Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Marian Zalewski (spr.), Sędziowie asesor sądowy WSA Marcin Kojło,, sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 3 czerwca 2022 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] października 2021 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi od 1 stycznia 2021 r. oddala skargę

I. Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym:

1. Wójt Gminy K. (dalej jako: Wójt) decyzją z dnia [...] sierpnia 2021 r. nr [...] określił A. K. (dalej jako: Skarżąca, Strona) wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi od 1 stycznia 2021 r. w kwocie 64 zł miesięcznie.

W uzasadnieniu wskazano, że Strona jako właściciel zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, zamieszkałej nieruchomości, położonej w P., oznaczonej ewidencyjnie jako działka nr [...], dla której Sąd Rejonowy w W. prowadzi księgę wieczystą nr [...], zobowiązana jest na podstawie art. 6m ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 888, dalej jako: u.c.p.g.) do złożenia Wójtowi deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi odbieranymi z terenu w.w. nieruchomości, a powyższy obowiązek wynika z faktu wprowadzenia od dnia 1 lipca 2013 r. na obszarze gminy K., w trybie art. 6c ust. 1 u.c.p.g. ustawy, odbioru odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości zamieszkałych. Organ I instancji stwierdził również, że wezwał Stronę do złożenia nowej deklaracji obowiązującej od 1 stycznia 2021 r. oraz do złożenia oświadczenia czy bioodpady były gromadzone w przydomowym kompostowniku, a także do złożenia wyjaśnień odnośnie liczby osób zamieszkujących na nieruchomości, lecz do dnia wszczęcia postępowania zainteresowana nie dopełniła tych obowiązków. Według organu I instancji w związku z brakiem złożenia oświadczenia o gromadzeniu bioodpadów w przydomowym kompostowniku strona nie ma możliwości skorzystania ze zwolnienia z opłaty z tego tytułu, w wysokości 2 zł miesięcznie za jednego mieszkańca. Organ wyjaśnił, iż w celu ustalenia ilości osób zamieszkujących na posesji przeprowadził przesłuchanie świadka, z zeznań którego wynika, iż posesję zamieszkują 4 osoby. Wysokość opłaty ustalono jako iloczyn stawki wynoszącej 16 zł oraz ilości osób zamieszkałych na nieruchomości, w związku z czym kwota opłaty wyniosła 64 zł miesięcznie.

2. A. K. wniosła odwołanie do powyższej decyzji Wójta do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. (dalej jako: SKO, Kolegium).

3. Organ odwoławczy decyzją z dnia [...] października 2021 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

4. Organ omówił stosowne przepisy ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, w tym art. 6h ust. 1, art. 6o oraz art. 6q. Następnie wskazał, że Wójt Gminy K. decyzją z dnia [...] lutego 2020 r. nr [...] określił Stronie wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi od 1 stycznia 2019 r. w kwocie 80 zł. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Kolegium z dnia [...] kwietnia 2020 r. nr [...]. Następnie zgodnie z § 1 ust. 1 uchwały nr [...] Rady Gminy K. z dnia [...] grudnia 2020 r. w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki tej opłaty wzrosły stawki opłaty za gospodarowanie odpadami od odpadków zbieranych w sposób selektywny ze stawki z 10 zł na stawkę 16 zł oraz od odpadów zbieranych w sposób nieselektywny ze stawki 20 zł na stawkę wynoszącą 48 zł.

Organ odwoławczy wskazał, że w związku z powyższym na podstawie art. 6o ust. 4 pkt 1 u.c.p.g. zaktualizował się obowiązek Strony do złożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami. Pomimo wystosowania wezwania do złożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi odwołująca nie wypełniła tego obowiązku, w związku z czym na mocy art. 6o ust. 1 u.c.p.g. - zdaniem SKO - organ I instancji prawidłowo wydał decyzję określającą wysokość tej opłaty.

