Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Hyla, Sędziowie Sędzia WSA Alina Dominiak, Sędzia NSA Anna Orłowska (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Kinga Czernis, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 18 listopada 2010 r. sprawy ze skargi M. C. na decyzję Dyrektora Izby Celnej [...] z dnia 24 marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej opłaty 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Dyrektora Izby Celnej [...] na rzecz skarżącego M. C. 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, 3. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Celnej w [...], działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm. zwanej dalej Op), po rozpatrzeniu odwołania skarżącego M.C. , utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w [...] z dnia 4 grudnia 2009 r. nr [...], w której organ pierwszej instancji odmówił skarżącemu umorzenia kary pieniężnej, nałożonej ostateczną decyzją administracyjną z dnia 20 lipca 2007 r. w wysokości 3 000 zł, za naruszenie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.

W uzasadnieniu organ wskazał, iż M. C. zwrócił się o umorzenie ww. kary pieniężnej motywując swój wniosek trudną sytuacją finansową w prowadzonej działalności gospodarczej oraz rodzinną, będącą następstwem poważnej choroby żony. W związku z nierzetelnością holenderskiego kontrahenta, wnioskodawca poniósł duże straty finansowe, które uniemożliwiły mu terminową spłatę rat leasingowych za ciągniki siodłowe wykorzystywane w działalności. Trudna sytuacja finansowa doprowadziła do zadłużenia wobec innych podmiotów (ZUS, spółdzielni mieszkaniowej, dostawców energii oraz oleju napędowego). Wskutek prowadzonej egzekucji doszło do zajęcia rachunku bankowego na kwotę 96 241,48 zł, zaś roczny dochód wnioskodawcy wyniósł 23 981,98 zł.

W ramach postępowania toczącego się wskutek uchylenia decyzji organu I instancji z dnia 15 maja 2009 r., wnioskodawca odpowiadając na wezwanie organu przedstawił kopie dokumentów potwierdzających zadłużenie, dokumentację księgową za okres od czerwca do sierpnia 2009 r., zawiadomienia o wpisach do ksiąg wieczystych w związku z wystawionymi tytułami egzekucyjnymi, wezwania do zapłaty, wyciąg z rachunku bankowego z adnotacją o zajęciu komorniczym oraz kartę ciąży córki.

Uzasadniając odmowę umorzenia kary pieniężnej w wysokości 3 000 zł, Naczelnik Urzędu Celnego w [...] w decyzji z dnia 4 grudnia 2009 r. argumentował, że przyznanie ulg, które nie są traktowane jako forma pomocy publicznej następuje na podstawie art. 67a Op. Zgodnie zaś z treścią art. 67a § 1 pkt 3 Op, na wniosek podatnika, w przypadkach uzasadnionych interesem podatnika lub interesem publicznym, organ podatkowy może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną. Następnie podkreślił, że decyzja w sprawie ulg w spłacie należności publicznoprawnych ma charakter uznaniowy, zaś w okolicznościach niniejszej sprawy interes publiczny nie usprawiedliwia przyznania wnioskodawcy takiej ulgi. W interesie publicznym nie leży uprzywilejowanie podatników, a udzielenie ulgi nie może być traktowane jako sposób na rozwiązywanie trudności finansowych strony. Wnioskodawca wskazywał przyczyny leżące u podstaw powstania jego bardzo trudnej sytuacji finansowej, ale wymienione przez niego czynniki są elementem ryzyka prowadzonej działalności gospodarczej i nie podlegają rozwiązaniu przy udziale Skarbu Państwa.

Uzasadniając utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji, Dyrektor Izby Celnej zakwalifikował wniosek skarżącego jako żądanie ulgi w spłacie nie stanowiącej pomocy publicznej. Następnie przytoczył poglądy wyrażane w doktrynie oraz orzecznictwie, co do rozumienia pojęć ważnego interesu strony oraz interesu publicznego.

Organ ustalił, że wydatki skarżącego związane z bieżącą egzystencją (koszty wyżywienia, utrzymania rodziny, eksploatacji mieszkania) wynoszą w przybliżeniu 3000 zł. Natomiast miesięczna wysokość dochodu w latach 2007-2008 wyniosła około 1150 zł. Z zapisów w księdze przychodów i rozchodów za okres od czerwca do września 2009 r. wynika natomiast strata w wysokości 3000,52 zł. Majątek ruchomy strony obejmuje samochody: ciężarowy i osobowy, komputer i telefon komórkowy. Skarżący posiada również grunty o powierzchni 0,1839 ha, grunty w użytkowaniu wieczystym o powierzchni 1962 m2, własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego o powierzchni 47 m2, budynek warsztatowo - biurowy o powierzchni 100 m2. Posiadane grunty są wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej jako parking , na którym – na zlecenie policji – przechowywane są holowane pojazdy.

