Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędziowie Sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak,, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Protokolant Sekretarz sądowy Agata Jakimiuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 30 maja 2017 r. sprawy ze skargi Fundacji na bezczynność Spółki Akcyjnej w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Spółkę Akcyjną do załatwienia wniosku Fundacji z dnia [...]r. w punktach 1, 2 i 3 w terminie 14 dni od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku; II. stwierdza, że bezczynność Spółki Akcyjnej nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. w pozostałej części skargę oddala; IV. zasądza od Spółki Akcyjnej na rzecz Fundacji kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

We wniosku z [...]., przesłanym drogą elektroniczną, F. W. domagała się od P. D. S..A. informacji o kwotach brutto wynagrodzeń wypłaconych w 2015r. poszczególnym członkom zarządu oraz rady nadzorczej, kwoty nagród wypłaconych poszczególnym członkom zarządu w 2015r. i 2016r., kopii uchwał lub innych dokumentów w których zawiera się uzasadnienie dla przyznanych nagród oraz kwoty odpraw wypłaconych poszczególnym członkom zarządu w 2015r. i 2016r. Pismem z [...]. spółka poinformowała wnioskodawcę, że kwota wynagrodzenia brutto wypłaconych w 2015r. członkom zarządu wynosi [...] złotych w tym kwota nagród wypłaconych w 2015r. natomiast radzie nadzorczej – [...] złotych. Kwota nagród wypłaconych członkom zarządu w 2015r. -[...] złotych, natomiast w 2016r. – [...] złotych. S. poinformowała ponadto, że w 2015r. i 2016r. nie wypłacano odpraw członkom zarządu, natomiast sposób naliczania nagród wypłaconych poszczególnym członkom zarządu w 2015 i 2016r. regulują ich kontrakty zawarte ze s. . W przypadku spełnienia powyższych wymogów nagrody są przyznawane na podstawie uchwał rady nadzorczej. Po otrzymaniu powyższej informacji [...] ponownie poprosiła s. o wskazanie wynagrodzeń i nagród przyznanych poszczególnym członkom zarządu i rady nadzorczej oraz uchwał rady nadzorczej, którymi przyznano nagrody. Wobec braku odpowiedzi F. w dniu [...]. wniosła skargę na bezczynność s. domagając się zobowiązania Prezesa Zarządu s. do wykonania wniosku, doręczenia postanowienia o prawomocności orzeczenia oraz orzeczenia na jej rzecz sumy pieniężnej. Skarżąca wskazała, że mimo wniosku odpowiedź nie została jej udzielona. Zwróciła uwagę, że P. D. S..A jest s. prawa handlowego, w której 100 % udziałów posiada Skarb Państwa P. P. G. E. S..A, co wynika z danych udostępnionych w Biuletynie Informacji Publicznej. W związku z tym jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej.