Jak stwierdziło Kolegium, z akt sprawy wynika, że działka o nr [...], dla której Sąd Rejonowy w W. prowadzi księgę wieczystą pod numerem [...], stanowi własność A. K. W jego ocenie z prawidłowych ustaleń organu I instancji wynika, że nieruchomość była zamieszkiwana przez 4 osoby: A. K., S. G., T. G. oraz D. G. Organ I instancji prawidłowo ustalił tę okoliczność na podstawie zeznań świadka. Twierdzenia Strony o zamieszkiwaniu nieruchomości jedynie przez dwie osoby nie zasługują na uwzględnienie, ponieważ stoją w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym w postaci zeznań świadka, oraz pozostają w sprzeczności z pozostałymi okolicznościami tj.: (-) wskazywanie przez S. G. we wnioskach akcyzowych adresu zamieszkania: P.; (-) umowa dzierżawy gospodarstwa zawarta z synem T. G., w której wskazano jako jego adres zamieszkania będącą przedmiotem sporu nieruchomość objętą systemem gospodarki odpadami komunalnymi.

Zdaniem organu II instancji w analizowanym przypadku organ I instancji prawidłowo zastosował stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi wynikającą z § 1 ust. 1 ww. uchwały Rady Gminy w wysokości 16 zł. Dopóki przedmiotowa uchwała nie zostanie wzruszona, obowiązkiem organów jest stosować się do jej treści.

Kolegium dodało, że zapisy uchwał są dla niego wiążące i ich prawidłowość nie podlega badaniu w tym postępowaniu, tym samym zarzuty odwołującej o wykluczeniu jej z obowiązku ponoszenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi z uwagi na nieczerpanie korzyści z dobrodziejstw UE, bądź nie wytwarzania odpadów komunalnych czy też nie prowadzenia gospodarstwa rolnego, nie zasługują na uwzględnienie. Wywody i twierdzenia zwarte w odwołaniu, nie mogły odnieść zamierzonego przez odwołującą rezultatu, bowiem obowiązek ponoszenia opłat za gospodarowanie odpadami nie zależy od woli mieszkańców, lecz wynika wprost z powszechnie obowiązującego prawa tj. ustawy o utrzymaniu porządku i czystości w gminach oraz prawa miejscowego – stosownych uchwał rady gminy, których przestrzeganie jest obowiązkiem każdego obywatela.

5. Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem Skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku.

Zaskarżonej decyzji zarzucono błędne przyjęcie, że na posesji P. zamieszkują 4 osoby, kiedy – zdaniem Skarżącej - w rzeczywistości zamieszkują tylko 2 osoby, tj. A. K. i S. G.

Autor skargi podniósł, że fakt zamieszkiwania działki nr [...] przez dwie osoby został ustalony przez Urząd Gminy na podstawie zeznań świadków mieszkańców tejże wioski, którzy są w bardzo złych relacjach ze Skarżącą. W ocenie strony skarżącej kwestie te Wójt mógł sprawdzić nie wychodząc z budynku urzędu gminy, według działu meldunkowego. Skarżąca wskazało ponadto, iż w jej gospodarstwie nie ma śmieci, które podlegałyby usunięciu. Metal skupują złomiarze, drewno pali się w piecu, poza tym innych śmieci nie ma. Dodano, że Urząd Gminy śmieci nie odbierał nigdy, bo ich nie było. Stąd wyciągnąć można formalny wniosek, że nie można odbierać śmieci z posesji skarżącej jak ich nie ma. W takim stanie rzeczy żądanie opłaty miesięcznej za śmieci jest "czystą niedorzecznością, kontrybucją, metodą minionego okresu reżimowej ery, która już dawno w kraju pochodzenia takim jak Polska nie obowiązuje."

