Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 16 lipca 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędzia WSA Piotr Chybicki Protokolant specjalista Anna Piontczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lipca 2020 roku sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Elblągu na uchwałę Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 28 maja 2015r., nr VII/78/2015 w przedmiocie regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy Miasta Elbląg stwierdza nieważność § 15 załącznika do zaskarżonej uchwały.

Rada Miejska w Elblągu (dalej jako: Rada), na podstawie art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jednolity na dzień podjęcia uchwały - Dz.U. z 2013 r., poz. 1399 ze zm., dalej jako: u.c.p.g.), podjęła w dniu 28 maja 2015 r. uchwałę nr VII/78/2015 w sprawie Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy Miasto Elbląg, stanowiącym załącznik do uchwały (dalej jako: Regulamin).

Skargę na powyższą uchwałę Prokurator Rejonowy w Elblągu (dalej jako: Prokurator lub skarżący), zaskarżając ją w części rozdziału 5 Regulaminu, dotyczącego obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu ochronę przed zagrożeniami lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczaniem terenów przeznaczonych do użytku wspólnego. Prokurator zarzucił podjęcie uchwały z istotnym naruszeniem art. 7 Konstytucji RP, art. 40 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity na dzień podjęcia uchwały - Dz.U. z 2013 r. poz. 594 ze zm., dalej jako: u.s.g.), art. 4 ust. 2 u.c.p.g. oraz § 115 i § 118 w związku z § 143 Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz.U. z 2016 r. poz. 283 ze zm., dalej jako: rozporządzenie) poprzez:

- przekroczenie zakresu upoważnienia oraz określenie obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu ochronę przed zagrożeniami lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczaniem terenów przeznaczonych do użytku wspólnego, podczas gdy organ uchwałodawczy nie wskazał w tym zakresie żadnych minimalnych wymagań i posłużył się mało precyzyjnymi sformułowaniami;

- zobowiązanie osób utrzymujących zwierzęta domowe do natychmiastowego usuwania zanieczyszczeń pozostawionych przez zwierzęta domowe i wskazanie sposobu postępowania z odchodami, podczas gdy kwestia ta została uregulowana w przepisach rangi ustawowej.

W związku z powyższymi zarzutami, Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części wskazanej w skardze. W uzasadnieniu podniesiono, że § 6 rozporządzenia statuuje nakaz takiego redagowania przepisów aktów prawodawczych, aby dokładnie i w sposób zrozumiały dla adresatów zawartych w nich norm wyrażały intencje prawodawcy. Zatem, każdy przepis winna cechować precyzja, komunikatywność oraz wynikająca z nich adekwatność wypowiedzi do zamiaru prawodawcy. Tym samym, stanowienie przepisów niejasnych i wieloznacznych narusza konstytucyjną zasadę określoności regulacji prawnych wywodzoną z klauzuli demokratycznego państwa prawnego, zawartej w art. 2 Konstytucji RP i dotyczy także przepisów prawa miejscowego. Odnosząc się do zaskarżonych zapisów Regulaminu, Prokurator wskazał, że nałożenie na osoby utrzymujące zwierzęta domowe obowiązku natychmiastowego usuwania zanieczyszczeń pozostawionych przez zwierzęta domowe sprzeczne jest z zakresem kompetencji wskazanym w art. 4 ust. 2 u.c.p.g. Właściciele zwierząt zobowiązani są do usuwania zanieczyszczeń pozostawianych przez zwierzęta na terenach przeznaczonych do użytku publicznego w drodze przepisu rangi ustawowej. Z kolei obowiązek prowadzenia psów wyłącznie na smyczy, a psów agresywnych również w kagańcu, jako określony bezwarunkowo, jest zbyt daleko idący i stanowi przekroczenie delegacji ustawowej, a także narusza prawa utrzymujących psy właścicieli nieruchomości. Powołując się na utrwalone stanowisko sądów administracyjnych, wskazano, że generalny nakaz wyprowadzania psa na smyczy i w kagańcu niezależnie od jego cech i innych uwarunkowań (w tym choroby, wieku) może w określonych sytuacjach prowadzić do działań niehumanitarnych. Ponadto jak wszelkie ograniczenia praw jednostki, także ograniczenia uprawnień właściciela psa bądź nałożenie na niego dodatkowych obowiązków, muszą być wprowadzane z poszanowaniem zasady proporcjonalności. Postanowienia Regulaminu nie pozwalające na uwzględnienie specyficznych sytuacji i tym samym niekiedy nadmierne, w rezultacie prowadzące do sankcji karnych, mogą tę zasadę naruszać tym bardziej, gdy nakazane Regulaminem środki ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia mogą być uznane za bardziej rygorystyczne niż środki przewidziane ustawami i innymi aktami prawa miejscowego.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Elbląga wniósł o jej oddalenie. Podniesiono, że zarzuty skarżącego w odniesieniu do zapisów zawartych w § 15 ust. 1 pkt 1-3 i ust. 2 pkt 2 Regulaminu są całkowicie bezzasadne, ponieważ obowiązki tam wskazane zostały określone w sposób wyczerpujący i zrozumiały dla adresatów norm, a Prokurator nie wskazał, dlaczego uważa, że są to zapisy mało precyzyjne i nie wskazują minimalnych wymagań. Natomiast w odniesieniu do zapisu § 15 ust. 2 pkt 1 Regulaminu podniesiono, że strona skarżąca pominęła, że wprowadzono wyjątek w tym zakresie, a mianowicie zwolnienie psa ze smyczy dozwolone jest w miejscach mało uczęszczanych przez ludzi, pod warunkiem, że pies ma założony kaganiec i opiekun zachowuje kontrolę nad zachowaniem psa. W ocenie organu nie przekroczono upoważnienia ustawowego ani nie naruszono przepisu art. 4 ust. 2 u.c.p.g. oraz § 115, § 118 w związku z § 143 rozporządzenia. Podniesiono także, że zaskarżona uchwała podlegała nadzorowi Wojewody, który nie stwierdził jej niezgodności z prawem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2167 ze zm.) sądy administracyjne sprawują, w zakresie swej właściwości, kontrolę pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. W myśl art. 3 § 2 pkt 5 i 6 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.) zakres kontroli administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej oraz inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego.