Odpowiadając na skargę P. D. S..A potwierdziła, że jako przedsiębiorstwo energetyczne wykonuje zadania publiczne, a więc stosownie do art. 4 ust.1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej jest zobowiązana do udostępnienia informacji publicznej. Dotyczy to jednak tego rodzaju informacji, które dotyczą realizacji zadań publicznych, mających znaczenie dla sfery regulowanej prawem publicznym. Takiej cechy nie mają natomiast dane związane z prywatnoprawnymi aspektami wykonywanej działalności gospodarczej. S. jako odrębny podmiot prawa handlowego prowadzi działalność w celu osiągania jak najlepszych wyników ekonomicznych, a jej organy działają w oparciu o przepisy Kodeksu Spółek Handlowych, a nie na podstawie regulacji z których wynikają zadania publiczne. Z tego względu żądane informacje należy uznać jako dotyczące interesów gospodarczych S., nie mają one zatem cech informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust.1 ustawy. S. zwróciła uwagę, że nie jest podmiotem finansowanym z budżetu Państwa lub z innego rodzaju publicznych danin lub obciążeń. Finansowanie uzyskuje z prowadzonej przez siebie działalności z której pokrywane są także kwoty wynagrodzeń osób zasiadających w jej władzach. Bez znaczenia jest, że koszty usług dystrybucyjnych są regulowane i zatwierdzane przy udziale Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Nie zmienia to bowiem jej gospodarczego i rynkowego charakteru działalności. W tym zaś kontekście członkowie jej organów nie powinni być traktowani jako osoby pełniące funkcje publiczne, ponieważ ich status w zakresie warunków wynagrodzenia jest zbyt mocno zakorzeniony w płaszczyźnie prawa cywilnego. S. wypłacając wynagrodzenia nie wykonuje zadań publicznych, nie dysponuje majątkiem państwowym, jej dochody z działalności pochodzą z opłat taryfowych oraz poza taryfowych. Sprawa wypłaty wynagrodzenia dotyczy aspektów wewnętrznych, organizacyjnych i korporacyjnych. W szczególności zasady wynagradzania są domeną zawartych kontraktów cywilnoprawnych, a zatem mieszczą się w granicach prawa prywatnego. Nie mają żadnego związku ze sprawami publicznymi i nie zawierają informacji o sprawach publicznych, a zatem brak jest podstaw do uznania treści i postaci tych umów za informację publiczną. W ocenie spółki żądane informacje nie służą realizacji zadań publicznych, są dokumentami wewnętrznymi, co do zasady służą wyrażaniu woli organów kolegialnych. Nie są także dokumentami urzędowymi, tym bowiem stosownie do art. 6 ust.2 ustawy są treści oświadczeń woli lub wiedzy, utrwalone i podpisane w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumienia przepisów kodeksu karnego w ramach jego kompetencji, skierowane do innego podmiotu lub złożone do akt sprawy. W jej ocenie nie dopuściła się bezczynności w udzieleniu informacji, skoro żądane informacje uznała za nie posiadające charakteru informacji publicznej i uznała za właściwe udzielenie zbiorczej informacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stan bezczynności oznacza sytuację, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych działań w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył tego postępowania podjęciem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu, bądź stosownej czynności. Nie ma przy tym znaczenia z jakich powodów określony akt (decyzja, postanowienie, inny akt) nie został wydany lub czynność nie została dokonana. W sprawach dotyczących udzielenie informacji publicznej skargę na bezczynność organu można złożyć nie tylko wobec "milczenia" organu, jak przy klasycznej bezczynności, ale również w sytuacji sporu między wnioskodawcą, a adresatem wniosku co do charakteru żądanej informacji. W tego rodzaju sprawach skarga na bezczynność chroni wnioskodawcę przed arbitralną decyzją organu, która uniemożliwia uzyskanie żądanej informacji (por. wyrok NSA z dnia 7 lipca 2010 r., sygn. I OSK 592/10 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Kwestią zasadniczą w niniejszej sprawie jest zatem wyjaśnienie, czy spółka jest zobowiązana do udzielenia informacji publicznej, a także, czy informacje, o której udostępnienie wystąpiła [...] stanowią informację publiczną do udostępnienia której mają zastosowanie zasady i tryb określone w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1764). Jedynie bowiem publiczny charakter żądanej