1997 r., wydanej przez Kierownika Urzędu Rejonowego w O., jak też stanowiska, że dziennik budowy, korzystając z domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone, potwierdza przebieg robót budowlanych oraz zdarzeń i okoliczności zachodzących w toku wykonywania robót budowlanych i dowodzi, iż inwestycja w przedmiotowej sprawie została rozpoczęta w okresie ważności decyzji udzielającej pozwolenia na budowę, jak również fakt, iż inwestycji nie przerwano na okres dłuższy niż 2 lata.

Sąd odniósł się do wyeliminowanej z obrotu prawnego w drodze stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 21 kwietnia 1998 r. Nr [...], której przedmiotem było przeniesienie pozwolenia na budowę na rzecz innego podmiotu. W myśl wówczas obowiązującego art. 40 Prawa budowlanego, organ, który wydał decyzję, określoną w art. 28, był obowiązany, za zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana, do przeniesienia tej decyzji na rzecz innej osoby, jeżeli przyjmował ona wszystkie warunki zawarte w tej decyzji oraz wykazała się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Treść przywołanego przepisu prowadzi do wniosku, że zmiana podmiotu decyzji o pozwoleniu na budowę w trybie art. 40 Prawa budowlanego nie powoduje wyeliminowania wydanego pozwolenia na budowę, dochodzi jedynie do przeniesienia tej decyzji na inny podmiot. Jest to zatem wyłącznie zmiana adresata decyzji o pozwoleniu na budowę, której organ administracji nie może odmówić, jeśli spełnione są warunki określone tym przepisem. Inwestycja realizowana jest na podstawie wydanego pozwolenia na budowę, a nowy adresat kontynuuje zamierzenie inwestycyjne; określone w pozwoleniu na budowę, przyjmując warunki w nim zawarte. Stwierdzenie nieważności takiej decyzji również nie eliminuje z obrotu prawnego decyzji o pozwoleniu na budowę, bowiem ten skutek prawny obejmuje tylko i wyłącznie decyzję zweryfikowaną.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł W. Ś., wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Opolu.

Na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi zarzucił wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść orzeczenia - art. 141 § 4 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia 21 kwietnia 1998r. nr [...] była decyzją o przeniesieniu pozwolenia na budowę mimo, że z jej treści wynika - zdaniem Skarżącego - iż jest to decyzja o pozwoleniu na budowę. Skarżący stwierdził, iż na skutek takiej kwalifikacji prawnej powyższej decyzji Sąd I Instancji przyjął, iż nie było przerwy w realizacji budowy przekraczającej dwa lata.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 15 § 1 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a., Sąd ten rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych, stosownie do przepisów ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania (art. 183 § 1 p.p.s.a.). W niniejszej sprawie tego rodzaju nieważność nie występuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Na mocy przepisu art. 174 ustawy - P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

- naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

- naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Przy naruszeniu prawa procesowego należy wskazać przepisy tego prawa naruszone przez Sąd, na czym polegało uchybienie tym przepisom i dlaczego uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarżący jako naruszone przez sąd I instancji przepisy prawa procesowego wskazał przepis art. 141 § 4. Przepis ten ma następujące brzmienie: "Uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania". Zarzucił też naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy - p.p.s.a., który stanowi: "Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi: (...) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy".

W ocenie Sądu Skarżący nie wykazał jaki realny wpływ na wynik zawisłej sprawy miałoby uchybienie wskazanym wyżej przepisom proceduralnym.

Twierdzenia Skarżącego odnoszące się do unieważnionej decyzji z 21 kwietnia 1998 r. są bez znaczenia dla niniejszej sprawy. Decyzje administracyjne, jakie były przedmiotem kontroli pod względem legalności dokonanej przez sąd wojewódzki nie dotyczyły decyzji z dnia 21 kwietnia 1998 r., lecz ostatecznej decyzji zatwierdzającej projekt i udzielającej pozwolenia na budowę.