W ocenie organu odwoławczego, wydatki skarżącego ponoszone na bieżącą egzystencję rodziny znacznie przewyższają wysokość osiąganych przez niego dochodów. Sytuacja taka powoduje rosnące zadłużenie, w postaci niemożności uiszczenia zaległych i bieżących zobowiązań. Pomimo to, skarżący nie zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej i nie korzysta z pomocy społecznej.

Zdaniem organu, skarżącemu nie można przypisać zawinionego zachowania prowadzącego do powstania zaległości. Natomiast trudna sytuacja została spowodowana okolicznościami, które chociaż niepożądane, są charakterystycznym, w pewnym sensie typowym źródłem utraty płynności finansowej przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą – nieuregulowaniem należności przez niektórych kontrahentów. Z trudnościami finansowymi boryka się większość przedsiębiorców, i nie jest to sytuacja nadzwyczajna, ani wyjątkowa, podobnie jak okoliczności, które doprowadziły do jej powstania. Brak zapłaty należności przez kontrahenta mieści się w granicach ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Dyrektor Izby Celnej podkreślił, że instytucja umorzenia zaległości ma charakter wyjątkowy, gdyż zasadą jest płacenie podatków, nie zaś zwalnianie z tego obowiązku. Ponadto decyzja w tym przedmiocie ma charakter uznaniowy, co oznacza, że nawet jeśli w wyniku analizy sytuacji wnioskodawcy okaże się, że zaistnieją przesłanki do umorzenia, organ może, ale nie musi dokonać umorzenia istniejących zaległości.

Jednocześnie organ podkreślił, iż wydanie decyzji o odmowie umorzenia kary pieniężnej nie stoi na przeszkodzie, aby skarżący z uwagi na wyjątkowo trudną sytuację materialną, zwrócił się z wnioskiem o przyznanie innej, możliwej do zastosowania ulgi w spłacie należności, o której mowa w art. 67a § 1 Op, na przykład rozłożenia płatności na raty, w wysokości nieuciążliwej dla domowego budżetu.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wniósł M. C. domagając się m.in. jej uchylenia jako niezgodnej z prawem oraz stwierdzenia niemożności wykonania. Zaskarżonej decyzji zarzucił brak uzasadnienia faktycznego, naruszenie prawa materialnego oraz prawa do rozpatrzenia wniosku w rozsądnym terminie. Ponadto podniósł, iż została ona skierowana do osoby nie będącej stroną w postępowaniu.

Uzasadniając te zarzuty, skarżący odniósł się do okoliczności sprawy o wymierzenie kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Następnie podniósł, że w postępowaniu o umorzenie kary pieniężnej organ nie zbadał istnienia interesu publicznego lub ważnego interesu osoby zobowiązanej do uiszczenia należności publicznej, nie odniósł się do wszystkich przedstawionych dowodów w postępowaniu oraz nie uwzględnił jego bieżącej sytuacji finansowej.

Skarżący ponownie podkreślił, że jego zła sytuacja finansowa nie była przez niego zawiniona. Przed wydaniem niekorzystnych decyzji, podejmował on różne działania zmierzające do wyegzekwowania należności od nieuczciwego kontrahenta.

Jego zdaniem, organ pominął fakt istnienia zaległości z tytułu opłat czynszowych za okres kilkunastu miesięcy oraz to, że w latach 2007 - 2008, z kwoty 1150 zł miesięcznie utrzymywały się 3 osoby.

Zaskarżona decyzja zawiera uzasadnienie interesu społecznego na potrzeby podjętego rozstrzygnięcia, natomiast nie odnosi się do indywidualnego interesu skarżącego w umorzeniu kary. Nie wystarczy, tak jak tego dokonał organ oprzeć się tylko na ustaleniach dotyczących stanu majątkowego oraz bieżących czy wcześniejszych dochodach, nie ustalając faktycznej sytuacji finansowej skarżącego i jego rodziny, na którą wpływ oprócz dochodów ma również wielkość stałych obciążeń i zobowiązań.