Ponadto autor skargi zażądał udzielenia informacji, czy opłata za śmieci jest obligatoryjna, z prawem regulowania wysokości jej opłaty miesięcznej, w dodatku naliczonej od osób nie mieszkających na danej posesji. Dodano, że Skarżąca od kilku lat przebywa na ciągłym, nieprzerwanym zwolnieniu lekarskim, o czym na bieżąco był informowany Urząd Gminy w K. Autor skargi ma również wątpliwość, czy organ może żądać odpłaty za śmieci i ich zbieranie z gospodarstwa Skarżącej, kiedy to gospodarstwo śmieci nie wytwarza, ani też ich nie kontraktuje.

Skarżąca wniosła o uchylenie decyzji obydwu instancji w całości i rozstrzygnięcie co do istoty sprawy, a ewentualnie o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Wniosła również o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

6. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

II. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz. U. z 2021 r. poz. 137 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. 2022 poz. 329, dalej jako: p.p.s.a.) sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie.

W myśl art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Wykładnia powołanego przepisu wskazuje, że sąd ma nie tylko prawo, ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony. Z drugiej jednak strony, granicą praw i obowiązków sądu, wyznaczoną w art. 134 § 1 p.p.s.a. jest zakaz wkraczania w sprawę nową. Granice te zaś wyznaczone są dwoma aspektami, mianowicie: legalnością działań organu oraz całokształtem aspektów prawnych tego stosunku prawnego, który był objęty treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia.

2. Mając na uwadze tak zakreśloną kognicję Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Główny zarzut podniesiony przez Skarżącą odnosi się do błędnie ustalonego stanu faktycznego, tj. liczby osób zamieszkujących na terenie nieruchomości położonej w P., nr geod. [...]. W ocenie Wójta oraz Kolegium są to cztery osoby (A. K., S. G., T. G. oraz D. G.), a zdaniem Skarżącej – dwie (A. K. oraz S. G.). Niewątpliwie dla oceny prawidłowości zastosowania przez organ przepisów prawa materialnego niezbędne jest uprzednie stwierdzenie prawidłowości przeprowadzonego postępowania. Dlatego też Sąd w pierwszej kolejności odniesie się do zarzutów procesowych, zawartych w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm., dalej jako: O.p.), stanowiących podstawę procedowania w sprawie wydania zaskarżonej decyzji.

3. Zdaniem Sądu stan faktyczny sprawy ustalono z poszanowaniem obowiązujących zasad proceduralnych, a sprawa została wyjaśniona w sposób umożliwiający wydanie prawidłowych decyzji. Przede wszystkim nie naruszono art. art. 122, art. 123, art. 187 § 1, art. 191 czy też art. 210 § 4 O.p. Podstawę podjętych rozstrzygnięć stanowił materiał dowodowy zgromadzony przez organy w sposób prawidłowy i wyczerpujący, a ocena tego materiału dowodowego dokonana została zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, uwzględniającą ocenę faktów mających znaczenie prawne, zasady logiki, doświadczenia życiowego i reguły logicznego wnioskowania. Zapewniono przy tym czynny udział strony w postępowaniu, umożliwiono jej wypowiedzenie się co do zebranego materiału dowodowego, udzielono niezbędnych informacji i wyjaśnień, co skutkowało prowadzeniem postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Organ podatkowy wydał decyzję dokonując całościowego ustalenia stanu faktycznego oraz wykładni znajdujących do niego zastosowanie przepisów prawa, doprowadzając tym samym do prawidłowego rozpatrzenia sprawy w toku postępowania odwoławczego.

4. W ocenie składu orzekającego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy doprowadził organy do trafnego wniosku, iż na przedmiotowej nieruchomości zamieszkują stale co najmniej od stycznia 2021 r. (bo takiego okresu dotyczy przedmiotowa decyzja) cztery osoby – A. K., S. G., T. G. oraz D. G. Organ oparł się przy tym nie tylko na zeznaniach świadków B. Z. oraz J. P., ale także okoliczności wskazywania przez S. G. we wnioskach akcyzowych adresu zamieszkania P., a także na umowie dzierżawy gospodarstwa, zawartej pomiędzy Skarżącą, a jej synem T. G., w której wskazano - jako jego adres zamieszkania - będącą przedmiotem sporu nieruchomość, objętą systemem gospodarki odpadami komunalnymi.