Skarżący w skardze kasacyjnej wywodzi natomiast argumenty na poparcie zasadności wniesionej skargi z treści decyzji administracyjnej z dnia 21 kwietnia 1998 r., która nie istnieje w obrocie prawnym w wyniku stwierdzenia jej nieważności decyzją Wojewody Opolskiego z 21 kwietnia 1998 r.

Sam Skarżący w uzasadnieniu skargi kasacyjnej stwierdza wyraźnie, iż decyzja z 1998 r. została wyeliminowana z obrotu prawnego.

Decyzja z 4 sierpnia 1997 r. nie została natomiast wyeliminowana z obrotu prawnego ani przez wydanie decyzji z 21 kwietnia 1998 r., ani też przez wydanie decyzji Starosty K. z 5 września 2000 r. o przeniesieniu pozwolenia na budowę.

Z akt sprawy wynika, że okoliczności powoływane przez skarżącego przed sądem I instancji jako przemawiające za uwzględnieniem skargi, t.j. okoliczność nie rozpoczęcia prac budowlanych przez inwestora w ustawowym terminie, co prowadziłoby do utraty ważności pozwolenia na budowę udzielonego decyzja z dnia 4 sierpnia 1997 r. i stwierdzenia wygaśnięcia decyzji na podstawie art. 37 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, były przedmiotem postępowania przed Powiatowym i Wojewódzkim Inspektoratem Nadzoru Budowlanego, jak również przed Głównym Urzędem Nadzoru Budowlanego. Organy powyższe nie stwierdziły uchybień w procesie inwestycyjnym.

Należy również zauważyć, że zarówno w trakcie postępowania administracyjnego, jak też w postępowaniu sądowoadministracyjnym przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Opolu Skarżący nie wykazał, iż zapisy w dzienniku budowy nie odzwierciedlają rzeczywistego stanu inwestycji. Na podstawie zaś danych tam zawartych organy administracyjne - Starosta Krapkowicki oraz Wojewoda Opolski nie stwierdziły, że zostały spełnione przesłanki wygaśnięcia decyzji o pozwoleniu na budowę, wskazane w art. 37 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane. W związku z tym nie dysponowały one jakąkolwiek możliwością stwierdzenia wygaśnięcia decyzji z 4 sierpnia 1997 r. na podstawie obowiązujących przepisów ustawy - Prawo budowlane, które w zakresie wygaśnięcia decyzji, mających za przedmiot udzielenie pozwolenia na budowę maja charakter legis specialis w stosunku do przepisów K.p.a.

Na wynik sprawy nie mają wpływu te rozważania sądu I instancji zawarte w zaskarżonym wyroku odnoszące się do unieważnionej przez Wojewodę Opolskiego ostatecznej decyzji z dnia 21 kwietnia 1998 r. Nr [...]. Sąd w niniejszym składzie podziela ogólne rozważania sądu I instancji dotyczące istoty instytucji przeniesienia decyzji z art.40 ustawy - Prawo budowlane. Sąd I instancji nie wskazał jednak na wynikającą z akt okoliczność, że w unieważnionej decyzji wydanej po rozpatrzeniu wniosku o przeniesienie decyzji o udzieleniu pozwolenia na budowę, organ ponownie wydał pozwolenie na budowę i zatwierdził projekt budowlany, co w istocie przesądziło o tym, iż decyzja ta została przez Wojewodę zakwalifikowana jako kolejna decyzja wydana w tej samej sprawie. Właściwa i prawidłowa decyzja przenosząca na inny podmiot pozwolenie na budowę udzielone w decyzji z dnia 4 sierpnia 1997 r. została wydana przez Starostę Krapkowickiego w dniu 5 września 2000 r.

Sąd podkreśla, że twierdzenia Skarżącego odnoszące się do decyzji z dnia 21 kwietnia 1998 r. nie mają znaczenia dla wyniku niniejszej sprawy, ponieważ nie była ona przedmiotem kontroli organów administracyjnych w trakcie postępowania administracyjnego, którego legalność oceniał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w zaskarżonym skargą kasacyjna wyroku.

W tym stanie rzeczy, skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, a wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego mimo częściowo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu. Z tych względów, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt