Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stefan Kowalczyk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jacek Niedzielski Sędzia WSA Dariusz Skupień Protokolant st. sekretarz sądowy Anna Głowacka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2014 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego na uchwałę Zgromadzenia Celowego Związku Gmin [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenie stawki tej opłaty oddala skargę.

I SA/Go 357/14

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 15 marca 2013 r. Zgromadzenie [...] podjęło uchwałę nr II/9/2013 w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenie stawki takiej opłaty na terenie Gmin wchodzących w skład Celowego Związku [...].

W § 1 tej uchwały wskazano, że przypadku nieruchomości, na której zamieszkują mieszkańcy, opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi ustalona będzie na podstawie iloczynu liczby mieszkańców zamieszkujących daną nieruchomość oraz stawki opłaty ustalonej w § 2. W § 2 ust. 1 stwierdzono natomiast, że ustalona stawka opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, której mowa w § 1 wynosi 18,00 zł miesięcznie. Wskazano również, że ustala się niższą stawkę za gospodarowanie odpadami komunalnymi, o której mowa w § 1, jeżeli odpady te są zbierane i odbierane w sposób selektywny, w wysokości 12,30 zł miesięcznie ( § 2 ust. 2 cyt. uchwały). Jak wynika z § 4, uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa i obowiązuje od 1lipca 2013 r. Prokurator Rejonowy zaskarżył powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zarzucając jej sprzeczność z prawem, tj z.:

- art. 6k ust. 2 i art. 6 r ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz art. 7 i 168 Konstytucji Rzeczypospolitej Polski poprzez ustalenie wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi bez dokonania należytej i wnikliwej kalkulacji rzeczywistych kosztów funkcjonowania systemu gospodarowania odpadami komunalnymi, a w konsekwencji zmianie ustawowego charakteru kształtowanej daniny publicznej z opłaty, mającej cechować się ekwiwalentnością świadczeń, na należność in meritii podatkową,

- art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polski oraz art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20.07.2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 197, poz. 1172 z poźn. zm.) poprzez zamieszczenie w przepisie końcowym dwóch sprzecznych norm prawnych dotyczących daty wejścia w życie uchwalonego aktu prawnego.

