Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alina Dominiak, Sędziowie Sędzia WSA Felicja Kajut, Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Hanna Tarnawska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lutego 2016 r. sprawy ze skargi W. B. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia 23 kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia zasad taryfowych, cen za przejazdy środkami gminnego transportu zbiorowego oraz wysokości opłat dodatkowych i opłat manipulacyjnych oddala skargę.

W dniu 23 kwietnia 2009 r. Rada Miasta podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie ustalenia zasad taryfowych, cen za przejazdy środkami gminnego transportu zbiorowego oraz wysokości opłat dodatkowych i opłat manipulacyjnych (t.j.: Dz. Urz. Woj. Pom. z 2012 r., poz. 2451 ze zm.), zwana dalej "uchwałą".

Pismem z dnia 18 września 2015 r. W. B. wezwał Radę Miasta do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie przepisu § 3 pkt 13 uchwały w części dotyczącej sprzedaży na liniach dziennych wyłącznie biletów jednorazowych czasowych.

W § 3 pkt 13 uchwały wskazano, że "sprzedaż biletów w pojazdach autobusowych lub tramwajowych odbywa się za odliczoną gotówkę. Na liniach dziennych prowadzi się sprzedaż wyłącznie biletów jednorazowych czasowych, a na liniach nocnych - także biletów na jeden przejazd na linie nocne".

Przepis ten, jako dotyczący sprzedaży na liniach dziennych wyłącznie biletów jednorazowych czasowych - w ocenie skarżącego - narusza w sposób rażący art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który zobowiązuje do równego traktowania wszystkich obywateli. Poprzez bowiem wprowadzenie zapisu o sprzedaży w autobusach i tramwajach na liniach dziennych tylko biletów jednorazowych czasowych zostaje ograniczone prawo do zakupu biletów jednorazowych na jeden przejazd, które to prawo posiadają pasażerowie linii nocnych. Dodatkowo o nierównym traktowaniu świadczy fakt, że wprowadzone do sprzedaży bilety jednorazowe czasowe są do kupienia w tramwajach i autobusach na liniach dziennych, a biletów jednorazowych na jeden przejazd nie można kupić w tych pojazdach.

W dniu 17 listopada 2015 r. W. B. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na powyższą uchwałę Rady Miasta domagając się stwierdzenia jej nieważności w części dotyczącej § 3 ust. 13 z uwagi na zarzut naruszenia art. 32 (zasada równości i zasada niedyskryminacji) oraz art. 2 (zasada sprawiedliwości społecznej) Konstytucji RP.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 18 września 2015 r. wezwał Radę Miasta do usunięcia naruszenia prawa. Jego zdaniem § 3 ust. 13 zaskarżonej uchwały w sposób rażący narusza konstytucyjne prawa do równego traktowania i niedyskryminacji oraz prawo do sprawiedliwości społecznej. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego zasadę równości można sprowadzić do nakazu jednakowego traktowania osób podobnych, znajdujących się w takiej samej sytuacji prawnej. Pasażerowie środków komunikacji zbiorowej spełniają te warunki i pomimo tego są traktowani niejednakowo. Część z nich jest uprzywilejowana - pasażerowie linii dziennych, którzy w pojeździe mają możliwość zakupienia na przejazd biletu jednorazowego czasowego, a część jest dyskryminowana - pasażerowie linii dziennych, którzy nie mają możliwości zakupu w pojeździe na przejazd biletu jednorazowego na jeden przejazd; pasażerowie ci są zmuszeni do zakupu droższego biletu jednorazowego czasowego. Zakupu w pojeździe na przejazd biletu jednorazowego czasowego mogą dokonać tylko pasażerowie środków komunikacji zbiorowej linii nocnych.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta wniósł o jej oddalenie. Prezydent Miasta stwierdził, że skarga została wniesiona w trybie art. 101 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, zgodnie z którym skargę na uchwałę lub zarządzenie podjęte przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej - wnieść może każdy czyj interes prawny lub uprawnienia zostały naruszone. W związku z tą regulacją organ kwestionował istnienie po stronie skarżącego interesu prawnego w zaskarżeniu uchwały. W szczególności skarżący nie wskazał jaka norma materialnego prawa administracyjnego przyznała skarżącemu w tej sprawie ochronę prawną. Skarżący nie wykazał również, że wymieniony w skardze akt organu gminy wpłynął ujemnie na chronione normami materialnymi prawa skarżącego lub uprawnienia z tych norm wynikające. Nadto organ wskazał, iż skarżący błędnie sformułował skargę, gdyż uchylenie wskazanego przepisu spowoduje, że całkowicie zniesiona zostanie w Gminie Miasta [...] sprzedaż biletów w pojazdach komunikacji miejskiej, a więc powstanie - nie zamierzona przez Gminę - niekorzystna sytuacja dla pasażerów.

