Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Nitecki, Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska,, Sędzia WSA Renata Siudyka (spr.), Protokolant starszy referent Barbara Urban, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 maja 2019 r. sprawy ze skargi B. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bielsku-Białej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie świadczenia wychowawczego oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Bielsku - Białej po rozpatrzeniu odwołania B. M. (dalej także strona, skarżąca) od decyzji Burmistrza Miasta S. z dnia [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia wychowawczego na dziecko D. T. działając na podstawie art. 17,18, 21 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz.U. z 2015 r., poz.1659), art. 2 pkt 16, art.4, art. 5 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2017 r., poz. 1851 – dalej "ustawa"), art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 – dalej "K.p.a.") utrzymało w mocy zaskarżona decyzję.

Stan sprawy jest następujący:

Burmistrz Miasta S. decyzją z dnia [...] nr [...] odmówił B. M., jako opiekunowi prawnemu, przyznania prawa do świadczenia wychowawczego na dziecko: D. T. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że strona, jako opiekun prawny dziecka, nie sprawuje nad nim faktycznej opieki, tylko często go odwiedza. Nie zamieszkuje wspólnie z podopiecznym, nie prowadzi z nim wspólnego gospodarstwa domowego oraz nie pokrywa kosztów związanych z jego potrzebami. Małoletni przebywa w Domu Pomocy Społecznej dla Dzieci w S., a koszty jego pobytu w tej placówce pokrywa Miasto Ł. oraz D. T. z zasiłku pielęgnacyjnego. Organ I instancji przyjął, iż strona nie wychowuje małoletniego D. T. i zasadnym jest odmowa przyznania wnioskowanego świadczenia na małoletniego, zgodnie z art. 4 ust. 1 oraz art. 2 pkt 16 ustawy.