Wskazując na powyższe naruszenia prawa Prokurator Rejonowy na podstawie art. 147 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały w całości. Uzasadniając swoje stanowisko Prokurator Rejonowy wskazał, że wysokość stawek opłaty wskazana w § 2 uchwały została ustalona w sposób sprzeczny z wymogami zawartymi w art. 6k ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Ustawodawca wyraźnie bowiem wskazał w art. 6k ust. 2 , jakie czynniki winny brać pod uwagę przy kształtowaniu jej wysokości. Stawka opłaty będzie zatem ustalona w sposób zgodny z zawartymi w przepisie wytycznymi tylko wówczas, kiedy organ przedstawi kalkulacje uwzględniająca wszystkie elementy w nim wymienione. Kalkulacja musi być sporządzona w sposób rzetelny i maksymalnie szczegółowy, a nie jedynie zawierać ogólnikowe, nie poddające się merytorycznej kontroli, wskazanie określonych kwot. Przedmiotem wzmożonej uwagi winna być kwestia kosztów funkcjonowania systemu gospodarowania odpadami (art. 6r ust. 2 cyt. ustawy). W ocenie skarżącego, konstrukcja art. 6 r ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, a zwłaszcza brak posłużenia się w nim przez ustawodawcę zwrotem " w szczególności" pozwala postawić tezę, iż katalog "kosztów funkcjonowania systemu gospodarowania odpadami" ma charakter zamknięty. Niestety poszczególne elementy tych kosztów, co zwłaszcza dotyczy kosztów "obsługi administracyjnej systemu", mają trudno uchwytne granice. W świetle powyższego stwierdził, że warunkiem sine qua non uznania kalkulacji opłaty za rzetelną (w zakresie kosztów funkcjonowania systemu) jest uprzednie przeprowadzenie przetargu i poznanie kwoty, za którą wygrywający przedsiębiorca będzie odbierał od mieszkańców odpady komunalne. Kwota ta będzie bowiem - po pierwsze - stanowiła fundamentalną część kosztów działania całego systemu, a po drugie - uzależniona będzie od warunków określonych przez Zarząd Związku w specyfikacji istotnych warunków zamówienia. Brak wyników przetargu, o którym mowa w art. 6 d ustawy nie pozwala uznać jakiejkolwiek kalkulacji wysokości opłaty za przygotowaną w sposób rzetelny. Przyjęte w niej założenia mają bowiem wówczas charakter czysto hipotetyczny i skrajnie uznaniowy. Teza o konieczności przeprowadzenia przetargu przed podjęciem uchwały o wysokości stawki opłaty znajduje nadto swoje pośrednie wsparcie w wykładni systemowej ustawy o utrzymaniu porządku i czystości w gminach. Z analizy poszczególnych jej zapisów wynika, iż w zamyśle ustawodawcy ukształtowany system gospodarowania odpadami będzie funkcjonował prawidłowo, kiedy organ stanowiący gminy zachowa pewną sekwencję w podejmowaniu uchwał. Stąd też już w art. 4 ustawy zobowiązano Radę do ustanowienia regulaminu utrzymania czystości i porządku, jako aktu stanowiącego fundament całości gminnej polityki w tym obszarze aktywności. W art. 6d ustawy pojawia się obowiązek rozpisania przetargu na odbieranie odpadów komunalnych. Następnie - w art. 6 k ustawy - zobowiązanie do wyboru metody ustalania opłaty i wysokości stawki. W dalszej zaś kolejności - określenie terminu i częstotliwości i sposobu uiszczania opłaty (art. 6 l ) oraz wzoru deklaracji (art. 6n). W świetle powyższych uwag przeprowadzenie przetargu na odbieranie odpadów komunalnych jawi się jako podstawowa czynność, bez której nie jest w ogóle możliwe merytoryczne uzasadnienie tych kosztów funkcjonowania systemu, o których mowa w art. 6 r ust. 2 pkt 1 ustawy. Oczywiście prawdą jest, iż rada gminy może w każdym czasie zmodyfikować stawkę opłaty, a więc np. obniżyć ją po poznaniu wyników przeprowadzonego przetargu. Żaden przepis prawa jej do tego jednak nie obliguje. Doświadczenie uczy jednak, że raz ustanowione kwoty danin publicznych mają raczej temporalną tendencje zwyżkową, aniżeli przeciwnie. Ustalenie opłat przed rozstrzygnięciem przetargu, o którym mowa w art. 6d ustawy, a tym samym poznanie przewidywanych wpływów z tytułu jej wprowadzenia otwiera nadto pewne pole do nadużyć, w szczególności w zakresie zmów przetargowych, bądź innego, sztucznego, zawyżania kosztów funkcjonowania systemu, tak aby skorelować go z prognozowanymi wpływami. Przechodząc do oceny kalkulacji przedłożonej przez Związek [...] skarżący wskazał, że została ona sporządzona przed uzyskaniem wyników umów przetargu , co dyskredytuje jej wartość merytoryczną. Również inne elementy ujęte w kalkulacji wskazują na daleko posuniętą dowolność w ich kształtowaniu, tworząc trudne do odparcia wrażenie, że to nie przyjęta stawka opłaty stanowi rezultat kalkulacji, a odwrotnie - to kalkulację dopasowano do spodziewanych wpływów z takiej a nie innej wysokości opłaty. Jak bowiem inaczej tłumaczyć np. założone koszty funkcjonowania gminnego punktu selektywnego zbierania odpadów, które ustalono na 500.000 zł (a dlaczego nie na np. 300.000, albo 650.000?), czy też "koszty administracyjne sytemu", które przewidują np. kwotę 6.000 zł na rozmowy telefoniczne. Tym samym - zdaniem skarżącego – nie sposób przypisać kalkulacji walor rzetelności.

Ponadto, przyjmując przyjętą w kalkulacji przewidywalną ilość wytworzenia w ciągu roku odpadów przez mieszkańców gmin (15.000 mg), sumę kosztów funkcjonowania całego systemu (7.600.000 zł.) oraz liczb mieszkańców, którzy uiszczać będą opłatę (51.600 osób) zł, to ustalone stawki opłat są co najmniej niezrozumiałe.

W świetle kalkulacji, stawka bazowa za odbiór odpadów winna bowiem wynosić 12 zł, zaś za odbiór odpadów segregowanych powinna być odpowiednio niższa. O nierzetelności kalkulacji świadczą również zapisy uchwały Zgromadzenia Związku nr XI/34/2013 z

20.12.2013 r., w sprawie uchwalenia Wieloletniej Prognozy Finansowej Celowego Związku [...] na lata 2014 -2017, których analiza świadczy – w ocenie skarżącego – o zdecydowanym zawyżeniu prognozowanych kosztów systemu przyjętych w skarżonej uchwale, a w konsekwencji o stosowaniu wobec mieszkańców gmin rażącego wręcz fiskalizmu.

Kolejny zarzut dotyczył charakteru prawnego, zawartych w uchwałach organów stanowiących j.s.t., przepisów dot. wejścia w życie aktów tego typu oraz konsekwencji naruszenia wymogów w tym zakresie.

Skarżący wskazał, że analiza art. 4 ust 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych oraz niektórych innych aktów prawnych prowadzi do wniosku, że ustawodawca jako regułę uznał, iż akty prawa miejscowego wchodzą w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia we właściwym dzienniku urzędowym. Termin powyższy ma jednak charakter terminu minimalnego. Z uwagi na powyższe nie ma zatem przeszkód, aby organ stanowiący dał adresatom aktu prawa miejscowego więcej czasu, aniżeli ustawowe 14 dni, na przygotowanie się do jego przestrzegania. Takie rozwiązanie zostało jednocześnie wprost zaaprobowane przez ustawodawcę, który w art. 4 ust. 1 in fine omawianej ustawy wprost zastrzegł, że 14 dniowy okres vacatio legis nie ma zastosowania, jeżeli lokalny prawodawca zastrzeże dłuższy okres.

Prokurator podkreślił, że organ stanowiący j.s.t. choć ustanowić może dowolnie długi okres vacatio legis, będąc jedynie ograniczony jego dolnym wymiarem, tj. okresem 14 dni (co do zasady), to nie zmienia to faktu, iż podawany termin musi być konkretny, jednoznaczny i niepozostawiający żadnych wątpliwości, co do daty wejścia w życie uchwalonego aktu normatywnego. Skonstruowany przez lokalnego prawodawcę przepis §4 skarżonej uchwały dotyczący daty wejścia w życie tego aktu nie spełnia wyżej omówionych standardów, zawarto nim bowiem dwie sprzeczne normy prawne - pierwszą, która nakazuje stosować zapisy aktu od dnia następującego po upływie 14 dni od publikacji w dzienniku urzędowym, oraz drugą - zgodnie z którą stosowanie przepisów uchwały winno nastąpić do stanów faktycznych powstałych od dnia 1 lipca 2013 r. Powyższe uchybienie stanowi zapewne pochodną niezasadnego nadawania nazwom "wejście w życie" i "moc obowiązująca" rozbieżnych zakresów; w sytuacji, gdy w rzeczywistości są to zakresy tożsame znaczeniowo.

Zdaniem autora skargi, przy tak a nie inaczej skonstruowanym przepisie §4 uchwały, adresaci tego aktu nie będą zatem wiedzieć, czy akt ten wiąże ich już po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, a więc od 28.05.2013 r., czy dopiero od 1.07.2013 r. Powyższe uchybienie winno pociągać konsekwencję w postaci stwierdzenia nieważności w całości aktu prawnego.

