drukuj    zapisz    Powrót do listy

6039 Inne, o symbolu podstawowym 603, Drogi publiczne, Prezydent Miasta, Stwierdzono bezskuteczność czynności, II SA/Sz 870/16 - Wyrok WSA w Szczecinie z 2016-12-08, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Sz 870/16 - Wyrok WSA w Szczecinie

Data orzeczenia
2016-12-08 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-07-25
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
Sędziowie
Elżbieta Makowska /przewodniczący/
Katarzyna Grzegorczyk-Meder
Marzena Iwankiewicz /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6039 Inne, o symbolu podstawowym 603
Hasła tematyczne
Drogi publiczne
Skarżony organ
Prezydent Miasta
Treść wyniku
Stwierdzono bezskuteczność czynności
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 718 art. 146 par 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Dz.U. 2003 nr 137 poz 1310 par 1 ust 1
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu
Dz.U. 2009 nr 157 poz 1241 art. 115 ust 1
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych.
Dz.U. 2005 nr 108 poz 908 art. 60 pkt 7, art. 77 ust 5,
Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Makowska, Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder,, Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Małgorzata Płocharska-Małys, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi A. S. na czynność Prezydenta Miasta S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zwrotu nadpłaty za wydanie karty pojazdu I. stwierdza bezskuteczność czynności Prezydenta Miasta S. z dnia [...] nr [...] w części dotyczącej odmowy zwrotu nadpłaty za wydanie karty numer [...] pojazdu marki [...] numer rejestracyjny [...], II. uznaje obowiązek Prezydenta Miasta S. do dokonania zwrotu na rzecz skarżącej A. S. części opłaty w wysokości [...] ([...]) złotych za wydanie karty pojazdu opisanej w punkcie I wyroku, III. zasądza od Prezydenta Miasta S. na rzecz skarżącej A. S. kwotę [...] ([...]) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

A. S. złożyła w dniu 8 kwietnia 2016 r. do Urzędu Miasta, wniosek o zwrot kwoty [...] zł, stanowiącej różnicę pomiędzy uiszczoną przez nią opłatą w kwocie 500 zł, a aktualną opłatą za wydanie za wydanie karty pojazdu dla samochodu marki [...] nr rejestracyjny [...]

Pismem z dnia 26 kwietnia 2016 r. Zastępca Dyrektora Biura Obsługi Interesantów Urzędu Miasta, odmówił uwzględnienia wniosku wskazując

na przepisy obowiązujące w dacie pobrania opłaty i wywodząc, że opłata w wysokości 500 zł została pobrana na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. z 2003r. Nr 137, poz. 1310). Organ podkreślił, że rozporządzenia należą do źródeł powszechnie obowiązującego prawa RP. W polskim systemie prawa obowiązuje zasada domniemania legalności aktu normatywnego. Do czasu zweryfikowania zgodności postanowień rozporządzenia z Konstytucją, czy też normą traktatową przez Trybunał Konstytucyjny, obowiązujące prawo jest wiążące i powszechnie obowiązujące.

Dalej organ wskazał, że starosta (prezydent miasta) jest jedynie organem wykonawczym przepisów zawartych w ustawach, czy rozporządzeniach i działa na podstawie prawa. Zobowiązany jest zatem do stosowania obowiązujących w danym czasie przepisów prawnych, nie jest zaś organem właściwym do rozstrzygania kwestii wysokości opłat za kartę pojazdu i zgodności przepisów określających te opłaty z Konstytucją RP i prawem wspólnotowym UE.

Organ wyjaśnił, że w orzeczeniu z dnia 17 stycznia 2006 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność § 1 ust. 1 rozporządzenia z 2003 r. z Konstytucją RP i ustawą Prawo o ruchu drogowym, wskazując jednocześnie datę utraty mocy obowiązującej zakwestionowanego przepisu, co umożliwiło Ministrowi Transportu i Budownictwa przeprowadzenie postepowania legislacyjnego w celu usunięcia z obrotu prawnego przepisów niezgodnych z Konstytucją RP i ustawą Prawo o ruchu drogowym. Zdaniem organ Trybunał Konstytucyjny odroczył termin utraty mocy obowiązującej zakwestionowanego przepisu celem wprowadzenia do tego czasu nowych regulacji, bez pozbawiania powiatów odpłatności za ich czynności. Zatem zdaniem organu, opłata w wysokości określonej przepisami rozporządzenia z 2003 r. została pobrana prawidłowo.