W odwołaniu strona wskazała, że jest opiekunem prawnym małoletniego D. T., który przebywa w DPS. Nie zgodziła się ze stanowiskiem organu I instancji zawartym w uzasadnieniu zaskarżonej przez nią decyzji. Wniosła o zmianę decyzji i przyznanie świadczenia wychowawczego. Zaznaczyła, że jest ustanowionym przez sąd rodzinny opiekunem prawnym, który działa na rzecz małoletniego przebywającego w DPS, a żaden z innych organów samorządowych i rządowych nie ma prawa oceniać sposobu realizacji jej zadań jako opiekuna prawnego, poza władzą sądowniczą. Podkreśliła również, że od początku sprawowania przez nią opieki nad małoletnim, właściwy miejscowo sąd rodzinny nigdy nie zakwestionował sposobu sprawowania przez nią opieki. Podkreśliła, że zarówno sprawowanie opieki, jak i proces edukacji i wychowania, realizowany jest przez włączanie podopiecznych w działalność instytucji specjalnie powoływanych do tego celu. Wskazała, że dotychczas małoletni otrzymywał świadczenie wychowawcze. Stwierdziła, że jedynie dzieci, których opiekunowie prawni zamieszkują na terenie Gminy S. nie otrzymały świadczenia wychowawczego, podczas gdy świadczenie to przyznawane jest w gminach ościennych.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Bielsku - Białej, po rozpoznaniu odwołania, decyzją z dnia[...] utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. Wskazało przy tym, iż stosownie do treści art. 4 ust. 1 ustawy, celem świadczenia wychowawczego jest częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych. Stosownie zaś do ust. 2 i 3 cytowanego przepisu, świadczenie wychowawcze przysługuje matce, ojcu, opiekunowi faktycznemu dziecka albo opiekunowi prawnemu dziecka do dnia ukończenia przez nie 18. roku życia. Świadczenie wychowawcze przysługuje w wysokości 500,00 zł miesięcznie na dziecko w rodzinie (art. 5 ust. 1 ustawy.). Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 16 ustawy, rodzina oznacza odpowiednio następujących członków rodziny: małżonków, rodziców dzieci, opiekuna faktycznego dziecka oraz zamieszkujące wspólnie z tymi osobami, pozostające na ich utrzymaniu dzieci w wieku do ukończenia 25. roku życia, a także dzieci, które ukończyły 25. rok życia, legitymujące się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, jeżeli w związku z tą niepełnosprawnością przysługuje świadczenie pielęgnacyjne lub specjalny zasiłek opiekuńczy albo zasiłek dla opiekuna, o którym mowa w ustawie z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U. z 2016 r. poz. 162 i 972 oraz z 2017 r. poz. 1428); do członków rodziny nie zalicza się dziecka pozostającego pod opieką opiekuna prawnego, dziecka pozostającego w związku małżeńskim, a także pełnoletniego dziecka posiadającego własne dziecko; w przypadku gdy dziecko, zgodnie z orzeczeniem sądu, jest pod opieką naprzemienną obojga rodziców rozwiedzionych lub żyjących w separacji, lub żyjących w rozłączeniu sprawowaną w porównywalnych i powtarzających się okresach, dziecko zalicza się jednocześnie do członków rodzin obydwojga rodziców. Kolegium podało, że w dniu 24 kwietnia 2018 r. strona złożyła w organie I instancji wniosek o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na dziecko D. T., który legitymuje się orzeczeniem o niepełnosprawności Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w C. z dnia [...] wydanym do dnia [...] r. zgodnie, z którym niepełnosprawność D. T. datowana jest od urodzenia. Wskazało, iż postanowieniem z dnia [...] Sąd Rejonowy dla Ł. B. M. została ustanowiona opiekunem prawnym małoletniego D. T. i tego dnia złożyła przyrzeczenie. Z kolei postanowieniem Sądu Rejonowego w C. z dnia [...]r, sygn. akt [...] umieszczono małoletniego Domu Pomocy Społecznej w S. prowadzonym przez [...] (DPS). Z zaświadczenia Dyrektora DPS wynika, że małoletni jest mieszkańcem DPS od dnia 21 kwietnia 2018 r. i ponosi odpłatność za pobyt w wysokości 107.10 zł miesięcznie. Na podstawie wywiadu środowiskowego ustalono, że podopieczny D. T. nie zamieszkuje u strony i nie pozostaje w jej gospodarstwie domowym Małoletni przebywa w DPS, gdzie ma zapewnioną całodobową opiekę i pomoc. Strona często odwiedza małoletniego. W czasie wizyt rozmawia z nim, zabiera na spacery lub na zakupy. Strona nie łoży z własnych środków na utrzymanie małoletniego, jedynie okazjonalnie, sporadycznie daje mu drobne prezenty. Kilka razy do roku małoletni gości u niej w domu. D. T., jako mieszkaniec DPS, zapewnione ma wszystkie elementarne potrzeby życiowe, a strona odwiedza go kilka razy w tygodniu.