W odpowiedzi na skargę Zarząd [...] wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu odnosząc się do zarzutu braku wnikliwej kalkulacji rzeczywistych kosztów funkcjonowania systemu gospodarowania odpadami podkreślił, że taka kalkulacja został przeprowadzona z uwzględnieniem liczby mieszkańców z terenu Związku oraz wskaźnika wytwarzania odpadów na podstawie Wojewódzkiego Planu Gospodarowania Odpadami. Tak oszacowano ilość wytwarzanych odpadów. Ponadto uwzględniono cenę utylizacji odpadów w ZUO [...] w 2013 r., koszty utylizacji, koszty odbierania, zbierania odpadów. Założone szacunkowe koszty funkcjonowania systemu gospodarowania odpadami oraz koszty administracyjne oparte zostały o koszty jakie ponoszą gminy – uczestnicy Związku. Szacunkowa wartość zawiera również utworzenie gminnego punktu selektywnego zbierania odpadów. Koszty zostały przedstawione w oparciu o dokumentację przedłożoną przez gminy. Także za chybiony uznał zarzut, że warunkiem koniecznym uznania kalkulacji za rzetelną jest uprzednie przeprowadzenie przetargu, gdyż to ustawodawca narzucił termin podjęcia uchwał, nowelizując ustawę o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

Podkreślił także, że określony w uchwale termin jej wejścia w życie, nie wywołał negatywnych konsekwencji ani skutków prawnych dla adresatów norm prawnych w niej zawartych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 3 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.; dalej powoływanej jako p.p.s.a.) oraz art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne właściwe są do kontroli zgodności z prawem aktów prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego terenowych organów administracji rządowej. Sąd administracyjny oceniając legalność zaskarżonej uchwały rady gminy ocenia jej zgodność z prawem na podstawie przepisów prawa obowiązujących w dacie podejmowania tej uchwały.

Na zasadzie art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na uchwałę, o jakiej mowa w art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały w całości lub w części albo stwierdza, że została wydana z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie jej nieważności. Stosownie do art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) nieważna jest uchwała organu gminy sprzeczna z prawem.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 50 ust. 1 p.p.s.a. uprawnionym do wniesienia skargi do sądu administracyjnego jest między innymi prokurator, przy czym nie jest on objęty obowiązkiem uprzedniego wyczerpania środków zaskarżenia w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Co więcej, na mocy art. 53 § 3 p.p.s.a. skarga prokuratora na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego nie jest ograniczona jakimkolwiek terminem. Oceniając legalność zaskarżonej uchwały Sąd miał również na względzie art. 94 ustawy o samorządzie gminnym, w świetle którego nie stwierdza się nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy po upływie jednego roku od dnia ich podjęcia, chyba, że (...) są one aktem prawa miejscowego.

Zaskarżoną uchwałą z 15 marca 2013 r. nr II/9/2013 Zgromadzenie [...] dokonało wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustaliło stawki takiej opłaty na terenie gmin wchodzących w skład Związku.

Uchwała podjęta została na podstawie art. 6 k ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 391 z późn. zm.) w związku z art. 69 ust. 3 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz § 10 pkt 1 Statutu Celowego Związku [...]. Zdaniem strony skarżącej, wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi została ustalona bez dokonania należytej i wnikliwej kalkulacji rzeczywistych kosztów funkcjonowania systemu gospodarowania odpadami komunalnymi, czym naruszono art. 6k ust. 2 i art. 6 r ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz art. 7 i 168 Konstytucji RP.

Sąd uznał powyższy zarzut za nie uzasadniony.

W pierwszym rzędzie należy wskazać, że zgodnie z art. 6k ust. 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, rada gminy, określając stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, bierze pod uwagę:

1) liczbę mieszkańców zamieszkujących daną gminę;

2) ilość wytwarzanych na terenie gminy odpadów komunalnych;

3) koszty funkcjonowania systemu gospodarowania odpadami komunalnymi, o których mowa w art. 6r ust. 2;

4) przypadki, w których właściciele nieruchomości wytwarzają odpady nieregularnie, w szczególności to, że na niektórych nieruchomościach odpady komunalne powstają sezonowo.

Rada gminy określi niższe stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, jeżeli odpady komunalne są zbierane i odbierane w sposób selektywny (art. 6k ust. 3 cyt. ustawy).

Z kolei z art. 6r ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach wynika, że z pobranych opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi gmina pokrywa koszty funkcjonowania systemu gospodarowania odpadami komunalnymi, które obejmują koszty:

1) odbierania, transportu, zbierania, odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych;

2) tworzenia i utrzymania punktów selektywnego zbierania odpadów komunalnych;

3) obsługi administracyjnej tego systemu.