W ocenie Gminy Miasta zapis § 3 ust. 13 uchwały nie narusza prawa oraz nie naruszył interesu prawnego lub uprawnień skarżącego. Zapis tego przepisu nie pozbawia skarżącego prawa i uprawnienia podróżowania komunikacją miejską na podstawie innych biletów niż bilety jednorazowe czasowe. Sprzedaż wszystkich rodzajów biletów, wymienionych w § 3 i 4 uchwały Nr [...] Rady Miasta, powszechnie odbywa się w punktach sprzedaży biletów zlokalizowanych na terenie całego G., w automatach biletowych bądź za pomocą telefonu komórkowego. Sprzedaż biletów w pojazdach komunikacji miejskiej ma natomiast charakter wyjątkowy bowiem nakłada na kierujących pojazdem dodatkowe obowiązki. Podstawowym zadaniem kierowcy i motorniczego jest prawidłowe kierowanie pojazdem, zgodnie z rozkładem jazdy a nie sprzedaż biletów. Prowadzenie dodatkowo sprzedaży wszystkich jednorazowych biletów w pojeździe uniemożliwiałoby należyte wykonywanie przez kierowców i motorniczych ich podstawowych zadań, zwłaszcza terminowego odjazdu z przystanków.

Organ wyjaśnił, że w [...] komunikacji miejskiej obowiązują cztery rodzaje biletów jednorazowych i w przypadku wprowadzenia sprzedaży w pojazdach wszystkich rodzajów biletów, bez ograniczeń, komunikacja miejska funkcjonowałaby niezgodnie z rozkładami jazdy. Mając na względzie wymienione okoliczności, w celu zachęcenia podróżnych do kupowania biletów w punktach sprzedaży lub automatach a nie w pojazdach komunikacji miejskiej, Rada Miasta wprowadziła zapis o sprzedaży w pojeździe tylko biletów jednorazowych czasowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej: "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują kontrolę nad działalnością administracji publicznej i stosują środki przewidziane w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego oraz inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego - art. 3 § 2 pkt 5 i pkt 6 p.p.s.a. Zgodnie z art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. W myśl natomiast art. 151 p.p.s.a. w razie nieuwzględnienia skargi sąd skargę oddala.

Na wstępie rozważań należy podkreślić, że legitymacja do wniesienia skargi do sądu administracyjnego określona została w art. 50 p.p.s.a., który stanowi, że: uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym (§ 1). Uprawnionym do wniesienia skargi jest również inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi (§ 2).

W doktrynie przyjmuje się, że art. 50 § 2 p.p.s.a. zawiera ogólne odesłanie do innych ustaw przyznających prawo do wniesienia skargi, a w związku z tym przyjąć należy, że unormowanie zawarte w art. 50 § 1 p.p.s.a. ma charakter lex generalis i znajduje zastosowanie w takim zakresie, w jakim legitymacja skargowa nie została odmiennie ujęta w innej ustawie, a więc stanowiącej lex specialis, a do takich ustaw zaliczyć należy tzw. ustawy samorządowe, które w kwestii legitymacji skargowej zawierają swoiste unormowania (por. A. Kabat [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wolters Kluger, Warszawa 2011, s. 185-186).

Legitymacja skargowa do wniesienia skargi na uchwałę rady gminy została uregulowana w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.), dalej zwanej: "u.s.g.". W myśl tego przepisu: każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

Kontrola skargi wniesionej na uchwałę w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. polega w pierwszej kolejności na sprawdzeniu czy skarga spełnia wymogi formalne takie jak: charakter sprawy objętej przedmiotem zaskarżenia, zachowanie terminu, uprzednie wezwanie do usunięcia zarzucanego naruszenia. Po stwierdzeniu, że wymogi formalne zostały spełnione, sąd bada legitymację skarżącego do jej wniesienia. Dopiero ustalenie, że ten warunek został spełniony, pozwala sądowi przystąpić do merytorycznej oceny zasadności zarzutów skargi.

Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest uchwała Nr [...] Rady Miasta z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie ustalenia zasad taryfowych, cen za przejazdy środkami gminnego transportu zbiorowego oraz wysokości opłat dodatkowych i opłat manipulacyjnych (t.j.: Dz. Urz. Woj. Pom. z 2012 r., poz. 2451 ze zm.). W podstawie prawnej zaskarżonej uchwały został powołany art. 18 ust. 1, art. 40 ust. 1 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj.: Dz. U. z 2001 Nr 142, poz. 1591 ze zm.), art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (t.j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 50, poz. 601 ze zm.), art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 1997 r. Nr 9, poz. 43 ze zm.) oraz art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.).

Odwołując się do przepisów art. 40 ust. 1 i art. 41 ust. 1 u.s.g. i art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej, jak również art. 8 ust. 1 ustawy o cenach, oraz zamieszczając postanowienie w § 16 uchwały o jej ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Województwa [...], Rada Miasta nadała kontrolowanej uchwale przymiot aktu prawa miejscowego.

Także kolejny formalny warunek skuteczności wniesienia skargi do tut. Sądu celem zaskarżenia ww. uchwały – tj. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa - został przez skarżącego spełniony pismem z dnia 18 września 2015 r.

Biorąc pod uwagę datę wpływu skargi do organu (tj. 17 listopada 2015 r. – wg treści prezentaty – k. 3 akt sądowoadministracyjnych) należy stwierdzić, że również warunek terminu wniesienia skargi wynikający z art. 53 § 2 p.p.s.a. należało uznać za spełniony w niniejszej. W uchwale z dnia 2 kwietnia 2007 r. (sygn. akt II OPS 2/07, LEX nr 260435) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził bowiem, że art. 53 § 2 p.p.s.a. ma zastosowanie do skargi wnoszonej do sądu administracyjnego na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g.

Mając powyższe na uwadze należy zatem uznać, że skoro skarga została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa i wniesiona z zachowaniem terminu, a także dotyczy uchwały będącej aktem prawa miejscowego - to jest dopuszczalna.

Przed przystąpieniem jednak do jej merytorycznej oceny, Sąd jest obowiązany do sprawdzenia czy zaskarżana uchwała narusza interes prawny lub uprawnienie podmiotu skarżącego. Przystępując zatem do badania legitymacji procesowej skarżącego należy wskazać, że - stosownie do unormowania art. 101 ust. 1 u.s.g. – legitymacja taka służy podmiotowi, który wykaże naruszenie przez zaskarżoną uchwałę własnego interesu prawnego lub uprawnienia – innymi słowy wykaże, że zaskarżona uchwała godzi w indywidualną sferę prawną podmiotu przez wywołanie negatywnych następstw prawnych. Nie jest to skarga powszechna, służąca każdemu, kto zarzuca naruszenie obiektywnego porządku prawnego. Uprawnienia w tym zakresie przysługują organom nadzoru nad działalnością gminy, prokuratorowi, rzecznikowi praw obywatelskich. Skarżący skarżąc uchwałę w tym trybie, musi wykazać istnienie związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą a jego indywidualną sytuacją prawną, tj. wykazać, że zaskarżona uchwała poprzez naruszenie prawa jednocześnie negatywnie wpływa na jego sferę prawno-materialną (wynikającą z konkretnie wskazanego przepisu prawa materialnego), nakłada obowiązki, pozbawia go przykładowo pewnych uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realność interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego. O powodzeniu takiej skargi przesądza bowiem wykazanie naruszenia przez organ konkretnego przepisu prawa materialnego, wpływającego negatywnie na sytuację prawną skarżącego. Skargę z art. 101 ust. 1 u.s.g. może wnieść ten, kto wykaże, że jego subiektywny interes faktyczny znajduje ochronę w obiektywnym porządku prawnym – konkretnym przepisie prawa materialnego i jako taki został naruszony uchwałą rady gminy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 kwietnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1475/08 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 2013 r., sygn. akt I OSK 1761/12, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych - www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Podkreśla się, że uprawnienie wynikające z art. 101 ust. 1 u.s.g. nie ma charakteru actio popularis, tak więc nawet ewentualna sprzeczność uchwały z prawem nie daje legitymacji do wniesienia skargi, jeżeli uchwała ta nie narusza prawem chronionego interesu prawnego lub uprawnienia skarżącej (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 marca 2002 r., sygn. akt II SA 2503/01, LEX nr 81964).