5. Powyższego ustalenia nie były w stanie podważyć zarzuty stawiane przez stronę skarżącą. Podnieść należy, że Skarżąca - pomimo wezwań organu - nie złożyła wyjaśnień i oświadczeń dotyczących ilości osób zamieszkujących na jej posesji i nie złożyła oświadczenia, że będzie gromadziła bioodpady w przydomowym kompostowniku. Dobrowolnie zatem nie współdziałała z organem w zebraniu materiału dowodowego i w konsekwencji w ustaleniu stanu faktycznego. Tym samym organ musiał opierać się wyłącznie na własnych ustaleniach. Jak już wskazano, Sąd uznał, iż umożliwiły one dokonanie właściwej oceny i podjęcie prawidłowego rozstrzygnięcia w kwestii określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na przedmiotowej nieruchomości.

Wyjaśnić trzeba, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej tylko polemiki z ustaleniami poczynionymi w uzasadnieniu rozstrzygnięcia organu, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle norm prawnych, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuściły się organy podatkowe. Choć w postępowaniu podatkowym obowiązek podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego spoczywa na organie podatkowym (art. 122 o.p.), to zasada ta nie zwalnia podatnika od współdziałania z organem podatkowym w realizacji tego obowiązku, zwłaszcza w odniesieniu do okoliczności faktycznych korzystnych dla strony. Jeżeli więc strona kwestionuje ustalenia organu podatkowego powinna przedstawić dowody na poparcie swoich twierdzeń. W szczególności jeżeli podatnik usiłuje wywieść korzystne dla siebie rezultaty podatkowe, kwestionując zarazem ustalenia organów, na niego przechodzi obowiązek wykazania, że przyjęte przez organy ustalenia są nieprawidłowe lub niekompletne (zob. wyrok NSA z 7 grudnia 2021 r., III FSK 3059/21).

6. Autor skargi podnosi, że ilość osób zamieszkujących nieruchomość w P. Wójt mógł sprawdzić w dziale meldunkowym (ewidencji ludności – dop. Sądu). W tym kontekście stwierdzić należy, iż bez wątpienia dane z ewidencji ludności mogą stanowić podstawę do ustalenia - na potrzeby określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi - ilości osób zamieszkujących w konkretnej nieruchomości (zob. wyrok NSA z 25 listopada 2020 r., II FSK 1507/20). Należy jednak pamiętać, że dane z tego rejestru nie są dowodem obligatoryjnym, lecz jednym z wielu, które umożliwiają prawidłowe ustalenie ilości osób zamieszkujących daną nieruchomość. Ponadto, nawet gdyby organ pozyskał informacje w tym zakresie i rzeczywiście wskazywałyby one na zameldowanie pod adresem P. jedynie A. K. oraz S. G., to pamiętać należy, że domniemanie przebywania pod wskazanym adresem, wywodzone z dokonania czynności zameldowania jest domniemaniem obalalnym (zob. art. 25 ust. 1 oraz art. 28 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności, t.j. Dz.U. 2021 poz. 510 - dalej: u.e.l.). Samo zameldowanie nie musi bowiem oznaczać, że dana osoba pod danym adresem mieszka.

7. W sprawie niniejszej organy posłużyły się dowodem z przesłuchania świadka B. Z. (k. 23 akt admin. organu I instancji) oraz sołtysa J. P. (k. 21 akt admin. organu I instancji). Ponadto z akt sprawy wynika, że S. G. (mąż Skarżącej) od kilkunastu lat składa wnioski akcyzowe, wskazując jako miejsce zamieszkania adres P. Z kolei fakt zamieszkiwania pod tym adresem syna Skarżącej T. G. wynika z umowy dzierżawy, w której wskazana jest jako miejsce zamieszkania ww. nieruchomość. Jak wskazał organ w piśmie przekazującym odwołanie (k. 4 akt. admin. organu odwoławczego) Skarżąca potwierdziła zawarcie tejże umowy stawiając się w organie I instancji w dniu 7 września 2021 r, a więc już po wydaniu decyzji ustalającej wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami. Fakt ten został uwzględniony przy ponownym rozpatrzeniu sprawy przez organ II instancji.