Rozpoznając wniesioną w niniejszej sprawie skargę Sąd uznał, że zasługuje ona na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że nie budzi wątpliwości fakt, że zaskarżona uchwała stanowi akt prawa miejscowego, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a. Stosownie zaś do art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. Wprowadzając sankcję nieważności jako następstwo naruszenia prawa, ustawodawca nie określił rodzaju naruszenia prawa, które prowadziłoby do zastosowania tej sankcji. Niezbędne jest zatem odwołanie się do przepisów u.s.g., gdzie przewidziano dwa rodzaje naruszeń prawa, które mogą być wywołane przez ustanowienie aktów uchwalanych przez organy gminy. Mogą być to naruszenia istotne lub nieistotne (art. 91 u.s.g.). Jednak i ten przepis nie definiuje obu rodzajów naruszeń, co stwarza konieczność sięgnięcia do stanowiska wypracowanego w tym zakresie w doktrynie i w orzecznictwie. Za "istotne" naruszenie prawa uznaje się uchybienie, prowadzące do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym. Do nich zalicza się między innymi naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego, a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał (por. M. Stahl, Z. Kmieciak, Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego w świetle orzecznictwa NSA i poglądów doktryny, Samorząd Terytorialny 2001, z. 1-2, s. 101-102). W judykaturze za istotne naruszenie prawa, będące podstawą do stwierdzenia nieważności aktu, uznaje się takiego rodzaju naruszenia prawa jak: podjęcie uchwały przez organ niewłaściwy, brak podstawy do podjęcia uchwały określonej treści, niewłaściwe zastosowanie przepisu prawnego będącego podstawą podjęcia uchwały, naruszenie procedury podjęcia uchwały (por. wyroki NSA: z 11 lutego 1998 r., sygn. akt II SA/Wr 1459/97, Lex nr 33805 oraz z 8 lutego 1996 r., sygn. akt SA/Gd 327/95).

Dokonując oceny legalności zaskarżonej uchwały należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 94 Konstytucji RP organy samorządu terytorialnego wydają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów na podstawie i w granicach upoważnień, zawartych w ustawach. Organ uchwałodawczy gminy ma zatem obowiązek przestrzegać zakresu upoważnienia udzielonego w ustawie w zakresie tworzenia aktów prawa miejscowego, a przepisy tego aktu nie mogą wykraczać poza granice określone ustawowym upoważnieniem, zaś ich treść może być tylko i wyłącznie wykonywaniem przepisów ustawy.