W dniu 30 kwietnia 2016 r. A. S. złożyła w Urzędzie Miasta wezwanie do usunięcia naruszenia prawa i dokonanie zwrotu nadpłaty na jej rzecz. Powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego i orzeczenia wojewódzkich sądów administracyjnych wskazała, że przepis, w oparciu o który pobrano opłatę był niekonstytucyjny od samego początku, a zatem jej żądanie jest uzasadnione.

W odpowiedzi na wezwanie organ, pismem z dnia 24 maja 2016 r. podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko w sprawie.

A. S. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Szczecinie skargę na czynność Prezydenta Miasta, polegającą na odmowie zwrotu nadpłaty za wydanie karty pojazdu, podnosząc zarzuty:

1. naruszenia prawa materialnego to jest:

- art. 90 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską, poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy pobór opłaty za wydanie karty pojazdu

w wysokości 500 zł. był i jest niezgodny z ww. przepisem

- §.1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu, poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy powołany przepis ten został uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z ustawą Prawo o ruchu drogowym

2. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy mianowicie:

- art.6 K.p.a. poprzez jego niezastosowanie i podjęcie czynności bez podstawy prawnej.

Skarżąca wniosła o stwierdzenie bezskuteczności zaskarżonej czynności Prezydenta Miasta oraz uznanie obowiązku organu dokonania na rzecz strony skarżącej zwrotu części opłaty w wysokości [...] zł za wydanie karty pojazdu

i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania od organu.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta wniósł o jej oddalenie,

w pierwszej kolejności podnosząc, że roszczenie skarżącej uległo przedawnieniu.

Przede wszystkim organ wskazał, iż w dniu 1 stycznia 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241), która w zasadniczy sposób wpłynęła na kwalifikację spraw dotyczących zwrotu opłat za kartę pojazdu. Art. 60 pkt 7 tej ustawy stanowi, iż środkami publicznymi stanowiącymi niepodatkowe należności budżetowe o charakterze publiczno-prawnym są w szczególności następujące dochody budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego dochody pobierane przez państwowe i samorządowe jednostki budżetowe na podstawie odrębnych ustaw. Natomiast art. 67 stanowi, że do spraw dotyczących należności, o których mowa w art. 60, nieuregulowanych niniejszą ustawą stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.) i odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.)

W ocenie organu opłaty za wydanie karty pojazdu mieszczą się zatem w art. 60 pkt 7 ustawy o finansach publicznych i stanowią niepodatkowe należności budżetowe pobierane przez samorządowe jednostki budżetowe na podstawie odrębnych ustaw (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt II SA/Po 980/11).

Dalej organ wywodził, że wskazanie art. 67 ustawy o finansach publicznych,

iż do tego typu należności stosuje się dział III ustawy Ordynacja podatkowa, umożliwia zastosowanie regulacji dotyczących przedawnienia. Zgodnie zatem z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Płatność za wydane karty pojazdu nastąpiła w dniu 6 października 2005 r., zatem od dnia 31 grudnia 2005 r. należy liczyć 5 letni okres przedawnienia zobowiązania do zapłaty, a w związku z tym roszczenia skarżącego przedawniło się z dniem 1 stycznia 2011 r. (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 15 grudnia 2011 r. sygn. akt II SA/Po 980/11).

Organ podniósł, że w przypadku gdyby sąd nie podzielił przedstawionego stanowiska, zgodnie z art. 6 K.p.a. organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa, które nakładają na nie obowiązki i uprawnienia. Opłata za wydanie karty pojazdu została od skarżącego pobrana w czasie, gdy obowiązywał zapis § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu. Orzeczenie Trybunału zostało wydane dużo później. W ocenie Prezydenta Miasta Szczecin, do czasu wydania tego orzeczenia organ administracyjny, który nie jest władny dokonywać oceny konstytucyjności powszechnie obowiązujących przepisów, był obowiązany na ich podstawie do pobierania określonych w nich opłat o ustalonej przez nie wysokości.

Nadto, podkreślił organ, z treści uzasadnienia orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r. wynika, iż uwzględniając wniosek Ministra Transportu i Budownictwa, Trybunał uznał za niezbędne odroczenie terminu utraty mocy obowiązującej zakwestionowanego zapisu do dnia 1 maja 2006 r., celem umożliwienia wprowadzenia do tego czasu nowej regulacji tejże kwestii bez pozbawiania powiatów wpływów z odpłatności za te czynności.

Wobec powyższego, zdaniem organu, do chwili oznaczonej przez Trybunał jako data utraty mocy obowiązującej, zakwestionowany zapis uprawniał organ rejestrujący pojazdy do pobrania za wydanie karty pojazdu opłaty w kwocie w nim ustalonej w wysokości 500 zł. W chwili, kiedy taryfa opłaty obowiązywała, jej pobranie odbywało się na podstawie prawnej, która była ogólnie obowiązującą normą prawną. W tym znaczeniu nie odpadła ona, ani w momencie obrania opłaty, ani później - bowiem późniejsze jej uchylenie nie miało znaczenia dla oprawności jej stosowania w 2005 r.

Organ podkreślił, że pobierający opłatę stosował prawo i nie miał możliwości ani obowiązku przewidywać, że zostanie ono w przyszłości zmienione. Gdyby podążać za argumentacją skarżącego, to powstawałyby roszczenia wsteczne o zwrot danin publicznych np. ze strony podatników, którzy kiedyś w przeszłości odprowadzili dany podatek w przypadku obniżenia stawki podatkowej lub uchylenia danego obowiązku podatkowego. Takie rozumienie obowiązków organu, który pobierał określoną opłatę jest nie do zaakceptowania z punktu widzenia zasad konstruowania budżetów jednostek sektora publicznego oraz ciągłości finansów państwa lub jednostki samorządowej.

Potwierdza to również teza i treść uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego Izba Cywilna z dnia 3 lipca 2003 r. - III CZP 45/2003, zgodnie z którą w przypadku orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego zawierających odroczenie terminu utraty mocy obowiązującej przepisu uznanego za niezgodny z Konstytucją RP określenie późniejszej daty utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego nie może być inaczej tłumaczone, jako jego pozostawienie na czas oznaczony w porządku prawnym

i oznacza, że Trybunał Konstytucyjny, mimo stwierdzenia niezgodności aktu

z przepisami wyższego rzędu, działając w granicach kompetencji (przekraczającej w tej kwestii uprawnienia ustawodawcy zwykłego), utrzymuje w mocy normę prawną.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za oddaleniem skargi jest fakt,

że Trybunał Konstytucyjny, orzekając o zakwestionowanym zapisie nie nałożył, ani też nie orzekł o obowiązku (ganów administracyjnych do zwrotu pobranych opłat w kwocie wyższej niż obecnie obowiązujące opłaty.

Organ podniósł, że w uzasadnieniu orzeczenia Trybunał wskazał, iż świadomy poważnych skutków finansowych, jakie wywołałoby ewentualne orzeczenie niekonstytucyjności, zwrócił się do Rady Ministrów o wyrażenie opinii odnośnie skutków orzeczenia niekonstytucyjności § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 roku w sprawie wysokości opłat za nie pojazdu. W odpowiedzi na co Prezes Rady Ministrów pismem z dnia 30 grudnia 2005 r. poinformował Trybunał, iż orzeczenie niekonstytucyjności zakwestionowanego zapisu nie spowoduje skutków wiążących się z nakładami finansowymi nieprzewidzianymi w ustawach, o którym mowa w art. 43 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Wskazał natomiast, iż spowoduje to istotne zmniejszenie wpływów do budżetów powiatowych w związku ze zmianą wysokości opłat j karty pojazdów.

Oznacza to, iż kwestia finansowych skutków orzeczenia niekonstytucyjności przepisu rozważana była przez Trybunał wyłącznie w kontekście zmniejszenia wpływów do budżetów samorządowych - nie zaś w kontekście zwrotu pobranych dotychczas opłat za wydane karty pojazdów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z w a ż y ł, co następuje:

Na wstępie wyjaśnić należy, iż zgodnie z przepisem art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów, wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) - dalej: "p.p.s.a.", sprawowana jest przez sądy administracyjne w oparciu o kryterium zgodności z prawem. Zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną.

Sądowa kontrola zaskarżonej czynności według wskazanego wyżej kryterium wykazała, że narusza ona prawo.

Przedmiotem zaskarżenia w rozpoznawanej sprawie była czynność Prezydenta Miasta, polegająca na odmowie zwrotu A. S. kwoty [...] zł, stanowiącej część opłaty uiszczonej przez skarżącego za wydanie karty pojazdu w związku z rejestracją samochodu marki [...]nr rejestracyjny [...]

Poza sporem pozostaje, że opłatę w wysokości 500 zł za kartę ww. pojazdu ustalono w oparciu o § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. z 2003 r. Nr 137, poz. 1310) i została ona uiszczona w dniu 6 października 2005 r.