Dalej Kolegium wskazało na cel ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci oraz elementy zwarte w art. 2 pkt 16, art. 4 ust. 1-3 oraz art. 5 ust 1 – 4 tej ustawy. Podało, iż ustawodawca w art. 4 ust. 1 ustawy określił, że celem świadczenia wychowawczego jest częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowywaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych. Z kolei w ust. 2 ustanowił, że świadczenie wychowawcze przysługuje matce, ojcu, opiekunowi faktycznemu dziecka albo opiekunowi prawnemu dziecka. W ust. 3 unormował, że świadczenie wychowawcze przysługuje osobom, o których mowa w ust. 2, do dnia ukończenia przez dziecko 18. roku życia. Stwierdziło, iż świadczenie to przysługuje opiekunowi prawnemu na częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowywaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych. Zespolony z tym przepisem i niejako uzupełniającym przesłankę "wychowania" jest art. 5 ust. 1 ustawy stanowiący, że świadczenie wychowawcze przysługuje w wysokości 500 zł miesięcznie na dziecko w rodzinie. Toteż świadczenie to przysługuje na dziecko przebywające w rodzinie. W art. 2 pkt 16 ustawy zawarto definicję rodziny stanowiąc, że oznacza ona odpowiednio następujących członków rodziny: małżonków, rodziców dzieci, opiekuna faktycznego dziecka oraz zamieszkujące wspólnie z tymi osobami, pozostające na ich utrzymaniu m.in. dzieci w wieku do ukończenia 25 roku życia. Zdaniem Kolegium istotne dla uzyskania prawa do świadczenia wychowawczego jest ustalenie, czy dziecko stanowiące podstawę do jego uzyskania wchodzi w skład rodziny tego podmiotu uprawnionego, który ubiega się o nie, a wobec tego - czy jest dzieckiem "zamieszkującym wspólnie" z nim. Organ odwoławczy odwołał się do pojęcia "zamieszkiwania wspólnego" zawartego w legalnej definicji rodziny z art. 2 pkt 16 ustawy, które należy rozumieć jako faktyczne miejsce zamieszkania, czyli fizyczne przebywanie dziecka u tego rodzica, który sprawuje faktyczną nad nim opiekę i faktycznie zaspakaja jego potrzeby życiowe. Wskazał na cel, na jaki przyznawane jest świadczenie wychowawcze, który określony jest w art. 4 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym celem świadczenia wychowawczego jest częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokajaniem jego potrzeb życiowych.

Zaznaczył, iż jakkolwiek wolą ustawodawcy uprawnienia rodzica, opiekuna faktycznego, przysługują także opiekunowi prawnemu, to jednakże prawo tych podmiotów tak rodziców, opiekunów prawnych, jak i faktycznych jest zróżnicowane. Różnice te, wyznaczają przesłanki: "zamieszkiwania", "wychowywania", "opieki" i "zaspakajania potrzeb życiowych dziecka". Rodzic, który nie wypełnia przesłanek przedmiotowych, nie jest tym samym podmiotem uprawnionym do uzyskania świadczenia w ramach programu "Rodzina 500+". Zasady te zdaniem organu odnoszą się do pozostałych podmiotów wymienionych w art. 4 ust. 2 ustawy, tj. opiekuna faktycznego i prawnego. Stąd też w art. 5 ust. 2a ustawy, jednoznacznie określono, że w przypadku gdy dziecko, zgodnie z orzeczeniem sądu, jest pod opieką naprzemienną obydwojga rodziców rozwiedzionych, żyjących w separacji lub żyjących w rozłączeniu sprawowaną w porównywalnych i powtarzających się okresach, kwotę świadczenia wychowawczego ustala się każdemu z rodziców w wysokości połowy kwoty przysługującego za dany miesiąc świadczenia wychowawczego.

Wyznacznikiem uzyskania prawa do świadczenia wychowawczego przez podmioty uprawnione jest sprawowanie przez nich opieki, utożsamiane z wychowaniem małoletniego dziecka, a w konsekwencji warunkiem takim jest zamieszkiwanie zgodnie z art. 2 pkt 16 ustawy, czy też wychowanie i sprawowanie opieki nad małoletnim i zaspokajanie jego potrzeb życiowych, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy. Zatem o kształcie prawa do uzyskania świadczenia w ramach programu "Rodzina 500+" decydują łącznie przesłanki podmiotowo - przedmiotowe.

Organ zaznaczył, iż podkreślenie to jest istotne w aspekcie wskazania zróżnicowania prawa do tegoż świadczenia opiekunów prawnych (ale nie tylko, albowiem faktycznych także), tych zamieszkujących i nie zamieszkujących z podopiecznym małoletnim, tych wychowujących i sprawujących opiekę nad nim oraz zaspokajających jego potrzeby życiowe. To właśnie ta relacja przedmiotowa określona w art. 4 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 i w związku z art. 2 pkt 16 ustawy małoletniego z podmiotem określonym w art. 4 ust. 2 stanowi podstawę do właściwego zastosowania świadczenia regulowanego ustawą. Swoje wywody w omówionym zakresie oparł o treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 października 2017 r. sygn. IV SA/G1 371/17.