informacji uzasadnia przekonanie, że podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej pozostaje w bezczynności (por. wyroki NSA z 10 stycznia 2007 r., I OSK 50/06 i 22 czerwca 2010 r., I OSK 385/10 - wszystkie opublikowane w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy. o dostępie do informacji publicznej zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne w szczególności osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. W orzecznictwie powszechnie akceptowany jest pogląd, na który zresztą zwróciła uwagę także s., że podmiotem wykonującym zadania publiczne są przedsiębiorstwa energetyczne w sprawach związanych z dystrybucją energii elektrycznej oraz innymi zadaniami przez nie wykonywanymi (np.; wyroki NSA z 17 lipca 2013 r. I OSK 642/12, 2 października 2013 r. I OSK 816/13 , 4 kwietnia 2013 r. I OSK 102/13 i 26 września 2013 r. s I OSK 831/13 opubl. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Powyższe przekonanie związane jest przede wszystkim ze znaczeniem dostępu do zasobów energetycznych z punktu widzenia zarówno poszczególnych jednostek, jak i całego społeczeństwa, w tym także z perspektywy suwerenności i niepodległości państwa (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 lipca 2006 r., sygn. akt P 24/05, OTK-A 2006/7/87) oraz obowiązkiem władz publicznych zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego kraju, przy czym zadanie to jest realizowane zarówno przez organy administracji publicznej, jak i inne podmioty. W wyroku z 18 sierpnia 2010 r. ( I OSK 851/10 opubl. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych ) Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że termin "zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od terminu "zadania władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Zdaniem sądu pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym, bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej zamiast pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności ustawowego przekazywania tych zadań. Tak rozumiane "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu, a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Przedsiębiorstwa energetyczne w związku z powierzeniem im zadań związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa energetycznego kraju są przedsiębiorstwami użyteczności publicznej i wykonują zadania publiczne w rozumieniu art. 4 powołanej ustawy. Wbrew stanowisku s., wykonywania zadań publicznych nie można uzależniać od przekazywania na ten cel środków publicznych na jego realizację. Istnieją bowiem sytuacje w których nakłada się na określone podmioty obowiązek realizacji zadań publicznych, obligując je do ich finansowania z własnych środków, czego przykładem jest m. in. realizacja przez s. komunalne ze środków własnych powierzonych przez gminę ustawowych zadań związanych z rozwojem lokalnej infrastruktury technicznej przy wyłącznym początkowym dokapitalizowaniu takiej s. podczas jej tworzenia. Bez wątpienia spółka jest także podmiotem, w którym dominującą pozycję ma Skarb Państwa. Artykuł 4 punkt 10 ustawy z dnia [...] r. o ochronie konkurencji i konsumentów (tekst jednolity: Dz.U. z 2017 r., poz. 229 ) definiuje pozycję dominującą jako pozycję przedsiębiorcy, która umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym przez stworzenie mu możliwości działania w znacznym zakresie niezależnie od konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów; domniemywa się, że przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku właściwym przekracza 40%. Przepis art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej wymaga, aby to Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego miała w osobie prawnej pozycję dominującą, a nie – żeby ta osoba miała taką pozycję na rynku. A zatem odesłanie do tego przepisu ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów należy rozumieć jako domniemanie, że te podmioty mają pozycję dominującą, gdy ich udział przekracza 40% (por. wyrok NSA z czerwca 2015 r., I OSK 1603/14 – Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Jak wynika z Krajowego Rejestru Sądowego wyłącznym posiadaczem akcji P. D. S..A , jest P. P. G. E. S. A., której większościowym udziałowcem posiadającym 57,39 % akcji jest Skarb Państwa. Tym samym spółka jest zobowiązana do udzielenia informacji publicznej.

Wbrew jej przekonaniu informacja dotycząca wynagrodzenia i nagród wypłaconych osobom zasiadającym w jej władzach stanowi informację publiczną. Według art. 1 ust.1 ustawy o dostępie do informacji publicznej każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu oraz ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonym w tej ustawie. Na tle tego przepisu w orzecznictwie za informację publiczną uznaje się każdą wiadomość wytworzoną lub odnoszoną do władz publicznych, a także wytworzoną lub odnoszoną do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Jak się przyjmuje informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty nie będące organami administracji publicznej, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Chodzi tu przy tym o wszelkiego rodzaju dokumenty odnoszące się do organu wykonującego władzę publiczną lub innych podmiotów wykonujących zadania publiczne oraz gospodarujące mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa, przy czym bez znaczenia jest, w jaki sposób znalazły się one w posiadaniu podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji organu i jakiej sprawy dotyczą. Art. 6 ust. 1 pkt.5 lit.d ) ustawy o udostępnieniu informacji publicznej wprost stanowi, ze informacją publiczną są informacje o majątku podmiotów o których mowa w art. 4 ust.1 pkt.5 pochodzącym z zadysponowania majątkiem o którym mowa w lit.a-c oraz o pożytkach z tego majątku i jego obciążeniach, natomiast według lit.e ) taki walor mają informacje o dochodach i stratach spółek handlowych w których podmioty o których mowa w lit.a-c mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów kodeksu spółek handlowych oraz dysponowaniu tymi dochodami i sposobie pokrywania strat. Według art. 4 § 1pkt.4 lit. a ustawy z dnia 15 września 2000r. kodeks spółek handlowych ( Dz. U z 2016r. poz. 1578) za spółkę dominującą uważana jest spółka handlowa dysponująca bezpośrednio lub pośrednio większością głosów na zgromadzeniu wspólników albo na walnym zgromadzeniu. Skarb Państwa dysponując większością akcji w P. P. G. E. S. A., ma zatem pozycję dominującą w P. D. również w rozumieniu przepisów kodeksu spółek handlowych. Rację ma spółka, że majątek, którym dysponuje, nie jest własnością akcjonariuszy, lecz jej własnością. W tym rozumieniu nie jest to "majątek publiczny", bo nie jest własnością Skarbu Państwa, lecz własnością podmiotu gospodarczego, działającego w oparciu o przepisy Kodeksu spółek handlowych. Jednak w sytuacji, gdy Skarb Państwa zaangażował w spółce środki publiczne, to nie można uznać, że jej majątek ze względu na sposób jego powstania i wielkość udziałów, nie zachował charakteru "majątku publicznego", a sposób jego wykorzystania ma być wyłączony spod kontroli społecznej (por. wyrok NSA z 9 sierpnia 2011 r., I OSK 877/11, publ.w CBOSA). Stąd też kwoty wydatkowane na wynagrodzenia i nagrody członków zarządu i rady nadzorczej spółki, która wykonuje zadania publiczne i w której pozycję dominująca ma Skarb Państwa uznać należy za informację publiczną Warto zwrócić uwagę, że szczegółowe informacje dotyczące wynagrodzeń, łącznie z wynagrodzeniami z zysku wypłaconych lub należnych osobom wchodzącym w skład organów zarządzających, nadzorujących lub administrujących spółek handlowych (dla każdej grupy osobno) za rok obrotowy zawarte się w dodatkowych informacjach i objaśnieniach, również stanowiących część sprawozdania finansowego ( art. 45 ust. 2 pkt.3 ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości ( Dz. U z 2016r. poz. 1047 )), które spółka jest zobowiązana przekazywać do Krajowego Rejestru Sądowego i które są dostępne publicznie w tym Rejestrze, jak również są dostępne w ogólnokrajowym dzienniku urzędowym " Monitor Sądowy i Gospodarczy" stanowiącym publicznie dostępny publikator, co wynika z art. 8, art. 8a ust. 1 pkt 5 i art. 13 ust.1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym ( Dz.U z 2017r., poz. 700 .) oraz art. 70 ust. 2 ustawy. o rachunkowości. Stosownie do art. 8 a ust.2 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym każdy ma prawo otrzymać z katalogu, drogą elektroniczną, poświadczone kopie dokumentów wymienionych w ust.1 tej ustawy. W orzecznictwie podkreśla się, że skoro informacje dotyczące wynagrodzeń osób wchodzących w skład zarządu i rady nadzorczej są dostępne na zasadach i w trybie przewidzianym w tym trybie, to nie podlegają one udostępnieniu w drodze ustawy o dostępie do informacji publicznej ( tak w wyroku NSA z 21 kwietnia 2016r. I OSK i podane tam orzecznictwo opubl. w CBOSA ). Nie oznacza to jednak, że informacje , które nie są ujawnione w KRS nie podlegają udostępnieniu na podstawie ustawy. Wniosek [...] nie dotyczył zbiorczych danych dotyczących wynagrodzeń i nagród, ale podania ich wysokości w odniesieniu do konkretnych członków władz spółki, które są przecież rekompensatą za wykonywanie ich obowiązków. Nie są one ujawniane w sprawozdaniu finansowym stąd też można domagać się ich udostępnienia w trybie ustawy. Jeśli natomiast za informacje publiczną uznaje się wszelkiego rodzaju dokumenty odnoszące się do organu wykonującego władzę publiczną lub innych podmiotów wykonujących zadania publiczne oraz gospodarujące mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa, to jest nią również informacja dotycząca uzasadnienia przyznanych nagród. Nie można przy tym podzielić oceny spółki, według której uchwały rady nadzorczej, w których ustalono wysokość nagród są jedynie dokumentem wewnętrznym. W wyroku z 14 września 2012 r. ( I OSK 1203/12 opubl. w CBOSA ) Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że taki charakter mają dokumenty służące wprawdzie realizacji jakiegoś zadania publicznego, ale nie przesądzające o kierunkach działania organu. Dokumenty te służą wymianie informacji, zgromadzeniu niezbędnych materiałów, uzgadnianiu poglądów i stanowisk. Mogą mieć dowolną formę, nie są wiążące co do sposobu załatwienia sprawy, nie są w związku z tym wyrazem stanowiska organu, nie stanowią więc informacji publicznej . O ile więc nie odnoszą się do spraw publicznych, a jedynie do spraw organizacyjnych i porządkowych i nie są umieszczone w aktach sprawy, o tyle nie podlegają udostępnieniu na zasadach określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Jak już wspomniano, do kategorii spraw publicznych należą także kwestie związane z wysokością wynagrodzenia i nagród wypłacanych osobom pełniącym funkcje w statutowych organach spółki, które trudno uznać za sprawy organizacyjne lub porządkowe. Uchwały rady nadzorczej jako statutowego organu spółki są wyrazem jej stanowiska i są wiążące, stąd też stanowią informację publiczną. Warto przy tym podkreślić, że wniosek nie dotyczył udostępnienia kontraktów zawartych przez członków władz S., na co powoływano się w odpowiedzi na skargę, lecz tylko uchwał, z których wynikałaby wysokość i przesłanki przyznania nagrody. Również dla spółki wydaje się jasne, że żądane informacje stanowią informację publiczną, chociaż wykazuje się oczywistą niekonsekwencją. Kwestionując bowiem w odpowiedzi na skargę jej publiczny charakter z powołaniem na regulacje kwestii wynagrodzeń w zawartych kontraktach, nie ograniczono się w piśmie z [...]. do wskazania tej okoliczności, co stanowiłoby odpowiedź na wniosek, ale w istocie częściowo udzielono informacji, odstępując jedynie od powiązania wynagrodzeń i nagród z konkretnymi członami zarządu i rady nadzorczej oraz ograniczając się do podania zbiorczych danych. W wyroku z w wyroku z 5 stycznia 2016r. ( I OSK 3042/14 opubl. w CBOSA ) Naczelny Sąd Administracyjny zwracając uwagę na ustalony już pogląd, zgodnie z którym informację publiczną stanowi informacja o wysokości środków publicznych przeznaczonych na wynagrodzenia osób pełniących funkcje publiczne, zaznaczył, że chodzi tu o tylko o inny aspekt tego samego zjawiska ekonomicznego. Nie można odmiennie traktować obu stron tej samej czynności ekonomicznej, wydatkowania środków publicznych na wynagrodzenia i przysługiwania wynagrodzenia osobie pełniącej funkcję publiczną. Informacja o wysokości wynagrodzenia przysługującego osobie pełniącej funkcję publiczną jest zatem informacją publiczną ( tak