Na wstępie wskazać trzeba, że o charakterze opłaty za kartę pojazdu oraz dopuszczalności zaskarżenia do sądu administracyjnego aktów wydanych w związku

z odmową zwrotu nadpłaty z tego tytułu, jak również o formie procesowej takiego rozstrzygnięcia, wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 4 lutego 2008 r., sygn. akt I OPS 3/07 (dostępna na stronie www.nsa.orzeczenia.gov.pl). W uchwale tej NSA wyraził stanowisko, że skierowane do organu żądanie zwrotu opłaty za wydanie karty pojazdu jest sprawą administracyjną, którą organ załatwia w drodze aktu lub czynności, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny podniósł przy tym, że do uiszczania opłaty w toku zarejestrowania pojazdu nie mają zastosowania przepisy ustawy o opłacie skarbowej ani ustawy Ordynacja podatkowa. Opłata ta, co do jej istoty, nie ma charakteru podatkowego, gdyż jej celem jest zrekompensowanie poniesionych przez organ kosztów wytworzenia i wydania karty pojazdu, a w razie jej nieuiszczenia sankcją jest zwrot podania (wniosku) o zarejestrowanie pojazdu w trybie art. 261 § 2 K.p.a., a nie egzekwowanie opłaty. Odnosząc się do żądania zwrotu opłaty za kartę pojazdu, organ ustosunkowuje się do obowiązku wynikającego z przepisu prawa, a więc podejmuje akt lub czynność, które nie są decyzją lub postanowieniem, które strona może poddać kontroli sądu administracyjnego.

Podkreślenia wymaga, że w myśl art. 187 § 2 P.p.s.a., uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego jest w danej sprawie wiążąca. Związanie uchwałą odnosi się przy tym również do innych spraw sądowoadministracyjnych, w których miałby być stosowany interpretowany przepis. Zgodnie bowiem z art. 269 § 1 ww. ustawy, jeżeli jakikolwiek skład sądu administracyjnego rozpoznający sprawę nie podziela stanowiska zajętego w uchwale składu siedmiu sędziów, całej Izby albo

w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawia powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia odpowiedniemu składowi. Skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni akceptuje ocenę Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażoną w powołanym orzeczeniu uznając, że zaprezentowany pogląd jest nadal aktualny i znajduje zastosowanie również w rozpoznawanej sprawie.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje okoliczność, iż przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r., w oparciu o które naliczona została skarżącej opłata za wydanie karty pojazdu, zostały uchylone

w związku ze stwierdzeniem ich niekonstytucyjności przez Trybunał Konstytucyjny. Kwestią sporną pozostaje, które przepisy należy stosować do ustalonego stanu faktycznego, a w konsekwencji, czy uprawnionym jest twierdzenie, że roszczenie skarżącego uległo przedawnieniu, jak wywodzi organ w odpowiedzi na skargę.

Dokonując oceny stanowiska zaprezentowanego przez organ w pierwszej kolejności należy podkreślić, że na gruncie prawa administracyjnego o przedawnieniu roszczeń można mówić jedynie wówczas, gdy przepis prawa wyraźnie o tym stanowi. W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania zasadnicze znaczenie dla oceny, czy roszczenie A. S. uległo przedawnieniu, ma przesądzenie, czy będą tu miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z zawartą w art. 115 ust. 1 ustawy

z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych

(Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241 ze zm.), normą intertemporalną do spraw dotyczących niepodatkowych należności budżetowych, wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie tej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Norma ta ma zastosowanie do spraw, które zostały wszczęte przed dniem 1 stycznia 2010 r., to jest przed dniem wejścia w życie ustawy o finansach publicznych, ale do dnia wejścia w życie tej ustawy nie zostały zakończone. W ocenie sądu norma ta nie może mieć zastosowania do spraw, które zostały wszczęte i zakończone pod rządami poprzednio obowiązującej ustawy. W takiej sytuacji bowiem zastosowanie mają przepisy dotychczasowe.