Zaskarżona uchwała - co wynika z jej tytułu - ustala zasady taryfowe, ceny za przejazdy środkami gminnego transportu zbiorowego oraz wysokość opłat dodatkowych i opłat manipulacyjnych, a zatem przedmiotem objętym jej uregulowaniem zostały objęte wszelkie kwestie związane z odpłatnością za korzystanie z komunalnych usług komunikacyjnych. W sytuacji zatem, gdy skarżący jest mieszkańcem G., korzystającym z komunikacji miejskiej, uprawnione jest stanowisko, że ma interes prawny w zaskarżeniu tej uchwały. Należy bowiem przyjąć, że określone w ww. uchwale zasady odpłatności za korzystanie z regularnego przewozu osób organizowanego przez Miasto G. dotyczą gwarantowanej prawem sytuacji skarżącego, co legitymuje go na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. do wniesienia skargi na tę uchwałę (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 10 grudnia 2014 r., sygn. akt II SA/Ke 836/14, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych - www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Przystępując do badania zasadności podniesionych zarzutów należy wskazać, że dotyczą one przepisu § 3 ust. 13 uchwały, w którego treści skarżący upatruje naruszenia prawa do równego traktowania i niedyskryminacji oraz prawa do sprawiedliwości społecznej, powołując się przy tym na art. 32 Konstytucji RP.

Powołany przepis stanowi, że "sprzedaż biletów w pojazdach autobusowych lub tramwajowych odbywa się za odliczoną gotówkę. Na liniach dziennych prowadzi się sprzedaż wyłącznie biletów jednorazowych czasowych, a na liniach nocnych - także biletów na jeden przejazd na linie nocne".

Sąd nie podziela zarzutu skargi dotyczącego niezgodności z prawem (z Konstytucją RP) zacytowanego unormowania. Zarzut skarżącego dotyczy dyskryminującego – w jego ocenie - różnicowania sytuacji osób korzystających z gminnego transportu zbiorowego związanej: po pierwsze, z zakresem dostępności do zakupu biletów w pojazdach autobusowych i tramwajowych na liniach dziennych i nocnych; a po drugie, z ograniczeniem możliwości zakupu biletów w pojazdach autobusowych i tramwajowych na liniach dziennych wyłącznie biletów (jednorazowych) czasowych, z pominięciem możliwości zakupu biletów (jednorazowych) na jeden przejazd.

W ocenie Sądu opisane sytuacje różnicujące dostęp do wszystkich rodzajów biletów przejazdowych i ograniczające możliwość ich zakupu w pojeździe u kierowcy/motorniczego nie stanowią naruszenia art. 32 Konstytucji RP.

Powyższa norma ustanawia zasadę równości wobec prawa i prawo do równego traktowania przez władze publiczne (art. 32 ust. 1) oraz zakaz dyskryminacji w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny (art. 32 ust. 2).

Zgodnie z zasadą równości wszystkie podmioty charakteryzujące się daną cechą istotną w stopniu równym mają być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań dyskryminujących, czy też faworyzujących. Wskazać należy, że równość w rozumieniu konstytucyjnym nie ma charakteru abstrakcyjnego i absolutnego, zgodnie z powszechnie przyjętym założeniem nie oznacza identyczności (tożsamości) praw wszystkich jednostek. Zróżnicowanie sytuacji obywateli jest wtedy sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości, gdy w różny sposób traktuje się podmioty i sytuacje podobne, a takie różnice nie znajdują uzasadnienia konstytucyjnego według kryteriów racjonalności, proporcjonalności i sprawiedliwości.

Taka sytuacja nie ma miejsca w rozpoznawanej sprawie.

Podkreślić należy, że prawo do korzystania z komunalnych usług przewozu zbiorowego nie jest ograniczane w stosunku do określonej kategorii pasażerów. Każdy bowiem może korzystać ze środków miejskiej komunikacji zbiorowej na podstawie ważnego biletu na przejazd. Każdy natomiast, kto chce skorzystać z przejazdów ma wybór – może zakupić każdy rodzaj biletu na przejazd środkami komunikacji miejskiej: 1/ w punktach sprzedaży biletów zlokalizowanych na terenie całego miasta; 2/ w automatach biletowych, a także 3/ za pomocą aplikacji mobilnej na telefon komórkowy; albo zdecydować się na zakup biletu (jednorazowego) czasowego u kierowcy w autobusie bądź u motorniczego w tramwaju (przy czym "ograniczenie" to dotyczy jedynie sprzedaży prowadzonej na liniach dziennych).