Zaskarżona uchwała została podjęta na podstawie art. 4 ust. 1 u.c.p.g., który to przepis upoważnia radę gminy do uchwalenia, po zasięgnięciu opinii państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie gminy w zakresie określonym w art. 4 ust. 2 u.c.p.g. Przyznane radzie gminy kompetencje do uchwalenia przedmiotowego regulaminu ograniczone zostały do ustalenia w tym regulaminie jedynie szczegółowych zasad utrzymania czystości i porządku na terenie gminy i to w zakresie ściśle określonym w ustawie. Jeżeli katalog spraw, w zakresie których ustawodawca upoważnił radę gminy do określenia szczegółowych zasad postępowania, jest zamknięty, to organ ten może dokonywać regulacji prawnych tylko w takim zakresie, w jakim został do tego upoważniony. Elementy wskazane w art. 4 ust. 2 u.c.p.g. mają charakter wyczerpujący, nie jest zatem dopuszczalna wykładnia rozszerzająca zastosowania tego przepisu w odniesieniu do innych kwestii, które nie zostały w nim wymienione (por. wyrok NSA z 8 listopada 2012r., sygn. akt II OSK 2012/12). Tym samym przepis art. 4 ust. 2 u.c.p.g. nie daje radzie gminy prawa do stanowienia aktów prawa miejscowego regulujących zagadnienia inne niż wymienione w tym przepisie, jak również nie pozwala na podejmowanie regulacji w inny sposób niż wskazany przez ustawodawcę, gdyż oznaczałoby to wykroczenie poza zakres delegacji ustawowej.

Odnosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że zasadnie strona skarżąca zakwestionowała zapisy rozdziału 5 Regulaminu, określającego obowiązki osób utrzymujących zwierzęta domowe, mające na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku, bowiem sformułowania w nim zawarte wykraczają poza delegację ustawową wynikającą z art. 4 ust. 2 pkt 6 u.c.p.g., bądź też są określone w sposób nieprecyzyjny. Należy przy tym wyjaśnić, że Sąd dokonywał oceny konkretnego przepisu, a mianowicie § 15 Regulaminu, a nie rozdziału 5 - jak tego żądał skarżący. Gmina jest bowiem uprawniona do określenia obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku (art. 4 ust. 2 pkt 6 u.c.p.g.), a taki tytuł ma podany rozdział. W tym zakresie zatem nie nastąpiło przekroczenie delegacji ustawowej.

Natomiast odnosząc się do treści § 15 ust. 1 Regulaminu należy przede wszystkim zauważyć, że katalog obowiązków nałożonych na właścicieli zwierząt, w ramach delegacji ustawowej, winien mieć charakter zamknięty oraz zawierać sformułowania precyzyjne i konkretne. Użycie w tym przepisie sformułowania "w szczególności" rodzi zaś wątpliwości co do charakteru katalogu obowiązków. Wskazać także należy, że ustawodawca w art. 4 ust. 2 pkt 6 u.c.p.g. upoważnił radę gminy do określenia "szczegółowych obowiązków" osób utrzymujących zwierzęta domowe, w tym właśnie w zakresie "ochrony przed zagrożeniem" ze strony zwierząt. Przy czym chodzi nie tylko o to, żeby obowiązki nałożone na właścicieli zwierząt domowych były konkretne, ale także aby były egzekwowalne. Należy przy tym wskazać, że obowiązek zachowania zwykłych lub nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu zwierząt wynika z art. 77 Kodeksu wykroczeń. Jednocześnie podnieść należy, że nie jest możliwe, aby zwierzęta nie powodowały żadnych hałasów, czy też przykrych zapachów. Jednak nie każdy hałas będzie powodował uciążliwość, czyli sytuację ciężką do zniesienia na co dzień (por. wyrok WSA w Warszawie z 4 października 2017 r., sygn. akt VIII SA/Wa 227/17; wyrok WSA w Gdańsku z 9 stycznia 2019 r., sygn. akt II SA/Gd 748/18, dostępne w Internecie). Ponadto celem przedmiotowego Regulaminu, co wynika z art. 4 ust. 2 pkt 6 u.p.c.g., było unormowanie kwestii czystości i porządku, a nie uciążliwości mogących wynikać z hałasu i odoru (por. wyroki WSA w Kielcach: z 27 lipca 2015 r., sygn. akt II SA/Ke 576/15 oraz z 25 września 2015 r., sygn. akt II SA/Ke 618/15, CBOSA). Także zobowiązanie osób utrzymujących zwierzęta domowe lub egzotyczne do niezwłocznego usunięcia zanieczyszczeń spowodowanych przez te zwierzęta w pomieszczeniach służących do wspólnego użytku, wejść do budynków, chodników i jezdni, alejek parkowych oraz klombów i zieleńców stoi w sprzeczności z zakresem kompetencji wskazanych w art. 4 ust. 2 u.p.c.g., a ponadto stanowi powtórzenie ustawy, gdyż kwestie te są regulowane w art. 91 i art. 145 Kodeku wykroczeń. Właściciele zwierząt są zatem zobowiązani do usuwania zanieczyszczeń pozostawianych przez zwierzęta na terenach przeznaczonych do pożytku publicznego w drodze przepisu rangi ustawowej. Ponadto w kwestionowanym przepisie Regulaminu nałożono obowiązki nie tylko na właścicieli psów, ale wszelkich zwierząt domowych, a więc także kotów oraz innych zwierząt tradycyjnie trzymanych w domach jak świnki morskie, chomiki, kanarki czy papugi. Taka regulacja, obejmująca wszystkie zwierzęta domowe, wykracza poza delegację ustawową. Treść art. 4 ust. 2 pkt 6 u.p.c.g. wskazuje jednoznacznie, że ustawodawca upoważnił radę gminy do określenia szczegółowych obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe w celu ochrony przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku. Trudno uznać, aby zwierzęta, trzymane zwyczajowo w domu, stanowiły zagrożenie, czy też uciążliwość dla ludzi, a także aby zanieczyszczały tereny przeznaczone do wspólnego użytku.