Nadmienić również należy, że Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 czerwca

2012 r., sygn. akt III CZP 24/12 (publ. OSNC 2013/1/5) stwierdził, iż od dnia 1 stycznia 2010 r. opłata za wydanie karty pojazdu, o której mowa w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym, stanowi w rozumieniu art. 60 pkt 7 ustawy

o finansach publicznych, środki publiczne, będące niepodatkowymi należnościami budżetowymi o charakterze publicznoprawnym. Nie ma to zastosowania do opłat nienależnie pobranych przed tym dniem i podlegających zwrotowi. Nie będą to nadpłaty w myśl przepisów Ordynacji podatkowej (art. 72), gdyż takimi stały się dopiero po dniu 1 stycznia 2010 r., lecz świadczenia pieniężne pobrane bez podstawy prawnej.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy oznacza to, że brak jest podstaw do wywodzenia, iż roszczenie skarżącego uległo przedawnieniu.

W świetle przywoływanego wcześniej orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego nie ulega wątpliwości, że przepis, który stanowił podstawę pobrania od skarżącego opłaty za wydanie karty pojazdu okazał się niezgodny z ustawą zasadniczą, co w sytuacji, gdy roszczenie o zwrot nadpłaty nie uległo przedawnieniu z przyczyn wyżej wskazanych, powinno stanowić podstawę do zwrotu nadpłaconej kwoty.

Sąd nie podzielił argumentacji organu odnoszącej się do faktu, iż wysokość opłaty, w dacie jej pobrania, była zgodna z obowiązującymi przepisami, podobnie jak nie zasługiwał na uwzględnienie argument odnoszący się do odroczenia przez Trybunał Konstytucyjny utraty mocy obowiązującej § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r., co w ocenie organu winno skutkować uznaniem, że pobrano opłatę zgodnie z obowiązującymi w dacie tej czynności przepisami. Zdaniem Sądu komentowany przepis rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. od samego początku jego obowiązywania był niekonstytucyjny, wykraczający poza zakres udzielonej przez ustawodawcę delegacji (por. wyrok NSA z dnia 6 lutego 2008 r., sygn. akt II OSK 1745/07, LEX nr 357511). Skoro tak, to w pełni uprawnione jest skorzystanie przez skład orzekający w niniejszej sprawie z kompetencji do odmowy zastosowania sprzecznego z prawem aktu podustawowego. Zgodnie z normą art. 178 ust. 1 Konstytucji RP, sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom. Z kolei przepis art. 8 Konstytucji RP stanowi, że jej przepisy stosuje się bezpośrednio. Natomiast, stosownie do art. 184 Konstytucji RP, sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej w zakresie określonym w ustawie. Powyższe oznacza m.in., że w zakresie badania konstytucyjności aktów niższego rzędu niż ustawa, sędziowie zachowują samodzielność ostatecznej decyzji o stosowaniu prawa i w toku rozpoznawania konkretnej sprawy mogą odmówić - z tego powodu - jego stosowania (por. uchwała NSA z 22 maja 2000 r., sygn. akt OPS 3/00, publ. ONSA z 2000 r., nr 4, poz. 136; wyrok NSA z 16 stycznia 2006 r., sygn. akt I OPS 4/05, publ. ONSA i WSA z 2006 r.,

nr 2, poz. 39; a także wyrok NSA z 9 grudnia 2009 r., sygn. akt I OSK 773/09 i wyrok WSA w Rzeszowie z 18 lutego 2009 r., sygn. akt II SA/Rz 649/08, orzeczenia dostępne w Internecie na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Rozpoznając wniosek skarżącej o zwrot nadpłaty za wydanie karty pojazdu organ powinien zastosować art. 77 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym i przyjąć,

że skarżącemu przysługuje uprawnienie do zwrotu części uiszczonej kwoty opłaty za wydanie karty pojazdu, tj. w wysokości przekraczającej koszty związane z drukiem

i dystrybucją kart pojazdów, zwłaszcza, że w czasie dokonania zaskarżonej czynności obowiązywało już nowe rozporządzenie z dnia 28 marca 2006 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu, które weszło w życie w dniu 15 kwietnia 2006 r. (Dz. U. Nr 59, poz. 421), ustalające wysokość spornej opłaty na kwotę 75 zł.

Na podstawie art. 146 P.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność

z zakresu administracji publicznej, uchyla ten akt albo stwierdza bezskuteczność czynności (§ 1). W sprawach, skarg na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4, sąd może w wyroku uznać uprawnienie lub obowiązek wynikające z przepisów prawa (§ 2).

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 146 § 1 ustawy Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w pkt I wyroku stwierdził bezskuteczność zaskarżonej czynności Prezydenta Miasta, a w pkt II na podstawie art. 146 § 2 ww. ustawy uznał obowiązek organu dokonania na rzecz skarżącego zwrotu części opłaty w kwoce 425 zł. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 ww. ustawy.



Powered by SoftProdukt