też NSA w wyroku z 15 czerwca 2016r. I OSK 3217/14 i 5 stycznia 2016r. I OSK 3087/14 opubl. w CBOSA ). Pogląd ten nawiązuje do ustalonego już w orzecznictwie stanowiska, zgodnie z którym wysokość wynagrodzenia obok takich danych osobowych, jak imię, nazwisko, wiek, wykonywany zawód, stanowi sferę prywatności i jest zaliczana do danych osobowych w rozumieniu art. 6 ust. 1 ochronie danych osobowych ( wyrok NSA z 5 stycznia 2016r. I OSK 3042/14 oraz podane tam orzecznictwo i literatura opubl. w CBOSA). Udzielenie informacji w tym zakresie podlega zatem ograniczeniu o jakim mowa w art. 5 ust. 2 zd.1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wspomniane ograniczenie nie dotyczy jednak informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa ( art. 5 ust.2 zd.2 ). Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku ( I OSK 3042/14 ) podkreślił, że ingerencja w prywatność polegająca na ujawnianiu informacji o wysokości wynagrodzenia zasadniczego osoby pełniącej funkcję publiczną nie przekracza granicy intymności wyznaczonej przepisami art. 47 i art. 61 ust.3 Konstytucji RP oraz art. 8 i art.10 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ( Dz. U z 1993r. Nr 61, poz. 284 ze zmianami ). Pogląd ten podziela także sąd rozpatrujący niniejszą sprawę. Istotne jest zatem ustalenie, czy członkowie zarządu i rady nadzorczej spółki pełnią funkcję publiczną. Według spółki nie ma powodów, dla których członków zarządu oraz rady nadzorczej należy postrzegać jako pełniących funkcje publiczne. Zajęcie jednak przez podmiot zobowiązany stanowiska, według którego informacja publiczna zasługuje na ochronę ustanowioną w art. 5 ust. 1 lub 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, wymaga sformułowania tego stanowiska w formie odmowy udostępnienia informacji. Zgodnie zaś z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, w tym przypadku w związku z art. 17 ust.1, odmowa udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę prywatności następuje w drodze decyzji ( tak NSA w wyrokach z 6 października 2011 r., I OSK 1510/11; i 30 września 2015 r., I OSK 2093/14 opubl. w CBOSA). To samo odnosi się do odmowy udostępnienia informacji z uwagi na ochronę tajemnicy ustawowo chronionej oraz tajemnicę przedsiębiorcy, na co powołano się w odpowiedzi na skargę.

W świetle powyższego trafny jest zarzut skargi naruszenia art. 10 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W orzecznictwie podkreśla się bowiem, ze bezczynność w sprawie udostępnienia informacji publicznej ma miejsce nie tylko, gdy w terminie wskazanym w art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej adresat wniosku w ogóle nie zareagował na ten wniosek, ale także wówczas, gdy udziela on informacji nie będącej przedmiotem wniosku lub informacji niepełnej, niejasnej czy niewiarygodnej oraz gdy odmawia jej udzielenia w nieprzewidzianej do tej czynności formie, a ponadto gdy nie informuje wnoszącego podanie, że nie posiada wnioskowanej informacji (wyrok NSA z dnia 17 lutego 2016 r., sygn. I OSK 2321/14, publ w CBOSA). Jak zaznaczył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 16 marca 2009 r. ( I OSK 1261/08 opubl. w CBOSA ) przyjmując odmienny punkt widzenia za prawidłowy, doszłoby do zdeprecjonowania idei dostępu do informacji publicznej, której założeniem jest jawność działań władzy publicznej. Strona nie może być pozbawiona uprawnień, które ustawodawca zawarł w samej Konstytucji RP, a skarga na bezczynność jest środkiem prawnym, służącym walce z czasem, który jest marnotrawiony przez organ zobowiązany do udzielenia informacji publicznej. Skoro spółka nie udostępniła żądanych informacji zgodnie z wnioskiem należało uznać, że w dacie orzekania przez Sąd podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej pozostawał w bezczynności, co powodowało konieczność zobowiązania go do rozpatrzenia wniosku [...] na podstawie art. 149 § 1 pkt.1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U z 2016r. poz. 718 ze zmianami ) w części, co do której nie udzielono informacji odpowiadającej treści wniosku.