Odnosząc się do stanu faktycznego Kolegium wskazało, że z materiału dowodowego sprawy wynika wprost, że dziecko D. T. jest mieszkańcem DPS, w którym ma zapewnioną całodobowa opiekę i podstawowe potrzeby życiowe. Strona nie sprawuje faktycznej i bezpośredniej opieki nad swoim podopiecznym i tym samym nie pełni głównej roli w jego wychowaniu i zaspokajaniu jego podstawowych potrzeb życiowych. W ocenie Kolegium oznacza to, że strona nie spełnia zasadniczego warunku wynikającego z treści art. 4 ust. 1 ustawy, jak również art. 2 pkt 16 ustawy, a zatem odmowa przyznania wnioskowanego świadczenia była zasadna.

W skardze do WSA w Gliwicach pełnomocnik strony skarżącej zarzucił naruszenie prawa materialnego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 2 pkt 16 ustawy przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż dziecko pozostające pod opieką prawną należy do składu członków rodziny, a w konsekwencji warunkiem przyznania świadczenia wychowawczego jest wspólne zamieszkiwanie opiekuna prawnego i dziecka pozostającego pod opieką prawną; art. 4 ust. 1 ustawy przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż opiekun prawny ma obowiązek łożyć ze swoich własnych środków finansowych na utrzymanie podopiecznego, a także naruszenie przepisów postepowania art. 6 K.p.a., art. 7 K.p.a., art. 7a K.p.a. poprzez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy i zastosowanie nieprawidłowych norm prawnych, art. 8 K.p.a. poprzez odstąpienie bez uzasadnionej przyczyny od praktyki utrwalonej w orzecznictwie sądów administracyjnych, iż dziecko pozostające pod opieka prawną nie wchodzi w skład rodziny, w rozumieniu art. 2 pkt. 16 ustawy; art. 77 K.p.a poprzez naruszenie obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego. Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej ewentualnie o zmianę zaskarżonej decyzji przez przyznanie świadczenia na rzecz małoletniego na okres od złożenia wniosku do końca okresu zasiłkowego oraz zasądzenie od organu zwrotu kosztów zastępstwa radcy prawnego w niniejszym postępowaniu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik strony nie zgodził się ze stanowiskiem zawartym w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do kwestii zamieszkiwania małoletniego wspólnie ze skarżącą jako jeden z warunków przyznania świadczenia wychowawczego stwierdził, że brak jest podstaw prawnych do przyjęcia takiego rozwiązania. Tut. Sąd w wyroku z dnia 22 maja 2018 r. o sygn. IV SA/Gl 358/18 podkreślił, iż warunkiem przyznania świadczenia wychowawczego dla opiekuna prawnego nie jest jego zamieszkiwanie wraz podopiecznym. Dalej zauważył, że zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy świadczenie wychowawcze nie przysługuje, jeżeli dziecko zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie lub w pieczy zastępczej, przy czym instytucje winny zapewnić nieodpłatnie pełne utrzymanie, co wynika z definicji określonej w art. 2 pkt 18 ustawy. Organ I instancji ustalił, że dziecko przebywa odpłatnie w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie.

Odnosząc się do naruszenia art. 4 ustaw pełnomocnik skarżącej uznał za pozbawione podstaw prawnych twierdzenie organu, iż opiekun prawny winien łożyć z własnych środków na utrzymanie małoletniego. Zdaniem pełnomocnika organ winien jedynie ustalić czy składający wniosek należy do kręgu osób uprawnionych do jego złożenia. Zauważył dalej, że opiekun prawny ponosi koszty utrzymania dziecka wyłącznie z dochodów i majątku podopiecznego, w tym ze świadczenia wychowawczego. Ponadto podkreślił, że to na organie spoczywa wskazanie prawidłowej podstawy prawnej wydanej decyzji. Stwierdził, że organ pominął to, że ustawa o pomocy państwa w wychowaniu dzieci funkcjonuje w całym systemie ustaw jako systemie prawa. Zasady sprawowania opieki uregulowane są w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym, a opiekun ma prawo zarówno do żądania wynagrodzenia za sprawowaną opiekę, jak i do zwrotu poniesionych nakładów i wydatków w związku z opieką prawną ( art. 163 krio).