8. Wobec uznania za bezzasadne zarzutów Skarżącej dotyczących naruszenia przepisów postępowania, należało zaaprobować stan faktyczny ustalony przez organy. Opierając się na nim Sąd nie stwierdził naruszenia prawa materialnego, w tym, mających znaczenie dla sprawy, przepisów art. 6c, 6i, 6m, 6o czy też art. 6q u.c.p.g.

W tym miejscu należy przypomnieć, iż zgodnie z treścią art. 6c u.c.p.g. gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy (ust. 1), przy czym rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (ust. 2).

Opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, do uiszczania których na rzecz gminy lub ich związków obowiązani są właściciele nieruchomości, są daninami publicznymi o niepodatkowym charakterze.

Według art. 6h pkt 1 u.u.c.p.g. opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi są obowiązani ponosić właściciele nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy. Obowiązek ponoszenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi powstaje w przypadku nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy, za każdy miesiąc, w którym na danej nieruchomości zamieszkuje mieszkaniec (art. 6i ust. 1 pkt 1 u.u.c.p.g.).

W sprawach dotyczących opłat stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, a w przypadku przejęcia przez związek międzygminny zadań gminy, o których mowa w art. 3 ust. 2, w zakresie gospodarowania odpadami komunalnymi, w zakresie opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi, które stanowią dochód związku międzygminnego - zarządowi związku międzygminnego. (zob. art. 6q u.c.p.g).

Stosownie zaś do art. 6o ust. 1 u.c.p.g. w razie niezłożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi albo uzasadnionych wątpliwości co do danych zawartych w deklaracji wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa, w drodze decyzji, wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, biorąc pod uwagę dostępne dane właściwe dla wybranej przez radę gminy metody, a w przypadku ich braku - uzasadnione szacunki, w tym w przypadku nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, średnią ilość odpadów komunalnych powstających na nieruchomościach o podobnym charakterze. Decyzja określająca wysokość opłaty w oparciu o art. 6o u.c.p.g. ma charakter deklaratoryjny odpowiadający uregulowaniom zawartym w art. 21 § 3, w związku z art. 21 § 2 O.p., zgodnie z którymi to przepisami o.p. w razie niezłożenia deklaracji, bądź też stwierdzenia, że wysokość zobowiązania jest inna niż wynikająca z deklaracji organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego.

9. W sprawie niniejszej na mocy § 1 ust. 1 uchwały nr [...] Rady Gminy K. z dnia [...] grudnia 2020 r. w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki tej opłaty (Dz. Urz. Woj. Podl. z 2020 r., poz. 5490) ustalono nową stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w przypadku odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy - w wysokości 16 zł od mieszkańca miesięcznie, jeżeli właściciel nieruchomości wypełnia obowiązek zbierania odpadów komunalnych w sposób selektywny. Ponadto ustalono zwolnienie w opłacie za gospodarowanie odpadami komunalnymi dla właścicieli nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi kompostujących biodegradowalne odpady komunalne w kompostowniku przydomowym w wysokości 2 zł miesięcznie za jednego mieszkańca, w związku z czym przy zastosowaniu zwolnienia stawka opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi wynosi 14 zł od mieszkańca miesięcznie.