Ponadto, podjęte w sprawie decyzje zostały doręczone osobie, która nie posiadała pełnomocnictwa do reprezentowania skarżącego przed organami administracji obu instancji, co w jego ocenie stanowi przesłankę wznowienia postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 4 Op.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), zwanej dalej p.p.s.a., sądowa kontrola działalności administracji publicznej zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a., sprawowana jest o kryterium zgodności z prawem. W wyniku takiej kontroli decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a)-c) i pkt 2 p.p.s.a.). Przy czym w odniesieniu do decyzji wydanych w ramach tzw. uznania administracyjnego sądowa kontrola ich legalności nie wkracza w zakres owego uznania, ograniczając się do oceny, czy organ uwzględnił całokształt okoliczności faktycznych mających wskazywać na ważny interes podatnika lub interes publiczny oraz czy w ramach przyznanego uznania nie naruszył on zasady swobodnej oceny dowodów.

Sąd orzekł w granicach sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną – art. 134 § 1 p.p.s.a.

Skarga zasługuje na uwzględnienie, choć nie wszystkie jej zarzuty są zasadne.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się jedynie do oceny legalności rozstrzygnięcia organów odmawiającego skarżącemu udzielenia ulgi w postaci umorzenia zaległości z tytułu nałożonej kary pieniężnej w wysokości 3 000 zł, za naruszenie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.

W ocenie Sądu, kara pieniężna za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym mieści się w kategorii niepodatkowych należności budżetu państwa do których stosuje się przepisy Op. Słusznie zatem organ I instancji za podstawę wydania decyzji w przedmiocie udzielenia ulgi w spłacie takiej kary przyjął art. 67a § 1 pkt 3 Op. W myśl tego przepisu organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.

Użyty w art. 67a § 1 O.p. spójnik "lub" wyraża możliwość zamienną, co oznacza, że obie przesłanki mają charakter równorzędny. Tym samym każdy z tych warunków samodzielnie, albo też oba łącznie mogą stanowić podstawę umorzenia zobowiązania podatkowego (niepodatkowych należności budżetu państwa).

W literaturze i orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że decyzje wydawane w zakresie umorzenia należności podatkowych (niepodatkowych należności budżetu państwa) są oparte na uznaniu administracyjnym, co oznacza, że organ podejmujący rozstrzygnięcie ma swobodę co do tego czy umorzy należności strony, czy też nie, i to nawet wtedy, gdy stwierdzi zaistnienie przesłanek umożliwiających uwzględnienie tego wniosku. Zakres uznania administracyjnego nie jest jednak uprawnieniem nieograniczonym. W przeciwnym bowiem wypadku mogłoby to oznaczać dowolność, a nawet samowolność organu przy rozstrzyganiu określonych spraw. Przede wszystkim nie jest oparte o kryterium uznania ustalenie istnienia przesłanek z art. 67a § 1 Op. Użycie przez ustawodawcę ogólnych zwrotów: "ważny interes podatnika", "interes publiczny" stwarza konieczność dokonania przez organ szerokiej oceny różnych wartości, w tym również systemu ocen mieszczących się poza systemem prawa, a nawet pozaprawnych (np. zasad etyki, współżycia społecznego, ekonomii.).

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego utrwalony został pogląd, iż kontroli nie podlega uznanie samo w sobie, ale kwestia, czy decyzja została podjęta zgodnie z podstawowymi regułami postępowania administracyjnego (por. wyrok NSA z 9 stycznia 2002 w sprawie III SA 830/00). Potwierdza to również piśmiennictwo. Wskazuje się, iż ocenie może podlegać legalność działania organu, a nie natomiast zasadność i celowość odmowy (por. J. Kotecki - Odmowa umorzenia zaległości podatkowej - uznaniowość decyzji organów podatkowych, Doradca podatkowy, t. 2, 2000/3/58). Kontrolą sądu objęta zatem będzie ta część postępowania administracyjnego, która odnosi się do ustalenia przez organy faktu istnienia przesłanek warunkujących zastosowanie ulgi przewidzianej w art. 67a § 1 Op.

W ocenie składu orzekającego, organ administracji obowiązany jest nie tylko do ustalania, czy zachodzą przesłanki wymienione w art. 67a § 1 Op, lecz także obowiązany jest do wyważenia interesu społecznego z indywidualnym interesem strony.

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy trzeba zauważyć, że w zaskarżonej decyzji organ czyniąc rozważania w kwestii zaistnienia ustawowej przesłanki ważnego interesu podatnika wskazał, że okoliczności uzasadniające uwzględnienie wniosku muszą mieć charakter nadzwyczajny.

Oznacza to, że za umorzeniem przemawiać będą zatem sytuacje niezależne od sposobu postępowania strony i spowodowane działaniem czynników, na które nie mogła mieć ona wpływu (wypadki losowe). Podkreślić przy tym należy, że zarówno kryterium "ważnego interesu podatnika" musi być w każdym wypadku ustalane indywidualnie w świetle okoliczności konkretnej sprawy.