Pełnomocnik skarżącej wyraził opinię, że organ winien wyjaśnić co rozumie pod pojęciem wychowania dziecka skoro sąd rodzinny nigdy nie złożył zarzutów wobec skarżącej, co do zasad jego wychowania. Podkreślił także, że istnieje różnica między dochodem rodziny, a dochodem dziecka, a skoro art. 7 ust. 9 ustawy wskazuje, że ustalając dochód dziecka pozostającego pod opieką prawną bierze się pod uwagę wyłącznie dochód dziecka to "per analogiam" nie bierze się pod uwagę dochodu opiekuna prawnego, bowiem pozostaje on bez znaczenia dla przyznania świadczenia.

Kolegium wniosło o oddalenie skargi podtrzymując argumentację zawartą w spornej decyzji. Podkreśliło, że decyzja z dnia [...] została wydana w oparciu o prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 października 2017 r. sygn. akt .IV SA/Gl 371/17

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 - dalej "p.p.s.a.") wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem – nie zaś pod względem słuszności i celowości. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego uchylenia lub stwierdzenia nieważności.

Przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bielsku -Białej utrzymująca w mocy decyzję Burmistrza Miasta S. z dnia [...] nr [...] w sprawie odmowy przyznania B. M. prawa do świadczenia wychowawczego na dziecko D. T.

Materialnoprawną podstawę odmowy przyznania wnioskowanego przez skarżącą świadczenia wychowawczego na małoletniego stanowiły przepisy ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2016 r., poz. 195 ze zm. dalej: :ustawa") regulujące zasady udzielania świadczenia wychowawczego w wysokości 500 złotych na dziecko w rodzinie, które to świadczenie, stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy, przeznaczone jest na częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowaniem dziecka, w tym opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb bytowych. Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy świadczenie wychowawcze przysługuje matce, ojcu, opiekunowi faktycznemu dziecka albo opiekunowi prawnemu dziecka. Cytowana regulacja znajduje potwierdzenie w art. 13 ust. 1 ustawy, który stanowi, że ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego oraz jego wypłata następują odpowiednio na wniosek matki, ojca, opiekuna faktycznego dziecka albo opiekuna prawnego dziecka. Zatem świadczenie to przysługuje opiekunowi prawnemu na częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowywaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych. Uzupełniającym przesłankę "wychowania" jest art. 5 ust. 1 ustawy stanowiący, że świadczenie wychowawcze przysługuje w wysokości 500 zł miesięcznie na dziecko w rodzinie.