Jako trafny należało również ocenić zarzut skargi Prokuratora odnoszący się do regulacji zawartej w § 15 ust. 2 Regulaminu, w którym wprowadzono obowiązek prowadzenia psa wyłącznie na smyczy, a psa agresywnego również w kagańcu, przy czym dopuszcza się zwolnienie psa ze smyczy jedynie w miejscach mało uczęszczanych przez ludzi oraz pod warunkiem, że pies ma założony kaganiec i opiekun psa zachowuje pełną kontrolę nad zachowaniem psa, jak również należyte zabezpieczenie psa trzymanego na terenie nieruchomości przed wydostaniem się na zewnątrz lub stworzeniem jakiegokolwiek zagrożenia dla innych. Tymi regulacjami Rada nie tylko wykroczyła poza zakres delegacji ustawowej określonej w art. 4 ust. 2 pkt 6 u.p.c.g., ale także nałożyła na adresatów norm obowiązki, które jako określone bezwarunkowo, są zbyt daleko idące. Kategoryczne brzmienie powyższych postanowień, które nie pozwalają na odstąpienie, w mogących wystąpić szczególnych sytuacjach, od wprowadzonego nim generalnego nakazu wyprowadzania psów wyłącznie na smyczy a w przypadku psa agresywnego również w kagańcu, stanowi przekroczenie delegacji ustawowej i narusza prawa utrzymujących psy właścicieli nieruchomości. Generalny obowiązek wyprowadzania wszystkich psów na smyczy a psów agresywnych również w kagańcu - niezależnie od ich cech osobniczych i uwarunkowań indywidualnych, jak np. choroby, wieku, stanu zdrowia, fizjologii zwierząt, może w określonych sytuacjach prowadzić do działań niehumanitarnych (por. wyrok NSA z 13 września 2012 r., sygn. akt II OSK 1492/12). Ponadto jak wszelkie ograniczenia praw jednostki, także ograniczenia uprawnień właściciela lub opiekuna psa bądź nałożenie na niego dodatkowych obowiązków, muszą być wprowadzane z poszanowaniem zasady proporcjonalności, a więc przy zastosowaniu adekwatnych środków, proporcjonalnie do celu regulacji. Postanowienia Regulaminu nie pozwalające na uwzględnienie specyficznych sytuacji i tym samym niekiedy nadmierne, w rezultacie prowadzące do sankcji karnych, mogą tę zasadę naruszać, tym bardziej gdy nakazane Regulaminem środki ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia mogą być uznane za bardziej rygorystyczne niż środki przewidziane ustawami i innymi aktami prawa miejscowego (por. wyrok NSA z 13 września 2012 r., sygn. akt II OSK 1492/12, wyrok NSA z 27 czerwca 2017 r., sygn. akt II OSK 2980/15, wyrok WSA w Kielcach z 19 grudnia 2017 r., sygn. akt II SA/Ke 748/17, CBOSA). Należy bowiem wskazać, że zgodnie z art. 10a ust. 3 i 4 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U. 2017 r. poz. 1840, dalej jako: u.o.z.) zabrania się puszczania psów bez możliwości ich kontroli i bez oznakowania umożliwiającego identyfikacje właściciela lub opiekuna - zakaz ten nie dotyczy terenu prywatnego, jeżeli teren ten jest ogrodzony w sposób uniemożliwiający psu wyjście. Nakaz zachowania środków ostrożności wynika także z powołanego wyżej art. 77 Kodeksu wykroczeń, przy czym, jak wskazuje się w komentarzach do tego przepisu, chodzi o panowanie nad zwierzęciem w stopniu gwarantującym bezpieczeństwo publiczne, a spełnienie tego warunku w ramach zwykłych środków ostrożności nie wymaga np. spacerowania z psem znajdującym się na smyczy lub w kagańcu, lecz chodzi w szczególności o doskonałe poznanie psychiki psa i uzyskania bezwzględnego posłuszeństwa (zob. W. Kotowski, Komentarz do art. 77 Kodeksu wykroczeń, LEX/el 2009). Jednocześnie należy pamiętać, że w myśl art. 1 ust. 1 u.o.z. zwierzę, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą. Człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę i opiekę. Z przepisu tego wynika, że każde zwierzę ma prawo oczekiwać od ludzi należnego zrozumienia, zgodnego z normami obyczajowymi traktowania, a nawet szacunku. Wszelkie środki prawne, podejmowane w stosunku do zwierząt powinny mieć na względzie ich dobro, a przede wszystkim prawo do istnienia, mając na uwadze, że zgodnie z art. 4 pkt 2 u.o.z. przez humanitarne traktowanie zwierząt należy rozumieć traktowanie uwzględniające potrzeby zwierzęcia i zapewniające mu opiekę i ochronę. Należy podkreślić, że delegacja ustawowa zawarta w art. 4 ust. 2 pkt 6 u.p.c.g. zobowiązuje rady gminy do określenia obowiązków osób utrzymujących zwierzęta w taki sposób, by osiągnąć skutki wyznaczone przez cele określone przez ustawodawcę, tj. ochrony przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi (por. wyrok NSA z 14 listopada 2017 r., sygn. akt II OSK 443/16; wyrok WSA w Kielcach z 7 listopada 2019 r., sygn. akt II SA/Ke 674/19; wyroki WSA w Krakowie: z 5 marca 2020 r., sygn. akt II SA/Kr 1311/19). Natomiast brak zróżnicowania obowiązków osób utrzymujących psy w zakresie ochrony przed zagrożeniem dla innych ze względu na cechy osobnicze psów prowadzić może do przypisywania właścicielowi odpowiedzialności za zachowania obiektywnie nie mogące stwarzać jakiegokolwiek niebezpieczeństwa dla otoczenia.