Aby zatem stwierdzić, czy w danym przypadku ważny interes podatnika mógłby uzasadniać pozytywne rozpatrzenie wniosku strony, trzeba najpierw w sposób wyczerpujący ustalić, jaka jest faktyczna sytuacja materialna, rodzinna i osobista wnioskodawcy i czy ma on realne możliwości uregulowania zaległości podatkowej (niepodatkowej należności budżetu państwa), jak również dokonać oceny skutków ekonomicznych, jakie wystąpią w wyniku realizacji zobowiązania. Analiza zdolności płatniczej wnioskodawcy oraz aktualnych warunków jego egzystencji powinna zostać dokonana w chwili, gdy podejmowana jest decyzja w sprawie (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 lutego 2008 r., sygn. akt I SA/Kr 790/07, Lex nr 468950, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 maja 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 653/10, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

W ocenie Sądu, nie wszystkie z wyżej wymienionych założeń zostały należycie zrealizowane w zaskarżonej decyzji. Organ odwoławczy utrzymał bowiem w mocy decyzję pierwszoinstancyjną, w której nie poczyniono dostatecznych ustaleń na wszystkich wymienionych płaszczyznach. Nadto, niektóre z tych ustaleń i wyprowadzone na ich podstawie oceny cechują się powierzchownością.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że ocena istnienia okoliczności uzasadniających umorzenie zaległości nie została dokonana pod kątem realnej możliwości uregulowania przez skarżącego w dacie wydania decyzji, należności publicznoprawnej w wysokości 3 000 zł.

Organ odwoławczy utrzymując w mocy odmowną decyzję organu I instancji przyznał wprawdzie, że wydatki skarżącego na bieżącą egzystencję rodziny znacznie przewyższają wysokość osiąganych przez niego dochodów. Sytuacja taka powoduje rosnące zadłużenie, w postaci niemożności uiszczenia zaległych i bieżących zobowiązań. W dalszej części uzasadnienia podniesiono, że skarżący nie zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej i nie korzysta z pomocy społecznej. W ocenie organu, trudna sytuacja skarżącego została spowodowana nieuregulowaniem należności przez kontrahenta, nie ma charakteru nadzwyczajnego i mieści się w granicach ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W końcowej części uzasadnienia organ II instancji podkreślił, że skarżący pozostając w wyjątkowo trudnej sytuacji materialnej, może zwrócić się z wnioskiem o przyznanie innej, możliwej do zastosowania ulgi w spłacie należności, o której mowa w art. 67a § 1 Op, na przykład rozłożenia płatności na raty, w wysokości nieuciążliwej dla domowego budżetu.

Po drugie, organ odwoławczy utrzymując w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego, skupił się na ocenie sytuacji majątkowej skarżącego, nie biorąc pod uwagę okoliczności stanu zdrowia jego żony. Podkreślić przy tym należy, iż kwestia ta była przez skarżącego konsekwentnie eksponowana we wniosku o umorzenie kary pieniężnej oraz w toku postępowania przed organami administracji, zaś w aktach sprawy znajdują się dowody, z których jednoznacznie wynika, że od dnia 23 marca 2004 r. małżonka skarżącego leczona jest w [...]. Regularnie zgłasza się ona na okresowe badania kontrolne, zaś w związku z przebytym leczeniem zaleca się jej oszczędzający tryb życia, unikając ciężkich wysiłków fizycznych i dobre warunki bytowe. Co więcej, od kilku lat jest ona osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku (k. 2, 22, 75,76 akt administracyjnych).

Pozostawiając organom prawo do oceny znaczenia danej okoliczności dla ustalenia istnienia przesłanek do stosowania ulgi w spłacie zobowiązań publicznoprawnych nie sposób nie zauważyć, że trudno o bardziej przystające do definicji nadzwyczajności zdarzenie niż trwająca wiele lat choroba najbliższego członka rodziny.

Zdaniem Sądu, stan zdrowia małżonki wnioskującego o umorzenie zaległości publicznoprawnych powinien być oceniony przez organy pod kątem istnienia przesłanki ważnego interesu podatnika. Warto w tym miejscu przytoczyć aprobowany przez skład orzekający pogląd, iż pojęcia ważnego interesu podatnika nie można ograniczać tylko i wyłącznie do sytuacji nadzwyczajnych czy też zdarzeń losowych uniemożliwiających uregulowanie zaległości podatkowych, albowiem pojęcie to funkcjonuje w zdecydowanie szerszym znaczeniu, uwzględniającym nie tylko sytuacje nadzwyczajne, ale również normalną sytuację ekonomiczną podatnika, wysokość uzyskiwanych przez niego dochodów oraz wydatków, a w tym względzie również wydatków ponoszonych w związku z ochroną zdrowia własnego lub członków najbliższej rodziny (koszty leczenia). W związku z tym w postępowaniu podatkowym wszczętym wnioskiem podatnika o przyznanie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych szczególny nacisk winien być położony na analizę sytuacji rodzinnej podatnika (por. wyrok NSA z dnia 10 marca 2009 r. sygn. akt I FSK 31/08, Lex nr 537191).