Na uwagę w tym miejscu zasługuje pogląd wyrażony w orzecznictwie,

że prawidłowo skalkulowana opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi powinna z jednej strony zapewniać sprawne funkcjonowanie systemu odbioru odpadów na terenie gminy, z drugiej zaś nie powinna stanowić źródła dodatkowych zysków gminy. Rzetelna kalkulacja wysokości opłat powinna w szczególności uwzględniać liczbę mieszkańców gminy, ilość wytwarzanych na terenie gminy odpadów komunalnych oraz koszty funkcjonowania systemu gospodarowania odpadami, na który składają się koszty odbierania, transportu, zbierania, odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, tworzenia i utrzymania punktów selektywnego zbierania odpadów komunalnych oraz obsługi administracyjnej tego systemu (vide: wyrok WSA w Białymstoku z 6 listopada 2013 r., I SA/Bk 127/13; wyrok WSA w Gdańsku z 26 lutego 2014 r., I SA/Gd 1601/13).

Zdaniem Sądu, Związek [...] wykazał, że określając stawki wziął pod uwagę wszystkie element określone w art. 6k ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Potwierdza to nie tylko uzasadnienie do uchwały ale i dołączona do protokołu z posiedzenia Zgromadzenia Związku [...] z 15 marca 2013 r. kalkulacja kosztów działania nowego systemu gospodarowania odpadami, która – jak wynika z ww. protokołu - została sporządzona na podstawie m.in. Wojewódzkiego Planu Gospodarowania Odpadami. Także w odpowiedzi na skargę przedstawiono szczegółowo metodę oszacowania ilości wytwarzanych odpadów, przewidywanych kosztów odbioru, transportu, zbierania, odzysku i unieszkodliwiania odpadów, a szacunkowe koszty funkcjonowania systemu, oraz koszty administracyjne zostały ustalone – jak wskazano - na podstawie koszów jakie ponoszą gminy - uczestnicy związku.

O nierzetelności kalkulacji mają - zdaniem skarżącego - świadczyć przede wszystkim oszacowane koszty funkcjonowania systemu gospodarowania odpadami. Nie sposób się jednak zgodzić z tym poglądem. Już sam skarżący zauważył, że choćby koszty obsługi administracyjnej mają trudno uchwytne granice. Wynika to z faktu, że podnoszona kwestia kalkulacji kosztów jest ze swej istoty ocenna i jest wynikiem określonej analizy ekonomicznej, której dokonuje się w oparciu o przyjęte wskaźniki. Świadczy o tym zresztą sama treść skargi, w której autor polemizuje w zakresie wysokości kosztów dotyczących np. rozmów telefonicznych, samochodu służbowego, czy też wynagrodzenia pracowników. Jest oczywistym, że dla różnych podmiotów, ta ocena może być różna. Z tych też powodów wynik przeprowadzonej kalkulacji nie podlega kontroli sądowoadministracyjnej w niniejszym postępowaniu. Bez wątpienia również, nie jest to kwestia, którą należałoby badać w kontekście istotnego naruszenia prawa, a tylko takie skutkuje stwierdzeniem nieważności uchwały organu stanowiącego (por. wyrok NSA z dnia 20 marca 2009 r., II OSK 1527/08).

Tak więc, o ile Sąd był uprawniony do oceny, czy przy dokonanej kalkulacji uwzględniono wszystkie ustawowe elementy, o tyle sam wynik kalkulacji, jako efekt analizy ekonomicznej nie podlega badaniu w niniejszym postępowaniu, w którym Sąd zobowiązany jest ocenić uchwałę pod kątem naruszenia prawa.