Brak jest zatem w tak ukształtowanym stanie faktyczno-prawnym jakichkolwiek oznak dyskryminacji, wskazujących na naruszenie zasady sprawiedliwości społecznej czy też naruszenia zasady równości (prawa do równego traktowania przez władze publiczne). O dyskryminacji można by mówić wtedy, gdyby nie było innych form zakupu biletów niż te oferowane w sprzedaży u kierowcy/motorniczego albo dostęp do nich byłby znacznie utrudniony. Tak w istocie nie jest, skoro istnieją powyżej wskazane inne, powszechnie dostępne formy dystrybucji biletów, zaś przyjęte przez Radę Miasta uregulowanie dające możliwość zakupu biletów w pojeździe, stanowi jedynie ich uzupełnienie. Co więcej, należy podkreślić, że przyjęte rozwiązanie prawne stanowi w istocie udogodnienie dla pasażerów, dając im "ostateczną" możliwość zakupu biletu, już po wejściu do środka komunikacji miejskiej. Sprzedaż przez kierowców i motorniczych biletów w komunikacji miejskiej – na co słusznie wskazuje organ w odpowiedzi na skargę – ma mieć jedynie charakter wyjątkowy, gdyż nakłada na kierującego pojazdem dodatkowe obowiązki. Podstawowym zaś obowiązkiem kierowcy/motorniczego jest bezpieczne i zgodne z rozkładem jazdy kierowanie pojazdem, a nie zaś sprzedaż biletów. Przyjęcie rozwiązania dopuszczającego do sprzedaży w pojazdach na liniach dziennych wszystkich rodzajów biletów mogłoby utrudniać a nawet uniemożliwiać realizację podstawowego zadania jakim jest zapewnienie przez gminę sprawnie funkcjonującego lokalnego transportu zbiorowego.

Trudno również dopatrzeć się oznak dyskryminacji w tym, że w pojazdach autobusowych i tramwajowych kursujących na liniach nocnych możliwy jest zakup zarówno biletów jednorazowych czasowych, jak również biletów na jeden przejazd na linii nocnej – podczas, gdyż na liniach dziennych dostęp ten jest ograniczony jedynie do biletów (jednorazowych) czasowych. Tak samo, jak zostało to wskazane powyżej, także w tej sytuacji każda z osób decydujących się na przejazd na liniach nocnych jak i na dziennych, ma takie samo prawo do tego, by zaopatrzyć się zawczasu we właściwy bilet w najdogodniejszy dla siebie sposób. "Poszerzenie" sprzedaży biletów na liniach nocnych także o sprzedaż biletów na jeden przejazd na linie nocne podyktowane jest niewątpliwie tym, że w porze nocnej dostęp do zakupu biletów jest ograniczony z uwagi na godziny otwarcia punktów sprzedaży biletów.

Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu nie sposób odmówić racjonalności rozwiązaniu przyjętemu w § 3 ust. 13 uchwały.

Podsumowując należy wskazać, że poddane kontroli tut. Sądu uregulowanie w § 3 ust. 13 uchwały nie narusza zasady sprawiedliwości społecznej ani zasady równości, gdyż nie faworyzuje ani nie dyskryminuje nikogo w zakresie realizacji prawa do korzystania z komunikacji miejskiej. Każdy bowiem – na równych zasadach – ma prawo korzystać z oferowanych przez Miasto G. komunalnych usług przewozowych w publicznym transporcie zbiorowym. To natomiast, czy ekwiwalentem za korzystanie z tego prawa będzie bilet zakupiony w pojeździe u kierowcy/motorniczego czy też nabyty w innej przewidzianej (oferowanej) formie, należy do sfery wyboru potencjalnego pasażera.

Mając powyższe na uwadze Sąd rozpoznając złożoną skargę nie stwierdził naruszenia prawa dającego podstawę do wyeliminowania § 3 ust. 13 uchwały i mając to na uwadze – na podstawie art. 151 p.p.s.a. – orzekł jak w sentencji.