Osobą uprawnioną do świadczenia wychowawczego w świetle art. 4 ust. 2 ustawy jest opiekun prawny. Umieszczenie opiekuna prawnego w jednostce redakcyjnej przepisu obok takich podmiotów, jak ojciec lub matka dziecka, a więc rodziców dziecka, jednoznacznie wskazuje na to, że chodzi o osobę będącą opiekunem dziecka w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682- dalej: "krio"). Art. 145 § 1 krio stanowi natomiast, że opiekę ustanawia się dla małoletniego w wypadkach przewidzianych w tytule II tegoż kodeksu. Opiekę ustanawia sąd opiekuńczy, skoro tylko poweźmie wiadomość, że zachodzi prawny po temu powód. Zgodnie natomiast z art. 94 § 1 krio dla dziecka ustanawia się opiekę, jeżeli żadnemu z rodziców nie przysługuje władza rodzicielska albo jeżeli rodzice są nieznani. Należy przy tym wyjaśnić, że brak lub ustanie władzy rodzicielskiej może wynikać bądź ze zdarzeń faktycznych (śmierć rodziców, brak pełnej zdolności do czynności prawnych wskutek małoletniości) lub ze zdarzeń prawnych (utrata pełnej zdolności do czynności prawnych wskutek orzeczenia o ubezwłasnowolnieniu całkowitym lub częściowym albo wskutek orzeczenia o ustanowieniu doradcy tymczasowego wydanego przy wszczęciu lub w toku postępowania o ubezwłasnowolnienie, orzeczenie o pozbawieniu lub zawieszeniu władzy rodzicielskiej obojga rodziców lub jednego z rodziców, jeżeli drugiemu rodzicowi z innych przyczyn nie przysługuje władza rodzicielska). Brak lub ustanie władzy rodzicielskiej musi dotyczyć obydwojga rodziców, przy czym powody takiego stanu rzeczy w odniesieniu do każdego z rodziców mogą być odmienne. Natomiast rodzice dziecka są nieznani, jeżeli nie ustalono macierzyństwa i ojcostwa dziecka w sposób przewidziany w krio. Zgodnie z art. 155 § 1 i 2 krio opiekun sprawuje pieczę nad osobą i majątkiem pozostającego pod opieką, podlega przy tym nadzorowi sądu opiekuńczego. Do sprawowania opieki stosuje się odpowiednio przepisy o władzy rodzicielskiej z zachowaniem przepisów art. 156 i nast. krio.

W sprawie nie budzi wątpliwości, że skarżąca jest opiekunem prawnym, bowiem ze zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego wynika, że postanowieniem z dnia [...] Sąd Rejonowy dla Ł. została ustanowiona opiekunem prawnym małoletniego D. T. i tego dnia złożyła przyrzeczenie. Nie jest sporne, że małoletni jest mieszkańcem DPS i ponosi odpłatność za pobyt w nim, a także w DPS ma on zapewnioną całodobową opiekę i pomoc oraz zapewnione wszystkie elementarne potrzeby życiowe. Skarżąca będąca opiekunem prawnym nie kwestionuje, że małoletni D. T. nie zamieszkuje u niej, nie pozostaje w jej gospodarstwie domowym, a sama skarżąca nie łoży z własnych środków na jego utrzymanie. Skarżąca odwiedza podopiecznego, okazjonalnie daje mu prezenty, a kilka razy w roku małoletni gości u niej w domu.

Zdaniem skarżącej w świetle obowiązujących przepisów organ winien jedynie ustalić czy składający wniosek należy do kręgu osób uprawnionych do jego złożenia, tym bardziej, że dziecko przebywa w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie odpłatnie. W opinii skarżącej rozważania organu dotyczące "wspólnego zamieszkiwania", "łożenia przez opiekuna prawnego na potrzeby małoletniego", "opieki","wychowywania" nie znajdują umocowania w przepisach prawa.