Zdaniem skarżącego, warunkiem rzetelnej kalkulacji opłaty jest wcześniejsze przeprowadzenie przetargu na odbieranie odpadów komunalnych. W art. 6d ust.1 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, zobowiązano wójta, burmistrza lub prezydenta miasta do organizacji przetargu na odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, o których mowa w art. 6c, albo przetargu na odbieranie i zagospodarowanie tych odpadów. Z akt sprawy wynika, że taki przetarg został ogłoszony [...] kwietnia 2013r., jednak został unieważniony – jak twierdzi związek gmin - z powodu zbyt wysokiej ceny jaką zaoferował oferent. W związku czym, ogłoszono kolejny przetarg, który zakończył się podpisaniem w dniu umowy [...] września 2013 r. Nie sposób jednak podzielić poglądu skarżącego, że warunkiem sine gua non prawidłowej kalkulacji jest wcześniejsze przeprowadzenie przetargu. Takiego wniosku - zdaniem Sądu – nie można wyprowadzić z wykładni systemowej ustawy o utrzymaniu porządku i czystości w gminach, tym bardziej, że ustawodawca, jak słusznie wskazał związek gmin w odpowiedzi na skargę, narzucił terminy podjęcia przedmiotowych uchwał tj. w ciągu

12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z 1 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. Nr 152, poz. 897 (art. 10 ust. 1 ww. ustawy), który to termin nie zawsze będzie pokrywał się z terminem prowadzonego postępowania przetargowego.

Odnosząc się natomiast do kolejnego zarzutu skarżącego dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych poprzez określenie w §4 zaskarżonej uchwały niezgodnego wejścia w życie aktu prawa miejscowego, Sąd podziela pogląd wyrażony w tej kwestii przez tut. Sąd w wyroku z 4 września 2014 r. (sygn. akt I SA/Go 467/14) w którym stwierdzono, że choć takie określenie przez organ momentu wejścia w życie przedmiotowej uchwały jest niefortunne, to jednak nie jest wada, która uzasadniałaby wyeliminowanie aktu z obrotu prawnego.

Należy bowiem zauważyć, że mogą wystąpić różnice pomiędzy wejściem w życie a mocą obowiązującą aktu prawnego. W przypadku regulacji wskazującej na moc obowiązującą aktu przed jego ogłoszeniem, należy uznać, że narusza on zasadę lex retro non agit i jest sprzeczny z art.2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polski (patrz Trybunał Konstytucyjny w wyrok z dnia 30 marca 1999r., K 5/98 oraz podobnie w wyroku z dnia 24 października 1995r., K 14/95). Natomiast inna jest sytuacja gdy w akcie wskazano, że jego moc obowiązywania jest późniejsza niż termin wejścia tego aktu w życie. Niewątpliwie takie sformułowanie zawierające dwie normy wskazują na wadliwość techniki legislacyjnej, ale w takim przypadku należy dać prymat normie, która jest zgodna z ustrojową aksjologią, zasadami państwa prawa (patrz T.K. w cytowanym wyroku z 24 października 1995, K 14/95). W tym przypadku będzie to norma zawarta w sformułowaniu " obowiązuje od 1 lipca 2013r.", która nie będzie naruszać także regulacji art. 4 ust.1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych.

Stosownie bowiem do treści art. 4 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, akty normatywne, zawierające przepisy powszechnie obowiązujące, ogłaszane w dziennikach urzędowych wchodzą w życie po upływie czternastu dni od dnia ich ogłoszenia, chyba że dany akt normatywny określi termin dłuższy.

Powyższy przepis wprowadza zatem domyślną datę wejścia w życie danego aktu. Takie rozwiązanie pełni dwie ważne funkcje:

- zabezpiecza ono obrót prawny przed sytuacjami, w których akt prawny nie zawierałby przepisu o tym, kiedy wchodzi w życie,

- wyraża zasadę (skierowaną głównie do organów wydających akty wykonawcze), w myśl której data wejścia w życie danego aktu powinna być tak wyznaczona, by pomiędzy ogłoszeniem danego aktu, a jego wejściem w życie mijało przynajmniej 14 dni (por. G. Wierczyński, Komentarz do art. 4 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, Lex).

W ocenie Sądu wskazany § 4 zaskarżonej uchwały termin, poprzez użycie sformułowania "obowiązuje od 1 lipca 2013 r." spełnia powyższe warunki, gdyż akt zaczął wywoływać skutki po upływie dłuższym niż 14 dni od jego ogłoszenia.

W związku z powyższym, Sąd na podstawie art. 151 P.p.s.a. skargę oddalił.