Sąd stwierdził także, że organ odwoławczy w sposób niewystarczający odniósł się do kryterium "interesu publicznego", ograniczając się w zasadzie do przytoczenia zasady powszechności ponoszenia ciężarów publicznoprawnych oraz wskazania, że wielu przedsiębiorców ma podobne trudności finansowe wynikające z nieuregulowania należności przez kontrahentów, które jednak nie są sytuacją nadzwyczajną ani wyjątkową.

Niemożność jednoznacznego zdefiniowania pojęcia "interesu publicznego" powoduje, iż w każdym indywidualnym przypadku jego znaczenie może uwzględniać różne aspekty wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, takich jak sprawiedliwość, bezpieczeństwo, zaufanie obywateli do organów władzy publicznej (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 3 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Po 203/09, Lex nr 550420). Demokratyczne państwo prawne winno troszczyć się zarówno o prawa większości, jak i o zabezpieczenie praw mniejszości, w tym także osób starszych, chorych i niepełnosprawnych, zaś instytucja umorzenia zaległości podatkowej umożliwia takie rozłożenie obowiązku zapłaty podatku, aby nie była naruszona naczelna zasada równości obywateli polegająca na uwzględnieniu wszelkich dóbr chronionych przez ogół społeczeństwa (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku w wyroku z dnia 19 grudnia 2006 r., sygn. akt I SA/Gd 422/06, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

W opisanym zakresie organ odwoławczy nie ustosunkował się należycie do twierdzeń uważanych przez skarżącego za istotne dla sposobu załatwienia sprawy, co w ocenie Sądu nie odpowiada ogólnym zasadom postępowania budzenia zaufania do organów oraz przekonywania strony, sformułowanym w art. 121 § 1 i art. 124 Op w sposób, który ma istotny wpływ na wynik sprawy.

Organ odwoławczy nie zakwestionował przedstawionych przez skarżącego okoliczności, a więc faktu poważnej choroby małżonki oraz pozostawania bez pracy oraz prawa do zasiłku, a jednocześnie nie ustosunkował się w sposób należyty do twierdzeń skarżącego, czym naruszył art. 187 § 1 w związku z art. 122 Op. Zdaniem Sądu, dokonana przez organ odwoławczy ocena sytuacji skarżącego wykracza poza granice przyznanego uznania administracyjnego, co skutkuje naruszeniem art. 191 Op.

Także wyjaśnienie skarżącemu, że przysługuje mu prawo do wystąpienia do organu z wnioskiem o zastosowanie innego rodzaju ulgi w spłacie zobowiązań, np. rozłożenie na raty, nie może być uznane za prawidłowe uzasadnienie decyzji w przedmiocie odmowy umorzenia kary pieniężnej.

W ocenie Sądu, nie jest pozbawiony zasadności zarzut skargi dotyczący przewlekłości postępowania przed organami, zwłaszcza w odniesieniu do okresu od momentu wszczęcia postępowania wnioskiem strony o umorzenie kary pieniężnej do wydania pierwszego rozstrzygnięcia w sprawie przez organ I instancji.

Nie jest natomiast zasadny zarzut strony skarżącej, jakoby bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. Z akt sprawy wynika bowiem, że organy umożliwiły jej czynny udziału w każdym stadium postępowania, zaś zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji doręczono skutecznie w trybie art. 149 Op. tj. małżonce skarżącego.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy, organ odwoławczy uwzględni powyższą argumentację, biorąc pod uwagę, że negatywne rozstrzygnięcie w sprawie o zastosowanie ulgi, o której mowa w art. 67a § 1 pkt 3 Op. powinno być szczególnie przekonująco i jasno uzasadnione, zarówno co do faktów, jak i co do prawa, tak aby nie było wątpliwości, że wszystkie okoliczności sprawy zostały głęboko rozważone i ocenione, a ostateczne rozstrzygnięcie jest ich logiczną konsekwencją.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 145 ust. 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a., orzekł jak w punkcie 1 sentencji.

O zwrocie kosztów postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 209 p.p.s.a.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie stwierdzenia niemożności wykonania zaskarżonej decyzji wydano na podstawie art. 152 p.p.s.a.