W § 2 ww. uchwały ustalono stawkę opłaty podwyższonej za gospodarowanie odpadami komunalnymi, jeżeli właściciel nieruchomości nie wypełnił obowiązku zbierania odpadów komunalnych w sposób selektywny - w wysokości 48 zł, stanowiącej trzykrotność wysokości stawki, o której mowa w § 1 ust. 2. Na mocy powyższej uchwały wzrosły zatem stawki opłaty za gospodarowanie odpadami od odpadków zbieranych w sposób selektywny ze stawki z 10 zł na stawkę 16 zł oraz od odpadów zbieranych w sposób nieselektywny ze stawki 20 zł na stawkę wynoszącą 48 zł.

10. Pamiętać trzeba, że zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji RP akty prawa miejscowego są źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej na obszarze działania organów, które je ustanowiły. Powyższa uchwała Rady Gminy K. jako akt normatywny posiada moc obowiązującą od dnia oznaczonego w publikatorze. Skarżąca mogła zapoznać się z treścią przepisów zawartych w tym akcie prawa miejscowego i była zobligowana do przestrzegania tego prawa, tj. złożenia nowej deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Obowiązujący druk deklaracji został doręczony Skarżącej w dniu 3 lutego 2021 r. Niedopełnienie powyższych obowiązków przez stronę skarżącą było podstawą wydania decyzji określającej przedmiotową opłatę.

11. Mając na uwadze ustalony w sprawie stan faktyczny oraz treść powyższych przepisów, prawidłowo organy określiły Skarżącej opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi za okres od 1 stycznia 2021 r. w wysokości 64 zł miesięcznie (4 osoby x 16 zł = 64 zł). Zasadnie też organy uznały, że w związku z brakiem złożenia oświadczenia o gromadzeniu bioodpadów w przydomowym kompostowniku Skarżąca nie ma możliwości skorzystania ze zwolnienia z opłaty z tego tytułu, w wysokości 2 zł miesięcznie za jednego mieszkańca.

12. Nie mają przy tym znaczenia podnoszone w skardze takie okoliczności jak: nie wytwarzanie odpadów, ich brak spowodowany spalaniem (stanowiące skądinąd wykroczenie – dop. Sądu) lub sprzedawaniem osobom je zbierającym, czy też nieprzerwane przebywanie na zwolnieniu lekarskim.

Po pierwsze doświadczenie życiowe uczy, że w każdym zamieszkałym gospodarstwie domowym wytwarzana jest pewna ilość odpadów. Są to np. opakowania po wykorzystanej żywności, czy też opakowania po lekach, jak podnosi sama Skarżąca, przebywa ona na długotrwałym zwolnieniu lekarskim. Po drugie i przede wszystkim należy wskazać, że opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi ma charakter publicznoprawny i jest oderwana od faktycznej ilości wytwarzanych i odbieranych przez gminę odpadów. Ustawodawca w art. 6i ust. 1 pkt 1 u.c.p.g. ustanowił bowiem domniemanie, że na zamieszkałych nieruchomościach powstają odpady, co jest zgodne z logiką i – jak już wskazano - doświadczeniem życiowym. Podmioty zobowiązane do uiszczenia opłaty nie mają więc swobody kształtowania treści stosunku prawnego, w szczególności wysokości opłaty jej obniżenia lub odstąpienia od jej pobrania. Elementy te określa bowiem ustawa oraz akt prawa miejscowego w zakresie wskazanym w ustawie. W niniejszym stanie faktycznym nie miało więc znaczenia twierdzenie Skarżącej, że nie wytwarza ona żadnych odpadów oraz że przebywa na zwolnieniu lekarskim. Opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi od nieruchomości zamieszkałej nie jest bowiem w żaden sposób uzależniona od ilości wygenerowanych odpadów, a Skarżąca zobowiązana była do jej comiesięcznego uiszczania ze względu na sam fakt zamieszkiwania nieruchomości przez nią oraz trzech pozostałych współdomowników (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 lipca 2021 r., III SA/Wa 120/21).

13. Biorąc powyższe pod uwagę i uznając skargę za nieuzasadnioną, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.