Ponadto wskazać należy, że w kwestionowanym przepisie użyto pojęcia "miejsca mało uczęszczane przez ludzi" czy też pojęcia "psy agresywne". Posłużenie się takimi nieprecyzyjnymi pojęciami sprawia, że ustanowiony w zapisie obowiązek może być różnie interpretowany. Przy czym nie wiadomo, kto miałby dokonywać interpretacji tych pojęć i w jakim trybie. Brak precyzyjnego określenia obowiązków stwarza także ryzyko dowolnego ich realizowania, co w konsekwencji uniemożliwia ich egzekwowanie, co sprawia, że sytuacja prawna podmiotów, których dotyczy ten obowiązek jest niepewna (por. wyrok WSA w Krakowie z 16 czerwca 2020 r., sygn. akt II SA/Kr 518/20, CBOSA). Podobne uwagi należy odnieść do użytego w § 15 ust. 2 pkt 2 Regulaminu pojęcia "należytego zabezpieczenia przed wydostaniem się " w odniesieniu do psa trzymanego na terenie nieruchomości.

W tym stanie rzeczy Sąd stwierdził, że istnieje podstawa do stwierdzenia nieważności § 15 Regulaminu. Wprawdzie w myśl art. 94 ust. 1 u.s.g. nie stwierdza się nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy po upływie jednego roku od dnia ich podjęcia, ale nie dotyczy to aktów prawa miejscowego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.