Zdaniem Kolegium prawo do świadczenia wychowawczego opiekunów prawnych (ale nie tylko, albowiem faktycznych także) jest zróżnicowana i to w zależności, czy zamieszkują oni, czy nie zamieszkują z podopiecznym małoletnim oraz czy wychowują i sprawują opiekę nad nim oraz zaspokajają jego potrzeby życiowe. Kolegium podkreśliło, że to właśnie ta relacja przedmiotowa określona w art. 4 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 i w związku z art. 2 pkt 16 ustawy małoletniego z podmiotem określonym w art. 4 ust. 2 stanowi podstawę do właściwego zastosowania świadczenia regulowanego ustawą. Swoje wywody w omówionym zakresie oparł o treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 października 2017 r. sygn. IV SA/G1 371/17. W uzasadnieniu wyroku z dnia 17 października 2017 r. Sąd wskazał mi.in., że: "wolą ustawodawcy uprawnienia rodzica, opiekuna faktycznego, jak wskazano powyżej, przysługują także opiekunowi prawnemu, co wobec jednoznacznego wskazania tychże podmiotów w art. 4 ust. 2 ustawy jest niezaprzeczalne, to jednakże prawo tych podmiotów tak rodziców, opiekunów prawnych, jak i faktycznych jest zróżnicowane. Różnice te, co wymaga podkreślenia, a tym samym granice przedmiotowe ustanowione przez ustawodawcę, wyznaczają przesłanki: "zamieszkiwania", "wychowywania", "opieki" i "zaspakajania potrzeb życiowych dziecka". Wszak, czego nie można nie dostrzec, małoletnie dziecko może mieć oboje rodziców nie żyjących razem, nie zamieszkujących wspólnie i nie prowadzących wspólnego gospodarstwa domowego, uprawnionym jest wówczas ten rodzic, który sprawuje faktyczną opiekę nad nim i z nim zamieszkuje. Rodzic, który nie wypełnia przesłanek przedmiotowych, o których szerzej powyżej, nie jest tym samym podmiotem uprawnionym do uzyskania świadczenia w ramach programu "Rodzina 500+". Zasady te odnoszą się do pozostałych podmiotów wymienionych w art. 4 ust. 2 ustawy, tj. opiekuna faktycznego i prawnego. Stąd też w art. 5 ust. 2a ustawy, jednoznacznie określono, że w przypadku gdy dziecko, zgodnie z orzeczeniem sądu, jest pod opieką naprzemienną obydwojga rodziców rozwiedzionych, żyjących w separacji lub żyjących w rozłączeniu sprawowaną w porównywalnych i powtarzających się okresach, kwotę świadczenia wychowawczego ustala się każdemu z rodziców w wysokości połowy kwoty przysługującego za dany miesiąc świadczenia wychowawczego."

Zdaniem składu orzekającego wyznacznikiem uzyskania prawa do świadczenia wychowawczego przez podmioty uprawnione jest sprawowanie opieki nad małoletnim dzieckiem utożsamiane z jego wychowaniem, a o kształcie prawa do uzyskania świadczenia w ramach programu "Rodzina 500+" decydują łącznie przesłanki podmiotowo - przedmiotowe.

Organy obu instancji uznały, że skarżąca spełnia przesłankę podmiotową i przeprowadziły postępowanie mające na celu wyjaśnienie czy spełnia ona przesłanki przedmiotowe do świadczenia wychowawczego w związku z opieką prawną sprawowana nad małoletnim umieszczonym w DPS. Zasadnie organy uznały, że skarżąca nie ponosi wydatków na wychowanie dziecka, w tym opieką nad nim oraz nie pokrywa kosztów związanych z jego potrzebami, a zatem nie spełnia warunków określonych w wart. 4 ust. 1 ustawy, co skutkować musiało odmową jego przyznania. Zauważyć należy, że jakkolwiek ustawodawcza nie zdefiniował pojęcia "wychowanie" to w potocznym znaczeniu jest to długotrwałe oddziaływanie na drugiego człowieka, którego celem jest ukształtowania jego osobowości.

Odnosząc się do zawartych w skardze zarzutów w zakresie naruszenia przepisów postępowania oraz błędów w ustaleniach faktycznych uznać należy je za chybione. Organy orzekające w sprawie ustaliły wszystkie istotne okoliczności i dokonały prawidłowej oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, czemu dały wyraz w uzasadnieniu wydanych w sprawie decyzji.

W tych okolicznościach, zdaniem Sądu, nie można skutecznie zarzucić organom naruszenia prawa które to naruszenie miało lub mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd również z urzędu nie dopatrzył się naruszenia zasad postępowania administracyjnego, jak również przepisów prawa materialnego.

W tym stanie rzeczy, skoro zaskarżona decyzja spełnia wymogi legalności na podstawie art. 151 p.p.s.a .orzeczono, jak w sentencji.