Nie ma natomiast wystarczających podstaw do uznania, że bezczynność S. i miała charakter rażący. W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że rażące naruszenie prawa jest kwalifikowaną postacią naruszenia prawa, powinno być zatem interpretowane ściśle. Za działanie "rażące" należałoby uznać działanie bezsporne, ponad miarę, niewątpliwe, wyraźne oraz oczywiste. Nie każde zatem naruszenie prawa wskutek pozostawania w bezczynności będzie naruszeniem rażącym. Ocena, czy ma miejsce naruszenie rażące, powinna być dokonywana w powiązaniu z okolicznościami danej sprawy, rozpatrywanej indywidualnie, wyznaczonej przez wiele elementów zmiennych. Dla uznania rażącego naruszenia prawa nie jest wystarczające samo przekroczenie przez organ ustawowych obowiązków, czyli także terminów załatwienia sprawy. Rażące opóźnienie w podejmowanych przez organ czynnościach ma być oczywiście pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia (por. wyrok NSA z dnia [...] r. sygn. akt I OSK [...]; postanowienie NSA z dnia [...] r. sygn. akt II OSK [...], publ. W CBOSA). Z akt sprawy nie wynika, aby organ celowo opóźniał rozpoznanie wniosku skarżącej, które zostało ostateczne rozpatrzone po upływie ponad 2 miesięcy, jednak jeszcze przed wniesieniem skargi. Nie bez znaczenia jest także, że S. musiała zebrać informacje dotyczące wynagrodzeń i nagród członków Zarządu i Rady Nadzorczej za dwa lata. Również okoliczność, że udzielona informacja nie odpowiadała zakresowi żądania nie może być uznana za rażące naruszenie prawa, w sytuacji, gdy jej podłożem jest niejednoznaczne rozumienie przepisu ustawy. .

Jako bezzasadny należy natomiast uznać wniosek o zasądzenie od S. kwoty pieniężnej z tytułu jej bezczynności na podstawie art. 149 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W orzecznictwie uznaje się, że wspomniany przepis nie precyzuje charakteru przyznawanej kwoty pieniężnej, stanowiąc jedynie o "sumie pieniężnej". Kwota ta, poza funkcją represyjną i prewencyjną polegającą na wzmocnieniu gwarancji terminowego załatwiana spraw, ma też znaczenie kompensacyjne. Traktowana jest jako zadośćuczynienie za krzywdę, jaką strona poniosła wskutek wadliwie działającej administracji publicznej. W wyroku z dnia [...] r. ( II GSK [...] opubl. w CBOSA ) Naczelny sąd stwierdził, że zasądzenie sumy pieniężnej na podstawie tego przepisu jest uprawnieniem dyskrecjonalnym sądu, zatem możliwością, z której należy skorzystać, jeżeli realia rozpoznawanej sprawy są niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia ochrony praw strony. Samo ujęcie wskazanego przepisu jednoznacznie potwierdza, że zasądzenie sumy pieniężnej nie jest bezpośrednią konsekwencją bezczynności, a to oznacza, że w każdym przypadku należy rozważyć zasadność żądania w kontekście działań organu. Sąd rozpatrujący sprawę nie dopatrzył się okoliczności, które miałyby uzasadniać przyznanie omawianego świadczenia, tym bardziej, że nie było podstaw do uznania bezczynności s. jako rażącej, a sama skarżąca nie podała jakiekolwiek uzasadnienia swojego żądania. Tymczasem w wyroku z dnia [...] r., ( I OSK 1313/16 opubl. w CBOSA ).Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził jednoznacznie, że okoliczności uzasadniające ewentualne przyznanie sumy pieniężnej, powinny wynikać z uzasadnienia skargi lub wniosku wyartykułowanego przed rozpoznaniem skargi, a przyznanie tej sumy jest uzasadnione względami materialnoprawnymi. Z tego powodu na podstawie art. 151 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę w tej części należało oddalić.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i 205 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez zasądzenie od P. D. S..A na rzecz skarżącej [...] kwoty uiszczonego wpisu od skargi.